Havez vua propra senpaga ttteyo
Kande vu iros a Wisby, selektez la voyo de Stockholm tra la ravisanta lago Mälaren - la lago di la mil insuli - e tra la kanalo di Södertelje. Vu envolvos vua spirito en kalmiganta reto di tenera pos-dimezala suno, dolca verdajo e ridetanta aquo. Vu oblivios la grandurbala vivo; la existo esos interna juo di la bela krepuskulo dil Nordo. Subite vu videskos la lasta faro, Landsort, e vu esos sur la maro. Sur la Baltiko en sueda somerala nokto!
La hori forflugos. Vu ne povos dormar. La vasta, spegulatra, senlimita aquosurfaco, la silenco, la sonjiganta mi-lumo efikos la maxim profunda repozo. Tante profunda, ke vu vekos en la mezepoko.
Me esis nula rejo Valdemar Atterdag, vendanta por extorsar del urbo kuvedi de oro, ma dum kelka semani me kolektis konsiderinda trezori multe plu voloroza kam ti dil antiqua dana rejo. E me retrovenos plura foyi por proprigar a me omno bona di ta urbo.
Esas admirinda mizuro di ravisanta naturo e vere mezepokala karaktero, qua regnas ibe. La urbo esas konstruktita en du etaji, pro l'abrupta levo di la granda gotlandala silurplatajo, on povas sidar dum hori en l'alteso di la tekto dil olda katedralo, spektante omna la antiqua domi infre e la vasta maro e sonjar pri la tempi, ube la latino esis la reala e sola mondolinguo. On povas promenar alonge la piktinda ringmuro, interne tra idilioza stradeti od extere sur sinuifanta voyeti. On povas vizitar la nombroza templo-ruinuri del 13ma yarcento e sempre deskovrar nova belaji che li o nova detali studienda.
Nultempe on fatigesas vagar sur la stradi, sempre l'atenco atraktesas da ula remarkinda domo od un ek ta bela mikra gardeni, de qui abundas ica urbo, od ula surprizanta perspektivo o da la voco di la habitanti ipsa.
On ne bezonas savar la sueda por estimar la beleso di lia parolado. La mola, ronda soni e la melodioza tono igas mem la mestierala konversi di laboristi e navani aparar kom stranja, bonvoloza kanti de fora, pasinta tempi.
Ma, precipue, me memoras la promeneyo alonge la maro-rivo. Sidar ibe sub la ombroza arbori apud la griza muro ed inspirar la fresha saloza aero esas idealo di reala repozo.
De blua, sennuba cielo la suno embracas la tota mondo, lua radii cintilifas sur la ludanta ondeti, kelka infanti balnas su joyoze en lumo ed aquo, tenera, odoroza vento dispersas omna presanta varmeso ed igas la foliaro lente susurar.
Viri e virini preterpasas; vu vidas omno e nulo; vu facas nulo: vu vivas nur, nekoncie vu absorbas la forci qui portos vu dum yaro venonta.
Altra jorno ventas, ma ne esas la harda enemikala vento, quan vu altraloke renkontras. Esas bona, vigoroza kamarado, qua lasas vu sentar, ke vu rekuperis energio e kurajo. Vu promenas sur la molio e spektas la spumifanta maro, vu ridas quale puero, kande ula granda ondo jetas pluvo de mikra klara guri super vu. Vu flaras la sanigiva odoro dil aquo saloza.
Vu tentesas forsan kantar e - se nulu esas prezenta - vu facos lo, akompananta da la siflanta vento, serioza kanto pri audacoza vikingi o solena himno a l'antiqua nordala naturpovi. Or, turnante, vu vidas l'acensanta urbo, olim konstruktita per admirinda arto da prudenta komercisti e devota religiozi, qui tote ne amis la libera vagabondi di la maro, quale montras lia respektinda muro, e qui bone savis regnar la naturo quale montras lia historio.
Rifreshigita, korpale e spiritale me departis en marveloze bela vespero. Orizita da la kushanta suno, la turmi lente desaparis en la maro. La legendoza insulo esis nur memorinta sonjo, la sinkinta Vineto; en la silencoza nokto me itere lektis la maestrala deskripto da Selma Lagerlöf en "La stranja voyajo di Nils Holgersson", e nun erste me tote komprenis lua profunda poezio. Me ipsa esis vizitinta Vineta.
G. A. Larsson 1913
Interreta adreso di la oficala TTTeyo di Ido: http://members.aol.com/idolinguo/index.html
Havez vua propra senpaga ttteyo