| (Op)voeden is (g)een Kunst |
| Ik loop door het bos. Het is eigenlijk geen weer om te wandelen. Het regent dat het giet en de wind baant zich met razende snelheid een weg door de boomtoppen. Het geeft perfect mijn gemoed aan. Ik voel me radeloos. Ben verdrietig. Kan niet naar huis want daar voel ik me niet op mijn gemak. Het werk misschien? Nee, ook daar kan ik mijn gedachten niet ontplooien. De sportclub? Ach, weten zij veel. Schijnbaar doelloos zoek ik een weg door de ontbladerde bomen. Januari, het weer staat me niet aan. Kou, regen, storm, teisteren mijn aangezicht, het interesseert me niet. De kou is voelbaar in mijn gedachten. De storm draait en keert in mijn hoofd. Ik snap niks meer van mezelf, ik voel me opgejaagd. Mijn gedachten dwalen steeds af. Naar alle gebeurtenissen die kunnen gebeuren. Ik ben bang…… oprecht bang dat mijn kinderen en mijn vrouw wat overkomt. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Op een of andere manier heb ik het gevoel dat het ons zal treffen, het ongeluk. Het beheerst mijn hele doen en laten. Het beheerst mijn leven, de dagelijkse omgang met iedereen in mijn omgeving. Alles wat ik doe is afgestemd op het voorkomen van ongelukken. Ik moet en zal er voor zorgen dat mijn kinderen niks ernstigs overkomt. Ik wil ZO graag dat ze gelukkig worden. Ik wil ZO graag dat ze gelukkig zijn. De lat kan voor mij niet hoog genoeg liggen. Ik leg me zelf zoveel druk op, dat ik het niet uit hou. Ik wil er uit………Ik wil er uit. Het kan zo niet verder. Wat moet ik in hemelsnaam doen om het iedereen naar de zin te maken. Ik wil Reggie en Nina alles geven wat ik heb, maar kan ze niet beschermen tegen invloeden van buiten af. Misschien vallen ze ooit ten prooi aan kinderlokkers. Of het drukke verkeer. Zinloos geweld??? Ik moet er niet aan denken. Het liefste wil ik elke minuut bij hen zijn. Ik durf hen gewoonweg niet los te laten, bang, bang als IK ben. Mijn taak als vader is om hen te beschermen. Met alle middelen die ik heb. Ik MOET er voor zorgen dat ze het goed zullen hebben, en leg mezelf hierdoor te veel druk op. Ik ben ZO ontzettend bang……. Oorlogen in vreemde landen, Bosbranden, Aardbevingen, enge ziektes, hongersnood. Het beeld van het stervend kind in moeders armen staat op mijn netvlies, vers, als de dag van gisteren. Het Journaal, huilende moeders met baby`s in Jeruzalem, na weer een bomaanslag. Kinderen ergens in Afrika, honger……., wandelende lijkjes. Kinderen ergens in Amerika, met klan-pakjes aan. Grootgebracht met rassenhaat. Kinderen van drugsverslaafden…… zelf al verslaafd voordat ze goed en wel geboren zijn. Kinderen worden geacht de toekomst te hebben. Kinderen worden geacht de toekomst te hebben. Ouders worden geacht……….. Ouders worden geacht…….. Tja….. Ik denk aan Reggie en aan Nina. Hun lieflijke glimlach staat me bij. Ik moet lachen bij de gedachte aan een boze Reggie, die altijd roept dat hij een andere papa zal zoeken. Hij weet niet eens hoe goed hij het heeft……. Tenminste nu nog….. Want ook hier kan het allemaal gebeuren…….bomaanslagen, oorlogen, watersnood…… Ik huiver….. Alex stoot me aan. “Wat ben je toch aan het doen”? |
 |
| Angst |
 |