1

''Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου ή του Ταυτόχρονου Σύμπαντος''

Πρόκειται για μία από τις νεότερες απόπειρες κοσμολογικής ερμηνείας διατυπωμένη στη βάση της ιδέας, ότι το Σύμπαν στο σύνολο όλων των χρόνων -από το παρελθόν μας μέχρι το μέλλον μας- είναι πάντοτε το ίδιο και τίποτα δεν αλλάζει. Αν και η αρχική ιδέα θυμίζει αρχαίες φιλοσοφικές θεωρίες και ιδιαίτερα τον αρχαίο Ελεάτη φιλόσοφο Παρμενίδη, η ανάπτυξή της ερμηνεύει σύγχρονες ανακαλύψεις της φυσικής και συμπίπτει με αυτές. Η ανάπτυξη της θεωρίας αυτής δεν ξεκινάει με δεδομένα από τις ανακαλύψεις της σύγχρονης Φυσικής και Αστροφυσικής αλλά με μία φιλοσοφική μέθοδο και "νοοτροπία", που αξιώνει τη δυνατότητά μας να γνωρίζουμε τα πράγματα μέσα από τα πλησιέστερα της εμπειρίας μας, γιατί εκείνα έχουν ομοιότητες και κοινά στοιχεία, που πολλές φορές το ίδιο το λεξιλόγιό μας δεν μας αφήνει να προσέξουμε.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χρόνος για το Σύμπαν είναι τελειωμένος μέσα σε ορισμένα μέγιστα όρια, ενός μέγιστου Συνολικού Χρόνου, ενώ όλα τα υλικά πράγματα υπάρχουν μέσα σε μικρότερα χρονικά όρια. Σε σχέση με τα μικρότερα χρονικά όρια ύπαρξης των επιμέρους πραγμάτων, το Σύμπαν συνεχίζει ακόμα να γίνεται και να εξελίσσεται!Το παρελθόν και το μέλλον -που γνωρίζουμε μόνο εμείς τα μέρη- αποτελούν το ευρύτερο «τώρα» του 100% Σύμπαντος και έτσι εξηγείται η σχετικότητα του χρόνου μ’ έναν εκπληκτικό ορθολογικό τρόπο. Η ύλη είναι οι αρχικοί τρόποι με τους οποίους το Σύμπαν αρχίζει να γίνεται εμμέσως και σαν εξωτερικό (δια μέσου των άλλων υλικών πραγμάτων) στην ελάχιστη στιγμή του χρόνου. Η ελάχιστη χρονική στιγμή αναλογεί στον ελάχιστο χρόνο αλληλεπίδρασης, στην ελάχιστη αλλαγή, στο «ελάχιστο» πράγμα, το οποίο ονομάζουμε υλικό στοιχείο.

Στη βάση αυτής της ιδέας ενός μέγιστου και κατά συνέπεια ενός ελάχιστου χρόνου, ερμηνεύεται η ύπαρξη πολλών νόμων που διέπουν το πλήθος των διαφορετικών φαινομένων.

 2

 Είναι εκπληκτικό, ότι το μοντέλο ενός σταθερού Σύμπαντος στο σύνολο ενός Μέγιστου Συνολικού Χρόνου εξηγεί και διαφωτίζει τι πρέπει να καταλαβαίνουμε με τη διάσημη "θεωρία της σχετικότητας του χρόνου" και γιατί υπάρχει μία ανώτερη οριακή ταχύτητα μετάδοσης της δύναμης. Ο χρόνος αναγκαστικά πρέπει να είναι σχετικός διότι υπάρχει σημαντικός λόγος και ο λόγος αυτός είναι ότι το Σύμπαν στο Σύνολο του Χρόνου πρέπει να είναι πάντοτε το ίδιο και σταθερό! Ο σχετικός χρόνος δεν αποκλείει να υπάρχει ένας κοινός. Για να είναι πάντοτε το ίδιο και σταθερό, το Σύμπαν δεν έχει άπειρα χρονικά περιθώρια... Γι' αυτό και η πιθανοκρατική συμπεριφορά των πραγμάτων.

Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χώρος αναλογεί στην ενέργεια του Σύμπαντος που δεν έχει υλοποιηθεί στη κάθε επιμέρους φάση των περιορισμένων υλικών πραγμάτων. Το Σύμπαν στο σύνολο του χρόνου υπάρχει σχετικά σαν χώρος και σαν ενέργεια για όσα μπορούν να συμβούν με τους υλικούς φορείς και προκαθορίζει τα όρια στις αλληλεπιδράσεις των. Αυτό που υπάρχει ταυτόχρονα, άμεσα και με τον πιο γρήγορο τρόπο (σαν χώρος) "χάνει" ενέργεια, γίνεται κάποια επιβράδυνση, αυξάνει ο χρόνος ροής της ενέργειας και τότε εμφανίζεται κάτι σαν διακοπή του ταυτόχρονου μέσου και σαν απόσταση στο χώρο, που είναι η αρχή της υλικής ύπαρξης. Η συνολική ενέργεια μέσα στα όρια του μέγιστου χρόνου που είναι το Σύμπαν παραμένει επίσης σταθερή. Αυτό εξηγεί γιατί δεν μπορεί να μεταδοθεί και σχετικά να ελαττωθεί με απεριόριστο τρόπο. Η συνολική ενέργεια είναι ο χώρος και αντισταθμίζει τις ελλείψεις της, που είναι ο υλικός κόσμος. Αλλά η ροή προς αντιστάθμιση δημιουργεί ξανά ελλείψεις. (Ισορροπία της ανισορροπίας).

Είναι πιο εύκολο και πιο λογικό να προσπαθούμε να περιγράψουμε με ποιον τρόπο διατηρείται και ανανεώνεται η ύλη στη βάση ενός Ταυτόχρονου Σύμπαντος, το οποίο ανέκαθεν Υπήρχε. Είναι αδιέξοδο να ανατρέχουμε σε κάτι που υπήρχε πριν από το Σύμπαν και σε άλλες φαντασιώσεις μόνο και μόνο επειδή έτσι βολεύει ορισμένες επιστημονικές παρατηρήσεις!

3

Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, δεν είναι η ύλη και τα επιμέρους υλικά πράγματα που καθορίζουν τη μορφή και την πορεία του Σύμπαντος, αλλά αντιθέτως, το Σύμπαν στο Σύνολο του χρόνου που υπάρχει σαν ολοκληρωμένο, έχει προδιαγράψει όλες τις δυνατές μεταβολές και εξελίξεις που μπορούν να γίνουν με τους υλικούς φορείς.

Μία άλλη συνέπεια της θεωρίας, είναι ότι δεν υπάρχει απεριόριστη ευθεία απομάκρυνσης μέσα στο χώρο, κάτι το οποίο θα σήμαινε απεριόριστο Σύμπαν στο χώρο και απεριόριστη ενέργεια. Η ταυτόχρονη παρουσία του Σύμπαντος προς τα επιμέρους πράγματα, το όριο μιας μέγιστης απόστασης απομάκρυνσης (που είναι και χρονικό όριο) και η καμπυλότητα του χώρου φαίνεται εξωτερικά σαν τη δύναμη εκείνη που οι φυσικοί αποκαλούν με άλλους όρους "βαρύτητα". Οι παλαιότεροι φιλόσοφοι την αποκαλούσαν "ενότητα" του κόσμου.

Όπως είναι γνωστό, η βαρύτητα επηρεάζει όλα τα υλικά σώματα με την ίδια δύναμη, ανεξαρτήτως της χημικής της σύστασης. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο και οφείλεται στον τρόπο που η ύλη ξεκινάει να υπάρχει. Η ύλη παρουσιάζεται με κάποια ταχύτατη ροή και ανταλλαγή ενέργειας που γίνεται με επαναλαμβανόμενο τρόπο και αυτό είναι προϋπόθεση της ύπαρξής της με όλους τους υπόλοιπους δυνατούς τρόπους μέσα στο χώρο. Η ύλη και όλες οι άλλες μορφές ενέργειας υπάρχουν πάντα με την ίδια ουσία που είναι ο χώρος και επενεργεί σαν βαρύτητα. Όλες οι διαφορές όλων των πραγμάτων  προέρχονται από τον τρόπο και το χρόνο με τον οποίο γίνεται η μεταβολή, η ροή και η ανταλλαγή ενέργειας και από την ποσότητά της.

Η Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου οδηγεί πολύ μακρυά και σύντομα θα βρει τη μαθηματική της έκφραση. Σημαντικό πλεονέκτημα της έναντι άλλων κοσμολογικών θεωριών είναι ότι η ευστοχία της δεν εξαρτάται από την ακρίβεια ενός μαθηματικού αποτελέσματος, δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε υποθετικά πράγματα και μπορεί να κατανοηθεί μέσα από φαινόμενα της συνηθισμένης εμπειρίας, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει τυχαία και η ίδια αυτή η θεωρία εξηγεί το γιατί.