|
3
Προς το παρόν, η Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου δεν είναι τελειωμένη. Ακόμα δεν εξηγεί και δε συμπεραίνει πολλά γνωστά φαινόμενα και βασικά ζητήματα της φυσικής και δημιουργεί πολλές απορίες. Σε όσους αναζητούν απαντήσεις στα κοσμολογικά ζητήματα με δικό τους εννοιολογικό τρόπο ή σαν εξειδικευμένοι
επιστήμονες, θα δημιουργούνται και μερικές απορίες, ενώ αυτές έχουν απαντηθεί.
Τελικά έχει ή δεν έχει μια αρχή στο χρόνο το Σύμπαν; Σε αυτό έχουμε απαντήσει καθαρά. Το Σύμπαν σαν σύνολο υπήρχε ανέκαθεν και με την ίδια ποιότητα. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Όμως δε λείπουν οι μικρότερες στιγμές της ύπαρξής του και γίνεται ταυτοχρόνως σε πολλές μικρότερες στιγμές
σαν έμμεσο (ή υλικό, αν προτιμάτε). Δεν λείπουν ποτέ όλες μαζί, όπως δεν του λείπει ποτέ η ποιότητα ή η μορφή.
Η ύλη δεν μετατρέπεται ποτέ όλη σε ενέργεια του χώρου και δεν αντισταθμίζεται τελείως. Ούτε αντιστρόφως, δημιουργείται ύλη με απεριόριστο τρόπο και σε απεριόριστη ποσότητα (δηλ. η ελάττωση στην χωροενέργεια δε γίνεται απεριόριστα). Πώς, λοιπόν, διατηρείται αυτή η ισορροπία στην ανισορροπία;**
Πώς διατηρείται η ελάττωση της ενέργειας και η ενέργεια ρέει διαρκώς προς αντιστάθμισή της, χωρίς ποτέ να το επιτυγχάνει συνολικά; Αυτό είναι το λογικό ερώτημα, το οποίο θα έπρεπε να θέτουν.
Η μέγιστη συνολική στιγμή στην οποία το Σύμπαν είναι ταυτοχρόνως υπάρχει σχετικά για τα υλικά-έμμεσα πράγματα σαν κοινός χώρος (και σαν ενέργεια) και αναλογεί σε μια μέγιστη απόσταση. Αντιθέτως, η ελάχιστη στιγμή στην οποία το Σύμπαν αρχίζει να γίνεται σαν έμμεσο με τους υλικούς φορείς, αναλογεί
σε μια ελάχιστη απόσταση. Γι’ αυτό και τα πράγματα που γίνονται σαν στιγμές ευρύτερης αλληλεπίδρασης από την ελάχιστη, περιέχουν τους τρόπους (ή τις αποστάσεις) που γίνονται στην ελάχιστη στιγμή (ή στον ελάχιστο χώρο). Η απόσταση υπάρχει σε σχέση με τα έμμεσα-υλικά πράγματα. Αυτό σημαίνει, ότι η ελάχιστη και η μέγιστη απόσταση είναι σχετικές και δεν
υπάρχουν σαν σταθερά όρια του χώρου ή σαν σταθερά σημεία του. Όλα τα υλικά πράγματα βρίσκονται στη μέγιστη απόσταση σε σχέση με ορισμένα άλλα και ο χώρος περιέχει την ελάχιστη απόστασή του παντού, σε όλα τα σημεία του.
Το Σύμπαν μέσα στο χώρο σαν έμμεσο-υλικό δεν έχει ένα κέντρο, δεν γίνεται γύρω από ένα κοινό κεντρικό σημείο. Ο ίδιος ο χώρος στο σύνολό του είναι το κέντρο, θα λέγαμε. Ο χώρος είναι η μέγιστη δυνατή απόσταση και κοινή για όλα τα πράγματα. Κανένα μέρος του δεν είναι όριο κοινής συγκέντρωσης,
κοινό όριο τέλους ή αρχής και συνεχούς ελάττωσης της ενέργειας. Έτσι, η συγκέντρωση των υλικών φορέων δεν γίνεται γύρω από ένα κοινό κέντρο ή προς μια μόνο διεύθυνση, όπως και η ροή της ενέργειας και όλα μεταβάλλονται αδιάπαυστα με όλους τους δυνατούς τρόπους (και χρόνους) αλληλεπίδρασης. Αλλά η μέγιστη απόστασή τους παραμένει πάντοτε η ίδια. Ο χώρος
παντού είναι στη μέγιστη απόστασή του, παντού αρχίζει και τελειώνει να υπάρχει.
Η απόσταση είναι σχετική και υπαρκτή μόνο για τα υλικά πράγματα και ο χώρος περιέχει παντού την ελάχιστη απόστασή του. Ο μέγιστος χρόνος, που αντιστοιχεί στη μέγιστη ενέργεια και απόσταση του χώρου και ο ελάχιστος χρόνος, που αντιστοιχεί στην ελάχιστη ενέργεια και απόσταση των υλικών φορέων,
αποτελούν όρια σταθερά και προκαθοριστικά για τις έμμεσες-υλικές αλληλεπιδράσεις (και για τους δυνατούς τρόπους-χρόνους).
Με μια δόση υπερβολής και ασάφειας θα λέγαμε, ότι το Σύμπαν παντού καταστρέφεται και παντού δημιουργείται διαρκώς, σχετικώς και... ασυνεχώς.
Με ποιο τρόπο διατηρείται η ελάττωση στη χωροενέργεια σαν σταθερή και δημιουργούνται τα ελάχιστα πράγματα, δηλ. οι υλικοί φορείς και οι πιο έμμεσες αλληλεπιδράσεις τους; Θα εξηγήσουμε και θα καταλάβουμε την αρχή δημιουργίας των υλικών πραγμάτων αν θυμηθούμε αυτό που έχουμε πει, ότι ποτέ δεν
υπήρχε χώρος ή Σύμπαν χωρίς την ύλη, δηλ. συνολικός Χρόνος χωρίς τις μικρότερες στιγμές του. Έχουμε πει, ότι η ελάττωση της ενέργειας δεν είναι μια ταυτόχρονη και απεριόριστη ελάττωση από τη συνολική του χώρου (κάτι το οποίο θα σήμαινε μη τελειωμένο χρόνο και Σύμπαν). Είναι μια σχετική-έμμεση ελάττωση, που γίνεται από μια άλλη, κατά τη ροή της ενέργειας.
Η ύλη δημιουργείται με τρόπο υλικό, δηλαδή με έμμεσο και σχετικό τρόπο (από προηγούμενα υλικά πράγματα). Ελάττωση της χωροενέργειας μπορεί να γίνει μόνο κατά τη ροή της και η ροή της προϋποθέτει ξανά να είναι ελαττωμένη. Η ελάττωση προκαλεί ροή και αντιστρόφως.
Η δημιουργία των ελαττώσεων της χωροενέργειας και των υλικών φορέων της έμμεσης αλληλεπίδρασης προϋποθέτει ξανά να υπάρχουν ελαττώσεις και υλικοί φορείς. Η ύλη χωρίς ύλη δεν δημιουργείται. Αυτό θα σήμαινε ελάττωση της ενέργειας χωρίς ροή -το ίδιο παράλογο όπως η ροή χωρίς καμιά ελάττωση-, θα
σήμαινε ελάττωσή της εκ του μηδενός, χωρίς μεταβολή-αιτία. Η ύλη είναι ελαττωμένη ενέργεια και αλληλεπίδραση σε μεγαλύτερο χρόνο και προϋποθέτει ύλη για να γίνει.
Η ύλη είναι σχετική απώλεια βαρύτητας (από τη μέγιστη βαρυτική δύναμη) και ενέργειας. Η ενέργεια του χώρου ρέει για να ισορροπήσει και η ροή της δημιουργεί και διατηρεί ξανά τις ελαττώσεις της, τις οποίες ονομάζουμε «ύλη».
ΣΥΝΟΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΗ
**Προσέξτε πως αποσαφηνίζεται και γίνεται πιο λογικό το ίδιο ερώτημα, που με άλλα λόγια είναι πιο αδιανόητο και θα το προσπερνούσαμε σαν γενικόλογο φιλοσοφικό παιγνίδι: Πως ο Χρόνος είναι τελειωμένος ενώ υπάρχει ροή (μικρότερων) στιγμών;
|
