La sekvantan matenon la du ĉas-grupoj amike adiaŭas unu la alian kaj ambaŭ reprenis sian vojon -- la pikunoj trairas la ponteton de la vilaĝanoj (ĉi tiuj devis retiri ĝin denove el la fosaĵo) kaj tiuj iras nord-okcidenten laŭ la rivero Klarksfark ĝis vadejo malproksima trans kiu ili retrovos la vojon nord-orientan al ilia vilaĝo; la vilaĝanoj, ili karavanumiĝas denove kaj prenas la vojon ascendan al la vilaĝo.
Pli lente ol kutime la ĉasantaro supreniras la montan vojon pro la muflonoj, kiuj ofte tiras je la ŝnuroj plektitaj el longaj, mallarĝaj pecoj da felo, kaj ofte preskaŭ haltigas la iron de la grupo. Pli rare okazas la efektiva eskapo de besto, kaj tiu, kiu zorgas beston estas devigata ĉasi eskapinton kaj ĝin rekapti aŭ anstataŭigi la beston per plua ĉasado antaŭ ol rajte reeniri la vilaĝon. Hodiaŭ besto ja iel eskapas, tri horojn for de la vilaĝo. El la manoj de Jesper mem, dum li pretas religi la ŝnuron al lia selo, post riparo de disromponta ŝnuro -- la vigla, adoleska muflonino kiun li estis zorganta ekkaptas la okazon de la unu aŭ du momentetoj kiaj la ŝnuro estas malstreĉita (dum Jesper estas kunliganta du bonajn pecojn kune) kaj tuj sin tiras libere kaj ekfugas alvalen laŭ la vojo kutima de la ĉasantoj. La fugo okazas tiom subite kaj rapide, ke nek Jesper nek iuj ajn el la homoj ĉirkaŭ li povas ĵeti lazon por rekapti la beston. Ekŝokiĝante, Jesper nur rigardas la fugantan mufloninon, dum la plej maljunaj homoj ridetas kaj amuze kaj moke, kaj lente rajdadas alvilaĝen. Post kelkaj momentoj, Jesper ekkonscias pri lia devo, spronumas lian ĉevalon kaj ĉase ekrajdas alvalen.
Plurajn horojn li ĉasas la mufloninon, kaj ofte kvazaŭ rekaptis ŝin per ŝnuro-ĵetoj for je kvindeko da kubitoj, sed la fuganta besto ĉiam sukcesas evadi la kaptoprovojn de la juna homo. Konsciante ke homo ŝin ĉasas denove, ŝi provas foje kursalti al rokaj elmergiĝoj por iel grimpi la murojn de la rokmontetoj for de la homo, ŝajne nur pro paniko, malgraŭ la fakto ke ŝi ja devas memori ke la rekta vojeto alvala kondukas al libero.
Fine, du trionoj laŭ la vojo al la malaltejo, Jesper sukcesas ŝajnblokadi la enirejon de kanjoneto en kiu estas kurinta la muflonino kaj, pere de lia ĉevalo, kiun li tenis malproksime de si per la brid-ŝnuro li haltigas la eliron de la besto, kiam ŝi estas revenanta al la vojo alvala. Homo kaj muflonino, ankoraŭ spirantaj rapide pro la konstantaj penoj de la ĉaso, ili ambaŭ nun rigardas unu la alian kaj en komuna hezitado atendas la unuan movon de la alia. Jesper gardas en la alia mano lian lazon kaj, ĝin lerte preparante perfingre subite lasas la bridŝnuron, ĵetas la lazon en lia kutima ĵetomano, ĝin turnas trifoje super lia kapo kaj ĝin ĵetas al la muflonino kiu nun jam prenas sian duan paŝon proveksapan. Ĉirkaŭ la kolon de la besto falas la ŝnuron; sekve kaj la homo kaj la ĉevalo (ĉar la lazo estas ligita al la selarko) sekure tenas la mufloninon. Por pli sekurigi ŝin, Jesper alproksimiĝas al ŝi, enbrakigis ŝin kaj milde metas ŝin surtere kuŝantan sur la flanko kaj kunligas ties kruroj kaj li mem tiam preskaŭ falas sur la tero por ripozi plurajn momentojn dum la muflonino proteste krietadas.
Kiam li malfermas la okulojn post nelonge, li rigardas la ĉielon kaj la lente trapasantajn nubojn kaj sekve la rokajn murojn ĉirkaŭantajn. Subite, ekkaptintaj liajn okulojn el la distanco laŭ la kanjono strangaj objektoj malhelaj samkiel ombroj -- malsimilaj aŭ malkongruaj je la aliaj ombroj ĉirkaŭaj, ili staras alte sur rokmuro frontaj sudodirekte. Longe li rigardas la ombron, strabante ĉi kaj tiam por provi ĝin pli bone vidi. Fine, li decidas al ĝi alproksimiĝi. Malligante la krurojn de la nun kvieta muflonino, li ties antaŭajn krurojn tamen piedligas kaj, laste kontrolante la selarkan ligon Jesper ekpromenas al la profundo de la kanjono.
Post pluraj momentoj li staras kanjontere kaj rigardas superen kvardekon da ulnoj al la "ombro" -- ĝi fakte estas skribaĵo, gravurita en la vivanta roko, havanta kvin simbolojn (suno, fulmosago, monto kun multaj kavernoj kaj sagopintoj) kaj literojn grandajn je almenaŭ kvin ulnoj. La parto de la rokmuro sur kiu iu evidente antaŭlonge estis gravurita la mesaĝon enigman estis iom pli glata ol la cetero de la ĉirkaŭanta muro kaj la stilo de gravuro ŝajnas tre preciza kaj lerta. La tuta skribaĵo estas : [suno] [fulmosago] [monto kavernplena] CCLXXV m SW > XV m ^ .
Longe la skribaĵon li rigardas, meditante sian signifon, speciale por admiri la evidentan artan klopodon necesan por ĝin tie gravuri. La simboloj estas malpli gravaj laŭ Jesper, ĉar ili povas signifi plurajn sed limigitajn ideojn; sed la literoj reprezentas la ŝlosilon al la tuta signifo. Laŭ la lingvoj konataj de li, ili havis nenian signifon, ĉar ili ŝajnas neprononceblaj, atendanta ke ili individue samprononciĝus laŭ la kvar lingvoj li konas parole kaj skribe (la angla, la franca, la pikuna kaj la mandarin-ĉina). La sagoj evidente signifas direkton, do la nekonata "vorto" CCLXXV devas iel signifi distancon. Sed kiom? Li almemorigas la skribaĵon kaj ĝin relegas enmense reirante al liaj bestoj kaj ankaŭ dum la tuta vojaĝo al la vilaĝo. Estas nur unu horo post sunsubiro kiam li eniras lian domon post livero de la muflono ĉe la ĉefŝafisto kaj enĉevalejigo de lia fida rajdato ĉe la grumo, kaj post vespermanĝeto kaj surpaperigo de lia memoraĵo kanjona, li profunde kaj sensonĝe dormas.
rB