Written by earthy

Only One

Chapter 6 : Hurt...

อากัปกิริยาทั้งหมดของ Sugizo นั้นอยู่ในสายตาของ Ryuichi โดยตลอดทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา ใจหนึ่งเขาก็คิดว่าควรจะทิ้งระยะเวลาให้อีกฝ่ายได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองบ้างแต่อีกใจก็รู้สึกเป็นห่วงว่าในสภาวะจิตใจเช่นนี้เจ้าตัวอาจจะทำอะไรที่ไม่คาดฝันขึ้นมาก็เป็นได้

เวลาผ่านไปนานพอสมควรจนกระทั่งตกเย็นแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่า Sugizo จะออกมาจากห้อง แม้ว่าจะเคาะประตูเรียกที่หน้าห้องแต่ทว่าก็ไม่มีแม้เสียงตอบรับออกมา ทำให้ Ryuichi เริ่มใจไม่ดี เขาตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปและก็พบว่าภายในห้องนั้นมีแต่ความมืดสนิทปราศจากแสงไฟอย่างสิ้นเชิง เขาเอื้อมมือไปสัมผัสสวิทช์ไฟที่ผนังห้องและเลือกเปิดเฉพาะที่เป็นโคมไฟที่ประดับอยู่บนผนังเพียงดวงเดียวเท่านั้น

แสงไฟสีส้มปรากฏขึ้นสลัวๆแต่เพียงพอที่จะทำให้สามารถมองเห็นภายในห้องได้ เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อพบว่า Sugizo กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวยาวที่วางชิดอยู่ที่ผนังห้องอีกด้านหนึ่ง เขาเดินเข้ามาพิศดูใกล้ๆ ใบหน้าเรียวนั้นดูซีดเซียวไปถนัด หลังจากที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักและยังคงทิ้งร่องรอยคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่จางๆที่แก้มทั้งสองข้างของร่างที่กำลังหลับสนิทอยู่ในขณะนี้ เขารู้สึกถึงความเจ็บที่แปลบขึ้นมาราวกับว่าหัวใจของเขาได้รับเอาความเจ็บปวดของร่างบางเข้ามาไว้กับตัวเองด้วย เขาหยิบผ้าห่มมาคลุมให้กับร่างบางก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบที่สุด

" นายไม่น่าพูดแบบนั้นเลย " Inoran พูดขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากที่ทั้งคู่กลับมาถึงที่พักเรียบร้อยแล้ว J ยังคงนั่งเฉยโดยไม่พูดอะไรซึ่งจากการที่ J แสดงอาการหึงหวงออกมามากขนาดนั้นจะเนื่องมาจากสาเหตุใดก็ตามแต่ความคิดนี้ก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม

ไม่นานนัก Shinya ก็เดินออกมาด้วยความตั้งใจว่าจะได้เรื่องราวที่คืบหน้า แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนทั้งสองคนทำให้รู้ได้ทันทีว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่นึกปรารถนาได้เกิดขึ้นแล้วและภายหลังจากได้ฟังคำบอกเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดจาก Inoran ทำให้เขาแปลกใจเป็นอย่างมาก

" จะไปตามเขากลับมาหรือว่าไล่ส่งกันแน่ " Shinya เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงบอกความไม่พอใจ ขมวดคิ้วไม่เข้าใจความต้องการของเพื่อนร่างสูง

" นายไม่รู้หรอกว่ามันน่าโมโหแค่ไหน " เถียงย้อนข้างๆคูๆพร้อมกับกดมวนบุหรี่ที่สูบค้างไว้ลงกับที่เขี่ยบุหรี่อย่างรุนแรงจนบุหรี่มวนนั้นไม่สามารถนำกลับมาสูบได้อีก ยิ่งทำให้ Shinya ไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิม

" นี่ยังคิดว่าตัวเองมีหน้าไปโมโห Sugi ได้อีกเรอะ ยังทำร้ายจิตใจเขาไม่พออีกใช่มั้ย! " ตะคอกเสียงดังทำเอาร่างสูงสะดุ้งเฮือก ไม่บ่อยนักที่จะเห็น Shinya ผู้อารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลาจะอารมณ์รุนแรงได้ถึงเพียงนี้

" ฉันจะย้ำกับนายอีกครั้งนะว่าสิ่งที่นายทำมันเกินที่คนๆหนึ่งจะรับไหวจริงๆหรือนายโดนแบบนี้แล้วทำใจได้ภายในวันเดียว " ด้วยความหมายของประโยคที่พูดออกมาทำให้ J ถึงกับสะอึก Shinya พูดจี้ใจดำเขาทุกอย่าง

" ถ้ายังเป็นอย่างนี้ฉันก็ไม่หวังให้ Sugi กลับมาหรอก ฉันควรจะปล่อยให้เขามีความสุขในที่ที่นายเข้าไปไม่ถึง! " Shinya พูดทิ้งทายก่อนจะกระแทกประตูออกจากห้องไป J ได้แต่ฮึดฮัดขัดใจเขารู้สึกสับสนในตัวเองอย่างบอกไม่ถูก ขณะที่ Inoran นั้นยืนมองท่าทางของอีกฝ่ายอยู่อย่างเงียบๆโดยไม่ได้ปริปากพูดอะไร

Sugizo ค่อยๆเปิดเปลือกตาของตนเองขึ้น ขยับตัวลุกขึ้นนั่งและรู้สึกถึงน้ำหนักบางอย่างที่ทาบทับอยู่ เขามองดูผ้าห่มที่คลุมอยู่บนตัวก่อนจะกวาดสายตามองรอบบริเวณห้อง แปลกใจเล็กน้อยที่เห็นดวงไฟสีส้มกำลังฉายแสงอ่อนๆอยู่บนฝาผนัง เขาก้มหน้าพลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เจ็บไม่น้อยจากคำพูดของคนที่เขามอบหัวใจให้ตลอดมา ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ มีทางใดบ้างหรือไม่นะที่เขาจะหลุดจากความปวดร้าวเช่นนี้

เริ่มต้นใหม่อีกครั้งเช่นนั้นหรือ? เวลานี้มีแต่ความกลัวบดบังภายในจิตใจของเขาเกินไปกว่าครึ่งแทบจะไม่เหลือความกล้าไว้ให้พอที่จะเริ่มต้นใหม่ได้อีก

Sugizo เดินตรงไปที่ห้องน้ำด้วยแววตาเลื่อนลอย มีคำถามเกิดขึ้นในหัวของเขามากมาย ตลอดเวลาที่ผ่านมาคืออะไร? J เคยรักเขาแม้เพียงสักนิดบ้างหรือไม่?

" สงสัยจะไม่… " เขาพึมพำตอบคำถามนั้นด้วยตนเอง เขายิ้มเยาะออกมาน้อยๆขณะที่กำลังส่องกระจกมองใบหน้าของตน J เข้าใจผิดเสียแล้วเพราะเขาไม่เคยนึกโกรธเคืองร่างสูงเลยสักนิดซึ่งก็น่าแปลกทั้งที่เวลาผ่านล่วงเลยมาจนถึงบัดนี้แล้ว อย่างนี้มันหมายความว่าอย่างไรกันนะ

...คิดว่าฉันไม่รู้รึไงว่านายคิดอะไรอยู่ ฉันรู้จักนายดีทุกเรื่องนั่นแหละ...

จู่ๆคำพูดของ J ก็ผุดขึ้นมาในความคิดของ Sugizo เขาเกือบจะหัวเราะเยาะ J ออกมาเสียให้ได้ในตอนนั้น

" จริงๆแล้วนายไม่มีวันรู้หรอกว่าฉันคิดอะไรแล้วนายก็ไม่รู้จักฉันเลยแม้แต่นิดเดียว "

ความรู้สึกผิดหวังและเรื่องเลวร้ายทุกอย่างประดังเข้ามาภายในเวลาไม่นานนักเมื่อสายตาของเขาปะทะเข้ากับวัตถุสี่เหลี่ยมประกายวาววับตรงหน้า

เขาจ้องมองสิ่งนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเอื้อมมือหยิบขึ้นมาพิจารณาอีกครั้งและนำมาทาบที่ข้อมือข้างซ้ายและกำลังตัดสินใจกระทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของเขาอีกครั้ง

To be continued...