Reisverslag
 
 
 

Zaterdag 15 juni
Beaver Creek - Valdez
[vorige dag] [routebeschrijving vandaag] [volgende dag]
 

Het leven met de muggen.
 
 
 

10h30
We vertrekken richting Alaska.
Iets buiten Beaver Creek zitten we al aan de Canadese douane. Ze controleren echter nooit als je het land uit gaat.

11h10
We zijn terug in Alaska en nu blijven we er tot het einde van onze trip.
Niet vergeten onze klok één uur terug te draaien, 10h10 dus.

10h25
De radio geeft weeral niets meer en we zitten aan de zoveelste "road construction". Terwijl we over de stoffige gravel rijden, besef ik wat een luxe asfalt toch kan zijn. Maar we prijzen ons nog gelukkig : we mogen er nog door rijden. Stel je voor : een "omleiding wegens werken" in dit land zou enkele honderden kilometers en vele uren tijdverlies betekenen ...

11h00
Weer een "road construction", met pilot car incluis.
De flagman, deze keer een "hij", vertelt dat hij de laatste twee dagen in totaal 28 uur heeft gewerkt. Hij begint er duidelijk last van te krijgen. En de zomer is nog maar pas begonnen.

11h30
We verlaten de Alaska Highway om naar Northway te gaan, 7 mijl verderop. Het was oorspronkelijk een nederzetting van Athabascan Indianen maar heeft sinds de Tweede Wereldoorlog plaats gemaakt voor een kleine luchthaven. Het maakte deel uit van de Northwest Staging Route, een ketting van luchthavens tussen Whitehorse en Fairbanks, voor de aanvoer van materieel tijdens de bouw van de Alaska Highway.
Naast deze wetenswaardigheid, is er naar onze normen eigenlijk niets te beleven. De luchthaven ligt er verlaten bij en de Athabaskans mogen van ons rustig voortleven in hun bestaan.
In de Milepost lezen we dat hier de gemiddelde temperatuur in januari -30°C is, er zal dan nog veel minder te beleven zijn ...

12h05
Aan Northway Junction, terug aan de Alaska Highway, waar een laundromat, een coffeeshop, een grocery store en een gift shop het centrum uitmaken, draaien we af in westelijke richting.

12h20
We passeerden zojuist een bord "END CONSTRUCTION" en dat kunnen we maar moeilijk geloven.
Mooi weer verder, een paar wolkjes in de blauwe lucht. Weinig wind en niet te warm, ik schat ongeveer 17°C.
Links van ons zien we de Mentasta Mountains, een uitloper van de Wrangell Mountains.
We rijden terug in een vrij bebost gebied, met sparren en berken.
De weg is in goede staat, maar we kruisen onze vingers.

12h45
We zitten op 20 mijl van Tok.
We zien ook de gebieden waar het gebrand zou hebben een goede week geleden.
We passeren een brandweerwagen die gereinigd wordt door enkele brandweerlieden.

13h00
Tetlin Junction voor de tweede maal. Het is een onvermijdelijke passage voor wie langs de weg van Yukon naar Alaska gaat, of omgekeerd.
Dat kan wel meer voorkomen in een land waar het aantal wegen dun bezaaid is en waar er slechts twee grensovergangen zijn over een grenslengte van meer dan 650 mijl of 1000 kilometer. Zo'n situatie kunnen we ons in Europa moeilijk voorstellen.

We rijden langs een geïmproviseerde helikopterbasis : een tentenkamp en twee helikopters op een open plek. Van hieruit wordt de streek nog voortdurend geobserveerd voor eventuele bosbranden.

13h15
Tok en lunch time. Daarvoor stappen we de Tok Lodge binnen.
Voor het geven van een naam aan een restaurant of hotel wordt hier nooit ver gezocht, gewoon efficiënt zijn is het belangrijkste.
Tijdens onze lunch maken we kennis met Joe, een oudere man in een rolstoel. Hij ziet er uit als een Vietnam-veteraan, maar om mogelijke heroïsche verhalen te vermijden, begin ik niet over dit onderwerp. Hij is wel een plaatselijke bekende, iedereen die binnen of buiten gaat, onderbreekt ons gesprek om Joe te groeten.

"The roads are really bad at the moment, don't you think ?", vraagt hij.
"Well, we already got used to it", antwoord ik instemmend.
"Where are you coming from ?"
"Canada", zeg ik.
"And how is the Alaska Highway over there ?"
"Quite the same", moet ik toegeven.
"Yeah, it's a hell of a way. They are always working to make it better, but they will never find a solution against the permafrost. The cold is really the strongest here, that will never change !"
"And how are the fires ?", vraag ik.
"It's calmer now. They are going north with the wind, so they are not a danger anymore. By the way, where do you come from ?"
"Belgium", zeg ik weeral op een fiere toon.
"Oh, I've never been there. Do you also have forests ?"
"Not as much as here", moet ik minder fier toegeven,"we can't cut down a tree just like that".
"Well, here we do, but it won't last for long anymore. You know, with the oxygen and the ozone, it will become a problem. I can tell you that !"

Joe wordt naar buiten geholpen met zijn rolstoel. Hij neemt plaats achter het stuur van een oude Buick uit begin jaren zeventig en puft weg.

14h05
Wij vervolgen onze route op de Glenn Highway, richting Valdez, met de luxe van een geasfalteerde baan. Er komen wolken opdagen, maar het blijft droog. Uit de radio weerklinkt terug muziek.

Het is hier duidelijk het land van de 60-plussers met de 'RV' of camping car.
"Too old to work, too young to die,
Granny and Grumpy on the road, bye, bye !"
Dat lees ik op de bumper van een RV.

14h35
We rijden over de Tok River. Er ligt nog veel ijs en sneeuw op. De heuvels zijn nochtans groen, met sparren en een aantal berken.
Ondertussen hebben we het beste van de radio weeral eens gehad.

15h10
Mentasta Summit (742 m), op 88 mijl van Glennallen. Het is de waterscheidingslijn tussen de Yukon River in het noorden die uitmondt in de Bering Zee en de Copper River in het zuiden die afvloeit naar de noordelijke Stille Oceaan.
We krijgen een groot wit bergmassief voor ons te zien : de Wrangell Mountains, met als meest nabije piek de Mt. Sanford (4949 m), een slapende vulkaan.

16h25
Chistochina. 20°C, half bewolkt en een koele bries.

17h15
We steken de Gakona en de Gulkana River over, terwijl we de Richardson Highway vervoegen. Op een zaterdag als deze staan ze hier met 20 tot aan hun knieën in het water te vissen, boeiend ...

17h30
Gulkana Airport, de vliegtuigjes staan mooi in een rij.
De Wrangell Mountains liggen nu links van ons. Mt. Drum (3661 m) en de Mt. Wrangell (4317 m) zijn nu goed te zien.
Voor ons duiken de Chugagh Mountains op, ook met besneeuwde toppen maar minder hoog.

De muggen zijn hier echte rotbeesten. Eens uit de wagen zoemen er al een tiental rondom mijn hoofd en de tijd om een foto te nemen is genoeg om enkele beten te krijgen.
Hoe kunnen de mensen hier leven ?

17h55
Bij de Wrangell-St.Elias National Park Headquarters wil ik even langs gaan om wat informatie op te pikken. Je weet maar nooit dat we een tweede keer naar Alaska komen en dan staat dit park wel op ons verlanglijstje.
Terwijl we terug naar de hoofdweg rijden, passeert er ons een bush plane in tegengestelde richting over de weg. Dit blijkt heel normaal te zijn.

18h35
We zitten al volledig in de Chugagh Mountains. Sinds Gulkana loopt de Alaska Pipeline naast ons, maar pas nu is hij echt goed te zien. Het zou een kunstwerk van Christo kunnen zijn, zoals de 'Running Fence'.

19h30
Worthington Glacier. Hij komt bijna tot aan de rand van de weg. Gezien van op een afstand lijkt het alsof de gletsjer over de weg komt. Hij is vuilgrijs zoals de meeste gletsjers.

19h45
Thompson Pass, slechts 816 meter hoogte en toch boven de boomgrens. Naast de weg liggen grote pakken sneeuw. De sneeuwpalen staan hier niet voor niets : record sneeuwhoogten voor Alaska werden hier reeds genoteerd in de voorbije jaren.

20h00
We passeren de city limits van Valdez, maar Valdez zelf is nog niet in zicht. Eerst moeten we nog door de Keystone Canyon, waar ook de Lowe River doorstroomt. We bewonderen de Horsetail Falls in de avondzon.

20h40
Village Inn Hotel Valdez, na 384 mijl.
We checken tevens onze boot voor morgen, inscheping om 6h15. Het zal weer een lange dag worden…
 

[volgende dag]