Reisverslag
 
 
 

Donderdag 20 juni
Anchorage - Denver - Washington
[vorige dag] [routebeschrijving vandaag] [epiloog]

Afscheid van de middernachtzon.
 
 
 

00h10
We zitten in het vliegtuig, een Boeing 757 van United Airlines. Rondom ons zit de 'Northern Lights Swimming Club', een hele klas 18-jarige meisjes die enthousiast naar hun volgende toernooi vertrekken. Hopelijk zijn ze zo moe als wij, alhoewel zij zeker niet dezelfde avonturen achter de rug hebben als wij tijdens de voorbije drie weken. 

00h45
De laatste glimp die we nog kunnen opvangen als ons toestel van de grond gaat, is Anchorage by night met daarnaast een duistere egale vlakte, de Cook Inlet.
Terwijl we door het wolkendek stijgen, krijgen we opnieuw een sterk zonlicht door het raampje. Daarna zwenkt het vliegtuig zuidwaarts en moeten we onvermijdelijk afscheid nemen van de 'Midnight Sun' en het prachtige land dat eronder ligt. 
Na een snack wordt het licht gedimd en kunnen we de ogen sluiten. Het gegiechel van de zwemclub verdwijnt in het geronk van de motoren … gelukkig maar.

04h45
Het was een korte nacht, maar dat zijn we inmiddels al gewoon. We beginnen te dalen naar Denver, waar de zon al opnieuw een stuk boven de horizon staat.

05h15
Bij de landing kunnen we opnieuw twee uur bijtellen : 07h15.
In het gigantische luchthavencomplex zoeken we een ontbijt. We vinden er snel één, Café de Paris, maar het niveau blijft Amerikaans.

8h40
We begeven ons naar de gate maar hier is nog geen kat te bespeuren. We zijn 2 uur te vroeg. Hilde is doodop van de korte nacht en legt zich wat te slapen op het voltapijt.

10h00
Onze 747 wordt volgeladen. Buiten begint het duidelijk warmer te worden. De tarmac begint al te zinderen. Inmiddels is het ook drukker geworden aan onze gate. Voor de afwisseling zal een vrouwenbasketbalploeg ons tijdens deze vlucht vergezellen.

10h30
"Fasten your seat belts", "No smoking", enzovoort. We kennen ondertussen de hele resem al. De zoveelste vlucht kan beginnen.
Onderweg kan er wat geslapen worden. Al was het maar om de Antwerpenaar in de rij voor ons niet te moeten aanhoren. Hij probeert aan het blondje naast hem in een soort Antwerps Engels (ook dat bestaat !) uit te leggen dat Antwerpen, als hoofdstad van Europa, zeker niet te missen is. Ach ja …

14h00
We raken de grond in Washington, waarmee het onmiddellijk 16h00 wordt. Doordat we tegen de tijd in vliegen, wordt het na een korte nacht dus ook een korte dag. De dag vliegt letterlijk voorbij, de jetlag zal nog zwaar aankomen …

17h25
Hopla, het laatste vliegtuig in.
Al wie niet naar Brussel wil, kan nu nog uitstappen, wordt omgeroepen. Dat geldt toch niet voor ons ? Wij willen wel terug naar Alaska, maar dat zal hier niet de bedoeling van de vraag geweest zijn.

17h40
Ons toestel staat klaar op de startbaan maar de zwaarste regenbui in drie weken houdt ons aan de grond. De piloot moet nog even wachten van de controletoren alvorens op te stijgen.

18h00
Goodbye Washington, Goodbye USA. We stijgen op richting Brussel.
De enige tastbare herinnering aan de States blijft momenteel een blik Cola en een pakje crackers.

20h00
Eerst nog wat eten en vervolgens proberen de tijd doden met wat muziek en, als het even meevalt, de ogen sluiten en wegsoezen. Buiten wordt het nooit echt donker. De avondzon gaat over in een ochtendzon en daarmee hebben we de nacht gehad.
 
 

Vrijdag 21 juni
Washington - Brussel

Doodmoe, maar voldaan…
 
 
 

00h30
Joe, onze steward met een Ultra-Brite smile wenst ons een goeie morgen en brengt een fruitsapje en een croissant met koffie. Een ontbijt dat zonder twijfel aan onze thuisbasis doet denken.

01h15
We dalen. Eén of andere kustlijn van de Britse eilanden tekent zich af in de oceaan onder ons. Mooi weer, dus. Dat zal dan ook wel voor het vasteland het geval zijn.

01h45
Good morning, Brussels ! Met de laatste tijdcorrectie is het ineens 07h45.
Zaventem ligt er op het eerste gezicht verlaten bij. We zoeken ons kampeermateriaal en de 'HEAVY'-valies bij elkaar en sjouwen alles door de douane.
Nee, een wapen of een pelsmantel zit niet tussen onze pakken, dat kon er niet meer bij. De douanier moet ons noodgedwongen laten doorgaan.

8h25
Met een reiskaartje naar Halle kunnen we de trein op, huiswaarts waar iedereen ongeduldig zit te wachten om te weten wat we allemaal hebben meegemaakt …
 
 

[epiloog]