เรื่องโดย....สวิริญช์

หากมีใครสักคนถามฉันว่า ฉันเชื่อมั่น ศรัทธาในความรักหรือไม่ ฉันไม่รีรอเลยที่จะตอบว่า ฉันไม่เคยเชื่อถือ ไม่เคยศรัทธา และฉันก็ไม่เคยเชื่อว่า ความรักจะมีอยู่จริงในโลกใบนี้ ไม่เชื่องั้นซี งั้นคุณลองไปถามคนรอบข้างฉันดูสิ นั่นไงที่ใกล้ตัวที่สุดก็พ่อกับแม่ฉันน่ะแหล่ะ ไม่น่าเชื่อใช่มั๊ยว่า คนสองคนที่ไม่ได้รักใคร่ผูกพันซึ่งกันและกัน จะต้องมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน สร้างครอบครัวนับเป็นสิบๆปี โดยมีแต่ความเกลียดชังเป็นเครื่องหล่อเลี้ยง เป็นปุ๋ย ทะนุบำรุงให้คำว่าสามีภรรยายังเป็นคำที่ถูกต้องตามกฎหมาย

.......ช่วยบอกฉันที........แล้วความรักมันไปอยู่เสียที่ไหน............

มันคงเป็นโชคชะตาหรือความตั้งใจของฉันก็สุดรู้ เมื่อในวันหนึ่งฉันลืมตาขึ้นมาและฉันก็บอกตัวเองว่า ฉันจะไม่ยอมศรัทธา ฉันจะไม่ยอมเชื่อมั่นในความรัก ฉันจะไม่เชื่อว่าความรักมีอยู่จริง มีอยู่ให้ฉันได้เห็น ได้สัมผัส ได้จับต้อง ฉันพร่ำบอกตัวเอง ราวกับว่ามันคือเวทย์มนตร์ คาถาอันศักดิ์สิทธิ์ ที่จะปกป้องฉันให้รอดพ้นจาก "ความเจ็บปวดของความรัก"

น่าขัน...ในขณะที่ฉันกำลังพร่ำบ่นภาวนาคาถาอันแสนวิเศษ ฉันกลับรู้สึกว่าในเสี้ยวเล็กๆ ลึกๆ ในใจของฉัน ฉันน่าจะปรารถนา "ความรัก" อยู่บ้าง แปลก..แต่ก็จริง ฉันอยากทอดกายและซุกตัวอยู่เงียบๆภายใต้ปีกอันอบอุ่นของความรัก ทำไมฉันจึงคิดว่าความรัก คือ ความอบอุ่น ไม่รู้สิ ฉันเดาเอาน่ะ

ผู้ชายคนนั้น ก็เขานั่นแหล่ะ คนที่เพิ่งลุกจากไปนั่นไง ฉันลืมบอกไปว่าฉันกำลังนั่งอยู่ใน Coffee Shop แห่งหนึ่ง ถ้านึกภาพไม่ออกก็นึกถึงฉากทั่วไปในหนังน้ำเน่าที่เห็นกันบ่อยๆน่ะแหล่ะ ฉันกำลังทำท่าทาง ตาลอย ครุ่นคิด ไม่สนใจสรรพสิ่งรอบข้าง ตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความคิดของตัวเอง [มันควรจะเป็นเช่นนั้น] ตรงหน้าของฉันมีแก้วน้ำใสทรงสูงวางตั้งอยู่ น้ำข้างในพร่องไปกว่าครึ่ง และแน่นอน ผู้ชายของฉัน [ฉันรู้สึกเท่ดีที่ใช้คำนี้] เขาไม่ได้นั่งอยู่เบื้องหน้าของฉันอีกแล้ว เขาทิ้งฉันไว้ที่ร้านคนเดียว และแน่นอนฉันคงต้องจ่ายเงินค่าน้ำให้เขาด้วย หรือว่าเขาจะใจดีจ่ายไปแล้วก็ไม่รู้ ก็ฉันยังไม่ได้เช็คบิลเลยนี่นา ฉันลืมบอกไปอีกอย่างหนึ่งว่า เขาชื่อ 'ชายชล' ความจริงฉันอยากให้เขาชื่อ 'ชนะชล' แต่ฉันกลัวว่าเขาจะลากฉันเข้าไปพัวพันกับสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิต นั่นก็คือ "งู" ฉะนั้นชื่อ 'ชายชล' จึงเหมาะสมกับเขาที่สุดแล้ว

เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่สิ เขาไม่ใช่ผู้ชายคนหนึ่ง แต่เขาเป็นหนึ่งในผู้ชายหลายคนที่ฉันพยายามจะแทรกซุกร่างเข้าไปภายใต้ปีกแห่งรักของพวกเขา ปีกที่ฉันคิดว่า "อบอุ่น" และความอบอุ่นของพวกเขาจะช่วยทำให้วิญญาณของฉันแข็งแรงขึ้นได้

ฉันเลือกใช้วิธีนี้มานานแล้วล่ะ เหมือนกับดักแด้ที่เฝ้าเปลี่ยนรังไหมไปเรื่อยๆ ไม่ยอมที่จะเติบโต กลายเป็นผีเสื้อ โผผินและบินออกไปจากรัง ฉันชอบที่จะเปลี่ยนรังใหม่ หาที่ซุกตัวใหม่ๆ ........เสมอ อย่าพยายามเปลี่ยนความตั้งใจของฉันเลย ไม่สำเร็จหรอก ฉันรักที่จะเป็น "ดักแด้" ...........ไม่ดีหรืออย่างไร

กลับมาที่ 'ชายชล' กันอีกครั้ง เขาไม่ได้มีอะไรด้อยไปกว่าชายคนก่อนๆของฉันเลยสักนิด [ถ้าเขารู้ว่าฉันนำเขามาเปรียบเทียบกับผู้ชายคนก่อนของฉันเขาคงต้องโกรธ เรื่องแบบนี้มันเป็นศักดิ์ศรีของผู้ชายเค้า ฉันพอจะรู้อยู่บ้าง] ในแง่ของความคิด ความอ่าน สติปัญญา เขากินขาดนะ แต่เขาก็มีความอดทนต่ำ และใช้ความพยายามน้อยนิดเกินไป [หรือว่าเขาใช้ความพยายามมากแล้วแต่ฉันมองไม่เห็นเอง] ในการทำความเข้าใจฉัน

หยุดก่อน....!! อย่าเพิ่งแนะนำให้ฉันพยายามทำความเข้าใจคนอื่น ฉันทำไม่เป็น มันเป็นเรื่องยากเกินไป ฉันขี้เกียจท่องจำ สูตรสำเร็จต่างๆ ใส่ความรัก 3 ถ้วยตวง ผสมความเอาใจใส่ 5 ช้อนชา เหยาะด้วยความห่วงหาอาทร ไม่เอาล่ะ....ฉันยังไม่อยากหลุดคอนเซปท์ตัวเอง

ฉันไม่ใช่หนังสืออ่านยาก [ใครบางคนชอบเปรียบเทียบผู้หญิงกับหนังสือ ฉันไม่ชอบนักหรอกหากจะมีคนบอกว่า ฉันเปรียบเหมือนหนังสืออาชญากรรม] แต่ฉันก็ไม่ใช่หนังสือที่อ่านง่ายจนเกินไป ผู้ชายคนก่อนโน้น แค่เปิดอ่านคำนำก็วางเอาซะแล้ว คนก่อนนั้น แค่จบบทที่หนึ่งก็บ่นอุบ แต่สำหรับ 'ชายชล' เขาอ่านมาจนเกือบจะถึงบทสุดท้ายอยู่แล้ว เหลืออีกเพียงบทเดียวเท่านั้น แต่พระเจ้า !! เขาสิ้นความอดทนไปเสียก่อน

เขาขอให้ฉันปรับปรุง นิสัยและพฤติกรรมบางอย่าง ซึ่งฉันคิดว่าเขาล่วงล้ำเข้ามายังดินแดนต้องห้ามของฉันมากเกินไป นิสัยและพฤติกรรมส่วนตัวบางอย่างของฉัน ฉันจัดเก็บมันไว้ในวงกลมวงในสุดที่อยู่ใกล้ตัวฉันมากที่สุด เขาคงลืมไปว่า หรือไม่อีกทีฉันก็คงไม่ได้บอกเขาว่าฉันยังไม่ได้อนุญาตให้เขาเข้ามายืนในวงกลมเดียวกันกับฉัน

ฉันไม่ยอม เพราฉันไม่ได้รักเขา [ฉันลังเลเล็กน้อยเมื่อพูดประโยคนี้] แต่ฉันก็ต้องการเขา เขาว่ากันว่าความรักเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่าง ความรักเปลี่ยนแปลงโลก ฉันก็น่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ ถ้าฉันรักเขา แต่ฉันก็ไม่ได้รักเขา

ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันจะไม่เชื่อว่ามีความรักจริงในโลกนี้ ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะรักใครได้ ฉันไม่เชื่อว่าจะมีใครมารักฉัน ถึงแม้ฉันไม่ต้องการความรัก แต่ฉันก็ต้องการผู้ชาย ฉันอยากมีผู้ชายที่มีแผ่นอกกว้างสามารถให้ฉันซบหน้าลงแนบกับบ่ากว้างของเขา ให้ฉันได้โอบกอดเขาเต็มทั้งสองแขน ผู้ชายที่จะกอดฉันไว้แนบแน่น และผู้ชายคนนั้นพร้อมที่จะกลายเป็นหมอนข้างให้ฉันได้ก่ายกอดยามค่ำคืน

ฉันคงเรียกร้องมากเกินไป ยืนหยัดอยู่แต่ในวงกลมความคิดของตัวเองฝ่ายเดียวมากไป ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้ก้าวข้ามเข้ามายืนร่วมในวงกลมเดียวกัน

กว่าที่ฉันจะรู้สึกตัว....ว่าถึงไม่รัก.....แต่ฉันก็อยากให้เขาอยู่เคียงข้างฉัน อยู่ให้ฉันเป็นฝ่ายเรียกร้อง และเอาแต่ใจ ฉันก็วิ่งตามไปยื้อยุดเขาไว้ไม่ทันเสียแล้ว ........คราวนี้ฉันโง่มาก ที่ปล่อยให้ผู้ชายคนสำคัญ โอ๊ยตาย !! ฉันเพิ่งเข้าใจ 'ชายชล' เป็นคนสำคัญสำหรับฉันจริงๆ หลุดมือไปอย่างไม่น่าให้อภัย แต่เชื่อเถอะ.....ฉันเชื่อว่าถ้าโอกาสจะเปิดให้ฉัน แม้ไม่ถึงสักเสี้ยวหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ฉันก็จะต้องไขว่คว้าเอาตัวเขากับคืนมาเป็นของฉันให้จงได้...........เชื่อสิ

28 ก.พ. 44