|
więcej
» Dawny Gołonóg i jego dzieje według Mariana
Kantora Mirskiego (4/6) Przez sto lat widniał na skale skromny kościółek, podobny kształtem do kaplicy w Zagórzu, chyląc się do upadku, i za biskupa Andrzeja Stanisława Załuskiego, herbu Junosza, okazał się za szczupły. Na życzenie jego i z jego prywatnej szkatuły, przystąpiono do przebudowy kościoła, której dokonano w r. 1738. Po raz trzeci przystąpiono do przebudowy i restauracji kościoła przed kilkudziesięciu laty.
 Rozbudowa kościoła w Gołonogu w 1892 r. W kilkadziesiąt lat po drugiej przebudowie, porzucono pierwotny cmentarz grzebalny, a nowy otworzono na wzgórzu poza kościołem. Resztki starego cmentarza z kilku sosnami i dwoma pomnikami rozpadającymi się, widnieją po lewej stronie drogi wiodącej do Ząbkowic (przy zetknięciu się z drogą prowadzącą do Łosienia). Obecna świątynia położona na cyplu skalistego wzgórza, ujętego w mury o silnych i potężnych skarpach, przedstawia się z daleka jakby miniatura klasztoru Jasnogórskiego. Na szczyt góry i do kościoła prowadzi przykra, bo spadzista droga. Od strony północnej istniały dawniej wykute w skale schody, które były jedyną komunikacją z kościołem. Dzisiaj owe schody o z górą stu stopniach ujęto w więcej możliwe formy prowadzące tunelem na szczyt skały, gdzie obok kościoła sterczą na urwiskach, jakby orle gniazda dwa stare domki plebańskie.
|
