|
เทรันโต้ยันตัวขึ้นจากพื้นด้วยแขนข้างปกติ แต่แล้วก็ถูกกดซ้ำลงไปด้วยฝ่าเท้าของเทรเวน
"
ขอโทษที่ต้องเล่นขี้โกง
" เทรเวนเอ่ยเหนื่อยๆ "
.แต่คนเจ็บทำอย่างนี้กับหุ่นยนต์ก็ยุติธรรมแล้วล่ะ!
"
ดวงตาของเทรันโต้กลายเป็นสีแดงฉาด ตัวอักษรจางๆหลายสิบตัวจะวิ่งผ่านดวงตาคู่นั้น ก่อนส่งแสงสว่างวาบ ปืนกลต่างมือหวดเข้าหาขาที่เหยียบร่างของตนสุดแรง! แต่เทรเวนถอนปลายเท้าก่อนเครื่องจักรสังหารจะลงมือไปเพียงชั่ววินาที
ร่างของชายหนุ่มผมสีน้ำมันจักรดีดตัวถอยหลังไป 5-6 ก้าวเพื่อตั้งหลัก แต่แล้วเขาก็ต้องทรุดฮวบ เนื่องมาจากแผลทั่วทั้งกาย แม้เขาจะอึดอดทนกว่าชาวบ้าน
แต่ใช่ว่าเขาจะเป็นอมตะ
ตอนนี้คนแขนเหล็กจำเป็นต้องยอมรับความจริงที่เขาไม่ต้องการแล้วว่า
เขาอ่อนแอเกินกว่าจะสู้กับใคร
เทรันโต้ดีดตัวลุกขึ้นอย่างสงบ ใบหน้านิ่ง
มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เป็นสีแดง! สีแดงเหมือนดวงตาวัวกระทิงที่บ้าคลั่งพร้อมจะทลายทุกสรรพสิ่ง!
มือข้างปกติของพ่อบ้านยื่นออกไปดึงมีดเก่าๆหักๆซึ่งปักอยู่ที่ข้อศอกออกมา เขามองมันเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะโยนมันทิ้ง แล้วปัดมือกับเสื้อที่ขาวของตน
เสื้อสีขาวที่มีรอยขาดและเลือดเปรอะเปื้อนเป็นด่างดวง
เทรเวนได้ยินเสียงคำรามในลำคอของคู่ต่อสู้ เหมือนท่อไอน้ำที่ใช้มานานปี และเตรียมตัวจะระเบิดได้ทุกเมื่อ เขารู้สึกทันทีโดยสัญชาติญาณว่า
คู่ต่อสู้ของเขาไม่เหมือนเดิม
"โดมินิก!!!" เสียงของเทรันโต้ดังขึ้น ไม่ใช่เสียงแบบที่เขาเคยได้ยิน มันกลับกลายเป็นเสียงคล้ายหุ่นยนต์พูดของแท้แบบไม่มีการปรุงแต่ง เสียงที่แฝงด้วยความป่าเถื่อน
เทรเวนไม่ได้พูดอะไรตอบ เขาย่อตัวเล็กน้อยเพื่อรับการบุกของฝ่ายศัตรู
"ผม-ได้-รับ-คำ-สั่ง-ให้-ลบ-ข้อ-มูล-ของ-คุณซะ!" เทรเวนยิ้มด้วยมุมปาก
"
รู้แล้ว
มีอะไรอีกไหมล่ะ?
" รอบดวงตาสีสุกกล่ำของพ่อบ้านเริ่มมีสายไฟปูดเป็นสันรอบดวงตา มันขึ้นถี่ยิบราวกับเส้นประสาทของมนุษย์ที่กำลังเกรี้ยวกราด
"หรือจะเรียกแบบของคน ก็คือ
ผ ม จ ะ ฆ่ า คุ ณ " เทรันโต้เปลี่ยนแขนข้างสุดท้ายเป็นปืนกล เข้ากราดยิงใส่เทรเวนโดยไม่รอช้า!
ก่อนลูกตะกั่วลูกแรกจะลั่นออกจากปากกระบอก ชายโค้ทดำกะเกณฑ์เอาไว้แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ เทรเวนรวบรวมแรงที่มีโจนหลบไปหลังตู้โชว์ หลังจากนั้นเสียงกราดกระสุนอย่างดุดันก็ตามมา กระจกของตู้โชว์ร่วงกราวกระทบพื้น กระสุนเจาะตู้ไม้ราวกับมีมือยักษ์ตบตู้ที่เขาแอบอยู่จนสะเทือน บางนัดแฉลบของเหล็กบนพื้น ส่งเสียงเสียดแก้วหู
เพียงไม่ถึงครึ่งนาที เกราะกำบังของเทรเวนโคลง ด้วยทนการทำลายล้างไม่ไหว มันล้มลงด้วยเสียงสนั่นหวั่นไหว สภาพปัจจุบันไม่ต่างไปจากแผ่นไม้พรุนๆ หลังจากตัวของชายผมสีน้ำมันจักรพุ่งพรวดหนีออกไปก่อนจะเกิดโศกนาฏกรรม พร้อมๆกับกระสุนปืนกลที่กราดตามไปอย่างกระชันชิด
เทรันโต้ไม่ได้ยืนเฉย แม้ว่าแขนจะใช้ได้ข้างเดียวแต่เขาก็ตามเป้าหมายของตัวเองอย่างใกล้ชิด นักฆ่าในคราบพ่อบ้านสาวเท้าตามร่องรอยเทรเวนไป เขาหยุดยืนข้างตู้เก็บของที่ดาษดื่นด้วยเศษกระจกและของโชว์หลายสิบชิ้นซึ่งร่วงการาดจากที่ทางของมัน ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความยินดี
รอยเลือด
เทรเวนได้แผลเพิ่มอีกแล้ว
...........
เทรเวนหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย หลังของเขาแนบชิดกับตู้เหล็กใบหนึ่ง มันไม่ดีเลยตรงที่ว่ามันทำให้ตัวเขาเองรู้ว่า
แผ่นหลังของตัวเองโทรมด้วยเหงื่อ กลิ่นตัวถูกชะโลมหึ่งด้วยคาวเลือด และเครื่องตกแต่งใหม่
แผลซึ่งเพิ่งได้มาสดๆร้อนๆที่ข้อเท้า
ชายหนุ่มลอบสบถด่าความซวยของตนเอง บาดเจ็บตรงไหนไม่บาดเจ็บ
ดันมาเจ็บตรงข้อเท้า โชคดีที่แค่ถากๆ แต่มันคงจะทำให้เขาเดินแทบไม่ไหว อย่าว่าแต่วิ่งเลย ทางที่ดีที่สุดตอนนี้ก็คือเขาจะต้องหนี
หนีไปให้เร็วที่สุด
อ้อ
โดยมีโคน่าไปด้วย
เทรเวนเริ่มคลานไปตามพื้น เขานึกสภาพน่าเวทนาของตัวเองแทบไม่ออก ชายหนุ่มคืบตัวเองไปตามพื้น จมูกของเขาแทบติดพื้น กลิ่นฝุ่นตลบเข้าจมูกเป็นระยะ คนแขนเหล็กพยายามเคลื่อนที่อย่างแผ่วเบาที่สุด หวังเอาไว้ในใจว่าเทรันโต้ยังจะหาตัวเขาไม่พบไม่อย่างนั้นเขาคงจะ
"เป้า-หมาย-กำ-ลัง-จะ-หนี!!!" เสียงที่เทรเวนหวังจะไม่เจอที่สุดดังขึ้นเหนือศรีษะ ชายหนุ่มรีบพลิกตัวอย่างรวดเร็ว ดวงตาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นคู่อริ
มาพร้อมกับอาวุธในมือ
เทรันโต้ยืนอยู่เหนือตู้เหล็กตู้หนึ่ง ชายกางเกงของเขาขาดวิ่น
มีปลอกกระสุนลูกปืนร่วงลงมาจากแขนเสื้อ 2-3 นัด เมื่อหุ่นยนต์ในร่างมนุษย์ยกปืนกลขึ้นจ่อตรงมายังร่างของเทรเวน ทันทีที่ดวงตาสีแดงคู่นั้นสว่างวาบ ปืนกลก็ลั่นกระสุนทันที!
กระสุนนับสิบๆนัดแล่นเข้าหาเทรเวน ร่างในโค้ทดำรีบถีบตัวหนีเข้าไปใต้ตู้เหล็กตู้หนึ่ง
หลบได้อย่างหวุดหวิด! เสียงกระสุนสาดเข้าใส่ฐานตู้เหล็กเต็มๆ เสียงดังเปรี้ยงติดต่อกันหลายสิบนัดก่อนจะตามด้วยควันโขมง
เทรันโต้ยังไม่ลดละ เขากระโดดตามเทรเวนไป ปลายเท้าที่ลงนิ่มนวลแต่ทว่าทิ้งรอยสึกไว้บนโต๊ะตู้เหล่านั้นเกลื่อนกลาดเพราะน้ำหนักเหล็กที่ประดิษฐ์เป็นร่าง
ชายผมสีน้ำมันจักรดีดออกจากใต้ตู้ ก่อนกระเสือกกระสนด้วยเท้าสองข้าง แผลบนข้อเท้าแผลงฤทธิ์เป็นระยะ แต่คนผมสีน้ำมันจักรก็ไม่ใส่ใจ เขาไม่เคยต้องสิ้นท่าถึงขนาดนี้เลย แผนการของเขาช่างผิดพลาดได้อย่างไม่ได้เป็นมาก่อน
เทรเวนเดินเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขาลากตามลำตัวที่แนบติดเฟอร์นิเจอร์ซึ่งเป็นที่กำบังจำเป็นตลอดเวลา ชายหนุ่มยกมือขึ้นปาดหยาดเหงื่อปนเลือดที่ย้อยลงมายังหัวคิ้ว ดวงตาสอดส่ายไปทั่วบริเวณอย่างระแวดระวัง ครั้นแล้วคนแขนเหล็กก็ได้เห็น
โคน่า!
เทรเวนแทบจะละความระมัดระวังไป เขายืนพิงเสาของห้อง ดวงตามองตรงไปยังร่างในโค้ทแดง
ในที่สุดเขาก็หาตัวเธอพบ!
โคน่าไม่สบายนัก ร่างของเธอถูกกดเอาไว้กับพื้นในท่านอนคว่ำ โดยมีมอริสนั่งทับอยู่บนตัวเธอ มือข้างหนึ่งของหญิงสาวพยายามไขว้คว้าเอาท่อนเหล็กซึ่งหล่นอยู่ไม่ไกล แต่กลับถูกมอริสจับแขนเอาไว้ แล้วใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบไว้ ก่อนที่จะยกมือทั้งสอง
สวมรอบคอของหญิงสาว
เทรเวนเข่าอ่อนจนกระทั้งต้องทรุดนั่งกับพื้น
เขาจะปล่อยให้โคน่าถูกฆ่าตายหรือ?
คำตอบ คือ ไม่มีทาง!
เขารู้สึกว่าเหมือนโคน่าเป็นภาระที่เขาต้องรับผิดชอบ
เพราะ
เขาเป็นหนี้บุญคุณของโคเปียเสียแล้ว
เสียงดังตึก! ดังขึ้นเหนือศีรษะของชายหนุ่ม ตามมาติดๆด้วยเสียงปลอกกระสุนกระทบพื้น
ในที่สุดเทรันโต้ก็หาเขาพบจนได้
คราวนี้เทรันโต้ไม่รอพูดพร่ำทำเพลง ทันทีที่เซ็นเซอร์ของมันสามารถรับรู้ที่อยู่ของเทรเวนได้อย่างแน่นอน มันก็ยกกระบอกปืนขึ้นส่องชายหนุ่มทันที เทรเวนก็ไม่รอช้าเช่นกัน ทันทีที่เขาเดาได้ว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงอะไร สายตาของชายหนุ่มตวัดเหลือบมองมัจจุราชตรงหน้า มันสมองคิดหาทางหนีทันใด!
.
เสี่ยงกันสักตั้ง!
เทรเวนงอขายันตู้ ไม่รอให้อีกฝ่ายลงมือ! เขาออกแรงถีบตัวทันที ร่างในโค้ทดำไถลหนีไปตามพื้นด้วยความรวดเร็วตรงเข้าหาโคน่าที่กำลังสิ้นท่า ก่อนเสียงปืนลั่นออกมาเพียงเสี้ยววินาที!
สองมือของคนที่เธอเคยเชื่อถือกำลังสวมอยู่รอบลำคอเล็กๆของโคน่า มันออกแรงบีบลำคอของหญิงสาวเสียจนเธอรู้สึกทรมาน แม้ว่าโคน่าจะพยายามดิ้นรนเพียงใด สองมือนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนลงเลยแม้แต้น้อย
โคน่าไม่ใช่นักสู้ที่เก่งกาจ ทว่าเธอมีปัญญาป้องกันตัวเอง
แต่ไม่ใช่หลังจากที่เพิ่งไปว่ายในบ่อน้ำมันมา เธอเหนื่อยและอ่อนแรง ดวงตาพร่ามัว มอริสถือเอาความได้เปรียบทั้งหมดนี้จัดการกับเธอในเวลาไม่นาน
มอริสถือโอกาสตบท่อนเหล็กในมือเธอด้วยท่อนไม้ ขณะที่หญิงสาวเงื้อท่อนเหล็กขึ้น จากนั้นก็ต่อยท้องเธอก่อนจะจัดการกดเธอไว้กับพื้น
นายกเทศมนตรีตัดสินใจฆ่าเธอด้วยวิธีบีบคอ
เพราะสามารถตายได้แน่นอนกว่าการใช้ท่อนไม้หรือท่อนเหล็ก
ดวงตาของโคน่าพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ พื้นตรงหน้ากลับกลายเป็นสีขาว หายใจไม่ออก คอหอยเหมือนจะขึ้นมาจุกที่ริมฝีปาก ศีรษะวิงเวียน นึกอะไรไม่ออก
แขนขาอ่อนแรงลงเรื่อยๆ หญิงสาวรวบรวมแรงเฮือกสุกท้ายตวัดมือเข้าหาร่างของมอริส แต่ก็คว้าได้เพียงปกเสื้อของชายอ้วน
"ค
คุณ
" ริมฝีปากซีดขยับอย่างทรมาน ก่อนตามด้วยการอ้าปากสูดหายใจ มอริสได้แต่เพียงหัวร่อในลำคอ
"ทำไม?"
"
ตาย
ซะ" สองคำนี้ทำให้มอริสถึงกับหัวเราะร่า
"พูดถึงเธอดีกว่า
โคน่า
ตายซะ!!!"
"โคน่าพูดถูกแล้ว!!!" เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา ส่งผลให้มอริสต้องเหลียวมอง ก็พบเทรเวนฉวยท่อนเหล็กจากพื้นขึ้นเงื้อเหนือศรีษะของตน "ตายซะ!!!" ดวงตาของมอริเบิกกว้าง พร้อมกับเหล็กฟาดเข้าใส่ใบหน้า ร่างใหญ่ยักษ์กระเด็นด้วยตามแรงฟาดของท่อนเหล็ก
โคน่าพลิกตัวขึ้นนอนตะแคง ริมฝีปากของเธอขวนขวายหาอากาศหายใจทันทีที่มีอิสระภาพ หญิงสาวหอบถี่ๆ ก่อนจะปาดน้ำตาซึ่งเอ่อคลอดวงตา สาวผมแดงพยายามยันร่างของตนขึ้นจากพื้น ทันใดนั้นเสียงที่เธอจำได้ว่าเป็นของเทรเวนก็ดังขึ้น
"หนี!!!" เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "มันมาแล้ว!!!" ยังไม่ทันขาดคำดี เสียงปืนกลก็ดังรัวขึ้นไม่ยั้ง ร่างในโค้ทแดงรู้สึกว่ามีมือหนึ่งมากดตัวเธอเอาไว้ให้นอนราบ เสียงปืนกลดังไม่หยุดพักใหญ่ ก่อนจะหยุดไป
จากนั้นก็เป็นเสียงกระสุนหมด
.
เทรเวนโจนขึ้นจากพื้นแทบจะในทันที เขาฉุดเอาร่างในมือขึ้นโดยไม่แม้จะหันไปมองว่าฉุดส่วนใดของเธอขึ้นมา
"หนี
เร็ว
เทรันโต้มาแล้ว
"
"หมอนั้น
ฆ่า
พวกเรา"
"เผ่น!!!"
เทรันโต้ใส่กระสุนชุดใหม่เสร็จแล้ว
เขาตั้งปืนอีกครั้ง
เล็งไปยังร่างในโค้ทดำ ส่วนโคน่านั้นเขาไม่สนว่าจะเป็นอย่างไร
หน้าที่ของเขาคือ
ฆ่ า โ ด มิ นิ ก
อดีตพ่อบ้านเกร็งท่อนแขน อาวุธในมือเริ่มทำงานอีกครั้ง
เมื่อกระสุนลั่นออกมา ทั้งโคน่าและเทรเวนก็ถลันเข้าไปหลบในที่กำบังเสียแล้ว เสียงกระสุนยังสาดใส่เบื้องหลังของทั้งสองไม่หยุดหย่อน!
"เรา
หนีตามที่เราตกลงกันดีกว่า
" เทรเวนออกความเห็น ขณะพยายามเบียดตัวให้อยู่ในที่กำบังมากที่สุด
"
เออ
" โคน่าพูดอย่างเห็นด้วย "ว่าแต่มอริสล่ะ? เขาตายรึเปล่า?" เทรเวนสำรวจแขนเหล็กของตนเอง
"คิดว่า
ไม่
" เขาว่า "อย่างหนักก็อาจอัมพาต
แต่ไม่น่าตาย
"
"!" ทันใดนั้น! กระสุนนัดหนึ่งก็เจาะผ่านที่กำบังมาได้สำเร็จ! มันพุ่งผ่านเข้ามาห่างจากซอกคอของโคน่าไม่ถึง 2 นิ้ว
"ไม่มีเวลาแล้ว! หนีทางใครทางมันอย่างที่ตกลงไว้ก็แล้วกัน"
"เข้าใจแล้ว
"
"ดี
ถ้าอย่างนั้น
" เทรเวนหันกลับมาหาหญิงสาว "ลาก่อน
ถ้าไม่ตายก็เจอกันอีก
"
"
.."
"
.."
"ไอ้เว่อร์
" หญิงสาวค่อน เทรเวนได้แต่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะผินใบหน้าไปอีกด้าน ทั้งสองต่างหันหน้าไปคนละทิศ
และโดยไม่มีสัญญาณ ต่างคนก็ต่างออกวิ่งไปคนละทางตามแผนการหนีของตัว
Part. 12 >>>
|