La sekvantan tagon, la ĉasantoj apartiĝis en kvin grupojn por pli efike duonĉirkaŭi la gregon kaj por ĝin peli, subtile, al la "skatol-kanjono". Jesper kaj Moses akompanita de mezaĝa Slim Watkins kaj sia filo Bucky, tridekjara, rekte alproksimiĝis je linio larĝa al la centro de la pozicio okupita tiam de la grego kaj, ne tiom malantaŭe kaj al la maldekstra (norda) flanko aperis simil-linie la kvar-homa grupo kiu sugestus al la grego la plej evidentan elirejon orienten. Pli sude, la ceteraj homoj restis eĉ pli malantaŭe kaj disiĝis unu de la alia tre malproksime por teni tiom da tero kiom eble. La du ĉasestroj rajdis en la mezo de ĉi tiuj por direkti la movadon de la ĉasantoj per mansignoj kaze de subita ekeskapkuro de la muflonoj tra la linio de la izolitaj homoj.

Lente laŭ la peloplano antaŭvidata de la homoj, la grego fidele sekvas sian plej altrangan masklon vidintan sed ne ankoraŭ flarantan la strangajn bestojn alproksimiĝantajn; tiu virmuflono trankvilete kondukas la gregon suden al certe konata de li kanjono kiu permesos elirvojon almonto-altan. Post du horoj la maljuna virmuflono ekflarsentas strangan odoron pere de la vento: estas sendube ĉevaloj proksime, sed tiuj ĉevaloj odoras iom malsimile ol en pasintaj renkontoj. Subite, li nun denove flaras tiun odoron, nun tre proksima rekte antaŭe en la vojo kaj li nun revidas la strangajn bestojn havantajn ses membrojn kaj du kapojn. Homoj kaj ĉevaloj! Tre danĝera ĉasantoparo! La maljuna virmuflono, ankaŭ nun vidante la aliaj ĉasantojn je lia dekstra flanko, rimarkas la vojon al alia kanjono kaj rapide turniĝas por tien iri kaj la du dudekoj de aliaj muflonoj fidele sekvas lin.

La ĉasantoj nun fermas ian ajn eskapvojon per mallarĝinta kunvenado al la buŝo de la kanjono, kaj enirante la ŝtonmuran kaptejon ili apartiĝas en du grupojn, ambaŭ lente irantajn anservice laŭ la flankoj de la kanjono por ne paniki la nov-kaptintojn. Kie la kanjono tre mallarĝiĝis, ne tro malproksime de la eniro, du ĉasantoj restas por malpermesi ke iuj bestoj eskapu antaŭ la elektado. La du gvatistoj, dum la ĉaso, supreniris la montetojn por observi la kapton de la muflonojn de supre de la kanjonfina muro preskaŭ vertikala, kaj por tie malpermesi eskapon.

Alveninte ĉe la larĝa finomuro de la kanjono, kie la almonta rokamaso estis tro severe dekliva, eĉ por muflonoj, la maljuna virmuflono ĉirkaŭspektas kaj eĉ tri fojoj provas saltgrimpi por ektrovi elirvojon, ĉiam resurteriĝinta gracie surpiede ĉiufoje, spite de lia aĝo kaj la alto atingita (pli alte ĉiufoje post la unua salto). Nur dum la lasta saltprovo rimarkas li la gvatistojn ĉe la supro de la kanjona muro. Li nun promenas kaj staras, vapor-spiranta abonde en la matena aero malvarma pro siaj klopodoj saltaj, inter sia grego kaj la alproksimiĝantaj homoj, pluraj nun deĉevaliĝintaj.

Dum Jesper kaj tri aliaj homoj, ankoraŭ enselaj, ĉiuj tenis la bridojn de tri ĉevaloj dum ĉi ties rajdantoj lazoportantaj tre lente pliproksimiĝis kaj nun staras nur pluraj paŝoj for de la grego ĵus malantaŭ la du ĉasestroj kaj Moses kaj Daniel Canyonborn, ĉi tiu nimipua maljunulo de la vilaĝo. Post kelke da momentoj dum homoj kaj bestoj sin rigardis trankvile, Daniel kaj poste Moses siajlingve ĝentil-geste kaj mallaŭte invokis la spiritojn kaj dankis ilin pro la sukcesa ĉaso kaj ankaŭ parolas al la muflonoj mem kaj fine rekte al la maljuna virmuflono por lin honori. Fine, John Brown, unu el la ĉasestroj kaj ankaŭ predikanto, humile laŭdas Dion, dankante Lin pro la sukceso de la ĉaso kaj fine petis ke Li ilin prizorgu dum la hejma reiro.

El la tridek kvar kaptitaj muflonoj, dek estos elektitaj por pliprovizori bredcele la gregon ĉe la vilaĝo delonge domestikig-projektan. Tiu estis ĉirkaŭ kvindek-kvanta, sed multe malpli grava por la vilaĝanoj ol la grego tricent-kvanta da merino-ŝafoj pliiĝinta el la originala dudek-kvin paroj kondukintaj al la vilaĝo fare de la originalaj setleroj.

La muflonoj, ĉar sovaĝaj bestoj ĉiam timantaj homojn, daŭre estas por la vilaĝanoj malfacile domestikeblaj, speciale la maturaj bestoj. Tria grego okupis speciala zorgado de la provizor-komitato de la vilaĝo: tiu ĉirkaŭ dudek-kvanta, idaro de kvar bred-paroj da muflonoj kaj merinoj.

Post pluraj momentoj da silento post la preĝoj, la kvar viroj lazoportantaj nun alproksimiĝis al la grego kaj eksvingas siajn lazojn kaj, ĉiu pro la elekto de la ĉasestroj, kaptas muflonon kaj trajnas ĝin al sia ĉevalo kaj per aparta ŝnuro ligas ĝin al la selarko kaj poste reiras al la gregon por kapti alian beston. La plej malfacile kaptataj muflonoj estas la du masklaj plenaĝaj, kaj ili longe baraktas antaŭ ol esti firme ligitaj ambaŭ inter du rajdantoj, kiuj akompanos tiun beston ĝis la muflonejo en la vilaĝo.

Post du horoj la homoj reprenas la vojon hejmen. Krom la kvar homoj sin okupiĝantaj pri la du masklaj muflonoj, la aliaj ok estis ligitaj po unu rajdanto kaj la bestoj sekvis ĉi tiujn ofte tirintaj retre laŭ la ŝnuro, firme afiksita al dua, malpli granda selarko ĉe la malantaŭo de la selo. La ceteraj muflonoj jam estis liberigitaj tuj post la elekto kaj estas sekvantaj la maljunan masklon al la konata elirkanjono por ekskapi en la rokan kaj arban sovaĝejon.

Ĉar la hejmreira vojaĝo prenus proksimume duonan tagon pli ol tiu elvilaĝa, pro la zorgo je la muflonoj, la ĉasantoj nun pli senstreĉe rajdas kaj libere interparolas, kantas kaj ŝercas inter si, speciale dum la ĉirkaŭ-fajra postvespermanĝa tempo antaŭ enlitiĝo.

Matenon, oni prizorgas siajn proprajn bestojn, inkluzive de la muflonojn, kaj reprenas la vojon antaŭ ol la suno brilas ĝian unuan horon. Oni rajdas senepisode sed konstante kaj iom lente la tutan tagon ĝis vespero, plene ĝuanta la brilan sunon kaj la belan aŭtunan veteron malvarman, kiam oni realvenis al la kampejo ĉe la riveroj Seder kaj Klarksfark por pasigi la nokton. Kaj, kiam la fajroj ĵus bonvenigas la kuirpotoj gvatisto alvenas anoncanta la baldaŭan aperon de ĉasantaro dek-du-membra el la nordo, sendube el la pikuna nacio. Ĉar la pikunoj ne estas malamikoj, la lolomontanoj pretas bonvenigi ilin kaj kunmanĝi la vespermanĝon kun tiuj.

Post unu horo, la pikunoj, akompanataj de la alia gvatisto alvenas per la ĉi-a bordo de la Klarksfark kaj, elseliĝintaj surteren du maljunuloj alproksimiĝas kaj salutas la tri ĉefaj lolomontanojn kiu jam staras inter la du grupoj kaj bonvenigas la alvenantojn. Dum oni interrenkontiĝas (kaj pluraj jam konas unu la alian pro la ĉiujara, komun-familia ĉasado de la bizono sur la granda prerio) la ĉe-fajraj kuiriloj kaj manĝaĵoj pliiĝas kaj la aero pleniĝas je bonaj aromoj kaj antaŭ-vespermanĝa diskutado inter la homoj. La kvin ĉefoj, intertempe, kunveniĝas aparte kune kun la kvar gvatistoj kaj evidente diskutas ion gravan ĝis la pretiĝo de la manĝo.

Sidiĝante ĉirkaŭ la vespera fajro de la ĉefoj la homoj eklernas la novaĵojn: preter la nord-orienta limo de la prerio, sub la plej vasta el la grandegaj lakoj, ĉasantoj el la kajnaha nacio de rimarkis, antaŭ tri lunoj, nifon malproksime sed ne tiom alte en la ĉielo dumtaga; ĝi ŝajne ne rapide estis fluganta, sed rekte direktiĝanta okcidenten kaj eĉ du fojoj dum observado flugis grandcerkle, pli proksime inspektanta nevidebla de la kajnahaj observantoj spektaĵon surteran. Laŭ la raporto (parole elsendita de tribo al tribo) la nifo ŝajnis esti longa kaj ronda, iom cilindra, kaj ĉe la subo pendis longa skatolo laŭ tiu cilindro. Post longa diskuto inter la homoj, oni konsentas ke probable temas pri milita afero kaj oni konstante devas gvati la ĉielon por similaj aferoj.

En lia dormkovriloj tiunokte, ĵus antaŭ ekdormiĝi, Jesper opinias ke li eble konas pri kio temas, memorante apenaŭ rakontoj de la ĉe-vilaĝa instruisto kaj li promesas sin traserĉi tra la antikva, fragila enciklopediaro en la lernejo baldaŭ post reveno. En liaj sonĝoj tiunokte li vidas sin flugi super la Rokmontaro ĝis la oceano kaj la pluv-arbaro fabela.

rB