" เฮ้ย...ออกมาเปิดประตูซะทีซิโว้ย "
   J ออกมาเปิดประตู แล้วก็ได้พบกับชายชุดดำทั้ง 3 คน หน้าตาดูแล้วก็ให้รู้สึกว่าไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไร " พวกนายเป็นใคร "
   " เอ้อ หมอนี่พูดจาเสียมารยาทไปหน่อย 'โทษที คือเราตามหาคนของเราอยู่ สูงประมาณนี้ ผมดำ แล้วก็มีไฝที่ตรงนี้ หน้าตาดีๆหน่อยน่ะ เมื่อวานเราเห็นเค้าวิ่งมาแถวๆนี้เลยอยากรู้ว่าเค้ามาขอหลบฝนอยู่ที่นี่รึเปล่า " อีกคนโผล่เข้ามาพูดแทนพลางดันหัวคนที่พูดก่อนหน้านั้นให้หลบไป พูดไปพลางทำท่าอธิบายประกอบไปด้วย
   J ได้ฟังก็รู้ทันทีว่าคนเหล่านี้หมายถึง RYUICHI แน่นอน แต่ขมวดคิ้ว แกล้งตีหน้าเซ่อ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ชายชุดดำมองสีหน้าเครื่องหมายคำถามนี้แล้วก็พูดต่อ
   " พวกเรากำลังรีบมาก เลยไม่ได้เตรียมรูปถ่ายหรืออะไรที่พอจะยืนยันได้เอาไว้ ว่าแต่คุณได้เจอกับคนที่ลักษณะใกล้เคียงหรือคล้ายกับที่เราพูดถึงบ้างรึเปล่า "
   " ไม่เห็นมีใครนี่ " ตอบห้วนพร้อมดึงประตูเตรียมปิด
แต่ชายชุดดำยังไม่ยอมง่ายๆ เอามือจับขอบประตูรั้งไว้ " เดี๋ยว!...เค้าอาจจะเข้าไปในบ้านคุณตอนที่คุณไม่รู้ตัวก็ได้ พวกเราขอเข้าไปดูหน่อยได้ไหม "
   J รู้สึกไม่พอใจกับคำพูดและท่าทางกระด้างเหล่านี้อยู่ไม่น้อย แต่ถ้าหากยังดึงดันไม่ให้คนพวกนี้เข้าไป จะเป็นการเพิ่มความน่าสงสัยมากขึ้น และเขาคิดว่า RYUICHI คงซ่อนตัวเรียบร้อยแล้วจึงอนุญาต
   " เชิญ อย่านานล่ะ อย่าทำบ้านฉันรกด้วย "
   " ได้ รับรองไม่นาน เฮ้ย...เข้าไป หาให้ทั่ว " ชายชุดดำคนที่เป็นหัวหน้าออกคำสั่ง เพราะตัวเองจะคอยดูต้นทางอยู่ที่หน้าบ้าน J อีก 2 คนจึงเข้าค้นภายในบ้านอย่างชนิดที่เรียกว่าไม่มีเกรงใจแทบจะทุกซอกมุม แล้วคนหนึ่งก็ถามขึ้นขณะอยู่ในครัวเกี่ยวกับอาหารเช้า 2 สำรับที่วางอยู่บนโต๊ะ และถามได้ค่อนข้างจับผิดเสียจนน่ารำคาญ
   " จะกินกับใครแล้วมันหนักที่ใส่หมวกนายเรอะ แค่พวกนายมานี่ฉันก็กินไม่ลงแล้วจะบอกให้ รีบๆหาคนที่นายหาอยู่ให้เจอเร็วๆเข้าเถอะ ถ้าไม่เจอก็รีบออกไป ที่นี่บ้านฉัน เพราะงั้นฉันเองก็อดทนให้ได้ไม่นานนักหรอกนะ! " พูดอย่างหงุดหงิด ทำไมคนพวกนี้ถึงทำยังกับว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขานะ
   " ... " ไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่มองหน้า J อย่างสงสัย ก่อนจะเดินเลยเข้าห้องอื่นไป
การค้นหายังดำเนินต่อไปอย่างไม่ลดละ    จนกระทั่งคนหนึ่งมองเห็นตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ที่ดูแล้วก็น่าจะเพียงพอสำหรับคนหนึ่งคนที่จะเข้าไปหลบอยู่ภายใน จึงตรงเข้าไปทันที
J เห็นชายเสื้อโค้ทของ RYUICHI แลบออกมาเล็กน้อย จึงมั่นใจว่าต้องหลบอยู่ในนั้นแน่
   " เฮ้! พวกนาย จะมารื้อตู้เสื้อผ้าฉันได้ไง ของส่วนตัวนะ! ให้มันมีขอบเขตกันบ้าง " พูดเสียงดังเพื่อหันเหความสนใจ พร้อมกับที่เดินเข้ามายืนบังชายเสื้อเอาไว้ไม่ให้เป็นที่สังเกต
   " ขอดูหน่อยเดียวเท่านั้นแหละ ไม่ทำรกหรอกน่า " พูดพลางเลื่อนประตูตู้เปิดออก แล้วก็ค่อยๆเลื่อนเสื้อที่แขวนอยู่มาชิดขอบอีกด้านทีละตัวสองตัวอย่างใจเย็น
   RYUICHI ซึ่งหลบอยู่ด้านในสุดรู้สึกได้ถึงการคุกคามที่กำลังจะมาถึงตัว เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ภาวนาในใจให้ตัวเองปลอดภัย ทั้งๆที่สถานการณ์แบบนี้เขาไม่น่าจะรอดพ้นไปได้เลย
ชายชุดดำยังคงเลื่อนเสื้อที่แขวนอยู่ไปเรื่อยๆจนกระทั่งเหลือเพียง...3 ตัว...1 ตัว....
   แล้วทันใดนั้นมือของชายคนนั้นก็มาจับที่เสื้อตัวสุดท้ายที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มผมดำสะดุ้งเฮือก กลั้นหายใจ มือกระชับที่คอเสื้อไว้มั่น หลับตาแน่น...
   J เองเตรียมจะทำอะไรบางอย่างไว้แล้ว แต่...
   " เฮ้! ห้องนี้มีรึเปล่า " เสียงเพื่อนตะโกนถามมาจากหน้าห้อง ทั้ง J และชายชุดดำหันไปทางต้นเสียง ทำให้การกระทำที่น่าหวาดเสียวนี้เป็นอันต้องหยุดชะงักไป เดินไปหาเพื่อนแทน
   " เออ ไม่มีว่ะ ห้องโน้นก็ไม่มี แล้วทางนายล่ะ "
   "ไม่มี ถ้างั้นเราต้องขอโทษด้วยนะที่รบกวนคุณ ลาล่ะ " หันมาบอก J และเมื่อได้เห็นสายตาของร่างสูงที่บ่งบอกเป็นนัยๆว่าไล่ส่งเต็มที่ จึงรีบไปรายงานอีก1คนที่ยืนดูต้นทาง และเมื่อทั้ง 3 พ้นจากบ้านไปแล้ว RYUICHI ที่ทรุดลงไปนั่งอยู่ภายในตู้และได้ยินเสียงกล่าวลาของชายชุดดำทั้ง 3 และทั้ง J ที่ยืนอยู่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
   " เอ่อ...พวกนั้นไปหมดแล้ว ออกมาได้แล้วล่ะ "
ชายหนุ่มค่อยๆคลานออกมาจากตู้เสื้อผ้าอย่างหมดแรง หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด เพราะคิดว่าตัวเองจะไม่รอดแล้ว แต่อย่าว่าแต่ RYUICHI เลย J เองก็ลุ้นแทบแย่เหมือนกัน เขามองชายหนุ่มที่ยังมีอาการตกใจให้เห็น และเริ่มแน่ใจตัวเองขึ้นมาบ้างแล้วว่าตัวเขารู้สึกเป็นห่วงคนๆนี้อยู่ไม่น้อยเลย
   " นายอยู่นี่ก่อนละกัน เดี๋ยวฉันไปหาอะไรอุ่นๆมาให้ "
   " ครับ...ขอบคุณ "
   J กลับเข้ามาพร้อมกับถือถ้วยช็อกโกแลตร้อนมา 2 ถ้วย และส่งให้ RYUICHI ไปถ้วยหนึ่ง และก็ได้พูดคุยกันอีกเล็กน้อย เขาถึงได้รู้ว่าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถแจ้งตำรวจได้ เพราะหัวหน้าของชายชุดดำทั้ง 3 นั้นเป็นผู้ที่มีอิทธิพลมาก ส่วน RYUICHI ก็หนีมาตลอดและไม่เคยมีที่พักที่ไหนเป็นหลักแหล่ง แต่ว่าเจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้เลย
   " นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ ผมขอแค่หนีให้พ้นจากคนพวกนั้นได้ก็พอแล้ว แต่ผม...แย่จริงๆ ทำปัญหาให้คุณจนได้ ขอโทษนะครับ "
   " เมื่อกี๊ฉันเกือบช่วยนายไว้ไม่ได้ ฉันต่างหากล่ะที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ "
RYUICHI ส่ายหน้า " ไม่หรอกครับ คุณช่วยผมมาก อย่าโทษตัวเองเลยครับ "
   " แล้วนายจะทำยังไงต่อไป "
ชายหนุ่มผมดำใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เกิดเปลี่ยนใจถาม J ว่าจะขออาศัยอยู่ที่บ้านเขาชั่วคราวได้หรือไม่ ซึ่ง J ก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือแสดงทีท่ารังเกียจแต่อย่างใด แต่สีหน้าก็มีอันต้องเปลี่ยนเล็กน้อยเมื่อ RYUICHI บอกกับเขาว่าขอย้ายไปนอนห้องอื่น
   " ห้องฉันนอนไม่สบายรึ "
   เมื่อได้รับคำตอบกลับมาเลยต้องรู้สึกเสียฟอร์มนิดหน่อย เพราะ RYUICHI รู้ว่าเขานอนที่โซฟาเมื่อคืน
J บอกว่ามีอีกห้องหนึ่งอยู่ชั้นบน ปิดไว้นานมากแล้ว ภายในห้องจึงแทบไม่มีของใช้อะไรเลย แต่ตัว RYUICHI เองก็ไม่ได้ต้องการอะไรเพิ่มเติม เพราะเขาก็อยู่แบบตัวเปล่าๆมาได้เป็นเดือนแล้ว และตอนนี้เขากำลังจะได้ห้องพักดีๆห้องหนึ่ง ซึ่งมันก็สามารถทดแทนความลำบากตลอดเดือนที่ผ่านมาได้จนหมดสิ้นเลยทีเดียว
   " ขอบคุณมากนะครับ คุณมีน้ำใจกับผมมากจริงๆ ผมไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดี ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะทำให้คุณได้ก็บอกมาเลยนะครับ "
   " อย่าคิดเรื่องตอบแทนอะไรนั่นเลยน่ะ ฉันก็ช่วยนายไปตามกำลังที่ฉันจะช่วยได้เท่านั้น แต่ถ้านายอยากจะช่วยฉันจริงๆล่ะก็...ช่วยลดคำสุภาพกับฉันลงบ้างก็ได้นะ "
   " เอ่อ...จะพยายามนะครับ " RYUICHI ก็ยังคงหลุดคำสุภาพออกมาอยู่ดี J ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
   " ผมขอยืมใช้โทรศัพท์หน่อยนะครับ "
   " ตามสบายๆ อ้อ เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกนะ "
J ตั้งใจจะออกไปซื้อของข้างนอก จึงกำชับ RYUICHI ให้ล็อคบ้านให้ดี อย่าเปิดประตูต้อนรับคนแปลกหน้าแม้ว่าคนๆนั้นจะบอกว่ารู้จักกับเขาก็ตามที แล้วเขาก็สาธิตวิธีที่เขาจะเรียกตอนกลับมาถึงโดยการเคาะประตูเป็นจังหวะ และย้ำแล้วย้ำอีกว่าถ้าไม่ได้เคาะตามนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามเปิด ให้ทำเป็นไม่อยู่บ้านไปเลย
   " ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ ออกไปซื้อของให้สบายใจเถอะ "
   J ออกไปซื้อของด้วยความรู้สึกที่กระวนกระวายมาก เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไม RYUICHI ถึงมีอิทธิพลต่อจิตใจของเขามากขนาดนี้นะ ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันเพียงวันเดียวเท่านั้น แล้วทำไมตัวเขาถึงได้เป็นห่วง RYUICHI มากขนาดนี้ นี่มันหมายความว่าอะไรกันแน่นะ
   เมื่อรู้สึกว่าตัวเองสับสนจนทนไม่ไหว J จึงโทรศัพท์ไปตาม INORAN เพื่อนสนิทออกมาคุยกันที่ coffee shop แห่งหนึ่ง สำหรับเขา INORAN เป็นเพื่อนที่สามารถคุยหรือปรับทุกข์อะไรได้ทุกเรื่อง และบางทีเขายังรู้สึกว่าเพื่อนของเขาคนนี้ยังเข้าใจเขามากกว่าที่เขาจะเข้าใจตัวเองซะอีก
   " เออ...พูดใหม่อีกทีซิ INO ฉันได้ยินไม่ค่อยถนัด "
   " อีกทีเหรอ ได้...ฉันบอกนายว่านายน่ะ กำลัง ตก-หลุม-รัก หลุมเบ้อเร่อของเจ้าหนุ่มนั่น ชัดพอมั้ย " พูดเน้นทีละคำอย่างชัดเจน
   " เฮ่ย!!! จะบ้าเรอะ ฉันเนี่ยนะจะ...รัก ผู้ชายด้วยกัน "
   " นายไปชอบกระเทยที่ไหนก็ไม่แปลกหรอก เพราะงั้นเรื่องเพศไหนน่ะช่างเถอะ แต่ฟังจากที่นายเล่ามาอาการมันฟ้องนี่ มีอย่างที่ไหน เพิ่งจะเจอหน้ากันแท้ๆ แต่ดันให้ความช่วยเหลือซะยังกะเป็นเพื่อนหรือญาติฝ่ายไหนยังงั้น "
   " ใครจะไปชอบกระเทย บ้าเรอะ! แต่...นายว่าฉัน...ถึงขั้น รัก เลยเรอะ "
   " อ้าว ไม่เคยได้ยินรึไง รักแรกพบน่ะ ถมเถไปๆ " โบกมืออย่างเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดามาก แต่เมื่อ J ชักอึ้งนานเกินไปเลยต้องทักเพื่อเรียกสติ
   " นี่ท่าทางนายจะจริงจังกับคนที่เพิ่งจะรู้จักแค่วันเดียวคนนี้มากเลยนะ "
หนุ่มตี๋มองหน้าแล้วพูดกับเพื่อนอย่างไม่แน่ใจนัก เขากลัวว่าระหว่างที่อยู่ใต้ชายคาเดียวกันเขาอาจจะเผลอทำอะไรไม่ดีกับ RYUICHI เข้าก็ได้ เลยโดนด่าซ้ำอีกรอบ
   " ถ้าทำเพราะว่าเผลอ ก็ไปตายเลยไอ้บ้า พูดออกมาได้ ถ้างั้นก็เลิกคิดไปเลยดีกว่า ของยังงี้มันต้องตั้งใจแล้วก็เต็มใจกันทั้ง 2 ฝ่ายโว้ย "
   J หน้าฉงนเต็มที่ นี่ INORAN ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้หรือเห็นว่าเขาแปลกเลยรึเนี่ย
   " ขอบใจว่ะ INO เออ...เดี๋ยวฉันต้องไปล่ะ ออกมานานแล้ว ให้เขาอยู่บ้านคนเดียวมันใจไม่ค่อยดียังไงไม่รู้ เอาบิลมา ฉันเลี้ยงเอง "
   " เป็นห่วงขึ้นมาเลยนะ มีอะไรก็โทรมาละกัน แล้วก็...ขอบใจที่เลี้ยง " INORAN โบกถ้วยกาแฟไปมาเป็นเชิงขอบคุณ
J กลับบ้านกดออดแล้วเคาะประตูตามที่ตกลงกันไว้ นานทีเดียวกว่า RYUICHI จะเดินออกมาเปิดให้ซึ่งทำเขาใจเสียไปเล็กน้อย
   " กลับมาแล้วเหรอครับ ขอโทษนะครับ ผมเผลองีบยาวเลยออกมาเปิดช้าไปหน่อย ผมช่วยเอาของไปเก็บให้นะครับ "
ฟังจากน้ำเสียงที่ดูสดชื่นขึ้นมาบ้างของ RYUICHI แล้วร่างสูงก็เบาใจไปเยอะเลยทีเดียว
   เหตุการณ์ทุกอย่างผ่านไปอย่างสงบ โดยพวกชุดดำทั้ง 3 คนก็ไม่ได้ย้อนกลับมาสร้างความลำบากใจให้อีก จนกระทั่งผ่านไป 2 วัน...
   " กิ๊งก่องงง....... " เสียงออดดังขึ้น ทั้ง J และ RYUICHI ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกัน
   " ใครมาวะเนี่ย ยังไม่ทัน 8 โมงเลย " J ดูนาฬิกาแล้วก็บ่นงึมงำด้วยความง่วงก่อนจะลุกเดิน คิดในใจว่าหวังว่าคงไม่ใช่เจ้าพวกนั้นอีกนะ ถ้าใช่ล่ะก็คราวนี้มีเรื่องแน่
   " คร้าบ...มาหาใครคร้าบ... " เดินตะโกนด้วยน้ำเสียงลากๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู
   " ขอโทษค่ะ ที่นี่มีคนชื่อ KAWAMURA RYUICHI มั้ยคะ ฉันมาหาเขาค่ะ " เสียงเล็กใสของหญิงสาวผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูเอ่ยชื่อของ RYUICHI ทำให้ J ตาสว่างขึ้นมา และรีบเปิดประตูรับทันที
J มองหญิงสาวตรงหน้า เธอจัดได้ว่าเป็นคนที่หน้าตาสะสวยมากทีเดียว " ไม่ทราบว่าคุณ... "
   " คือว่าฉันเพิ่งจะได้รับการติดต่อเมื่อ 2 วันที่แล้วค่ะว่าเขาพักอยู่เขตนี้ ตามที่อยู่นี่ ฉันก็เลยมาหา ไม่ทราบว่าใช่ที่นี่รึเปล่าคะ " หญิงสาวสวยยื่นเศษกระดาษให้เขา
   หนุ่มผมทองรับมาพร้อมกับดู มันเป็นที่อยู่ของเขาจริงๆ แต่เขายังคงไม่แน่ใจว่าหญิงสาวคนนี้จะเป็นพวกเดียวกับชายชุดดำหรือเปล่า จึงต้องลองเสี่ยงครั้งใหญ่ " ใช่ที่นี่แหละครับ เชิญด้านในก่อนครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียกเขาให้ ไม่ทราบว่าจะให้บอกเขาว่าใครมาพบครับ "
   " ขอบคุณนะคะ ฉัน MARIKO ค่ะ "(นามสมมตินะจ๊ะ)
   " ครับ รออยู่ที่นี่ก่อนนะครับ " J จัดแจงพาเธอมานั่งที่ห้องรับแขกและหาน้ำดื่มมาให้ คิดในใจว่าถ้า RYUICHI ไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ หล่อนก็อย่าหวังว่าจะได้พบเลย ขึ้นมาเคาะประตู แต่พูดยังไม่ทันจบดี เพียงแค่ได้ยินชื่อ MARIKO เท่านั้น RYUICHI ก็รีบพรวดพราดออกมาจากห้อง
   " MARIเหรอ ผมจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้ "
จากความกระตือรือร้นนี้ทำให้เดาได้เลยว่า MARIKO คนนี้จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับ RYUICHI มากเป็นพิเศษแน่ๆ    พอคิดแบบนี้แล้ว J ก็รู้สึกแปลบขึ้นมาในอกทันที เขาเอามื้อขยุ้มที่อกเสื้อของตัวเอง " นี่เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผู้หญิงสวยยังกับนางงามแบบนั้นกลับไม่รู้สึกอะไร แต่ดันมาใจเต้นแปลกๆกับหมอนี่อยู่ได้ เฮ้อ... "

(to be continued...)

<<Back Main Next>>
Copyright 2001 © Eternal Team