ARAMIZDAN 13

...aynaya baktım...ne zamandır bu bölük pörçüklük, anlamaya çalıştım... rol yapıyor olmak koyuyo insana... "içimi" göstermeye kalkarsam da, başkalarına koyucak... annem girdi içeriye... kucağında kedim... kedi beni biliyor... "içimi" hissedebiliyor... yıllar sonra da böyle mi olucak herşey...kedim gibi olsa keşke annem... henüz elimde hiç bişi yok... kendimi saklıyorum... tanımlayana kadar canım çıktı... şmdi de yaşayamamak zorluyor... anlatsam anlamıycaklar...anlatsam alıcaklar elimde olmayanıda...

inkar etmeyi denedim başlarda... artık olmuyor... "büyümek" istemiyorum daha fazla.... herşey o kadar sabit ki dayanamıyorum... lanet olsun neden en doğrusu hep bu olmuştur... biliyorum, başkaları da var aynı soruyu soran... biliyorum tek ben değilim denk düşemeyen.... biliyorum ne ilkim, ne de son... biliyorum boşa giden haykırışlar başkalarına da tanıdık... biliyorum, yaşanamamışlıklar ortak paydamız.... biliyorum, tek ben değilim bir kuyruklu yıldıza çarpan... biliyorum.... biliyorum....biliyorum...

yine de "bilmiyorum" demek vardı... eskiden kolaydı herşey... şu an kendimi o kadar zayıf hissediyorum ki... pes etmem an meselesi... ama nasıl oluyosa oluyo, bi umut doğuyo... bekle diyorum kendi kendime... elbet birgün... elbet birgün.... Midem bulanıyor, kendimi tutuyorum... Oysa seni sevdiğimi yazmak geliyor içimden. Gerek yok belki de...bu çok açık... Ama sana “ulaşamıyorum”...asla ulaşamıycam... Bu herşeyden çok acıtıyor...

yazan kişi: "öylesine..."