[Ji Berhevoka Socin û Prym – Petersbourg 1889 Rûsiya]
Go carig(k) ji cara, rehmet li dê û bavê guhdara, Yûsif Bajarî hebû, xwedî mal bû. Yeg(k) zilam qîzê wî hebû piçûk, ji birçîbûnê firot. Yûsif Bajarî kirrrî, piçûk bû bi xwedî kir, mezin bû, çêtir jê bi der neket, axlera lêdinêrin, diheyirin. Keçik li xwe mehir kir. Şuxulê Yûsif Bajarî çî ye? Ji subehî nan dixuwe, dice dikanê alîş – vêrîş dikê. Keçik dostik ji cîrana ji xwe re girt, dost vêra dişuxule û pera didê dost. Yûsif Bajarî yeg(k) îvar hat, keçig(k) bê mee’de. Yûsif Bajarî dibê:”Wah, ev hewalê wî (wê) çî ye? Herşev dihatim a bi mi re dikeniyaû îşev bi mi ra nakenê.”
Go: “Pitê, hewalê te çî ye?.” Keçik dey nekir. Rabû li keçikê xist. Wê şevê cem hev razan, keçik şand cem dostê xwe, go: “Bere bê cem mi.”
