India 2

Ze vraagt om heel veel aandacht, bepaalt bijna al mijn reisplannen en ik moet constant rekening houden met haar. Maar o, wat is ze mooi en o, wat een plezier. Absoluut een blijvertje. Nee, niet mijn nieuwe vriendin maar mijn nieuwe motor; de Enfield Bullet 500cc uit '65 waarmee ik eindelijk in alle vrijheid rond kan rijden door het mooie India en uiteraard met veel avontuur onderweg.
Bij het vinden van een guesthouse staat niet alleen een schoon bed en douche centraal, plekje voor de motor is nu ook nodig. Her en der al aardig wat 10Rupies uitgegeven om iemand op mijn motor te laten letten. En natuurlijk de nodige uurtjes in de garage. Het hoort er allemaal bij.
Al voor vertrek naar India was het al een van mijn hoofddoel: door India, en misschien verder, rijden op een Enfield. Ik wist bij aankomst weinig van deze motor en de mogelijkheden in India, alleen dan dat het de motor bij uitstek geschikt was om door India te rijden. Ik had nog even gekeken naar een off-the-road Japanner, maar helaas niet te koop. 150cc is zo'n beetje het maximum hier, de Enfield is de uitzondering met 350 en 500cc versies. Een off-the-road verkopen ze al helemaal niet, terwijl dat toch een ideale bike voor hier zou zijn.
De Enfield is oorspronkelijk een Britsch motor maar ergens in de jaren 50-60-70 hebben ze de fabriek zo'n beetje naar Madras verplaatst. De tijd heeft daar zo'n beetje stil gestaan, niks R&D, gewoon nog steeds hetzelfde model als toen. Helaas alleen de sterkere Engelse onderdelen hier en daar vervangen door kwalitatief mindere Indiase. Sommige onderdelen van 30jaar oud zijn daardoor beter dan gloednieuwe.

In Madras aangekomen was ik snel bij de dealer gaan kijken om te zien wat voor bike het nu eigenlijk was. Aangezien ik klassieke motors net even wat mooier vindt dan de nieuwe Japaners had ik toen gelijk maar besloten om 'm maar mee naar Nederland te nemen. En voor de prijs hoef je het ook niet echt te laten, zo'n 3500 piek voor een nieuwe 500cc is toch niet echt veel.

Ik dacht er eerst aan om een nieuwe te bestellen. Ik moest daarvoor ruim een week in Madras op wachten, mede vanwege weekend en aanpassingen. Daar had ik niet zoveel zin in en dacht er vervolgens wel een in Goa te kunnen kopen. Weekje wachten aan het partystrand vind ik niet echt een probleem. Veel rondgevraagd en me laten informeren. Hoe meer info je krijgt hoe meer info je nodig hebt. Mijn specs werden steeds stricter om tot de conclusie te komen dat ik mijn motor het beste in Delhi kon kopen. De wijk Karol Bagh was mijn culturele hoogtepunt in Delhi, overal maar dan ook echt overal auto en motor(onderdelen)winkels, garages en bijbehorende fratsen.

Hoge eisen aan de specs van de motor, want ik had ondertussen besloten om er ook maar mee terug naar Nederland te rijden. Yes, dat is zo'n 10.000km door Pakistan, Iran, Turkije en daarna waarschijnlijk via Bulgarije, Roemenie, Slowakije, Tsjechie en een laatste stukje Deutschland. Ik had dit idee al eerder opgedaan, om precies te zijn op mijn terugreis van Cambodja naar Bangkok. Na al dat rondgecross door dit land was ik toch op zoek naar een nieuw avontuur en dit leek me wel een mooie uitdaging. Op dat moment wist ik uberhaupt niet of dit mogelijk was en hoe te doen. Voor mijn vertrek naar inda heb ik het een beetje uitgezocht, na wat gesurf op internet en wat mailtjes rondgestuurd bleek het allemaal qua papierwerk (visa's, carnets enzo) wel te kunnen. Het lijkt allemaal lastiger dan het is maar als je weet hoe het allemaal moet valt het best wel mee. Kost je alleen flink wat tijd waaraan ik gelukkig nog geen gebrek heb. In Delhi heb ik vorige week de benodigde visa's voor Iran en Pakistan ontvangen. Een heel gedoe; eerst twee 'letters of recommendation' halen bij de onze eigen ambassade, daarna de aanvraag doen en een keer of twee terugkomen. Openingstijden zijn te kort waardoor ik al een dag verloor. De betaling kan alleen via een onnodige omweg via een bank-certificaat welke je bij de bank kan krijgen door langs vijf loketjes te gaan. Wachten laten ze je onnodig lang en het gros van de handelingen lijkt en is totaal overbodig. Het is eigenlijk een paar daagjes sightseeing lokale burocratie. Toch een beetje zonde van de tijd, was erg blij dat ik ze uiteindelijk had. Naast visa's is een Carnet de Passage en Douane nodig om mijn eigen voertuig de grens over te krijgen. Anders betaal ik bij elke grensovergang steeds weer invoerrechten. Dit kostbare stukje document probeer ik nu per email bij de ANWB te bestellen om het daarna per koerier naar Delhi te laten brengen. Kost ruim 400 gulden en met een deposit dat een paar keer de waarde van de motor is. Na invoer krijg ik dat weer terug zolang ze het vanuit Teheran of Islambad niet claimen. Voor de grensovergang ook nog even zorgen voor de juiste eigendomspapieren met de stempeltjes op de goede plek, bijbehorende certificaten en het bewijs dat ik het geld ook ooit is in India heb opgenomen. Stapeltje kopietjes en pasfoto's mee en hopen dat het allemaal gaat lukken. Aan de grensovergangen zal ik aardig wat overbodige ambtenaren tegen komen die allemaal wat willen zien, stempelen en weet ik veel wat. Bakshees (soort legaal smeergeld) zal ik ook wel moeten geven. Maar ach, op een rit van 10.000km maakt al die hassle ook niet veel uit.
Voor Iran moet ik onderweg nog een visa extentie aan vragen. 2700km aflegen met een 7daags visa is erg rap voor een Enfield. Natuurlijk wil ik wat meer van dit land zien dan alleen maar de snelweg. Het schijnt erg mooi te zijn met een aantal indrukwekkende sights. En de mensen moeten erg vriendelijk zijn, zolang je maar genoeg lichaam bedekt. Pakistan visa is goed voor 14 dagen. Ik twijfel nog of ik de Karakoram Highway ga doen. Deze weg heeft spectaculaire uitzichten op een aantal van de werelds hoogste bergtoppen. Maar dit ritje tot aan de grens van China is een omweg van zo'n 2000 kilometer. Ik zie wel onderweg, het is eigenlijk wel weer is tijd om 'gewoon' naar huis te gaan.
Tot zover de voorbereiding van mijn trip terug, de motor vraagt voor zo'n rit ook wat extra aandacht. Alleen voor India had ik gewoon een 2de hands 350cc snel gekocht. Dat gaat vooral in Goa heel makkelijk en goedkoop. Mijn motor is uit '65, meer dan 25 jaar oud zodat ik de Nederlandse overheid zo'n 2000 gulden minder aan invoerrechten en BPM hoef te betalen. Eigenlijk is het alleen maar een oud frame en blok, de rest is bijna allemaal vernieuwd. Volledig zwart laten spuiten, grote tank erop, oliepomp systeem verbeterd, ander zadel, bagagerekken en noodzakelijke crash-bar, wat aanpassingen voor Europese eisen, en nog wat andere mechanisch spul ter verbetering (tandwielen, kleppen, bearings, rockers, pushrods etc..). Ik heb ondertussen een aardig studie in de mechanica van deze fiets achter de rug. Nodig, want ik hou niet zo van problemen die ik niet zelf kan oplossen, zeker als ik in Iran of oost-Turkije ben. Heel wat uurtjes en dagen heb ik al in de garage gezeten. Niet vreemd voor een ieder die met een Enfield door India rondrijd. Ik moet mijn dealer er maar op vertrouwen dat ie het allemaal goed doet. Dit komt uiteindelijk neer op alles zelf controleren, het blijft India. Na 1200km rijden heb ik toch al aardig wat kinderziektes en vervangingen gehad maar voordat ik het land verlaat zorg ik dat alles in perfecte staat is. Een grote hoeveelheid reserve onderdelen en gereedschap gaan mee, een beetje een rijdende garage. De Enfield is niet zo betrouwbaar maar gelukkig erg eenvoudig en snel te repareren. Ik ga er bij voorbaat vanuit dat veel onderdelen de 10.000km niet gaan halen.


Mijn bestelling liet zo'n 14 dagen op zich wachten, alles zou volledig herbouwd worden en dat kost wat tijd. Ook al omdat mijn dealer, Madaan motors, aardig wat buitenlandse orders had open staan. Hij verkoopt ook de echt klassieke BSA's en machtig mooie oude Nortons. En natuurlijk de Enfield Diesel. Deze rijdt 70 kilometer op een litertje diesel en schijn je met 7x tanken van India naar Holland te kunnen rijden. Zo slecht is die oude techniek niet eens.
Gelukkig hoefde ik niet op mijn bestelling te wachten en kreeg ik tijdelijk een exemplaar voor nop mee. Zodat ik alvast een weekje door Rajasthan kon rijden. Hieraan mankeerde uiteraard het een en ander, zoals elke Enfield problemen kent. Er valt letterlijk van alles van mijn motor, de accu, het oliedopje en zelf mijn hele uitlaat viel er al rijdende gewoon af! Olie gaat er snel doorheen, de accu leeg en de schokbreker laten repareren. Een hoop andere probleempjes maar genegeerd.

Op dit moment heb ik al aardig wat mooie ritjes achter de rug. Hierover meer in mijn volgende verslag. Ik ben nu in Himachal Pradesh in een wat lagere vallei van de Himalaya. Als het kan dan maak ik nog een ritje over de hoogste (of een na hoogste) berijdbare weg ter wereld. Een ruime 5 kilometer hoog, op de route Manali-Leh. Alleen weet ik niet zeker of deze weg open is, ligt aan het weer. Indien mogelijk begin ik aldaar mijn afdaling terug naar Holland. Via Delhi voor een laatste servicebeurt en mijn carnet.