Flodder's Verhaal

Er was eens een reutje Samique geheten. Hij werd als pup door de familie Steenbekkers en familie Rijsdijk aangekocht in Engeland. Alhoewel hij in beider naam werd gekocht, ging Samique wonen bij de familie Rijsdijk.
Op een dag werd besloten dat hij het teefje Berbel van de familie Steenbekkers mocht dekken en waarempel, op 12 februari 1999 kwam er een nestje mopsjes ter wereld. Of liever gezegd: 1 mopsje en die werd Xenofon's Samique's Future -oftewel "Flodder"- genoemd.
Flodder kreeg op haar beurt 3 nestjes van 5 pups bij de familie Steenbekkers, voordat zij uiteindelijk bij ons kwam wonen op zaterdag 5 juli 2003.

Het was een spannende dag. Samen met m'n zusje ben ik Flodder op gaan halen in Veldhoven. Vanaf de eerste aanblik was het "raak". Ik werd overdonderd door haar levendigheid, ondanks dat zij "al" 4 jaar oud was. Geen sekonde verlegenheid te bespeuren en toen ik midden op de grond in hun huiskamer ging zitten, sprong Flodder boven op schoot en likte me waar me ze maar kon.
Ik genoot van deze onverwachte enthousiasme en vuurde onderwijl allerlei vragen af op Kitty en Michel uit pure belangstelling en onwetendheid. Ik wilde ALLES weten wat ik maar kon leren zodat ik dit lieve beestje datgene kon geven wat zij nodig had: liefde en de beste verzorging mogelijk.

De rit naar huis verliep best goed. Flodder zat op de vloer tussen mijn benen in, voor in de auto aan de passagierskant, terwijl mijn zusje de "designated driver" was. Haar dochtertje zat beduusd op de achterbank. Die vond het schitterend. Flodder zat te hijgen dat het een lieve lust was. Van de warmte, maar natuurlijk ook van alle nieuwe indrukken.
Eenmaal thuis heb ik haar eerst de tuin laten ontdekken, waar zij haar dorst leste door in een bak vers water te "happen" en haar behoefte deed op het grasveldje.
In de tussentijd stapte ik op de fiets en ging meteen de wandelriem die ik al had gekocht omruilen voor iets stevigers, waarbij ik ook meteen een tuigje kocht en een pak Eukanuba Adult Light brokjes.
Deze brokjes mengde ik met haar van de kennel meegekregen brokjes, om haar alvast de overgang naar ander voedsel te vergemakkelijken / aan te wennen.

De eerste 3 dagen liet Flodder ons geen sekonde uit het oog. Elke stap die wij verzetten, stond zij aan onze voeten te dansen en kwispelen. Dat was nogal ingrijpend, als ook het konstante gehijg en geknor wanneer ze "rustig" op de grond zat of lag. Maar geleidelijk aan wenden wij aan elkaar en liep zij braaf mee met de wandelingen. Het heeft ongeveer een week gekost haar conditie in die zin wat op te bouwen, zodat zij niet na 5 minuten wandelen al hijgde alsof haar leven ervan afhing. Klein beginnen en steeds iets verder, tot een 3x daagse wandeling van tussen de 15-20 minuten. Waarnaast zij ook de achter- en voortuin tot haar beschikking heeft.

Ik bleef snakken naar informatie en kon geen Engelse noch Nederlandse boeken vinden over de mopshond in dierenspeciaalzaak noch boekhandel. Zo kwam ik op ebay en Amazon.com terecht waar ik een aantal boekjes bestelde. Die waren gelukkig binnen korte tijd geleverd, en in de tussentijd kon ik met mijn vragen terecht bij een online emaillijst en forum voor mopsenliefhebbers. Heel handig!
Via hun kwam ik ook aan de weet dat Monique Jansen van vom Ulmer Haus het Nederlandstalig boekje "Mopshonden in Nederland", geschreven door mevrouw Chr. Veldhuis, op voorraad heeft liggen. Tegen overmaking van het bedrag ad 22.50 euro, stuurt zij het boekje naar u toe. Monique is tevens degene bij wie u wilt zijn als u informatie wilt over of lid wil worden van La Commedia, de officiële Nederlandse Vereniging voor Mopshonden (zie ook mijn links pagina). Haar emailen daartoe kan via: mjj.jansen@chello.nl, en u kunt ook op onderstaand boekje klikken met uw muis.

In de loop der tijd zal ik op deze pagina extra verhalen toevoegen over het leven met Flodder in ons midden. Komt u dus gerust vaker "op bezoek"!

DAGBOEK

21 augustus '03: vandaag zijn wij voor het eerst met Flodder naar een dierenarts (J.T. Hoog) geweest. Ze was in de wachtkamer erg nerveus door de nieuwe omgeving, maar op de tafel zelf lag zij muisstil en liet letterlijk alles met zich doen. Zo konden haar oren worden bekeken en constateerde de arts wat overtollig oorsmeer en heeft haar oren een vloeistof ingespoten en de oren gemasseerd. Op de weegschaal woog zij 12 kg. Dat was te zwaar. "Er mag wel 3 kilo af", zei de arts. Dat zij slechts 1 volle koffiemok brokjes per dag eet, en een kluifje na het wandelen betekent dat zij al onder haar niveau eet. Dat is GOED, zei de arts ter verduidelijking. Zo zal zij, in combinatie met regelmatige lichaamsbeweging, het gewicht sneller kwijtraken.
De arts vertelde erbij dat de hond het enige wezen was dat een maand zonder eten kon zonder zelfs maar ziek te worden! Stel je dat eens voor!
Verder was het onder de prominente plooi tussen voorhoofd en neus schoon en dus infectievrij. Haar hartje klonk goed maar haar tanden waren inderdaad flink vuil met aangedikt tandsteen, volgens hem. Daarvoor zou zij op een ochtend terug moeten komen, dan zou de een lichte narcose krijgen en daarvoor behandeld worden. Dat zou mede de oorzaak van haar slechte adem kunnen zijn. De arts vroeg naar mijn plannen m.b.t. haar anticonceptie en ik vertelde hem van onze afspraak bij Dierenkliniek Het Westland & Delft. Hij was er zeer over te spreken en gaf eerlijk toe in zijn kliniek niet voldoende toegerust te zijn voor zo'n type sterilisatie (315 euro). Dat hij het nog op de "ouderwetse manier" deed.
De arts vroeg naar het inentingsboekje maar die lag nog bij haar vorige eigenaar. Wel wist ik hem te overtuigen dat zij jaarlijks haar inentingen had gehad. Hij vroeg of ik haar chipnummer kende, maar op dat moment moest ik hem ontkennend antwoorden. Toen ik hem later vanmiddag terugbelde met het nummer, 528140001017393, wist hij mij te vertellen dat ik bij de databank 020-6709012 het nummer kon doorgeven, waarna ze dan konden natrekken bij welk databank ze gechipt was. Zodoende kon ik dan via hun weer een mutatieformulier aanvragen om verandering van adres op te geven, waarna het formulier door de vorige eigenaar en mij getekend geretourneerd moet worden.
Later bleek dat de fokker waar Flodder vandaan komt zelf haar gechipt heeft. Chippen schijnt het injekteren (in de schouder) van een registratienummer te zijn dat niet veel groter is dan een rijstkorrel. Mocht Flodder ooit zoekraken, dan hoeft een dierenarts alleen maar een scanner over de hond heen te halen om a la minuut het nummer teweten te komen, welke weer bij de databank geregistreerd staat met adres van de rechtmatige eigenaar. Man wat heb ik vandaag een hoop bijgeleerd! De dierenarts verklaarde Flodder verder volkomen gezond, nadat haar vacht ook was onderzocht op vlooien en andere "beestjes", en haar ogen had onderzocht op beginnende blindheid, en van beide aandoeningen gelukkig geen spoor aantrof!
Ik moet nog één ding kwijt over dat consult: tijdens het onderzoek van haar tanden stak Flodder's tong nogal debielachtig uit haar bek, wat voor haar normaal is. Een beetje gegeneerd stamelde ik: "Ja, haar tong is ietsjes te lang" en keek vertederd naar mijn hond. De dokter verrastte me met een kwasi verontwaardigd: "Helemaal niet, haar snuit is alleen iets te kort." Ik keek de goede man aan en schoot in de lach. Wat een humor. Zó had ik het nog nooit bekeken, hahahahaha. Ik mocht die man meteen!

Na ons bezoek aan de dierenarts (24.05 euro) , ben ik met mijn 13-jarige zoon en Flodder naar een nabij gelegen dierenspeciaalzaak gereden. Dit keer, met Flodder erbij, kon ik meteen de som op de proef stellen v.w.b. het uitzoeken van de juiste maat bench en een nieuw bed met kussen. Flodder was erg behulpzaam en liep zo de bench in. Scheelt natuurlijk dat zij die al gewend was bij de kennel waar ze eerst woonde. En toen het uitzoeken van bedden aan bod kwam koos ik er 2 uit waarvan ik dacht dat zij ze wel kon waarderen. De eerste stapte ze in en probeerde ze uit, braaf als zij is, maar ik werd er niet wijzer van. Bij de tweede was het glashelder: Flodder snuffelde, begroef haar gezicht in het kussen, rolde over op haar rug met alle 4 poten in de lucht en liet een tevreden zucht horen. hahahaha... De keuze was gemaakt. We gingen naar huis met een iets grotere, donkergroene, plastic, geperforeerde (bodem), ergonomische hondenmand (18 euro) waarin een ovale kussen (22.50 euro) lag zo zacht als het dekbed op onze eigen bedden, met een afneembare hoes. Flodder bewijst eens te meer hoezeer mopshonden op weelde gesteld zijn!
Eenmaal thuis is zij er amper uitgeweest. Alleen om buiten een wandeling te maken, maar het is duidelijk dat zij haar nieuwe nestje zalig vindt.

Ik had het boekje van Dier & Zorg Dierenverzekering doorgelezen en deed dat nu weer. Vervolgens ben ik het aanmeldingsformulier zorgvuldig gaan invullen. Er bestaan 3 opties: een ongevallenpakket, een ziektekostenpakket standaard en ziektekostenpakket extra. De eerste twee opties zijn aan te vragen voor een jaar. De derde optie voor minimaal 5 jaar. Maar het is deze 3e optie die dus 50% terugbetaalt van een castratie of sterilisatie. De premie per maand wordt per pakket berekend via gewichts- en leeftijdscategorieën (voor Flodder kwam dat uit op 11.15 euro p/m). Je kunt ook meteen voor een heel jaar betalen waarbij je dan 5% korting krijgt. Het is deze optie die ik heb ingevuld met een automatische bankafschrijving (je kunt ook per acceptgiro betalen), zodat ik er verder geen omkijken naar heb. Je hebt 14 dagen bedenktijd na het insturen van dat aanmeldingsformulier. Acceptatie van de polis duurt ook nog eens 5 dagen. Vervolgens moet je minimaal een maand staan ingeschreven voordat je in aanmerking komt voor hun vergoedingen met een klein percentage eigen risico welke weer gerelateerd is aan de soort medische ingreep / behandeling. Ik heb meteen de portovrije enveloppe op de bus gedaan, des te eerder is onze Flodder tegen alle mogelijke catastrofes en ziekte verzekerd.
Om háár het 2x toedienen van narcose en onszelf de extra consultkosten te besparen, laat ik haar tanden meteen tijdens de sterilisatie consult doen, zo rond begin oktober van dit jaar.

Ingeschreven bij onze gemeente, betaal ik nu ook braaf hondenbelasting voor haar (51 euro per jaar ongeveer). Wat volgend jaar pas ingaat, plus daarbij opgeteld de 6 maanden van het afgelopen jaar, aangezien Flodder in Juli van dit jaar pas bij ons is komen wonen.

Op het metalen naamplaatje in de vorm van een botje (8.95 euro), welke aan haar wandelharnasje is bevestigd, staan haar naam, ons huis- en mobiele telefoonnummer gegraveerd. Voor het geval dat zij verdwaalt...
Al met al maakt Flodder nu definitief deel uit van ons gezin!

23 augustus:Het is zaterdag. 's Ochtends ben ik naar de markt in Utrecht geweest om daar een opklapbare bench met zo'n schuine bovenkant te kopen bij de stand van Aneco (35 euro). Scheelt weer een paar centen. Daarna terug naar Maarssen en een drinkbak speciaal voor in de auto gekocht (1.93 euro). 's Middags zijn we heerlijk gaan wandelen in het bos Lage Vuursche. Ik was wel zo "slim" geweest de wandelriem op het dak van de auto te laten liggen. Eenmaal aangekomen was die dus weg. Balen! Mocht de pret niet bederven. Flodder genoot zichtbaar van alle nieuwe geurtjes en bomen. Een half uurtje later was er weer aan toe naar huis te gaan. Een goed begin van een toekomst vol uitstapjes samen!

27 augustus:Vandaag ontving ik tegelijkertijd het aanmeldingskaartje van het NDG waarop ik de naam en adreswijziging behorende bij Flodder's chipnummer kan aangeven (3.50 euro). En ook de acceptgiro van het Kynologisch Raad van Beheer (20 euro) voor het overschrijven van naam/adres eigenaar op de stamboom van Flodder. Meteen ingevuld en op de bus gedaan.

20 februari 2009:De laatste maanden viel Flodder ten prooi van kleine en grote (gran mal) epilepsie aanvallen. Het was afschuwelijk om te zien hoe zij als versteend en met uitgestrekte voorpoten, haar kaken op elkaar gedrukt, door haar neus blies terwijl spuug uit de mondhoeken verscheen in stralen. Haar ogen rolden weg, zij rolde om, afschuwelijk.
De dierenarts heeft van alles geprobeerd. Eerst steroiden om de verlamde spieren wat meer kracht te geven. Na 2 weken was duidelijk dat het niets hielp. Daarna kreeg Flodder een ontspanningsmiddel en ook antibiotica voorgeschreven omdat zij om de 2-3 weken een blaasontsteking had.
Dit was veroorzaakt door het stilaan verlamd raken van haar achterzijde. Haar linkerpoot kon zij alleen nog maar achter zich aan slepen, haar rechterpoot werd steeds minder bruikbaar.
Zij liet haar behoeftes vloeien waar zij ook zat of lag of zich bewoog op dat moment. Je kon zien dat zij het niet in de hand had. Maar ook dat zij het zelf verschrikkelijk vond.
Het was daarom en omdat haar verlamming steeds grotere vormen aannam, dat de dierenarts ons voorstelde haar in te laten slapen. Die beslissing kon ik onmogelijk meteen nemen. Ik heb het uitgebreid met mijn man en kinderen besproken en uiteindelijk laten doen op 20 februari.
Mijn man had speciaal vrij genomen om mij te kunnen vergezellen erheen. De jongens wilden thuis afscheid nemen en niet mee naar de dierenarts.
Bij de dierenarts werd zij liefdevol ontvangen en kreeg zij heel voorzichtig haar eerste prikje toegediend. Dit middeltje zorgde ervoor dat zij bewusteloos zou raken binnen enkele minuten, zodat zij in alle rust kon overlijden. Wij werden naar de wachtkamer gestuurd met haar. Flodder lag bij mij op schoot en werd al heel snel loei zwaar. Ik kon merken dat het middeltje werkte. Haar ademhaling werd heel langzaam. De arts is 2x komen controleren of zij al buiten bewustzijn was. Toen dat inderdaad zo was, werden wij de behandelkamer ingeroepen. Daar kreeg zij een tweede prikje met hoge morfine gehalte toegediend. Binnen een minuut of twee was zij overleden. De tranen biggelden over mijn wangen. Ik bleef haar maar aaien en bedankte de twee dierenartsen voor hun goede zorgen. Uiteindelijk kon ik gaan. Ik rende zowat de wachtkamer door naar de uitgang. Eenmaal bij de auto begon ik te brullen. Wat was dit toch een rot moment. Mijn man troostte mij en wij reden regelrecht terug naar huis. Daar vertelde ik mijn zoons hoe Flodder's laatste minuten waren verstreken. Het was akelig stil in huis. En ook de dagen erna bleek hoezeer Flodder zich als gezinslid had gemanifesteerd in ons dagelijks leven. Het gemis werd alleen maar groter. Het gat wat Flodder heeft achtergelaten in onze harten is haast onmogelijk weer in te vullen. Wij praten over het nemen van een andere hond, maar je merkt dat wij nog helemaal rauw zijn met het verlies van een dierbare vriendin en makker. Rust zacht lieve Flodder. We blijven aan je denken en van je houden.

| Voorpagina | Flodder | Fotoalbum | Vriendjes | Humor | Verzorging | WWW | Kontakt | Prikbord | Gastenboek |Awards |

© copyright Multum in Parvo 2003 - 2009