Bazı insanlar vardır hayatı derinden yaşar, kimsenin haberi olmaz.
Bazıları vardır yüzeysel yaşamlarından bütün dünyayı haberdar eder.
Yüzeysel yaşam derin yaşamı yavuz hırsız gibi bastırır her zaman.
Zaten derinselliğin tanınmak gibi bir sorunu da olmaz hiç.
Olsaydı zaten bu kadar derinlere inilmezdi düşüncesi mihenk taşıdır.
Payeler, ünvanlar, üstünlükler daima yüzeysele aittir zahirde.
Çiftesi pek olan at gibi kenarda bekler derinsel yaşam.
Ama derinsel kapıdan girmek gerekir bunu farketmek için.
Girende zaten donakalır şaşkınlıktan aktaramaz hiçbirşey.
Aktarılsa zaten o da bir yeni yüzeysel yaşam şeklini alir.
Yüzeysel fırsat bulunca kavga eder derinselle üstün çıkmak için.
Kapının ötesindekileri dışarıya çıkarmak için uğraşır durur.
Göstermiyor diye sitemler eder derinsele içerdekileri.
Derinsel tebessüm eder manalı manalı yüzeysele.
Bilir kapıdan girmeyene durumu anlatmada ki zorluğu.
Içerdekiler dışarı çıkabilse bu kadar değerli olmazdı zaten.
Üzülür aslında yüzeysel için, ama yine de suçlu kendisi olur.
Bunu farketmek bile yıkar belki yüzeyseli.
Içerdekileri görememe hırçınlığı belki düşman eder onu.
Bir gün pencereden görür içerdekilerin yansımalarını yüzeysel.
Alay eder kendince bu muymuş derinsel dedikleri nane diyerek.
Ama dedik ya bunu anlamak için bir bilen olman gerek.
O da olur ancak bu dar kapıdan içeri girerek.