Reisverslag
 
 
 

Zondag 9 juni
Tok - Dawson City
[vorige dag] [routebeschrijving vandaag] [volgende dag]
 

Naar het topje van de wereld.
 
 
 

9h00
We vertrekken.
Ook de brandweermannen zijn zonet vertrokken, hun collega's aflossen van de nachtploeg.

Voor we de baan opgaan ontbijten we in het Northstar Restaurant.
De types die hier rondlopen komen recht uit de film. In plaats van de jaren negentig GSM hebben ze hier een dolk aan de gordel hangen. Hoe de communicatie daarmee verloopt, zal ons een raadsel blijven.

Een grote muurschildering met de tekst van het volkslied van Alaska maakt het interieur compleet :

"Eight stars of gold on a field of blue -
Alaska's flag. May it mean to you
The blue of the sea, the evening sky.
The mountain lakes, and the flow'rs nearby ;
The gold of the early sourdough dreams,
The precious gold of the hills and streams ;

The brilliant stars in the northern sky,
The "Bear" - the "Dipper" - and, shining high,
The Great North Star with its steady light,
Over land and sea a beacon bright,
Alaska's flag - to Alaskans dear,
The simple flag of a last frontier."

Het ontbijt valt best mee, 'Today's Breakfast Special: French toast with two slices of bacon for $3.99'.

Bij het afrekenen komt de vriendelijke maar nieuwsgierige dienster een praatje slaan.
"Well, where are you heading to ?", vraagt ze.
"To Dawson", zeg ik.
"Oh, then you are going to gamble ! It's not difficult, you know, just hit the jackpot !"
Vooraleer we kunnen duidelijk maken dat dergelijke toestanden ons totaal niet liggen en dat we hier voor de ongerepte natuur zijn gekomen, is ze alweer aan een andere tafel bezig.

10h10
We lopen nog even binnen in het Visitor Center van Tok. Heel verwonderlijk voor dit klein gat is een modern en leerrijk museum over de geschiedenis van Alaska, van Native Eskimo's en Stampeders, tot wildlife en het bestrijden van bosbranden.

11h20
Iets buiten Tok rijden we door een gebied dat in juni 1990 door een brand is vernield. Er begint terug al groen door te komen, gras, varens, wilgenstruiken en kleine berken.

11h40
Tetlin Junction. Op de klanken van Radio Moose nemen we links de Taylor Highway, een gravel maar in zeer goede staat.
Met "All along the Watch Tower" van Jimi Hendrix op de radio en een stofwolk achter ons voelen wij ons ongenaakbaar.

11h50
Het plezier is op, we staan in de file, wegenwerken. Wie dacht dat aan een gravel geen werk was heeft het mis.
Een flagman, eigenlijk een vrouw, vertelt ons dat we een tiental minuten moeten wachten op de pilot car die ons door de werken zal leiden.

De radio doet het echt goed vandaag. Met "Running on Empty" van Jackson Browne rijden we heel toepasselijk achter de pilot car op de highway die ons naar de Top of the World Highway in Canada zal brengen.

Inmiddels is de zon weer door de wolken gebroken.

13h30
Mount Fairplay Viewpoint.
Het is ondertussen weer overtrokken, zodat Mt. Fairplay zich niet laat zien.

14h20
Mosquito Fork, enkele miles voor Chicken.
In dit godvergeten plekje kunnen kano- en raftafvaarten starten op de Forty Mile River.
We worden ervan verwittigd dat er niet van de rivier mag gedronken worden : de parasiet Giardia Lambdia kan voor heel wat ongemakken zorgen, met name buikkrampen, misselijkheid en hevige diarree. Onder een gezamenlijke naam wordt dit hier 'beaver fever' genoemd. 
Een Yellow Warbler (een soort tjiftjaf) scheert voorbij onze lunch, in hoop enkele kruimeltjes te kunnen meepikken.

16h00
Jack Wade Dredge.
Een oningelichte reiziger zou deze historische site eerder een hoop schroot noemen. Het zonderlinge bouwwerk is echter een baggermachine om goud te zoeken. We bevinden ons hier namelijk midden in het gebied van de Gold Rush. Dankzij de sourdoughs, de eerste pioniers van de goudkoorts, kunnen we hier nu op ons gemakje met de Chevy op een gravel door de wildernis rijden. De goudkoorts is ondertussen allang verdwenen, de sourdoughs eveneens, maar de Taylor Highway kan ons nog altijd van dienst zijn.

16h30
Voor de eerste keer moeten we onze ruitenwissers gebruiken, een kleine bui. Het stof waait hierdoor minder op, maar wat al op de auto ligt wordt nu een vaste koek.

16h40
Wade Junction.
Links kunnen we naar Eagle, wij nemen rechts naar Canada en Dawson City.

17h00
"Welcome to Yukon, Canada."
We rijden door een verlaten landschap met enkele sneeuwvelden. Het regent niet meer maar er hangen grauwe wolken.

Aan de grenspost observeren we een marmot langs de weg, terwijl we wachten op de douanebeambte. We schrikken ons te pletter als deze op onze ruit tikt.
Met een stempel in ons paspoort kunnen we verder rijden.

17h20
We zitten op 65 mijl of 105 km van Dawson op de Top of the World Highway, de Canadezen houden blijkbaar meer van avontuurlijke namen.
Hier wordt alles aangeduid in kilometers in plaats van mijlen. Een groot bord zorgt voor de duidelijkheid, we kunnen nu niet meer tegen een mountie gaan zeggen dat we dachten dat het hier ook om mijlen ging. De maximum snelheid is 90 km/u, wat overeen komt met de 55 mph in Alaska.
Gelukkig heeft de snelheidsmeter van onze Chevy beide schalen.

Het regent nu goed.
Door het slechte zicht lijkt het alsof we echt op het topje van de wereld zitten. Links van ons zal dan de Noordpool liggen en rechts van ons waarschijnlijk ook bergen, waarvan we slechts hier en daar een heuvelrug zien, met rotsen, lage begroeiing en enkele sparren.
De gravel highway kronkelt zich door dit desolate landschap. Eens lijkt er geen einde aan te komen, dan weer lijkt het alsof we echt aan het einde van de wereld staan.

18h50
We staan aan de oever van de Yukon River. Aan de overkant ligt Dawson City. Op de ferry, die zojuist aanmeert, is plaats voor een tiental wagens. De overzet is gratis, dat is dan weer meegenomen.
De Yukon is hier al vrij breed, een kleine 100 meter. Het is een enorme stroom die in Alaska nog veel bijrivieren krijgt. De ons bekende Chena River is er één van.

19h15
We checken in in het Midnight Sun Hotel. Meestal is het niet de moeite om iets over het hotel of de andere gebouwen te zeggen, maar hier moet ik wel een uitzondering maken.
Vrijwel alle huizen zijn gebouwd in de Far West stijl. Fraaie kleuren als bordeaux, geel, roos en licht blauw zijn schering en inslag. De houten gevels zijn opgesierd met klinkende opschriften als Klondike Kate's, Downtown Hotel en Dawson Daily News.
Door de regen worden alle straten omgedoopt in modderbaden. Enkel de voetpaden, verhoogde houten platformen, kunnen de schoenen nog wat proper houden. Maar de straat oversteken is een echte ramp.

Het dorpje kent een restauratiegolf, vele huizen staan in stellingen om hun oorspronkelijk uitzicht terug te krijgen.
De daken zijn hoofdzakelijk in zink of metalen golfplaten, een daverend gekletter als het regent.
 

[volgende dag]