1. Duch Święty jest Mocą Najwyższego Boga (Łk 24,49).

   Uwaga: "Duch, Duch Boży, Duch Święty - hebr. termin ruach, który LXX oddaje przez grec. pneuma, oznacza powiew powietrza (Iz 57,13), wiatr (Rodz 8,1), burzę (Jer 13,24). W tym ostatnim znaczeniu ruach występuje głównie w Jer. i Ps. Kolejne znaczenie wprowadzono z obserwacji burzy, a więc oznacza ono siłę lub potęgę, która stoi w służbie Boga (Wj 14,21), lub wprost Jego twórczą moc (Rodz 1,2) stwarzającą i napełniającą świat (Mdr 1,7). Tę Bożą moc czynną w dziele stworzenia utożsamiano z życiodajną siłą (Rodz 45,27), wychodzącą od Boga (Iz 42,1) i wnikającą w człowieka w formie tchnienia (Rodz 7,22). W ten sposób Duch - ruach stawał się łącznikiem pomiędzy Bogiem a stworzeniem. Życie ludzkie pochodzi od Boga, a życiodajne Boże tchnienie, trwające permanentnie w człowieku i umożliwiające mu zbliżenie się do Boga, wyróżnia go spośród pozostałych dzieł Bożych. Stary Testament wyraźnie mówi o Duchu Pana, przez którego Bóg działa w świecie. Działanie Ducha w historii rodzaju ludzkiego określano początkowo jako rzecz nadzwyczajną, występującą sporadycznie, później charakter nadzwyczajności nabrał cech trwałości (Pwt 34,9), głównie w charyzmacie prorockim (Ps 51,13), sprawiającym, że prorocy głosili wolę Bożą (Za 7,12). W okresie niewoli babilońskiej zrodziła się wśród pobożnych Izraelitów tęsknota za otrzymaniem darów Ducha, związanych z nadejściem czasów mesjańskich (Iz 11,2). Trudno określić, czy i w jakim stopniu Duch w Starym Testamencie nosi cechy osoby. W początkowej fazie nauczania o Duchu Bożym chodziło raczej o wyrażenie mocy i siły Bożej. W tekstach, w których Duchowi przypisuje się przymioty ludzkie, idzie o plastyczne uzmysłowienie wszechmocy działalności Boga." (Słownik Biblijny O.Hugolin Langkammer Ofm - Wyd. Katowice 1984 rok).

   2. Księga Objawienia informuje nas, że Duch Święty pochodzi od Boga Ojca i Pana Jezusa Chrystusa (Obj 4,1-5; 5,6).

   3. Bóg mocą Swoją (Duchem Swoim) dokonał dzieła stworzenia (1 Mjż 1,1.2; Ps 33,6.9; Kol 1,15.16; Iz 33,4).

   4. Bóg mocą i mądrością Swoją przyoblekł wybranych ludzi od dawnych czasów (5 Mjż 34,9; Sędz 6,34; 1 Sam 16,13).

   5. Pod natchnieniem Ducha Świętego spisywane były wszystkie księgi Pisma Świętego (2 Ptr 1,21).

   6. Zgodnie ze świadectwem proroków, Mesjasz Chrystus Jezus został do Swego dzieła wyposażony Duchem Świętym (Iz 61,1; Łk 4,18; por. Jan 1,32-34);

   a) Jezus został wyposażony pełnią Ducha Świętego ("siedem duchów", to symbol doskonałości i pełni Ducha Świętego - Iz 11,1.2; por. Obj 4,5; 5,6).

   II. OBIETNICA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO "NA WSZELKIE CIAŁO"

   1. W czasach apostolskich miało się spełnić starotestamentowe proroctwo Joela o wylaniu Ducha Świętego "na wszelkie ciało" (Joel 2,28.29).

2. Zgodnie z proroctwem Joela, Jezus Chrystus zapowiedział, że każdy szczerze wierzący otrzyma Ducha Świętego (Jan 7,37-39).

Uwaga: Ze słów wiersza 39 wynika, że zesłanie Ducha Świętego miało nastąpić po "uwielbieniu Syna Człowieczego", tj. po dokonaniu i dokończeniu przez Jezusa Chrystusa dzieła Pojednania, kiedy Zbawiciel odszedł do Ojca i uwielbiony (Flp 2,9-11), zasiadł "na prawicy Majestatu" (Hbr 1.3). Potwierdził to ap. Piotr w dniu Pięćdziesiątnicy: "Wywyższony tedy prawicą Bożą i otrzymawszy od Ojca obietnicę Ducha Świętego, sprawił to, co wy teraz widzicie i słyszycie" (DzAp 2,33 NP).

3. Napełnienie Duchem Świętym - chrzest Duchem Świętym - jest integralną częścią dzieła zbawienia w nas (Jan 3,1-6; por. Mt 3,11).

a) Przekonywanie o grzechu (Jan 16,8.9).

b) Przekonywanie o sprawiedliwości (Jan 16,8.10).

2) Gdy Duch Święty przekona człowieka o jego grzechu (Rz 5,12) i ukaże mu całą nędzę jego własnych, ludzkich usiłowań, by stać się sprawiedliwym (Iz 64,6), kieruje uwagę pokutującego na usprawiedliwienie przez wiarę w krwi Zbawiciela, który pokonał grzech w ciele (Rz 8,3; Ptr 2,22), a składając ofiarę za nasze grzechy, zgładził je (1 Ptr 2,24; Hbr 9,26) i stał się naszą Sprawiedliwością (1 Kor 1,30.31; por. Jer 23,6).

4) Przez cały Czas Łaski Duch Święty stara się przekonać ludzi o grzechu, by następnie prowadzić skruszonych do Sprawiedliwego - Chrystusa (Jer 23,6), dzięki czemu żyć będą wiecznie (Jan 3,16; DzAp 4,12).

1) "Iż książę świata tego już jest osądzony". Duch Święty ukazuje najpierw człowiekowi jego grzeszny stan ("przekonywanie o grzechu"), następnie prowadzi go do usprawiedliwienia w krwi Jezusa Chrystusa ("przekonywanie o sprawiedliwości"). Równocześnie nie ukrywa prawdy, że grzech i zło znajdą straszna zapłatę pomsty i zginą na wieki, tak jak zginie już osądzony "książę tego świata" - szatan!

Uwaga: Namiestnik rzymski, Feliks, miał przywilej słyszeć Ewangelię zwiastowaną przez ap. Pawła. Sługa Pański przemawiał o "sprawiedliwości i o powściągliwości, i o przyszłym sądzie", wzywając do obrania drogi zbawienia. Słuchającego Feliksa ogarnął lęk. Ujrzał siebie takim, jakim widzi go Bóg. Została mu ukazana droga sprawiedliwości i szczęścia w Bogu. Równocześnie apostoł nie oszczędzał mu wizji przyszłego sądu. Wszystko to przeniknęło do jego świadomości. Duch Święty dotknął się jego serca. Ale namiestnik zbyt umiłował swój własny styl życia. Lękając się dalszych słów sługi Bożego, lękając się odpowiedzialności za słyszane poselstwo, rzekł prędko: "Już teraz odejdź, a gdy czas upatrzę, każę cię zawołać" (DzAp 24,24.25). Nie czytamy jednak, by stało się to kiedykolwiek; aby Feliks znów słuchał Ewangelii i przyjął ją. Szatan zawsze mówi "jutro", ale Bóg nawołuje do nawracania się "dziś"! (Hbr 4,7).

4) Duch Święty wzrusza serca, przedstawiając wielką Bożą miłość poświęcenia Chrystusowego dla nas (Jan 3,16; Flp 2,6-8; Łk 23,39-65; 2 Kor 5,14.15);

CZY TY POZWOLISZ DZIAŁAĆ W SWYM SERCU DUCHOWI ŚWIĘTEMU?

Pytanie 5. Scharakteryzuj krótko trojaką działalność Ducha Świętego;

a) przekonywanie o grzechu;

This page hosted by Get your own Free Home Page