Drie keer de Ronde van Vlaanderen, twee keer Parijs-Roubaix en het Kampioenschap van Zurich, Parijs-Tours en de Amstel Gold Race. Elke renner droomt van zo'n palmares. Op z'n 36^e heeft Johan Museeuw 9 wereldbekerwedstrijden achter zijn naam staan. Toch vat hij opnieuw het jaar aan alsof hij nog nooit een klassieker won: scherp, gemotiveerd en met een duidelijk doel voor ogen. Met 10^e klassieke overwinning zou hij een gedroomd afscheid beleven. Ereplaatsen in Dwars Door Vlaanderen en de E3-prijs, waarin hij zomaar eventjes Paolo Bettini klopt in de spurt, geven aan dat het snor zit met de conditie van de West-Vlaming. Uiteraard is de Ronde van Vlaanderen andere koek.

Museeuw is samen met Peter Van Petegem de topfavoriet. Een onfortuinlijke Andrei Tchmil is er na een val in de Driedaagse van De Panne niet bij. Museeuw rijdt een ronde zoals we die van hem gewoon zijn: sterk, intelligent en aan de boom schuddend als het moet. Het levert hem een goede uitgangspositie op in een knappe editie van Vlaanderen's Mooiste. Met een elitegroepje wordt de finale gemaakt: Peter Van Petegem, George Hincapie, Johan Museeuw en de Mapei-tandem Andrea Tafie en Daniele Nardello. In een tactisch steekspel muist de immer aanvallende Andrea Tafi er in de laatste kilometers vanonder. Johan zich niet in de geschiedenisboeken rijden als recordhouder van 4 overwinningen in de Ronde. Even na Tafi wint Museeuw overtuigend de spurt voor de tweede plaats voor Van Petegem en Hincapie. Museeuw, ijzersterk maar in de tang van het Mapei-duo en zo dicht bij de absolute glorie. Het levert heel emotionele beelden op van een huilende Leeuw in de armen van verzorger Dirk Nachtergaele. Betekende deze zware ontgoocheling het einde van zijn loopbaan?

Een grote opluchting volgt als Johan Museeuw start in Gent-Wevelgem, de traditionele klassieker voor Parijs-Roubaix. Met de conditie die Museeuw in de Ronde demonstreerde en als tweevoudig winnaar was hij de topfavoriet voor de 100^e editie van de tocht door de Hel van het Noorden. Andere te duchten tegenstanders waren George Hincapie en Andrea Tafi. Maar die dag bleek niemand opgewassen tegen de overmacht van de meester. Met een onwaarschijnlijke lange solo degradeerde hij alle deelnemers tot derderangsfiguren. Zelfs de achtervolgende US Postal tandem Boonen-Hincapie moest in een rechtstreeks duel het onderspit delven tegenover het meesterschap van de Leeuw. Met deze monsterprestatie in heroïsche omstandigheden haalde de koning der klassiekers zijn 3^e Parijs-Roubaix binnen en daarmee zijn 10^e wereldbekerwedstrijd. Enorme vreugdetaferelen op de piste van Roubaix. Opnieuw had Johan Museeuw een forse klap uitgedeeld die nog lang zou nazinderen. Zelfs op 36-jarige leeftijd is de Leeuw op zijn terein behoudens pech niet te verslaan.

Maar hoe moest het nu verder met zijn seizoen? Als leider in de wereldbeker komt Johan Museeuw ook aan de start in de volgende wereldbekerproeven. Van een vroegtijdig afscheid is er hoegenaamd geen sprake. Na vijf wereldbekerwedstrijden leid Johan nog steeds en bereidt hij zich intensief voor op de augustusklassiekers (Hamburg, San Sebastian, Zurich). Tijdens de Ronde van Frankrijk gaat hij met familie op hoogtestage in Sankt Moritz. Een renner die deze inspanningen doet is niet zomaar van plan om de rest van het seizoen op z'n lauweren te rusten. Dat bleek al snel in de HEW Cyclassics Cup in Hamburg. In de laatste plaatselijke ronde komt Museeuw na de beklimming van de Waseberg voorop met heel wat kleppers: Hincapie, Bettini, Astarloa, Ferrigato, Rebellin, Baldato en Di Luca. Gelukkig kan de Leeuw rekenen op Romans Vainsteins die de groep samenhoudt zodat een spurt onvermijdelijk wordt. Al lang zegt Museeuw niet meer over die snelle benen te beschikken van pakweg 10 jaar terug. Maar na een wedstrijd van 250km is zijn spurt nog steeds uitmuntend. Met een lange slopende spurt en met enkel machtige lenderukken sterven alle pogingen om Museeuw te remonteren in zijn wiel. Deze indrukwekkende spurt levert hem zijn 11^e(!) wereldbekerwedstrijd op. Anno 2002 volgt Erik Zabel al op respectabele afstand met 7 stuks. Van een verpletterend overwicht gesproken. Door zijn zege in de HEW verstevigt hij zijn leiding in de wereldbeker, die hij van week tot week bekijkt. Zurich en San Sebastian zijn immers perfect op het lijf van naaste concurrent Paolo Bettini geschreven. Uiteindelijk wordt Museeuw tweede in de eindstand op een schamele 2 puntjes van de Italiaan. Hij sluit het jaar af met 6 overwinningen en een uitstekende 16^e plaats op de UCI-ranglijst.