ΒΑΡΥΤΗΤΑ & ΕΝΟΤΗΤΑ

 

Βαρύτητα ή ελκτικότητα είναι η ταυτόχρονη επίδραση του συνολικού χώρου (ή του Σύμπαντος) στις έμμεσες-υλικές αλληλεπιδράσεις, είναι η συνολική ενέργεια και η κοινή ουσία με τις οποίες εκείνες γίνονται σχετικά σαν τροποποιήσεις της. Με άλλη διατύπωση, είναι η διαρκής επίδραση του ταυτόχρονου Σύμπαντος σε κάθε έμμεσο-υλικό πράγμα, ανεξάρτητα από το σχετικό χρόνο και την απόσταση που βρίσκεται ανάμεσα στα άλλα και διαμέσου των άλλων.

Η εκ των προτέρων ενότητα, η αμεσότητα, η σταθερότητα του Σύμπαντος και η συνολική ενέργεια υπάρχουν σχετικά σαν αναπόφευκτη αλληλεπίδραση, διασύνδεση και πιο αφηρημένα σαν ποσοτική ελκτικότητα. Ο χώρος είναι τα σταθερά και τελειωμένα χρονικά όρια μέσα στα οποία η Συμπαντική Ποιότητα συνεχίζει να γίνεται σχετικά σαν έμμεση και αυτά τα όρια δεν εξαρτώνται από τις αλλαγές και τις αλληλεπιδράσεις των υλικών φορέων εμμεσότητας. Δεν είναι τα έμμεσα-υλικά πράγματα που καθορίζουν την ύπαρξη ή τη μορφή του χώρου. Αντιθέτως, ο χώρος σαν τελειωμένο χρονικό όριο (αρχής-τέλους) του Σύμπαντος καθορίζει όσα είναι δυνατό να γίνουν και να υπάρξουν σχετικά εκ των υστέρων ή έμμεσα, διαμέσου των τρόπων της ελάχιστης στιγμής, που είναι τα υλικά στοιχεία.

Στη θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, η βαρύτητα είναι ένας γενικός όρος, ο οποίος περιγράφει ποσοτικά και μέσα από την εμπειρία των «μεγάλων σωμάτων» τη γενικότερη ενότητα, την οποία πάρα πολλοί φιλόσοφοι διαπίστωσαν και εξέφρασαν με πιο αφηρημένο τρόπο πριν από τον Newton. Τώρα, βλέπουμε πως η αφηρημένη ενότητα στο σύνολο του χρόνου αποτελεί μια ευρύτερη έννοια, την αμεσότητα και έτσι, αυτή η τελευταία μέσα στο χρόνο νοείται σαν ενεργητική και ουσιαστική.

Το μεγάλο λάθος στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης αναφαίνεται καθαρότερα από ποτέ προς το τέλος του εικοστού αιώνα και διατυπώνεται πολύ απλά: προσπαθεί να εξηγήσει και να δημιουργήσει θεωρητικά τα ουσιώδη γνωρίσματα του Σύμπαντος και αυτό το ίδιο από το καθαρό μηδέν. Ενώ αντιθέτως, θα έπρεπε να αρχίσουν από το τελειωμένο σύνολο, από το κοινό προϋπάρχον, από τον συνολικό Χρόνο, για να εξηγήσουν πως δημιουργούνται εκείνα και τα ίδια τα πράγματα σαν ελλιπή μέρη από το σχετικό μηδέν (μέσα στην έμμεση-υλική πραγματικότητα). Πως από την αρχική ενότητα και αμεσότητα  του  συνόλου δημιουργείται και διατηρείται η εμμεσότητα και η πολλαπλότητα. Δηλαδή πως συνυπάρχουν αυτά τα δύο. Η λιγόλογη απάντηση είναι, ότι η ταυτόχρονη και ετερόχρονη ύπαρξη είναι σχετικές έννοιες. Αυτό που λέμε «οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».