ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Η ίδια αρχή και τέλος εναλλάσσονται απειράριθμες φορές, αλλά πάντοτε είναι η ίδια αρχή και το ίδιο τέλος για το ίδιο πράγμα, το οποίο είναι παρόν ανέκαθεν μέσα στα όρια της συνολικής συμπαντικής στιγμής. Η παύση της ύπαρξης δεν μπορεί να είναι παντοτινή, για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να διαφοροποιείται απεριόριστα η ποιότητά της. Κατά κάποιο τρόπο, η «ενέργεια» ανακυκλώνεται ποιοτικά. Όλα πρέπει να συντελούν στη σταθερότητα της Συμπαντικής Ποιότητας και αυτό δεν μπορεί να γίνεται απροσδιόριστα ή με την παντοτινή παύση των «μερών» της και μερικών δυνατοτήτων της μέσα στο σχετικό εξωτερικό χρόνο. Οι ποιότητες των πραγμάτων είναι πάντοτε η ποιότητα της άμεσης κοινής πραγματικότητας, η οποία υπάρχει ανέκαθεν μέσα στα όρια μιας μέγιστης στιγμής, ενώ αυτή συνεχίζει να γίνεται σαν έμμεση και εξωτερικά σε σχετικά μικρότερες στιγμές. Στην ουσία, τίποτε δεν έχει αρχίσει να υπάρχει για πρώτη φορά και δεν παύει για τελευταία.

 

Με το θάνατο δε χάνουμε τίποτε, ούτε και χρόνο. Αν δεν υπήρχε γέννηση, τότε δε θα υπήρχε ούτε εκείνος. Και το αντίστροφο δεν είναι λάθος: αν δεν υπήρχε θάνατος δε θα ήταν δυνατή η γέννηση. Και τα δύο είναι οι αναγκαίες, κοινές και σχετικές συνέπειες στην ανέκαθεν σταθεροποιημένη ποιότητα των πραγμάτων, τα οποία σαν ατελή μέσα στο χρόνο δεν μπορούν να είναι μόνο άμεσα και στην ίδια στιγμή με όλα τα άλλα. Αν δεν υπάρχει μια πρώτη γέννηση και τελικός θάνατος, τότε γιατί εμείς δε θυμόμαστε ή δεν ανακαλύπτουμε τίποτε από τις προηγούμενες ζωές μας, θα απορούσαμε. Η απάντηση είναι ότι η προηγούμενη ζωή μας δε συνεχίζεται από την επόμενη με κανέναν τρόπο, παρά μόνο επαναλαμβάνεται σε σχέση με τα πράγματα που υπάρχουν σε μικρότερες στιγμές από τη συμπαντική στιγμή. Με το θάνατο παύουμε να υπάρχουμε και στην επόμενη γέννηση αρχίζουμε να είμαστε επακριβώς οι ίδιοι που ήμασταν σε κάθε προηγούμενη με τους ίδιους τρόπους και ανάμεσα στα ίδια πράγματα.

Πώς να θυμόμαστε προηγούμενες ζωές μας, οι οποίες δεν είναι πραγματικά προηγούμενες; Οι διαφορετικοί εαυτοί που ήμασταν και μπορούμε να θυμηθούμε μερικές στιγμές τους, είναι ο συνολικός μέσα στα όρια όλης της διάρκειας της ύπαρξής μας. Αν θυμόμασταν στιγμές από την «προηγούμενη» ζωή μας, τότε θα θυμόμασταν στιγμές αυτής της παρούσας, στιγμές που πέρασαν ή θα περάσουν (!). Σε κάθε επόμενη ζωή ίσως θα έπρεπε να θυμόμαστε επακριβώς τις ίδιες και στις ίδιες στιγμές. Οι δυνατότητές μας να υπάρξουμε σε διαφορετικό χρόνο και περιβάλλον και να ενεργήσουμε με διαφορετικό τρόπο δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλες μέσα στα όρια μιας μόνο ζωής. Αλλά αυτή η πραγματοποίηση γίνεται με την ύπαρξη των άλλων διαφορετικών «εαυτών» μας. Αυτοί που θα ήμασταν και όσα θα κάναμε σε άλλο χρόνο και τόπο ή υπό διαφορετικούς όρους, είναι οι άλλοι. (Αρχή του σταθερού προσδιορισμού).