Reisverslag
 
 
 

Zondag 16 juni
Valdez - Whittier - Seward
[vorige dag] [routebeschrijving vandaag] [volgende dag]

Met een ferry door de dierentuin.
 
 
 

6h15
Het is vroeg opstaan en zonder twijfel zondag, de radio geeft kerkmuziek. Het weer is... jawel, prachtig. Blauwe lucht en een zacht, maar fris briesje.
Met een geïmproviseerd ontbijt van enkele droge koekjes en een fruitsapje zitten we in onze Chevy geduldig te wachten op de ferry. Er staan reeds een tiental wagens voor ons. Die mensen zijn dus nog vroeger opgestaan.
De familie in de wagen voor ons heeft een bezigheidstherapie gevonden : dochterlief wil absoluut die ene pull die onderaan in een reistas zit. De reistas zelf zit goed opgeborgen ergens diep in de koffer van de propvolle wagen. Met veel moed begint vader de koffer leeg te maken, terwijl jongere broer en zus staan te kibbelen om een zonnepetje. 

6h55
We zijn nog geen millimeter opgeschoven. Gelukkig maar voor de wagen voor ons. Vader is inmiddels druk bezig de koffer opnieuw vol te stouwen. Met de moed der wanhoop nu, want op de ferry komt er beweging in.

7h05
We beginnen eindelijk in te schepen in de MV Bartlett, die ons door Prince William Sound zal brengen.

Terwijl we de Valdez Arm uitvaren, nemen we het ontbijt in het restaurant.
Vervolgens nemen we plaats op het bovendek om bij een stralende zon en een koude wind te genieten van het landschap dat traag voor ons voorbij trekt.

Kate, een US Forestry & Agriculture Officer, is aan boord om ons informatie te geven over de dieren en andere merkwaardigheden die we te zien zullen krijgen tijdens onze tocht door Prince William Sound. Ze zal ons zeker verwittigen als er ergens een zeehond of een orka opduikt. We maken ons geen zorgen en kunnen dus even wegsoezen in een ligstoel.

9h30
Onze kapitein James Andrew Clabo vaart zijn vessel de Columbia Bay in om tot bij de Columbia Glacier te komen. Dit zijsprongetje op de vaarroute hadden we helemaal niet verwacht. Het aangename aan het nuttige koppelen moet James gezegd hebben aan zijn eerste stuurman. En een uurtje later toekomen in Whittier, daar zal niemand van wakker liggen. Tijd is in Alaska heel relatief. Voor ons is dat natuurlijk mooi meegenomen.
Vrij grote ijsbergen drijven naast ons schip. Een Titanic-gevoel komt bij me op, maar ik stel me gerust met het feit dat het voor onze kapitein zeker niet de eerste keer zal zijn dat hij hier langs komt.
We komen tot kort bij de gletsjertong. De grillige vormen van het ijs schitteren in de zon. Met een lengte van 64 km en een breedte bij de kust van meer dan 4 km is de Columbia Glacier één van de grootste getijdengletsjers langs de kust van Alaska. Een kleine motorboot (maar toch wel 40 voet lang) lijkt wel speelgoed tussen de grote ijsklompen.
Er worden enkele zeehonden opgemerkt, maar het is sterk gissen tussen een schaduw in de ijsmassa en het kopje van een zeehond.

10h15
We maken rechtsomkeer om verder koers te zetten naar Whittier.
Twee arenden zitten statig op een ijsschots. Ze blijven op een magische manier respect afdwingen, of ze nu in een boomtop zitten of op een ijsberg.
Enkele wervelingen in het water worden verondersteld van dolfijnen of kleine orka's te zijn. Er zijn zelfs hallucinaties van walvissen. Niet dat deze dieren hier niet voorkomen, integendeel ! Maar ik kan me inbeelden dat er voor hen wel aangenamer plaatsen zijn om te vertoeven dan in de omgeving van een lawaaierige ferry.

Het zicht van de gletsjers die tot in de zee komen is adembenemend. Het decor wordt afgerond met besneeuwde toppen, zover we kunnen zien.
De verrekijker wordt bovengehaald als we enkele kleine eilandjes passeren, je weet maar nooit of er langs het strand geen zeehonden of ander wildlife te bespeuren valt.
Eénmaal dat voorbij zit iedereen terug de horizon af te speuren voor dat ene, kleine witte puntje dat misschien geen rots of ijsklomp zou zijn, maar zonder succes.

12h00
De kapitein nodigt ons uit voor de lunch in de dining room. Een omelet is nog het beste wat er te kiezen valt, alleen al om de hamburgers te ontwijken.

Daarna gaan we terug naar het zonnedek.
"Sea otters on the left hand side of the vessel !", roept Kate door een megafoon. Het is nog wonder dat de diertjes van het verschieten niet meteen onderduiken. Maar de twee zeeotters blijven rustig ronddrijven op hun rug, met hun middagmaaltijd op de buik, mossels en schelpen.

13h40
We meren aan in Whittier. Evenals Valdez en Skagway ligt Whittier in een fjord. Goed beschut tegen de wind geeft dat een aangename temperatuur. De zeilboten in de jachthaven doen vermoeden dat het ook hier goed kan zomeren, alhoewel de gemiddelde zomertemperatuur hier niet hoger komt dan 13°C.

14h00
We rijden van de boot en zetten ons in een volgende rij, nu voor de trein.
Whittier is een gat van niets met enkele appartementsblokken van een vroegere legerbasis. Bij zijn ontstaan tijdens de 2e Wereldoorlog was dit een strategische toevoerhaven voor vrachten, olie en legertroepen. Die werden dan per trein door de tunnel, waar wij nu voor wachten, naar het noorden gebracht. Die spoorwegtunnel is nog steeds de enige toegangsweg via land.

15h10
De inscheping is inmiddels al begonnen, maar het schiet niet echt op. De wagons worden tot op de millimeter gevuld, het is echt puzzelwerk.
In de wagen is het ondraaglijk warm. Airconditioning werkt nu eenmaal niet zonder motor. Ondanks de muggen besluiten we dan toch maar een wandelingetje te maken tussen de wachtende voertuigen. Ook een Haagen-Dasz ijsje kan er gerust van af.
Emilio en zijn vrouw Maria, die met hun Buick in de rij naast ons staan, hebben onze vreemde taal opgemerkt en beginnen met ons een gesprek over het weer. Zelfs hier kan een weerpraatje toenadering brengen tussen verre culturen. Emilio is afkomstig uit Utah, maar heeft nog voorouders in Zuid-Amerika. Het is reeds de tweede keer dat hij en zijn vrouw naar Alaska komt.
"We never went twice to the same place until we came to Alaska three years ago. There is so much to see here !"
"But everything is so expensive", merkt Maria op, "The only place to buy cheap clothes is the 5th Avenue Mall in Anchorage. You should go over there before returning home."
Het loont echter niet de moeite om aan dergelijke brave mensen uit te leggen dat wij niet naar de andere kant van de wereld vliegen om wat nieuwe kleding in onze valies te stoppen...

15h40
Onze wagen staat eindelijk op de trein en deze zet zich in beweging. Het is de bedoeling dat we in de wagen blijven zitten, want het duurt maar een goed half uur. Ik dacht dat we in de tunnel een aangename frisse lucht zouden binnen krijgen, maar ik heb het verkeerd voor. De vensters blijven best dicht vanwege de stank en het lawaai van de locomotief en het water dat overal doorsijpelt. Het is pikdonker en ondraaglijk warm.

16h20
Portage. De zon bakt in de wagen. Hopelijk kunnen we snel van de trein, want met de ramen open krijgen we snel bezoek van muggen.
Onze woorden zijn nog niet koud of we kunnen al vertrekken. We rijden de trein af, richting Seward. De Seward Highway brengt ons tevens op de Kenai Peninsula. Dit schiereiland is ongeveer zo groot als België en heeft twee enorme ijsvlakten. Harding Ice Field is zowat 1000 km² groot, het andere, Sargeant Ice Field, iets kleiner.

17h15
Het loopt al tegen de avond zouden we kunnen denken, maar de dagen zijn lang, heel lang zelfs. We kunnen dus gerust nog een zijsprong maken op de Hope Highway, richting ... Hope ! The Milepost vertelt ons dat we op deze weg moosen kunnen tegenkomen, alert blijven dus, "Looking for moose ..."
Een bord langs de weg maakt het nog spannender :
"SLOW BABY-MOOSE".

Ondertussen kunnen we ten minste één belangrijke moraal aan dit verhaal meegeven : als ze je in Alaska een huurwagen voorstellen met airconditioning, mag je nooit weigeren. Het komt zeker van pas.

17h55
We komen aan in Hope en hebben niet één moose gezien, "bad luck" dus. Het prachtige zicht op de Turnagain Arm, die de Kenai Peninsula scheidt van de rest van Alaska, doet ons deze pech wel vergeten. Voor ons, aan de overkant, rijst Suicide Peak (1670 m) op. Weeral volgens de Milepost zouden we hier, in de Turnagain Arm, de witte Beluga walvissen kunnen waarnemen. We maken ons echter geen illusies. Muggen ! Ja, die zijn er nog steeds en warm is het hier ook. Al deze condities in acht genomen, kunnen we beter in de gekoelde wagen blijven.

Op de terugweg passeren we een enorme stapel hout met een bord erbij : "FREE PUBLIC FIREWOOD". Bij ons zou dat er niet lang blijven liggen.

18h30
Het lijkt hier weeral Zwitserland, zo juist onder de sneeuwgrens.
Aan Summit Lake (het zoveelste) zitten mensen wat pootje te baden en te kanoën, een leuk zondags tijdverdrijf.
De vallei waar we door rijden heeft ook verschillende 'trails', wandelpaden in het Chugach Wildlife Forest.
 

18h50
Moose Pass, van alle plaatsnamen die we al zijn tegengekomen is dit wel de leukste. Het zou begin deze eeuw geweest zijn, dat hier door de pioniers van de Last Frontier de eerste moose werd gesignaleerd.
Er huizen amper 145 inwoners, maar het jaarlijkse Moose Pass Summer Festival met een triatlon en een middernacht-barbecue is over heel Kenai bekend.
De besneeuwde toppen rondom steken schril af tegen de verdorde sparren die duidelijk last hebben van de lange droogte.

19h15
Als we het Chugach National Forest verlaten, weten we dat we bijna in Seward zullen aankomen.

19h25
Seward, gelegen aan de Resurrection Bay tussen de besneeuwde toppen van de Kenai Mountains en tevens het zuidelijkste punt van onze reis. De nodige mijlen voor vandaag zitten erop, 120 om precies te zijn.
Voor het avondmaal kiezen we Ray's Waterfront. Of er een Ray in de keuken of achter de kassa staat weten we niet, maar de vismenu's zijn er alleszins heerlijk.
Bij een stralende zon en een knalblauwe lucht maken we nog een wandeling op de boardwalk. Aan de pier van de haven, die tevens dienst doet als vismijn, kijken we hoe enorme heilbot gekuist wordt, visjes van zowat 1,20 meter lang.
 
 

[volgende dag]