HOOGLAND IN DE KRANT

PETER HOOGLAND OVER ZIJN RELATIE MET JOYCE DE TROCH

Is het misverstand dat Joyce De Troch alleen maar een dom blondje is, inmiddels in Vlaanderen grotendeels uit de weg geruimd?

Ik vrees van niet. Er blijven nog altijd veel mensen met vooroordelen zitten.

Welke kansen zou ze moeten krijgen?

Men exploreert haar talent niet voldoende. Ze kan veel meer dan wat ze tot nu toe heeft mogen tonen. In de vakantiemaanden doet ze bijvoorbeeld opnieuw STREETMATE. Dat is eenongelooflijk moeilijk programma om te maken, want je begint met niks; je gaat de straat op en je moet twee personen proberen te overhalen om iets te doen. Joyce slaagt daarin - vaak met mensen van wie je dat op het eerste gezicht niet zou verwachten - omdat ze iemand een goed gevoel kan geven. Wel, ik bewonderiedereen met die gave. Joyce zal ook nooit iemand tackelen of negatief in beeld brengen. Om de eenvoudige reden dat ze daar zelf geen plezier aan beleeft. Tja, dat vind ik boeiende televisie. Want doorgaans is men er juist op uit om mensen te pakken.

Heb jij een grote inbreng in haar prestaties op het scherm?

Ach nee, 't is vooral haar eigen verdienste. Ik heb hoogstens een beetje van haat angst weggenomen. Vroeger sloot ze zich nogal eens af, omdat ze bang was dat men weer met modder zou smijten. Er zijn genoeg aanvallen in haar richting geweest, hé. Totaal onterecht, want toen ze in de televisiewereld debuteerden, was er niemand die haar begeleidde. Men heeft haar erin gegooid en gezegd: "Trek je plan!". Voor IDEALE MATEN heeft ze haar universitaire studie stopgezet. Toen is ze zonder de minste ervaring begonnen met televisie maken. Dan is het toch normaal dat je af en toe met je gezicht tegen de muur loopt?

Joyce heeft een tijdje overwogen om opnieuw te gaan studeren.

De kans dat ze naar de universiteit terugkeert is nog altijd reëel. We hebben het re deze week nog over gehad. Ik vind dat ze het moet doen. Dat mens kan in korte tijd onglooflijk veel blokken. Ik ben stikjaloers op haar fenomenale geheugen.

Waar is zij stikjaloers op bij jou?

En toen viel er een lange stilte, haha. Nee, ik denk niet dat zij redenen heeft om jaloers te zijn op een eigenschap van mij. Het omgekeerde is veel meer het geval.

Hoe lang kennen jullie elkaar nu al?

(trots) In december zal het twee jaar zijn.

En dat blijft maar duren.

Het was dus toch geen mediastunt, tot spijt van wie daarop heeft gewed. Pas op, ik begrijp dat sommige mensen er zo over dachten. 't Is het onwaarschijnlijke verhaal van the beauty and the beast, hé. Toen Joyce en ik met onze liefde nog niet officieel naar buiten waren gekomen, hebben we ons vaak te pletter gelachen om de speculaties. We zijn op sommige momenten ook letterlijk achtervolgd. Maar we vonden: "Het is ons leven, dus bepalen we zelf wanneer we het zeggen." Dat is trouwens de leidraad in ons hele samenzijn: alles wat we doen, doen we op onze manier.

Als jullie trouwen, zal dat dan ook 'op jullie manier zijn?

Absoluut.

Wat moet ik me daarbij voorstellen?

(grijnst) Goed geprobeerd, maar daarover zul je niks loskrijgen.

Maar jullie gaan dus wel degelijk trouwen?

Waarom zouden we niet trouwen? We voelen ons goed bij elkar en we hebben de intentie om samen te blijven. We vullen elkaar perfect aan. En vooral we vertrouwen elkaar blindelings. Wat niet evident is met een vrouw als Joyce: zij kan alle mannen krijgen die ze wil. Ze hoeft maar even met haar vingers te knippen. Je houdt het niet voor mogelijk, maar mannen gaan daar superver in. De verhalen die ik daarover van Joyce te horen lrijg, zijn echt onvoorstelbaar.

En jij vertrouwt die 'natte droom van elke man' dus blindelings?

(lacht)Ik heb geen andere keuze: het is dat of gek worden. Kijk, wij zitten hier met z'n tweëen, en Joyce is op dit ogenblik ergens anders. Moet ik me ondertussen zitten afvragen: "Zou ze me niet aan het bedriegen zijn?" Nee, want dan heb ik toch geen leven meer? 't Is trouwens puur tijdverlies erover te piekeren: ik weet dat ze me niks verzwijgt.

Vind je het huwelijk geen te grote, riskante stap?

Natuurlijk vind ik het een grote stap. Ik ben al eens getrouwd geweest, dus daar praat ik niet lichtzinnig over. Maar dar eerste huwelijk van me was een foute keuze. Het speelde zich af in mijn donkere periode. Bovendien werd het me ook ingegeven door mijn omgeving, die zich luidop afvroeg: "Zou je je als dertiger niet stilaan gaan settelen?" Dat is het verschil met nu: als ik met Joyce trouw zal dat helemaal uit mezelf komen. Naast mijn hawelijk heb ik ook nog enkele keren samengeleefd met een vrouw. En verder heb ik dames in alle soorten milieus gezien. 't Klinkt misschien een beetje plat, maar het komt er wel op neer dat ik een vergelijkend onderzoek achter de rug heb. Wel, ik kan alleen maar zeggen: het totaalpakket dat Joyce me biedt, kom je maar zelden tegen. Behalve mijn lief is ze namelijk vooral ook een maatje en een onfelooflijk goed mens. Dat leid ik tenminste af uit alles wat ze voor me doet. Er zijn maar twee mogelijkheden: ofwel ziet ze me graag, ofwel moet ze zot zijn. Ik hou het bij het eerste.

Wil je met zo'n huwelijk ook een beetje je eigen sprookje creëren?

Dat wil iedereen die overweegt om te trouwen, denk ik. Wat niet belet dat ik altijd op mijn vrijheid gesteld zal zijn. Zodra ik met Joyce begon, heb ik haar gezegd: "Triene, hang me niet aan een ketting, versmacht me niet, wavt dan breek ik los." Maar ik heb me nog geen enkel ogenblik door haar beperkt gevoeld. Ik voel me altijd goed als ze in min buurt is. Ongeacht het aantal uren? Vroeger kan ik dat nooit lang van iemand verdragen.

Joyce heeft een hele tijd een relatie gehad met een getrouwde man. Jij ooit met een getrouwde vrouw?

Ik ben door een getrouwde vrouw ingewijd in de liefde. Toen ik het met die vrouw deed, was ik zestien en zij zesendertig. Pas toen het gebeurd was, hoorde ik dat ze een man had. Maat ze heeft in mijn verdere leven geen belangrijke rol gespeeld.

Heb je nog contact met je ex-lieven?

Alleen met mijn vorige vriendin, degene dus die me buitengegooid heeft. Ondanks haar jonge leeftijd was dat een heel speciaal meisje, hoor. Joyce heeft haar nog niet ontmoet, maar heeft wel al aan de telefoon met haar gesproken.

Joyce beweert van zichzelf dat ze ook goed in de markt ligt bij lesbische vrouwen.

Verbaast je dat met haar verpakking? Ik vind het nogal logisch dat zowel mannen als vrouwen voor de vormgeving van Joyce vallen. Zelf heb ik onlangs trouwens ook een aanzoek van een man gekregen. Tja, dat is het leven. Vorig jaar hebben we in HET LAND VAN HOOGLAND een holebi-week gehad: praten over wat het betekent homo, lesbienne of biseksueel te zijn. De tweede dag vernam ik via een mailtje dat ik in sommige kringen bekend stond als een homohater. Dat verraste me totaal, want als er iemand in zijn programma al vaak een pantser had gevormd tegen onterechte kritiek aan hun adres, dan was ik het toch wel. Maar goed, het aanzoek dat ik recent kreeg, bewijst dat men tot andere inzichten is gekomen.

'Ik heb nooit geweten watik later wilde worden', zegt Joyce. 'Het enige wat ik graag deed, was klassiek dansen.' Hoe zag jouw toekomstbeeld eruit op jeugdige leeftijd?

Ik wilde eigenlijk het liefst drummer worden. Mijn vader was saxofonist en had een eigen orkestje, maar hij was te lui om me muziek te leren spelen. Wat ik hem nog altijd kwalijk neem. Als het orkest een pauze nam, ging ik altijd aan de drums zitten. En thuis zat ik bij de radio ook altijd met stokjes mee te slaan.

Was ook je moeder in de showwereld actief?

O nee. Die prentte me integendeel in: "Zoek toch eindelijk een s een deftige job in plaats van voortdurend diskjockey te spelen." Ik ben er halsstarrig mee doorgegaan. Ik ben veel op mijn bakkes gevallen, ik heb veel in de shit gezeten, maar ik heb volgehouden. Nu ziet mijn moeder ook wel in dat ik goed terecht ben gekomen. Ondanks mijn rebellie tegen haar heeft ze me altijd gesteund. Achteraf beschouwd is dat toch wel een wonder. Daarom vind ik het zo jammer dat veel jongeren niet op enig begrip van hun ouders kunnen rekenen. Had ik in moeilijke momenten niet bij mijn moeder terecht gekund, dan zou ik nooit geraakt zijn waar ik nu ben. Mijn moeder is ook heel gelukkig met de aanwezigheid van Joyce inmijn leven. In het begin zal ze wel even gedacht hebben: "Oei, wat krijgen we nu?" Maar al na de eerste ontmoeting tussen beiden was alle angst weg. Er ontstond snel een goede band. Nu ja, dat is ook alweer voor een groot stuk de verdienste van Joyce.

De komende weken ga je elke maandagavond in het derde uur van HET LAND VAN HOOGLAND een beetje experimenteren?

Ja. Dat laatste onderdeel op maandagavond noemen we voortaan DE HEILIGE DRIEVULDIGHEID. Het worden babbels met vooral gewone mensen. Onlangs had ik bijvoorbeeld een meisje van 21 te gast. Ze studeert psychologie en om die studie te bekostigen, werkt ze als paaldanseres. Verder wil ik ook een aantal STAND-UP COMEDIANS de kans geven om iets te doen terwijl het programma op Kanaal 2 te zien is.

Hoe zit het met je andere televisieplannen?

DE HEILIGE DRIEVULDIGHEID beschouw ik als een opstapje naar eventueel iets anders. Maar ik wil het op mijn ritme laten groeien. Daarom ben ik de directie van VTM zo dankbaar dat ik mag experimenteren.

Bart Kaell is op z'n negenendertigste door VTM te oud bevonden voor de dienst. Hoe oud ben jij?

Negenendertig (lacht)

Hoe zou jij zelf je plaats in het medialandschap omschrijven?

Ik ben niet de presentator met de perfecte dictie, maar ik ben er blijkbaar wel in geslaagd om iets los te weken. Met HET LAND VAN HOOGLAND hebben we mensen positief beïnvloed en zelfs geholpen, dat weet ik zeker. In de toekomst wil ik me met een aantal jongeren omringen die ook een eigen accent kunnen leggen, zodat het programma uitgroeit tot een systeem dat zelfs een tijdje zonder mij kan.

De Peter Hoogland School?

In elk geval jonge enthousiastelingen met hun grote en kleine kantjes. Perfectie is niet waar het om draait, want dan moet je te veel opletten en heb je minder oog voor het creatieve. Nee, ik vind het veel essentiëler dat mensen elkaar anvullen. Zoals ook Joyce en ik elkaar aanvullen.

Hoe zou je reageren als je morgen te horen kreeg dat je nog maar drie maanden te leven had?

Ik zou me warschijnlijk eerst een jlinke woedeaanval veroorloven tegenover iedereen die ik nog eens mijn waarheid wil zeggen. Zodat mijn lichaam, als het dan toch moet weggaan, van al die ballast bevrijd is. En dan zou ik beginnen met het loslaten. Op weg naar datgene wat we toch niet kennen. We zien wel.

Wat verwacht je?

Niks. Ik kleef geen traditioneel geloof aan. Ik geloof alleen maar in gedachten. Daar houdt het mee op. Bij wat er hierna komt, kan ik me niks voorstellen, dus wil ik mezelf ook niks wijsmaken.

Wil je hier op aarde iets nalaten in vlees en bloed?

Als ik Joyce laat doen, is er over negen maanden misschien al een kleintje. Daar voelde ik me tevoren nooit klaar voor, maar daarin ben ik aan het evolueren. Laten we zeggen dat ik er bijna klaar voor ben. Geestelijk dan toch. Het enige probleem is dat zowel Joyce als ik nog zoveel willen doen. Een kind zou ons daar wellicht voorlopig toch tei zeer in beperken.
In afwachting probeer ik mijn medewerkers te helpen. Soms behandel ik ze weleens hard, hoor, maar dat kan geen kwaad: ik ben ook wel eens depressief thuisgekomen, ik heb ook moeten knokken en op mijn tanden moeten leren bijten. Van al die dingen word je alleen maar sterker. Het belangrijkste is dat ik op mijn negenendertigste nog altijd kinderlijk kan zijn. In Amerika vindt men het prachtig als je je kinderlijke fantasie in je werk gebruikt, maar hier word je daar door sommigen scheef voor bekeken. Wel, dat is dan brute pech voor die mensen, want ik ben niet van plan om het anders te gaan doen...

- Manu Adriaens -

terug naar het eerste deel van het interview