HOOGLAND IN DE KRANT

PETER HOOGLAND OVER ZIJN RELATIE MET JOYCE DE TROCH

Vijf avonden in de week presenteert Peter Hoogland op TOPradio HET LAND VA HOOGLAND. Talkradio waarvan het laatste deel ook via Kanaal 2 op televisie te volgen is. Televisie lijkt in de toekomst trouwens steeds meer zijn medium t zullen worden. Ondertussen gaat het de presentator privé nog altijd voor de wind. Een gesprek over zijn moeilijke jaren, zijn ziekte en zijn terugkeer onder de levenden. En natuurlijk over Joyce De Troch, de schone die het beest nu al anderhalf jaar gezelschap houdt. Brede glimlach: 'Het was dus geen mediastunt, tot spijt van wie daarop heeft gewed.'

Is er een trefwoord dat typeert in welke fase van je leven je momenteel zit?

Ik denk dat ik momenteel in de fase van het loslaten zit. Ik ben de jongste tijd namelijk tot het inzicht gekomen dat hoe meer je loslaat, hoe meer controle je eigenlijk hebt. Dus geef ik veel vertrouwen aan mijn medewerkers. Nu ja, ik ben ook wel verplicht om dingen los te laten.

Klopt het dat hier elke week wel minstens één schoolkrant aan de deur staat voor een interview?

Ja, op woensdagavond hou ik spreekuur. Maar ik denk dat ik ondertussen al bijna elke school uit Vlaanderen te woord heb gestaan.

Ervaar je dat er nogal wat misvattinegn bestaan omtrent je persoon?

De jongens en meisjes die me komen interviewen, hebben een vrij juist beeld van me. Dat komt natuurlijk omdat ze regelmatig luistern naar HET LAND VAN HOOGLAND. Ze kennen de formule van het programma: enerzijds gaat het er daar dikwijls grof aan toe, maar andrzijds zijn er wel degelijk krijtlijnen getrokken. Alleen liggen die lijnen heel breed. Dat is het probleem voor mensen die me maar sporadisch eens bezighoren.

Wat zijn de belangrijkste krijtlijnen in HET LAND VAN HOOGLAND?

Openheid zonder mensen opzettelijk te kwetsen. Geen zwakkeren aanpakken. En ik schrik er niet voor terug om op bepaalde punten moraliserend uit de hoek te komen. Inzake het wegblijven van drugs, bijvoorbeeld. Dan heb ik het niet over een stomme joint, maar over het hardere spul, de zaken die de rest van je leven naar de vaantjes kunnen helpen. Ook naar hooliganisme haal ik hard uit. Met alle gevolgen van dien: een goed jaar geleden stonden een paar van die figuren op de parking van de VTM om me aan te pakken. Hans, mijn rechterhand, ging eerst buiten poolshoogte nemen en zei: "Het is beter dat je nog een halfuurtje binnen blijft." Achteraf hebben we via via vernomen dat ze die nacht wel degelijk van plan waren om me eens een lesje te leren. Toch zal ik ertegen in blijven gaan. Net zoals tegen alles wat niet gebaseerd is op waardigheid en respect. Dat zijn twee begrippen die een beetje de lading van het programma dekken. Maar verder vullen we het dagelijks op zo'n losbandige manier in, dat het tekens een onvoorspelbare cocktail wordt.

Slaap je goed na een uitzending?

Niet altijd. Als ik rond drie uur in mijn bed kruip, blijft er soms nog van alles door mijn hoofd malen. Zeker na een aflevering waarin een paar zware verhalen aan bod zijn gekomen. of als er iemand aan de deur heeft gestaan een ket van dertien bijvoorbeeld, die thuis is weggelopen en die je ervan moet proberen te overtuigen dat hij toch beter naar zijn ouders terugkeert. Die dingen blijven meer dan één dag hangen.
Met Joyce was ikin januari drie weken in Thailand. Eén week daarvan brachten we door op een zeilschip. Daar maakten we kennis met een Amerikaans koppel: de man en vrouw waren allebei psychotherapeut. Toen hij hoorde waar ik beroepshalve mee bezig ben, zei hij me: "Wie in Amerika een soortgelijke job heeft, gaat één keer per week naar een psychiater. En jij?' Ik vertelde hem dat ik dat nog nooit heb gedaan. Hij verklaarde me voor gek.

Welke rol speelt Joyce in het verwerkingsproces van die verhalen die je te horen krijgt?

Zij is af en toe de pispaal hé. Niet dat ik al die verhalen 's nachts of de volgende dag integraal aan haar vertel. Nee, ik heb eerder de neiging om het op een andere manier af te reageren. Soms manifesteert zich dat in, euh, wangedrag. Ofwel zit ik dan opgesloten in mijn eentje, ofwel vlieg ik tegen haar uit voor een banaal iets. Stom voorbeeld: we trekken er in het weekend op uit en we rijden ergens verkeerd. Daar kan ik dan plots enorm bits over worden. terwijl het in wezen niks voorstelt. Joyce heeft intussen geleerd zulke voorvallen in hun context te plaatsen. Zij merkt ook wel dat ik op vakantie een totaal ander mens ben.

Jij doet dit energievretende programma nu al tweeënhalf jaar. Misschien is dat te hoog gegrepen.

Ik besef maar al te goed dat ik er roofbouw op mijn lichaam mee pleeg, hoor. zowel fysiek als geestelijk.

Wat weerhoudt je eigenlijk om af en toe naar een psychiater te gaan zoals je Amerikaanse collega's? Heb je er in het verleden misschien nare ervaringen mee gehad?

Nee, want ik ben in mijn hele leven nog nooit naar een psychiater geweest. Daarvoor was mijn wantrouwen tegenover mensen veel te groot. Je mag niet vergeten dat ik de afgelopen jaren toch een en ander heb meegemaakt. Joyce kan het je bevestigen: in wezen ben ik mensenschuw. Op een plek waar ik tevoren nooit eerder ben geweest, zal ik nooit als eerste binnen gaan. Het gaat zelfs zover dat ik sommige cafés in m'n eentje helemaal niet durf binnen te stappen. Nog zoiets: al mijn gewezen vriendinnen heb ik leren kennen terwijl ik 'iets' aan het doen was. Ik heb nooit met een vrouw kennisgemaakt door haar zomaar in een café of een dancing aan te spreken.

Draag je nog stukjes van die ex-vriendinnen mee?

Absoluut. Allemaal hebben ze hun sporen nagelaten. Als ik Joyce even buiten beschouwing laat, is de vrouw die ik net voor haar kende, het meest van invloed op me geweest. Hoewel dat nog een jong meisje was.

Wie heeft het uitgemaakt? zij of jij?

Zij. en zelfs daar moet ik haar dankbaar om zijn, want dat heeft me veel bijgebracht. Pas nadat ze me had buitengegooid, kwam ik tot het besef dat ik een aantal dingen in mijn leven anders moest aanpakken.

Waarom heeft ze je toen buitengegooid?

Ik was te aanhankelijk geworden. Ik klampte me aan haar vat, ik kleefde aan haar. Zo groot was mijn onzekerheid op een bepaald moment. Maar nogmaals: ik heb veel aan haar te danken. Zij was het bijvoorbeeld die me zover kreeg dat ik geen pruik meer ging dragen. Dat was een belangrijke stap voor me, want mijn haarziekte had in aanzienlijke mate tot mijn mensenschuwheid bijgedragen. Ik was altijd bang dat men me achter mijn rug uitlachte of op z'n minst over mij babbelde. Dankzij die vriendin leerde ik me daar gedeeltelijk overheen te zetten.

't Is inmiddels al meer dan tien jaar geleden dat die haarziekte zich voor het eerst bij je manifesteerde. Was er geen enkele dermatoloog die je kon helpen?

Ik heb een viertal dokters bezocht. die zagen geen oplossing. uiteindelijk kwam ik terecht in het AZ van Jette. Daar is mijn ellende pas echt begonnen. Men heeft er een zalf op mijn hoofd gestreken: een nieuw middel dat nog in de experimentele fase zat. Dat moest eczeem opwekken. Het goede nieuws was dat door dat eczeem op de ene helft van mijn hoofd mijn haar inderdaad opnieuw begon te groeien. Maar de neveneffecten waren gigantisch: al mijn klieren zwollen op en ik voelde me ellendig.

En toen?

Toch liet ik die lotion elke week opnieuw op mijn hoofd strijken.

Dat begrijp ik niet. Ik heb dezelfde haarziekte als jij, alopecia areata, zij het voorlopig nog niet in zo'n hevige mate als bij jou. Maar als ik me met een middel zou laten behandelen en ik voelde me er ellendig door, dan zou ik er onmiddelijk mee stoppen.

Tja, zo denk jij erover, maar ik dacht alleen maar: "ik wil mijn haar terug! Ik wil mijn haar terug!" Het werd een obsessie. Daar wilde ik best wat voor lijden, als het op langere termijn maar loonde. Bovendien werd ik er ook in aangemoedigd door mijn omgeving. Mensen zeiden me: "Doe het maar, het zal je helpen." Zo laat je je meesleuren. (zwijgt) Toen ik mijn haar verloor, had dat een regelrechte revolutie in mijn bestaan teweeggebracht. ik werkte toen als deejay in discotheken, dus ik zat in een circuit waarin het uiterlijk heel belangrijk is. Na enige tijd was ik door die uitwendige metamorfose ook vanbinnen in mijn hoofd helemaal verdoofd. Soms stond ik voor duizend mensen platen te draaien, maar voelde ik me alsof ik in m'n eentje op een andere planeet zat. al mijn gedachten waren gefocust op dat ene: mijn haarziekte. ik was nergens meer op mijn gemak en had geen greintje realiteitszin meer.

Wanneer ben je met de behandeling in Jette gestopt?

Toen het echt niet meer te harden was; mijn hoofd begon helemaal te etteren. Op dat ogenblik heeft mijn toenmalige baas me het adres gegeven van iemand in Kortrijk, een dokter die uit de traditionele geneeskunde was gestapt. Ik ben naar hem toe gegaan en hij heeft me met accupunctuur 'uitgemeten'. Het bracht aan het licht dat ik belast was met allerlei dingen uit het verleden: lood- en zinkrestjes, ik was in contact geweest met iemand die tuberculose had, ik had op een boerderij een kippenvirus opgedaan... Echt van alles dus. Die man heeft me antistoffen voorgeschreven en na vijf dagen was ik al voor zeventig procent fysiek hersteld. Ik had nu tenminste weer energie.

Maar je haar is er niet door teruggekeerd?

Nee. Mijn haar is trouwens niet belangrijk meer.

Waarom niet? Vanwege het imago dat je hebt opgebouwd?

Voor mezelf hoeft het niet meer. Dat kale hoofd is nu een deel van mijn leven. Door mijn haarziekte ben ik geestelijk rijper geworden. Filosofischer. Wat ik er vooral aan overgehouden heb, is het besef dat je overal doorheen komt, als je ervan uitgaat dat de dingen goed voor je komen. Je moet gewoon iets verder durven kijken dan het moment zelf. Toen mijn vorige vriendin een einde maakte aan onze relatie, heeft dat mijn leven merkwaardig genoeg in zijn juiste plooi laten vallen. Ik ben me gaan openstellen voor het onverwachte, het onzekere. Maar ja, de meeste mensen hebben daar geen boodschap aan: die klampen zich vast aan hun huis, werkzekerheid, pensioen.

Welk gevoel overheerst als je hen gadeslaat: mededogen of plaatsvervangend verdriet?

Ik heb dan vooral de neiging om te denken: "Sukkelaars!" Ik kan me ontzettend woedend maken op mensen die lui leven: degenen die alles zomaar op zich af laten komen, die zich zonder aandacht voortbewegen, die nooit eens voor onzekerheid durven kiezen. Terwijl je, door je open te stellen voor onzekerhied, juist allerlei dingen kunt meemaken waarvan je het bestaan niet eens had vermoed.

Om maar iets te noemen: in de armen vallen van een van de meest begeerde vrouwen van Vlaanderen.

Voilà. Is er nog iemand die aan mijn theorie zou durven twijfelen? (lacht)

Hoe ging dat, jullie eerste ontmoeting?

Op een dag belde ik Joyce op met het verzoek om in het programma ZWART-WIT van mijn collega Jurgen Verstrepen te gast te zijn. Die aflevering zou gaan over BV'sin de politiek en Joyce had daar in een tijdschrift enkele felle uitspraken over gedaan? Toen ik haar an de lijn kreeg, was het meteen oorlog. Ze kende blijkbaar HET LAND VAN HOOGLAND en ze had gehoord in welke toonaard we gedurende de voorafgaande maanden over haar bezig waren geweest. Ze vond ook datik in andere dingen geregeld te ver ging. Na een verbale crash van tien minuten begon ons telefonische gesprek ineens een zachtere vorm aan te nemen. Maar naar ZWART WIT wilde ze toch niet komen. Toen heb ik haar gezegd: "Kom dan morgen nar mijn programma en bewijs Vlaanderen dat je anders bent dan men denkt."

En ze is gekomen?

Ja. Toen ze arriveerde, zei ze tegen iedereen beleefd goedendag. Meer zelfs: ze gaf mijn medewerkers elk een zoen. Tja, toen begrepen die er natuurlijk niks meer van. Ze vroegen zich af: " Is dit de hautaine De Troch over wie altijd wordt gezegd dat ze vol streken zit?" Enkele bellers in het programma hebben haar toen hard aangepakt, maar dat had een averechts effect: Joyce kaatste de bal telkens ad rem terug. Op den duur vielen er stiltes aan de andere kant van de lijn. Zo heeft ze ons allemaal overtuigd. Nadien zijn Joyce en ik nog wat blijven praten. Zo simpel is het begonnen. En een paar dagen later was het al van dat... Omdat het zo goed klikte.

naar het tweede deel van het interview