La ĉasvojaĝo ŝajnis nenien iri tiu-matene. Jen surĉevalirante, jen promenante malrapide tirantaj lerte kaj ĝentile la bridrimenojn de la fidelaj bestoj, antaŭeniras silente kaj senĉese tra la ankoraŭ pendanta brumo iomete malaperanta dekduo da homoj diversaĝaj, pacience atendantaj la reaperon de la rokaj ĉirkaŭaĵoj montaj kaj valaj por pli bone konscii pri ilia vojoprogreso sur la mallarĝa, subeniranta vojeto montranda. Malgraŭ la pli-varma-ol-kutima vetero malfru-aŭtuna, la ĉasantoj estas vestataj kontraŭ pli malvarmaj temperaturoj: ili portas dikajn himatiojn super nebelaj sed puraj ĉemizoj flanelaj, pantalonoj felaj kaj mokasen-botoj ligitaj ĉirkaŭ la supra parto de la suro. Ili ĉiuj portas dors-sakojn havantajn sufiĉe da provianto por forhejmi almenaŭ luno-duonon, ĉar ili ĉasas la muflonon grand-kornitan. Tiuj superbaj bestoj, malfacile predataj de aliaj bestoj, inkluzive tiu homa, tiam estus eksubiranta al la malpli altaj montetoj kaj valoj por bredi kaj pasigi la vintron; tie ili trovas la longajn herbojn entombigitajn de la neĝo, por suplementi jam magran dieton sezonan.
Dum mallonga haltiĝo la du ĉasestroj lerte studas la teron kaj ĉi kaj tie trovas hufspuraron en la teraj vojetoj inter la rokaj flankoj de la dezertaj montetoj kaj rimarkas ke malgranda grego de inter dek kvin kaj dudek muflonoj masklaj restis tie antaŭ kelke da tagoj. Kaj, post pluraj minutoj spuraro de la inaj troviĝis proksime. Reprenante la vojon malsuprenirantan, la rajdantoj daŭre rigardadas la klariĝintan ĉirkaŭaĵon kaj alie nenion prikonscias krom la antikva alvoko de la ĉaso.
Unu horo antaŭ vesperiĝo, la grupo starigis sian kutiman kampejon tranoktan, ĉe la konfluo de la rivereto Sedar kun la rivero Klarksfark. Tie, ili preparas vespermanĝon simplan, kaj zorgis pri iliaj ĉevaloj antaŭ ol sidiĝi ĉirkaŭ la fajro por aŭskulti la distrajn rakontojn kaj diskutojn de la kunrajdantoj, speciale de la plej maljunaj. Kvankam li rajdis ĉase nur du fojoj antaŭe, juna homo laste sidiĝintaj ĉe-fajre kun liaj kolegoj post ĉevalaj devigoj tamen elmontris similan komforton situacian kaj konfidon al tiuj de la aliaj homoj pli vaste spertaj ol li. Dek sep jar-aĝa la pasintan printempon, Jesper Connelly estis la plej juna el la viroj ĉirkaŭ la fajro. La dua plej juna estas Railly Johanson sidiĝinta apude, kaj tiu estas dudek tri jaraĝa kaj edzigita jam du jarojn; Railly kaj Jesper estas, spite de la diferenco aĝa, bonaj amikoj, ankoraŭ tamen spite de la fakto ke Railly kaj ne Jesper partneras ĉi-jare kun la onklo de ĉi tiu, unu el la du ĉasestroj. En la baslando havanta densajn arbarojn, la ĉasantaro apartigas en du grupojn kaj poste plue disiĝas en parojn por kovri grandan areon. Ĉi-jare, Jesper pariĝas kun Moses Littlethunder, granda kaj dika sed trankvila homo pli ol sesdek jaraĝa, kiu jam membris ĉasojn similajn dum preskaŭ duonjarcento. Nur mallonge Jesper malkuraĝiĝis, eklerninte ke li ne akompanis sian onklon, kiel dum la du jaroj antaŭe; li lerte konscias sian bonfortunon, tamen, kiel partnero de Moses, ĉar tiu maljuna homo estas eble la plej saĝa instruisto de naturoscio folkloredevena interla vilaĝanoj.
Post horo aŭ du fajrorande, la homoj enlitiĝas ĉiam ĉirkaŭ la fajro, sin volvantaj en dikaj drap-kovriloj grandaj mumi-stile (kovrante la kapon kaj faldante la klapojn sur la brakoj kaj kruroj tiel, kiel permesanta rapidan disvolvo, kaj antaŭ ol senkonsciiĝi oni spektas la stel-brilan ĉielon noktan kaj aŭskultas la flustrajn konversaciojn, plejparte humorajn, inter tiuj ne tute ankoraŭ pretaj ekdormi. Ĉar ĉi-nokto pluvo ne venas, oni ne levas la tendojn.
Matene, la homoj prizorgis la ĉevalojn kaj post mallonga manĝopaŭzo, ili reprenis la vojon al la baslando post traverso de la rivereto ĉe mallarĝa turniĝo en ties fluo almonte de sed proksima al la tranoktejo. Krom unu kadukiĝita paŝponteto trans tre mallarĝa, kanjoneta parto de la Klarksfarka rivero, ne plu estas sekure traverseblaj pontoj, speciale trans la grandaj riveroj en la regiono laŭ la sperto delonga de la tribo de Jesper -- estas unu aŭ du lokoj malproksime laŭ la kurso de la rivero unu aŭ du rajdotajojn for en ambaŭ direktoj kiuj estis vadejoj neatenditaj laŭvide, sed por transiri tiujn ĉi riveretojn, ĉar ne travadeblajn, la vilaĝanoj konstruis fortikajn pontetojn ellignajn, longaj ĝis tridek paŝoj, kiujn ili kaŝas kiam ne uzataj apude en fosaĵo. Tiritaj el la tero fare de la homoj kaj pluraj el la ĉevaloj, kaj rulumita sur rondlignoj ĝis kaj trans la akvo, la ponteto hom-alte larĝa fine sidiĝis sekure trans la rivereto kaj ambaŭ homo kaj besto senĉagrene transiris al la alia riverbordo por daŭrigi la vojaĝon.
Meztage de la sekvanta tago, la vadejon transirinta, kaj ankoraŭ unu tago for de la baslando, la vojo forkiĝas. Orient-sud-orienten, serpentas la vojo tra la montetoj tieborde de la Klarksfarko al la antikva urbo Mizula, malproksima je pluraj tagoj da rajdado. Ĉiujare, la vilaĝestroj de la tribo de Jesper sendigas finsomere gvatistaron kvar-homan tra tiu teriotorio por trovi signojn de la reveno de civilizacio kaj por esplori la jam bone plukitajn lokojn por trovaĵoj el la alia epoko, kiel libroj kaj aliaj legindaĵoj, iloj, kaj aliaj havaĵoj. Kaj nord-orienten, vojo tra la landoj de la indianoj pikunaj, kiuj iĝis denove estroj de la teroj orientaj kaj nordaj de la Rokmontaro tiuregiona. Moses mem naskiĝis inter tiu popolo, samkiel pluraj el la vilaĝanoj. Kvankam bonaj rilatoj fluas inter la du popoloj kaj multe el la vilaĝanoj parolas la lingvon pikunan, ili tamen ne ofte kunveniĝas, pro la malfacile transvojaĝataj montoj kaj riveroj. Estis en tiu lando, sur la granda prerio, Moses naskiĝis antaŭ ol venanta, sep-jaraĝa, al la vilaĝo kaŝita en la montoj Lolo kun lia patrino, vidvino dum tri jaroj, kiu enamoriĝis kun homo nimipua, loĝanta en tiu monta vilaĝo, kaj sekvis lin tien kiel edzino. Nun li estas avo havanta dek kvin genepojn, kaj Moses kune kun lia edzino Molly, ĉi tiu mem alvenanta al la vilaĝo du jarojn post Moses el la nimipuaj landoj okcidente de la montoj, kutime pasigas la tagojn en iliaj ĝardenoj rande de la vilaĝo-monto.
La vojon al Mizula prenante, la ĉasantaro rajdas ĝis tri horoj post la posttagmezo kiam ili ekvidis, de malproksime, du ĉasgvatistojn revenantajn sur la sama vojo. Ili antaŭrajdis je la ĉasantaro, lasinte la vilaĝon kelke da tagoj antaŭe, por serĉi grupojn da muflonoj. Grego de kvardeko da muflonoj troviĝas en la rokaj montetoj proksime de rivereto for je la nord-okcidento rajdon duontagan. Kaj, por servi kiel kaptejo, la gvatistoj trovis, proksime de la muflonoj en ties nuna gresejo kaj en la direkto de ilia lenta translokiĝo ĝenerala, bonan kanjonon senelireblan al kiu drajvi la bestoj por grupiĝi ilin por kapto-elektado. Ĉar, mortigi la bestojn la homoj ne celas la ĉason: ili deziras kapti plurajn el la muflonoj, ĝis kvin masklaj kaj dek kvin inaj, do unu besto por esti jugita firme al ĉiu rajdanto por reiri al la vilaĝo por novumigi la jam ekzistan duon-domestikitan gregon ducent-grandan. Kolektita plurajn jarojn en la regiono ĉirkaŭanta la vilaĝon la ĉe-vilaĝa grego estas grava havaĵo renovigebla por la vilaĝanoj, el kiu ili faras manĝaĵojn kaj vestaĵojn kaj ankaŭ faras potencajn arkojn el la grandaj kornoj de la maskloj. La ĉasantaro do antaŭeniris tiom rapide kiom permesis laŭ la vojo al bona tranoktejo jam trovita de la gvatistoj, ĉe la rando de la baslando, rajdotagon for de la grego.
rB