3-Εάν έχει μία αρχή ύπαρξης, τότε πως, πότε και γιατί αυτή ξεκίνησε; Θα έχει τέλος;

 

Χιλιάδες φιλοσοφικές θεωρίες, επανάπαυση σε θρησκευτικές προκαταλήψεις και ανόητος περιορισμός της έννοιας του Σύμπαντος από την επιστήμη για τη διάσωση των μαθηματικών τύπων της. Για εμάς, τα ερωτήματα πως, πότε και γιατί άρχισε το Σύμπαν να υπάρχει, αυτοανατρέπονται και έχουν νόημα σχετικό. Έχουν νόημα μόνο για την ύπαρξη των μερών, τα οποία σε σχέση με το εξωτερικό τους δεν έχουν μια σταθερή πρώτη αρχή.

Η κοινή πραγματικότητα ανέκαθεν συνεχίζει να γίνεται έμμεσα και εξωτερικά σε σχετικά μικρότερες στιγμές, ενώ αυτή σα σύνολο είναι ανέκαθεν τελειοποιημένη μέσα στα σταθερά όρια μιας ευρύτερης στιγμής. Η επαρκής αιτία των περιορισμένων πραγμάτων δε λείπει και δεν μπορεί να είναι άλλη από το κοινό και άμεσο Σύνολό τους.

Μπορούμε να δούμε τον κόσμο με δύο αντίθετους τρόπους: σε εξέλιξη ή σταθερό. Σαν αφηρημένη, εξωκαθορισμένη και τυχαία υλική ύπαρξη ή σαν συνολική ποιότητα άμεσα και αυτοτελώς καθορισμένη από τον εαυτό της. Είναι και οι δύο αληθινοί.

 

Η πρωτοτυπία της κοσμοθεωρίας που έχω διατυπώσει έγκειται στην απάντηση αυτής της απορίας και στις συνέπειές της.

 

Το σύνολο των πραγμάτων που ονομάζουμε Σύμπαν και το οποίο εμείς βρίσκουμε εδώ και τώρα (από τη γήινη πραγματικότητά μας) δεν είναι το πλήρες Σύμπαν. Το πλήρες Σύμπαν συμπεριλαμβάνει τα πράγματα του παρελθόντος μας και εκείνα του μέλλοντος μας.

Δεν αρνούμαστε το “γίγνεσθαι” των πραγμάτων, δεν το εξηγούμε σαν φαινομενικό αλλά δεν το αποδεχόμαστε σαν ανεξέλεγκτο και σαν αντίθετο προς τη σταθερότητα. Τα πράγματα αλλάζουν, επηρεάζονται, συνδέονται, γίνονται με ποικίλους τρόπους, απλούστερους ή πολύπλοκους. Τους απλούστερους και αρχικούς τρόπους (που συμπτωματικά πρέπει να είναι και οι πιο γρήγοροι), τους συναντούμε στο μικρόκοσμο των στοιχειωδών υλικών σωματιδίων. Υλικούς φορείς τους αποκαλούμε. Συνυπάρχουν με το πολυσύνθετο Σύμπαν και συνδυάζονται με πιο πολύπλοκους τρόπους για να διαμορφώσουν νέα πράγματα, χωρίς να λείπουν κάποια άλλα σύνθετα. Αυτή η διαρκής αλλαγή και η ποικιλία των τρόπων που γίνονται τα πράγματα δεν οδηγεί σε ένα διαφορετικό Σύμπαν. Για την ακρίβεια, στην πορεία του χρόνου μας, το Σύμπαν διαφοροποιείται , αλλά να θυμόμαστε ότι το πλήρες Σύμπαν δεν είναι μόνο σε ένα χρονικό διάστημα της επιμέρους πορείας του.

Αντιθέτως, επειδή το πλήρες Σύμπαν παραμένει πάντοτε το ίδιο, αυτό έχει σαν συνέπεια να προκαθορίζει τα όρια που μπορούν να γίνουν και να αλλάξουν τα πράγματα. Τα όριά τους, δηλαδή με ποιους τρόπους και σε πόσο χρόνο μπορούν να γίνονται αυτοί οι τρόποι. Όπως λ.χ. το γενικό όριο στη μέγιστη ταχύτητα μίας υλικής μετακίνησης. Η Συμπαντική σταθερότητα σημαίνει ακόμα, ότι δεν μπορούν να υπάρξουν απειράριθμοι συνδυασμοί, απειράριθμα πράγματα, με απεριόριστους τρόπους και απεριόριστη ενέργεια. Η μεταβολή, η αλλαγή, η κίνηση γίνονται μέσα στα χρονικά όρια που Είναι το πλήρες Σύμπαν και συνυπάρχει με την “ακινησία” του Ολοκληρωμένου Σύμπαντος.

Με ένα ανακριβές παράδειγμα: Μπορούμε να δούμε τη περιστροφή του πλανήτη γύρω από τον ήλιο σαν ένα ακίνητο δακτυλίδι και όχι σαν μία σφαίρα που περιστρέφεται. Ως προς γειτονικά σημεία αλλάζει θέση, πλησιάζει και απομακρύνεται. Εάν τα άλλα πράγματα δεν άλλαζαν θα μπορούσε να πει κανείς ότι βρίσκεται πάντα στην ίδια θέση. Κι εμείς αισθανόμαστε στην πορεία του χρόνου ότι είμαστε ένας και ο ίδιος άνθρωπος παρότι πολλά μας επηρεάζουν και πολλά συμβαίνουν.

Κάτι άλλο πολύ σημαντικό που πρέπει να προσέξετε, η αλλαγή δεν είναι κατ' ανάγκη ανισορροπία, αστάθεια και το αντίθετο της ακινησίας. Η αλλαγή μπορεί να συμβαίνει επαναλαμβανόμενα, με τον ίδιο τρόπο και τότε διατηρείται κάτι το σταθερό στο σύνολο των στιγμών που αυτή πραγματοποιείται. Τα ίδια τα υλικά πράγματα δεν γίνονται από κάτι το τελείως ακίνητο, άχρονο και άτμητο. Τα συστατικά μέρη τους αλληλοενεργούν, μετακινούνται, τροποποιούνται αλλά με τέτοιους τρόπους που μπορούν να διατηρούν σταθερούς ορισμένους συσχετισμούς, κάποια μορφή και ένα συνδυασμό.

Το αυτοπροσδιορισμένο και πλήρες Σύμπαν δεν είναι πλήρες σε αναφορά προς τα “κομμάτια” του, τα οποία πάντοτε συνδέονται με άλλα “κομμάτια”, με κάποιους από τους πολλούς δυνατούς τρόπους. Το πλήρες Σύμπαν δεν μπορεί να γίνει διαφορετικό και αυτό δεν σημαίνει ότι λείπει η κίνηση, η μεταβολή, η δράση. Η ποικιλοτροπία και η πολυμορφία του υπάρχουν στην πορεία του χρόνου των επιμέρους πραγμάτων. Και τα επιμέρους πράγματα υπάρχουν σαν ξεχωριστά ακριβώς γιατί δεν είναι πλήρη και γίνονται από την αλληλεπίδραση και το συνδυασμό των άλλων. Η κίνηση προκαλεί και προκαλείται. Είναι σύμφυτη με την ουσία των πραγμάτων. Το εκπληκτικό είναι ότι η δυνατότητα να υπάρξουν οι σταθερές ποιότητες και οι σχέσεις των επιμέρους πραγμάτων -παρά τον ασύλληπτο αριθμό των δυνατών δράσεων και των συνδυασμών- προέρχεται από την “ακινησία” του πλήρους Σύμπαντος στο οποίο όλα ανήκουν.

Η δράση μέσα στο χρόνο και με τον κάθε τρόπο δεν μπορεί να γίνεται τελείως απεριόριστα. Τα ελάχιστα και τα μέγιστα όρια είναι προκαθορισμένα. Υπάρχουν 1000 διαφορετικοί τρόποι για να γίνει ένα αποτέλεσμα. Ποιος θα είναι τελικά ο τρόπος που θα γίνει εξαρτάται και μεταβάλλεται από άλλες επιδράσεις. Το αναγκαίο είναι, ότι από αυτούς τους τρόπους θα είναι ένας οπωσδήποτε. Ποιος ακριβώς θα είναι και πότε παίζεται σε κάθε στιγμή της πορείας.