|
ตึกสูงที่ตั้งตระหง่านอยู่ทั่วไปในย่านนั้น
เป็นสิ่งที่คุ้นตาเขามาตลอด ไม่มีซอกตึกมุมใดเลยที่เขาไม่รู้จัก มันก็ฟังดูดีอยู่หรอกที่เขาดูยิ่งใหญ่และมีคนมานบน้องเคารพมากมาย
แต่จะมีใครบ้างล่ะ? ที่จริงใจต่อเขา และรู้จักตัวตนของเขาจริงๆ
" Jun..."เสียงนั้น
ทำให้ร่างสูงไม่จำเป็นที่จะต้องเหลียวหลังกลับไปมองต้นเสียงเลยแม้แต่น้อย
"นึกแล้วว่าต้องมาอยู่ที่นี่"
"ฉันทิ้งชื่อนั้นไปแล้ว
นายก็รู้..." แม้ว่าน้ำเสียงของ J จะออกไปในเชิงตำหนิ แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงเรียบเฉยดุจเดิม
"ดาดฟ้าเก่าๆนี่มีอะไรดี
ถามจริง ไม่เบื่อบ้างเหรอ J" Sugizo ก้าวเข้ามายืนข้างๆ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมบุคคลข้างกายเขาถึงมักจะมาใช้เวลาอยู่ที่นี่นานนับชั่วโมง
จนราวกับว่า เวลาที่ผ่านไปนั้น เป็นเพียงสายลมที่ผ่านเลย
"ดีหรือไม่ดี...ใครเป็นคนตัดสินกันล่ะ
รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมาบนในหน้าของผู้พูด
"ข้างล่างนั่น มีแต่ความหลอกลวง
สับปลับ ตลบแตลง แต่ที่นี่...มันให้ความรู้สึกราวกับว่า ฉันเป็นเหมือนพระเจ้าที่กำลังมองเหล่ามนุษย์ที่น่าสมเพชเหล่านั้น"
"ทั้งๆที่เราก็เป็นหนึ่งในมนุษย์หน้าโง่เหล่านั้นใช่มั้ยล่ะ...."
ชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงพูดขึ้นมาคำพูดเหล่านั้นทำให้เขาต้องเงียบ
ดวงดาวบนท้องฟ้าเปล่งแสงระยิบระยับ
ราวกับจะช่วยขับความงามของแสงสียามค่ำคืนของย่านนั้น ชายหนุ่ม 2 คนยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
สายลมที่พัดผ่าน ก่อให้เกิดกระแสแห่งความเย็นแผ่ไปทั่ว แต่ทั้งสองก็ยังยืนนิ่งเฉย
ปล่อยใจล่องลอยไปกับสายลม
เสียงครวญครางร้องขอความช่วยเหลือที่ดังขึ้นจากมุมหนึ่งของตึก
เป็นเสียงเดิมๆที่เขาได้ยิน ได้พบเห็นอยู่ทุกวัน แต่วันนี้แทนที่เขาจะเดินผ่านไปเช่นเคย
กลับมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้เขาเข้าไปยุ่งเกี่ยว
"เฮ้ย หยุด!" เสียงทุ้มต่ำทรงพลังที่ไม่มีใครในย่านนั้นไม่รู้จักดังขึ้น
ทำให้ชายแปลกถิ่นทั้ง 2 คนนั้นรีบหันหลังวิ่งหนีเอาตัวริด แต่กลับมีแรงกระชากทางด้านหลังกระแทกใบหน้าของชายเหล่านั้นกับผนังตึกอย่างเต็มรัก
"ไสหัวไปซะ แล้วอย่ากลับมาอีก
ไป!" J เหวี่ยงบุคคลทั้ง 2 กระแทกกับผนังอีกด้านหนึ่งอย่างแรงอีกครั้ง
ก่อนที่ชายทั้ง 2 จะวิ่งหนีไป สวนทางกับชายหนุ่มผมแดงซึ่งกำลังเดินเข้ามา
"ใครน่ะ ท่าท่างไม่คุ้นหน้า"
ร่างสูงไม่ตอบ เขาย่อตัวลงสำรวจร่างทั้งสองซึ่งชายเหล่านั้นรุมซ้อมเสียจนอาการหนักทีเดียว
"ไม่รอดแน่ Sugi เรียกรถพยาบาลที
เร็วๆด้วย " J ยังคงสั่งการด้วยใบหน้าเรียบเฉย Sugizo จึงวิ่งกลับไปในทิศทางเดิมที่จากมา
เขาเห็นภาพเหล่านี้มาเสียมากต่อมาก จนชินตา และไม่มีความรู้สึกอะไรกับภาพเหล่านี้อีกเลย
เขาคงกลายเป็นมนุษย์ไร้ความรู้สึกไปแล้วสินะ
เสียงแหลมเล็กที่ดังขึ้นจากกลองกระดาษใกล้ๆ
ทำให้ร่างสูงตัดสินใจเดินเข้าไปสำรวจ ในเงาอันเลือนรางนั้นปรากฏห้เห้นร่างของเด็กน้อยอายุไม่เกิน
5 ขวบ ผมสีน้ำตาลสลวย ใบหน้าที่เปรอะไปด้ยฝุ่นนั้น กลับดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด
ในมือถือตุ๊กตาตัวหนึ่งและ..อะไรบางอย่าง ไว้แน่น J นั่งลง เพื่อมองภาพตรงหน้าให้ชัดยิ่งขึ้น
ทั้งสองคนจ้องหน้ากันนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด ในที่สุด มือเล็กๆนั้นก็ยื่นออกมา....
"ทางนี้ครับ" เสียงของเพื่อนรักดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงของรถพยาบาล
Sugizo กึ่งวิงกึ่งเดินเข้ามาพร้อมกัยบุรุษพยาบาลที่มาพร้อมกับเปลสนามสำหรับผู้ป่วย
ทำให้มือเล็กๆนั้นกลับไปซุกอยู่กับอกนั้นเช่นเดิม ร่างสูงลุกขึ้นยืนเพื่อมองดูการทำงานของบุรุษชุดขาวเหล่านั้น
"เพิ่งรู้ว่านายทำอะไรเร็วๆกับเค้าเป็นด้วย"
J พูดยิ้มๆ
"ทำยังกับว่ามันมีที่ให้แวะอย่างงั้นล่ะ
โรงพยาบาลก็อยู่เท่านี้เอง" Sugizo ยิ้มตอบ นานๆครั้งที่จะได้เห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก
"ว่าแต่นายเถอะ จะทำยังไง"
"อะไรของนาย" J ขมวดคิ้วน้อยๆ
แต่เมื่อมองตามสายตาของชายหนุ่มผมแดงไปก็พบกับคำตอบ เด็กน้อยคนเดิม ยืนเกาะขากางเกงยีนส์ของเขาไว้มั่น
ดวงตากลมโตที่จ้องมองเขา ทำให้ J ประหลาดใจ Sugizo ย่อตัวลงนั่ง J ซึ่งลงไปนั่งก่อนแล้ว
"ชื่ออะไรน่ะเรา" J
ถามขึ้นพลางลูบเรือนผมสีน้ำตาลอันยุ่งเหยิงนั้น อย่างอ่อนโยน
"ผม...ผม....Inoran ครับ"น้ำเสียงของร่างเล็กดูเลื่อนลอย
"พี่...พี่..เรียกพี่ว่า
Jun ก็แล้วกันนะ Ino เรียกอย่างนี้ได้ไหม?" ใบหน้าของร่างสูงยังคงฉาบไปด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น
ทำให้ inoran ใจชื้นขึ้นมา รอยยิ้มอันบริสุทธิ์ผุดขึ้นบนใบหน้าของทั้งสองคน
"นายหมายความว่าไง J ทำไมนายไม่รักษาคำพูดที่ให้ไว้"
Sugizo พูดขึ้นด้วยความรู้สึกหลายอย่างปนเปกัน ทั้งประหลาดใจ เสียใจ แต่เขาไม่ได้โกรธบุคคลตรงหน้านี้แม้แต่น้อย
ไม่เคยแม้แต่จะคิด
"ไม่รู้สินะ...ขอโทษจริงๆ
" แววตาของร่างสูงเต็มไปด้วยความเสียใจต่อเพื่อนรัก แต่เขาก็ไม่ได้เสียใจในสิ่งที่กระทำลงไปเลยแม้แต่น้อย
"แล้วนายรับเด็กนี่มาอยู่ด้วยทำไม
ก็นายพูดเองไม่ใช่เหรอว่า......"
"ใช่ ฉันพูดเองว่าฉันเกลียดเด็ก
แต่ไม่รู้ว่าทำไม Ino ถึงเป็นข้อยกเว้น
"แล้วนายจะยกเลิกสัญญานั้นล่ะสิ
นายจะล้มเลิกมันไปเลยใช่มั้ย นาย...นาย....." แววตาของ Sugizo เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ไม่..ไม่ได้ เขาจะปล่อยให้มันไหลออกมาไม่ได้ เขาจะอ่อนแอกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้
"เปล่าเลย Yuu ฉันไม่ได้พูดเลยสักคำ"
ร่างสูงเอ่ยขึ้น
"แล้วนายจะกลับไปเป็น Jun
คนนั้นอีกหรือ.."
"เปล่าเลย Yuu" J หรือ
Jun ยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเชื่อมั่น "สักวันหนึ่งนายจะเข้าใจ และจะรู้ว่าทำไม.....ฉันจะรอ...รอวันที่นายค้นพบมันด้วยตัวเอง"
<<Back
Main
Next>>
Copyright 2001 © KaWaIINO_
|
