CHAPTOR 8
   ชายหนุ่มผมทองที่เดินฝ่าฝูงลูกน้องเข้าไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่ท่ามกลางการแวดล้อมอีกชั้นทำเอาทุกคนตกตะลึง แม้แต่เพื่อนรักของเขาเอง
   "เฮ้ย ... " Ryu พูดได้แค่นั้น แล้วก็นั่งตาค้างไปเกือบนาที และ
   "ว้ากกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ " ชายหนุ่มผมดำนั่งกุมท้องหัวเราะด้วยความสะใจปนขำที่เห็นเพื่อนสุดหล่อ (?????) ในสภาพยับเยินเดินหน้ามุ่ยเข้ามา    ส่วนลูกน้องคนอื่นๆได้แต่มองด้วยสายตางงๆว่าลูกพี่ใหญ่ที่แสนโหดของตนไปฟัดกับใครที่ไหนมาจนเป็นแบบนี้ได้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าหัวเราะเหมือนรองหัวหน้าผมดำที่กำลังท้องคัดท้องแข็งอยู่ชนิดที่ว่า ถ้าล้มลงไปนอนกลิ้งได้ก็คงทำไปแล้ว
   J มองเพื่อนผมดำที่กำลังหัวเราะกับสภาพของเขาก็หน้าหงิก เล่นเอาบรรดาลูกสะบ้าทั้งหลายต้องหลบลี้หนีหายเป็นการด่วน ด้วยไม่อยากโดนลูกหลง หากพี่ใหญ่อาละวาดขึ้นมา
   "เออ ขำมากนะแก เจ้า Ryu ตกลงจะทำแผลให้ชั้นหรือว่าแกจะขำจนตายวะ .. " J บ่นอุบ เพราะ Ryu ยังทำตัวเป็นคนเส้นตื้นไม่หาย หลังจากที่ลูกน้องเอาเครื่องปฐมพยาบาลมาให้แล้วเขาก็ช่วยทำแผลให้ J แบบทำไปก็ยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี
   "เอาน่า นานๆทีชั้นจะเห็นนายเป็นแบบนี้ ว่าแต่ ไปฟัดกับใครที่ไหนมาล่ะ ท่าทางฝีมือดีไม่เบา ไม่งั้นนายคงไม่เป็นแบบนี้แน่ " Ryu ว่าไปก็ทางยาไป
   "จะใคร ก็เจ้าหัวแดงนั่นน่ะสิ" Ryu ทายาค้างทันที
   "ว่าไงนะ หัวแดง ใคร " เพื่อนผมทองไม่ตอบแต่จ้องตานิ่ง Ryu เริ่มรู้ทันที
   "Sugizo เหรอ " J พยักหน้าด้วยท่าทางสงบ เรียบเฉย
   "ไม่น่าเชื่อแฮะ นายไปเจอหมอนั่นที่ไหน อย่าบอกนะว่าไปท้าดวลมันมาน่ะ" Ryu ถามพลางเก็บอุปกรณ์ไว้ที่เดิม แล้วส่งให้คนสนิทเอาไปเก็บ J ไล่คนอื่นๆออกไป แล้วคุยกับ Ryu ตามลำพัง
   "ที่สวนสนุกร้างที่ชั้นชอบไปไงล่ะ เจ้านั่นน่ะ ฝีมือดีทีเดียวล่ะ ท่าทางจะเหนือกว่า Inoran ด้วยนะ ตอนแรกคิดว่าจะเอาแต่หลบหลัง รองหัวหน้าซะอีก แต่ทำไมถึงไม่ออกมาตั้งแต่แรกนะ " J ขมวดคิ้วมุ่น
   "ไม่แน่นะ อาจจะมีอะไรที่ทำให้ไม่ออกมาก็ได้ แถมทางรองด้านนั้นก็คุมได้หมดเลยนี่" Ryu กล่าวถึง Inoran ที่เขาเจอ ทุกครั้งจะพบ Inoran ที่ลงมือกับลูกน้องของเขาด้วยสายตาเย็นชา และรุนแรง แต่เขายังไม่เคยได้ปะทะกันตรงๆสักที
   "นั่นสินะ แต่ครั้งหน้า ชั้นไม่พลาดแน่" Ryu มองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะตอนนี้เขากำลังคำนวณสถานการณ์อยู่

   " Nutto Nutto อยู่ไหนน่ะ ชั้นกลับมาแล้ว " Inoran ร้องเรียกหาหมาสุดที่รัก (แหวะ -"-) ไม่นานก็ได้ยินเสียงกระพรวนดังใกล้เข้ามาพร้อมกับร่างของหมาตัวโตพันธ์เซนต์เบอร์นาด ที่วิ่งเข้ามาและกระโดดเข้าชาร์ตเขาอย่างดีใจเต็มที่ จนเขาหงายหลังล้มลงไป
   "เบาหน่อยสิ Nutto ตัวแกน่ะ น้องๆช้างแล้วนะ ดูตัวเองซะบ้างเด้.... " นายหนุ่มร่างบางโวยลั่น เมื่อโดนเจ้าหมาร่างยักษ์กระโดดมาคร่อมทับเต็มตัว มือก็พยายามดันเจ้าตัวยุ่งออกไป แล้วก็ทำได้ในที่สุด
   "โอย ชั้นว่า ชั้นต้องควบคุมน้ำหนักแกแล้วนะ ฮึ เจ้าตัวยุ่ง " มือเรียวเอื้อมาลูบหัวโตๆอย่างเอ็นดู เจ้าหมาตัวโตทำเสียงครางในลำคออย่างไม่รู้เรื่องนัก แต่มันก็ชอบที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างนี้
   "ไปเดินเล่นยามดึกกันมะ " เจ้านัตโตะ กระดิกหางชอบใจ มันรีบแจ้นไปที่ประตูทันที และไม่นาน 1 คน แบะ 1 ตัวก็มาถึงสวนสาธารณะที่แทบไม่มีคนแล้ว เพราะดึกมากแล้ว เขาจุดบุหรี่สูบอย่างสบายใจ สายตาก็มองตามสัตว์เลี้ยงของตนไปเรื่อยๆ แต่เผลอแป๊บเดียว มันก็หายไปแล้ว
   "นัตโตะ นัตโตะ " Inoran เริ่มส่งเสียงร้องตามหาเจ้าจอมยุ่ง สีหน้าเริ่มวิตกกังวล
   "โถ่เอ้ย ไปไหนนะ นัตโตะ..." เขาเริ่มเร่งเท้ามากขึ้นและในที่สุดเขาก็เจอ แต่ภาพที่เขาเห็นคือ เจ้านัตโตะกำลังนั่งให้ชายหนุ่มผมดำในชุดสีดำสนิทที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวลูบหัวโตๆของมันเล่น พวงหางใหญ่กระดิกไปมาอย่างถูกใจ Inoran ขมวดคิ้วมุ่น เพราะปกติคนที่จะทำแบบนี้ได้ ก็มีแค่เขากับ Sugizo เท่านั้น คนอื่นแค่เข้าใกล้ เจ้านัตโตะก็ครางเข้าใส่แล้ว
   เสียงฝีเท้าที่ย่างเข้ามาใกล้ทำให้ชายหนุ่มผมดำเงยหน้าขึ้นและละความสนใจจากเจ้าหมาที่เข้ามารบกวนเวลาชมจันทร์ของเขา เบื้องหน้าคือชายหนุ่มร่างเพรียว ผมสีน้ำตาลอ่อน แสงจันทร์ที่สาดส่องมาทำให้เห็นประกายของเรือนผมสีน้ำตาลมากขึ้น
   "นายคือ .. " Inoran เอ่ยปากทัก Ryuichi ยิ้มพราย ก้มลงมองเจ้าหมาตัวโตที่ทำท่ากระดิกหางให้ผู้มาใหม่ ทำให้เขารู้ทันทีว่าชายหนุ่มมีฐานะอะไร
   "เจ้าหมานี่ของนายสินะ " Ryu ถามขึ้นโดยไม่สนใจจะตอบคำถามของ Inoran ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำท่าไม่สนใจคำตอบเพราะรู้แล้วว่าชายหนุ่มผมดำตรงหน้าเป็นใคร
   "ใช่ ท่าทางมันจะชอบนาย " Inoran ว่า พลางเดินเข้าไปใกล้ Ryu เงยหน้ามอง ก่อนจะขยับที่ว่างให้อีกฝ่ายนั่ง เจ้านัตโตะเห็นดังนั้นก็รีบขึ้นมานั่งระหว่างกลางทั้ง 2 คน ทำเอาทั้ง Ino และ Ryu อดหัวเราะกับความขี้อ้อนไม่ได้
   "หึๆๆ นายนี่เลี้ยงหมาได้น่ารักดีนี่ " Ryu ว่าพลางหันมาเล่นเจ้าหมาตัวโตที่นั่งข้างๆชนิดที่ว่าแทบจะบังเจ้าของที่นั่งถัดไปมิด
   "ไม่ได้ตั้งใจหรอก มันเป็นเอง " Ino ตอบพลางพยายามมองอีกฝ่ายที่โดนหมาของเขาบังอยู่ ในที่สุดก็รำคาญจนต้องบอกให้เจ้าตัวยุ่งลงไปนั่งข้างล่าง ซึ่งมันก็ไปโดยดี ทั้งสองคนนั่งมองหมาตัวโตที่วิ่งเล่นไปมาอย่างสนุกสนาน
   "วันนี้เจ้า Sugi สะบักสะบอมกลับมา บอกว่าพึ่งไปฟัดกับหัวหน้านายมา " Ino ว่า Ryu หัวเราะในลำคอ ตอบไปโดยที่ไม่ได้หันไปหาอีกฝ่าย สายตายังจับจ้องที่เจ้าตัวยุ่งที่กำลังวิ่งเล่นอยู่
   "เห็นแล้วล่ะ ชั้นนั่งขำแทบตาย นานๆทีจะได้เห็นมันโทรม ฝากบอกขอบใจหัวหน้านายด้วยนะ ที่ช่วยซัดมันแทนชั้น " Ino หันไปหาอีกฝ่ายที่พูดเหมือนไม่เดือดร้อน
   "นายไม่โมโหรึไง ที่เจ้า 2 คนนั้นซัดกันจนสะบักสะบอมแบบนั้นน่ะ " Ryu หัวเราะ แล้วหันมายิ้มให้อย่างไม่เดือดร้อน
   "ถ้าพวกนายรุม ชั้นคงไม่ยอม แต่นี่ตัวต่อตัว ยุติธรรมดีแล้ว" Ino มองรอยยิ้มตรงหน้าอย่างอึ้งๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไร เขาจะล้วงบุหรี่มาจุดสูบ แต่ก็นึกถึงเรื่องที่ Sugi เคยเล่าตอนที่เจอ Ryu ให้ฟังว่าไม่ชอบให้สูบบุหรี่ จึงต้องเก็บ แต่ Ryu ก็สังเกตุเห็นได้
   "จะสูบก็ได้นะ " Ino ส่ายหน้ายิ้มๆ
   "ไม่เอาดีกว่า นายไม่ชอบนี่ " Ryu มองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ว่าอะไร
   "ขอบใจ" ชายหนุ่มผมดำเอ่ยขึ้นเบาๆ เขากำลังคิดเรื่องต่างๆที่ผ่านมารวมทั้งเรื่องการวิวาทครั้งนี้ด้วย
   "เรื่องคงไม่จบง่ายๆแล้วนะ ถ้าตำรวจยื่นมือเข้ามาน่ะ " Ino เอ่ยขึ้น ทำให้ Ryu ตื่นจากภวังค์และฟังที่ Ino พูดต่อ
   "ชั้นว่าเราต้องยุติเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ต้องหาคนที่ก่อเรื่องทั้งฝ่ายนายและฝ่ายชั้น" Ryu พยักหน้า และลุกขึ้น
   "แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ ก็ต้องให้แตกหัก " ดวงตาดำขลับที่จ้องมองมานั้นมั่นคงลึกล้ำยิ่งนัก Inoran มองโต้กลับไปอย่างไม่หลบเลี่ยงราวกับจะมองให้ทะลุความดำมืดนั้น
ในที่สุด ร่างเพรียวก็ลุกขึ้นกระชับเสื้อโค้ทสีขาวแล้วเรียกเจ้าตัวยุ่งที่วิ่งเล่นอยู่
   "นัตโตะ นัตโตะ กลับได้แล้วนะ" เจ้านัตโตะวิ่งกลับมาทันที แต่ก่อนที่จะเดินตามเจ้านายไป มันก็ไปออดอ้อนชายหนุ่มผมดำที่ยืนใกล้ๆ มือเรียวลูบหัวโตๆเบาๆ
   "แล้วเจอกันใหม่นะ นัตโตะ " Inoran มอง Ryuichi ที่ก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากของเจ้านัตโตะด้วยความรู้สึกแปลกๆ แต่เมื่อ Ryu เงยหน้าขึ้นมองมาทางเขา เขากลับทำท่าเหมือนมองไปที่อื่น
   "ไปเถอะ เจ้านายแกรอแล้ว " Ryu ว่า เจ้านัตโตะ แลบลิ้นเลียมือเรียวเบาๆก่อนจะวิ่งไปหาเจ้านายของมัน Inoran ไม่ได้หันมาร่ำลา เขาออกเดินไปโดยไม่หันกลับมาจึงไม่รู้ว่า Ryu มองตามหลังเขาจนสุดสายตา

   "ไง Shinya ได้ข่าวว่านายได้รับหน้าที่ให้จัดการเรื่องแกงค์ที่ชิบุยะเหรอ " Teru เอ่ยถามเพื่อนที่เข้ามานั่งข้างๆ Shinya ทำหน้ายุ่งก่อนที่จะเอ่ยปากบ่น
   "เออเด่ะ น่าเบื่อ ก็แค่เด็กตีกัน " Teru หัวเราะเบาๆ
   "เหรอ อือ งั้นเมื่อก่อน เราก็ทำแต่เรื่องน่าเบื่อกันทุกวันเลยเนาะ " Shinya หันไปทำตาเขียวใส่เพื่อน ใช่ ถ้านี่เป็นเรื่องไร้สาระ ทั้งเขาและ Teru ก็คงเป็นพวกไร้สาระด้วยเหมือนกันแต่เขามีลางสังหรณ์ว่านี่จะไม่ใช่แค่เรื่องทะเลาะวิวาทธรรมดาแน่ๆ
   "เอาน่า คิดมาก วันนี้ออกเวรนี่นา ไปก๊งเหล้ากันมะ" Teru ตบบ่าเพื่อนอย่างปลอบใจที่ต้องมานั่งรับปัญหาแบบนี้ Shinya ถอนหายใจเฮือกส่ายหน้าไปมา
   "วันนี้อย่าพึ่งดีกว่า ชั้นอยากอ่านแฟ้มนี่ให้หมดก่อน " Shinya ปรายสายตาไปที่กองเอกสารเท่าภูเขาที่เป็นข้อมูลทั้งหมดของคดีที่ตนรับผิดชอบ Teru มองตามก็ถอนหายใจเฮือก
   "เออ ตามใจนะ แล้วเจอกัน มีอะไรให้ช่วยก็บอก " Teru ว่าพลางเก็บของ
   "เออ ขอบใจ มีแน่ .." ทั้งสองคนยิ้มให้แก่กันอย่างรู้ใจ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ

   แสงไฟจากหลอดไฟสีต่างๆยามค่ำคืนในอากาศที่สดชื่นแบบนี้ ทำให้ Teru เดินเล่นอย่างสบายอารมณ์ แต่ขณะที่เขาเดินเลี้ยวเข้าตรอกเล็กๆที่จะเป็นทางลัดกลับบ้านนั้นเอง
   "โอ๊ะ .. " Teru อุทานเมื่อเดินชนกับใครคนหนึ่งที่หัวมุมของตรอกแคบๆ
   "โทษทีน้องชาย .. " เขาเอ่ยปากขอโทษ แล้วก็อึ้งเมื่อเห็นหน้าเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ทำหน้าเรียบเฉยมองเขา
   "ไม่เป็นไร " อีกฝ่ายพูดแค่นั้น แล้วก็เดินเลี่ยงไป Teru มองตามแล้วจะเดินต่อ แต่ก็เห็นกระเป๋าใบหนึ่งตกอยู่ ข้างในมีเงินอยู่ไม่มีเอกสารระบุตัวเจ้าของ แต่กลับมีรูปเก่าๆใบหนึ่ง ของหญิงสาวสวยกับเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู แต่ก็มีเค้าของคนที่พึ่งจะเดินจากไป Teru รีบวิ่งตามเด็กหนุ่มออกไป แต่ก็ไม่เจอแล้ว เขาจึงได้แต่เก็บกระเป๋านั้นไว้ โดยหวังว่าจะเจอเจ้าของกระเป๋าอีกครั้ง และก็จะได้คืนกระเป๋าให้ เพราะถ้าจะเอาไปประกาศหาก็คงไม่ได้เรื่องเนื่องจากไม่มีเอกสารที่ระบุถึงตัวเจ้าของได้เลย

   ด้าน Hisashi นั้น เมื่อเดินไปได้สักพักก็รู้สึกตัว เขารีบคลำหากระเป๋าทันที ใบหน้าเรียวสวยซีดเผือด เขารีบวิ่งกลับไปที่จุดเดิมที่ชนกับชายคนนั้น แต่ก็หาอะไรไม่เจอ
   "ไม่นะ พี่ครับ .." ร่างเพรียวบางแทบหมดแรงพิงกายกัยผนังตึก น้ำตาวาวใสเอ่อล้นออกมาอย่างสุดระงับ เขาไม่ได้เสียดายเงินในกระเป๋า แต่สิ่งสำคัญของเขาที่อยู่ในนั้น ความทรงจำเพียงหนึ่งเดียว ความทรงจำที่มีค่าของเขา มันหายไปแล้ว
   Hisashi ทรุดกายลงนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรงน้ำตาไหลอย่างไม่อาจควบคุม นี่เขาจะทำอย่างไรกันดี
   "พี่ครับ ผมจะทำไงดี " ร่างบางพึมพำราวกับไร้สติ สิ่งเดียวที่ช่วยยึดเหนี่ยวและค้ำจุนเขาให้อยู่ต่อไปหายไปแล้ว เขาจะทำอย่างไร ร่างบางนั่งทอดอาลัยร้องไห้ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน จนกระทั่งรุ่งเช้า Hisa ก็พาร่างของตนเดินกลับที่พักอย่างเลื่อนลอยและไร้ความหวัง    เขาล้มตัวลงนอนกับเตียงนุ่มอบอุ่นแต่เขากลับไม่รู้สึกเช่นนั้นเลยมันแข็งกระด้างและเย็นเยือกมากกว่า น้ำตายังคงไหลพราก ริมฝีปากบางพร่ำเพ้อออกมาก่อนจะหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง
   "พี่ครับ.." คราบน้ำตายังคงเปื้อนบนแก้มซีดขาวนั้น ด้วยความอ่อนเพลีย Hisashi จึงหลับไปในที่สุด ..

Chaptor 8 End
<<BACK | MAIN | NEXT>>

Copyright 2001 © PPK