Gurular -- Sahne 3/ Çekim 10

Hepimiz yaralı aç kurtlarız aslında. Etrafa her an saldırmaya hazır bekliyoruz. Bizi yaralayan neydi, doğarken tek parçamız eksik değildi, küçük sevimli yavrular olarak geldik bu dünyaya. Sonraki yaşadığımız her saniye bizi yaraladı, parça parça etti. Kimimizin ailesinde alkol problemi vardı, kimimizde bitmek tükenmek bilmeyen kavgalar, kimimiz hiç görmedik anne babamızı, kimimize hiç sarılmadılar, kimimize taciz ettiler, kimimizi suçladılar. Her yaşanan gün bize verilen hediye değildi, bizden çalınan bir mutluluk oldu.

Hepimiz yaralı aç kurtlarız, inimizden çıktık birbirimizi gördük. Sanki her hareketimiz ölmemek için yapılan bir saldırı. Yaramızı saklıyoruz ve sürünmemek için yaramızı gören herkese saldırıyoruz. Düşünüyoruz ki yaramızı görenler oradan bir parça koparacak canımızı daha çok acıtacak. Bilmiyoruz ki bu saldırı sonrası o yara daha çok kanıyor. Çünkü o yara sevme ve sevilme isteği. Biz her saldırıda bizi sevme ihtimali olanlara savaş açıyoruz. Korkuyoruz sevme fikrinden. Çünkü doğarken sevgi bekledik, ama sadece yaralandık.

Büyüdük; her nasıl başarabildiysek, kendi yarattığımız vahşi ormanın birer üyesi olduk. İçimizden dedik ki biz onlar gibi olmayacağız, kendi çocuklarımıza böyle davranmayacağız. Ama tanıyı hep yanlış koyduk; parasız büyümüşsek çocuklarımızı paraya boğduk, iş yaparak büyüdüysek çocuklarımıza iş yaptırmadık, alkol altında büyüdüysek çocuklarımıza baskı uyguladık içmesinler diye. Tanı yanlıştı, bizim tek eksiğimiz sıcak bir kucaktı, çocuklarımıza sevgi vermeyi yine beceremedik.

Hepimiz aç yaralı vahşi kurtlarız. Bizden öncekiler aç yaralı kocamış kurtlar oldular. Çocuklarımızsa aç yaralı yavrular. Bu döngü artık kırılmalı. Konuşmayı ve dinlemeyi öğrenmek gerek, sevmeyi ve sevgimizi göstermeyi öğrenmek gerek. Herkes birbirine sıcak bir sarılma borçlu, dostça. Başlangıç için hiç fena olmazdı.

Sokak Kedisi