Reisverslag
 
 
 

Maandag 10 juni
Dawson City
[vorige dag] [routebeschrijving vandaag] [volgende dag]

Boom, boost and ghost towns langs de Klondike River.
 
 
 

We mogen natuurlijk niet vergeten onze horloge één uur verder te zetten naar de Pacific Coast Time.

10h15
Het is somber weer vandaag.
We bezoeken het Visitor Reception Center met een tentoonstelling over de oude stoomboten met een waterrad die hier vroeger op de Yukon vaarden.
Aan de overzijde van de straat vinden we het Northern Territories Visitor Center. De man aan de desk is een halve eskimo, z'n moeder was een Inuit zijn vader een Deen. De wereld is klein, hijzelf is al in België geweest. We moeten er echt beginnen aan denken onze visie te herzien over wie van ons land al gehoord heeft. België heeft blijkbaar al meer bezoekers gehad dan we denken.
In ieder geval probeert hij ons te overtuigen om ook de Dempster Highway aan te doen, die iets buiten Dawson vertrekt naar het noorden en eindigt in Inuvik. 735 km met slechts één bevoorradingspunt ongeveer halverwege. Hij laat ons een videodocumentaire zien over het hele traject, prachtig ! De weg is het hele jaar open. De rivieren kunnen in de zomer overgestoken worden met een ferry, in de winter rijd je gewoon over het ijs. Alleen in de tussenseizoenen, bij het begin van de vorst en bij de dooi, is Inuvik over land onbereikbaar. Met geen van beide vervoermiddelen kan je dan het water oversteken.
We beloven dat we bij ons volgende bezoek aan Dawson zeker deze tocht zullen inlassen.

Het weer is ondertussen al beter geworden. Er is nog veel wind maar de zon komt er af en toe door. De straten beginnen al iets op te drogen.
Dit geeft de gelegenheid om ook wat door de stad te lopen. 

14h35
Na de lunch rijden we Dawson City uit richting Bonanza Creek.
Een smal baantje van 13 kilometer brengt ons in de heuvels. Langs de weg ligt het vol steenafval van mijnontginningen.
Het gebied wordt hier ook 'The White Channel' genoemd, vanwege de witte rotsen die tevoorschijn kwamen bij het afgraven van de heuvels.
Eigenlijk is de vallei volledig verwoest, helemaal uitgegraven, we rijden door één immense dagmijn. Hier en daar vinden we nog wat schroot van oude vrachtwagens, bulldozers en graafwerktuigen tussen de schrale bomen en struiken die moeizaam wortelen in het steenafval.

15h10
De weg loopt uit op een grote parking. We staan voor de Klondike dredge, ook "Historic Dredge No. 4" genoemd. Het is een enorme baggerboot om het goud te delven en dus tevens de oorzaak van de bizarre toestand van deze vallei.
We zijn net op tijd voor een rondleiding.
Sue, de gids, ziet eruit als een heavy-weight wrestler, vooral als ze één van die zware metalen ziften boven het hoofd houdt.
Ze geeft technische uitleg met veel cijfermateriaal aan gewichten, afstanden en hoeveelheden waar we ons moeilijk een beeld van kunnen vormen. De 'huge washing-machine', zoals ze het hoofdelement van de dredge noemt, is indrukwekkend. Het is een schuinliggende koker met een diameter van zowat 3 meter. De wanden zijn geperforeerd met kleiner wordende openingen naar beneden toe. Al draaiende worden hiermee de stenen gesorteerd naar de dikte. De gold nuggets zijn meestal kleiner dan een pinkdikte. Ook het kleinste stof wordt gefilterd in cocosmatten om geen gram goud te verliezen. Het gevaarte draaide meestal dag en nacht door om zo rendabel mogelijk te blijven. Het werd bestuurd en onderhouden door 4 arbeiders. Het schrapen van de baggerbakken tegen de rotsen was hoor- én voelbaar tot in Dawson.
Sue vertelt dat de welvaart van de stad in hoofdzaak te danken was aan deze dredge.
"Most cities here were boom, boost and ghost towns, but not Dawson. Thanks to THIS dredge."
Elke markante uitspraak wordt gevolgd door een onderzoekende blik van onze worstelkampioene. Ik doe dus mijn uiterste best om geen ongeloofwaardige indruk te laten blijken, het zou me immers zuur kunnen opbreken.
"You know", vervolgt ze haar monoloog, "this is MY dredge. THIS is MY dredge. This is also YOUR dredge, if you're Canadian. The reconstruction is paid with YOUR tax money."
Alles duidt erop dat we als Belgen hier beter geen provocerende vragen kunnen stellen.
Elke rondleiding moet voor Sue een echte opkikker zijn.
Haar echtgenoot is hier gouddelver sinds 1966. Zelf heeft ze nog meegeholpen om het goud uit de cocosmatten te halen door ze te verbranden. Kortom, ze weet waarover ze praat. En geen haar op mijn hoofd twijfelt eraan om haar tegen te spreken ...

17h10
We rijden terug richting Dawson. Onderweg voelen we dat de drang te groot is om de Dempster Highway onbereden te laten en slagen af over de Klondike River.

18h30
We hebben zo'n tiental kilometer over de Dempster Highway gereden.
Het regent pijpenstelen. We zouden echter nog 40 kilometer moeten rijden om de echte plains te zien. Dat is iets te ver en met dit weer is er toch ook niets te zien.
We hebben in ieder geval toch het idee gekregen dat we naar het einde van de wereld reden. Zeker met borden als :
"Next services 370 km".
"NOTICE : There are no emergency medical services
on the Yukon section of the Dempster Highway.
Drive with care."
"Eagle Lodge 363 km, Inuvik 735 km".
 

19h00
We staan terug aan het begin van de Dempster Highway. Onze Chevy krijgt een goede beurt in een plaatselijke carwash. Voor 2 dollar kan ik hem met een hogedrukspuit afspuiten tot in de kleinste spleetjes.
 

[volgende dag]