เรื่องนี้เป็นบันทึกของคุณบำรุงศักดิ์
กองสุข
เป็นตัวอย่างหนึ่งที่แสดงว่า
หลวงปู่จะใช้สิ่งของที่มีไปจนกว่าสิ่งนั้นจะใช้ไม่ได้ต่อไปอีกแล้ว
เมื่อ พ.ศ.๒๕๐๙
ผู้เขียนเป็นพระนวกะอยู่รับใช้หลวงปู่ดูลย์
อตุโล
ก่อนที่ผู้เขียนจะลาสิกขา
ก็ตั้งใจดูแลความสะอาดห้องนอนห้องน้ำ
ตกกลางคืนถวายการนวดเท้าหลวงปู่
ท่านนั่งเก้าอี้เอน
ขณะนวดผู้เขียนก็ปล่อยให้ใจคิดไปต่างๆ
นานา
ส่วนองค์ท่านก็หลับตา หลายเรื่อง
หลายครั้ง
ท่านจะลืมตาถามเรื่องที่ผู้เขียนกำลังคิดอยู่ในขณะนั้น
พระทุกรูปที่เข้าไปปฏิบัติรับใช้หลวงปู่
ทราบดีว่า
หลวงปู่รู้วาระจิตคน
แต่หลวงปู่ไม่ได้แสดงให้ใครๆ
รู้ทั่วไป
การนวดของผู้เขียนใช้วิธีขยำๆ
ไม่มีหลักการนวด
องค์ท่านก็ปล่อยให้นวดไป
ไม่แนะนำวิธีนวดแต่อย่างใด
การสรงน้ำ ๕ โมงเย็น
ต้องผสมน้ำอุ่น
บางทีก็ร้อนไปบ้าง
ท่านเอามือจุ่มดู
ท่านว่าพอดีทุกครั้ง
ท่านสรงน้ำอุ่นทุกครั้ง
วันละครั้ง ทำให้สุขภาพดี
ใกล้วันลาสิกขา
ผู้เขียนเกิดวิตกว่า
เรายังไม่ได้ทำหน้าที่อุปัชฌายวัตรให้สมบูรณ์แบบ
เราได้แต่เทกระโถนปัสสาวะทุกเช้า
ยังขาดเพียงเรื่องอุจจาระอย่างเดียวเท่านั้น
พอรุ่งขึ้นเช้า
เหมือนเทพบันดาล
เปิดฝากระโถนดู
ไม่มีน้ำปัสสาวะ
แต่เป็นก้อนอุจจาระนิดหนึ่งแทน
สมัยนั้นไม่มีฟองน้ำ
ผู้เขียนใช้กาบมะพร้าวทำความสะอาดกระโถนและใช้ขี้เถ้าแทนสบู่
รู้สึกภาคภูมิใจมาก
ทั้งนี้สืบเนื่องมาจากได้รับการอบรมจาก
หลวงปู่ฝั้น อาจาโร
สอนให้รู้จักรับใช้ผู้มีพระคุณ
เช่น บิดามารดา
ครูบาอาจารย์
ความกตัญญู
เป็นธรรมเบื้องต้นที่ผู้เขียนเข้าใจ
ไม่ใช่หลับตาภาวนาแล้วไม่รู้อะไร
แต่ก็ใช่ว่าจะรู้ไปหมด
ผู้เขียนเคยรังเกียจกระโถนของหลวงปู่อีกใบหนึ่ง
คือกระโถนเคลือบสีลายดอก
ซึ่งมีใช้กันทุกวัดในสมัยนั้น
ที่อัศจรรย์ไม่เหมือนใครเลยก็ตรงที่หลวงปู่
ใช้สีผึ้งหรือเทียนอุดรูรั่ว
เวลาทำความสะอาดไม่สะดวก
เกะกะสายตาเหลือเกิน
ผู้เขียนปรึกษากับ ท่านพระครูนันทปัญญาภรณ์
ว่า
ขออนุญาตถวายกระโถนใบใหม่ให้หลวงปู่
ท่านพระครูบอกว่า
หลวงปู่ท่านไม่ใช้หรอก
ถวายใหม่หลวงปู่ก็จะเก็บใส่ตู้เป็นของกลางสงฆ์
เวลาพระเถระระดับเจ้าคุณมาเยี่ยมเยือน
หลวงปู่ก็ต้อนรับด้วยกระโถนใบนี้
บางทีเกิดรั่ว
น้ำหมากท่านเจ้าคุณไหลลงใต้ถุน
อย่างนี้ก็เคยมีมาแล้ว
กระโถนทะลุใบนี้อยู่กับหลวงปู่มากว่า
๔๕ ปีแล้ว
เมื่อสร้างพิพิธภัณฑ์หลวงปู่ดูลย์
ผู้เขียนถามถึงกระโถนใบนั้น
ท่านพระครูนันทฯ ตอบว่า
"ไม่รู้ว่ามีมือเลวไหนขโมยไปเสียแล้ว"
