W 1982 roku Bergman zrealizował najsłynniejszy swój film "Fanny i Alexander". Film otrzymał cztery oskary i sześć nominacji. Treścią filmu są przeżycia dwójki dzieci opowiedziane w większości ich oczami w nieco surrealistyczny sposób. Problematyka tego dzieła zawiera elementy konfliktu religijności ze świeckością, młodzieńczej niewinności i wyobcowania.
     Początkowo film ten zrealizowany był jako ponad ośmiogodzinny serial telewizyjny, który w wersji kinowej został obcięty do nieco ponad trzech godzin.
Jest rok 1907. W bogatej rodzinie Ekdahl ośmioletnia Fanny i dziesięcioletni Aleksander radośnie witają nowy rok. Wkrótce jednak kończy się dla dzieci okres beztroskiej zabawy. Ich ukochany ojciec, właściciel miejscowego teatru, niespodziewanie umiera. Zrozpaczona matka Emilie szuka pocieszenia w odwiedzającym w tym czasie rodzinę biskupie. Wkrótce potem wychodzi za niego za mąż i przeprowadza się z dziećmi do domu biskupa. Tu zaczyna się gehenna dla niej i w szczególności dla jej dwójki dzieci. Biskup okazuje się bowiem sadystą i złym człowiekiem, znęcającym się nad dziećmi i żoną trzymanymi pod kluczem.
Dzięki pomocy przyjaciela rodziny, żydowskiego kupca, dzieciom udaje się uciec z domu biskupa a tenże biskup później ginie w mękach w czasie pożaru w jego domu. Mamy więc tu optymistyczne zakończenie. Zło zostaje ukarane.
   Bergman w perfekcyjny sposób ukazuje w tym filmie zło moralności chrześcijańskiej, która przecież tyle razy określa siebie jako wzór dobrego postępowania.

       Dalsze fragmenty filmu Fanny i Alexander

 spis treści Humanizm w Polsce