Reisverslag
 
 
 

Woensdag 19 juni
Big River Lakes
[vorige dag] [routebeschrijving vandaag] [volgende dag]

Een bezoek aan het verloren paradijs
 
 
 

6h00
Het is vroeg opstaan, maar het is de laatste keer en voor een boeiend avontuur.
Bij het ontbijt in het hotel observeer ik een familie met twee kinderen, hij is nogal corpulent, zij niet veel minder. De kinderen zijn niet bepaald gelukkig met het vroege opstaan.

7h15
De familie blijkt op dezelfde shuttle bus van Ketchum Flying Services te wachten als wij. Er zijn reeds twee passagiers aan boord. Een simpel rekensommetje toont aan dat we met 8 plus de bestuurder niet in de bus kunnen, want er is slechts plaats voor 7. Ik stel voor dat wij zullen volgen met eigen wagen, wat sterk geapprecieerd wordt.

De luchthaven van Lake Hood is een groot meer met verschillende dokken waar diverse watervliegtuigmaatschappijen gelegen zijn. Het is de grootste watervliegtuigluchthaven van de wereld. In de verschillende dokken liggen de vliegtuigen gemeerd aan pontons, in alle kleuren en formaten.
Gelukkig dat we de shuttle bus kunnen volgen, want de Ketchum terminal is niet gemakkelijk te vinden.

Bij de check-in krijgen we de naam van onze piloot, Steve, en het identificatienummer van het vliegtuig mee. Hiermee moeten we wel alles vinden.
Onze bestemming is Big River Lakes, zo wordt ons getoond op een enorme kaart aan de wand. Het ligt iets buiten het Lake Clark National Park, ten oosten van de Chigmit Mountains.
We krijgen heuplaarzen, want het kan wel nat worden bij het in- en uitstappen.

We wachten nog op twee andere personen, Australiërs, Ian en Laureen Saunders. Daarmee kunnen we het Engels met Australisch accent ook eens van dichterbij aanhoren.

8h10
We laden onze dagbepakking in het vliegtuig : stapschoenen, fototoestel, verrekijker, regenkledij en de heuplaarzen natuurlijk.

Vervolgens taxiën we naar de startbaan, (of is het startkanaal ?) op een rijtje zoals dat hoort. Een tiental eenden volgen ons op de oever, het lijkt wel een omgekeerde wereld.

8h15
Met veel lawaai duwt onze float plane zich over het water. Als we een klein golfje passeren, lijkt het alsof we over een steen rijden. Het duurt echter niet lang of we zijn de lucht in, de eenden staren ons vreemd na. Zij kunnen wel met veel minder lawaai uit het water opstijgen.
Het is ongeveer 50 minuten vliegen naar Big River Lakes. We vliegen over de Cook Inlet en onderscheiden verscheidene boorplatforms, voor gas en olie, het hedendaagse goud van Alaska.

Rechts van ons zien we Trading Bay en de deltamonding van de Chakachatna en de McArthur River, daarachter in de verte Mt. Spurr, 3374 meter hoog compleet met gletsjers en eeuwige sneeuw.

Na een half uur vliegen we landinwaarts over toendravlakten. Ik kijk aandachtig tussen de schaarse bomen en struiken, in de hoop toch wat wildlife te kunnen zien, maar geen geluk.

9h00
We beginnen te dalen en krijgen in de verte enkele meren in zicht, de Big River Lakes. 
We landen op een spiegel en verstoren daarmee de stilte in deze ongerepte natuur. Op de cabin na, waar onze gids woont, heeft de natuur hier sinds het begin der tijden zijn gangetje kunnen gaan. Hier en daar springt een zalm uit het water, een watervogel vliegt laag over het meer. De oevers zijn dicht begroeid met sparren en op het water drijven gele waterlelies, de 'Spatterdocks' die we ook gisteren al zagen aan Portage. Het is een kwetsbaar ecosysteem dat we naar waarde weten te schatten : eenvoudigweg onbetaalbaar.

We varen naar de rand van het meer waar de cabin staat. Terry staat ons op te wachten aan het ponton. Ook zijn hond wil ons verwelkomen. Samen met zijn vrouw Marcee woont Terry reeds enkele jaren in Big River Camp. Hun leven bestaat in de zomer uit het organiseren van bear-watchings tours, trekkings, kanotochten en dergelijke meer voor bezoekers zoals wij, die met een bush plane gedropt worden. In de winter worden de korte dagen gevuld met backcountry skiing op de bevroren meren. Dan komt er éénmaal per maand een bush plane met noodzakelijke levensmiddelen en post.
Ze houden van hun afgelegen bestaan, alhoewel Marcee toegeeft dat ze na een lange winter de eerste bezoekers letterlijk uitvraagt over het belangrijkste nieuws van de voorbije maanden.
Verder bedient Terry ook een weerstation waarvan hij de metingen dagelijks doorstuurt. Het maakt deel uit van de 40 bemande weerstations in Alaska.

9h15
De cabin is gezellig ingericht. Een lange eettafel, een zithoek, een open keuken en een trap naar een eveneens open bovenverdieping met de slaapvertrekken. Op een balk in de keuken lees ik één van de grootste filosofische uitspraken sinds jaren :
Life is uncertain, start with dessert first.

Marcee heeft voor ons thee gereed gezet. Terry geeft een briefing over onze dagindeling.

9h40
Met een kleine motorboot brengt hij ons aan de overzijde van het meer. We komen bij de monding van een riviertje waar het krioelt van de zalmen. Af en toe moet je geluk hebben en voor ons is dit vandaag het geval. Een moeder grizzlybeer met 2 'cubs' lopen te snuffelen langs de oever.
We moeten spijtig genoeg vaststellen dat ook sportvissers deze plaats appreciëren. Nog geen 50 meter ervandaan staan er een tiental te vissen. Ook de familie van deze morgen in het hotel staat er tussen. We hadden weinig intelligentie verondersteld van dit type mensen, maar dit slaat wel alle records. Een lijn in het water gooien waar wel 100 zalmen per vierkante meter rondspartelen, is helemaal geen uitdaging meer. Wie na een minuut nog geen vis aan de haak heeft geslagen, heeft er hoogst waarschijnlijk de haak vergeten aan te hangen. Om hier te komen vissen betalen ze een permit van $200 en mogen ze op het einde van de dag twee zalmen meenemen. De rest moet terug in het water. Het resultaat is even walgelijk als onbegrijpelijk : zalmen die rondzwemmen met haken en pluimen door hun vel of staartvin.
Terry heeft er geen goed woord voor over : "This isn't funny anymore, I just don't understand what their challenge is. You know, you can buy the same salmon for $2 per pound on a fish-market."

Genoeg geklaagd nu, we zijn hier gekomen voor de beren en die zien we nu ook. Terry had zijn buitenboordmotor al een stuk eerder stilgelegd en roeit nu langzaam naar de beren toe.
"I call her mama bear", zegt Terry,"she had three cubs but she lost one in a fight with a male grizzly last month. You can still see a scar in her neck."
De cubs zijn nu 2 jaar oud en duidelijk nog in hun kinderjaren. Ze spelen en plagen elkaar terwijl de moeder een oogje in het zeil houdt. Af en toe wordt ook de moeder in hun spel betrokken. Ze komen met hun poten tot in het water en steken dan even de kop onder water om te zien of er geen zalmen voorbij zwemmen. We kunnen gerust tot zo'n 7 à 8 meter naderen en prachtige foto's maken. De film vliegt erdoor. Ik kijk voortdurend door het vizier van mijn fototoestel om geen shot te missen.
 

"Of we toch niet te kort komen", vraag ik Terry, want ik begon toch wel even ongerust te worden toen ik even niet door mijn telelens keek en vaststelde hoe kort we eigenlijk al naar de oever gedreven waren.
"Don't worry", stelt hij ons gerust, "If she doesn't like us to be here, she would let us understand very quickly. Anyway, from where she is now, she can jump in our boat in 4 seconds. You don't have a chance to get away in time !"
Het is dus duidelijk dat 'mama bear' onze aanwezigheid duldt, anders zaten we hier niet meer zo droog.
"She can't see us very good, but she knows my voice", verklaart Terry verder, "and she would warn me if we came to close. Then I would give her more space."

Na een half uur besluiten we de berenfamilie met rust te laten en een andere locatie op te zoeken om zwarte beren te vinden.
Met dit specimen hebben we minder geluk. Geen enkele zwarte beer te bespeuren.
"They normally come to this corner of the lake", legt Terry uit, "they hide themselves when they hear us come, but after 10 to 15 minutes they should come back."
We wachten dus nog wat en kijken geduldig rond, maar geen succes.
"Maybe it's too early today or they moved to another place. You can never predict with those animals", besluit Terry.
We begrijpen het, je kan immers niet op een knopje duwen en een beer tevoorschijn toveren, dat is nu éénmaal 'wildlife' !

Het is ondertussen bijna middag geworden en we varen terug naar de cabin. Een float plane komt aangevlogen en landt niet ver van ons. Twee mannen stappen uit en staan op de vlotters met de handen in de broekzakken te kijken naar het water. Ze doen alsof ze ons niet gezien hebben.
"This is obvious", zegt Terry, "Alaskans are normally very friendly, but if they are doing something illegal, they just behave as if their noose is bleeding. They certainly don't have a permit, or maybe they use an illegal fishing technique. Sometimes I note the licence number of the plane and I give it to the rangers when they ask for it. The animals have their rights here, but they can't fight for it, so I help them."

Onderweg houden we nog even halt bij een drijvend eiland, een structuur van mossen en waterplanten die zo stevig is dat je erop kan lopen. En dat doen we dan ook. Het geeft een zonderling gevoel alsof we te diep in het glas hebben gekeken. Blijf je te lang op dezelfde plaats staan, dan begin je er lichtjes in te zakken. Als er iemand begint te huppelen, dan wieg je zachtjes mee.
"Bears come often on these islands, because of the many berries they can find here", vertelt Terry, "did you know that they can eat up to 30 000 berries a day?". Nee, zoiets kunnen wij onmogelijk weten.

We gaan ook nog even echt aan land. De flora is er onvoorstelbaar mooi, van wilde rozen en geraniums tot de vreemde bruine 'Chocolate Lily' en de eetbare 'fiddlehead' varens. Zelfs insectenetende planten komt voor.
We banen ons een weg door het struikgewas. Terry wijst ons op berenuitwerpselen. We schrikken er helemaal niet meer van op dat we hier middenin het territorium van de grizzlies zitten.
Hij vindt voor ons een boomzwam die door de indianen gebruikt wordt om muggen te verdrijven door er een vuurtje in te maken. Van muggen gesproken, ze laten ons geen seconde met rust van sinds we aan wal zijn. Deze 'mosquitos' zoemen niet en hun prik is niet voelbaar, maar achteraf heb je wel een jeukend gezwel van ongeveer 5 centimeter diameter en enkele millimeters dik. Door de spanning van dit avontuur ben ik vergeten de 'insect-repellent' aan mijn handen en gezicht te strijken. Het resultaat is er naar.

13h10
We zitten voor een stevig middagmaal in de cabin : een pikante bonensoep, kaas, ham, zelfgebakken brood en eigenhandig gemaakte chocoladekoekjes, 'Chocolate Chumps'. Heel wat andere kost dan in de bewoonde wereld !

Terry toont ons een serie foto's van beren van het voorbije seizoen, zowel van observaties als van beren die rond hun huis kwamen snuffelen. Een video (jaja, er is een televisie in de cabin !) toont een beer die bijna tot aan de boot kwam gezwommen om daar naar vis te duiken.
Alle beren krijgen ook namen, zoals 'Wooly' bijvoorbeeld, die nogal donzige oren heeft.

14h15
We trekken we er terug op uit.
Terry vertelt dat dit meer eigenlijk maar één van de vijf 'Big River' meren is die als een parelsnoer achter elkaar liggen. Officieel hebben ze elk geen aparte naam, maar Terry heeft ze voor het gemak wel één gegeven. Deze heet Beaver Lake, de andere noemen Loon Lake, Bear Lake, enz …
Een 'Sandhill Crane' vliegt voorbij en een 'Red-throated Loon' of ijsduiker zit op haar nest in het water. Deze laatste is een vrij zonderlinge en schuchtere vogel die tot 3 minuten onder water kan zwemmen om vis te zoeken of om te vluchten. Wanneer we iets te kort bij het nest komen gebeurt het dan ook : onopvallend glijdt ze in het water en het duurt wel een halve minuut vooraleer ze 50 m verder uit het water wegvliegt.
"I had a visitor here once", vertelt Terry, "she was an ornitologist and the only thing she came here for was that Loon. I could show her bears and other wild animals but she wasn't interested. People can be strange …"

14h45
We keren terug naar de monding van het riviertje van deze morgen. De berenfamilie is intussen verdwenen, de meeste vissers ook. We besluiten aan wal te gaan om de zalmen van dichterbij te observeren.
"This is Silver Salmon, one of the five types of salmon we have here in Alaska", legt Terry uit. "What you see here is not yet the great salmon run. That's in August. But even now they sometimes feel the need to jump upwards the stream."
Het is een even fantastisch als zielig spektakel. In amper enkele centimeters water spartelen de zalmen zich naar een hogergelegen plasje tussen de rotsen. Na enkele minuten laten ze zich uitgeput weer naar beneden glijden tussen de stenen. Ze vormen een gemakkelijke prooi voor de beren die hier duidelijk regelmatig langskomen. We vinden tientallen gestroopte zalmen tussen de rotsblokken. Beren eten enkel de kop en het vel van de zalm. De rest, wat wij het beste zouden vinden, laten ze liggen. Als er echt geen verse zalm meer te vinden is, eten ze ook deze resten op.

15h25
We keren terug naar onze boot. Wie weet kunnen we nog een zwarte beer in de kijker krijgen.
Terwijl we rondspeuren vertelt Terry enkele grappige verhalen. Zoals dat van een nietsvermoedende visser die enkele meters achter hem een beer heeft staan die rustig mee staat te kijken naar het water. Dan vraagt Terry fluisterend vanuit zijn boot : "Psst, is this your dog behind you ?" Waarna de visser verschrikt in het water springt en de beer even verschrikt de bossen in rent.
Een ander grappig verhaal was nog maar enkele dagen oud. Terry zat met enkele bezoekers eveneens de moeder beer met de twee cubs te observeren, toen iemand van het gezelschap verwonderd van achter zijn fototoestel met telelens zei : "Hey, that bear is watching us with a camera too !" Het bleek een toestel te zijn van enkele onvoorzichtige kampeerders. Die hadden de dag voordien in alle staten hun kampplaats bij het water moeten ontvluchten voor diezelfde beer, vandaar ...

16h00
We staan terug bij de cabin en moeten afscheid nemen. Terry toont ons nog zijn laatste trucjes met zijn hond. Op bevel springt de hond in Terry's nek en krijgt dan een koekje. Marcee vertelt dat als er beren in de omgeving van het huis zijn, ze hun hond moeten binnenhouden. Hij wordt immers razend op de beren en zou ze zonder twijfel aanvallen. Zo'n gevecht moet in het voordeel van beide partijen kost wat kost vermeden worden.

Onze "day in the bush" loopt naar zijn einde. De float plane staat te wachten bij het ponton en er worden haastig nog wat adressen uitgewisseld. We beloven dat ook wij enkele van onze beste foto's zullen opsturen. 

17h30
Na een vlucht van weer 50 minuten raken we het water van Lake Hood bij Anchorage.

We nemen de wagen en rijden langs de kust in Anchorage, onze versie van 'Bay Watch'. Op de verlaten 'gravel', die we ook bij onze eerste avond bezochten, parkeer ik de wagen en ik zet mijn blik op oneindig over de Cook Inlet. We mijmeren over onze voorbije drie weken en we genieten van onze laatste momenten in de 'Last Frontier'. Voor mijn ogen zie ik al onze avonturen, ervaringen en landschappen opnieuw passeren ...
 

20h00
We zijn nog een paar cadeautjes gaan kopen en zitten in de 'Downtown Deli' voor onze 'Last Alaskan Supper'. Ik neem 'Reindeer stew', een gerecht dat ook bij Bill Clinton in de smaak viel. Dat staat immers toch te lezen op het uithangbord aan de ingang.
Hilde kiest voor zalm, zoiets valt nooit tegen in Alaska. Een 'Alaskan Wildberry Icecream' sluit het geheel mooi af en de espresso van op de kaart is er deze keer ook in werkelijkheid !

21h50
Anchorage International Airport.
Een laatste blik op onze Chevy, hij heeft ons in de voorbije drie weken goede diensten bewezen : we hebben 2200 mijl (of 3500 km) toegevoegd aan de teller.
"Was the car OK ?", vraagt het meisje van Alamo terwijl ze even rond de wagen loopt.
"Splendid", zeg ik, "and Alaska was really great !"
"So, where are you coming from ?", de ondertussen klassieke vraag met daarop ons klassiek antwoord : "Belgium".
Ze hoort het in Keulen donderen.
"That's a long way from home ...", droomt ze verder.
"No problem", antwoord ik, "just 20 hours of travel seperates us from here."
Nog een 'Yukon wave' en we duwen ons volgeladen bagagekarretje het luchthavengebouw binnen.
We wachten op de lift naar de 'departure' verdieping. Een man met een Hawai-hemdje probeert ons te overtuigen dat we met ons volgende bezoek aan de States zeker San Diego moeten gezien hebben. We laten hem in zijn waan. Het zal moeilijk worden om onze belevenissen in Alaska met eender wat in San Diego te overtreffen. De tijd in de lift is veel te kort om zoiets uit te leggen.
 

22h05
We checken de valiezen in. De in de laatste momenten gekochte en vluchtig ingepakte 'U.S. Mail box' wordt grondig bestudeerd.
"No firearms or other weapons ?", vraagt de bediende achter de desk. We zullen wel de eerste reizigers geweest zijn die een brievenbus van $5 als cadeau meenemen naar huis, maar dat is zijn probleem.
Een andere valies krijgt een label 'HEAVY' aan het handvat. Je weet maar nooit dat er iemand z'n rug over zou breken.

22h30
We wachten bij gate B9 voor onze eerste terugvlucht naar Denver. Met onze laatste dollars sturen we nog een kaartje voor Ron en Lou Davis, om te vertellen hoe de rest van onze trip geweest is.
 

[volgende dag]