BEERTJE SEBASTIAAN : GEHEIME OPDRACHT
ook: SEBASTIAN STAR BEAR : FIRST MISSION/BEERTJE SEBASTIAAN :
DE GEHEIME OPDRACHT
Frank Fehmers
met stemmen van: Nederlandse versie: Olaf Wijnants (Sebastiaan),
Maria Lindes (Sheena), Margriet van Lidth (Griselda), Angelique
de Boer (Soeki), Tom Meijer (Draco), Jaap Stobbe (Moxy), Paul
van Gorcum (Maestro), Frits Lambrechts (Snuffie), Edward Reekers
(Makreel), Hero Muller (Knuffel), Hein Boele (Ha-So); Engelse
versie: Peter Banks, Thom Booker, Jana Goddard, Garrick Hagon,
Jane Shelden, Shelly Tomson, Dick Vosburgh
Scenario: Richard Felgate. Jeugdfilm. Tweede 'Nederlandse' lange
animatiefilm. De schurk Draco ronselt beren voor zijn grote theatershow.
Daar is ook de moeder van de kleine grizzly Griselda bij. De sterrenbeer
Sebastiaan schiet met zijn ruimteschip te hulp. Een avontuur dat
de twee naar heel verre landen voert. Muziek: Henri Seroka. Dialoogregie:
Arnold Gelderman. Nederlandse dialogen en songs: Simone Kramer;
gezongen door: Carmen van den Brakel, Luc Smets en Henri Seroka.
Frank Fehmers is de maker van o.a. 'Barbapapa'. De tekeningen
voor BEERTJE SEBASTIAAN zijn gemaakt in China, waar men vijf jaren
mee bezig is geweest. Mede door Elsevier-Vendex, het Productiefonds,
NMB Postbank Groep en de TROS gefinancierde animatiefilm van Nederlandse
producent. Met goud bekroond op het 25ste internationale filmfestival
Worldfest in Houston. Zeer slecht ontvangen film.
Première: 11 oktober 1991
K-78 minuten
BIJ NADER INZIEN
ook: MIETERS!/OLD FRIENDS
Frans Weisz
met: Loes Wouterson, Porgy Franssen, Eric van der Donk, Rik Launspach,
Nienke Sikkema, Gusta Gerritsen, Coen Flink, Annemarie Heyligers,
Jip Wijngaarden, Annet Nieuwenhuijzen, Willem Nijholt, Jeroen
Willems, Rijk de Gooyer, Geert Lageveen, Kitty Janssen, Anneke
Blok, Marcel Musters
Scenario van Leon de Winter en Jan Blokker naar de roman van J.J.
Voskuil over een groep van zes vrienden, die tussen 1946 en 1953
Nederlands studeren in Amsterdam. Zij discussiëren over literatuur,
schrijvers, boeken, sexualiteit en zelfmoord. Veertig jaar later
kijken de vroegere vrienden terug op die periode, nadat ze door
een brief weer bijelkaar zijn gekomen naar aanleiding van de zelfmoord
van één van hen, degene die een boek over die tijd
en hun vriendschap schreef. Muziek: Theo Nijland. Eigenlijk een
televisiefilm, die in zes afleveringen van vijftig minuten door
de VPRO is uitgezonden. Deel 1: Maarten, deel 2: Paul en Rosalie,
deel 3: Henriëtte, deel 4: David, deel 5: Hans, deel 6: Begravenis.
Desondanks won de film -door een kleine uitbreng in de bioscoop-
tijdens de Nederlandse Filmdagen van 1991 drie Gouden Kalveren
(beste regie, beste actrice (Loes Wouterson) en beste acteur (Porgy
Franssen)). De televisie-serie werd tijdens een door de European
Broadcasting Union georganiseerd radio- en tv-festival onderscheiden
met de Premios Ondas 1992. Tijdens de Nederlandse Filmdagen werden
deel 1/2, 3/4 en 5/6 in drie blokken van 100 minuten vertoond
op 19 september 1991. Het scenario van de serie is verschenen
als 4e deel in de reeks 'Het Nederlands Scenario' (1991).
K-300 minuten (televisieserie)
DUBBELTJE TE WEINIG, EEN
André van Duren
met: Boris Rodenko (Jop), Dokus Dagelet (Ankie), Henriëtte
Tol (moeder Ankie), Hans Hoes (Jops vader), Kees Hulst (vader
Ankie), Johan Ooms (hoofd van MULO)
Scenario: Peter van Gestel. Nederland, begin jaren vijftig. Een
16-jarige jongen en een even oud meisje maken op een doordeweekse
dag kennis met elkaar. De jongen spijbelt, het meisje is voor
drie dagen van de middelbare meisjesschool gestuurd. Er ontstaat
een voorzichtige toenaderingspoging tussen de twee. Ankie leeft
nogal onder druk van haar moeder. Jop is door de (niet-) opvoeding
van zijn vader wat ongedwongener en minder conventioneel van aard.
Uiteindelijk gebeurt er iets, waaruit zal blijken dat het meisje
toch sterker is dan ze zich aanvankelijk voordeed. Muziek: Harry
Bannink. Het drama in dit verhaal zit in de mensen en niet in
opgeschroefde gebeurtenissen. Louter door televisiefondsen gefinancierd.
De film kreeg vóór de televisie-uitzending door
de NCRV op vrijdag 25 oktober 1991 een bioscooproulement in The
Movies te Amsterdam.
Première: 2 mei 1991
K-72 minuten
ELIAS OF HET GEVECHT MET DE NACHTEGALEN
ook: ELIAS OR THE BATTLE WITH THE NIGHTINGALES
Klaas Rusticus
met: Brikke Smets (Elias), Jimmy de Koning (Aloysius), Lotte Pinoy
(Hermine), Bien de Moor (tante Henriette), Viviane de Muynck (tante
Zenobie), Roland Ramaekers (oom Augustin)
Belgisch-Nederlandse co-produktie. Scenario: Fernand Auwera, Klaas
Rusticus, Willem Thijssen, gebaseerd op de autobiografische novelle
van Maurice Gilliams. Een schrijver kijkt terug naar het moment
waarop hij in een wereldvreemde familie als 12 jarige dromer ontwaakte.
Het nieuws dat hij snel naar een kostschool gestuurd zal worden
beïnvloed zijn waarneming van het dagelijks leven. Drie verschillende
mensen spelen een belangrijke rol: Aloysius, zijn oudere neef,
Hermine, die verliefd op hem lijkt te zijn en zijn jonge, melancholieke
en mooie tante Henriette. Muziek: Jan Brandts Buys. Weinig dialogen.
Budget: 20 miljoen Belgische franken. De opnameperiode duurde
20 dagen.
Première: 24 september 1991
K-80 minuten
ELINE VERE
Harry Kümel
met: Marianne Basler (Eline Vere), Monique van de Ven (Betsy van Raat, zuster van Eline), Johan Leysen (Henk van Raat, echtgenoot van Betsy), Thom Hoffman (Vincent Vere, neef van Eline), Paul Anrieu (oom Daniel), Aurore Clément (tante Élise uit Brussel), Bernard Kruysen (Theo Fabrice, operazanger), Michael York (Lawrence St. Claire, vriend van Vincent), Mary Dresselhuys (mevrouw Van Raat, moeder van Henk en Paul) , Miryanne Boom=Miriyanna van Reeden (Jeanne Ferelijn, vriendin van Eline), Herman Gillis (Otto van Erlevoort, verloofde van Eline), Karen van Parijs, Alexandra van Marken (Emilie de Woude van Bergh, vriendin Betsy), Michael Pas (Georges de Woude van Bergh, broer van Emilie), Ragnhild Rikkelman (Lilie Verstraeten, vriendin van Georges), Koen de Bouw (Paul van Raat, broer van Henk), Tom Jansen (de heer Verstraeten, vader van Lillie), Nelly Frijda (mevrouw Verstraeten, moeder van Lillie), Joop Admiraal (Hovel, vriend van Henk), Max Croiset (dr. Reyer, Haagse huisarts), Alexandre von Sivers (dr. Mirakel, Brusselse huisarts), Dora van der Groen (hospita), Marie-Ange Dutheil (oude dame in Brussel), Huib Versluys, Veronique Konings, Han Smit, Re Leonie, Griete van de Akker, Jack van de Broek, Angelique Ebner, Gert Jan Louwe, Cok van der Lee, Luuk Theeboom, Jacqueline Ebskamp, Marieken Smit, Annelies Smit, Heleen Strost, Sebastiaan Kardol, Elise Kardol, Danny van Blitterswijk, Koen Kessels, Pierre Bartholomée, Dirk Baert, Bruno Bulté, Julien Roy, Olivier Cuvelier, Hugo Haenen ; stand in Eline: Andrea den Haring ; zang Eline: Greetje Anthoni ; nasynchronisatie Eline: Margo Dames
Nederlands-Belgisch-Franse co-produktie naar de roman van Louis Couperus uit 1889. Scenario: Jan Blokker, m.m.v. Patrick Pesnot. Al in 1982 verzocht de Vlaamse regisseur Jan Blokker of hij wilde nadenken over een verfilming. Dat scenario werd later herschreven. Eline Vere is een mooie, rijke en getalenteerde jonge vrouw van 23 jaar, die in de gegoede burgerij van Den Haag leeft. Ze wordt verliefd op Fabrice, een operazanger, tijdens een première in Brussel. De illusie duurt niet lang en wordt verstoord als ze ontdekt dat de operazanger minder romantisch is dan zij dacht. Ze krijgt een verhouding met Otto, afkomstig uit het zelfde milieu als Eline. Tegelijkertijd biedt haar vriendschap met haar neef Vincent, het zwarte schaap van de familie, haar een ontsnapping uit het aristocratische milieu met haar strikte formaliteiten. Door Vincents invloed verbreekt Eline ook de verloving met Otto. Hierdoor vervreemdt ze zichzelf van haar omgeving. Gedreven door haar verlangen naar romantiek, vlucht ze naar haar tante in Brussel. Daar ontmoet ze Vincents vriend Lawrence, in wie ze haar laatste kans op geluk ziet. Als Eline realiseert dat Lawrence diepere gevoelens koestert voor Vincent en dat haar geliefde neef Vincent in feite een rivaal is, worden haar illusies nogmaals verstoord. Na deze ervaring raakt Eline in een depressie. Ze zoekt haar toevlucht in een extase veroorzaakt door drugs. Als een morfine-verslaafde keert ze uiteindelijk terug naar Den Haag, maar alleen om te doen wat ze ziet als haar noodlot: het plegen van zelfmoord. Muziek: Laurens van Rooyen. Decors: Jan Roelfs, Ben van Os. Montage: Ludo Troch. Camera: Eduard van der Enden. Co-producenten: Paul Breuls, Yannick Bernard. Producent: Matthijs van Heijningen. Met medewerking van AVRO en BRT. Casting: Hans Kemna. Aurore Clément werd geboren in Frankrijk en Michael York in Engeland. Budget: acht miljoen gulden. Blokker liet honderden bladzijden nevenintrige voor wat ze waren en concentreerde zich exclusief op Eline Vere. Gefilmd tussen 18 juni en 3 september 1990 op locatie in Den Haag, Antwerpen en Brussel. Er is in deze film een beperkt aantal scènes met 'matte-shots', o.a. regen en sneeuw zijn ingemat bij de opnamen die in de zomer plaatsvonden (daardoor is er sneeuw en bomen met blad te zien en een sneeuwloos strand). Kostuumontwerper Yan Tax heeft de acteurs niet gestoken in de kleding uit eind 19de eeuw, maar ze wel een corset laten aanmeten zodat ze zich tenminste gedragen als mensen uit het fin-de-siècle van Den Haag. De regisseur stond op loshangend haar, Yan Tax was het daar niet mee eens, omdat een dame destijds zo niet in het openbaar verscheen. Maruschka Detmers zou zich aanvankelijk in de oogstrelende robes van Eline Vere hullen, maar het werd Marianne Basler. In de film zong Marianne niet zelf. Twee verschillende stemmen werden gebruikt; die van Greetje Anthoni ('Mireille' van Charles Gounod, 'Ademempfindung' van Mozart) en de sopraan Angélique Zyde ('Le tribut de Zamora uit Tristan und Isolde, 'Le Mascotte' van Charles Audran). De co-productie had een budget van 8 miljoen gulden, daarmee de duurste film die Matthijs van Heijningen tot dan toe maakte. Harry Kümel (Antwerpen, 27 januari 1940) debuteerde als speelfilmmaker in 1968 met MONSIEUR HAWARDEN. Matthijs van Heijningen in ‘Het Parool van woensdag 27 februari 1991: “Nu had ik dus voor Harry Kümel gekozen. Een Belg. Mensen van beneden de rivieren zijn breedsprakiger. Barokker. En dat is goed voor de film. Eén keer waren het oneens over een bepaalde montage en ik dacht: ‘nú sla ik hem op z’n bek! Maar hij overwoog kennelijk hetzelfde en hij riep: ‘Pas op, ik ben veel sterker.” ELINE VERE was Harry Kümels derde film naar een scenario van Jan Blokker na MONSIEUR HAWARDEN en DE TERUGKOMST VAN JOACHIM STILLER. Marianne Basler werd geboren in Zwitserland, maar groeide voornamelijk in Brussel op. Ze speelde voor haar hoofdrol in ELINE VERE in Franse speel- en televisiefilms. Harry Kümel koos voor Basler vanwege haar acteerprestaties en haar frêle en expressieve gezicht. Marianne Basler spreekt in het dagelijks leven Frans. Ze had op haar tiende twee maanden met haar grootmoeder in Nederland gewoon, maar die woorden was ze al vergeten. Ze sprak tijdens de opnamen Nederlands, dat ze met behulp van cassettes geleerd had. ‘Het Nederlands leren kostte me veel moeite, maar verder heb ik heerlijk gewerkt.’ Toch werd haar stem nagesynchroniseerd. Scenarioschrijver Jan Blokker in ‘de Volkskrant’ van 1 maart 1991: “De brunette Marianne (...) sprak in die groffe versie, zonder nasynchronisatie, Hollands (...) met een waanzinnig zwaar accent, waardoor er een heel eigenáárdige erotische meerwaarde bijkwam, een soort geilheid. Één sllokkje uit jouw kláás, zei ze tegen Henk, en Blokker dacht meteen: O god, dat moet straks nagesynchroniseerd worden... Als Kümel nou maar iemand met zo’n timbre vindt... En heel even, toen hij later het eindresultaat hoorde, had hij gemeend: dit is mijn Eline niet meer, ze is haar rare Franse accent kwijt. Maar er was iets voor in de plaats gekomen. Marianne had, omdat ze dat Nederlands zo onwennig spreekt, fracties van seconden langer nodig gehad om die zinnen uit haar bek te krijgen. En dus moest de actrice in kwestie die de nasynchronisatie deed, wat gaan slepen. Waardoor die extra erotiek er toch in is gebleven. ‘Want’, zegt Blokker, ‘een sllokkje uit jouw kláás duurt echt langer dan een slokje uit je glas.’” Persreacties: Pieter van Lierop in ‘Utrechts Nieuwsblad’ van 28 februari 1991: “(...)de mogelijkheid tot identificatie wordt wel heel erg bemoeilijkt met een Zwitserse hoofdrolspeelster (Marianne Basler) die geen flauw idee kan hebben welke mondbewegingen ze dient te maken om later synchroon te lopen met de stem van Margo Dames. Zoiets blijft irriteren en fatale afstand scheppen, ondanks het feit dat Marianne Basler breed uithaalt om haar merkbaar niet geringe acteertalent te demonstreren. Maar toch legt ze het onmiddellijk af tegen bij voorbeeld de sublieme Aurore Clément die eveneens Franstalig is, maar dat ook in de film mag blijven en zo tante Elise Vere in Brussel ijzersterk gestalte geeft. (...)” ‘De Telegraaf’ van ?: “De Franse actrice Marianne Basler (goed nagesynchroniseerd) brengt de breekbaarheid en het onrustige van Eline adequaat over(...)” Ab Zagt in het ‘AD’: “Het [nasynchroniseren] geeft de rol van Basler iets hoorspelachtigs.” Willy Wielek in ‘Trouw’ van 28 februari 1991: “Ik moet bekennen dat ik even schrok toen Eline haar kersenmondje opende: het tragische meisje, dat toch het inbegrip van kwijning is geworden, sprak met montere stem. Verbeeldde ik het mij of had zij inderdaad een licht, heel licht Amsterdams accent? En was het waar dat al haar vrienden en magen, behalve de Belgische, dit euvel deelden? Enfin, men went spoedig aan die dingen mits het oor niet al te zeer wordt gemailtraiteerd door het toch enigszins ordinaire timbre. Laissez faire, nietwaar?” Frans Kotterer in ‘Het Parool’van 28 februari 1991: “(...) meeslepend is Eline Vere allesbehalve geworden. Hij is zo dood als een egeltje dat tijdens de spits de ringweg rond Amsterdam heeft geprobeerd over te steken. ‘Ach gut, een dood egeltje’, denk je nog, maar daarna verdwijnt het beeld snel uit de gedachten, want het leven raast verder. (...) Alleen hoofdrolspeelster Marianne Basler en Thom Hoffman (...) ontkomen aan de lethargie. ” Pauline Terreehorst op 26 november 1993 in ‘de Volkskrant’: “Aan de roman van Couperus werden ingrediënten toegevoegd die van deze potentiële Freud-patiënte een uitzondering maakten, in plaats van haar af te schilderen als symbool voor verspilde vrouwenlevens. Haar wispelturigheid wordt afgedaan als karakterfout, de weinig subtiel uitgewerkte passie voor operazanger Fabrice is door de grove verbeeling onbegrijpelijk geworden. De homoseksualiteit van Vincent wordt in plaats van een verborgen thema een hoofdlijn, en haar verslaving aan morfine die leidt tot haar ondergang is een wel erg vrije interpretatie van Couperus. Eline Vere als junkie, dat moet bij een modern publiek aanslaan, dachten de makeers blijkbaar. Alsof dat het probleem van Eline Vere is. Misschien moeten we hier ook aandacht vragen voor de potentiële doelgroep van de film?” Marjoleine de Vos in ‘NRC Handelsblad’ van 30 november 1993: “Volgens de AVRO is de tv-serie, vanwege haar lengte, evenwichtiger dan de bioscoopversie. Dat zal wel, maar totaal in balans is de film toch nog steeds niet en dat zal hij ook niet worden al wordt hij nog drie keer zo lang, dat ligt namelijk aan de keuze van de makers die mooie plaatjes prefereren boven karaktertekening. En de plaatjes zijn mooi, erg mooi zelfs.” 108.495 bezoekers, nummer 33 over 1991. Nederlandse inzending voor de Oscars. Vanaf dinsdag 30 november 1993 als driedelige televisie-serie bij de AVRO te zien, waarbij materiaal is gebruikt dat niet in de film te zien was. Elke aflevering duurde circa 60 minuten. Ten tijde van de filmpremière verscheen het boek ‘Eline Vere bij de psychiater’ van de Amsterdamse psychiater Frans de Jonghe (ISBN 90-6834-096-4).
Première: 1 maart 1991 (22 bioscoopzalen)
K-135 minuten/161 minuten (lange versie)
EVERYONE WANTS TO HELP ERNST
ook: EVERYONE WANTS TO HELP ERNEST
Alejandro Agresti
met: Arjan Ederveen (Ernst), Elio Marchi (Johnny), Adrian Brine (vader), Truus te Selle (moeder)
Scenario: Alejandro Agresti. Speelfilm over Ernst, een man in de dertig die na een ongeluk zijn geheugen is kwijtgeraakt. Voor het ongeluk wisten zijn ouders niet wat ze met hem aan moesten en zij beschouwen deze situatie als een nieuwe kans om Ernst tot een perfecte zoon op te voeden. Ze roepen daarvoor de hulp in van een psychiater, een priester en een ideale schoondochter in spé. Ernst wordt als een klein kind behandeld. Hij probeert het iedereen naar de zin te maken, maar houdt tegelijkertijd instinctief vast aan zijn eigen idealen, waardoor hij met zijn ouders en vrienden in conflict komt. Gedurende zijn hernieuwde kennismaking met de wereld om hem heen, verzeilt Ernst in absurde situaties. Toch is hij uiteindelijk zo teleurgesteld in het leven, dat hij gedreven wordt tot een wanhopige handeling. Muziek: Paul M. van Brugge. Produktie: Dennis Wigman, Kees Kasander (Allarts). Camera: Nestor Sanz. Montage: Denise Janzée. Alejandro Agresti (1961, Buenos Aires) woonde en werkte lange tijd in Nederland. Hij kreeg een speciale juryprijs op de Nederlandse Filmdagen voor Love is a Fat Woman (1987) en een Gouden Kalf voor Secret Wedding (1989).
De film ging op zondag 29 december 1991 om 20.42 uur in wereldpremière bij de VPRO op Nederland 2 (televisie), maar is ook op het Nederlands Filmfestival 1993 te zien geweest.
K-90 minuten
FREULES, DE
ook: THE HONOURABLE MISSES
Ineke Houtman
met: Carolien van den Berg (Thérèse), René Groothof (Henri), Karen
van Holst
Pellekaan (Adèle), Ewoud Poerink (Arie-Frits), Arend-Jan Heerma van Voss
(Willig), Rob van Houten (Hartman),
Michiel Romeyn, Kees Prins (ober/stem van Wim), Frank Ketelaar, Annet
Malherbe
Scenario: Sjoerd Kuyper. Jeugdfilm, speelfilmversie van de
VPRO-televisieserie.
Twee armlastige freules staat een erfenis te wachten op de voorwaarde
dat ze een verweesd neefje 'goede' manieren aanleren. De twee
arme zusters wonen samen in een vervallen landhuis met hun huisknecht
Henri. Muziek: Jan Robijns, Vincent van Warmerdam. Camera: Edwin Verstegen.
Producent: Eric Hafkamp. Art direction: Dirk Debou. Montage: Leo de Boer.
Opnamen o.a. in restaurant 'Landgoed Groenendaal' te Heemstede,
kunstenaarssociëteit 'De Illusie' en het Gemeentelijk Grondbedrijf
Rotterdam. De laatste
aflevering van de televisieserie is 27 januari 1991 op de televisie
vertoond. Tijdens
de Nederlandse Filmdagen werd deel 1-3 (82 minuten) vertoond op
donderdag 19 september 1991, deel 4-5 (50 minuten) op maandag
23 september 1991 en deel 6/7 (55 minuten) op dinsdag 24 september
1991.
K-187 minuten
INTENSIVE CARE
ook: BLOEDLINK
Dorna X. de Rouveroy
met: Nada van Nie (Amy), Koen Wauters (Peter), Dick van den Toorn
(Ted), Michiel Hess (Bobby, Amy's broer), George Kennedy (Dr.
Bruckner), Jules Croiset (Dr. Horvath), Huub Scholten (inspector
Eddy), Nora Tilley (Rose), Arthur Boni (Steven), Dolf de Vries
(Hank), Barbara Barendrecht (Shirley), Fred Florusse (John), Simone
Dresens (Christine), Fred van Kuyk (inspector Fox), Luc Theeboom
(Bert), Lone van Roosendaal (Kim), Jasper de Moor (tv host), Evert
Santegoeds (interviewer), Ed Gumbs (police spokesman), Tina van
Baren (assistant 1), Willy van der Griendt (assistant 2), Ronald
Beer (Bruckner's assistant), Marc de Schutter (dr. 1), Jan Maes
(dr. 2), Jules Biervliet (anaesthesist), Inge Beekman (comapatient
1), Linda Maas (comapatient 2), Poes (Dennis the cat)
Scenario: Hans Heynen, Dorna X. de Rouveroy, Ruud den Drijver.
Horror exploitation movie. De voormalige chirurg dr. Bruckner
komt -na zeven jaar in coma te hebben gelegen door een zwaar verkeersongeval-
weer bij. Hij gedraagt zich meteen als een moordlustig monster.
Hij heeft het vooral voorzien op de bewoners van drie naast elkaar
liggende villa's. In het middelste huis woont Amy, die maar niet
kan kiezen tussen de buurjongens ter linker- en rechterzijde,
Peter en Ted. Ted wordt omgebracht en met Peter komt alles uiteindelijk
in orde nadat hij dr. Bruckner met een vuurpijl heeft gedood.
Titelsong van/uitgevoerd door: Paul Natte. Song: 'Check out the
ska' door Def la desh & the Fresh Witness. Opgenomen in Nederland
(o.a. in het Algemeen Ziekenhuis Slotervaart te Amsterdam), nagesynchroniseerd
in het Engels en Nederlands. INTENSIVE CARE bevat een fragment
uit 'The fixer uppers' van Laurel & Hardy. Dorna X. de Rouveroy
is Dorna van Rouveroy-van Nieuwaal. Voor het scenario werd fors
geleend van HALLOWEEN, THE SHINING, BODY DOUBLE en vele andere
horrorfilms. De ontploffing waarbij George Kennedy de macht over zijn stuur kwijtraakt en zijn spoorwagen in een tankauto boort, is verzorgd door Harry Wiesenhaan met echt dynamiet in plaats van brandend gas. De vuurwolk was 40 meter hoog. De opnamen vonden plaats op een terrein van het leger, in de buurt van Arnhem. Desondanks werd een Nederlandse film zelden zo zwaar getroffen door de toorn van de kritiek als INTENSIVE CARE. In de rubriek
'Mijn mening' in het maandblad 'De filmkrant' kwam men tot een
gezamenlijke Nul, alleen het Utrechts Nieuwsblad had er een halfje
voor over. (Vier is zeer goed, nul is zeer slecht.) Meubelcentrale Heylen, Honda en Sony hebben daarentegen geen klagen hoe hun merknaam in beeld is gebracht. Mark Moorman in 'Het Parool' van 31 oktober 1991: "(...)Hadden de dames en heren van het fonds, de kwaliteitsbewaker van onze commerciële cinema, een kater toen dit monster ter tafel kwam? De film is op alle fronten een aanfluiting en mag zichzelf rekenen tot, klaroengeschal en tromgeroffel, het Allerslechtste dat ooit in Nederland is gemaakt." Joyce Roodnat in 'NRC Handelsblad' van 31 oktober 1991: "(...) alles aan deze film is onbeholpen. De gore is nooit opwindend of origineel en door de gebrekkige timing van regie en montage al helemaal niet schokkend. (...) En dan de acteurs Nada van Nie (1967) en Koen Wauters (1968) flutteren rond als miraculeus vroeg oud geworden zeventienjarigen, tevergeefs hengelend naar krachtige aanwijzingen over wat ze nu eigenlijk staan te doen. (...)" Ab Zagt in 'Algemeen Dagblad' van 31 oktober 1991: "(...)hutspot van her en der bijeengesprokkelde griezeleffecten. (...)Aan ambitie heeft het de makers van INTENSIVE CARE niet ontbroken. Er is zelfs een Engelse versie gemaakt voor de Amerikaanse markt. De tragiek is dat als INTENSIVE CARE van Amerikaanse makelij was geweest, de film niet eens de Nederlandse bioscoop had gehaald en linea recta was doorgestuurd naar de videotheek om aan een kwijnend bestaan te beginnen tussen Vrijdag de Dertiende deel 5 en 6." 'de Volkskrant' van 31 oktober 1991: "(...)Alles gaat zo faliekant mis, dat het wel de bedoeling lijkt. Is INTENSIVE CARE dan een horror-parodie, zoiets als Sam Raimi's EVIL DEAD-films? Tegen het eind lijkt het er door het gekir van Miss Onnozel van Nie even op. Maar om iets te kunnen parodiëren moet je het te bespotten onderwerp toch eerst beheersen.(...)" Jan Heijs in 'Trouw' van donderdag 31 oktober 1991: "(...)Door de volstrekte wezenloosheid van het verhaaltje, het iedere fantasie tartende niveau van acteren en door het ontbreken van enige regie weet je van pure verveling niet wat je eigenlijk in de bioscoop zit te doen. (...) Kennelijk heeft ze [Dorna X. de Rouveroy] tijdens haar opleiding zitten slapen bij de vakken scenarioschrijven en lezen, stond haar hoofd tijdens de lessen acteursregie ergens anders en heeft ze ook al niet opgelet toen ze voor Dick Maas' First Floor Features werkte. (...) dat Jan Blokker kennelijk met iets anders bezig was toen hij als voorzitter van het Produktiefonds met een bijdrage van bijna vier ton over de brug kwam voor deze op de Amerikaanse videomarkt gerichte onzin, zal hem door talloze Nederlandse producenten en filmmakers nog lang worden nagedragen." Eric Koch in 'de Telegraaf' van 1 november 1991: "(...)In een bloeiende film-industrie helpen goedkope vermaaksfilms een stevige basis vormen voor artistiek ambitieuzere werkstukken, die vaak minder geld opleveren, dan ze kosten. Om die reden zijn produkties als INTENSIVE CARE welkom, ook al omdat ze filmmakers een toenemende vakkennis opleveren. De jongere jeugd, die door een roze bril naar popidool Koen Wouters en zijn Nada wil kijken, zal zich bij INTENSIVE CARE best vermaken." Producent Ruud den Drijver was verontwaardigd over de felle kritiek: "INTENSIVE CARE is natuurlijk ook geen film voor de critici. Je laat een literair criticus toch ook niet over een doktersroman schrijven. Filmcritici willen films over postnatale depressies of films waarin de personages aan terminale ziekten lijden. En wij wilden gewoon een sappige film maken voor jonge mensen, niet een of ander zolderkamerfilmpje." Het fel bekritiseerde Produktiefonds betaalde vier ton op een totale begroting van ruim twee miljoen gulden. Tot driemaal toe wees het Produktiefonds het script af, maar ging uiteindelijk, tevreden met de revisies, over tot uitbetaling. Een van de scènes die het fonds te ver ging, was het bezoek van de uit zijn coma ontwaakte moordenaar aan de kraamkamer van een kliniek. Om van het geschreeuw van de baby's af te komen, plette hij er een aantal. Produktiefonds voorzitter Jan Blokker in 'Het Parool' van 6 november 1991: "Het scenario is zeker niet klakkeloos gepasseerd. Er waren legitieme overwegingen en heel veel aarzelingen, maar uitendelijk heeft de film het met de hakken over de sloot gehaald. En inderdaad wijkt het resultaat in een aantal opzichten af van wat oorspronkelijk de bedoeling was. Er zijn kennelijk een paar dingen misgegaan. Maar dat gebeurt wel vaker. Het treurigst vind ik het voor de makers van INTENSIVE CARE en de reputatie van de Nederlandse film. Laten we hopen dat er binnenkort weer iets komt dat die reputatie opvijzelt." De film ging in première in 20 bioscopen, tevergeefs hopend op succes bij de fans van Koen Wauters, van de Belgische popgroep Clouseau. Nog geen 5.000 bezoekers kochten een kaartje.
Première: 1 november 1991 (20 kopieën)
K-91 minuten
MEVROUW TEN KATE EN HET BEEST IN DE MENS
Casper Verbrugge
met: Marjan Luif (mevrouw Ten Kate), René van 't Hof (Plasschaert),
Maja van den Broecke, IJf Blokker, Maxim Hamel (directeur), Piet
Römer, Johnny Kraaykamp jr., Wick Ederveen, Walter Crommelin,
Ralph Wingens, Marc Posthuma, Henk Stijbos
Scenario: Casper Verbrugge, Marjan Luif. Jeugdfilm. Nieuwe wederwaardigheden
van Mevrouw ten Kate, bekend van de VPRO televisie. Mevrouw Ten
Kate is een keurige mevrouw, net als haar directeur, haar collega's
en haar buren. Hoe komt het dan dat een verjaardagsfeestje in
een chaos verandert, dat de directeur ineens van de aardbodem
verdwijnt, dat die brave kantoormannen Mevrouw Ten Kate met zout
en peper bestrooien voordat ze haar gaan opeten? Gaat er in al
die fatsoenlijke mensen iets schuil dat helemaal niet zo fatsoenlijk
is? Bestaat er zoiets als het beest in de mens? Muziek: Jakob
Klaasse.
Première: 19 september 1991 (Nederlandse Filmdagen)
K-100 minuten
OH BOY!
Orlow Seunke
met: Orlow Seunke (Boy, Pim), Kees van Kooten (Bozz, Gert), Monique
Smets (Gal), Peer Mascini (regisseur), Huub Stapel, Jim van der
Woude, Tom Jansen, Steffen Kroon (Sonny), Marc Didden (Theo),
Pier van Brakel, Job van As, Ingrid van Alphen, Willy van der
Griendt, Flip Filz, Bart Witteveen, Wijo Koek, Kees Kroese, Steven
van Couwelaar, Herma Brouwer, A.J. Heerma van Voss, Ton de Graaf,
Gert-Jan Dröge, Punch (hond), Larry
Scenario: Orlow Seunke. In een grote filmstudio wordt een film
gemaakt in het decor van een woestijn. De opnamen verlopen niet
vlekkeloos door problemen op de set. De film gaat over twee concurrerende
benzinepomphouders. Twintigjarige Boy, gespeeld door de verlegen
en onervaren acteur Pim, is de eigenaar van een niet zo goed lopende
garage. Boy's rustige leven verandert ingrijpend als Bozz arriveert,
een ijdele en door de wol geverfde acteur, Gert geheten. Zijn
sexy dochter Gal werkt in Bozz' luxe garage. Boy wordt verliefd
op haar, maar elke stap die hij zet word gedwarsboomd door hetzij
haar vader of haar kleine broer Sonny. Ook in de werkelijkheid,
buiten de film in de film, is Pim verliefd op de mooie actrice
die de rol van Gal speelt. Hij probeert haar aandacht te krijgen,
maar dit lukt niet echt. Ondertussen heeft Gert ook zijn zinnen
gezet op de actrice. Er ontstaat een strijd tussen de twee acteurs
en dit loopt zo uit de hand dat ze moeite krijgen om hun rol te
blijven spelen. Film en realiteit worden haast ononderscheidbaar.
Dit tot wanhoop van de regisseur, die langzamerhand de controle
over zijn film verliest. Muziek: Maarten Koopman. In de rol van
Kees van Kooten zitten zinnen die Gerard Thoolen letterlijk heeft
gezegd tijdens zijn ruzies met Orlow Seunke bij de opnamen van
PERVOLA. Dialogen zowel in het Nederlands als Engels opgenomen.
De opnamen vonden o.a. plaats in Central Studio's-Utrecht, Cineco-Amsterdam
en strandpaviljoen de Zeemeeuw. Hommage aan zwijgende filmheld
Buster Keaton. 26.479 bezoekers, nummer 81 over 1991.
Première: 8 mei 1991
K-88 minuten
ONFATSOENLIJKE VROUW, DE
ook: THE INDECENT WOMAN
Ben Verbong
met: José Way (Emilia), Coen van Vrijberghe de Coningh (Charles), Huub Stapel (Leon), Ayla/of: Lydia van Nergena (Anna), Marieke van Leeuwen (Simone), Theo de Groot (Marcel), Peter Bolhuis (brigadier Vermeulen), Niels Wolf (bewaker), Peter Smits (verpleegkundige), Aga de Wit (roodharige buurvrouw), Regina General, Roos General (tweelingzusjes), Aukje Jetten (strenge Alice), Earl van Es (Antiliaan), Jack Wouterse (getatoeëerde man)
Scenario: Marianna Dikker, Jean van de Velde, Ben Verbong, Peter
Märthesheimer, Pea Fröhlich. DE ONFATSOENLIJKE VROUW
opent met een citaat van Georges Bataille: 'Ik hoop dat ieder
mens zich eens radicaal verliest, al is het maar één
keer'. Een welgestelde celliste, Emilia, getrouwd met een gevangenispsychiater
-Charles- en moeder van een dochtertje, rrealiseert onontgonnen
sexuele fantasieën. Na de dood van haar moeder ruimt Emilia
haar ouders huis op. Daarbij wordt ze verrast door een onbekende.
Hij blijkt de nieuwe eigenaar van het pand te zijn. De man probeert
haar te verleiden, maar bij de eerste ontmoeting weerstaat Emilia
de verleiding. Bij de tweede ontmoeting breekt haar weerstand.
Ze beginnen een relatie onder het motto 'alles kan, totdat een
van beiden stop zegt'. Zij blijft echter het onderscheid maken
tussen lust en liefde. Als zij besluit om een einde te maken aan
de relatie, wil haar minnaar daar niets van weten. De hele film
is een brief aan haar echtgenoot Charles, Emilia ondertekent hem
met 'Kus - je 'onfatsoenlijke' vrouw'. Muziek: Nicola Piovani.
Camera: Lex Wertwijn. Montage: Ton de Graaff. Producenten: Chris Brouwer, Haig Balian. Acteur Coen van Vrijberghe de Coningh had
de rol van Charles mede aanvaard vanwege een interessante onderlijn:
hij was gevangenispsychiater en behandelde psychotische criminelen.
Terwijl zijn vrouw een relatie krijgt met een ander, zag je gesprekken
met een gevangene die vertelt waarom hij een vrouw heeft vermoord;
de gevoelens van de crimineel gaan op een bepaalde manier gelijk
oplopen met die van de psychiater wiens vrouw hem ontglipt. Die
vijf scènes, tussen Coen van Vrijberghe de Coningh en Han
Kerkhoffs, zijn echter uit de film geknipt. José Way is
van huis uit danseres. 97.850 bezoekers, nummer 36 over 1991.
Première: 26 april 1991
K-96 minuten
PROSPERO'S BOOKS
Peter Greenaway
met: John Gielgud (Prospero/Shakespeare), Michael Clark (Caliban), Michael Blanc (Alonso), Erland Josephson (Gonzalo), Isabelle Pasco (Prospero's dochter Miranda), Gerard Thoolen (Adrian), Jim van der Woude (Trinculo), Tom Bell (Antonio), Pierre Bokma (Francisco), Michiel Romeyn (Stephano), Marie Angel (Iris), Deborah Conway (Juno), Kenneth Cranham (Sebastian), Ute Lemper (Ceres), Orpheo (Ariel), Paul Russell (Ariel), Mark Rylance (Ferdinand), James Thiérrée (Ariel), Emil Wolk (Ariel)
Brits-Nederlandse co-produktie. Scenario: Peter Greenaway, naar
'The tempest' van William Shakespeare. In 1599 wordt de Hertog
van Milaan, Prospero, door zijn jongere broer Antonio afgezet
en samen met zijn dochter Miranda verbannen naar een eiland. Prospero
vult de jaren op het eiland met meditatie en studie. De 24 boeken
die zijn vriend Gonzalo wist mee te smokkelen geven Prospero een
magische kracht. Hij ontwikkelt een scenario waarmee hij, fantasie
en werkelijkheid vermengend, via een wraakactie zijn terugkeer
naar Italië wil bewerkstelligen. De pijn en het verdriet,
ontstaan door Prospero's wraakgevoelens, doen hem echter zijn
vergissing inzien. In de strijd tussen kwaad en goed, wraak en
verzoening, is het de vergiffenis die overwint. Muziek: Michael
Nyman. Art direction: Jan Roelfs en Ben van Os. Producenten: Kees Kasander, Denis Wigman, Roland Wigman, Masato Hara. Montage: Marina Rodbyl. Camera: Sacha Vierny. Er is geen sprake van een verhaallijn
met een begin en een eind. Het gaat bij Prospero vooral om de
fascinerende strijd tussen wraak en vergiffenis. De film vertelt,
in tegenstelling tot Shakespeare's stuk, ook de gebeurtenissen
na Prospero's terugkeer naar Italië.
Première: 25 oktober 1991
K-124 minuten
PROVINCIE, DE
ook: THE PROVINCE
Jan Bosdriesz
met: Tamar van den Dop (Lili Sartorius), Thom Hoffman (Frank de Rover), Pierre Bokma (Peter van der Grinten), Gijs Scholten van Aschat (Koos Spoormaker), Peter Oosthoek (vader Frank de Rover), Gerard Thoolen (Sartorius), Gusta Gerritsen (Jenny Spoormaker), Camilla Braaksma (Nathalie), Els Ingeborg Smits (moeder Frank de Rover), Rudolf Lucieer (psychiater), Jos Flühr (mevr. Van Strijen), Rifka Lodeizen (bankmeisje)
Scenario: Hugo Heinen, naar de gelijknamige debuutroman van Jan
Brokken, aangevuld met elementen uit diens verhalenbundel 'De
zee van vroeger'. Drie jongens ontmoeten op een rivier, die traag
door oneindig laagland gaat, een meisje op weg naar vioolles.
Lili Sartorius is haar naam en de drie verliezen op die mooie
zomerdag hun hart. Vanaf deze ontmoeting op de pont vormt Lili
een rode draad door hun leven, tot aan een fataal moment jaren
later, als de draad knapt en de illusies van de jeugd verdwijnen.
Twee vrienden blijven in het dorp wonen. Koos Spoormaker is de
'saaie' van het stel. Hij wordt bankier en in zijn vrije tijd
is hij ouderling. Peter van der Grinten heeft alles in zich om
aan de provinciaalse sfeer te ontsnappen, maar hij blijft in het
dorp hangen en trouwt uiteindelijk met Lili. Maar zij kan Frank,
de derde van het stel, niet vergeten. Frank heeft verzuimd zijn
liefde te verklaren, terwijl één woord van hem genoeg
was geweest voor haar om hem te volgen naar de grote stad. Frank,
de zoon van de dominee, is journalist geworden en als enige van
de drie naar de grote stad ontsnapt. Als zijn vader zich terugtrekt
uit zijn ambt en naar een bejaardenoord wordt gezonden, waarheen
hij uit zijn grote boekencollectie één meter mag
meenemen, besluit Frank hem te helpen en hij keert voor een paar
dagen terug naar het landschap van zijn jeugd. Zijn terugkeer
haalt veel overhoop en leidt uiteindelijk tot de dramatische ontknoping,
waarbij het voor Lili noodlottig afloopt. Muziek: Otto Ketting.
Camerawerk: Jules van Steenhoven. Producent: Frans Rakser. Flash-backs onthullen hoe
elk van de drie mannen verliefd op Lili waren geworden. De dramatische
ontknoping wordt in de roman al in de eerste zin aangekondigd,
in de film komt zij vrij onverwacht aan. Tijdens besloten bijeenkomsten is een eerste, voorlopige montage vertoond waarop de bezoekers hun commentaar konden geven op een enquêteformulier. In Hollywood gebruikelijk, in Nederland dan nog niet eerder gedaan. Desondanks slechts 18.818 bezoekers, nummer 94 over 1991. Thom Hoffman maakte er tijdens de Nederlandse Filmdagen geen geheim van dat hij de film een matig werkstuk vond; een slecht scenario zonder veel samenhang dat alleen dank zij het talent van de acteurs nog een behoorlijk niveau kon bereiken. Deze kritiek mocht hij op last van de producent niet herhalen in het televisieprogramma van Karel van de Graaf. Mark Moorman in 'Het Parool' van 19 september 1991: "Het sterkste punt van DE PROVINCIE is het uitstekende spel van de drie voornaamste acteurs Hoffman, Scholten van Aschat en Bokma, terwijl ook Peter Oosthoek (...) vermeld moet worden. Tamar van den Dop (...) kan als de femme fatale toch niet helemaal overtuigen. DE PROVINCIE is een geslaagd debuut, ondanks een aantal momenten die zeer afbreuk doen aan de sfeer. De gruwelijke onthulling aan het slot is zó plat in beeld gebracht dat bijna alle scènes daarna doodslaan en de onheilszwangere muziek van Otto Ketting legt een wat al te dikke laag op de beelden."
Première: 20 september 1991
K-95 minuten
TWO PEOPLE - ANALYSIS OF A SEDUCTION
Pim de la Parra
met: Pim de la Parra (Paolo da Silva), Hedda Oledzky (Zina Marlowe),
Dela Maria Vaags, Renée van Egmond, Jasper Faber, Marijke
Copper, Leslie Paul Woodruff, Hugo van Riet
Minimal movie (de negende) beschrijft de door mystiek beheerste
relatie tussen een Australische schrijfster en de Amsterdamse
bell-boy Paolo. Een beroemde schrijfster wordt geconfronteerd
met de deadline voor haar nieuwe roman, wat een op waarheid gebaseerd
verhaal over verleiding moet zijn. Ze neemt haar intrek in een
luxueus hotel en verleidt de bellboy Paolo. Deze timide man laat
de vrouw in zijn grote appartement verblijven. Gedurende hun korte
relatie wordt informatie over het verleden van Paolo en de moord
op zijn vrouw openbaard. De monologue interieur, ingesproken in
haar dicteerapparaat, beschrijven haar ervaringen en verschaffen
tevens alle informatie die ze nodig heeft voor haar nieuwe roman
'Analysis of a seduction'. Muziek: Jos van den Woudenberg. Opgenomen
in 5 dagen. Engels gesproken. Het Filmjaarboek 1990-1995 heeft TWO PEOPLE niet opgenomen, wegens twijfel aan het bestaan van een vertoonbare en distribueerbare kopie.
Première: 3 september 1992
K-74 minuten
VAN GOGH'S EAR
Tony Garcia
met: Chip Bray (Joe), Lesley Hughes (Monica), Jake Kruyer (Sidney),
Peter Faber (Nico), Michael Krass (Billy), Eva van Heijningen
(Nathalie), Ira Goldwasser (Rita Bremer), Marco Carolei, Ray Graham
(werklieden), Gertjan Louwe (Peter), Maud Loth (Lily), Pim de
la Parra (Rueben), Sandra van Beek (moeder), Argos (hustler),
Frank Sheppard, Natasha Gerson, Rodney Beddall, Marc Hazewinkel,
Lee Ross, Steve Steward, Stan Haywood, Rick Hoogendoorn
Scenario: Tony Garcia, Sandra van Beek. In deze minimal movie
komt een rondreizende, financieel en moreel berooide Amerikaanse
theatergroep, ACT, terecht in een aantal komische verwikkelingen
in Amsterdam. Het is de leider van de theatergroep gelukt om een
optreden te regelen op een theaterfestival dat een prijs uitreikt
'the Golden Ear', bijgenaamd 'Van Gogh's Ear'. Voordat dit optreden
plaats vindt heeft de voorman van het theater ontdekt dat er meer
in het leven is dan theater. Muziek: Stan Haywood.
Première: 10 januari 1992
K-75 minuten
WIE IS WOODY ALLEN?
Hans de Ridder
met: Pie Slot, Rik Luycx, Lizette Catshoek, Jan Willem Sterneberg,
Jan Gudde
Scenario: Hans de Ridder. Homo-erotische relatiefilm. Michiel
houdt van Roos. Roos houdt van Tom. Tom houdt van Vincent. En
Vincent houdt alleen van Vincent. Muziek: Marc Belder. Produktie: Hans de Ridder. Geluid: Sonia Herman Dolz. Camera: Paul Hosek. Art direction: Hans de
Ridder. Montage: Hans de Ridder. Produktiemaatschappij: Filmwerk Remy Vlek.
Première: 19 september 1991 (Nederlandse Filmdagen)
K-95 minuten
ZONDAGSJONGEN, DE
Pieter Verhoeff
met: Vastert van Aardenne (Anton, 22), Rik van Uffelen (Anton,
44), Tom van Hezik (Anton, 8), Magdalena Ritter (moeder), Toon
Agterberg (vader), Ann Hasekamp (grootmoeder Haarlem), Malvina
Moller-Bradford (grootmoeder Wuppertal), Robert Zimmerling, Sonya
(Angelika), Franz Braunshausen (oom Otto), Gerard Thoolen (Buschmann),
Ivo Dolder (Sturm)
Verfilming van het gelijknamige boek van Cherry Duyns, naar een
scenario van Jan Bosdriesz en Pieter Verhoeff. De Werdegang van
Anton Berg, een in 1944 geboren jongen uit een Duits (moeder)
- Hollands (vader) artiestenduo, die annoo 1988 tv-programma's
maakt. Anton heeft er gedurende vele jaren grote moeite mee dat
hij half Duits is. Muziek: Jurgen Knieper. Bevat beelden van het
huwelijk tussen Beatrix en Claus en het EK voetbal 1988. Één
aspect is toegevoegd aan de film (ten opzichte van het boek):
het verhaal speelt zich af in 1988, tijdens het Europese Kampioenschap
voetbal. Een periode waarin anti-Duitse sentimenten hoog opspelen.
Juist in die periode heeft Anton zijn identiteitscrisis.
Première: 24 januari 1992
K-90 minuten
1992
BOVEN DE BERGEN
ook: ABOVE THE MOUNTAINS
Digna Sinke
met: Roos Blaauboer (Neeltje), Catherine ten Bruggencate (Rina),
Eric Corton (Jean Paul), Renée Fokker (Hélène),
Esgo Heil (Stefan), Johan Leysen (Vincent), Sacco van der Made
(veerman), Kees Hulst (vader Jean Paul)
Scenario: Digna Sinke. Therapeutische roadmovie, waarin zes personen
(twee stellen; Neeltje + Stefan, Vincent + Hélène,
de jonge man Jean Paul en de alleenstaande Rina) elkaar verbaal
te lijf gaan tijdens het lopen van het Pieterpad van het noorden
tot het diepe zuiden, waar de -imaginaire- bergen beginnen. De
stoere, nukkige Jean Paul wilde meteen al niet mee, de zangeres
Rina zit in een ernstige crisis en de beide stellen verkeren in
een relationele oorlogssituatie. De film centreert zich voornamelijk
rond Rina, de zangeres die tijdens het vertolken van een aria
in de rol van Dido in Purcells opera 'Dido and Aeneas' plotseling
stilvalt. Haar crisis blijkt terug te voeren tot ervaringen in
haar prille jeugd. Hélène lijkt de verstandigste
van het gezelschap: na een paar dagen houdt ze het voor gezien
en verlaat ze het sleurende en zeurende gezelschap, onder wie
haar macho-vriend Vincent, die zijn leven inricht volgens het
principe dat ultiem egoïsme de beste leidraad is. Terwijl
de een na de ander afhaakt, bereiken alleen Rina en JP de berg.
Liedjes: o.a. 'Droomland'. Alleen de openings- en slotopnamen
en de flash-backs van Rina's jeugd zijn in kleur gefilmd.
Première: 3 september 1992
ZW/K-107 minuten
BUNKER, DE
ook: THE BUNKER
Gerard Soeteman
met: Thom Hoffman (Gerrit Kleinveld), Huub van der Lubbe (Wolting),
Dolf de Vries (Ferguson), Geert Lageveen (Schrander), Rik van
Uffelen (Noppen), Cas Enklaar (Van Zalingen), Gijs de Lange (Demani),
Peter Bos (Dekker), Ids van der Krieken (Van der Groep), Fred
Goessens (Freekenhorst), Jaap Maarleveld (Van der Stam), Jack
Wouterse (Ritter), Kees Campfens (Franzka),
Han Kerckhoffs (Flipse), Boris Gerrets (Horak), Willem de Beukelaer,
Ed Griep, Raymond de Hann (SS'ers), Mac Maaldrink, Bruun Kuyt
(corveeërs), Reinier Bulder (SS'er Willy), Harald Bendig
(kampcommandant), Johanna ter Steege (mevr. Kleinveld), Simke
Boer (Gerrit Kleinveld jr.), Hans Kesting (Mellema), Bert Bunschoten
(hoofdagent), René van Erp, André Rinkema, Maarten
van Haaren, Piet Proper (agenten), Gerrit Koetzier (hondegeleider),
Marco, Falco (Duitse herder), John Vis (soldaat), Kiki van der
Noordt, Olivier Tuinier (schoolkinderen), Helga Walter (werkster)
Scenario: Gerard Soeteman. Reconstructie van de ontsnapping van
Gerrit Kleinveld uit concentratiekamp Amersfoort. Gerrit Kleinveld
werd in 1942 opgepakt wegens zijn aandeel in de overval op een
distributiekantoor voor voedselbonnen in Joure en ingesloten in
een zwaarbewaakte cel, bijgenaamd 'De Bunker'. Met behulp van
een stalen lepel, de buizen van zijn bed, een paar stroken stof
en een stuk zeep slaagde Gerrit Kleinveld erin uit te breken.
Muziek: Simon Burgers. Op de korte proloog na speelt de film zich
geheel binnen het prikkeldraad van het kamp af. Na een conflict
met regisseur Soeteman liet editor Ton de Graaff zijn naam verwijderen
van de credits van DE BUNKER.
Première: 1 oktober 1992
K-105 minuten
DAENS
Stijn Coninx
met: Jan Decleir (Adolf Daens), Gérard Desarthe (Charles Woeste), Antje De Boeck (Nette Scholliers), Michael Pas (Jan De Meeter), Karel Baetens (Jefke), Julien Schoenaerts (bisschop Stillemans), Wim Meuwissen (Pieter Daens), Brit Alen (Louise Daens), Johan Leysen (Schmitt), Idwig Stéphane (Eugène Borremans), Linda van Dyck (Elisabeth Borremans), Jappe Claes (Ponnet), Herbert Flack (Vanlangenhove), Max Schnur (oude man), Els De Schepper (Josée), Marc van Eeghem (Jules), Max Croiset (pater Abbot), Vic Moeremans (Abbot), Brenda Bertin (Marie), Rik Hancke (Nuncio), Giovanni Di Benedetto (kardinaal), Fred van Kuijk (burgemeester Vanwambeke), Marilou Mermans (moeder Scholliers), Filip van Luchene (Lambrecht), Alex Wilequet (monsigneur Goossens), Yves Degen (Druwe), Marc Legein (Cumont), Gaston Bertin (Leirens), Gerald Marti (koning Leopold II), Frank Vercruyssen (Louis Scholliers), Anna Grazyna Suchocka (Julia), Peter van Asbroeck (Gust), Paul Wuyts (pater Scholliers), Iwona Hoffman (Clarice), Luc D'Heu (dokter Claus), Mark Peeters (Vandermeersch), Jean Gerardy (missionaris), Roger Francel (voorzitter van het huis van afgevaardigden), Daniel Dury (president van het commité), Micheline Hardy (madame Woeste), Julia Banaszkiewicz (Nini), Gilbert Charles (lid commité), Gert Portael (Zulma), Stijn Meuris (Pier), Bruno Bukowski, Andrzej Gloskowski (lid commité), Door van Boeckel (Achiel Eeman), Stef Baeyens (officier cavalerie), Slawomir Maciejewski (hoofdcommissaris van politie), Gunther Lesage (journalist), Myriam Bronzwaar (zuster Nini), Gunther Goossens (Tuur), Saartje Loos (Daens' dochter), Helen van Humbeeck (Daens' dochter), Jef Vandemeulebroucke (Borremans junior), Debby Appermans (Scholliers kind #1), Ingrid de Smedt (Scholliers kind #2), Marleen de Smedt (Scholliers kind #3), Leon Niemczyk (lid commité), Louise Frateur (Scholliers kind #4), Tadeusz Teodorczyk (lid commité), Jan van Keerbergen (Scholliers kind #6), Ludwik Benoit (man met handkar), Benowefa Korska (Lisette), Dariusz Kowalski (man), Jacek Luczak (man), Tadeusz Falana (man), Barbara Polomska (vrouw), André Simon (Raymond), Manu Vereth (koetsrijder), Wieslawa Grochowska (vrouw), Matthias Schoenaerts (Wannes Scholliers), Jan Versteden (Theoke), Jecek Sut (man)
Belgisch-Nederlands-Franse co-produktie. Scenario: Stijn Coninx,
François Chevallier, i.s.m. Fernand Auwera en Robbe De
Hert, naar de roman van Louis Paul Boon. Strijd van de priester
Adolf Daens (Jan Decleir) voor het lot van de arbeiders te Aalst
rond 1890. Mannen, vrouwen en kinderen arbeiden onder helse omstandigheden
in de weverijen. Daens publiceert in het lokale dagblad een artikel
over die misstanden. Een wilde staking is het gevolg. Daens verzaakt
de plichten van zijn ambt en voert de bevolking aan in een politieke
strijd tegen de zittende regenten, vazallen van de fabrikanten.
Tot in het Belgische parlement klinkt zijn stem. Onder druk van
zijn tegenstrever Woeste, de koning der Belgen zelve en uiteindelijk
ook de Paus moet hij buigen. Muziek: Dirk Brossé; uitgevoerd
door het New Belgian Chamber Orchestra. Opgenomen o.a. in België
(Aalst, Brussel, Gent, Leuven), Polen (Lodz) en Italië (Rome).
Oscar nominatie. Fonske 1993 (Vlaamse Oscar, symbool voor de bron
van de wijsheid) voor de regisseur Stijn Coninx en producent Dirk
Impens. Door de redacteuren van 'Film en Televisie + Video' bestempeld
als de beste Vlaamse film binnen een Europese context, door de
lezers van het Vlaamse tijdschrift uitgeroepen tot 'beste film
van 1992' tout court. Meer informatie in het boekje 'Daens: monumentaal
Vlaams sociaal epos' van Ronnie Pede; deel uit de serie 'Zin in
film' verschenen in 1995.
Première: 25 februari 1993
K-134 minuten
DRIE BESTE DINGEN IN HET LEVEN, DE
ook: THE THREE BEST THINGS LIFE HAS TO OFFER
Ger Poppelaars
met: Loes Wouterson (Sacha), Victor Löw (Caspar), Jack Wouterse
(Maarten), Gerard Thoolen (Otto, louche onderwereldfiguur), Gijs
Scholten van Aschat (Thomas), Michel van Dousselaere (Tsjech Jawek),
Pierre Bokma (Ben), Eric van der Donk (vader), Emannuelle Maridjan-Koop
(Mo), Adrian Brine (hoteleigenaar), Han Kerckhoffs (Dick van Doorn),
Anouk Broersma (meisje achter de bar), Marle Krijnen (buurmeisje
Ben), Peter de Baan (buurman Ben), Wouter Steenbergen (straatrover),
Jacques Commandeur (buurman Jawek), Elisabeth Sartori (Beppie),
Henryk Gajewski (eenzame Pool), Rosa Merkies (zangeres feest),
Nick Flynn (Michael), Cecile Wiewel (meisje in de nacht), Leonil
McGormick (conducteur), Chip Bray (Terrance Peabody), René
de Wit (ghettoblaster boy), Shyla Zoet (ghettoblaster girl)
Scenario: Ger Poppelaars. Het verhaal begint in Parijs, waar de
kluis van het Nederlandse consulaat wordt opgeblazen. In een nabijgelegen
café vertelt het Nederlandse meisje Sacha, een getalenteerde
violiste, haar vriendin dat ze zwanger is en naar Amsterdam gaat
om de vader van het kind te bezoeken. In de trein ontmoet ze een
circusartiest die haar op het Centraal Station een doos in bewaring
geeft, waarin later een gekooide eend blijkt te zitten. Sacha's
vriend is niet thuis en haar vader, een mislukte concertpianist,
is haar liever kwijt dan rijk. Als ze dan ook nog beroofd wordt
en nergens onderdak voor de nacht kan vinden, probeert ze de circusartiest
op te sporen. De doos met de eend blijkt dan plotseling het doelwit
van een stel duistere types, maar het meisje wordt gered door
Caspar, een sjacheraar die toevallig net inbreekt in het huis
waar Sacha zich verstopt. Hij neemt haar mee naar de aftandse
autobus waarin hij met zijn partner in duistere zaken -Maarten-
bivakkeert. Caspar en Maarten zijn twee idealistische randfiguren.
De drie beste dingen in het leven zijn volgens hen die ene saxofoonsolo
uit 'My favourite things' van John Coltrane, het eten van een
lekker broodje op een met naam en toenaam genoemd Italiaans pleintje
en Peter, de soepschildpad, die nu al vijftig jaar in hetzelfde
aquarium in Artis rondzwemt. Als Sacha erachter komt dat haar
vriend een volkomen fout type is, dreigt er tussen Casper en Sacha
langzaam iets moois op te bloeien... Muziek: Hennie Vrienten.
Song (o.a.): 'Just a groove' door Nomad. Opgenomen in Nederland
(Amsterdam), Frankrijk (Parijs) en Italië (Rome). Grote Prijs
van het Publiek in Angers. Behalve een eervolle vermelding leverde
dat de regisseur 20.000 francs op en de film 30.000 franc distributie-ondersteuning
voor uitbreng in Frankrijk.
Première: 3 december 1992
K-105 minuten
FLODDER IN AMERIKA
ook: FLODDER DOES MANHATTAN
Dick Maas
met: Huub Stapel (Johnny), Nelly Frijda (ma Flodder), René
van 't Hof (zoon Kees), Tatjana Simic (dochter Kees), Jon Polito
(Larry Rosenbaum), Lou Landré (Sjakie), Lonny Price (Geoffrey),
Roger Robinson (zwerver), Mandy Negerman (Toet), Melle de Boer
(Henkie), Dan Frazer (President), Reathel Bean (Edwards), Amanda
Redington (Dorothy Rosenbaum), Colin Stinton (Jack), Deirdre Harrison
(Jacky), Boef (Whisky), Andy Duppin, Chuck Jeffreys, David Lomax,
Jurg Molenaar (wethouder), Hans Pauwels (Nederrlandse ambtenaar),
Richard Messina, Ron Bembrich, Bill Wohlrab, Sheila Wiersum, Bram
van der Vlugt (Nederlandse ambassadeur), Peter Ratray, Tony Sibbalo,
Jon van Eerd, Martha Hawley, Malumba, Dawn Mastin, Willy van der
Griendt, Margaret Lysak, Bert André, Lettie Oosthoek, Bob
Biddiscombe, Rick van Vliet, Jim Cook, Toine van Benthem, Inge
Beekman, Gene D' Onofrio, Hans van Hechten, Joep Dorren, Dick
Rienstra, Gerard Joling (co-piloot), Erik Beekes, Jon Manfrelotti,
Nick Flynn, Mike Hayes, Sal Lioni, Ian Elliot, Suzanne Severeid,
Eddie Korbich, Joe Gioco, Marla Sucharetza, Vinnie Pastore, Karen
Rushmore
Stunts: Billy Anagnos (stuntdubbel Huub Stapel), Cynthia Nelson
(stuntdubbel Tatjana Simic), Mickey O' Rourke (stuntdubbel René
van 't Hof), Roy Farfel (stuntdubbel Lou Landré)
Scenario: Dick Maas. Vervolg op FLODDER. De familie Flodder bezoekt
New York in het kader van een uitwisselingsprogramma met de VS.
Op het vliegveld worden ze aangezien voor een delegatie Russische
geleerden. De familie wordt meegenomen naar het exclusieve Plaza
Hotel. Na een paar gekke voorvallen wordt de verwisseling ontdekt
en wordt het gezin op straat gezet. Ze brengen een nacht in Central
Park door, waar ze het leven van de eigenaar van de Moulin Rouge
redden. Als dank biedt hij de familie een dak boven het hoofd
aan. De familie helpt hem de noodlijdende club te renoveren, met
veel succes. Ondertussen probeert welzijnswerker Sjakie de familie
Flodder te vinden, waarbij hij het ene ongeluk na het andere ondergaat.
Uiteindelijk ondergaat hij een sexe-veranderingsoperatie. Het
Witte Huis (president Bush) raakt ook betrokken bij de Flodders
in Amerika. De familie zal eerder naar huis worden gestuurd dan
de bedoeling was, nadat er wat met het Statue of Liberty is gebeurd.
Muziek: Dick Maas. Zanger Gerard Joling is heel even te zien in
de cockpit van het vliegtuig naar Amerika. Na het succes van FLODDER
IN AMERIKA werd een dertiendelige televisieserie gemaakt, die
vanaf donderdag 7 oktober 1993 bij Veronica te zien was. Film
ging in 99 bioscopen in première, een record, net als het
budget van bijna twaalf miljoen gulden. Hans Beerekamp in 'NRC Handelsblad' van 2 juli 1992: "(...) meer van het zelfde, maar dan veel duurder. (...) FLODDER 2 is minder spectaculair, minder origineel geconstrueerd en bevat vooral minder zwarte humor." Peter van Bueren in 'de Volkskrant' van 2 juli 1992: "FLODDER IN AMERIKA is wat mij betreft een merendeels trage, weinig opwindende, in zijn humor veel te voorspelbare en uiteindelijk veel te saaie film." 1.470.387 bezoekers. Lezers
van het Veronica blad kozen in 1993 deze film tot beste Nederlandse
film van het afgelopen jaar en daarmee kreeg FLODDER IN AMERIKA
de voor het eerst uitgereikte 'Rembrandt'.
Première: 3 juli 1992
K-120 minuten
IVANHOOD
Paul Ruven
met: Christo van Klaveren (Ivanhood), Carine Korteweg (Robijn),
Alice Reys (Saffier), Maike Meijer, Odette van der Molen
Scenario: Paul Ruven. Persiflage op de televisie-serie
Floris met leerlingen van de toneelschool Maastricht (lichting
1992). Ridder Ivanhood moet binnen 20 dagen een levensbelangrijk
raadsel in Atlantis oplossen. Zijn voornaamste wapen is niet het
zwaard, maar zijn bloemrijke taalgebruik. Een zoektocht naar de
Nederlandse taal als filmisch middel. Muziek: Harry van Hoof,
uitgevoerd door het Metropole orkest. Paul Ruven maakte de film
in omgekeerde volgorde, hij moest maar zien hoe hij de eindexamenkandidaten,
toevallig tien vrouwen en één man, in een passend
scenario kon krijgen. Budget voor indrukwekkende stunts en gevechten
was er niet. Ruven loste dat op door een dolende ridder op reis
te sturen en dat met name met behulp van een kaart in beeld te
brengen. Producent: Suzanne van Voorst. Art direction: Marian Batavier. Camera: Frans Bromet. Montage: Sander Vos. Geluid: Ed van Baaren.
Première: 8 oktober 1993
ZW-70 minuten (16 mm; geluid)
JOHNSONS, DE
ook: THE JOHNSONS/BLAUWE JOHNSONS
Rudolf van den Berg
met: Monique van de Ven (Victoria Lucas), Esmée de la Bretonière (Emalee Lucas), Kenneth Herdigein (professor Keller), Otto Sterman (vader Keller), Olga Zuiderhoek (Angela), Nelly Frijda (tante van Peter), Elise Hoomans (dokter Goldman), Johan Leysen (majoor Jansma), Carol van Herwijnen (burgemeester), Ewoud Poerink (Peter), Rodney Beddall (dokter Johnson), Gerda Havertong (vrouw in Surinaams restaurant), Gwen Eckhaus, Freerk Bos (studenten), Miguel Stigter, Diederik van Nederveen, Erik van Wilsum, Marcel Colin, Nathan Moll, Jan-Mark Wams, Michel Bonset (de Johnsons), Peter van der Linden (Jan de Meester), Jan van Eyndthoven (Jacques de Gooyer), Paul Gieske, Frits Jansma (bodyguards), Rik van Uffelen (de graaf), Kees Hulst (Jansma), Cees van Oyen (hoofd administratie), Cor Witschge (portier faculteit), Eric Corton, Dick van den Toorn (studenten), Gijs de Lange (fotograaf), André Conrad (ober Surinaams restaurant), Jannie Houweling, Hilde de Mildt (verpleegsters)
Scenario: Leon de Winter, gebaseerd op het Amerikaanse script 'The Blue Johnsons' van
Rocco Simonelli, naar een verhaal van Roy Frumkes. DE JOHNSONS
begint met drie aanvankelijk losse verhaallijnen, die langzaam
naar elkaar toelopen. De dertienjarige Emalee heeft last van nachtmerries
waarin ze zeven identieke jongens bloed in een bepaald symbool
ziet smeren op de muur. Emalee's moeder Victoria, een freelance
fotografe, gaat voor de National Geographic naar de Biesbosch
om foto's te maken van de natuur en de Kwak in het bijzonder.
Emalee gaat mee. Ondertussen heeft de Surinaamse professor Keller
een ontdekking gedaan: in de universiteitskelder is een documentaire
gevonden over een expeditie naar de Mahxitu-Indianen. De vader
van professor Keller, een Winti-man, legt uit dat deze Amerikaans-Indiaanse
stam het embryo van hun god Xangadix aanbaden. Volgens de legende
krijgt Xangadix zeven zonen, die hun zus ritueel bevruchten, waarna
zij een monster zal baren dat de wereld zal vernietigen. Zeven
mannen vermoorden in de gevangenis een dokter en tekenen symbolen
met bloed. Als professor Keller dit ziet, is hij gealarmeerd.
Emalee wordt als ze veertien is eindelijk ongesteld. De zeven
mannen weten Emalee en Victoria na hun ontsnapping net niet te
pakken te krijgen. Tegelijkertijd ontdekt professor dat de zeven
broers zijn geboren uit een reageerbuisbevruchtingsexperiment
van de duivelse Dr. Johnson. Emalee blijkt de natuurlijke zus
te zijn van de zeven broers. De broers hebben Emalee inmiddels
gevonden. Een race tegen de klok ontstaat om haar te redden van
een dodelijk ritueel, dat tevens het einde van de wereld zal betekenen.
Muziek van Pat Seymour, bekroond in Avoriaz als beste soundtrack. Camera: Theo Bierkens. Montage: Wim Louwrier. Producenten: Chris Brouwer, Haig Balian. Oorspronkelijk zou Ruud van Hemert de film regisseren. De film werd aangeprezen als 'de eerste horrorfilm van Nederlandse bodem'. Monique van de Ven in 'VARA TV Magazine' 48-2006: "(...) Ik vond het wel leuk, zo'n weirde film. Ook al ben ik totaal niet van de horror. Uiteindelijk is het niks geworden en was die rol ook niks, ik vond mezelf alleen maar een gilldende pyama." Liz Snoyink
was in de race voor de hoofdrol. Gert Jan Zuilhof in 'De Groene Amsterdammer': "Er is veel aandacht besteed aan het geloofwaardig maken van een warme moeder-dochterrelatie, maar voor het opwekken van de huivering is dat van nul en generlei waarde." Leon de Winter in 'VARA TV magazine 29-2004: "Met veel plezier aan gewerkt, maar niet het hoogtepunt uit mijn oeuvre." Naar eigen zeggen werd regisseur Rudolf van den Berg na deze horrorproductie niet meer serieus genomen: "Voor die film werd ik gezien als een erudiet, sophisticated en intellectuele filmmaker. Maar je moet als regisseur toch je brood verdienen. Ik zag DE JOHNSONS als een 'job'. Niet dat ik er niet bij betrokken was: als je iets gaat doen, werk je er toch weer aan alsof je leven ervan afhangt - maar ik kon toen nog niet vermoeden wat het los zou maken." 183.861 bezoekers.
Première: 14 februari 1992
K-96 minuten
KYODAI MAKES THE BIG TIME
Ian Kerkhof
met: Koos Vos (Kyodai), Janneque Draaisma (Stephanie), Ysabel
Evers (Colette), André Arend van Noord (Jaques), Daniel
Daran (Jelle), Jeff Babcock (Jeff), Ivan (Abe), Willy Jolly (Milo),
Dave Zee (dj, waitress, casting agent, waiter)
Scenario: Ian Kerkhof. Engels gesproken, experimentele film over
de moeizame relatie tussen de narcistische acteur Kyodai en danseres
Stephanie. Hun relatie eindigt als Kyodai een affaire begint met
Colette. Jaren later belt Kyodai Stephanie, net voor hij zelfmoord
pleegt op een gestolen motorfiets. Stephanie blijft achter, ouder
en wijzer. Geluid: Wijnand de Groot. De film legt de nadruk op
de fysiek van de acteurs in lang durende instellingen. Aan het
einde van de film zit de enige camerabeweging. Gedraaid in twee
weken voor nog geen 30.000 gulden. Op het Filmfestival van Rotterdam
eindigde de film op de allerlaatste plaats in de publieksenquête.
Een half jaar later won de film twee Gouden Kalveren (1992): beste
film en beste actrice. Ian Kerkhof is de derde regisseur die een
Gouden Kalf wint terwijl hij nog op de Nederlandse Filmacademie
werd opgeleid (na Mike van Diem voor ALASKA en Paul Ruven voor
DE TRANEN VAN MARIA MACHITA). De film won op het filmfestival
van Mannheim de Josef von Sternbergprijs. De prijs van 10.000
D-Mark wordt jaarlijks uitgereikt aan de film met de meest vernieuwende
verhaalstructuur.
Première: 8 mei 1992
K-84 minuten
A LONELY RACE
ook: ALLEEN MAAR VRIENDEN
Alejandro Agresti
met: Pieter Lutz, Willeke van Ammelrooy, Chaim Levano, Truus te Selle
Scenario: Alejandro Agresti. Deze voor televisie gemaakte speelfilm is een verhaal over de liefde tussen twee eenzame oude mensen. Zij ontmoeten elkaar op de avond van de verjaardag van de man in de tram, en besluiten nog iets te gaan drinken. Hoewel ze beiden huiverig zijn om na een bewogen leven weer een intensieve relatie aan te gaan, raken ze gaandeweg aan elkaar en elkaars vrienden gewend. Bijvoorbeeld met de schaakvriend van hem en de zuster van haar. Langzamerhand wordt het schaakcafé het vaste ontmoetingspunt van de vier. Muziek: Paul M. van Brugge. Producent: Kees Kasander (Allarts). Camera: José Luis Garcia. Montage: Denise Janzée.
Première: 13 december 1992 om 22.45 uur op VPRO-televisie onder de titel ALLEEN MAAR VRIENDEN.
Première: 23 september 1993 (Nederlands Film Festival)
K-90 minuten
MANNEN MAKEN PLANNEN
Marc Didden
met: Gene Bervoets (kunstschilder), François Beukelaers (schrijver), Amid Chakir (Larbi), Els Helewaut, Eva Maes, Caroline Rottier
Belgisch-Nederlandse co-produktie. Scenario: Marc Didden. Marcel en Jim hebben succes in hun artistieke carrière; de een als schrijver, de ander als kunstschilder. Zij ontdekken in hun mid-life dat zij zowel artistiek als in hun privéleven zijn vastgelopen. Zij willen met hun vriendinnen (gespeeld door Rottier en Helewaut) naar Portugal, waar zij Larbi, een rijke, uitgeweken kennis, willen opzoeken om zodoende een weg uit het dal te vinden. Helaas draait alles, mede door toedoen van de respectievelijke levensgezellinen, anders uit. Uiteindelijk is het Marcels twintigjarige dochter Ariane, die hen de sleutel tot het leven bezorgt. Muziek: Roland Van Campenhout. Produktiemaatschappijen: Prime Time, MMP, Allarts (Kees Kasander, Dennis Wigman). Camera: Willy Stassen. Montage: Karin Vaerenberg. Produktiejaar: 1992. Uitgezonden op 16 februari 1994 op BRT 2.
K-75 minuten (35 mm; geluid)
MODERN CRIMES
Alejandro Agresti
met: Roy Ward (radiomonteur Tim van Sandwijk), Alejandro Agresti
(Alex), Adrian Brine (oude man), Frank Sheppard (getuige), Helen
Limon (Gladys), Bonnie Williams (Paula), Jake Kruyer (Hilbrand)
Scenario: Alejandro Agresti. Psychologische thriller over radiomonteur
Tim van Sandwijk op zoek naar de motieven van de zelfmoord van
zijn vriend Alex. Tim begint een thriller-achtige complottheorie
in zijn hoofd te ontwikkelen, met Alex's vriendin als voornaamste
verdachte. Terwijl het mysterie ontrafelt wordt, komt er een waarheid
aan het licht die uiterst sinister is. Het zou Tim zelf kunnen
zijn geweest die zijn vriend heeft gedood door zijn cynische en
negatieve houding met betrekking tot Alex's liefde voor zijn nieuwe
vriendin. Muziek: Paul M. van Bruggen.
Première: 31 januari 1992
K-82 minuten
NOORDERLINGEN, DE
ook: THE NORTHENERS/LES HABITANTS/DIE NOORDERLINGER
Alex van Warmerdam
met: Jack Wouterse (slager Jacob Merkelbach, vader van Thomas), Annet Malherbe (slagersvrouw Martha, moeder van Thomas), Rudolf Lucieer (jager Anton Derkinderen), Loes Wouterson (Elisabeth), Leonard Lucieer (Thomas), Alex van Warmerdam (postbode Simon Plagge), Veerle Dobbelaere (Agnes), Dary Somé (de neger), Theo van Gogh (dikke Willie), Loes Luca (zijn moeder), Jacques Commandeur (onderwijzer), Leny Breederveld (buurvrouw), Olga Zuiderhoek (buurvrouw), Cecile Heuer (buurvrouw), Victor Löw (man in fotostudio), Aat Ceelen (ijscoman), Henri Garçin (bisschop), Annemarie Blom (buurvrouw), Janny Goslinga (Lisa/winkelmeisje), Anna Visser (Stella/winkelmeisje 2), Beppie Melissen (Karin/winkelmeisje 3), Anton Kothuis (fotograaf), Marriet Ciggaar vrouw in fotostudio), Houk van Warmerdam (kind in fotostudio), Chris Bolczek (St. Franciscus), Wil Spoor (kleine pater), Rein Bloem (grote pater), Ger Smit (onderzoeker), Jaap Vrenegoor (onderzoeker), Ben Ramakers (ambulancechauffeur), Dolf Sauter (pater), Frans Koppers (chauffeur)
Scenario: Alex van Warmerdam, i.s.m. Aat Ceelen. Portret van de
bewoners van een nieuwbouwwijk in de zomer van 1960. Thomas is
een jongen van 12 die zich verkleed als een neger en zich Lumumba
noemt. Zijn ouders, de slager en zijn vrouw Martha, hebben onoverkomelijke
sexproblemen; zij wijst hem steeds af. De boswachter Anton en
zijn vrouw Elisabeth. Zij verlangt hevig naar een kind. Hij is
onvruchtbaar. Thomas raakt bevriend met de postbode. De postbode
is een manipulator die geobsedeerd is door de privélevens
van de bewoners van de wijk; voor het bezorgen van de post leest
hij die eerst zelf. Een mysterieus meisje. Een moord. De boswachter
schiet de neger die van de wereldtentoonstelling ontsnapte neer
in het bos. Wonderen. Thomas' moeder stopt met eten. Thomas' wereld
verandert dramatisch in korte tijd. Muziek: Vincent van Warmerdam.
Opgenomen in The First Floor Film Factory te Almere. Gouden Kalf
voor de beste regie en beste acteur Rudolf Lucieer. Vier Felixen
voor beste componist: Vincent van Warmerdam, beste produktie-ontwerper:
Rikke Jelier en Alfred Schaaf, beste jonge (=eerste of tweede
speelfilmregie) regisseur (100.000 DM) en producer: Laurens Geels
1992. Prijs voor het beste scenario op het Film Festival Stockholm.
Gouden Rosa Camuna op het Italiaanse filmfestival Bergamo Film
Meeting 1993. 101.698 bezoekers. In 1995 draaide de film met succes
in de Parijse arthouse-bioscoop Studio Ursulines in het Quartier
Latin. De eerste week kwamen 2802 toeschouwers, de tweede week
3026 en de derde week werden in drie dagen al 1865 kaartjes verkocht.
Première: 17 april 1992
K-112 minuten
OP AFBETALING
ook: THE BETRAYED
Frans Weisz
met: Gijs Scholten van Aschat (Henk Grond), Renée Soutendijk (Olga), Annet Malherbe (Mien), Coen Flink (Piet Grewestein), Willem Nijholt (Krynie Woudema), Wouter Steenbergen (Sjef van Relte), Johan Simons (rechercheur), Marieke Heebink (Alie), Jack Wouterse (Pees), Belou den Tex (Fried), Damien Hope (Charly), Marisa van Eyle (Emmy), Frans de Wit (gorilla), Ferry Kaljee (knockouter), Adriaan Adriaansen (bloemenkoopman), Mark Rietman (chirurg), Evert van der Meulen (rechercheur 2), Gerardjan Rijnders (psychiater), Het Ledenlijstkoor o.l.v. Sigrid van der Linden (koor)
Scenario: Jan Blokker, naar het boek van Simon Vestdijk. Het verhaal
speelt zich af in een provinciestadje in de jaren vijftig. De
advocaat Henk Grond is getrouwd met de mooie Olga. Samen met hun
zoon vormen ze een leuk gezin. Als Grond ontdekt dat zijn vrouw
een affaire heeft met zijn oudere collega Grewestein, wordt hij
niet direct boos, maar ontwikkelt een plan om wraak te nemen op
afbetaling. Muziek: Theo Nijland. Opgenomen in Haarlem, Utrecht
en Leiden. Eerder een VPRO-televisieserie; uitgezonden in 3 delen
op 10, 17 en 24 mei 1992 (150 minuten).
Première: 11 februari 1993
K-120 minuten
ORLANDO
Sally Potter
met: Tilda Swinton (Orlando), Billy Zane (Shelmerdine), Lothaire
Bluteau (the Khan), John Wood (Archduke Harry), Charlotte Valandrey
(Sasha), Thom Hoffman (King William of Orange), Quentin Crisp
(Queen Elizabeth I), Jimmy Somerville (singer/angel), John Bott
(Orlando's father), Elaine Banham (Orlando's mother), Anna Farnworth
(Clorinda), Sara Mair-Thomas (Favilla), Anna Healy (Euphrosyne),
Dudley Sutton (King James I), Simon Russell Beale (Earl of Moray),
Matthew Sim (Lord Francis Vere), Jerome Willis (translator), Victor
Stepanov (Russian ambassador), Mary MacLeod (first woman), Barbara
Hicks (second woman), Alexander Medvedev (Russian sailor), Toby
Stephens (Otello), Oleg Pogodin (Desdemona), George Yiasoumi,
Toby Jones, Robert Demeger (first, second and third valet), Lol
Coxhill (butler), Thom Osborn (doctor), Giles Taylor (singing
valet), Heathcote Williams (Nick Greene), Sarah Crowden (Queen
Mary), Hugh Munro (second butler), Peter Hayward (Harpsichordist),
Andrew Watts (counter tenor), Kathryn Hunter (countess), Roger
Hammond (mr. Swift), Peter Eyre (mr. Pope), Ned Sherrin (mr. Addison),
Cyril Lecomte (young man), Olivia Lancelot (young woman), John
Grillo (first official), Martin Wimbush (second official), Terence
Soall (third butler), Heathcote Williams (publisher), Jessica
Swinton (Orlando's daughter), John Byrne (Courtier)
Engels-Frans-Russisch-Italiaans-Nederlandse co-produktie. Scenario:
Sally Potter. Verfilming van de roman van Virginia Woolf. Orlando
krijgt van zijn koningin enkele koninklijke voorrechten onder
één voorwaarde: 'Do not fade. Do not wither. Do
not grow old'. Er zit niets anders op dan te gehoorzamen. Zo begint
een zoektocht naar liefde en waardigheid die vele generaties in
beslag zal nemen en vier eeuwen zal duren. Als Orlando op een
slagveld voor de keuze staat iemand al dan niet te doden, ontrekt
hij zich aan deze beslissing door in een vrouw te veranderen.
Met haar keren we terug naar het inmiddels achttiende-eeuwse Engeland,
waar zij als vrouw onderdrukt wordt. Via de Victoriaanse tijd
arriveren we in het heden, waar de mannen misschien geen pruiken
meer dragen, maar verder in hun ontwikkeling zijn blijven steken.
Orlando heeft inmiddels zichzelf gevonden. Muziek: David Motion,
Sally Potter. Camera: Aleksei Rodionov. Montage: Hervé Schneid. Voor Nederland participeerde Sigma Filmproductions
van Matthijs van Heijningen mee. Het boek 'Orlando' was vooral
een parodie op de literaire biografie. ORLANDO is opgenomen op
ijsmeren bij Sint Petersburg, in de woestijnen van Kazachstan
en de tuinen en paleizen van Engeland. Felix voor de beste jonge
Europese film. Twee Oscar-nominaties: één voor de
art-direction van het dan inmiddels gescheiden Nederlandse duo
Roelfs en Van Os en één voor de kostuums, waaraan
de Nederlandse ontwerpster Dien van Straalen heeft meegewerkt.
Goed ontvangen.
Première: 28 januari 1993
K-92 minuten
RICHTING ENGELAND
ook: HEADING FOR ENGLAND/TOWARDS ENGLAND
André van Duren
met: Geert Lageveen (Hans), Maike Meijer (Sonja), Peter Faber (vader van Hans), Rick Nicolet (moeder van Hans), Herman Veerkamp (broer van Hans), Wim van der Grijn (leraar Duits), Trins Snijders (lerares Engels), Huib Broos (tekenleraar), Heyn van der Heyden (Jaap), Peter Paul Muller (Wim), Cees Mooij (Henkie), Carol van Herwijnen (kapper Oostinga), Henry Drumond (Joris), Jurrian Knijtijzer (jonge Hans), Saartje van Hall (jonge Sonja), Coby Stunnenberg (Coba), Griete van den Akker (tante), Sera Lanser, Anna de Vries (vrouwen in café), Pim Meijdam, Willem Voorhaar, Jan de Vos (muzikanten in café), Anouk Perquin, Jorg Kuyt, Bianca Krijgsman, Cees Geel, Tom Seepers, Jeremy Baker, Thomas Acda, Roef Ragas, Pauline=Paulien Leussink (medeleerlingen); Gerard Thoolen (verteller)
Scenario: Peter van Gestel, Willem Wilmink. Nederland, een fictief stadje in de jaren vijftig. Een uit de provincie afkomstige man kijkt terug op zijn examenjaar, enkele leraren, het ouderlijk huis en vooral zijn vader. Muziek: Mark van Platen. Camera: Theo Bierkens. Geluid: Victor Dekker. Montage: Rob Hakhoff. Producenten: Bergen, Harry Hemink (NCRV). Distributeur: Hungry Eye. Opnamen o.a. in Utrecht. De film is gemaakt voor televisie, maar heeft voor uitzending eerst een bioscooproulement gehad. De juiste Engelse titel is HEADING FOR ENGLAND. Winnaar van de "Prijs van de Nederlandse Filmcritici" 1992. Geselecteerd voor het 'Panorama' van het '43. Internationale Filmfestspiele Berlin' 1993. Geselecteerd voor 'International Filmfestival Rotterdam' 1993.
Première: 15 oktober 1992
K-62 minuten (35 mm)
ROOKSPOREN
ook: TRACES OF SMOKE
Frans van de Staak
met: Marlies Heuer, Peter Blok, Johan Leysen, Thom Hoffman, Wim
Meuwissen, Manouk van der Meulen, Rein Bloem, Sacha Bulthuis,
Ingrid Kuipers, Joop Admiraal
Scenario: Frans van de Staak. Verfilming van het toneelstuk van
Lidy van Marissing. Experimentele film. Portret van een vrouw,
opgebouwd uit 26 getuigenissen van derden. Een vrouw wordt ondervraagd.
De aard van de beschuldiging wordt niet onthuld. De 26 getuigen
(A-Z) zijn vrienden en bekenden van de vrouw. We zien ze vragen
beantwoorden die de kijker niet kan horen. Aan het einde van elk
interview verlaat de getuige zijn of haar kamer en gaat naar een
soort wachtkamer, waar ze elkaar tegenkomen. De meeste getuigen
zijn van mening dat de vrouw schuldig is. Waaraan blijft de vraag.
Het enige dat zeker is dat het een excentrieke vrouw is. Muziek:
Bernard Hunnekink. De 26 huiskamers en stukjes straat rijgen zich
aaneen tot staalkaarten van het Amsterdamse wonen anno 1992.
Première: 3 december 1992
K-105 minuten
TRANSIT
Eddy Terstall
met: Jacob Kurc (Gilberto), Nelson Latif (Walter), Edson Gomes
(Reinaldo), Alaor Soares (Nelson), Gerard Thoolen (Cesare, koppelbaas),
Marion van Thijn (Bea), Erik Jaspers (drugsdealer Jacques), Vivian
Chediak (Nelsons zusje Sonia), Marnix Mulder (Guido), Xaviera
Hollander=Vera de Vries (Martha, Guido's moeder), Miki Kobussen (Mieke),
John Kouwenberg (ome Nico), Luc Theeboom, Wil Jansen (agenten van vreemdelingenpolitie), Theu Boermans, Stan Schram (inspecteurs), Marco Andrea d'Eva, Walter Granini, Frank Beijering, Duck Jetten, Natasja Loturco, Luigi (Walter, de kat), Artero van Sonia v.d. Veen (Diego, de
hond), Carolientje van Vliet (Ien, de schildpad)
Scenario: Eddy Terstall. Vier middelmatige Braziliaanse muzikanten,
die om verschillende redenen hun vaderland verlieten, proberen
nu in Europa vaste grond onder de voet te krijgen. Na eerst hun
geluk in Parijs beproefd te hebben, trekken Gilberto, Walter,
Reinaldo en Nelson naar Amsterdam. Als meer asielzoekers beschouwen
ook zij Amsterdam als een aards paradijs, waar ook voor hen wel
een plaatsje zal zijn. Ze worden op weg geholpen door Nelsons
zusje Sonia, die al een tijdje in Amsterdam woont en -in de hoop
op een huwelijk- samenleeft met Jacques, een gewetenloze coffeeshop-houder
en drugsdealer. Via Sonia komen de vier Brazilianen in contact
met Guido, die zich gesponsored door zijn moeder ontfermt over
alles wat Braziliaans is. Vanuit deze uitgangspositie wordt het
armzalige leven van de illegale Brazilianen getoond. Niemand zit
op hun muzikale kunsten te wachten. Door de autoriteiten worden
ze afgeblaft. Amsterdamse meisjes behandelen de jongens als leuke
speeltjes. Een onderwereldfiguur buit ze uit. Amsterdam blijkt
geenszins een paradijs. Alleen Reinaldo 'overleeft' het avontuur.
Debuterend regisseur Terstall heeft zich ongelukkig verklaard
met de versie van zijn film zoals die in première werd
gebracht door de producenten van The Shooting Star Company. Onder
druk van de producenten is tijdens het montageproces een te grote
nadruk komen te liggen op de criminaliteit waarin een paar van
de hoofdpersonages verstrikt raken, terwijl de regisseur zelf
meer aandacht had willen geven aan de kommervolle sociale omstandigheden
waarin de Brazilianen komen te verkeren.
Première: 19 november 1992
K-100 minuten
VOOR EEN VERLOREN SOLDAAT
ook: FOR A LOST SOLDIER
Roeland Kerbosch
met: Maarten Smit (Jeroen Boman als jongen), Jeroen Krabbé (Jeroen Boman als volwassene), Andrew Kelley (Walt Cook, Canadees soldaat), Freark Smink (vader gastgezin), Elsje de Wijn (moeder gastgezin), Derk-Jan Kroon (Jan), Wiendelt Hooijer (Henk), Iris Misset (Bonden), Gineke de Jager (Elly), Tatum Dagelet (Gertie), Marie-José Kouwenhoven, Valerie Valentine (Laura), William Sutton (Chuck), Andrew Butling (Buikspreker), Andrew Cassani (Winslow), Moniek Kramer (Moeder Jeroen), Antoinette van Belle (Begeleidster), Rients Gratama (Dominee), Gees Linnebank (Schoolmeester), Steffen van der Kolk (Balletdanser), Bonnie Doets (Balletdanser), Cathelijne Lussen (Balletdanser), Loes Muizeveld (Balletdanser), Kathelijne van der Zwaan (Balletdanser), Tum Huyg (Balletdanser), Marcel Vogelaar (Balletdanser)
Scenario: Roeland Kerbosch, naar een bewerking door Don Bloch
van de roman van Rudi van Dantzig. Vijfendertig jaar na de bevrijding
werkt de choreograaf Jeroen Boman aan een uitvoering waarmee deze
gebeurtenis wordt herdacht. Dit voert zijn gedachten terug naar
de hongerwinter van 1944/1945. Jeroen komt terecht in een Fries
vissersgezin met drie kinderen. Aanvankelijk voelt hij zich een
vreemdeling en doet hij weinig zijn best zich aan te passen bij
deze weliswaar vriendelijke, maar stugge, gelovige mensen. Met
zijn vriend Jan uit Amsterdam maakt hij plannen om weer zo snel
mogelijk naar Amsterdam terug te keren. Desalniettemin blijft
hij en net in deze periode ontwikkelen zich bij hem ook de eerste
seksuele gevoelens. Als een klein groepje Canadese bevrijders
arriveert, is Jeroen bijzonder onder de indruk van Walt. Jeroen
en Walt ervaren elkaars aanwezigheid als een troost voor ieders
eenzaamheid. De wederzijdse genegenheid vindt gaandeweg ook een
lichamelijke uitdrukking. Samen staan ze onder de douche, samen
brengen ze een middag in bed door, terwijl Walts maten zich in
de belendende kamer met een paar dorpsmeisjes bezighouden. Onvermijdelijk
komt aan hun avontuur een einde. Walt moet verder, Jeroen wordt
door zijn moeder opgehaald. Het plotselinge vertrek van Walt zonder
vaarwel te zeggen is een traumatische gebeurtenis dat een permanent
brandmerk achterlaat. Pas vijftig jaar later is hij in staat om
het verleden te verwerken, zodanig dat hij in staat is om de herinnering
te gebruiken als bron van inspiratie voor een nieuwe choreografie.
Muziek: Joop Stokkermans.Producenten: Guurtje Buddenberg en Matthijs van Heijningen. Camera: Nils Post. Kleding: Jany Temime. Montage: August Verschueren. Opgenomen in Friesland. Trok in het
eerste weekend in The Movies te Amsterdam nog geen zeventig bezoekers.
Opmerkelijk is daarom dat de film samen met MAURICE, TORCH SONG
TRILOGY en THE ROCKY HORROR PICTURE SHOW tot de favorieten van
de Gay Cinema behoort. Elke keer als de film draait is de zaal
goed gevuld. In het buitenland sloeg de film, vooral bij een homopubliek,
wel aan.
Première: 22 mei 1992
K-92 minuten
ZAKMES, HET
ook: THE PENKNIFE
Ben Sombogaart
met: Olivier Tuinier (Mees), Verno Romney (Tim), Genio de Groot
(Mees' vader), Adelheid Roosen (Mees' moeder), Beppie Melissen
(strenge juf), Jaap Hoogstra (oudere heer), Sebastiaan Spaan (Eduard),
Sarah Sijlbing (Cynthia), Heleen Hummelen (lokettiste), Ellen
Röhrman (reizigster), Kees Hulst (meneer Hollenberg), Karen
van Holst Pellekaan (baliedame), Frits Jansma (drukker), Maxim
Hartman (Bert Boot), Wil van der Meer (muziekwinkelier), Roel
Dekker (postbode), Maria Tap (haastige mevrouw), Kirsten Wilkeshuis
(meisje met gitaar), Sietze Greydanis (jongen met viool), Esther
Gast (floormanager), Samantha Angenent, Priscilla Blanken, Almara
van Gijn (majorette's), Midas Koops (jongen met tuba)
Scenario: Sjoerd Kuyper, naar zijn gelijknamige boek. Jeugdfilm.
Mees is op zoek naar zijn vriend, die verhuisd is naar het verre
Flevoland, om hem zijn zakmes terug te geven. Mees' ouders hebben
het veel te druk met zichzelf om hem te helpen, dus gaat Mees
op eigen houtje op zoek. Op allerlei inventieve manieren probeert
Mees met Tim in contact te komen. Hij schrijft onder andere een
brief, plaatst een advertentie in de krant en komt uiteindelijk
zelfs op televisie. Muziek: Karel von Kleist, Roger Verhaart.
Liedjes gezongen door Wieger Wobbe Jansma. Grote Kinderkastprijs
1992 voor de AVRO-televisie-serie, voor de filmversie de Cinekid
Award 1992. De televisie-serie heeft in november 1993 in New York
de International Emmy Award gekregen. (De televisiebewerking van
IDOMENEO en 'De schreeuw van de Leeuw' met René Klijn waren
ook genomineerd.) Special mention op SPROCKETS Toronto International Film Festival for Childeren in april 1999. Op video verscheen in september 1996 een voor
doven geschikt gemaakte versie van HET ZAKMES. Twee gebarentolken
vertalen de dialogen in Nederlandse Gebarentaal. HET ZAKMES is
de eerste film die toegankelijk gemaakt is voor dove kinderen
die te jong zijn om ondertitels te volgen. Het scenario van de
film is verschenen als 10e deel in de reeks 'Het Nederlands Scenario'
(1992).
Première: 15 oktober 1992
K-90 minuten
1993
ACTO EN CUESTION, EL
ook: THE ACT IN QUESTION
Alejandro Agresti
met: Carlos Roffe (Miguel Quiroga), Sergio Poves Campos (Amilcar
Liguori), Lorenzo Quinteros (Rogelio), Mirtha Busnelli (Azusena),
Natalie Alonso Casale (Sylvie), Daniel Burzaco (Natalio), Guido
Lauwaert (mute friend), Toone de Cooman (young Quiroga), Pepe
Dizzy (journalist), Franco Togni (assistant magician), Giuseppe
Sordi (bookseller), Merel Notten (woman parc), Anne Marie de Brauw
(writing woman), Luc de Sterk (violin teacher), John Bramble (photographer
parc), Jean-Pierre de Bruyne (adoptive father), Suzanna de Bruyne
(adoptive mother), Michael Manicardi (father), Rosita de Clerck
(mother)
Scenario van Alejandro Agresti, gebaseerd op een zelfgeschreven
roman uit 1980. Verhaal van de opkomst en ondergang van de Argentijnse
goochelaar Miguel Quiroga. In een gestolen boek heeft Miguel Quiroga
de formule gevonden om mensen en dingen te doen verdwijnen. Hij
heeft succes over de hele wereld. Zijn enige angst is dat er een
ander exemplaar van het boek bestaat en dat dat zal uitkomen.
Alleen de vrouw van zijn dromen heeft het door. Muziek: Toshio
Nakagawa. Song: 'La montana' geschreven door Luis Alberto Spinetta.
Spaans gesproken. Opgenomen in o.a. München, Praag, Sofia,
Parijs, Gent en Rotterdam. Driedelige VPRO-televisieserie; dit
zeer tot ongenoegen van Alejandro Agresti, die gesmeekt heeft
om de film niet in drie stukken te hakken voor vertoning op de
tv. Daarna mocht hij van de VPRO niet meer in de bioscopen worden
vertoond, zelfs niet in Argentinië. Dit was voor de regisseur
een van de hoofdredenen om Nederland de rug toe te keren. De televisie-serie
werd tijdens een door de European Broadcasting Union georganiseerd
radio- en tv-festival onderscheiden met de Premios Ondas 1993.
Première: 27 septe`mber 1993 (Nederlandse Filmdagen)
ZW-114 minuten
ANGIE
Martin Lagestee
met: Annemarie Röttgering (Angie Kempers), Daniël Boissevain
(haar oudere broer Alex), Hidde Schols (Frank Rothuizen), Derek de Lint
(Peter Koudbier), Marijke Veugelers (Angie's moeder), Peter Tuinman
(rechercheur Burger), Jack Wouterse (Frits); Nandy de Vries (Trudy), Simon de Waal (Chef AT), René de Wit (Erik), Koos Elfering (Bert), Angela Thompson Georgas (Floortje), Tygo Gernandt (Freddy, Alex' vriend), Willem Gomes (bewaker), Diane van Kolck (bazin benzinestation), Paul Kooij, Pieter Loef (voogd), Pieter Lutz (Harry), Mike Meijer (Rob), Frank Nendels (mafioso), Valentijn Ouwens (arbeidsbemiddelaar), Harry van Rijthoven (Wim Hoffman, vriend van Angie's moeder), Gijs Staverman (DJ), Miguel Stigter (autobestuurder), Griete Van den Akker (directrice), Yorick van Wageningen (Kick), Henk Witteman (drogist), Michiel Zeegers (collega van Burger)
Scenario: Martin Lagestee. Angie komt thuis uit het kindertehuis
en trekt weer bij haar moeder in, maar dat klikt niet echt goed.
Na een akelig incident met de nieuwe vriend van haar moeder trekt
Angie woedend bij haar oudere broer Alex in. Alex leeft van de
kleine criminaliteit en als hij Angie daarin betrekt, stevenen
ze al gauw af op een onwendbare ondergang. Met Frank, die een
speelschuld van 16.000 gulden heeft, vormen Angie en Alex een
crimineel trio. Het drietal betaalt uiteindelijk Franks speelschuld
tijdens een gevaarlijke autorace: twee auto's rijden tegen elkaar
via de verkeerde weghelft. Angie stapt in bij een van de coureurs.
Alex bedreigt na de race Peter Koudbier (een heler), berooft Frits
en gaat er met Angie en Frank vandoor... Omgekeerd sprookje zonder
happy-end. Muziek: Joop Koopman, Clifford Scholten. Titelsong
'She loves you' van Simone Pormes. Röttgering en Boissevain
debuteren in deze actiefilm met incestueuze relatie tussen broer
en zus. In 32 draaidagen op 24 locaties in en om Amsterdam
opgenomen. Budget 1,65 miljoen gulden. Flop in de bioscopen; de
recette van vier voorstellingen in City 1 in Amsterdam bedroeg
de eerste dag 583 gulden, elders bleek het nog erger te kunnen.
De leeftijdsgrens van de film werd bij herkeuring verlaagd van
16 naar 12 jaar, gezien het zonder commentaar ten toon spreiden
van gewelddadige en anti-maatschappelijke taferelen. 10.000 bezoekers.
Première: 14 oktober 1993
K-96 minuten
BABY OF MâCON, THE
Peter Greenaway
met: Julia Ormond, Ralph Fiennes, Philip Stone, Jonathan Lacey,
Don Henderson
Engels-Nederlandse co-produktie. Scenario: Peter Greenaway. Frankrijk
17e eeuw. De jonge aristocraat Cosimo, gemodelleerd naar de authentieke
Cosimo de Medici, krijgt als stichtelijk vermaak een toneelstuk
voorgeschoteld. Alle vrouwen van Mâcon, een stadje boven
Lyon, zijn onvruchtbaar. De geboorte van een prachtig kind uit
een monsterlijke moeder wordt opgevat als een teken Gods: met
hem zal de voorspoed terugkeren. Het ventje wordt geannexeerd
door zijn zus, die zichzelf als Maagd en het kind als Wonder presenteert.
Aanvankelijk gelooft het gepeupel haar, maar de Kerk zint op wraak.
De valse Maria overleeft het niet, de kleine blonde god evenmin.
Gretig wordt het lijkje versneden tot talloze relikwieën.
Mathematische visie op geschiedenis. Thema is de exploitatie van
kinderen. De film eindigt met een 10 minuten durende verkrachtings-scène
waarin de slechte moeder van het kind wordt verkracht door meer
dan 200 mannen. De film werd grotendeels opgenomen in de Oude
Kerk in Amsterdam. Produktiemaatschappij Allarts ging failliet.
Film werd zonder een spoor van voorpubliciteit door de distributeur in The Movies in Amsterdam uitgebracht. Zeer
slecht ontvangen.
Première: 9 december 1993
K-119 minuten
BECK - DE GESLOTEN KAMER
Jacob Bijl
met: Jan Decleir (Martin Beck), Els Dottermans (Monita), Warre
Borgmans (Philip Ferdinand Waterman alias Frank Winter), Julie
Mennes (Lisa, Monita's dochtertje), Jakob Beks (Fisher), Marc
Peeters (Colbert), Christian van Acker (Vandenstene), Marc van
Eeghem (De Smedt), Paul Wuyts (Moss), Jo Dua (Boeyken), Stien
Eggers (Ella), Geert de Jong (Roza Moreels), Ingrid de Vos (anatoom
pataloge), Ilse Uitterlinden (Balsam), Josse de Pauw (Gilles),
Lucas Vandervorst (Brulot), Hugo van den Berghe (Oscar Lamarche),
Willy Vandermeulen (havenarbeider), Mia Grijp (bedrijfsleidster
bank), Mieke Verheyden (cassière bank), Harry de Peuter
(Tilmans), Anton Cogen, Edward Perceval, Jan Hammenecker, Veerle
Robijns, Ingeborg Lievens, Antoine van der Auwera, Caroline Olde
Rikkert, Johan van der Bracht, Wim Opbrouck, Koen van Impe, Filip
Peeters, Luc Vermeulen
Belgisch-Nederlandse co-produktie. Scenario: Jacob Bijl naar 'De
gesloten kamer' van Sjöwall en Wahlöö uit 1972.
Na een langdurig herstel van een schotwond herneemt rechercheur
Martin Beck, een gescheiden 45-jarige politieman, zijn activiteiten
aan het hoofd van de Antwerpse moordbrigade. Er is een lijk van
een oude man gevonden in een kamer met één deur
en geen ramen en die deur is van binnenuit op slot gedaan. De
man is door een kogel gedood. Er is echter geen wapen te vinden...
Beck gelooft niet in de algemeen aangenomen theorie van zelfmoord.
Bij het oplossen van de zaak komt hij in conflict met zijn ambitieuze
collega Fisher. Uiteindelijk wordt hij geholpen door Monita, een
jonge, gescheiden moeder, die door middel van dubieuze zaakjes
haar hoofd financieel boven water probeert te houden. Muziek:
Lodewijk de Boer. Regie-assistentie: Paula van der Oest. Gouden
Kalf voor Els Dottermans (beste actrice).
Première: 2 september 1993
K-100 minuten
BELLE
Irma Achten
met: Wivineke van Groningen (Belle van Levert), Nelleke Zitman
(Marthe), Rosa Herzberg (kleine Belle/Stassie), Ulf Maria Kühne
(De Man), Reinout Bussemaker (Bertus), Do van Stek (mevrouw Van
Levert), Wim de Haas (meneer Van Levert), Guusje van Tilborgh
(Fräulein Brautistamm), Peter Noland (De Jager), Corina van
Eijk (dokter), Rita Veth (zuster), Ilsa Roest, Ilse Vocking, Coos
van Eijk (cheffinnen), Pamela Teves (bontverkoopster), Carla Reitsma
(verkoopster)
Scenario: Irma Achten. De opstandige Belle van Levert, dochter
van een textielmagnaat, koestert haat tegen alles wat met geld
en macht te maken heeft. Haar grootste wens is om dichteres te
worden. Wanneer ze breekt met haar ouders, is ze gedwongen om
een baan te nemen, waardoor er weinig tijd over blijft voor de
poëzie. Belle trouwt met een bakkersknecht, krijgt zonen
en wordt filiaalleidster van een zaak van haar ouders. Hierdoor
vervreemdt ze van haar ideaal en wordt (uit frustratie?) een keiharde
en arrogante zakenvrouw. Op een aantal cruciale momenten in haar
leven ontmoet Belle De Man, die wensen enorme krachten toekent.
Voor Belle, die haar wensen voortdurend ziet mislukken, blijven
deze ontmoetingen niet zonder gevolgen. Speelfilmdebuut van Irma
Achten over een vrouw die aan het sociale keurslijf van haar tijd
en milieu tracht te ontsnappen. Het scenario van de film is verschenen
als 12e deel in de reeks 'Het Nederlands Scenario' (1993).
Première: 4 februari 1993
K-99 minuten
BELLE VAN ZUYLEN - MADAME DE CHARRIèRE
Digna Sinke
met: Will van Kralingen (Belle van Zuylen), Laus Steenbeeke (Benjamin
Constant), Kees Hulst (de heer De Charrière, Belle's echtgenoot),
Patty Pontier (kamermeisje Henriëtte), Carla Hardy (Germaine
de Stael), Marieke van Leeuwen (Charlotte), Joke van Leeuwen (Louise,
oudste zus van De Charrière), Krijn ter Braak (de heer
Suard), Kitty Courbois (mevrouw Saurin), Truus te Selle (mevrouw
Pourrat), Arthur Boni (dominee Chaillet), Ed Bauer (de heer Du
Peyrou), Mirjam de Rooij (meisje in koets), Jeremy Baker, Miryanna
Boom, Eric Corton, Carol van Herwijnen (Benjamins vader), Elsa
Jansen, Stefan Jung, Han Kerckhoffs, Arjan Kindermans, Gijs de
Lange, Marjolein Macrander, Adriaan Olree, Hugo van Riet, Gijs
Scholten van Aschat, Els Ingeborg Smits, Guy Sonnen
Scenario: Digna Sinke. Verfilming van een deel -de periode na
haar huwelijk in 1761- van de complexe biografie van de 18de eeuwse
Verlichte schrijfster Belle van Zuylen (=Isabelle van Serooskerken
van Zuylen, 1740-1805). Ook als getrouwde vrouw in Zwitserland,
onder de naam Madame de Charrière, onderhoudt zij een openhartige
correspondentie met verschillende verlichte vrienden. Één
van hen is de 19 jarige Benjamin Constant. Uiteindelijk valt Benjamin
Constant door de mand als een onverbetelijke opportunist. Hij
vertrekt met Germaine naar Parijs... Geluid: Jac Vleeshouwers.
Wanneer uit brieven van beiden geciteerd wordt, glijden ter visuele
begeleiding beelden van landschappen voorbij. Om budgettaire redenen
zijn dat beelden van de Hoge Veluwe in Nederland en niet die van
het Zwitserse of Franse platteland. De ene gepassioneerde liefdesnacht
in de film is een geval van dichterlijke vrijheid, want in alle
literatuur is de relatie tussen Van Zuylen en Constant altijd
als platonisch omschreven. Ruim 27.000 bezoekers in april 1994;
de film draaide op dat moment nog. Grote Prijs op het filmfestival
van Mannheim-Heidelberg 1994 (30.000 DM). De jury prees de 'stille
schoonheid' van de film zowel als de 'kunstzinnige economie' waarmee
een beeld is gecreëerd van vroegere tijden. De distributeur
die de film in Duitsland zal uitbrengen, mag een bedrag van 20.000
DM tegemoet zien. Vanaf 4 oktober 1996 uitgezonden als 3 delige
televisie-serie bij de NPS. De serie bevat scènes (o.a.
enkele met kamenierster Henriëtte) die niet in de speelfilmversie
te zien waren. Het scenario van de film is verschenen als 14e
deel in de reeks 'Het Nederlands Scenario' (1993).
Première: 16 september 1993
K-110 minuten
BEST THING IN LIFE, THE
Paul Ruven
met: Roy Ward (Elmo), Ellen ten Damme (Renee), Amanda Redington
(Mandy), Tato Kotetisjvili (The Taro Man), Kamaran Abdulla (conferencier),
Deborah Mulholland (Isa), Jim Cook (Jay), Chip Bray (Soseman),
Richard Messina (Carman), William Sutton (Giraffe Guy), Frank
Sheppard (Malt), Erik de Bruyn (Singer), Karl Geiringer (Noland),
Gerardjan Rijnders (Singing Street Nomad), Jan van 't Hof (Desperate
Man), Jeroen Brons, Ger Klein, Victor Alling, Leo Spindelaar,
Duro Toomato (Street Nomads), Cindi Marler, Ana Paula Cardoso,
Hanne Hansen, Louise Dunne (Hookers), Shai Shahar (Neatly Dressed
Man), Diana Stuart (Sisterwoman Child)
Scenario: Paul Ruven. Minimal movie over de apocalyptische laatste
dagen van het millenium. Parabel over de strijd tussen ware liefde
en een onverslaanbaar virus. Het is de laatste maand van 1999
en overal lijden de mensen aan een virus 'fin-de-siecle' genaamd.
Er is nog maar weinig over van de welvaartstaat. Tegen deze achtergrond
ontmoet de zieke Elmo de Albanese vluchteling Renee in de haven.
Elmo is veroordeeld om te sterven: als hij met Renee zou vrijen
zou zij ook ongeneeslijk ziek worden. Zij proberen zonder succes
te overleven temidden de chaos en kiezen tenslotte hun eigen weg.
Muziek: Theo Nijland. Song: 'Don't go, don't leave me' gezongen
door Ellen ten Damme. Kamaran Abdulla staat op de credits vermeld als Kamaran Abdalla. Hij speelde in 1990 ook de rol van Eddy in de soap-serie 'Goede tijden, slechte tijden'. L.J. Jordaanprijs 1993 (15.000 gulden).
Première: 22 april 1993
ZW-90 minuten
BIJLTJESDAG
ook: HET HAKBIJLTJE
Ka Lun Ip/Tim Kistemaker/Hector
met: Iris Kistemaker (Alexandra), Mascha (Jannie), Jacqueline Scholtens (Rineke), Monica Elschot (vrouw in mensa), Blanka Rejda (vrouw in mensa), Hector (schoonmaker), Tim Kistemaker (Peter), Martin van Dam (blinde man)
Scenario: Ka Lun Ip, Tim Kistemaker. Horrorfilm over een vrouw die in werkelijkheid geheel anders is dan ze zich voordoet. Geluid: Hector. Montage: Tim Kistemaker. Camera: Ka Lun Ip, Hector. Opnamen o.a. in Amsterdam (tram 5; halte Van Boshuizenstraat) en in een van de gebouwen van de Vrije Universiteit in Amstelveen. Tijdens de opnamen liepen de spanningen, net als in het verhaal, hoog op. Ook bij de montage kwam de editor voor onaangename verrassingen te staan toen bleek dat op het materiaal onregelmatigheden zichtbaar waren. De film is desondanks voltooid, maar werd slechts eenmaal vertoond.
Première: 14 december 1993 (ACC)
K-63 minuten
DAGBOEK VAN EEN ZWAKKE YOGI
ook: DIARY OF A WEAK YOGI
Ronald da Silva
met: Kamaran Abdulla (prof. Derek van Romondt), Manouk van der
Meulen (Audrey van Romondt), Robert C. Smit (Robert Menzel), Dela
Maria Vaags (Loes van Moorsel), Saskia van Engeland (Helen Maris),
Marline Williams (Detective), Marcel Faber (Diederik van Zwieten),
Michiel Zeegers (Hugo), Leonid Popa (Wolsa), Judith Disbergen
(Anna), Nelly Frijda, Colin Young, Pim de la Parra (Cameo's),
Femke van Hove (interviewster), Duro Toomato, Maaike Albersnagel,
Eva Dorrepaal, Louise van Teylingen, Else Lohman, Tink de Graaf-Stoffers,
Naomi Huygen, C. van der Kust, Eri-kah, Y. Veth, Else Falkena,
Hanne Hansen, Yvonne Smits (acteurs droom sequence), Patrice Katz
(versierder), Harry de Beer (koordirigent), P. van Beukering,
Anneke Bogtstra, A. Buizer, Maria Burgers, M. Deckers, Monique
van Emmerik, E. de Goeij, C. Gerarts-van de Geijn, P. Hannema,
Guus Kemme, S. Lowenthal, A. Meesters, E. van Oostendorp, Marcus
Reitsema, B. van Sambeek, J. Schoenmaker-Pastern, Tom Straat,
L. Willekens, C. Alders, C. Bakker, K. van Dijk, I. Erken, Koosje
Hofman, M. van den Hombergh, Koen Kleijn, Wilma Kuite, D. Sno,
H. van Warmerdam, M. de Wringer-Bont (koorzangers), Edward Stelder,
Corinne van Egeraat, Pim van Hoeve, Patrick Minks, Bert Verboom
(studenten)
Scenario: Pim de la Parra, Jan van Bergen, P.J. Vernu. Centraal
staan twee echtparen: Derek, professor in Paradoxale Logica en
zijn vrouw Audrey, een succesvol schrijfster van damesromans.
Daarnaast de kunstschilder Robert, die een expositie in Rotterdam
voorbereidt, en zijn vrouw Loes, die automonteur is. Beide echtparen
lijken in harmonie te leven, maar al gauw blijkt dat ze elkaar
irriteren, wat tot verrassende verwikkelingen leidt. Een wrede,
maar toch humoristische film met een happy-end. Audrey en Robert,
Derek en Loes vormen een nieuw paar en blijven vrienden met elkaar.
Muziek: Jos van Woudenberg. Minimal movie, de 15e, in documentaire
stijl, die in een tijdsbestek van tien dagen werd opgenomen op
locaties in Rotterdam en Amsterdam. Het Filmfonds wees in 1993
het subsidieverzoek voor de minimal movie van Pim de la Parra
en Margot Barel af op inhoudelijke gronden. De rechtbank bepaalde
eind mei 1994 dat het Nederlands Fonds voor de Film zich alsnog
moest buigen over de subsidieaanvraag van bijna anderhalve ton.
Naar aanleiding van die uitspraak bekeek de adviescommissie van
het fonds de film nog eens. Opnieuw viel het besluit het subsidieverzoek
niet te honoreren.Op formele gronden is dit besluit vernietigd
door de president van de rechtbank. De bezwaarschriftencommissie
en de aanwezige adviseurs van het fonds waren daarna unaniem van
mening dat de afwijzing moest worden gehandhaafd. De la Parra
en Margot Barel (de producenten) vochten die afwijzing aan, omdat
niet het juiste aantal leden van de adviescommissie bij de vertoning
aanwezig was. Op grond van de gevolgde procedure werd het fonds
opnieuw in het ongelijk gesteld. De film werd geproduceerd voor
ongeveer drie ton, maar de produktiewaarde ligt rond de 8,5 ton.
Na de zelfmoord van de acteur Kamaran Abdulla moest een andere
stem worden gezocht om de monologue interieur in te spreken. Tijdens
de tweede vertoning, een benefietvoorstelling om de begin- en
eindtitels en monologue interieur van f 40.000,- te kunnen bekostigen,
in 1994 op het Nederlands Film Festival (eerste voorstelling was
ook in Utrecht een jaar eerder) werd de monologue interieur (de
dagboekfragmenten) live ingesproken door de broer van de overleden
acteur, Zayd Abdulla. Kamaran Abdulla staat op de credits vermeld als Kamaran Abdalla. Hij speelde in 1990 ook de rol van Eddy in de soap-serie 'Goede tijden, slechte tijden'. Ronald da Silva is een regisseurscollectief
bestaande uit Paul Ruven, Pim de la Parra en assistent-regisseur
Wik Becker, die alle drie een aantal scènes gedraaid hebben.
Ook 'de Roemeense cameraman' Emil Busurca en co-scenarist P.J.
Vernu (een anagram dat Ruven eerde gebruikte) konden tijdens de
première in 1993 hun bestaan niet aantonen. Vooraf: KARAOKE!
van Paul Ruven. Circa zeventig acteurs zingen in 9 minuten het
Wilhelmus.
Première: 28 september 1993 (Nederlandse Filmdagen)/25
september 1994 (Nederlands Film Festival, zonder begin-, eindtitels,
monologue interieur)
ZW-82 minuten
FORBIDDEN QUEST, THE
Peter Delpeut
met: Joseph O'Conor (J.C. Sullivan), Roy Ward (stem interviewer)
Scenario Peter Delpeut; geïnspireerd door schrijvers als
Edgar Allen Poe en Jules Verne. In 1941 vertelt de oude scheepstimmerman
J.C. Sullivan over zijn belevenissen aan boord van de Hollandia
tijdens een uiterst geheime expeditie naar de Zuidpool in 1905,
tegen Gods wil op zoek naar de doorgang in de aarde tussen de
Zuid- en Noordpool. Ter ondersteuning van zijn verhaal toont Sullivan
de films die tijdens de reis door een meevarende cameraman zouden
zijn geschoten. Deze fragmenten zijn authentieke beelden -gemaakt
door cameramannen als Frank Hurley en Herbert Ponting- gevonden
in de collectie van het Nederlands Filmmuseum en door Peter Delpeut
verwerkt in het scenario. Muziek: Loek Dikker. Engels gesproken.
Bekroond met een Gouden Kalf (Speciale Juryprijs) en de Grote
Prijs van het Filmfestival Mannheim 1993 (30.000 Marken). Speciale
Jury Prijs bij het Oporto International Film Festival, het belangrijkste
Portugese festival.
Première: 8 april 1993
K/ZW-74 minuten
HARTVERSCHEUREND
ook: LOVE HURTS/HEART-RENDING
Mijke de Jong
met: Marieke Heebink (Lou), Mark Rietman (Bob), André-Arend
van Noord (Johnny), Mientje Kleijer (Marcia), Tenar Çatalpinar
(Kemal), Roef Ragas (Maarten)
Scenario van Mijke de Jong en Jan Eilander over twee mensen die
niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen leven. Bob is een
gesettelde advocaat, Lou een van de laatste stadsnomaden. Alleen
wanneer ze vrijen of ruzie maken vallen hun karakters samen. De
ruzies oefenen een verlammende invloed uit op hun dagelijks leven:
Bob verliest zich in zijn werk, Lou in excessief gedrag, terwijl
haar wereld letterlijk en figuurlijk om haar heen wordt afgebroken.
Film speelt zich af in het oude havengebied aan de oevers van
het IJ te Amsterdam. Muziek van East Meets West, Jan Eilander,
Henk Jonkers, Memphis Minnie. Stadsvernieuwing, illegale immigranten
en aids zijn de problemen van de jaren negentig die aan de orde
komen. Swissair-juryprijs en de derde prijs van de Jury der Jongeren
op het festival van Locarno. Het Amerikaanse vakblad 'Variety'
publiceerde een ronduit enthousiaste recensie van de film, waarin
vooral de acteerprestaties van de twee hoofdpersonen werden geroemd.
5.000 bezoekers.
Première: 11 november 1993
K-85 minuten
IK HOU VAN LAWAAI
ook: I LOVE NOISE
Bob Entrop
met: Bas van den Berg, Brechje Entrop
Scenario: Bob Entrop, met adviezen van Lejo Schenk, Anneke Hopmans. In Nederland (Rotterdam, Best) en Singapore opgenomen documentaire
speelfilm voor jongeren vanaf ongeveer 13 jaar over waarnemen.
Brechje, een meisje van 15 jaar, moet een spreekbeurt houden.
Zij kiest er voor om met een videocamera erachter te komen hoe
de vanaf zijn geboorte blinde Bas (ook 15 jaar oud) de wereld
ervaart en hoe zijn idee van werkelijkheid afwijkt van die van
haar. Ze volgt Bas bij dagelijkse zaken, maar ze trekken er ook
op uit. Ze springen uit een vliegtuig, klimmen op een Jumbo-jet
en lopen op het dak van een wolkenkrabber. Muziek: Toon Plasman,
2 Unlimited ('Twilight zone'). Camera: Peter Brugman. Geluid: Gertjan Miedema. Licht: Erno Das. Montage: Bob Entrop. Produktie: Miriam Burm. Op het zesde Europese jeugdfilmfestival in Antwerpen
bekroond met de prijs van de Vlaamse Gemeenschap (april 1994).
Kleine Kinderkastprijs voor deze IKON-produktie in de categorie
non-fictie op het achtste Cinekid-festival 1994. Aziatische première: 25 april 1993.
Première: 19 mei 1993 [videoband vermeldt 22 mei 1993]
K-78 minuten (16 mm)
KLEINE BLONDE DOOD, DE
ook: LITTLE BLOND DEATH
Jean van de Velde
met: Antonie Kamerling (Valentijn Boecke), Olivier Tuinier (zoontje
Micky), Loes Wouterson (vroegere kleuterjuf/Mieke, vrouw Valentijn),
Reinout Bussemaker (Harold), Ellen ten Damme (Dédé),
Gees Linnebank (vader Valentijn), Liz Snoyink (moeder Valentijn),
Yoran Hensel (jonge Valentijn), Porgy Franssen (arts ziekenhuis),
Ingeborg Elzevier (gynaecoloog), Helen Kamperveen (Lucy de Jong),
Willemijn van der Ree (verpleegster), Pamela Teves (juffrouw van
Dalen), Johan Ooms, Gerard van Lennep (uitgevers), Hans Veerman
(politiecommissaris), Jos van de Ven, Wiegert Werningh-Cöster
(douaniers), Jules Royaards (voorzitter literaire prijs), Maartje Paans (Elleke), Flip Heeneman (organisator cultureel café), Freek van Muiswinkel, Hans Leendertse (politieagenten), Doede Bleeker, Adriaan Adriaansen, Monique de Jong, Jan Vriend, Nico Schaap, Gino Jansen, Erwin Java, Roy Kuschel (keyboardspeler bluesband), John Lagrand (mondorgel bluesband), Han Langkamp (drummer bluesband), Harry Muskee (zanger bluesband)
Scenario van Jean van de Velde en Rob Houwer naar het gelijknamige,
deels autobiografische boek van Boudewijn Büch. Valentijn
Boecke, een veelbelovende jonge schrijver, probeert zijn ongelukkige
jeugd te vergeten met een excessieve levensstijl. Vooral de relatie
met zijn door oorlogservaringen getekende vader speelt in zijn
leven een grote rol. Wanneer zijn vroegere lerares zwanger van
hem wordt, verzet de schrijver zich uit alle macht tegen het aankomend
vaderschap. Ook na de geboorte van zijn zoontje houdt hij problemen
met het vaderschap. Totdat hij ontdekt dat de labiele moeder Mieke
zijn zoon heeft geslagen en hij het jochie mee naar huis neemt.
Wanneer deze in coma raakt na een val van de trap, wordt de schrijver
zich bewust van de waarde van het je te hechten aan zoiets kwetsbaars
als een medemens, maar ook van het risico daarvan. Hij besluit
Micky van zijn ellende te verlossen. Muziek: Jurre Haanstra, Harry
Muskee & Band, Q 65, The Shoes, The Chaplin Band. Mondharmonica:
Toots Thielemans. In een discotheek danst Antonie Kamerling op een housemix van 'The life I live' van Q 65. De componist en zanger van dit nummer, Willem Bieler, heeft hiervoor twee keer een cheque gehad. Één keer een bedrag met twee nullen voor de film en een keer een paar tientjes voor de vertoning op televisie. In het boek was Valentijn Boecke homosexueel,
dit is in de film niet terug te vinden. Na het winnen van het
Gouden Kalf voor de beste speelfilm werd de film opnieuw in 20
bioscopen uitgebracht. Dit zorgde ervoor dat 2.000 mensen de gelegenheid
namen de film alsnog te zien. 339.674 bezoekers, nummer 11 over
1993. De film werd tijdens de tweede Rembrandt Awards -Veronica
Blad Publieksprijs voor film en video- (10 maart 1994) ook onderscheiden
met de Rembrandt voor beste Nederlandse film. In 'Acteren voor de camera : methode van onderzoek naar acteerprestaties in realistisch drama van acteurs en actrices in Nederlandse speelfilms na 1989' van Joost J. Njio (Theater-, film- en televisiewetenschap - Universiteit Utrecht, maart 1999) worden de acteerprestaties van de hoofdrolspelers uit ROMEO, DE KLEINE BLONDE DOOD, ADVOCAAT VAN DE HANEN en DE POOLSE BRUID geanalyseerd.
Première: 11 maart 1993
K-92 minuten
MOZART BIRD, THE
Ian Kerkhof
met: Daniel Daran (Howard), Stacey Grace (Selene), Rosalind George
(the singer), Gabriëlle Provaas
Scenario: Ian Kerkhof, Daniel Daran en Stacey Grace. Loom bewegende
camera registreert conversaties en vrijpartijen van jong stel;
Howard en Selene, twee Engels-sprekende buitenlanders, universitair
geschoold, maar baanloos. Sex is de factor die hen bindt en afstoot.
Beiden zijn bang dat ze als stelletje zullen eindigen. Zij genieten
van alle vrijheden die Amsterdam hen biedt. In het slot zitten
de man en vrouw minutenlang zwijgend naast elkaar en dat niet
alleen omdat ze eindelijk hun mond houden. Dan volgen de eindtitels,
daarop een toegift. Muziek: Rosalind George. De personages worden
niet in een sociale context geplaatst. Gespreksonderwerpen zijn
filosofie, literatuur, politiek en muziek. Vrijwel de hele film
speelt zich af in een woning; eerst die van Selena, uiteindelijk
die van Howard. Het geheel is gefilmd in acht lange camera-instellingen.
Een spanningsveld wordt gecreëerd doordat de montage niet
bepaald wordt door de continuïteit van de handeling of ruimte.
Ian Kerkhof liet zich voor deze film beïnvloeden door films
van Ken Jacobs, Max Ophüls en Douglas Sirk. In de montage
sneuvelde de scène waarin de titel verklaard wordt. Kerkhof
verkoos de titel te handhaven. Howard noemt Selene vanwege haar
muzikale smaak zijn 'Mozart vogel'. Het zou een lief moment geweest
zijn in een bitse, lichamelijke en verbale strijd. Vooraf WANNA
GET ON IT? van René Hazekamp, met: Peter Kho Sien Kien,
Frank Jordan.
Première: 9 september 1993
K-75 minuten
OEROEG
ook: GOING HOME
Hans Hylkema
met: Rik Launspach (Johan ten Berghe), Martin Schwab (Oeroeg),
Peter Faber (Van Bergen Henegouwen), Tom van Bauwel (Twan Mortier),
Josée Ruiter (Lida), Ivon=Yvonne Pelasula (Rita), Jeroen
Krabbé (Hendrik ten Berghe, Johans vader), Joris Putman
(kleine Johan), Ramelan Bekkema (kleine Oeroeg), Ayu Azhari (Satih),
José Rizal Manua (Deppoh), Aus Greidanus (Chris van Amerongen),
Marjon Brandsma (Valerie van Amerongen), Tom Jansen (kolonel van
Dalen), François Beukelaers (Van Woerkom), Adi Kurdi (TNI
commandant), Tuti Heru (Sidris), H.M. Damsyik (oude man), Chika
(Satih, 1927), Jef van de Water (Abdullah), Nyai Deni Pakis (Baboe),
Clara Shinta (verpleegster), Saif Uddin (Pemuda), Herman, Abd.
Rachman, Nanang (Kokie), Jochem Haaksma (arts), Marcel Musters, Paul Remko Miedema
Scenario: Jean van de Velde, Hans Hylkema, naar het boek van Hella
Haasse uit 1948. Het boek 'Oeroeg' dient als uitgangspunt om een
vriendschap tussen de Nederlandse planterszoon Johan ten Berghe
en de Indische jongen Oeroeg te verbinden met de politionele acties
in voormalig Nederlands-Indië. De film begint waar het boek
eindigde. Johan wordt in 1947 als luitenant uitgezonden naar Indonesië
tijdens de Politionele Acties. Het land uit zijn herinnering is
veranderd: zijn vader werd vermoord, de oud-kolonisten zijn verbitterd
en de vrijheidsstrijd woedt in alle hevigheid. Johan gaat op zoek
naar zijn jeugdvriend Oeroeg en stelt hem, wanneer zij oog in
oog staan, de onontkoombare vraag: 'kunnen wij nog vrienden zijn?'.
Oeroegs antwoord is een schrijnende weergave van de ongelijke
verhoudingen: 'niet zolang één Nederlander gelijk
staat aan twaalf Indonesiërs'. De film eindigt met de tekst:
'Het kostte ruim vijftienduizend mensenlevens, voordat Nederland
op 27 december 1949 om half vier 's middags de zelfstandigheid
van haar voormalige kolonie Indonesië erkende'. Muziek van
Hennie Vrienten en Tristan Keuris. De film werd geselecteerd voor
het internationale festival voor historische films in Parijs.
De film ging in november 1993 in België en Indonesië
in première. Gouden Kalf 'beste acteur' voor Rik Launspach
tijdens de Nederlandse Filmdagen. 145.001 bezoekers (tot en met
week 13-1994), nummer 32 over 1993. Het scenario is in 1993 gepubliceerd
als 13e deel in de reeks 'Het Nederlands Scenario'.
Première: 10 juni 1993
K-114 minuten
SCHADUWRIJK, HET
ook: SHADOWLAND
Kees Hin
met: Kiki van der Noordt (Laura Curzon), Tanja den Broeder (Laura
Curzon), Peter Noland (Paul Curzon), Jannie Pranger (Anna Curzon),
Olivia Tegelaar (Iris Curzon), Brechtje Randag (Marie), José
Kuijpers (Marie), Victor Löw (heertje), Truus Bronkhorst,
Frieda Pittoors, Jan Wegter (poppen), François Beukelaers
(marktkoopman), John Vierkens (operazanger), Michael Vatcher (Engelsman),
Hans Scholze (Louis), Isabel de Castro, Rui Mota (Portugees echtpaar)
Scenario van K. Schippers, met bijdragen van Kees Hin en Barbara
Hin. Het zesjarige meisje Laura neemt afscheid van haar vader,
die niet meer bij haar moeder wil wonen. Een van hun laatste,
intens beleefde gezamenlijke momenten bestaat uit het rondzwaaien
aan zijn armen, op de muziek van een Frans liedje, op de rommelmarkt
van Brussel. Als volwassen vrouw probeert Laura, die inmiddels
een winkel in oude grammofoonplaten bestiert, uit alle macht dat
moment opnieuw te beleven. Een essentieel hulpmiddel daarbij is
het schimmenspel dat ze als afscheidscadeau van haar vader kreeg.
Als ze er een kaars achter zet en een silhouet van zichzelf in
het scherm plaatst, ziet ze op het boterhampapier de film van
haar herinnering geprojecteerd worden. Helaas is het schimmenspel
kort na de ingebruikneming al in vlammen opgegaan. Bij een bezoek
aan haar vader leent Laura een ander exemplaar van het schimmenspel,
maar dat blijkt aan haar jongere halfzusje te behoren. Het schenkt
filmbeelden uit andermans herinneringen. Een nijver en bazig heertje
(Victor Löw) biedt de helpende hand. Hij stapt de geprojecteerde
wereld binnen en gaat daar, als een filmregisseur, aan de slag
om met geleende rekwisieten en gecommandeerde acteurs dat ene
moment te herscheppen. Aan het slot van HET SCHADUWRIJK is de
missie volbracht. Opnieuw zweeft Laura aan haar vaders armen in
het rond. Muziek: Otto Ketting. Poppen: Bartel Meyburg.
Première: 21 oktober 1993
K-90 minuten
TUSSENTIJD, DE
ook: UNKNOWN TIME
Marianna Dikker
met: Amanda Ooms (Marina Aarnink), Jules Hamel (arts Victor Cambach), Pleuni Touw (Leonore, Marina's moeder), Coen Flink (Felix, Marina's vader), Eric Corton (Marina's vriend Ritsaert), Kitty Courbois (Sophie Combach, Victors vrouw), Krijn ter Braak (professor), Jeroen Suyderhoud (Mark), Guikje Roethof (verpleegster), Freark Smink (man in overall begraafplaats), Bert Meulendijk (gitarist), Raymi Sambo (Johnnie), Jacob Dijkstra (spreker begrafenis Felix), Wim van der Heyden (spreker begrafenis Victor), Annette van den Berg (leerling verpleegster), Harry Ammerlaan (zwerver), Charel Landvreugd (Johnnie); Gwen Eckhaus (stem Marina)
Scenario: Marianna Dikker. Psychologische thriller met als openingszin in tekst: "De schimmen uit onze droom zijn even werkelijk als wij zelf" Marina staat voor een moeilijke keuze wanneer haar vader Felix na een zware hartaanval sterk achteruit gaat. Victor, de behandelend arts, stelt euthanasie voor. Buiten medeweten van haar vriend en haar moeder stemt Marina in met het voorstel. Na zijn dood wordt Marina door haar vader opgebeld. Omdat niemand dit gelooft, vervreemdt ze steeds meer van haar familie. Alleen bij Victor vindt ze steun en begrip. Hij gelooft in een 'tussentijd': als iemand een onnatuurlijke dood sterft, kan hij zich later melden bij iemand waarvoor hij sterke liefdes- of haatgevoelens had. Voorwaarde is dat diegene de stervende in de ogen keek. Zelf miste hij dat ene essentiële moment toen hij zijn ongeneeslijk zieke vrouw Sophie uit haar lijden verlostte (hiermee begint de film). Marina trekt steeds meer naar Victor toe, maar het is onduidelijk of hij alleen uit vriendschappelijke motieven handelt. Muziek: Loek Dikker (de broer van de regisseur). Camera: Wouter Suyderhoud. Art direction: Harry Ammerlaan. Montage: Maurits Guépin. Produktieleiding: Vera Jennes. Uitvoerend producenten: Arnold Heslenfeld, Patricia McMahon. Geproduceerd door Chris Brouwer en Haig Balian in co-productie met de NOS. Geluidsafwerking: Peter Flammman. Marianna Dikker (1948) maakte in 1989 Een Scherzo Furioso. Het scenario voor de film schreef ze in 24 uur. Voor de film was het overlijden van haar vader de aanleiding. De regisseur had een hele sterke relatie met haar vader en ze miste hem vreselijk. Ze stuurde het in 1984 in voor een scenarioprijsvraag tijdens de Nederlandse filmdagen en won de prijs. Onder andere opgenomen in het voormalig militair hospitaal in Utrecht.Tijdens het filmen bouwde Marianna een goede vriendschap op met Ooms. Hoofdrolspeelster Amanda Ooms was in Nederland eerder te zien in Vals licht,maar speelde daarvoor in diverse Zweedse films. De actrice werd volgens ‘de Telegraaf’ van 10 december 1992 in Nederland geboren, maar verhuisde op jonge leeftijd met haar ouders naar Scandinavië. Waarom Marianna Dikker voor haar koos staat noch in de persmap, noch in artikelen vermeld. Amanda Ooms wilde de rol spelen, omdat uit de synopsis bleek dat het geen simpel verhaal is, maar het wel veel dingen raakte die ze herkende. Jules Hamel koos ze (persmap), omdat hij een geheim in zich heeft. ‘Hij geeft zijn geheim nooit helemaal prijs en dat is het goeie. Hij heeft altijd afstand in zich en dat was nodig.’ Pleuni Touw was eerste keus van Dikker. De stem van Amanda Ooms is nagesynchroniseerd door Gwen Eckhaus (dit staat op de eindtitels vermeld). Persreacties: Monique van de Sande in ‘Algemeen Dagblad’ van 30 september 1993: ‘Dikker ziet kans het hele scala van gevoelens rond de dood van een dierbare neer te zetten op een aanvaardbare, zinnige en bij vlagen zelfs geestige manier. Daarbij getuigt ze opnieuw van een groot talent voor acteursregie. In haar angst voor loden kost heeft Dikker zich verlaten op een nodeloos ingewikkelde verhaalconstructie die net iets te ver gezocht is om werkelijk spannend te zijn. Met haar talent kan ze een volgende keer rustig op haar gevoel vertrouwen.” Peter van Bueren in ‘de Volkskrant’ van 30 september 1993: “het scenario rammelt, tussentijdse grappen om nauwelijks aanwezige spanning even op te vangen vallen in het water, en gespeeld wordt er zoals in 1958. Alleen de geroutineerde Pleuni Touw, die overigens zelden of nooit gevraagd wordt voor filmrollen, weet een aanvaardbaar mens neer te zetten. Jammer, maar helaas.” Pieter van Lierop in ‘Utrechts Nieuwsblad’ van 30 september 1993: “Zweedse Amanda (haar Nederlandse dialogen komen van heel iemand anders, hetgeen een onbedoeld spookachtig effect heeft komt zelfs tot een heftige vrijpartij met de macabere geneesheer, in het gereedschapsschuurtje van een kerkhof. (...) Het is een film die voortdurend zwalkt tussen droom en realiteit. (...) Wanneer Dikker je die afstandelijke nuchtere kijk niet gunt en je meerdere malen bij de neus neemt, dan ga je dus automatisch afstand nemen van het hele verhaal. En je gooit dus uiteindelijk de hele film geïrriteerd weg als in de finale geopenbaard wordt dat je je voor niets sappel had gemaakt, omdat driekwart van de film achteraf niet eens blijkt te zijn gebeurd. Zo’n film blijkt dan te zijn gebaseerd op misleiding en bedrog en daar houden we niet van.” Hans Beerekamp in ‘NRC Handelsblad’ van 29 september 1993: “De hoofdpersoon van De Tussentijd is een jonge vrouw, Marina, die in naam en uiterlijk verwantschap doet vermoeden met de regisseur en scenariste. (...) Als thriller voldoet De Tussentijd nauwelijks; de onverwachte wending op ruim tweederde is bijzonder flauw en wekt bij de kijker het ongemakkelijke gevoel wel erg simpel bij de neus te zijn genomen. Ook het thema euthanasie lijkt in een heel ander soort film thuis te horen. (...) de moeder (subliem vertolkt door Pleuni Touw als een onbereikbare Gooise mevrouw aan de sherry) (...) Andere scènes maken weer de indruk mechanisch opgenomen te zijn, met de blikken kunstmatigheid die ook de nasynchronisatie van Amanda Ooms door de beter Nederlands sprekende Gwen Eckhaus kenmerkt. Ergens zit in De Tussentijd de potentie verscholen van een grootse, autobiografische publieksfilm, die er tijdens de produktie op geen enkele manier uitgekomen is.” Mark Duursma in ‘Trouw’ van 30 september 1993: “haalt Dikker tegen het einde een belegen truc van stal die al het voorgaande onderuit haalt. In het slotbeeld blijkt ze toch geen afstand te kunnen doen van haar oorspronkelijke vondst. (...) In De tusssentijd zijn de dialogen lachwekkend en ogen bijna alle acteurs onhandig. Alleen Pleuni Touw speelt een mooie rol, met kribbige afstandelijkheid en memorabele dronkenschap. Amanda Ooms en Jules Hamel (...) spelen straattheater. Ooms, voor ‘Vals Licht’ uit Zweden gehaald, wordt ook nog eens gehandicapt door een nagesynchroniseerde stem.” Mark Moorman in ‘Het Parool’ van 29 september 1993: “Het acteren van Amanda Ooms (...) wordt niet geholpen door het feit dat ze door een andere actrice wordt nagesynchroniseerd. Het lichtpunt is de voortreffelijke Pleuni Touw, die in een korte scène als de dronken weduwe even aan de misère ontstijgt.” De film trok 5.000 bezoekers.
Première: 30 september 1993
K-92 minuten/2505 meter
VALS LICHT
ook: FALSE LIGHT
Theo van Gogh
met: Ellik Bargai (Simon Prins), Amanda Ooms (Lizzie Rosenfeld),
Thom Hoffman (Lizzie's ex-minnaar Wesley), Tom Jansen (Lizzie's
ex-klant Philip), Cas Enklaar (Simons vader), Marijke Veugelers
(Simons moeder), Dik Boutkan
Verfilming van Joost Zwagermans gelijknamige roman, naar een scenario
van Henri de By en Theo van Gogh. Simon, een student Nederlands,
raakt geobsedeerd door de prostituée Lizzie. Zij wordt
mishandeld en onder druk gezet door figuren uit de onderwereld.
Ze neemt Simon in vertrouwen en brengt hem in contact met een
voor hem onbekende wereld. Wanneer ze plotseling verdwijnt, gaat
Simon naar Lizzie op zoek. Hij vindt haar in een bordeel en aangezien
het ultimatum van de afpersers bijna is afgelopen, duiken ze samen
onder. Pas wanneer zijn eigen leven bedreigt wordt, begrijpt Simon
dat Lizzie hem al die tijd slechts heeft gebruikt om haar belagers
van zich af te houden. Muziek: Rainer Hensel. In het boek is de
drugsverhaallijn slechts een zijpad, in de film is het de motor
die het verhaal gaande houdt. In werkelijkheid kreeg Ellik Bargai
een verhouding met de vrouw van regisseur Theo van Gogh. In de
film is daar nog een grapje over te vinden: op het station wordt
omgeroepen of de heer Bargai contact wil opnemen met mevrouw Van
Gogh.
Première: 4 februari 1993
K-94 minuten
VINAYA
Peter van Kraaij/Josse De Pauw
met: Din Meysmans (Vinaya), Josse De Pauw (Zwerver), Viviane de
Muynck (Mémé), Dirk Pauwels (Sensei), Cesai Molina
(meisje), Fumiyo Ikeda (hoertje), Matthias Ehrenberg (pooier),
Lydia Astbestaris (verkoopster), Miek Hubert (stem meisje)
Nederlands-Belgische co-produktie. Scenario: Peter van Kraaij,
Josse De Pauw. Jeugdfilm. De negenjarige Vinaya woont bij Mémé,
een gezette vrouw die dol op hem is. Zij vertelt hem over Sensei,
die over de berg trok, naar het land van Vinaya's dromen. Wanneer
Vinaya groot is, zal hij Sensei achterna gaan. Aan Victor het
oude paard vertelt Vinaya al zijn geheimen. Op een dag is de weide
leeg en blijkt Mémé dood te zijn. Vinaya is helemaal
alleen en zoekt iemand die hem kan helpen Mémé te
begraven. Hij ontmoet de Zwerver en zweert hem trouw. Hoewel de
Zwerver niet van kinderen houdt, volgt Vinaya hem de wijde wereld
in. Geleidelijk raken zij op elkaar gesteld. Muziek: Peter Vermeersch,
Jan Beut. Opgenomen in Mexico. Film uit 1992, geproduceerd door
Allarts Productions, Bos Bros, AVRO, ASLK en BRT. In Nederland
alleen vertoond op het Cinekid-festival op maandag 25 oktober
1993.
Première: 25 oktober 1993 (Cinekid)
K-87 minuten
ZELFBEKLAG
ook: SELFPITY
Cyrus Frisch
met: Cyrus Frisch, Hans Beerekamp, Ellen ten Damme (stem)
Scenario van Cyrus Frisch. Experimentele film over zelfmedelijden.
Zware frustraties over een enkel negatief zinnetje in een recensie
betreffende zijn eindexamenfilm, brachten Cyrus Frisch tot deze
film. Hij nodigde de recensent in kwestie, Hans Beerekamp van
het NRC-Handelsblad, uit om zijn tegenspeler te zijn. Staande
naast een projector waarop de bekritiseerde film wordt afgedraaid,
legt Hans Beerekamp uit wat hij slecht vindt aan de film. Ondertussen
probeert de regisseur zichzelf te verdrinken in een aquarium. Met Kerst 1992 besloot Cyrus Frisch de film ZELFBEKLAG te maken uit frustratie. Cyrus Frisch is vijftig van de zeventig minuten in beeld. De reden daarvoor (en de lengte van de film) is dat het filmfestival van Rotterdam alleen films van 70 minuten nog bekeken voor vertoning in januari 1993. Muziek:
Carl Beukman, Ellen ten Damme, Gert-Jan Prins. Op zondag 19 januari 1997 uitgezonden door Kunstkanaal (Amsterdam/Hilversum en Rotterdam).
Première: 24 september 1993 (Nederlandse Filmdagen)
K-70 minuten
ZEVENDE HEMEL, DE
Jean-Paul Lilienfeld
met: Urbanus (Samuel), Renée Soutendijk (Charlyne, zijn
buurvrouw), Hilde van Mieghem (Micheline, ex-vriendin van Samuel),
Peter van den Begin (Claude), Ann Petersen (concierge), Kitty
Courbois (hotelhoudster), Jan Steen (werkman), Marijke Pinoy (receptioniste),
Loes Van den Heuvel (prostituée), Jean-Paul Lilienfeld
(Colombani), Ludo Busschots (handelsreiziger), Annick Christiaens
(meisje met hond), Ann Pira (meisje in bed), Koen Van Overschelde
(jonge Samuel), Phillippe Merchiers (Pinocchio), Liesa Servranckx
(baby 1), Lauranne & Héline Zaleau (baby II), Chris
Corens (kruidenier), Senne Rouffaer, Tom van Bauwel, Lucas Vanden Eynde
Belgisch-Nederlandse co-produktie. Scenario: Jean-Paul Lilienfeld.
Romantische komedie met Urbanus als beschermengel van Renée
Soutendijk. Urbanus ziet het leven niet meer zitten. Hij heeft
geen werk meer en zijn vriendin heeft hem verlaten. Op het moment
dat hij er een einde aan probeert te maken, merkt hij dat zijn
buurvrouw ook met zelfmoordplannen rondloopt. Om haar te redden
van de wisse dood verzint hij bliksemsnel het volgende: Urbanus
is de beschermengel van Renée en geeft zichzelf drie dagen
om Renée weer de zin van het leven te laten inzien. Aangezien
hij een engel is, heeft hij geen geslacht en mag hij niet eten.
Muziek: Jaques Davidovici. Slecht ontvangen.
Première: 1 april 1993
K-90 minuten
1994
06
ook: 1-900
Theo van Gogh
met: Ariane Schluter (Sara Wevers), Ad van Kempen (Wilbert Venema
alias Thomas)
Scenario: Johan van Doesburg, Marcel Otten, Ad van Kempen en Ariane
Schluter. Verfilming van het gelijknamige toneelstuk van Johan
van Doesburg. Sara Wevers, een dertiger, plaatst een 06-advertentie,
waarop architect Wilbert Venema reageert (onder het pseudoniem
Thomas). Vervolgens ontluikt een wekelijks onderhouden telefoonrelatie.
Sara heeft de touwtjes in handen, zij is degene die over een telefoonnummer
beschikt. Hij kan alleen maar afwachten, maar plotseling slaat
hij argeloos terug. Hij heeft de achternaam van zijn telefoongeliefde
achterhaald, bij toeval, op een feestje. Sara Wevers heet ze en
waar ze woont weet hij nu ook. IJzigheid is zijn loon. Hij schendt
de code en dus is het afgelopen. Er wordt niet meer gebeld. Dan
zet de finale in; grimmig en dodelijk. Muziek: Ruud Bos. Lied:
'Telkens weer' van Willeke Alberti. Opgenomen voor 250.000 gulden
(afkomstig van Theo van Gogh zelf, de VARA, het Nationaal Toneel
en Telidea) in vijf dagen in juni 1994. Film bevat de scène
waarin Sara masturbeert en klaarkomt, terwijl Wilbert een ingewikkeld
verhaal houdt over zijn visie op architectuur. Het affiche toont
een naakte vrouw die wijdbeens op een wc-pot zit met de ene hand
in haar kruis en een telefoonhoorn in haar andere hand. Erwin
Olaf maakte de foto. Bij de Reclame Code Commissie kwamen twee
klachten binnen die om een verbod vroegen van deze 'aanstootgevende
reclame-uiting'. De Commissie stelde de twee klagers in het gelijk,
omdat het affiche 'als pornografisch kan worden aangemerkt'. Volgens
de Commissie is het affiche daarom 'in strijd met het goed fatsoen
en de goede zeden', waarbij de Commissie vooral rekening heeft
gehouden met het feit dat het affiche voor iedereen zichtbaar
op billboards langs de openbare weg is te zien. De film is zeer
goed ontvangen bij de Nederlandse pers. In de eerste week trok
de film 1800 bezoekers, terwijl er maar drie kopieën in omloop
waren. Ondanks dat goede begin trok de film tot 23 november 1994
(de film liep toen nog wel) slechts zo'n 30.000 bezoekers en was
daarmee de 'succesvolste' Nederlandse film sinds DE KLEINE BLONDE
DOOD en de bestbezochte Nederlandse van 1994. 06 heeft twee weken
in één theater in New York gedraaid. Prijs van de
Nederlandse Filmkritiek 1994 en de juryprijs voor Ariane Schluter
tijdens het Nederlands Film Festival 1994. Een selectiecommissie
van de NFC, NBF en het GNS koos 06 met ruime meerderheid als inzending
voor de competitie om een nominatie/prijs 'Beste Buitenlandse
Film' (Academy Award). In sommige bioscopen was vooraf SAFE SEX
van Greg Lawson te zien.
Première: 1 september 1994
K-87 minuten
1000 ROSEN
ook: DUIZEND ROSEN/DUIZEND ROZEN/1000 ROSES
Theu Boermans
met: Marieke Heebink (Gina), Jaap Spijkers (Harry), Bert Geurkink
(Kernstock), Marisa van Eyle (Rita), Marianne Rogée (moeder),
Tessa Lily Wyndham (Liesje), Hannes Demming (oom/bankdirecteur),
Rik Launspach (Mr. Marshall, de Amerikaan), Busso Mehring (clochard),
George Bühren (bankemployee), Michel Mentens (mijnheer Offermans),
Camilla Mercier (oude vrouw), Jean Vercoutere (fabrieksdirecteur),
Clement Franz (burgemeester), Christian Deuson (politiecommissaris),
Frederic Menang, Jean Ndtoungon (Afrikanen), Bernard Frehe (pastoor)
Scenario: Gustav Ernst en Theu Boermans, gebaseerd op een toneelstuk
van de Oostenrijkse schrijver Gustav Ernst uit 1988, dat theatergezelschap
De Trust in 1990 opvoerde. In een onbenoemd stadje staat een fabriek
die staaldraad voor hekwerken maakt. De gehele bevolking is afhankelijk
van de fabriek. In het stadje runt Gina samen met haar moeder
een kleine zaak in tuin- en doe-het-zelf-gereedschap. Haar vriend,
Harry, helpt mee en er is ook nog het kind Liesje. Liesje is de
dochter van Gina, maar wie de vader is, blijft onduidelijk. Gina
en haar moeder (toch al niet blij met Harry) krijgen het met elkaar
aan de stok wanneer Gina een computer en een boekhouder, Kernstock,
in huis haalt om het bedrijf te moderniseren. Als er vervolgens
Amerikanen in de stad verschijnen, krijgt iedereen helemaal de
welvaartskoorts. Gina krijgt een lening van haar oom, de bankdirecteur,
en besluit uit te breiden; de Amerikanen zijn er immers om te
investeren in de kleine industriestad. De dreigende sluiting van
de fabriek lijkt van de baan. Maar de koorts maakt ook ziek; moeder
gooit Gina het huis uit, Harry rijdt in de bedrijfsauto tegen
een muur (uit jaloezie vanwege Kernstock), Rita Kernstock ontfermt
zich over Harry in het ziekenhuis (uit wraak op Gina) en Gina
laat Kernstock wel dichterbij komen, maar droomt van de Amerikaan
Mr. Marshall. Als blijkt dat Marshall en Co. de noodlijdende fabriek
slechts ter speculatie hebben leeggekocht, sterft het industriestadje.
Slechts Liesje en de oom weten 'veilig' weg te komen, terwijl
het stadje wordt overwoekerd door rozestruiken. Muziek: Lodewijk
de Boer. 1000 ROSEN is een parabel over Europa. Het verhaal speelt
zich af in de jaren zestig. Opgenomen in 34 draaidagen op locatie
in Bois du Luc, een dorpje in Zuid-België, en in de ruimtes
van de Amsterdamse (voormalige) Westergasfabriek. Kosten film:
2.000.000 gulden. Nederduits gesproken (de oudste taal van Europa).
Drie Gouden Kalveren: beste film, beste actrice (Marieke Heebink)
en beste acteur (Jaap Spijkers) op het Nederlands Film Festival
1994. Vooraf werd de 12 minuten durende zwart-wit film HET VERLORENE
ZAL IK ZOEKEN van Paula van der Oest (regie-assistente van 1000
ROSEN en Boermans' partner) vertoond. In de hoofdrollen Anneke
Blok, Myranda Jongeling en Theu Boermans. Godsvruchtige gemeente-ambtenaar
bezoekt twee in isolatie levende zusters. 5.262 bezoekers.
Première: 29 september 1994
K-103 minuten
CURFEW
ook: HATTA ISHAAR AKHAR/AUSGANGSSPERRE
Rashid Masharawi
met: Salim Daw, Naïla Zayaad, Mahmoud Qadah, Younis Younis,
Assem Zoabi, Areen Omari, Lotof Nweser, Salwa Nagara Haddad, Rana
Saadi, Souheila Abu-Assad, Roula Michaël, Marwa Daw
Nederlands-Palestijnse co-produktie. Scenario: Rashid Masharawi.
Film over een dag uit het leven van een Palestijnse familie in
een vluchtelingenkamp in de Gazastrook. Door het afgekondigde
uitgaansverbod (curfew) is deze dag van gedwongen huisarrest er
vooral één waarin gelatenheid, opspelende spanningen
en incidenten buitenshuis elkaar afwisselen. Gaza 1993. Drie generaties
wonen in één huis. Het verhaal wordt verteld door
de jongste zoon, Radar. Hij registreert hoe zijn broer Ahram niet
kan verkroppen dat hij werkeloos binnen moet blijven en moet toezien
hoe zijn leven wordt bepaald door besluiten van hogerhand. Ahram
reageert zijn agressie en onmacht af op zijn kleine broertje.
Radar is vaders kleine jongen, moeders lieveling, maar ook vertrouweling
van zijn broer die hem betrekt bij zijn geheime activiteiten.
De volwassen mannen gaan uit verveling eindeloos backgammon spelen.
Het dagelijks leven drijft in feite op de (moslim-)vrouwen, die
inventief omgaan met de hun opgelegde bewegingsvrijheid. Een uitgaansverbod
is hun dagelijkse ervaring, ook zonder Israëlische verordeningen.
De dicht op elkaar gebouwde huizen maken het mogelijk dat ze een
complete tranportketen kunnen opzetten via de ramen en ommuurde
binnenplaatsen. Een brief uit Duitsland, waar een zoon van de
familie studeert, vertegenwoordigt de hoop dat het leven ooit
beter wordt. Muziek: Said Mouraad-Sabreen. CURFEW werd mede geproduceerd
door Argus Film Produktie, een Nederlandse distributeur en producent,
die voor de realisering van CURFEW 100.000 gulden wist te krijgen
uit 'de goede doelenpot' van de Nationale Postcodeloterij en een
zelfde bedrag van het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking.
Geselecteerd voor het programma-onderdeel 'Semaine de la Critique'
van het filmfestival van Cannes; in Cannes ontving de film de
Unesco prize. CURFEW won op het Internationaal Filmfestival 1993
te Cairo de Gouden Piramide voor de beste film. Andere prijzen:
Public and Critics Award - Montpellier, Award for the best first
film - Paris.
Première: 6 januari 1994
K-75 minuten
EENMAAL GESLAGEN, NOOIT MEER BEWOGEN
ook: ONCE BEATEN, TWICE SHY
Gerrard Verhage
met: Ineke Veenhoven (moeder), Jack Wouterse (Charles), Ariane
Schluter (Gina), Kathenka Woudenberg (Mary), Stefan de Walle (Jozef),
Floor Huygen (Angèle), Bert Luppes (Bart), Rakker (Lotje)
Scenario: Ger Beukenkamp, naar de roman 'La mèche' uit
1948 van de Belgische schrijfster Lucy Veldhuizen-Marchal, die
hiervoor de Grand Prix du roman français ontving. Ger Beukenkamp
bewerkte het boek eerder tot een toneelstuk dat werd uitgevoerd
door Toneelgezelschap Toetssteen. Nederland, 1950, Amsterdam-Zuid.
In een angstaanjagend groot en somber huis, volgestouwd met boeken,
woont het vaderloze gezin Zijdeveld. De 35-jarige onaantrekkelijke
Charles heeft een wonderlijke relatie met zijn dominante moeder.
Voor hen verwijst alles in de wereld naar een boek, ze spelen
voortdurend met woorden en citaten en willen ooit samen een roman
schrijven. De 32-jarige Regina voelt zich door haar moeder en
broer buitengesloten, maar slaagt er niet in deze benauwde en
kunstmatige band te doorbreken. Ook schrijver in spé, Jozef,
die bij zijn familie op kamers woont en dezelfde passie voor literatuur
bezit, blijft een toeschouwer. Dit 'bouwsel van onbeweeglijkheid',
zoals moeder haar huishouding noemt, wordt uit onverwachte hoek
verstoord en wel door Charles zelf. Hij heeft een oogje op Mary
Josseling, de van moord verdachte apothekers-vrouw, die aan de
overkant woont. Hoewel zijn moeder er alles aan doet zijn plannen
uit zijn hoofd te praten, is hij niet te vermurwen. Hij haalt
Mary in huis en trouwt met haar. Dit veroorzaakt een schijnbaar
definitieve breuk: zijn moeder verlaat het huis. Mary is een vrouw
zonder eigenschappen, die alleen al door haar aanwezigheid anderen
tot wanhoop brengt en zelfs tot slaan drijft. Of ze werkelijk
een moordenares is, blijft raadselachtig. Op zoek naar een goed
plot voor zijn roman tracht Jozef de werkelijkheid naar zijn hand
te zetten, maar dat keert zich tegen hem: hij weet op den duur
zijn fantasie niet meer te onderscheiden van de feiten. De bizarre
verwikkelingen bereiken een hoogtepunt wanneer moeder op bezoek
komt om de verjaardag van Charles te vieren. In een laatste poging
haar zoon weer voor zich te winnen besluit ze voorgoed te blijven.
Het moet echter tot een meer dan boosaardige uitbarsting komen
voordat Charleszich gewonnen geeft en Mary, Regina en Jozef zich
van hen afkeren. Muziek: Fons Merkies. Ger Beukenkamp kreeg in
1979 de roman 'La mèche' van Ineke Veenhoven. Vijftien
jaar later vroeg Gerrard Verhage haar voor de rol van de moeder.
De makers van de film waren niet in staat om de schrijfster Lucy
Veldhuizen-Marchal, noch haar nakomelingen, te traceren; zij is
spoorloos verdwenen.
Première: 28 september 1994 (Nederlands Film Festival)/6
april 1995
K-85 minuten
EN ROUTE
Paul Ruven
met: Marieke Heebink (Wiske), Jack Wouterse (Lou), Bart Klever,
Antonie Kamerling
Scenario: Paul Ruven, gebaseerd op een krantebericht. Bajesklant
Lou gaat tijdens een verlofdag de Turkse vriendin van Ahmed, een
vriend uit de lik, opsporen. Ze dreigt uitgehuwelijkt te worden
en Lou zal dit met behulp van zijn vrouw Wiske proberen te verhinderen.
Wiske weet niet zeker of ze zich zal inlaten met deze klus. Bovendien
wil ze van hem scheiden, omdat ze verliefd is op zijn reclasseringsambtenaar.
Uiteindelijk zwicht ze. Er volgt een hallucinerende tocht per
auto door de Amsterdamse binnenstad tijdens welke Lou en Wiske
elkaar op niet mis te verstane wijze de meest verschrikkelijke
verwijten naar het hoofd slingeren, onderwijl naarstig doorzoekend
naar het Turkse meisje. De tocht blijft ook niet zonder consequenties
voor de voorbijgangers. De camera blijft consequent op de achterbank
van de auto en registreert koel wat zich voorin afspeelt. De film
is opgedragen aan de Amerikaan Joseph H. Lewis, regisseur van
film noir-achtige B-films, aan wiens GUN CRAZY uit 1949 hij zijn
camera-gimmick ontleende. Kosten film: 1.000.000 gulden. Het eerste
Gouden Kalf voor de beste acteerprestatie in een televisieproduktie
op het Nederlands Film Festival 1994 was vcor Jack Wouterse. Vooraf
werd SHOCKING BLUE van Paul Ruven (met: Stacey Grace, William
Sutton, Joe Weston, Chip Bray, Rodney Beddall) vertoond. Vrouw
ontdekt dat de man met wie ze de volgende dag gaat trouwen een
pornovideoverzameling bezit. Ze probeert erachter te komen waarom
mannen van porno houden. Een stoet mannen draaft op om haar antwoord
te geven. ZW-17 minuten. 585 bezoekers.
Première: 18 augustus 1994
K-65 minuten
FLAT, DE
ook: HOUSE CALL/HITTEGOLF/HEATWAVE/L'APPARTEMENT 512
Ben Verbong
met: Renée Soutendijk (arts Roos Hartman), Victor Löw (haar minnaar Eric Coenen), Hans Hoes (Roos'ex-man Jacques Posthuma), Jaimie Siebel (Davy), Mirjam de Rooy (Lidy van Oosterom), Leslie de Gruyter (Hennie van Oosterom), Guy Sonnen (Cees den Boer), Huib Rooymans (Erwin Nijkamp), Miguel Stigter (Marcel van der Kooy), Jacques Commandeur (Charles Uffingh), Maud Hempel (Nel van Lier), Ann Hasekamp (mevr. Veenstra), Felix Burleson (dhr. Witbaard), Peter Smits (agent), Elia van den Boogert (mevr. Claessen), Jaap Maarleveld (Carel Wijnsma), Jeroen Suyderhoud (dhr. Claessen)
Scenario: Jean van de Velde. Een vrouwelijke arts, Roos Hartman,
leeft gescheiden van haar man. Ze krijgt een relatie met een jonge
man, die in hetzelfde flatgebouw woont. Als er in de flat een
moord wordt gepleegd en haar jonge minnaar daarvan verdacht wordt,
gaat Roos op zoek naar bewijsmateriaal dat haar vriend kan ontlasten.
Ondanks waarschuwingen van patiënten en buren trekt Roos
meer en meer naar haar flatgenoot Eric toe. Al snel vermoedt iedereen
behalve Roos dat Eric de moordenaar is. Na het nodige speurwerk
groeien tenslotte ook bij haar de twijfels over zijn onschuld.
Muziek: Patrick Seymour. Titelsong: 'Love in a heatweave' door
Toni Willé. Producenten: Haig Balian, Chris Brouwer, Arnold Heslenfeld en Patricia McMahon. Camera: Theo Bierkens. Kostuums:Yan Tax. Art direction: Rikke Jelier, Alfred Schaaf. Montage: Chris Brouwer, Wim Louwrier, Bert Rijkelijkshuizen en Ben Verbong. Aanvankelijk wilde Ben Verbong de film de titel
'Hittegolf' meegeven, maar door de regenachtige zomer van 1993
zag hij daar van af. Opgenomen in negen weken in een flat in Scheveningen.
Kosten film tweeënhalf miljoen gulden. Het script is overigens
ouder dan dat van de film SLIVER uit 1993, met welke film DE FLAT
vele gelijkenissen vertoond. Slecht ontvangen bij de Nederlandse
pers en het publiek. Op de markt in Cannes werd de film aangeprezen
zonder Renée Soutendijk op het filmaffiche, maar met een
onbekende dame in een erotische pose. In april 1995 kreeg DE FLAT
een Rembrandt (van de lezers van het Veronica-blad) in de categorie
'beste Nederlandse film van het jaar'. Ben Verbong in 'Het Parool' van woensdag 3 juli 2002: 'Tegen mijn zin werd DE FLAT als een seksfilm gepromoot. Fout want het grote publiek gaat niet naar een seksfilm. Het wil wel seks zien, maar het woord seksfilm mag niet vallen, want dat vindt men ordinair. Men had de film moeten verkopen als een film over een alleenstaande vrouw in een vervreemdende omgeving. Dat er seks aan te pas kwam, had iedereen dan ook wel begrepen." 21.538 bezoekers.
Première: 21 april 1994
K-105 minuten
GRANDE COCOMERO, IL
ook: THE GREAT PUMPKIN
Francesca Archibugi
met: Sergio Castellitto (Arturo), Alessia Fugardi (Pippi), Anna Galiena (Cinzia), Victor Cavallo (priester), Laura Betti (Aida), Silvio Vannucci, Alessandra Panelli, Maria Consagra, Lidia Broccolino, Raffaele Vanoli, Giacomo Ciarrapico, Lara Pranzoni, Tiziana Bianchi, Andrea Di Giacomo, Marco Coda, Giuseppe Giordani, Gigi Reder (Turati), Armando De Razza (Marcello), Laura Betti
Italiaans-Frans-Nederlandse co-produktie. Scenario: Francesca Archibugi. Pippi is elf jaar oud en heeft twee moeilijke ouders, een eigen wereldje en misschien epilepsie. Arturo nadert de veertig en heeft geen vrouw. Hij moet de eigenzinnige, intelligente en gevoelige Pippi behandelen en genezen. Daarnaast moet hij elke dag het gevecht aangaan met de neuropsychiatrische kinderafdeling waar hij werkt, vijandige artsen, opstandige verpleegsters en andere zieke kinderen. Iedereen heeft zo zijn redenen voor zijn of haar gedrag. Producenten: Guido De Laurentiis, Fulvio Lucisano, Leo Pescarolo. Muziek: Roberto Gatto, Battista Lena. Camera: Paolo Carnera. Montage: Roberto Missiroli. Derde speelfilm van Francesca Archibugi.
Première: 27 januari 1994
K-95 minuten
JUST FRIENDS
Marc-Henri Wajnberg
met: Josse de Pauw (Jack), Ann-Gisel Glass (zijn vriendin Lucy),
Sylvie Milhaud (zangeres Anita), Charles Berling (André),
Jean François Jacob (François)
Belgisch-Nederlands-Franse co-produktie. Scenario: Alexandre Wajnberg,
Pierre Sterckx, Marc-Henri Wajnberg. Franstalige film. Portret
van een saxofonist in het Antwerpen van 1959. Josse de Pauw werkt
als losser in de haven en speelt 's nachts in het clubcircuit
temidden van een bonte stoet vrienden. Zijn grote idool is Charlie
'Bird' Parker en zijn grote droom een overtocht naar New York,
het mekka van de bebop. Muziek: Michel Herr. De solo's van De
Pauw worden gespeeld door tenorsaxofonist Archie Shepp. Belgische
inzending voor Oscar buitenlandse film.
Première: 4 augustus 1994
K-95 minuten
KLADBOEKSCèNES
ook: WASTE BOOK SCENES
Frans van de Staak
met: Rik van Uffelen, Michiel Nooter, Marlies Heuer, Anna Offermans,
Cyrille Offermans, Patricia Boessen
Scenario: Frans van de Staak, Hanneke Stark, naar het toneelstuk
van Cyrille Offermans uit 1990. Experimentele film over het werk
en leven van experimenteel fysicus, schrijver en satiricus Georg
Christoph Lichtenberg (1742-1799). Lichtenberg zelf noemde zijn
schriften vol ideeën, aforismen en satirische opmerkingen
'kladboeken'. In de film is de oorspronkelijke vorm van het toneelstuk
terug te vinden: de scènes spelen zich voor een groot deel
af in een sober vertrek (Lichtenbergs studeerkamer), waar Lichtenberg
in dialoog gaat met zijn leerling/assistent Dave. Zo demonstreert
hij met behulp van een bot broodmes en een schaar overtuigend
wat voor een ter dood veroordeelde het kwalitatieve verschil uitmaakt
tussen het hakmes van de beul en het snijdende effect van de guillotine,
waarom een mug een proces zou verdienen in plaats van een genadeloze
doodsmep, en wat het opwindende is aan acteren. De toeschouwer
krijgt de broodnodige tijd tot denken doordat de scènes
steeds worden afgewisseld met fragmenten van de eerste cellosuite
van Bach (met de handen van Pieter Wispelwey in close-up in beeld).
Als derde personage zien we regelmatig een vrouw (Marlies Heuer)
opduiken, over wie de film verder niets meedeelt. Is zij de vrouw
aan wie Lichtenberg regelmatig brieven schrijft of is zij Lichtenbergs
droomvrouw? Vooraf wordt HOTEL van Elsbeth Dijkstra vertoond.
Het 13 minuten durende filmpje met Elsbeth Dijkstra en Janneque
Draaisma toont de dagelijkse werkzaamheden van een kamermeisje
in een vervallen hotel in Parijs.
Première: 8 september 1994
K-98 minuten
LAURA
Barbara Meter
met: Christel Berbers, Nic Brink, Nathan Grozai, Yvonne Frankenhuis,
Valentine Kaya
Scenario: Heidi Vreugde, Barbara Meter. Drie personen becommentariëren
het leven en de persoonlijkheid van Laura, een jonge vrouw die
dood is. Waaraan zij is gestorven blijft lang verborgen in de
postume opmerkingen van vriendin Anna, oom Simon en vriend Philippe.
De herinneringen van de drie worden geïllustreerd met fragmenten
uit Laura's leven. Zo zien we haar zingen in een band, over een
strand wandelen, theedrinken op een terrasje in Spanje en vrijen
met haar vriend. Muziek: The Antidote. Documentaire stijl met
zwarte overgangen tussen de korte scènes. Net als Frans
van de Staaks ROOKSPOREN uit 1991 een film met interesse in de
werking van het geheugen.
Première: 17 februari 1994
K-60 minuten
NIETSNUT, DE
ook: IDENTIKIT
Ab van Ieperen
met: Pierre Bokma (Frank Goudvis), Willem Nijholt (Lucas Goudvis,
vader van Frank), Marjon Brandsma (Laura Goudvis), Ramses Shaffy
(Richard Kesselaar), Rik van Uffelen (Dirk Zwager), Wim van der
Grijn (Wilbert Kieft), Hugo Maerten (Ben), Misha Meyer (Frank
jr.), Jacques Bonnaffé ( Étienne), Joss Flühr,
Mark Rietman, Manouk van der Meulen, Elisabeth Hoijtink, Warre
Borgmans, Frans Vorstman, Hein van der Heyden, Job Redelaar, Els
Dottermans
Scenario: Ab van Ieperen en Frans Kellendonk, naar 'De nietsnut'
van Frans Kellendonk uit 1979. De film verhaalt van een jonge
man die zijn leven lang pas op de plaats heeft gemaakt om vooral
niet in de sporen van zijn vader te treden. Na de mysterieuze
moord op zijn vader valt voor de man het alibi weg voor zijn zorgvuldig
gekoesterde passiviteit. In een slapeloze nacht besluit hij naar
de plek van de misdaad in België te gaan. Tijdens de lange
autorit van Amsterdam naar de Ardennen vertelt de anders zo gesloten
man zijn verhaal aan een volstrekt onbekende lifter. Gedreven
door een vage verliefdheid tracht hij zijn bij zijn leven geminachte
vader postuum tot tragische held te maken en zichzelf als 'kroonprins'
tot hoofdpersoon van een voorbeeldige Hamlet-historie. Muziek:
Hennie Vrienten. Door de ruzie van regisseur Ab van Ieperen met
de producenten van Shooting Star over o.a. de lengte van de film,
was de film tot het Nederlands Film Festival 1994 nog steeds niet
in de bioscoop geweest of op de NOS-televisie vertoond, terwijl
de film in 1992 al af was. Ab van Ieperen vond zelf dat zijn film
IDENTIKIT moest heten. Zijn montage was ruimschoots langer dan
twee uur. De producent achtte zich echter gebonden aan een contract
met de NOS voor een film van anderhalf uur en meende bovendien
uit de eerste reacties van het bioscoopbedrijf op te maken dat
daar voorkeur bestond voor zo'n kortere versie. Toen de werkrelatie
onherstelbaar bleek maakte Shooting Star zelf een montage van
90 minuten. Van Ieperen spande in 1993 een kort geding aan tegen
de producent, maar verloor. De schrijver van het boek en medeschrijver
aan het scenario Frans Kellendonk overleed in 1992. DE NIETSNUT
is vrijdag 16 december 1994 bij de NOS op televisie vertoond.
Voorafgaand aan de film wordt vermeld dat de artistieke verantwoordelijkheid
voor samenstelling en afwerking geheel en uitsluitend berust bij
de Shooting Star Filmcompany te Amsterdam. De film kreeg nooit
een bioscooproulement.
Première: 27 september 1994 (Nederlands Film Festival)
K-90 minuten
NOVIOMAGUS
Hugo Rikken
met: Annemiek Nienhuis (Melanie), Howard Dodemont, Miep Brons
NOVIOMAGUS is een thriller over een jongen die opgejaagd wordt door de
mafia nadat hij een drugspakketje gejat heeft. Noviamagus is de Romeinse
naam voor Nijmegen. Regisseur Hugo Rikken situeerde de film in Nijmegen,
omdat hij er moe van werd dat alle Nederlandse speelfilms zich in de
Randstad afspelen. In eigen beheer geproduceerd. De film kostte 30.000
gulden door met onbetaalde krachten te werken. Veronica gids: '... het is wel een verdienste dat deze lowbudget-produktie er nergens goedkoop uitziet.'
Première: 1994? (Cinemariënburg-Nijmegen)
?-?
OUDE TONGEN
Gerardjan Rijnders
met: Catherine ten Bruggencate (dokter Jannie Ligt), Mark Rietman
(dokter Peter Ligt), Pierre Bokma (tandarts Delevita), Lineke
Rijxman (Mary Delevita), Joop Admiraal (oud-burgemeester Sake),
Kitty Courbois (zijn vrouw Sitske), Marieke Heebink (juffrouw
Anja Muis), Hans Kesting (agent Berg), Hajo Bruins (meester Hans
Godhelp), Marjon Brandsma (Truus Godhelp), Peter Oosthoek (CDA-kamerlid
Does), Hugo Koolschijn (wielrenner), Fred Goessens (werkloze vader),
Thérèse Steinmetz (Therèse Steinmetz), Jasper Kraaij (Bartje Mossel), Nora Kretz (Oma), Lieneke le Roux (Ria Mossel), Hanna Risselada (Babs), Rosa Risselada (Nicole), Celia Nufaar, Ali Cifteci
Scenario: Gerardjan Rijnders. Film gespeeld door de Toneelgroep
Amsterdam over angst en gehuichel rond een kinderporno-affaire.
CDA-Tweede Kamerlid Does vertelt het doktersechtpaar Fred en Jannie
Ligt dat hij uit betrouwbare Amerikaanse bronnen heeft vernomen
dat er in Nederland volop kinderporno gemaakt wordt. Does vermoedt
dat het dorp Oude Tongen hier een grote rol in speelt en toont
het onthutste echtpaar wat pornoblaadjes om zijn standpunt kracht
bij te zetten. De dokter meent een van de afgebeelde kinderen
te herkennen uit het dorp, waarna via roddel en valse verdachtmakingen
de hele gemeenschap in de ban van het schandaal raakt. Tijdens
een mini-playbackshow op de benefietavond 'Kleren voor Bulgarije'
bereikt de stemming in het dorp haar hoogtepunt. Muziek: Boudewijn
Tarenskeen. Art direction: Dirk Debou, Rikke Jelier, Alfred Schaaf. Montage: Wim Louwrier. Camera: Maarten Kramer. Producenten: Hans de Weers en Hans de Wolf. Olivier Tuinier weigerde een rol in OUDE TONGEN. Driedelige NOS televisie-serie (150 minuten), vanaf
6 mei 1994 uitgezonden. De NOS vond het noodzakelijk om in een
voorfilmpje de voornaamste personages bij het publiek te introduceren.
(Voor-)Première op het Filmfestival van Rotterdam op 3
februari 1994. De kortere bioscoopversie doet echter een aantal
personages niet meer uit de verf komen en het einde oogt nogal
verwarrend. Kosten film: 2.000.000 gulden. 1.290 bezoekers.
Première: 30 maart 1994
K-96 minuten
PARADISE FRAMED
Paul Ruven
met: William Richert (Thomas), Grant-James Varjas (Mark), Udo Kier (Colonel Hardy), Alexis Arquette (Singapur), Mary Donovan (Domino), Frank Wijdenbosch (Baby Ruth), Frank Shepperd (Schwarzer), Thirza Happe (Bosnierin), Kippley Wentz (Sergeant Jamie), Joe Weston (Professor Tulp), Ernst Navarro (Der Beerdigte), Greg Bubanks (Der Ärgerliche Mann), Jim Cook (Mann mit Triangel), Richard Messina (Der echte Thomas)
Scenario: Paul Ruven. Nadat zijn geliefde op ruwe wijze uit zijn leven is weggerukt, komt een man op het spoor van een intrigerend persoon. Deze kunstenaar leeft als een soort goeroe in een bastion, omringd door bewonderaars. Korte, Engels gesproken film van Ruven, de Nederlandse meester van de 'minimal movie' en regisseur van onder andere DE TRANEN VAN MARIA MACHITA. Camera: Joost van Gelder. Montage: Sander Vos. Muziek: Boudewijn de Groot. Producent: Frans van Gestel. Produktiemaatschappij: VPRO televisie. Produktiejaar: 1994. Vertoond op de Internationalen Filmfestspielen Berlin 1995. Op televisie uitgezonden op 18 september 1995 (VPRO-Nederland 3).
?-58 minuten/60minuten (35 mm)
RIT OVER DE GRENS
ook: RIT ÜBER DIE GRENZE/CROSSING BORDERS
Rosemarie Blank
met: Christien Vroegop (Nele), Arako (hond), Amsterdam: Martin
Stroober, Riet Wanders, Flossie Bartels, Marlous Beers, Alex Kopyt,
Pavel Fomski, Leo Wiener, Ruud Panhuysen, V. Schepper, A. Zelms,
R. Zelms, Erdogan, Berlin: familie Przygodda, Ursula Sacher, Magda
Naefe, Anna Meyer, Lech Kukowski, Bruno Babietz, familie Montovani,
Koko Metaller, Harry Hass, Dresden: Anke van 't Hof, Medi van
't Hof, Brigitte Wehner, Nora Franke, Thomas Wendrich, Monika
Herdin, Ursula Geyer-Hopfe, Hamburg: Thomas Bruhnke, Stefan Drücke,
Ulf Schmoll, Mustafa Yasar, Max Böhlick, Marco Thiebach,
Heinz Eichbaum, Timo Menzel, Harm Visser, Kebba Kassieba, Ostfriesland:
Anne Hinrichs, Agnes Kristoffers, Mara Loytved-Hardegg
Duits-Nederlandse co-produktie. Scenario: Rosemarie Blank. De
Duitse jonge vrouw Nele woont in onafscheidelijk gezelschap van
een hond in een caravan in Amsterdam. Nog maar net gesetteld in
het huisje op wielen lokt de wijde wereld alweer. Nele reist af
naar Berlijn, op zoek naar een oude vriendin. Die blijkt verhuisd
naar Dresden, dus wordt dat de volgende plaats. Hamburg volgt,
met een nieuw tijdelijk doel: het bemachtigen van een uitkering,
waarna Nele even terugkeert naar Amsterdam, om vervolgens te belanden
op het platteland in het Duitse Ost-Friesland. Daar vindt ze haar
voorlopige (?) bestemming met het kopen van een landbouwtrekker.
Televisiefilm voor de Duitse ZDF. Gouden Kalf voor de beste regie
tijdens het Nederlands Film Festival 1994. Stadsprijs Amsterdam 1994. Prix Special du Jury, bestaande
uit 8.000 Franse Francs, op het Festival d'Annonay (Frankrijk)
in februari 1996.
Première: 24 maart 1994
ZW-96 minuten
SUITE 16
ook: SUITE SIXTEEN
Dominique Deruddere
met: Pete Postlethwaite (Glover), Antonie Kamerling (Chris), Géraldine Pailhas (Helen), Tom Jansen (hotelmanager Paul), Bart Slegers (Rudy), Suzanne Colin (vrouw met hond), Viviane de Muynck (eerste oudere vrouw), Dirk Roofthooft (Marc), Corinne la Riviere (winkel manager), Henri Masini (kassier), Stephane Leveque. (Room Service Waiter), Valerie van Nitsen, Marielle van Sauers, Françoise Le Bihan, Florence Risler, Latifa Abdelmoujoud, Magali Cordelier, Véronique Levy, Lysiane Lahier-Bertrand, Ines Jourdan, Nathalie Lions, Laurence Rabattidevalle, Clair Mercier, Sarah Kunstlich, Sylvie Jourdan, Sylvie Beme (prostituées), Jean-Paul Ferrari (mannelijke prostitutée), Stephanie Jacquinot (SM Woman), Isabelle Maman (receptionist), Jean Yves Bordet (receptionist), Simone Helme (Frightened Woman), Vic Deruddere (kind in bus)
Engels-Nederlands-Belgische co-produktie. Scenario: Charles Higson,
Lise Mayer. Chris is een hippe jongen die rijke, oudere dames
verleidt en hen later van hun geld en goud verlost. Totdat een
slachtoffer zich hardhandig verzet en hij haar bloedend achterlaat.
In paniek vlucht hij naar een afgelegen suite van het hotel West
end. Daar -ergens aan de Franse zuidkust-, in suite 16, gijzelt
hij de steenrijke Glover. De aan een rolstoel gekluisterde Glover
begint echter zijn gijzelnemer tot in het waanzinnige te manipuleren.
Glover verleidt Chris met dure dranken, exquise spijzen en mooie
vrouwen. Chris kan alles hebben en krijgen als de verlamde Glover
maar mag toekijken bij de uitspattingen van de gigolo. Op die
manier denkt de rolstoelberijder zijn jeugd te kunnen herbeleven.
In ruil daarvoor moet Chris echter wel wat klusjes voor hem opknappen,
zoals het vermoorden van de knappe Helen. De film krijgt een wending
als Glover voor de dag komt met zijn vurigste wens. Bij Oscar
Wilde heeft hij gelezen: 'every man kills the thing he loves'.
Glover wil het graag omdraaien: hoe mooi zou het zijn te worden
vermoord door degene die van je houdt. Hij heeft er zijn hele
kapitaal voor over. Voor zowel Chris als Helen wordt het een strijd
op leven en dood om aan de corrupte Glover te ontsnappen... Voorlopig
overleven twee van de drie het niet. Muziek: Walter Hus. Songs
van o.a. Arno Hintjes en Dani Klein. Eindsong: 'When you were
sweet 16' door Dani Klein. Producenten: Frank Bak, Paul Breuls, San Fu Maltha, Bernard Mazauric, Victoria Singleton, Catherine Vandeleene. Camera: Jean-François Robin. Montage: Kant Pan. De kern van de film is het hanengevecht
tussen Chris en Glover. De ontwikkeling daarvan heeft vooral betekenis
voor Chris, die nog kan leren wat Glover al lang achter zich heeft
gelaten. Moraal van het verhaal: een leven zonder liefde is niets
waard. Opgenomen in Nice. Er wordt Frans, Engels en Nederlands
gesproken. In 'HP/de Tijd' van 25 november 1994 staat een uitgebreid
artikel over SUITE 16. In sommige bioscopen was vooraf SAFE SEX
van Greg Lawson te zien. Vertoond op het filmfestival van Berlijn
1995.
Première: 24 november 1994
K-106 minuten
TAXANDRIA
Raoul Servais
met: Richard Kattan (Jan, het 11-jarige prinsje), Julien Schoenaerts
(Bonze, zijn mentor), Armin Mueller-Stahl (vuurtorenwachter Karol/Virgilus),
Elliott Spiers (Aimé Parel, 16-jarige tekenaar), Katja
Studt (Ailée, zijn vriendin), Andrew Sachs (André/politiechef),
Daniël Emilfork (Minister), Cris Campion (Klooster), Joris
van Ramsbeeck (Versalus), David Kiss Ferehl (Taxandrian), Holl
Zsuzsa (Leading Lady), John Truscott (Driver)
Belgisch-Frans-Duits-Nederlands-Hongaarse co-produktie. Scenario:
Raoul Servais, Frank Daniel. Animatiefilm. Met een bootje komen
een aantal mensen aan op een strand. Ze worden belaagd door een
groep mannen met grote stokken en vervolgens gered door een vuurtorenwachter.
Een prinsje logeert in het grote strandhotel, waar hij onder leiding
van zijn privé-leraar aan zijn examens werkt. De waarschuwing
om vooral niet naar die vreemde vuurtorenwachter te gaan leidt
al snel tot de eerste ontmoeting. Door het prinsje in het licht
van de vuurtoren te laten kijken neemt de wachter hem mee naar
de wereld van Taxandria. Taxandria is een dictatuur waar een eeuwig
heden heerst nadat er een grote ramp heeft plaatsgevonden die
werd veroorzaakt door de techniek. Voor de mannen wordt van hogerhand
bepaald wat zij als beroep zullen uitoefenen; de vrouwen mogen
slechts baren. Één jongen, Aimée, die bezeten
is van tekenen, gaat desondanks tegen de onderdrukking in en zorgt
uiteindelijk voor een nieuwe vrijheid. Aimée komt namelijk
toevallig in contact met het meisje Ailee. Zij bezorgt hem een
camera, waarmee hij de prinsen fotografeert. Daarmee is, zoals
de voorspelling luidde, hun macht gebroken en het einde van het
eeuwige heden aangebroken. In een luchtballon ontsnappen de geliefden
uit de stad, die nu door een aardbeving totaal ten onder gaat.
De titel van de film is ontleend aan de indertijd gelijknamige
Romeinse provincie, gelegen in de Antwerpse Kempen en bekend om
de talrijke taxusbomen die er groeiden. De film speelt zich echter
af op het einde van de 19de eeuw in een stad aan zee vol gebouwen
in neo-classicistische stijl.
Achttien jaar geleden ontstond het idee voor deze film, in 1984
begon Raoul Servais met het werken aan de realisering. Kosten:
zeventien miljoen gulden. Opgenomen met het Duitse Toccata-systeem.
Simpel gezegd komt dit systeem erop neer dat de acteurs in een
getekende wereld rondlopen. Opgenomen in vier talenversies: Frans,
Duits, Engels en Nederlands. Het Nederlands Productiefonds heeft
niet meebetaald aan TAXANDRIA, de NOS en het CoBofonds wel. De
live-opnamen vonden plaats in de Hongaarse studio Mafilm in Boedapest.
De film ging in wereldpremière op het 21ste Filmfestival
van Vlaanderen te Gent op 4 oktober 1994. Pas één
week voor de première werd de film in de ontwikkelbaden
gestoken, de première was dus tevens try-out. Art direction:
de Nederlanders Ellen Dekker en Misjel Vermeiren. In 'AV magazine'
van december 1994 staat een een interview met co-producent René
Solleveld over de perikelen bij de financiering en realisering
van de produktie van TAXANDRIA. Geen bioscooproulement in Nederland.
Grote prijs en de prijs voor de beste Europese fantastische film
op het festival van Rome, augustus 1996.
Première: 4 oktober 1994 (Filmfestival Gent)
K-85 minuten
TEN MONOLOGUES FROM THE LIVES OF THE SERIAL KILLERS
Ian Kerkhof
met:Rodney Beddall, Kain, Mark Bellamy, Lorand Sarna, David Swatling, Ian Kerkhof, Pieternel Pouwels, Liz Savage
Scenario: Ian Kerkhof, gebaseerd op teksten van J.G. Ballard, Charles Manson, Henry Rollins, Roberto Lannes. Experimentele film waarin aan de hand van een tiental monologen het fenomeen seriemoordenaars wordt belicht. Door middel van een combinatie van authentieke en fictieve geluidsfragmenten, pornofilms en gevonden filmmateriaal, toont de film in welke context seriemoorden worden gepleegd. In een van de monologen onaneert de regisseur zelf voor de camera, terwijl er een pornofilm op zijn lichaam wordt geprojecteerd. Muziek: Gheto Boys, Mnemonists. Produktie:Ian Kerkhof, Joost van Gelder. Produktiemaatschappij: Stichting Zapruder. Geluid: Fokke van Saane. Camera: Joost van Gelder. Montage:René A. Hazekamp, Herbert van Drongelen. Regisseur Ian Kerkhof tracht de seriemoordenaars niet psychologisch te doorgronden, maar maakt veeleer een statement over de ontworteling en het verval in de hedendaagse samenleving. Seriemoordenaars zijn volgens Kerkhof symptomatisch voor het einde van een tijdperk; hun gebrek aan motieven weerspiegelt ons tanende vertrouwen in politiek, religie en filosofie. Engels gesproken. Gedeelde hoofdprijs (is de helf van 10.000 Marken) in de categorie documentaire op het Filmfestival Potsdam. Vooraf werd THE DEAD MAN 2: RETURN OF THE DEAD MAN van Ian Kerkhof vertoond. Eindexamenfilm NFTVA van 26 minuten in kleur (met: Jaap Hoogstra, Caroline Sabin, Jack Wouterse, Monique Bouwer) naar het werk van Georges Bataille. Een oude man heeft niets om voor te leven. In Marie vindt hij een een nieuw exces om te blijven leven. De film opent met twee kale, tegenover elkaar geknielde mannen. Lichaamssappen vloeien rijkelijk wanneer de man links in de mond van de man rechts braakt, terwijl deze laatste ook nog eens druk met zijn geslacht in de weer is.
Première: 1 september 1994
K/ZW-60 minuten
VENUS IN FURS
Maartje Seyferth/Victor Nieuwenhuijs
met: André Arend van Noord, Anne van de Ven, Raymond Thiery,
Hilt de Vos, Claire Mijnals, Meredith Chan-A-Hung, Sabine te Vrede
Scenario: Maartje Seyferth, Victor Niewenhuijs, Ian Kerkhof, geïnspireerd
op de roman 'Venus im Pelz' van Leopold von Sacher Masoch uit
1869, waarin voor het eerst het spel van onderwerping, fantasie
en macht werd beschreven. In het begin van de film belanden we
in bed bij hoofdpersoon Severin von Kusiemski en zijn vriendin
Wanda von Dunajew. De twee sluiten een contract waarmee Severin
zich verplicht Wanda op haar wenken te bedienen. Met genoegen
vervult hij zijn huishoudelijke taken, totdat strijken, tuinieren
en het schrobben van de vloer hem niet genoeg bevrediging meer
schenken. Severin daagt zijn meesteres uit hem eens lekker met
de zweep te bewerken. Aanvankelijk slaat ze er vol overtuiging
op los, maar al snel blijkt dat ze liever geknuffeld wil worden.
Uit liefde blijft ze het spel echter meespelen. Film gaat echter
niet zozeer over de sm-cultuur, als wel over het uitleven van
erotische fantasieën. VENUS IN FURS bestaat uit drie onderling
gelieerde tijds- en verhaalniveaus waarin realiteit en illusie
worden verweven. Opgenomen in de zomer van 1993 in Overijssel.
Om de kosten te drukken is gebruik gemaakt van Russisch filmmateriaal.
Film is in het Engels nagesynchroniseerd. Tijdens het tweede Internationaal
Film Festival van St. Petersburg (juli 1994) onderscheiden met
het predikaat 'Beste buitenlandse film'. De prijs bestond uit
een bonbonschaal, daar geld schaars is in Rusland. Silver Award,
Australian Cinematographers Society. Vooraf werd WAGNERS RING/Frank
Scheffer (K-4 minuten, Nederland 1992) vertoond; Scheffer vat
in deze film op aandringen van componist John Cage 14,5 uur opera
samen in 4 minuten. De keuze van de fragmenten uit de 'Ring des
Nibelungen' van Richard Wagner liet hij over aan een computer
die volgens de principes van de I Ching geprogrammeerd was. Peter van Bueren in 'de Volkskrant' van 16 maart 1995: "Met even toepasselijke als voor de hand liggende muziek van onder meer Mahler en Grieg scheppen Seyferth en Nieuwenhuijs een sfeer die de romantische verbeelding onderstreept. Ook de strak gestileerde beelden werken sterk mee aan een soort magisch-realisme, waarin de psychologisch en filosofische betekenis van het thema volop tot haar recht komt. (...) VENUS IN FURS gaat een stuk dieper dan de manier waarop SM meestal in de film wordt benaderd: ranzige porno of een reportage over het martelhuis Doma."
Première: 30 januari 1994 (International Film Festival
Rotterdam)/16 maart 1995 (Rialto-Amsterdam, 't Hoogt-Utrecht)
ZW-70 minuten
VLINDER TILT DE KAT OP, DE
ook: THE BUTTERFLY LIFTS THE CAT
Willeke van Ammelrooy
met: Arjan Kindermans (David Storm), Marjolein Beumer (Linda,
Davids ex-vriendin), Rik Launspach (Anton, Davids broer), Karla
Wieringa (Marjan), Joost van Hezik (Robert), Jules Croiset (huisarts),
Duco Luitse (Alexander), Josée Ruiter (wijkverpleegster),
Marnix Kappers (zanger), Hugo Vanek (pianist), Yolanda Zwartjes
(barvrouw), Slager Koekebier (slager), Eugene Reisser, Peter Vos
(zwervers), Paul van der Plas, Dennis Overweg, Paul Metten (bouwvakkers),
Marjolein Fockens (conductrice), Bob Hellenberg Hubar jr. jr.,
Jacky Koper, Felix Chiotaxis, Dennis Verheul, Calvin Corder, Louis
Stam (kinderen), Yvonne Brandsteder (café bezoekster),
Gert-Jan Hofsté (cafébezoeker)
Scenario: Carel Donck, Willeke van Ammelrooy, Sander Vos. DE VLINDER
TILT DE KAT OP gaat over de driehoeksverhouding tussen Linda en
de broers David en Anton, die al vanaf hun prille jeugd met elkaar
optrekken. Als David en Linda een verliefd jong stel zijn geworden,
ontdekt David dat hij multiple sclerose heeft. Hij kapt daarna
radicaal met zijn oude leven en het drietal valt uit elkaar als
David besluit naar Nepal te gaan. Hij gaat daar helemaal voor
zijn grote passie: bergbeklimmen. Als Anton tien jaar later -hier
begint de film- op verlaat verjaardagsbezoek bij David langsgaat,
treft hij hem roerloos op de grond van zijn Amsterdamse woning
aan. Ook Linda komt toevallig langs, samen met Robert, het inmiddels
tienjarige zoontje dat David bij haar heeft verwekt. David hoort
dan dat hij een zoon heeft. Hij kan dat aanvankelijk niet accepteren,
want hij heeft ervoor gekozen om geen relatie te hebben, zodat
hij op elk moment een eind aan zijn leven kan maken. Uiteindelijk
vertrekt Anton alleen naar Frankrijk. David, Linda en Robert blijven
op het Centraal Station van Amsterdam achter. Muziek: Maarten
Hartveldt. Zang van C.C. Rider ('She's so fine'), Marnix Kappers
('Wijkzuster Walstra') en Marco Bakker (titelsong). Eerste grote
speelfilm van Willeke van Ammelrooy. Oorspronkelijk wilde Willeke
van Ammelrooy 'Een ongewenst verlangen' van Tom Pauka -dat ook
over een MS-patiënt gaat- verfilmen, maar door een conflict
over geld (4.000 gulden per jaar) met uitgeverij Querido ging
dat niet door. Carel Donck (bekend van onder meer de NCRV-televisieserie
'De zomer van '45') schreef toen een eigen scenario. Sander Vos
heeft daarop dat scenario met Willeke van Ammelrooy humoristischer
en filmischer gemaakt. Willeke van Ammelrooy had -in 1983 al-
Gerard Thoolen, Peter Faber en Edda Barends voor de hoofdrollen
in gedachten, maar Peter Faber twijfelde en Gerard Thoolen eiste
een maand voor de opnamen dat het scenario zou worden herschreven.
Daarop werd voor drie nieuwe, jongere hoofdrolspelers gekozen.
Producent Dick Schreiner had halverwege de productie geen geld meer om de film 'bioscoopklaar'
te maken. Voor de tekorten wist Willeke van Ammelrooy geld los
te peuteren bij Biodermal, Fugro, de RABO-bank, Univest, de Stichting
Chronisch Zieken, MS Research, het Prinses Beatrixfonds en zelfs
bij particulieren. Editor: Denise Janzée (Willeke van Ammelrooy's
dochter). De titel is gebaseerd op de Japanse haiku 'De berg is
zwaar, maar de vlinder tilt de kat op'. Wat betekent dat elk voorval
in het leven op verschillende manieren te interpreteren is. Als
je een kat ziet springen naar een vlinder, kun je je ook voorstellen
dat de vlinder de kat omhoog tilt aan een onzichtbaar draadje.
Kosten film: 2.000.000 gulden. In het kader van de culturele alliantieprijzen
ontving DE VLINDER TILT DE KAT OP een premie van f 13.750,- op
het 21e Internationaal Filmfestival van Vlaanderen 1994. Tijdens
een filmfestival van door vrouwen gemaakte speelfilms in Minsk
(Wit Rusland) kreeg de film de publieksprijs. Als souvenir kreeg
Willeke van Ammelrooy een lepel. In 'Skrien' nummer 198 (oktober/november
1994) en 'Vrij Nederland' van 12 november 1994 staan uitgebreide
artikelen over de produktieproblemen bij deze film. Gemengd ontvangen. Dick van den Heuvel in 'de Telegraaf' van 10 november 1994: "(...) geen hemelbestormer van een film. De verhaalstructuur en de manier van vertellen zijn bijna klassiek. Toch is de houding van de regisseuse tegenover haar onderwerp integer en zijn de acteerprestaties van Arjan Kindermans, Marjolein Beumer en Rik Launspach zonder meer goed. Een film die een groot publiek zal behagen zonder de sentimenten en het medelijden dat je bijna gratis bij een dergelijk onderwerp krijgt. Alleen al daarom verdient Van Ammelrooy een compliment." Mark Duursma in 'Trouw' van 10 november 1994: "De intentie verdrukt de fictie. (...) Het spel is geloofwaardig genoeg. De acteurs hebben de pech dat ze door het scenario zijn vastgezet in een web van symboliek en goede bedoelingen. (...) Haar [Van Ammelrooys] doorzettingsvermogen dwingt bewondering af, maar van een heuse speelfilm is nauwelijks sprake. Het is te veel educatie en te weinig fictie. " Peter van Bueren in 'de Volkskrant' van 10 november 1994: "(...) De uitleg van de spreuk is tamelijk overbodig, zoals meer dingen in de film een overbodige uitleg krijgen (...) Is dat de zwakte van een debutante of het gevolg van een jarenlang sleutelen aan een produktie tegen alle klippen op gemaakt moest worden? Het is niet (meer) na te gaan en het doet niet af aan de kwaliteiten van DE VLINDER TILT DE KAT OP. Dat zijn vooral: uitstekend spel, zorgvuldigheid en een verzorgde afwerking. Willeke van Ammelrooy laat aan iedereen die eraan twijfelde zien dat zij wel degelijk in staat is een waardevolle, professionele film te maken. Alleen zou die de volgende keer iets minder fragiel mogen zijn." PK in 'NRC Handelsblad' van 9 november 1994: "Het is bizar, bizar, zo bot, zo bot. De dialogen hangen aan elkaar van cynische spitsvondigheden of wat daar voor door moet gaan en van ruziebelustheid, ieder woord wordt aangegrepen om elkaar mis te verstaan of te beledigen. (...) Ergerlijk is ook het scenario dat aan alle kanten door de film heen steekt, geen scène of er wordt nadrukkelijk iets in beweerd. Door spelers die zonder uitzondering abominabel slecht spelen. Wat mis kon gaan, kortom, ging mis." Mark Moorman in 'Het Parool' van 9 november 1994: "Er is nogal wat moeite gedaan om de ziektegeschiedenis te omhullen met verzachtende omstandigheden en er een relationeel drama van te maken. DE VLINDER TILT DE KAT OP kent een paar veelbelovende aanzetten en een aantal mooi geacteerde scènes, maar blijft uiteindelijk steken op het niveau van een sjieke soap-opera. Willeke van Ammelrooy meldt dat als DE VLINDER TELT DE KAT OP te weinig publiek trekt, ze het regisseren voor gezien houdt. Dat is met het onvoorspelbare Nederlandse publiek een gevaarlijke uitspraak. " De film, die in zeven kopieën werd uitgebracht, trok slechts 968 bezoekers. In december 1995 kocht Sino Universal Co. Ltd de
rechten van DE VLINDER TILT DE KAT OP en van KRIMA KERIME, die beide in 1996 in de Chinese bioscopen gaan rouleren. Het contract biedt de mogelijkheid dat de films ook op de landelijke televisie in China te zien zullen zijn.
Première: 10 november 1994
K-105 minuten
WILDGROEI
ook: IT WILL NEVER BE SPRING
Frouke Fokkema
met: Hilde van Mieghem (Lin Lammerse), Thom Hoffman (uitgever
Emil Lombardo), Ellen ten Damme (Maro Lammerse), Julien Schoenaerts
(Detlef), Hans Croiset (Duvekot), Fiet Dekker (Mien), Pim Lambeau
(Johanna), René Eljon (barkeeper), Ger Thijs (Casanas),
Joop Cramer (accordeonist feest), Sep van Kempen (mooie boerenjongen),
Henk Kemps (Boris, postbode)
Scenario: Frouke Fokkema. Een vrouw vat een obsessieve liefde
op voor een onbekende uitgever. De aantrekkingskracht neemt alleen
maar toe als blijkt dat deze vrijgezel is en een fraai landhuis
in de Betuwe bewoont. Ze besluit dat ze die man moet hebben tot
elke prijs. Na de bekrachtiging van hun romance blijken de minnaars
maar bar weinig gemeen te hebben, behalve zin in sex. Om alles
een beetje levendig te houden, geven ze zich over aan ingewikkelde
machtsspelletjes, waarbij steeds minstens één partner
gehavend uit de strijd komt. Na de introductie van een derde partij,
Lins ongecompliceerde, door weinig principes gehinderde zuster
Maro, verloopt de verhouding nog moeizamer. De teloorgang van
hun relatie is een gevolg van het feit dat ze elkaar eigenlijk
letterlijk niets te vertellen hebben. Het enige gespreksonderwerp,
de roman die Lin aan het schrijven is, wordt het strijdperk waarop
alle irritaties worden uitgevochten. Muziek: Han Otten en Maurits
Overdulve, Soundpalette. Muziekstuk: 'Plain gold ring' door Nina
Simone. Camera: Gerard Vandenberg. Montage: Ot Louw. Art direction: Rikke Jelier, Alfred Schaaf. Geluid: Huub Nijhuis. De titel van de film is ontleend aan het psychiatrisch
jargon en betekent 'het malen in je hoofd', waar vooral demente
ouderen last van schijnen te hebben. Het slotbeeld eindigt in
het wit, omdat de oorspronkelijk bedoelde (en gefilmde) val over
de reling van de brug niet goed gelukt was. Opgenomen in de Betuwe
en o.a. in bioscoop 'The Movies' te Amsterdam. Zwart-wit film
is gebruikt voor de baby- en de doodscènes. Kosten film:
2.500.000 gulden. Geselecteerd voor het 47ste Festival International
du Film te Cannes voor het onderdeel 'Semaine de la Critique'.
In januari 1996 won WILDGROEI op het International Filmfestival
Faces of Love in Moskou de hoofdprijs (10.000 $). Het scenario van de film is verschenen als 15e deel in de reeks
'Het Nederlands Scenario' (1994). 6.229 bezoekers.
Première: 14 april 1994
K/ZW-92 minuten
XIME
Sana Na N'Hada
met: José Tambá (Bedan), Justino Neto (Raul), Aful
Macka (Iala), Etelvina Gomes (N'Dai), Juan Carlos Tajes (Cunha),
Daniel Smith (Padre Vittorio), Namba Na Nfadn (Sidu), Bia Gomes
(N'Rani), Jacquelina Camará (Samy), Sene Nanque (Quebá
Mané), José Carlos M'Bombo (Cipaio), Beghatera Tamá
Na Numna (Mereck/José-Manuel)
Nederlands-Guinese co-productie. Scenario: Sana Na N'Hada en Joop
van Wijk. Het leven in een dorpssamenleving vlak voor het begin
van de gewapende onafhankelijkheidsstrijd (1963-1974) tegen de
Portugese koloniale overheersing. De goede oogst zorgt voor een
reden tot optimisme. Toch is Iala, weduwnaar en vader van Raul
en Bedan, bezorgd. De oudste zoon Raul volgt een opleiding tot
priester in Bissau en toch zoeken de koloniale autoriteiten hem.
Waar is hij? Zijn jongste zoon Bedan daagt de autoriteiten uit
en wordt ook nog verliefd op de verloofde van zijn vader. Raul
keert terug naar het dorp. Zijn vader en de dorpspriester wijzen
hem af. Bedan moet de initiatieriten voor jonge mannen ondergaan
om tot de wereld van de volwassenen te kunnen behoren. Het ritueel
wordt bruut onderbroken door een groep soldaten die Raul zoeken.
In de loop van de gebeurtenissen vindt Raul de dood. Muziek: Patricio
Wang, Malam Mané. Guinees-Creools en Portugees gesproken.
Opnamen gemaakt in het stadje Katio (gelegen in het zuiden van
Guinee-Bissau) in 1993. XIME werd gedeeltelijk gefinancierd met
geld van het ministerie van Ontwikkelingssamenwerking en het filmproject
had daarom ook deels het karakter van een ontwikkelingsproject.
De meer ervaren Nederlandse cineasten, technici en acteurs werden
geacht hun kennis over te dragen aan hun Guinese collega's. Ook
werd er financiele steun gegeven door de NOS en het Productiefonds.
Opnamen van de film verliepen niet geheel zonder problemen o.a.
doordat scènes overgedaan moesten worden door vergeten
van attributen, taalproblemen en cultuurverschillen. Vijf verschillende
nationaliteiten op de set: Nederlanders, Guineeërs, een Franse
geluidsman, Argentijnse best boy en een Chileense acteur. Één
tolk die allen verstond. Cameraman: Melle van Essen. Producent:
Hillie Molenaar. XIME is de derde speelfilm die in Guinee-Bissau
is gemaakt. Meer informatie in 'Elsevier' van 5 maart 1994. Geselecteerd
voor het filmfestival van Cannes in mei 1994 voor het programmaonderdeel
'Un Certain Regard'. Special Jury Award - Carthage 1994, Special
Jury Award - Amiens en Grand Prix du Festival op het Montréal
Film Festival 1995.
Première: 9 november 1995
K-95 minuten
ZWIJGENDE REIZIGER, DE
ook: A SILENT TRAVELLER
Ibrahim Selman
met: Abdulkadir Yousif (Silo), Walid Hadji (Simko), Halima Sadik
(Kurde), Umet Ali (Moho), Sadik Abdullah (Mullah), Bangin Abdulkadir
(Azad), Adiba Salih (Amé), Basna Bamerni (grandmother),
Subhi Sadik (Mahmod Yazidi), Said Ali (Taho), Saria Hassan (Gulizar),
Salim Omar, Hassan Guli, Jalal Khalil, Lukman Atrushi (Peshmerga's),
Hamid Darwish, Serbest Sabri (soldiers), Khalid Mahmod, Lazgin
Yousif, Jasin Ahmed (policemen), Ikhlas Daved, Mohammed Ali, Yousif
Rashid, Ramazan Haddad, Halima Abdulkarim (villagers), Zana and
Zalal Lazgin, Dilvil, Pirjin, Gundi, Pewan and Churin Abdulkadir,
Farid, Dyiar, Shilan, Bewar, Kawar and Mahmod Khalid (children),
Vicky Georgallapis, Maria Patikopoulou, Amalia Malama, Lenia Spilioti,
Georgia Potari (dancers), Stavros Georgoulas, Kostas Klidonas,
Ilias 'Marmaras, Karina Meeuwse, Potis Mitseas, Hairulla Niroui,
Spiros Petreas, George Razis, Ibrahim Selman, Heleen Verhelst
(extra's)
Scenario: Ibrahim Selman, Hugo Heinen, Rolf Orthel. 'Koerdische'
speelfilm over het leven in een naamloos Koerdisch bergdorp, waar
de eindeloze strijd tussen het regeringsleger en de voorvechters
van een vrij Koerdistan, leidt tot verdeeldheid, moord en onderdrukking.
De film vertelt het verhaal van een Koerdische schaapherder en
zijn twee kinderen. Na een confrontatie tussen soldaten en vrijheidsstrijders,
besluit de herder een pistool te kopen om zichzelf te kunnen verdedigen.
De spanningen in het dorp lopen hoog op wanneer de neef van de
schaapherder als politiebeambte in het dorp terugkeert. De jonge
man begrijpt al snel dat een aantal dorpsbewoners, zijn oom incluis,
wapens verbergen. Zijn gevoelens voor de dochter van zijn oom
maken het voor hem echter moeilijk te handelen naar de instructies
van zijn superieuren. Dan besluiten de vrijheidsstrijders het
politiebureau aan te vallen. Muziek: Dalshad Said, Serbest Zozan,
Democrat Taha. Producent: Rolf Orthel. Speelfilmdebuut van de
in Irak geboren regisseur, die in 1981 naar Nederland verhuisde.
DE ZWIJGENDE REIZIGER werd onder moeilijke omstandigheden in Griekenland
opgenomen met een grotendeels Nederlandse technische equipe en
niet-professionele acteurs, die het getoonde werkelijk hebben
ondervonden. De financiering kwam rond dankzij een bijdrage van
de directie Kunsten van het ministerie van WVC, tevens werkgever
van de regisseur. Het Fonds voor de Nederlandse Film wees de subsidieaanvrage
af op grond van de geringe kwaliteit van het scenario. De film
was slechts één week in The Movies in Amsterdam
te zien en trok 90 (!) betalende bezoekers.
Première: 17 november 1994
K-92 minuten
1995
AFFAIR PLAY
Roeland Kerbosch
met: Derek de Lint (Alex Witsen), Lysette Anthony (Lisa Parks/Lucy),
Bill Sage (Mickey), Ann Hasekamp (aunt Caroline), Valerie Valentine
(Julia), Boudewijn de Groot (Simon West), Sieto Hoving (Maurice),
William Sutton (Koning), Jeanne Wikler (Jenny), Carel Alphenaar
(dr. Hulst), David Palffy (David), Martijn Nieuwerf (Alex Witsen,
20), Hans Somers (Simon West, 20), Rodney Beddall (waiter), Marius
Monkau (Andrew), Lesly Gray (singer), Mary Moher (mom), Ray Goodsir
(dad), Daniel Thomas Frankl (caddy), Michael Mouratch (pianist at recital), Rob Mulders (Sotheby auctioneer), Eveline van Oirschot, Albertine Verlinde (Sotheby sales assistants), Ben Weber (diamond cutter), Tom van Beek, Amanda Wolzak, Robert Eugene, Tim Gunther, Valentijn Ouwens (revoicing artists), Aart, Marga, Jan, Angelique, Paul, Brunhilde, Nora, André, Jan, Anna, Delia, Ans, Ab (salsa dancers); nasynchronisatie: Derek de Lint (Martijn Nieuwerf)
Scenario: Roeland Kerbosch, Bastiaan Gieben, gebaseerd op een
toneelstuk van Dimitri Frenkel Frank. Engelstalige thriller. De
rijke diamantair en vrijgezel Alex Witsen ontmoet de jonge, beeldschone
Amerikaanse Lisa. Na een kortstondige, heftige verliefdheid besluiten
ze te trouwen. Het geluk is van korte duur, want Alex blijkt buitengewoon
jaloers te zijn. Zijn jaloezie is waarschijnlijk het gevolg van
een traumatische ervaring uit zijn verleden, waarbij zijn toenmalige
vriendin, Lucy, om het leven kwam. In een poging zijn huwelijk
te redden en zijn jaloersheid beheersbaar te maken vraagt hij
aan een jonge golfprof, Mickey, zijn vrouw te verleiden. Al snel
komt Mickey echter bij Alex terug: Lisa is niet geïnteresseerd.
Alex overtuigd hem ervan dat hij moet doorzetten. Mickey raakt
aldus hopeloos verliefd op de ongenaakbare Lisa. De rollen draaien
zich om en Mickey ziet kans Alex te chanteren in de hoop Lisa
te winnen. Lisa geeft nauwelijks toe aan de verleidingen van Mickey.
Lisa ontdekt een foto van Lucy en is geschokt door de gelijkenis.
Stukje bij beetje vindt Lisa steeds meer uit over de gebeurtenissen
in het verleden. Mickey verleidt tenslotte Lisa. Nu pas dringt
het tot Alex door hoe gevaarlijk het spel is wat hij speelt. Lisa
verlaat Alex. Ze wil noch met Alex noch met Mickey iets te maken
hebben en stort zich volledig op haar werk. Alex ziet geen toekomst
meer. De gebeurtenissen laten Lisa niet los. Ze gaat op onderzoek
uit en ontdekt de ware toedracht van het auto-ongeluk en Lucy's
dood; het was niet Alex, maar zijn vriend Simon die verantwoordelijk
was voor haar dood. Muziek: Laurens van Rooyen. Eindsong: 'Image
of love' door Mandy Huydts. De titel dient te worden geschreven
als 'AfFair play' en kan dus, woordgrapgewijs, zowel 'relatiespel'
als een 'een eerlijk spel' betekenen. Budget: 4.000.000 gulden.
Slecht ontvangen.
Première: 25 mei 1995
K-95 minuten
ALETTA JACOBS : HET HOOGSTE STREVEN
ook: WIE WAS ALETTA JACOBS?/ALETTA JACOBS, EEN ZOEKTOCHT
Nouchka van Brakel
met: Luutgard Willems (Aletta Jacobs), Hans Kesting (liberale
politicus Carel Victor Gerritsen en levensgezel van Aletta Jacobs),
Max Arian (Aletta's vader), Catherine ten Bruggencate (Aletta's
moeder), Truus te Selle (mademoiselle), Edwin de Vries (professor
Rosenstein), Sacha Bulthuis (Jeanette Broese van Groenou), Annemartien
Lousberg (Meretrix), Monic Hendrickx (Amsterdamse meretrix), Hilt
de Vos (Belgische feministe), Krijn ter Braak, Rijkent Vleeshouwer,
Albert van Ham (hoogleraren), Wigbolt Kruyver (huwelijksbeambte),
Juul Vrijdag (kiesvrouw), Femke Broere (dame Charlotte), Esther
Vromans (zwangere vrouw), Anais d'Olivat (heel jonge Aletta),
Henny de Swaan (oude Aletta Jacobs), Nouchka van Brakel (interviewster)
Scenario: Nouchka van Brakel, Eugenie Jansen en Digna Sinke. Biografische
speelfilm met documentaire elementen over het leven van Aletta
Jacobs. Aletta Jacobs, in 1854 geboren in Sappemeer, was het eerste
meisje dat tot de HBS werd toegelaten. Op haar zeventiende verjaardag
schreef ze hoogstpersoonlijk een brief aan minister Thorbecke
met het verzoek tot inschrijving aan de Groningse universiteit.
Thorbecke honoreerde dat; ze werd Nederlands eerste studente.
Na haar studie vestigde ze zich als eerste vrouwelijke arts in
Amsterdam. Daar hield ze onder meer een gratis spreekuur voor
volksvrouwen. Ook verspreidde ze door vrouwen te gebruiken voorbehoedsmiddelen
en protesteerde ze fel tegen misstanden in de prostitutie. Toen
ze 38 was trouwde ze met Carel Victor Gerritsen; ze kreeg een
kind, dat maar één dag heeft geleefd, door een fout
van de accoucheur. Later bemoeide ze zich met politiek en werd
mede door haar inspanningen het vrouwenkiesrecht ingevoerd. Aletta
Jacobs overleed in 1929. In de film figureert regisseur Nouchka
van Brakel als een interviewster die in het verhaal inbreekt en
tijdgenoten ondervraagt over het fenomeen Dr. Jacobs. Aan het
eind van de film komt het in een bloeiend koolzaadveld (de enige
opname in kleur) tot een ontmoeting tussen Aletta Jacobs en Nouchka
van Brakel. Muziek: Boudewijn Tarenskeen. De oudere Aletta wordt
gespeeld door de oer-feministe Hennie de Swaan. Opnamen startten
op maandag 6 juni 1994. Televisiefilm voor de KRO. ALETTA JACOBS
werd voor het eerst vertoond op zaterdag 16 september 1995 in
haar geboorteplaats Sappemeer.
Première: 28 september 1995.
ZW/K-65 minuten
ALL MEN ARE MORTAL
ook: TOUS LES HOMMES SONT MORTELS
Ate de Jong
met: Irène Jacob (Regina), Stephen Rea (Fosca), Colin Salmon
(Chas), Marianne Sägebrecht (Annie), Maggie O'Neil (Florence),
Steve Nicolson (Laforet), Chiara Mastroianni (Françoise),
Jango Edwards (Adelson), Derek de Lint (Bertus), John Nettles
(Sanier), Michael Gaunt (mayor of Rouen), Miranda Forbes (hospital
nun/sister), Roger Monk (boxing announcer), Fons Elders (existentialist
1), Gaia Elders (existentialist 2), Marlene Sidaway (hotel maid),
Jane Wymark, Terrence McGinity, Ewan Bailey, Eryk Sobesto (actors),
George Raistrick (police chief), David Healy (movie producer)
Nederlands-Frans-Engelse co-produktie. Scenario: Ate de Jong,
Olwen Wymark, Steven Gaydof, naar Simone de Beauvoirs 'Tous les
hommes sont mortels'. Frankrijk, omstreeks 1945. Regina, een 25-jarige
actrice, wordt verliefd op Fosca, een man die onsterfelijk blijkt
te zijn en die dat later bewijst door voor haar ogen zijn keel
door te snijden. Fosca is zevenhonderd jaar oud en herinnert zich
al zijn geliefden. Maar in al deze gezichten vindt hij telkens
weer Regina terug, de vrouw van wie hij houdt. Fosca test haar
liefde voor hem. Regina krijgt uiteindelijk de keuze om samen
met Fosca onsterfelijk te blijven. Maar kunnen onsterfelijkheid
en volledige overgave samengaan? Of is de ware liefde alleen maar
mogelijk juist omdat deze per definitie eindig is...? Muziek:
Simon Fisher Turner, Michael Gibbs. Art direction: Ben van Os.
De roman speelt voor tachtig procent in het verleden. De film
daarentegen blijft vrijwel uitsluitend in het heden, met uitzondering
van enkele surrealistische flashbacks. Budget van 7 miljoen gulden.
Opnamen gemaakt in Parijs, Londen, Boedapest en Amsterdam; o.a.
het Jan van Galenbad. Zeer slecht ontvangen; met name de acteerprestaties
van Irène Jacob en Stephen Rea en de regie werden gehekeld.
Ate de Jong beschouwde zelf de produktietijd van deze Europese
film als een martelgang. Voor de vrouwelijke hoofdrol had De Jong
Catherine Deneuve op het oog. Zij had toegezegd maar kwam door
de langdurige onderhandelingen op andere gedachten. Vervolgens
werd Jessica Lange benaderd. Zij vroeg anderhalf miljoen dollar
en was niet acceptabel voor de Fransen. Gold Award voor beste
speelfilm op het internationale filmfestival van Houston in april
1996.
Première: 23 september 1995 (Nederlands Film Festival)/30
november 1995
K-95 minuten
ANDERE KANT VAN DE TUNNEL, DE
ook: THE OTHER END OF THE TUNNEL
Bob Entrop
met: Nikolai van den Hoek (Martijn), Mimuon Oaïssa (Fez), Linda van den Bremer (Nathalie), John Leddy (vader Martijn), Truus te Selle (moeder Martijn), Cees van Gerven (Eddy), Rob Hartman (Johnny), Fred Rombouts (direkteur), Saskia Zilvertand (bruid), Axel Zilvertand (bruidegom), Bob Entrop (vertegenwoordiger), G.H. van Beek (conciërge), Jan Wasser (leraar), Peter Jeucken (bedrijfsleider), Tonia 't Hart (vrouw 1), Ellie Rietveld (vrouw 2), Dabbe van den Brand (clowntje), Robby Bhalla (jongetje met bal)
Scenario: Bob Entrop. Met live muziek gelardeerde jeugdfilm over
drie jongeren die binnen een jaar hun dromen willen verwezenlijken.
Martijn, manager van een popgroep, droomt van een carrière
als dichter. Wanneer blijkt dat zijn verlangen niet strookt met
de verwachtingen van zijn ouders, kapt hij met school en begint
hij te gokken. Gaandeweg werkt hij zich dieper in de schulden.
Hij verspeelt niet alleen zijn eigen geld, maar ook dat van zijn
band en zijn vriendin Nathalie. Wanneer hij door de groep aan
de kant wordt gezet en bemerkt dat zijn vriendin voor haar zangcarrière
kiest, komt hij in een sociaal isolement terecht. Zijn Marokkaanse
vriend Fez probeert hem van het spelen weg te houden, maar beseft
dat Martijn alleen te helpen is als hij zelf wil. Muziek: Toon
Plasman en Second Edition. Na de aftiteling volgt nogmaals het
clownsmeisje, die vertrekt ditmaal. Opnamen gestart in juli 1994.
Budget: 550.000 gulden. Opgenomen in Rotterdam in 3 weken. De
ministeries van Onderwijs, WVC en Justitie, de provincie Noord-Brabant
en een aantal steden financierden de film, die door de EO in een
later stadium is uitgezonden. Eervolle vermelding van de jury
op het Caïro International Film Festival for Children in
maart 1996.
Première: 22 september 1995 (Nederlands Film Festival)
K-96 minuten
ANTONIA
ook: ANTONIA'S LINE/ANTONIAS WELT
Marleen Gorris
met: Willeke van Ammelrooy (Antonia), Els Dottermans (dochter Daniëlle), Jan Decleir (boer Bas), Marina de Graaf (Deedee, een zwakbegaafde vrouw), Mil Seghers (Kromme Vinger), Dora van der Groen (Allegonde, moeder van Antonia), Veerle van Overloop (Thérèse), Fran Waller Zeper (Olga de Russische), Elsie de Brauw (lerares Lara), Wimie Wilhelm (Letta, moeder van 12 kinderen), Michael Pas (Janne), Jakob Beks (boer Daan), Esther Vriesendorp (Thérèse als 13-jarige), Carolien Spoor (Thérèse als 6-jarige), Thyrza Ravesteijn (Sarah als 6-jarige), Catherine ten Bruggencate, Reinout Bussemaker, Jan Steen, Paul Kooij, Leo Hogendoorn, Flip Filz, Dirk Zeelenberg, Ellen Dikker, Truus te Selle, Filip Peeters, Erik de Bruyn, Petra Laseur, Michel van Dousselaere, Hans Man in 't Veld, Johan Heldenbergh, Victor Löw, Igor Corbeau, Carlo van Dam, Aurelie Verstraeten, Jeroen Huysmans, Kristel Olejniejoh, Gilles Robertino, Daisy en Dorien van Laer, Gabriella Martinson, Gilles van Durme, Nicky Wolfs, Jesse en Menno Tomballe, Sarah de Ceuleer, Tamara en Barbara Maes, Ilse Dense, Christophe de Laere, Antoon Schotsaart, Christophe Horemans, Pieter Callens, Jascha Vervoort, Jenne Decleir, Daniel Dailly, Eddy Praet, Adriaan van den Hoof, Cederic Missine, Tine Vanhoucke, Stijn Rabaey, Charlène Pottevin ; Vertelster: Lineke Rijxman ; Margo Dames (stem van Thérèse), Hans Kesting (stem van Blacksmith), Manon Sodderland (afbeelding van Maria), Gosewijn Zwanikken (afbeelding van Jezus)
Nederlands-Belgisch-Engelse co-produktie. Scenario: Marleen Gorris.
Bij aanvang van de film begint Antonia, een vrouw van bijna negentig,
aan de laatste dag van haar leven. Haar gedachten gaan terug naar
de tijd toen ze terugkeerde naar haar geboortedorp om haar moeder
te begraven. Ze besloot te blijven. Samen met haar dochter Daniëlle
werkt Antonia op het land. Antonia ontmoet 'boer' Bas met wie
ze de rest van haar leven, naar beider tevredenheid, een ongetrouwde
liefdesrelatie zal onderhouden. Dochter Daniëlle baart Thérèse
en deze briljante kleindochter baart Sarah, die het sterke, aardse
karakter van Antonia heeft geërfd. Zij weet net als haar
overgrootmoeder instinctief dat je het leven moet omhelzen. Bijna
vijftig jaar dorpsleven verschijnt in beeld, geïllustreerd
aan de hand van de lotgevallen van Antonia en de mensen om haar
heen, en aan elkaar gevlochten door de stem van haar achterkleindochter
Sarah. Het excentrieke gedrag van Antonia en haar nakomelingen
-vooral vrouwen- heeft een absurdistisch en hilarisch effect op
de kleine dorpsgemeenschap. Muziek: Ilona Sekasz. Eind 1987 was
het scenario van ANTONIA al af, maar de financiering nam zeven
jaar in beslag. Julie Christie was aangetrokken voor de hoofdrol,
maar zij gaf de rol terug. De film kwam uiteindelijk tot stand
met geld van de fondsen uit de drie betrokken landen, aangevuld
door Eurimages. Willeke van Ammelrooy heeft voor haar rol video's
bekeken om te zien hoe oude mensen zich precies bewegen. Om die
houding zelf te kunnen aannemen heeft Willeke lood in haar kleding
gedaan. Thom Hoffman bedankte voor de rol van boerenzoon, omdat hij die te tweedimensionaal vond. De film is op het filmfestival van Cannes in mei 1995 in première gegaan; daarbij waren uitsluitend vrouwen uitgenodigd.
In de 'Daily Variety' kreeg ANTONIA een goede recensie. In Nederland
werd de film gemengd ontvangen bij de Nederlandse pers. Geselecteerd
voor het 20ste Internationale Filmfestival van Toronto (september
1995). Daar won de film de eerste prijs. Gouden Kalf en Citroën
Award voor de regie van Marleen Gorris. Gouden Kalf voor Willeke
van Ammelrooy in de categorie 'beste actrice'. Best Director Award,
Hamptons International Film Festival (VS). Best Screenplay Award,
Chigago International Film Festival. Audience Award, Toronto International
Film Festival. Special Mention of the Jury to all the actors and
actresses, International Film Festival Genève. Nederlandse
inzending voor de Academy Awards; de film werd genomineerd èn
won de Oscar voor de beste niet-Engelstalige speelfilm. De film
trok in Nederland in 1995 (ANTONIA liep toen nog) 40.000 bezoekers.
Voor het behalen van de Oscar trok de film ongeveer 60.000 bezoekers.
Eind april 1996 was dat aantal -door het effect van de Oscar-
opgelopen tot 90.000. Uiteindelijk behaalde de film meer dan 105.000
bezoekers. Joseph Plateauprijs voor actrice Els Dottermans op
het Internationaal Film Festival Gent in oktober 1996. De filmkeuring
in België wilde, vanwege de zwartgallige sfeer en de complexiteit
van het verhaal van ANTONIA, slechts personen boven de 16 jaar
toelaten. De Belgische distributeur Pauline Pictures is daartegen
in beroep gegaan. De beroepskamer van het ministerie van justitie
heeft daarop bepaald dat ook jongeren onder de 16 ANTONIA mogen
bekijken. In Nederland is ANTONIA overigens uitsluitend toegankelijk
voor 16-jarigen en ouderen. Dat is niet door de keuring besloten,
maar door de distributeur, die de film niet aan de keuring voorlegde.
De Nederlandse keuring is vrijwillig; een film die niet ter keuring
wordt aangeboden krijgt automatisch het predikaat '16 jaar'. Na
protest van Marleen Gorris tegen de (katholieke) Filipijnse filmkeuring
-die ANTONIA verbood voor vertoning in coommerciële theaters
omdat er te veel seksscènes in zouden voorkomen- konden
ook Filippino's boven de 18 de film gaan bekijken. Willeke van
Ammelrooy kreeg voor haar rol op het International Film Festival
Hollywood-Capri (1996) in Italië de 'Jois & Jo Award'.
Genomineerd voor de G(ay &)L(esbian)A(lliance)A(gainst)D(efamation)
Media Award in maart 1997 voor het geven van een normaal beeld
van homo's en in april 1997 voor de Beste niet-Engelstalige film
bij de jaarlijkse prijzen van de British Academy Awards.
Première: 21 september 1995/Deutscher Kinostart: 5 september 1996
K-104 minuten
BRYLCREAM BOULEVARD: BLUEBERRY HILL 2
ook: BRYLCREAM BOULEVARD
Robbe De Hert
met: Michael Pas (Robin De Hert), Frank Aendenboom (schoolsecretaris
Verbiest), Babette van Veen (Kathy), Hilde Heynen (Jeanine), Gert
Jan Dröge (Johan de Pauw), Stijn Meuris (Bernard), Eric Clerckx
(Stafke), Oliver Windross (Rudy), Koen Onghena (Blondy), Bart
Slegers (Felix), Patje De Neve (Perre), Blanka Heirman (Alice
De Hert), Jaak Van Assche (Lou De Hert), Ernst Low (De Bie), Guido
Maeremans (Dierckx), Piet Balfoort (minister), Koen Van Impe,
Marc van Eeghem (kabinetsmedewerkers), Jappe Claes (Vleugels),
Tine Balder (moeder Verbiest), Dré Vandaele (voorzitter
Brecht), Rikkert Van Dijck (Gerard), Fred Van Kuijk (Gust), Paul
Wuyts (Pol), Twiggy Bossuyt (Mariëtte), John Willaert (advocaat),
Elvira Out (hoertje), Frank Sheppard (Blacky), Leo Rozenstraten
(Van Passel), Marilou Mermans (directrice), Loes van den Heuvel,
Guido Lauwaert, Andrea Croonenbergs, Tom Lenaerts, Jan Leyers
(dokter), P.P. Michiels (jonge Will Tura), Bert Anciaux, Gertie
Christoffels, Bob Davidse, Terry Van Ginderen, Pitti Polak, Adamo
Belgisch-Nederlandse co-produktie (80:20). Scenario: Robbe De
Hert en Walter Van den Broeck. Vervolg op de Belgische film BLUEBERRY
HILL uit 1989. Antwerpen, vijf jaar later (rond 1963). Dezelfde
vrienden van de 5-Metaal ontmoeten elkaar weer, ze zijn nu een
jaar of 25. Ze slaan de handen ineen om de zelfmoord van hun schoolvriend
uit BLUEBERRY HILL te wreken. De autoritaire schoolsecretaris
Verbiest, bijgenaamd de 'Cactus', heeft inmiddels carrière
gemaakt bij het Ministerie. Hij vat het plan op om een liefdadigheidsactie
te organiseren in samenwerking met de televisie. Johan de Pauw,
lobbyist van een bank, sponsort het initiatief, voornamelijk omdat
hij in Verbiest een toekomstig minister ziet en door de steun
elke toekomstige wens van de bank in een wet zal zien omgezet.
De vroegere leerlingen van Verbiest zien in het slotgala van de
liefdadigheidscampagne op televisie een ideale gelegenheid voor
wraak op de gewezen secretaris. Vooral omdat Verbiest Jeanine
in café Milord aangevallen heeft. Zij moest daardoor naar
een ziekenhuis worden afgevoerd. Ze zetten hem zo voor schut dat
dit een fatale afloop zal hebben... Muziek: Jan Leyers. Songs:
o.a. 'Tombe la neige' door Adamo. Co-producent: Shooting Star.
Opnamen in België (o.a. Brussel en Spontin) en Luxemburg.
Nederlands ondertiteld. De stem van Babette van Veen werd nagesynchroniseerd,
omdat ze niet Vlaams genoeg klonk. Film ging in première
op het 22ste Internationaal Filmfestival van Vlaanderen. Slecht
ontvangen.
Première: 26 oktober 1995
K-95 minuten
CHARLOTTE SOPHIE BENTINCK
ook: BENTINCK/CHARLOTTE SOPHIE BENTINCK, ONVERENIGBAARHEID VAN
KARAKTERS
Ben Verbong
met: Nanette Kuijpers (Charlotte Sophie Bentinck), Dic van Duin
(Willem Bentinck), Hiske van der Linden (Lottgen zu Schaumburg
Lippe, nicht Charlotte), Tom Jansen (Albrecht zu Schaumburg Lippe),
Ellen Vogel (Wilhelmine van Aldenburgh, Charlotte Sophies moeder),
Edda Barends (Cordier, Charlotte Sophies bediende), Carol van
Herwijnen (Van Boetzelaer), Carl van der Plas (Anton van Aldenburgh),
Celia Nufaar (De la Cour), Leslie de Gruyter (De Larrey), Ed Bauer
(Van Wassenaer), Wim van der Grijn (Van Catwijk), Gerard Thoolen
(Willem de Vierde)
Scenario: Hella S. Haasse en Jean van de Velde, naar Hella Haasse's
roman 'Mevrouw Bentinck of Onverenigbaarheid van karakter' uit
1978. Vanwege financiële problemen huwelijken haar ouders
Charlotte Sophie op 18-jarige leeftijd uit aan de vooraanstaande
Hollandse politicus Willem Bentinck. Bentinck is een ruimdenkende
en vooruitstrevende man, die veel van Charlotte Sophie houdt en
gelukkig is als zij samen een kind krijgen. Charlotte voelt zich
echter opgesloten in hun huis in Den Haag. Zij houdt van de Duitse
graaf Albrecht, een levensgenieter en de echtgenoot van haar nicht
Lottgen, en droomt van een toekomst met hen beiden. Haar huwelijk
met Bentinck mislukt daardoor, maar ook haar relatie met Albrecht,
van wie ze twee kinderen krijgt, eindigt tragisch als hij sterft
aan syfillis. Charlotte Sophie heeft zich door haar gedrag inmiddels
van haar familie en vele vrienden vervreemd en verliest uiteindelijk
door wanbeheer ook de rechten op haar familie-eigendom, kasteel
en landgoed Varel. Muziek: Nicola Piovani. Kostuumontwerp: Yan
Tax. Opnamen gestart half maart 1994 in Tsjechië. Bij de
AVRO als zesdelige televisie-serie. Kosten serie: zes miljoen
gulden. In de speelfilm komen de kameniersters niet voor, terwijl
deze een belangrijke rol spelen in de televisie-serie. De meeste
bijrollen worden vertolkt door Tsjechische acteurs. Zij spraken
de teksten in het Duits, die later door Nederlandse acteurs werden
nagesynchroniseerd. De filmversie zal buiten vertoning op festivals
niet meer in Nederland te zien zijn, daar de AVRO exlusiviteit
eist voor haar investering. De film kreeg een eenmalige (gratis)
vertoning voor AVRO-leden op zondagochtend 10 maart 1996 in Bellevue
Cinerama (Amsterdam) en Rembrandt (Utrecht). De tv-serie kreeg
een zilveren FIPA en Nanette Kuijpers werd uitgeroepen tot beste
actrice tijdens dit internationale festival voor de betere televisieprodukties.
Première: 22 september 1995 (Nederlands Film Festival)
K-113 minuten
COLPO DI LUNA
ook: COLPA DI LUNA/MOON SHADOW/MAANSCHADUW/TIK VAN DE MAAN/DE
LADDER NAAR DE MAAN/ A LADDER TO THE MOON
Alberto Simone
met: Tcheky Karyo (wetenschapper Lorenzo Parisi), Nino Manfredi
(dorpstimmerman Salvatore), Isabelle Pasco (Luisa), Jim van der
Woude (Agostino, patiënt), Johan Leysen (Titto, psychiater),
Mimmo Mancini (Filippo), Paolo Sassanelli (Michele), Turi Scalia (Avvocato Finocchiaro), Andrea Cagliesi (Rocco), Davide Cincis (Luca), Barbara de Luzenberger (Silvia), Annelie Harrysson (Annelie), Cinzia Mascoli (Giulla), Vasco Mirandola (Rolling Stone), Daniela Rompietti (Daniela), Anouschka Sarafzade (Anouschka), Anna Scaglione (Giovanna), Francesco Scali (Agonia); Stemmen: Roberto Pedicini (Lorenzo), Franco Zucca (Titto), Ilaria Stagni (Luisa), Alberto Simone (Agostino)
Italiaans-Frans-Nederlandse co-produktie. Scenario: Alberto Simone.
De introverte sterrenkundige Lorenzo reist af naar Italië
om zijn ouderlijk huis te verkopen, maar een tijdens noodweer
omgevallen boom beschadigt het dak zo zwaar dat het eerst gerepareerd
moet worden. De enige die dat kan in het dorpje is de oude Salvatore,
die er een onalledaagse werkwijze en twee opmerkelijke assistenten
op na houdt. Lorenzo ontdekt dat de oude man mede-oprichter is
van een alternatieve inrichting voor jongeren met psychische problemen.
Één van de patiënten is bovendien zijn zoon.
Ongewild raakt Lorenzo betrokken bij het wel en wee van de bewoners.
Deze confrontatie dwingt hem zijn eigen nooit verwerkte verleden
in te zien en op te lossen. Muziek: Vittorio Cosma. Producenten: Roberta Manfredi, Alessandro Olivieri. Co-producenten: Leonardo de la Fuente, Eddy Wijngaarde. Montage: Enzo Meniconi. Nederlandse dialoog coach: Paola van Meyl. De Italiaanse regisseur heeft met zijn eerste speelfilm (coproduktieverhouding: 68:20:12) diep uit zijn eigen ervaringen geput. Budget: 2,2 miljoen dollar. Grand
Prix-MedFilm Festival Pantelleria (Italië). Globe d'Oro-Filmfestival
Rome. Best First Feature Film-Wine Country Film Festival (Sonome-Californië).
Première: 7 december 1995
K-88 minuten
FILMPJE!
ook: BOB & ANNIE OP CURAÇAO/FILMPIE!
Paul Ruven
met: Paul de Leeuw (Bob en Annie de Rooy), Rijk de Gooyer (Don
Gorgonzola), Olga Zuiderhoek (Carmen, zijn dochter), Tom Jansen
(Brie), Arjan Ederveen (Charl Diepenhoef), Porgy Fransen (Rocky
Fort), Roos Ouwehand (Marie Louise de Rooy), Coen van Vlijmen
(Albert de Rooy), Kees Groenteman (Marcel de Rooy), IJf Blokker
(Piet Buks), Wil van der Meer (Gekke Gerrit), Peer Mascini (Joop
Rooster), Willeke Alberti (Toos Rooster), Pleuni Touw (mevr. Lozig),
Bram van der Vlugt (dokter Lozig), Yvonne van den Hurk (Ellen
Wesseling), Hans Leendertse (Hans/de badmeester), Lineke Rijxman
(Gill), Adriaan Adriaansen (ober), Pieter Lutz (rechter), Mimi
Kok (Elly Haanstra), Ella Snoep (bejaarde vrouw), Kees Prins (Freek),
Marcel Musters (croupier), Bas Heijne (gokverslaafde), Miep Brons
(Miep Brons), Annemarie Grewel (Annemarie Grewel), Aat Ceelen
(Doc), Ben Cramer (Ben Cramer), Stanley Burleson, Arthur Roffelse
(ambulancebroeders), Walter Crommelin (Karel Haanstra), Lenie
Breederveld (gezellige vrouw), Carry Tefsen (zwarte raaf), Debbie
Korper (adoptiedame), Ineke Veenhoven (mevr. Bensen), Timon Moll
(douanier), Tara (stewardess), Bob van Hellenberg Hubar (Henk
van Houten), Bobje van Hellenberg Hubar (Bobje van Houten), Elba
Calmero (bodyguardin), George Alberto (barman), René Froger
(bargast), Erik Welbergen (stand-in Bob/Annie), Bram Biesterveld,
Joop Braakhekke, Willemijn Francissen, Hedda van Gennep, Hans
de Graaf, Karel van de Graaf, Hanneke Groenteman, Jaap Hoogstra,
Richard de Jong, Jeroen Pauw, Arie Ribbens, Frits Stammeshaus,
Ron Vermeulen & Bewegingstheater Impuls, Yvonne Geldhof, Jeanet
Heim, Bianca Murk, Janfred Roogaar, René Streng, Perry
van Vliet, Yvo van Went, Wilhelmina Hoornstra (danseres)
Scenario: Paul de Leeuw, Paul Ruven. Bob en Annie raken direct
na hun echtscheiding elk op eigen wijze verstrikt in het web van
de internationale drugsmafia. Annie omdat ze per ongeluk een met
drugs gevulde kreeft onder haar brommerhelm vervoert, Bob omdat
hij hopeloos verliefd raakt op de dochter van mafiabaas Don Gorgonzola.
Na tal van gevaarlijke belevenissen ontmoeten de twee elkaar weer
op Curaçao, waar Bob tot het inzicht komt dat Annie toch
de enige vrouw voor hem is. Muziek: John van Eijk & Cor Bakker.
Songs: 'Annie', 'Laat me alleen', en 'Somewhere over the rainbow'
door Paul de Leeuw en 'Zai zai zai' door Ben Cramer. Producenten: Paul de Leeuw, Joop van den Ende, Bob van Hellenberg Hubar. Camera: Theo Bierkens. Montage: Sander Vos. Budget: 6
miljoen gulden. Paul de Leeuw had al jaren vergaande plannen om
een speelfilm rond Bob en Annie de Rooy te maken, maar door zijn
vele tv-werkzaamheden zijn die tot de zomer van 1995 nooit echt
van de grond gekomen. Bob en Annie de Rooy zijn typetjes van Paul
de Leeuw, die dankzij het tv-programma 'De schreeuw van de leeuw'
nationale bekendheid verwierven. Ook de titel van de film komt
uit dit programma; met die kreet gaf De Leeuw aan dat er een vooraf
opgenomen onderdeel volgde. In FILMPJE! komen vele taboes aan
de orde: kanker, euthanasie, orgaandonatie, crematie, adoptie
en Anne Frank. FILMPJE! bevat vele citaten uit andere films (w.o.
PULP FICTION en JAWS) en verwijzingen naar bestaande musicals
(w.o. 'Phantom of the opera' en 'Cyrano') tv-programma's (w.o.
'Het spijt me', 'Pleidooi' en 'Medisch Centrum West') en dergelijke.
Joop van den Ende was medeproducent van FILMPJE! De naaktscène
mocht van Paul de Leeuw alleen in de film blijven als hij vijfentwintig
kilo minder (dan 114) zou wegen bij de première. Dat had
hij met zichzelf afgesproken. Voor het eerst in de geschiedenis
van de Nederlandse cinema werden previews gehouden. Door middel
van enquêteformulieren kon het Aalsmeerse publiek aangeven
wat ze leuk vonden en vooral wat niet. Verder werden ze in de
gaten gehouden door videocamera's die de lachsalvo's konden meten.
Wat bleek? Het publiek vond Paul de Leeuw leuk en de rest niet.
Er werd dus drastisch in het plot geknipt. Er was nog een verhaallijn
met de kinderen van het echtpaar De Rooy; er was nog iets belangrijks
met een kreeft waarin drugs waren verstopt. Die moesten verdwijnen.
FILMPJE! ging op maandag 11 december in première in de
Rotterdamse theaters Luxor, Thalia en Corso. FILMPJE! heeft in
de eerste vier dagen na de première 140.000 bezoekers gekregen
en een recette behaald van 1,65 miljoen gulden. De grote concurrent
GOLDEN EYE trok de eerste dagen 152.000 bezoekers. FILMPJE! ging
uit in 92 kopieën, maar in de 2e week kwamen daar 4 kopieën
bij. Nummer 4 in het jaaroverzicht van 1995 met 586.000 bezoekers.
Uiteindelijk behaalde de film meer dan 1.005.000 bezoekers. Slecht
ontvangen; alleen het 'AD' en 'de Telegraaf' waren vrij positief.
Op 1 april 1996 kreeg FILMPJE! de Rembrandt in de categorie beste
Nederlandse film van het afgelopen jaar.
Première: 14 december 1995
K-106 minuten
FLODDER 3
ook: DE ZAAK ZONNEDAEL
Dick Maas
met: Nelly Frijda (ma Flodder), Coen van Vrijberghe de Coningh (Johnnie Flodder), Stefan de Walle (zoon Kees), Tatjana Simic (dochter Kees), Scarlett Heuer (Toet), Sander Swart (Henkie), Herman Passchier (opa), Lou Landré (Sjakie), Boef van de Vianahoeve (Whisky), Lettie Oosthoek (buurvrouw Neuteboom), Bert André (buurman Neuteboom), Alfred van den Heuvel (Van Brandwijk), Marloes van den Heuvel (mevrouw Vonk), Gees Linnebank (zwerver), Caya de Groot (Mirjam), Hugo Metsers sr. (pa Flodder=vader van dochter Kees), Harold Böhne (vriend van dochter Kees), Edmond Classen, Serge Henri Valcke, Joep Onderdelinden, Ineke Veenhoven, Maya van den Broecke
Scenario: Dick Maas en Wijo Koek. In het kader van het 25-jarig
jubileum van Zonnedael wordt de wijk feestelijk uitgedost door
de kakkineuze bewoners die hun asociale buren nog steeds liever
kwijt dan rijk zijn. Op tal van manieren wordt geprobeerd de familie
Flodder in discrediet te brengen. Dochter Kees wordt van tippelen
beschuldigd, zoon Johnnie van het helen van gestolen auto's en
ma Flodder loopt door haar huwelijksplannen kans uit het huis
gezet te worden. Als villawijkbewoner Van Brandwijk -na alle mislukte
pogingen om de familie Flodder weg te krijgen- uit het jubileum-comité
wordt gezet, wordt hij waanzinnig. Hij laat een tankauto in de
richting van het huis van de familie Flodder koersen... Van de
modelwijk Zonnedael resteert slechts een paar hopen as. Slechts
één villa blijft gespaard: die van de familie Flodder.
Muziek: Dick Maas. Songs: o.a. 'The real thing' door 2 Unlimited,
en 'Dreams' door 2 brothers on the 4th floor. De rollen van Huub
Stapel en René van 't Hof werden gespeeld door Coen van
Vrijberghe de Coningh en Stefan de Walle. Vele elementen uit de
eerdere Flodder-films keren terug; o.a. zag zoon Kees in FLODDER
in zijn dromen meisjes naakt tennissen, nu bespiedt hij die meisjes
wanneer ze na het tennissen onder de douche staan, zorgde in deel
1 een legertank voor de allesvernietigende finale, nu staat een
lekkende tank-auto garant voor een zo mogelijk nog verwoestender
climax. Gemengd ontvangen: van heel negatief ('niets deugt') tot
zeer positief ('spetterend afscheidsfeest'). Eind augustus had
de film 400.000 bezoekers getrokken. Hierover was producent Laurens
Geels ontevreden; een bezoekersaantal beneden de half miljoen
beschouwt hij als 'een absolute flop'. Eind 1995 bleek de film
500.000 bezoekers getrokken te hebben. Nummer 8 in de top 100
over 1995.
Première: 29 juni 1995.
K-122 minuten
HOOGSTE TIJD
ook: LAST CALL
Frans Weisz
met: Rijk de Gooyer (Willem 'Uli' Bouwmeester), Kitty Courbois
(Berta Bouwmeester, zijn zus), Pierre Bokma (Paul), Willem Nijholt
(Etienne), Loes Wouterson (moeder Uli), Wouter Steenbergen (vader
Uli), Joop Doderer (Pierre de Vries), Josse de Pauw (Caspar Vogel),
Will van Kralingen (Charlotte), Bart Slegers (Max Oort/Ariel),
Camilla Siegertsz (Stella Middag), Samantha Bennis (Ariane), Mark
Rietman (Michael), Peter van den Begin (Etienne Post), Michael
Pas (Lucas/Ferdinand), Erna Sassen (Trudy), Juul Vrijdag (juffrouw
Wijdenes), Beppie Costa (Caccini), Koos Vos (Duitse soldaat),
Edwin de Vries (Bram Polak), Marien Jongewaard (De Snor), Rolf
Leenders (De Bodybuilder), Wieger Woudsma (De Jogger), Annemartien
Lousberg, Sabrina van Halderen, Noël Hornikx, Tine Joustra,
Adda van Zanden (nimfen), Adel Salem, Eric Krediet, Erno Pieter,
Hans Koenis, Lammert Huizinga, Jasper Jacobs, Mark Kleuskens,
Aernoudt Carlier, Toine Pauw, Angélique Hoedemakers, Margo
Scheffer, Marga Olijkan, Niels Vogelaar, Frits Harkema, Marco
Nauta, Carolina Mout (Suzie), Freek van Muiswinkel, Erik Arens
(Uli 15-20-30 jaar), Julika van der Vliet (Berta 16 jaar), Mike
Egas (Uli 8 jaar), Topaze de Vries (Berta 4 jaar), Fabrizio Marchesano
(Arthur), Timo Sluymer (Uli als baby), Annet Malherbe (hooggeboezemde
dame), Balletacademie Lucia Marthas, Geza Weisz, Karel (hond Joost)
Nederlands-Belgische co-produktie. Scenario: Jan Blokker, naar
de roman van Harry Mulisch uit 1985. Willem Bouwmeester, een 78-jarige
revue-artiest, wordt gevraagd nog één keer een hoofdrol
te spelen in het nieuwe toneelstuk van het Auteurstheater. Ondanks
het feit dat de rol te hoog gegrepen lijkt, is hij ijdel genoeg
om er op in te gaan. Tot ieders verbazing blijken er ongekende
talenten in de ex-revue artiest schuil te gaan. Maar tot de première
van het toneelstuk komt het niet. Het zoveelste drama in het leven
van Willem Bouwmeester is een feit. HOOGSTE TIJD gaat over kansen
die het leven biedt, en hoe je die verspeelt (Willem Bouwmeester
was fout in de oorlog, is niet getrouwd en misschien wel homosexueel)
en over de machtsstrijd tussen acteur en regisseur. Muziek: Theo
Nijland. Opgenomen in Amsterdam en Lelystad. De titel verwijst
naar de laatste oproep van de toneelmeester waarmee hij de acteurs
in de kleedkamer waarschuwt dat ze spoedig het toneel op moeten.
Acteur Rijk de Gooyer speelt filmpersonage/acteur Willem Bouwmeester
speelt toneelpersonage/acteur Pierre de Vries speelt toneelpersonage
Prospero. Dat zijn al vier vertellagen. De vijfde zit in het toneelstuk
'De Storm' (The Tempest): Prospero is in het stuk zelf ook weer
de regisseur van een aantal ingrijpende gebeurtenissen in de levens
van de andere personages, en ensceneert in het vierde bedrijf
zelfs een toneelstukje. Een fragment daaruit zien we in HOOGSTE
TIJD in de repetities van 'De Storm' (verhaallaag 5). Uit Weisz'
dagboekaantekeningen blijkt dat Coen Flink aanvankelijk de rol
van de 78-jarige Bouwmeester zou spelen, maar Flink was net iets
te jong en hij vond zichzelf niet geschikt voor de hoofdrol, daar
hij geen armoedig, klein, scheel mannetje is. Guus Hermus (76)
wilde niet en Rijk de Gooyer (69) aarzelde lang met het accepteren
van de rol. Opnamen begonnen op 27 januari 1994. In het NRC Handelsblad
van vrijdag 20 januari 1995 staat een uitgebreid artikel over
de verfilming van Harry Mulisch' roman. De roman is redelijk getrouw
gevolgd op enkele kunstgrepen na. In maart 1995 verscheen de publicatie
'Hoogste tijd voor een speelfilm'; het verslag van colleges die
Frans Weisz aan de Amsterdamse vakgroep Film- en Televisiewetenschap
gaf. HOOGSTE TIJD werd voor het eerst vertoond op 31 januari 1995
in het programma 'Dutch perspective' op het International Filmfestival
Rotterdam. Rijk de Gooyer werd nog voor de film in première
was gegaan in alle recensies geprezen voor zijn hoofdrol. In september
1995 kreeg hij een Gouden Kalf in de categorie 'beste acteur'. Het ontvangen Gouden Kalf gooide hij in het televisieprogramma 'Taxi' met Maarten Spanjer uit een rijdende taxi. Het staat nu in 'De zon', zijn stamcafé in Amsterdam. In juni 1996 kreeg Rijk de Gooyer de Dolfijn voor de beste acteur
op het filmfestival van het Portugese Tróia. In de eerste
week trok de film, die in 16 kopieën uitgebracht was, slechts
ongeveer 7.000 bezoekers. Publieksprijs op het Internationaal
Filmfestival van Vlaanderen 1995. De prijs, een bedrag van 12.000
gulden, is bestemd voor de Belgische distributeur.
Première: 16 maart 1995
K-120 minuten
KRIMA-KERIME-DE ARKE NOACH'S
ook: WAAR IS KRIMA/KRIMA-KERIME-NOAH'S ARK
Herbert Curiël
met: Paul Groot (Edwin Bergs), Emel Sari (Feride Hamal), Talat
Sagiroglu (father Halit Hamal), Elvan Akyildiz (Fatma Hamal),
Inci Pamuk (aunt Yasemin), Abdulkadir Pamuk (Hasan), Feriha Sari
(mother Kerime Hamal), Michel Varga (Karel Bergs), Harry Spruijt
(father Bergs), Marijke Harren (mother Bergs), Muriel Barreveld
(Brigitte, girlfriend of Feride), Jeanne Kruyver (misses Jansen),
Anna v.d. Ent-Braat (miss Bruin), Songul Abanoz (Turkish girlfriend
of Feride), Yakup Keyfli (Cemal), Lolo Luyt (Archimedes jr.),
Geertje Colman (Maaike), Wibo Walsma (Mearke), Lenie Dijkstra
(Trude), Kees Romein (Siem), Aukje Oosterhof (gids), Diny Voetberg
(cafébaas) ; Stemmen: Peter Engelsman (Almighty), Nathalie
Alonso Casale (Angel)
Nederlands-Duits-Turkse co-produktie. Scenario: Herbert Curiël,
co-scenaristen: Tony Garcia en Sandra van Beek. Liefdesdrama over
een Nederlandse jongen, diens 17-jarig Turks overbuurmeisje en
de boze wereld om hen heen. Zij dreigt uitgehuwelijkt te worden,
maar weet tijdens een ontvoering door haar vader te ontsnappen.
Tot de dag van haar meerderjarigheid duikt ze onder met haar Nederlandse
vriend, in een zomerhuisje in het Friese Pingjum. Aanvankelijk
wint de liefde het van de vooroordelen, maar op het eind blijkt
de culturele kloof tussen de twee onoverbrugbaar. Parallel aan
dit verhaal loopt enerzijds het thema van de onverschillige, zappende
tv-kijker en anderzijds de dreigende ondergang van de wereld door
een nucleaire apocalyps in de ruimte. De 'Almacht', die af en
toe in voice over van zich doet spreken, ziet dit allemaal aan
en wendt zich tenslotte af van onze planeet, die hij als een verloren
project beschouwt en universeel destructief. Muziek: Nejdet Pamuk,
Robert Jan Vleesch Dubois. Herbert Curiël was bezig met het
casten, kon de juiste figuur niet vinden, toen zei zijn dochter:
'Pa, je moet Stan (Paul Groot) uit 'Goede tijden, slechte tijden'
nemen' en aldus gebeurde het dat Paul Groot de hoofdrol kreeg.
Herman Brood is te horen en even op de televisie te zien in KRIMA
KERIME. Opnamen gestart in juli 1994. Opgenomen in Haarlem, de
kop van Noord-Holland en het Friese Pingjum in 28 dagen. Toen
in december 1994 het ruwe materiaal in handen van de oorspronkelijke
'editor' geen begrijpelijke en samenhangende film bleek op te
leveren, werd Nathalie Alonso Casale gevraagd om als montagedokter
op te treden. In vier dagen schreef ze, samen met Gregor Frenkel
Frank, de 'Almacht-raamvertelling', sprak die gedeeltelijk in
en hermonteerde de film. Film bevat veel archiefbeelden van o.a.
de komst van de gastarbeiders in Nederland en Solingen. Slecht
ontvangen bij de Nederlandse pers. De film kreeg wel een goede
recensie in 'Variety'. In december 1995 kocht Sino Universal Co.
Ltd de rechten van DE VLINDER TILT DE KAT OP en van KRIMA KERIME,
die beide in 1996 in de Chinese bioscopen gaan rouleren. Het contract
biedt de mogelijkheid dat de films ook op de landelijke televisie
in China te zien zullen zijn. Uitgeroepen tot de beste film van
het International Author Director Film Festival 'View into the
world' in Belgrado en bekroond met de Alexander Sacha Petrovic
Award (november 1996).
Première: 31 januari 1995 (International Filmfestival Rotterdam)
K-90 minuten
LAAGLAND
ook: LOWLAND
Yolanda Entius
met: Marcel Musters (Jan), Lineke Rijxman (Ellen), Tom Jansen
(Simon), Finn Poncin (Jos, vriend van Jan), Yolanda Entius (Jetteke),
Marre van den Brand (meisje), Mark Rietman (Leo), Oda Spelbos,
Mira de Vries, Mijs Heesen (vriendinnen), Ella Snoep (buurvrouw)
Scenario: Yolanda Entius. Scenarioadvies: Heddy Honigmann, Jean
van de Velde, Annette Apon. Ploeterende helden op zoek naar de
kunst van het leven. Jan werkt in Amsterdam op een ontwerpbureau
waar ze wc-papier in kleuren van herfstbladeren ontwikkelen. De
benedenbuurman van Jan pleegt zelfmoord en dit roept bij Jan de
vraag op waarom hij dat eigenlijk ook niet doet. Wat heeft hij
nu om voor te leven? Jan gaat op zoek naar de motieven van zijn
buurman en komt daarbij Ellen tegen, op wie hij verliefd wordt.
Maar Ellen onderhoudt al een onmogelijke relatie met haar broer
Simon. Simon en Ellen knappen samen een hotel op. Aan het eind
wil Ellen weg en gaat ook weg, maar Simon houdt haar tegen. Ellen
wijst Jan de deur. Teleurgesteld in de liefde vervoegt Jan zich
bij zijn vriend, die met een kunstenares vakantie houdt bij een
nabijgelegen fabrieksschoorsteen. Muziek: Raymond van het Groenewoud.
Regiedebuut van de actrice uit KROKODILLEN IN AMSTERDAM. Opgenomen
in onder andere een oud veerhuis te Nieuwpoort en in de gemeente
Liesveld. 279 bezoekers.
Première: 24 september 1995 (Nederlands Film Festival)/3
oktober 1996
K-104 minuten
LANG LEVE DE KONINGIN!
ook: LONG LIVE THE QUEEN
Esmé Lammers
met: Tiba Tossijn (Sara), Monique van de Ven (witte koningin),
Derek de Lint (Bob Hooke, vader van Sara), Lisa de Rooy (moeder
Sara), Pieter Lutz (Sara's opa), Rudolf Lucieer (meester), René
Nijman (Victor), Sophia Dijkgraaf (Mariëtte), Geert Lageveen
(vader Victor), Jack Wouterse (witte koning), Serge-Henri Valcke
(zwarte koning), Maya van den Broecke (zwarte koningin), Cas Enklaar
(witte raadsheer), Karen van Holst Pellekaan (witte hofdame),
Harry Piekema (wit paard 1), Bart Feikens (wit paard 2), John
Lippens (witte toren 1), Ton van der Hoorn (witte toren 2), Lineke
la Faille, Carla Serlier, Sjerida Felter, Wilco Maas, Charley
Joseph, Anita Kooy, Michel Drenthe, Cees Buitendijk (witte pionnen),
Piet Hein Slot (lakei die voor koning speelt), Patrick Stoof (lakei
van de koning), Piet Bestebroer (zwarte raadsheer), Ineke Swanevelt
(zwarte hofdame), Eric van de Steen (zwart paard 1), Marie José
Joore (zwart paard 2), Anil Sarvesh Jagdewyin (zwarte toren 1),
Joy Ehrlich (zwarte toren 2), Paul Boorsma, Freddy Eduard, Petra
Ardai, Hans Verbooy, Wendy Tsjeng Ching Lien, Mireille Bonaparte,
Cynthia Lens, Martine Mittertreiner (zwarte pionnen), Annette
Royaards, Ellen Heine (reserve-pionnen), Chandor van de Zande
(Thomas), Kay Depeweg (Peter), Wil van der Meer (vader Mariëtte),
Karen Baars (Alice), Hans Böhm (presentator schaakprogramma),
Mike Ho Sam Soi (televisie-verslaggever), Herman Holsbergen (assistent
Bob Hooke), Simone Ettekoven (gastvrouw simultaanséance),
Maya Cohen (vriendin Mariëtte), Freek van Muiswinkel (dokter),
Michael Helmerhorst (organisator schaaktoernooi), Dolf Jansen
(Tom de Ruyter), Jan de Wit (hoofdonderwijzer), Paul de Weijer
(conciërge)
Scenario: Esmé Lammers, geïnspireerd door het schaakboek
'Oom Jan leert zijn neefje schaken' van Max Euwe en Alb. Loon
uit 1935. Jeugdfilm. Sara, een achtjarig meisje dat met haar moeder
en haar opa in een klein dorp woont, leert schaken. Ze is bang
dat het te moeilijk voor haar is, maar haar vriendje Victor vertelt
heel enthousiast over de Schaak-koningin, die zich verschrikkelijke
zorgen maakt over haar man, de koning. De koning verveelt zich
namelijk zó erg dat hij alleen nog maar zijn bed uitkomt
als hij oorlog mag voeren. Daarom verzint de koningin een spel
dat zo spannend is dat de koning niet meer aan oorlog denkt. Voor
Sara beginnen dan alle schaakstukken te leven. Op een dag ontmoet
ze voor het eerst van haar leven haar vader. Ze schaakt tegen
hem en speelt, geholpen door de schaakstukken, heel erg goed.
Dan besluit de vader dat zijn dochter oud genoeg is om te begrijpen
waarom hij niet bij haar en haar moeder woont. Muziek: Paul M.
van Brugge. Kostuums van de schaakfiguren: Linda Bogers. Esmé
Lammers is de kleindochter van de wereldkampioen schaken Max Euwe,
aan wie de film ook opgedragen is. De opnamen vonden plaats in
augustus en september 1994. Voor de film is een enorm schaakpaleis
gebouwd in studio II van de Film Factory in Almere. De locatieopnamen
vonden o.a. plaats in Amsterdam, Muiden, Weesp en Culemborg. Liz
Snoyink was in de race voor een rol. LANG LEVE DE KONINGIN zou
als televisie-produktie van Burny Bos aanvankelijk door een ander
geregisseerd worden, maar de beoogde regisseur en de producent
haakten af. Esmé's levensgezel Dick Maas en zijn partner
Laurens Geels namen de productie over met Esmé Lammers
als regisseur. Monique van de Ven in 'VARA TV Magazine' 48-2006: "Staat in mijn persoonlijke top 3, samen met Turks fruit en Romeo. (...) Ik ben ook heel erg dol op de regisseur. Omdat Esmé mijn andere kant eruit haalt: die zachte, lieve kan t en daarbij ook de luchtige comedykant in mij. Anderen zien meestal in tough cookie in me. (...)" Cinekid Award 1995. Montgomery Award (prijs voor
de beste film) op het International Childrens Film Festival van
Chigago in oktober 1996. Tevens won de film daar de prijs van
de volwassen jury. CIFEJ Prize (prijs van de volwassenenjury)
op het International Children's Film Festival te Oulu-Finland
(november 1996). In februari 1997 kreeg de film in de Beierse
stad Würzburg op het Internationale Filmwochende de prijs
voor de kinder- en jeugdfilm. Publieksprijs op het jeugdfilmfestival
'Les 400 Coups' in Montreal, maart 1997. Goed ontvangen. 78.300
bezoekers (cijfers september 1996). In 1998 verscheen een versie met gebarentaal op video. Doventolk: Angelique Kat.
Première: 12 oktober 1995
K-105 minuten
MYKOSCH
Danniel Danniel
met: Juan Carlos Tajes (Mykosch Galtay), Roef Ragas (Pieter van
de Berg), Meral Taygun (Jolanda Galtay, Mykosch' vrouw), Thom
Hoffman (Jean), Anne Cavadino (Annette)
Scenario: Danniel Danniel. Speelfilm over de filmmaker Pieter
van de Berg die een documentaire wil maken over het leven van
de Hongaarse regisseur Mykosch. Met behulp van beelden uit films
die hij in het verleden maakte, vertelt de Hongaar over zijn belevenissen
als verzetsstrijder, vluchteling en bohémien. De documentairemaker
is gefascineerd door Mykosch' relaas, maar weet het verschil tussen
film en werkelijkheid steeds moeilijker te scheiden. In de montagekamer
maakt Mykosch zijn jongste film ('Jean zal sterven' getiteld)
af. Hij kan maar niet beslissen wanneer hij de protagonist zal
laten sterven. Dan beseft de documentarist dat de dood van het
personage ook Mykosch' einde zal betekenen. Muziek: Michel Mulders.
Opgenomen in Roemenië (september 1994), België en Nederland;
o.a. Andreas Ziekenhuis en Boerhaave kliniek (oktober 1994) en
Frankrijk (februari 1995). De fragmenten in de film zijn door
verschillende cameramensen opgenomen. Maarten Kramer fotografeerde
het fragment 'Jean zal sterven', het totale documentaire gedeelte
en de 'strandscène'. Nestor Sanz was verantwoordelijk voor
het fragment 'Michel et Michelle'. De resterende opnamen in Roemenië
werden gedraaid door Basarab Smarandescu. De film werd in eerste
instantie, voor de televisie-versie van 58 minuten, gefinancieerd
door de NPS-televisie en de Stichting Stimuleringsfonds. Door
o.a. een extra bijdrage van de Stichting Thuiskopiefonds was het
mogelijk om een langere speelfilmversie van 72 minuten te produceren.
Vooraf: 4TOKENS II / P. Regie: Mart Dominicus (Nederland 1995,
K-8 minuten). De ruzie tussen een man en een vrouw in een parkeergarage
mondt uit in een conflict waarin hartstocht en agressie soms moeilijk
te onderscheiden zijn.
Première: 25 september 1995 (Nederlands Film Festival)/7
december 1995
K-72 minuten
NECROPHOBIA
Frank van Geloven/Edwin Visser
met: Martijn Oversteegen (Mark Embrechts), Gerry Verhoeven (geheimzinnige
vrouw), Rutger Weemhoff, Renée van Veen, Grietje Besteman,
Eric Maas
Scenario: Frank van Geloven, Edwin Visser. Horrorfilm over een
vrouw die hulp zoekt bij een psychiater, die lichamen van overledenen
gebruikt om zijn patiënten met hun angsten te confronteren.
Deze onorthodoxe methode heeft echter een averechts effect op
de vrouw, die gaandeweg verandert in een kettingzaag hanterende
moordmachine. Muziek: Habbo Beem. Opgenomen in Tilburg. Gedraaid
op reststukjes van vijf verschillende soorten filmmateriaal en
met geleende camera's. De film zal worden verspreid op video en
video-cd. Op Pim de la Parra, Staccato Film en het Amsterdamse
Fonds voor de Kunst na was niemand bereid financieel te helpen.
Het Amsterdamse Fonds voor de Kunst gaf het maximale bedrag (ongeveer
negenduizend gulden) als subsidie. Budget: nog geen 50.000 gulden.
Première: 26 september 1995 (Nederlands Film Festival)
K-63 minuten
NICE TO MEET YOU, PLEASE DON'T RAPE ME!
Ian Kerkhof
met: Eric Miyeni, Matthew Oats, Gustav Grass, Bill Curry, Winnie
Ryall
Scenario: Ian Kerkhof, Peter J. Morris, Eric Miyeni. Film toont
Zuid-Afrika als een land waarin verkrachting, zowel sexueel als
verbaal, politiek, moreel en psychologisch een normaal verschijnsel
is. Drie verkrachters -een neger, een jood en een Brit- bewegen
zich tussen schijn en werkelijkheid en onthullen, ondanks zichzelf,
de demomen die hen kwellen. Een film over verkrachten ten einde
te sterven, vergeven om lief te hebben en leven om opnieuw geboren
te worden. Muziek: Marcel Warnas, Bob Dylan. In Johannesburg opgenomen
film. Voor deze speelfilm gebruikte Ian Kerkhof hetzelfde materiaal
dat in zijn VPRO Lolamoviola documentaire CONFESSIONS OF A YEOVILLE RAPIST was
gebruikt. Tijdens de vertoning op het Afrikaanse filmfestival
'Fespaco' in Ouagadougou liep meer dan de helft van het publiek
de bioscoop uit.
Première: 21 september 1995 (Nederlands Film Festival)
K-71 minuten
SCHADUWLOPERS, DE
ook: THE SHADOW WALKERS
Peter Dop
met: Pierre Bokma (Leen), Aat Ceelen (Albert), Jeroen Willems
(reiziger Stijn), Marlies Heuer (Judith), Lineke Rijxman (Paula),
Ariane Schluter (serveerster), Betty Schuurman (Margreet), Jack
Wouterse (man met koffer), Han Kerckhoffs (Marco), Dirk Zeelenberg
(Frans), Dennis Rudge (Amerikaans militair), Jan Kruse (Schoonhoven),
Marie Kooyman (vrouw in bontjas), Ferry Kaljee, Anke van 't Hof
(echtpaar in snackbar), Theo van den Belt (snackhouder), Jaap
Beemster (Paultje), Eric Krediet, Frans van Rijn (politiemannen),
Jan Dop (spoorwegbeambte), Wouter Steenbergen, Duck Jetten (echtpaar
restauratie), Tjerk Risselada (man met dia's), Yvonne Weyers (Lineke),
Roef Ragas (jaloerse man), Bart Gabriëlse (verliefde jongen),
Andrea Rolfes (verliefd meisje), Wim van der Heyden (soepetende
heer), Richard Gonlag, Peter de Gelder, Romijn Conen (aangeschoten
jongens), Sander Commandeur, Martijn Hartemink (jongens met fiets),
Albertine de Kanter, Margot van Doorn (meisjes met fiets), Christine
Blok, Thea van Ginkel (paraplu stelende dames), Ramon Dop (baby),
Berry Bunt (stand-in Albert)
Scenario: Peter Dop, geïnspireerd door het werk van Gianni
Celati en Dylan Thomas. Sceanario-adviezen: Kees Hin, Rosa Sala
en Joop de Mol. Twee broers, Leen en Albert, houden zich overdag
bezig met volkomen zinledige bezigheden. Leen hangt rond onder
bruggen, Albert vaart als kapitein van een pontje veelal zonder
passagiers een rivier over. Ze zijn getrouwd met twee zussen,
maar door het toeval ieder met de verkeerde. 's Nachts hebben
ze de absurde gewoonte om mensen op straat te volgen ('schaduwlopers')
en hun levens te observeren. De ontmoetingen met anderen -een
na jaren terugkerende reiziger, een snackbarbezoeker die als een
wandelende keuringsdienst van waren de Deventer horeca teistert,
een anonymus die een koffer van hot naar her sleept en de beide
echtgenotes- vinden terloops plaats en veroorzaken nauwelijks
een rimpel in de desolate vijver van Deventers nachtleven. Muziek:
Fons Merkies. Budget: 900.000 gulden.
Première: 30 januari 1995 (International Filmfestival Rotterdam)/7
september 1995
K-88 minuten
TASJESDIEF, DE
ook: THE PURSE SNATCHER
Maria Peters
met: Olivier Tuinier (Alex), Ingeborg Uyt den Bogaard (Roos, zijn 72 jarige oma), Aus Greidanus jr. (Lucas), Micha Hulshof (Evert), Myranda Jongeling (Sophie, moeder van Alex), Jaap Spijkers (Jaap, vader van Alex), Freark Smink (Ronnie, stiefvader van Lucas en Evert), Renée Fokker (moeder van Lucas en Evert), Sophie van Pelt (Evelien), Flip van Duijn (vader van Evelien), Sheila Lever (moeder van Evelien), Ann Hasekamp (blinde vrouw), Jac. Goderie (verkoper klarinet), Luc. Theeboom (pomphouder), Rob van de Meeberg (dokter), Jos Veldhuizen (automobilist ongeluk), Marjan Luif (vrouw bij padden), Vik Franke (automobilist padden), Cees Groot (leraar), Leo Hogenboom (arts ziekenhuis)
Scenario: Maria Peters, naar het boek 'De tasjesdief' van Mieke
van Hooft, dat in 1990 de Prijs van de Nederlandse Kinderjury
kreeg en ook in Duitsland en Frankrijk in de prijzen is gevallen.
De ouders van de twaalfjarige Alex worden opgeslokt door hun werk.
Alex gaat vaak op bezoek bij zijn oma, die in een afgelegen huis
woont. Op een dag treft hij zijn oma vastgebonden aan de verwarming
aan, terwijl twee jongens het huis uitrennen. Zijn oma vraagt
hem zijn mond te houden over de beroving uit angst dat ze naar
een bejaardenhuis wordt gestuurd door de moeder van Alex. De twee
jeugdige overvallers kennen Alex en bedreigen hem. Op een dag
pakken ze zijn klarinet af en vertellen hem dat hij zijn muziekinstrument
terug kan verdienen door een tasje te stelen van een oud vrouwtje.
Alex vlucht, maar de jongens eisen dan vijftig gulden 'losgeld'
voor de klarinet. Aangezien Alex' zakgeld niet toereikend is,
besluit Alex uiteindelijk toch een oud dametje te beroven. Dat
is het begin van een reeks criminele activiteiten, maar uiteindelijk
komt Alex tot inkeer en neemt hij het heft in eigen handen. Muziek:
Ad van Dijk. Producenten: Erwin Godschalk, Maria Peters, Hans Pos, Dave Schram. Camera: Hein Groot. Montage: Ot Louw. Opnamen gestart op 1 augustus 1994. Opnamen in o.a.
Amsterdam, Alkmaar en Haarlem. Budget: één miljoen
gulden. Aus Greidanus jr. is de zoon van Aus Greidanus sr. en
Sacha Bulthuis. Glazen Beer voor de Beste Kinderfilm op het filmfestival
van Berlijn in februari 1995. The Children's Best Vision Award
(tweede prijs) op het vierde Internationale kinderfilmfestival
Japan in augustus 1995. Camério Grand Prix Public (publieksprijs)
op het filmfestival Rimouski in Canada. Golden Plaque Award (eerste
prijs) van de kinderjury en Bronze Elephant (derde prijs, volwassenenjury)
op het International Film Festival for Children and Young People
in het Indiase Hyderabad (november 1995). Hoofdprijs op het Atlantic
Film Festival in Canada, 1996. Silver Caïro for featurefilms
op het Internationale Filmfestival in Caïro, maart 1996. Een versie met gebarentaal is op video beschikbaar.
Première: 6 april 1995
K-90 minuten
TOT ZIENS
ook: GOODBYE/AU REVOIR
Heddy Honigmann
met: Johanna ter Steege (Laura), Guy van Sande (Jan), Els Dottermans
(Ann, vrouw van Jan), Warre Borgmans (Wouter), Nelleke Zitman
(Ine), Stefan van de Staak (Stefan), Cas Enklaar (dassenverkoper),
Bart Klever (loketbeamte), Johan van Assche (journalist Brussel),
Saskia Temmink (Barbara), Nina Spijkers (Clara), Céline
Linssen, Mart Dominicus (sportjournalist), Jos de Putter (sportjournalist), Nicolaas Matsier=Tjit Reinsma (sportjournalist), Jaap Visser,
Glenn Hemminga, Martine Berghuijs, Coen Franssen, Bolle, Marja
Kok, Mieke Bernink
Scenario: Heddy Honigmann, Helena van der Meulen. TOT ZIENS vertelt
het verhaal van twee niet stuk te krijgen minnaars, Jan en Laura:
een getrouwde man en een alleenstaande vrouw. Ze ontmoeten elkaar
's winters op een ijsbaan en brengen samen de nacht door. Jan
blijkt al jaren getrouwd met Ann. Jan vindt ondanks de wederzijdse
verliefdheid dat een relatie met Laura niet kan. Toch houden zij
er een jarenlange relatie op na. Na elk afscheid volgt toch weer
een ontmoeting, tegen beter weten in. Steeds wordt de passie gesmoord
door schuldgevoel en steeds laait de passie weer op... Muziek:
Wouter van Bemmel. TOT ZIENS is opgedragen aan Ellen en Gerry
Waller, de filmjournalisten die kort na elkaar zijn overleden.
Geselecteerd voor de competitie van het festival van Locarno,
augustus 1995. Daar won Johanna ter Steege de speciale juryprijs,
een 'Bronze Leopard'. Ook kreeg de film de 'Don Quixote Prize'
(Ciné Clubs). Over het algemeen werd de film goed ontvangen
bij de Nederlandse pers. In september 1995 kreeg de film de Prijs
van de Nederlandse Filmkritiek. Critics Choice Award op het Peachtree
International Film Festival, november 1996. De film trok 27.000
bezoekers.
Première: 7 september 1995.
K-110 minuten
TURNER REVELATION, THE
ook: RITUAL FOR A POET IN B-NATURAL
Ian Kerkhof
met: Kain (Turner), Stacey Grace (rechter)
Nederlands-Amerikaanse co-produktie. Scenario: Kain, gebaseerd
op de O.J. Simpson-affaire, waarover hij eerder het toneelstuk
'Ritual for a poet in B-natural' schreef. In drie episodes wordt
een beeld gegeven van de onvermijdelijke schuldvraag. De zwarte
Turner heeft een moord gepleegd op zijn blanke vrouw en wordt
voor de rechtbank geleid. Hij verdedigt zijn onschuld met behulp
van interpretaties van de bijbel, van zijn geliefde, van de maatschappij
en van zijn moeder. De film begint in zwart-wit met het hoofd
van een zwarte man, die woorden spreekt van angst en hopeloosheid.
Hij wil met de duivel praten. Behalve de zwarte man is er een
vrouwelijke officier van justitie, die hem ondervraagt over een
moord die hij heeft gepleegd. Ook haar gezicht is in close-up.
Het duo aangeklaagde-aanklaagster krijgt in twee andere vormen
een wisselende context. Turner heeft zijn blanke vriendin vermoord
en we zien die twee samen, discussiërend en liefkozend tot
het moment dat Turner de moord pleegt. In de derde vorm zien we
de acteurs als acteurs. De drie 'lagen' vormen samen het verhaal
van een man die de verkeerde vrouw heeft vermoord, want de vriendin
heeft hem duidelijk gemaakt dat hij zich eigenlijk tegen zijn
moeder verzet. Ian Kerkhof zelf noemde THE TURNER REVELATION de
derde en laatste film in de serie over het 'moderne, stedelijke
braakland', na KYODAI MAKES THE BIG TIME en THE MOZART BIRD. In
deze trilogie draaide het om egocentrische mannen, wier karakter
de basis legde voor de strenge formele structuren van de films.
Première: 30 maart 1995
K-85 minuten
TWIJFEL TUSSEN WAARHEID EN TIJD
Jos Wigman
met: Monic Hendrickx (Vera), Marij Hille (Jonah), Martien Hendriks
(Van der Wille), Herman Mertens (Meierhoff), Lambert Wigman sr.
(Glazenborg), Ernst Jansz, Dianne Krijnen
Scenario: Jos Wigman. Een vader keert in gezelschap van zijn twee
dochters naar zijn geboortegrond terug. Hij maakt, in het besef
dat zijn einde nadert, de balans op van zijn leven. Hij koestert
de wens om nog één keer naar Venetië te gaan.
Omringd door de niet belangeloze zorg van zijn beide dochters,
een burende kapper en een arts viert hij zijn zeventigste verjaardag.
Tijdens dit feest stort hij inelkaar en maakt nog eenmaal de reis
van zijn leven. Twijfel tussen waarheid en tijd bepaalt het heden.
Zoals elk heden in het verleden was. Alleen in het ene heden was
de waarheid leugen en in het andere niet. De hoofdpersonen lijken
verstrikt, niet alleen in deze tegenstelling, maar ook in hun
onvermogen buiten zichzelf te treden. Muziek: Ernst Jansz, Wagner,
Moussorgsky, Schumann, Brahms en Weill. Super VHS-videofilm gemaakt
met scenariosubsidie van de provincie Noord-Brabant. Opgenomen
in Gemert, Venetië, St. Petersburg en de Peel. Iedereen heeft
pro deo aan de film meegewerkt. De flash-backs van de hoofdpersoon
zijn in kleur gefilmd en worden vergezeld door poëtische
teksten. De rest van de film is in zwart-wit.
Première: 29 januari 1995 (International Filmfestival Rotterdam)
ZW/K-86 minuten
VLIEGENDE HOLLANDER, DE
ook: THE FLYING DUTCHMAN/L'OLANDESE VOLANTE
Jos Stelling
met: René Groothof (De Vliegende Hollander/zijn vader),
Michel Groothof (jonge Vliegende Hollander), Veerle Dobbelaere
(Lotte), René van 't Hof (dwerg Butkijn), Nino Manfredi
(speelman Campanelli), Willy Vandermeulen (hereboer Netelneck),
Gène Bervoets (zoon Netelneck), Gerard Thoolen (gevangenisdirecteur),
Josse de Pauw, Senne Rouffaer, Bert André, Jan Steen (gevangenen),
Daniël Emilfork (ketterjager Heersgat), Ingrid de Vos, Bart
Slegers, Michael Pas
Nederlands-Belgisch-Duits-Italiaanse co-produktie. Scenario: Jos
Stelling, Hans Heesen, gebaseerd op een idee van George Brugmans
en Jos Stelling. Proloog: Een kleine boerengemeenschap in het
16e eeuwse feodale Vlaanderen. Men gaat gebukt onder armoede,
oorlog en godsdienstfanatisme. De rondtrekkende Italiaanse speelman
Campanelli is er getuige van hoe de vrouw van de hereboer Netelneck
een voortvluchtige Hollandse ketter te hulp komt. Uit deze toevallige
ontmoeting wordt, met medewerking van Campanelli, een kind geboren:
de Hollander. Door de wraak van Netelneck komt het kind ouderloos
ter wereld en is het voorbestemd voor het harde, liefdeloze leven
van een lijfeigene. Akte 1: 'De Beerput': Na zeven jaar ontmoet
het kind Campanelli, die hem in ruil voor eten over zijn vader
vertelt en hem voorliegt dat deze nog leeft. De speelman prikkelt
bekwaam de fantasie van het kind: zijn vader zou op een groot
schip de zeeën bevaren en kunnen vliegen. Vanaf dat moment
heeft het jongetje nog maar één verlangen: de boerderij
ontvluchten om zijn vader te zoeken. Akte 2: 'Het Schip': Als
volwassene vlucht de Hollander samen met zijn geliefde dwars door
het oorlogsgebied naar het bevrijde Holland, het land van zijn
vader. Op de kust, waar duizenden wachten op het schip dat hen
naar de overkant moet brengen, wordt de Hollander echter op een
noodlottige wijze van zijn geliefde gescheiden. De zoon van Netelneck,
rivaal van de Hollander, is hem gevolgd en probeert hem in zee
te verdrinken. De Hollander overleeft de moordpoging echter en
spoelt aan in een moeras. Hij vindt er een gigantisch schip waarvan
hij vermoedt dat het van zijn vader is en koopt het van de bewoner,
een hebzuchtige dwerg. Terwijl de Hollander het schip probeert
te herstellen om ermee naar Holland te varen, doet de dwerg alles
om zich van de indringer te ontdoen. Tevergeefs. Maar als de Hollander
met de dwerg door het geuzenleger gevangen wordt genomen, belandt
hij uiteindelijk toch in Holland. Akte 3: 'De Vliegende Hollander':
In Holland worden de Hollander en de dwerg opgesloten in het rasphuis.
De Hollander weet de gevangen aan zich te verplichten door te
beloven hen te bevrijden en mee te nemen op zijn schip. Wanneer
de Hollander, na een wanhopige uitbraakpoging, tot de verdrinkingsdood
wordt veroordeeld in een onderaardse waterput, komt hij tot inzicht:
het vliegen, waar de speelman het over had, heeft alles met de
dood te maken. Juist dan vindt hij zijn geliefde hem terug. Zij
redt hem en zorgt dat de Hollander zijn zoon ontmoet. Het kind
wil niet geloven dat hij zijn vader is, omdat zijn vader, zo heeft
zijn moeder hem verteld, kan vliegen. Uiteindelijk bewijst de
Hollander zich voor zijn zoon en zo wordt hij degeen die hij zocht:
de Vliegende Hollander. Muziek: Nicola Piovani. De film heeft
niets van doen met de verschillende legenden die onder dezelfde
titel bestaan of met Wagners muzikale versie. Opgenomen in honderd
opnamedagen op de volgende locaties: de Dordtse Biesbosch, de
Oostvaardersplassen, Hellevoetsluis, slot Loevestein, het Limburgse
heuvelland, Reymerstok, natuurreservaat De Kwade Hoek in Zeeland,
Namen, Bouillon en in Duitse studio's. Al in 1986 kwam Jos Stelling
op het idee voor deze ambitieuze produktie, maar pas in mei 1993
kreeg hij het groene licht van zijn producenten. Budget: ruim
10.000.000 gulden (40% uit Nederland, 30% uit België, 20%
uit Duitsland en 10% uit Italië afkomstig). Nederlands, Frans
en Italiaans gesproken. De wereldrechten van de film werden in
mei 1994, nog voor de voltooiing van de film, verkocht aan de
Franse maatschappij UGC. Op 10 mei 1995 ging de film in Terneuzen
in première; Terneuzen claimt in de zestiende eeuw de thuishaven
te zijn geweest van het spookschip 'De Vliegende Hollander'. Voor
gemeente en ondernemersvereniging City Terneuzen was dit aanleiding
de publiekspremière van de film op te eisen (een dag voor
de officiële, landelijke première). Toen bekend werd
dat het festival van Cannes DE VLIEGENDE HOLLANDER had laten passeren
voor haar hoofdprogramma, pikte het filmfestival van Venetië
de titel op. De Italiaanse pers waardeerde de film echter met
slechts een 3,6. Geselecteerd voor het Internationale Filmfestival
van Toronto (september 1995). De film trok in de eerste week nog
geen 4500 toeschouwers in 12 zalen. Op het Camerimage Festival
1995 in Turon (Polen) kreeg cameraman Goert Giltaij de Silver
Frog Award en speciale jury award voor decor, kleding en make-up.
Première: 11 mei 1995
K-136 minuten
WALHALLA
Eddy Terstall
met: Marc van Uchelen (Michel de Feyter), Huub Stapel (Raymond de Feyter), Antje de Boeck (Sanne), Jamal Amhali (Vriend Karim), Najib Amhali (Karim), Abdelhacim Azariouh (Gangster), Richard Bartelink (ME Commandant), Said Bensliman (Lid Rai Band), Gène Bervoets (Gunther Somers), Theu Boermans (Barman Fred), Michel Bonset (Skinhead 3), Mark van den Bos (Collega Raymond), Hafid Boudou (Marokkaan bij kameel), Najim Boudou (Lid Rai Band), Miloud Bouhjar (Lid Rai Band), Jan de Bruyne (Vincke), Frank Buijsse (Ober), Oriss Carauch (Marokkaan bij kameel), Katja Chapman (Prostituee met Vincke), Karim Elouazghari (Berover), Linda Epema (Tanga meisje), Noureddine Farihi (Said), Viktor Frankestein (Skinhead 4), Pol Goossen (Voetbalfan), Mohammed Salah Hafedi (Marokkaanse echtgenoot), Evelien Heyster (Tanga meisje), Joanna Jager (Tanga meisje), Linda Jellema (Marie de Feyter), Rachid Kazmi (Lid Rai Band), Abdel-Ilah Kerzazi (Berover), Hassan Kerzazi (Gangster), Amarouch Khayi (Hussein), Miki Kobossen (Verliefde vrouw in bus), Rob Koppes (Grote Skin), Jacob Kurc (Ceremoniemeester), Mohammed Labchiri (Marokkaan bij kameel), Susanne Limburg (Tanga meisje), Janneke Lokerse (Tanga meisje), Natasja Loturco (Prostituee met Michel), Rogier Lulof (Verliefde man in bus), Milange Marchena (Tanga meisje), Manouk van der Meulen (Marjolein Vroegop), El Moussati (Imam), Jan Mulder (Marinus Vroegop), Pascale Nijland (Tanga meisje), Wim Opbrouck (Patriek), Lahcen Oubassou (Vriend Karim), Pelvur Ozsahin (Marokkaan bij kameel), Wendy Pattikayhatu (Prostituee met Somers), Feddo van der Poel (Skinhead 2), Joris Putman (Jan Floris Vroegop), Maarten Putman (Martijn Vroegop), Leo Rozenstraten (Oude man bij moskee), Hakima Salmine (Marokkaanse echtgenote), Frank Schaalje (Zeeman Kurt), Max Schnur (Oude man bij moskee), Hamid Ait Serhane (Khalid), Mustapha Siyahya (Marokkaan bij kameel), Stef van der Streeck (Boze man op plein), Natasja van Tilburg (Verpleegster), Talissa Tjin (Tanga meisje), Aziz Traidia (Bedreigde Marokkaan), Dirk Wachtelaer (Lid Rai Band), Natasja van Zijl (Prostituee met Vroegop), Ginger (Schweinhund), Tum Tum (Jan Ficki)
Scenario: Eddy Terstall. Kruidenier De Feyter wordt langzaam weggeconcurreerd
door de supermarkt van de Marokkaan Saïd. Om zijn nieuwe
vriendin, Sanne, en zijn gezin te onderhouden, knapt De Feyter
vuile klusjes op voor de rechts-radicale politicus Somers. Het
wijkje waar zich dit afspeelt dreigt te moeten wijken voor een
meubelpaleis; 'Het Walhalla'. Om zijn plannen te verwezenlijken
spant de projectontwikkelaar Vroegop samen met Somers. En socialistisch
raadslid, Vincke, wordt omgekocht om zich bij de rechts-radicalen
aan te sluiten. Met behulp van criminelen weten Vroegop en Somers
de raciale spanningen in de wijk tot een kookpunt te brengen.
Tegen deze achtergrond wordt de geestelijk achtergebleven dochter
van De Feyter, Marie, verliefd op de zoon van Saïd. Haar
tweelingbroertje Michel probeert hier met zijn skinhead-vrienden
hardhandig een stokje voor te steken. Muziek: Raymond van het
Groenewoud. Titelsong: 'We blijven bezig' van/door Raymond van
het Groenewoud. Een niet nader geïdentificeerde plaats in
Zeeuws-Vlaanderen is de achtergrond van deze thriller over rassenhaat
en extreem-rechts. Opgenomen in o.a. Terneuzen. Met de schrijver
en oud-voetballer Jan Mulder. Ed van Thijn was blij dat zijn dochter
Marion niet in WALHALLA meespeelde, omdat 'alhoewel de film bedoeld
is als een waarschuwing tegen de opkomst van extreem-rechts, lijkt
de uitwerking toch eerder op een propagandaverhaal van het ergste
soort' (citaat uit het boek 'Retour Den Haag, dagboek van een
minister'). Op de aftiteling staan ook de namen vermeld van de
acteurs die een rol speelden, maar in de montage sneuvelden (o.a.
de producent van de film -Emjay Rechsteiner- en Edmond Classen).
De film draaide twee weken met twee kopieën en trok in totaal
704 toeschouwers. Veronica zond de film al op 24 augustus 1995
uit op de televisie (ondanks de 'windowregeling' van 26 maanden
tussen bioscooprelease en tv-vertoning), omdat Veronica de film
moest uitzenden voordat zij het publieke bestel verlieten, anders
zou het Stimuleringsfonds niet meefinancieren. Dat had de producenten
240.000 gulden gescheeld en dan had men de film niet kunnen maken.
De tv-uitzending trok 460.000 kijkers.
Première: 8 juni 1995
K-90 minuten
ZUSJE
ook: LITTLE SISTER
Robert Jan Westdijk
met: Kim van Kooten (Daantje Zuidewind), Maarten Zomer, Hugo Metsers
III, Bert Pot (Martijn Zuidewind), Roeland Fernhout (Ramon, vriend
van Daantje), Ganna Veenhuysen (Ingeborg, vriendin van Daantje),
Hanna Risselada (kleine Daantje), Michiel Münninghoff (kleine
Martijn), Alenka Dorell (moeder Zuidewind), Peter Idenburg (vader
Zuidewind), Taco Keers (Bas), Marianne Jeuken (bovenbuurvrouw),
Carl Wünderlich (marktkoopman), Herman Brood (bovenbuurman),
Eulalia Montseré (Spaanse vriendin), Anouk Juta (suikerspin)
Scenario: Jos Driessen, Robert Jan Westdijk. Speelfilm over de
contactgestoorde Martijn Zuidewind, verteld vanuit het perspectief
van zijn home video. Onder het mom van het maken van een documentaire
dringt Martijn het leven van zijn jongere zus Daantje binnen.
Binnen deze aanvankelijk onschuldige home-movie ontwikkelt zich
een machtsspel met sexuele ondertonen, waarbij Martijn via listige
manipulaties zijn concurrenten in de strijd om Daantjes gunsten
weet uit te schakelen. Broer en zus zonderen zich af en halen
via spelletjes en het bekijken van oude familiefilmpjes steeds
meer herinneringen uit hun kindertijd naar boven. Langzaam maar
zeker wordt duidelijk dat een onopgeloste kwestie uit het verleden
de oorzaak is van Martijns obsessie voor zijn jongere zuster en
zijn onbedwingbare verlangen alles op video vast te leggen. De
film is niet afgelopen als de aftiteling begint. Geluid: Mark
Wessner. Songs: o.a. 'Gimme, gimme, gimme' door Abba, 'Glory box'
door Portishead en 'When a man loves a woman' door Percy Sledge. Deze songs waren alleen te horen in de oorspronkelijke montage zoals die te zien was tijdens het Nederlands Film Festival. Voor het roulement zijn in de montage die nummers eruit gehaald in verband met copyrights.
Producenten: Clea De Koning en Robert Jan Westdijk. Camera: Bert Pot. Montage: Herman P. Koerts. Opgenomen op video in de zomer van 1994 in 21 dagen. Zonder een
cent subsidie, maar met investeringen van 39 kleine vennoten tot
stand gekomen speelfilm. Bijna alle medewerkers (cast en crew)
waren bij de opnamen onder de dertig jaar. Het huis van Daantje
in de film was in het echt te vinden in Amsterdam; Kleersloot
5 & 7. Dit 17e eeuwse pand is inmiddels gesloopt. De rol van
Martijn Zuidewind in ZUSJE bestaat uit drie componenten: het fysieke
acteren van Maarten Zomer, de cameravoering van Bert Pot en de
stem van Hugo Metsers III. Tijdens de montage bleek de stem van
Maarten Zomer niet goed te werken, daarom werd besloten de stem
van Maarten in het geheel te vervangen door die van Hugo Metsers
III. Maarten vond dit niet acceptabel en trok zich geheel terug
en verzocht de makers een pseudoniem te gebruiken. Dat werd Maarten
Zomer, omdat hij zei dat het, ondanks de nare afloop, toch een
mooie zomer was geweest. Achter Maarten Zomer ging Romijn Conen schuil. Zijn naam verscheen later wel op de dvd die uitgebracht werd. Kim van Kooten is de dochter van Kees
van Kooten. Producente Clea de Koning en hoofdrolspeelster Kim
van Kooten beschrijven in het boek 'Het maken van ZUSJE' de wordingsgeschiedenis
van de film. Albert Heijn gaf de crew op basis van de plannen
tienduizend gulden aan waardebonnen op voorwaarde dat de naam
van Albert Heijn nergens genoemd werd, anders -bestond de vrees-
zou in de toekomst elke filmacademiestudent over de vloer komen.
Dè verrassing van het Nederlands Film Festival kreeg meteen
het Gouden Kalf (en Cineco Award) voor de beste speelfilm van
het jaar. Robert Jan Westdijk over het winnen van het Gouden Kalf in 'HP/de Tijd' d.d. 17 september 1999: 'We waren zo blij toen we hem kregen voor ZUSJE. Je hebt jaren zitten pielen en denkt: dit soort onverwachte dingen overkomt alleen Quentin Tarrentino in Hollywood, maar het kan dus ook in Utrecht. Ik keek huizenhoog op tegen de andere nominaties, zoals DE VLIEGENDE HOLLANDER van Jos Stelling en HOOGSTE TIJD van Frans Weisz. Het was een wereldprijs, en ik heb me doodgeërgerd dat Rijk de Gooyer in datzelfde jaar op televisie zijn Kalf uit een taxi smeet'. In november 1995 won de film op het Internationale Filmfestival
van Thessaloniki de 'Silver Alexander' (een geldbedrag van 60.000
gulden). Special Jury Award en Audience Award, International Festival
of Young Cinema, Turijn (Italië). In het Franse Angers won
ZUSJE in januari 1996 twee prijzen. De hoofdprijs moest gedeeld
worden met de Portugese produktie CORTE DE CABELO van Joaquin
Sapinho. Daarnaast ontving de film een speciale studentenprijs.
De inkomsten (30.000 gulden) werden geïnvesteerd in de tweede
film van Robert Jan Westdijk, getiteld SIBERIA. In april 1996
ontving ZUSJE de Gouden Tulp op het internationale filmfestival
van Istanboel. In juni 1996 ontving de film ook nog de 'New Directors
Case Award'; de ereprijs van het Internationale Filmfestival van
Seattle. Nominatie voor de Felix in de categorie jonge Europese
filmmakers. Special Jury Prize tijdens het Yubari International
Fantastic Adventure Film Festival in Japan (februari 1997). 121.323
bezoekers.
Première: 22 september 1995 (Nederlands Film Festival)/11
januari 1996
Deutscher Kinostart: 17 april 1997
K-91 minuten