I. WSZELKA WŁASNOŚĆ, JEST DAREM BOGA

1. Bóg jest Stwórcą i Władcą wszystkiego (Ps 24,1; 50,10-12; por. DzAp 17,25-28).

a. Od Boga pochodzi nasze życie, On wspiera nasze zdrowie, daje człowiekowi możność pracy i pomnażania dóbr. On sprawia, że sprzyja nam los i dba o nasze codzienne zadowolenie (Kazn. Sal. 5,18; por. Przyp. Sal. 30,7-9);

b. Czyż nie jest słusznym, aby nie tylko wysławiać Go za te dary, lecz - podobnie jak Dawid i lud Izraelski - służyć dziełu Bożemu częścią naszej własności (5 Mjż 8,18)?

3. Naród Boży znał zasadę, która została wydana przez Boga w sprawie ofiarności - zasadę dziesięciny:

b. uznając Boga za Pana w swym życiu, obietnicę składania dziesięciny złożył patriarcha Jakub (1 Mjż 28,20-22);

c. kiedy Izrael powstał jako naród, i kiedy wszystkie swe sprawy układał według polecenia Bożego, Pan Bóg przypomniał im, że dziesiąta część wszystkiego co posiadają stanowi Jego własność (3 Mjż 27,30-32).

4. Dziesięcina w Izraelu oddawana była Lewitom, którzy usługiwali w świątyni i nie trudnili się pracą zarobkową - nie otrzymywali też działu ziemi (4 Mjż 18,20.21).

UWAGA: Dziesięcina należna jest Bogu na tej samej zasadzie, jak czynsz dzierżawny właścicielowi; Bóg jest właścicielem wszystkiego (Ps 24,1; 5 Mjż 8,18). Bóg jest właścicielem wszystkiego (Ps 24,1; 5 Mjż 8,18). Użytkując dane nam dobra, odczuwamy głęboką zależność od naszego Dobroczyńcy - Boga.

II. DZIEŁO POWIERZONE LUDZIOM

1 Jezus uczył, że oddawanie dziesięciny jest moralnym obowiązkiem, jedną z powinności, które winniśmy spełniać (Mat 23,23).

UWAGA: Jezus nie potępił faryzeuszy za oddawanie dziesięciny, gdyż sam oświadczył "to mieliście czynić: (Mt 23,23); napiętnował natomiast ich brak wiary, sprawiedliwości i miłosierdzia.

2. Dzieło Boże w czasach Starego Przymierza było finansowane przez ludzi: przez oddawane przez nich dziesięciny (4 Mjż 18,21). Ta sama zasada jest aktualna nadal i aż do końca (1 Kor 9,7-14; por. Flp 4,15-18);

b. Apostoł Paweł w swej pracy misyjnej i duszpasterskiej korzystał z ofiarności zborów (Flp 4,15-18; 2 Kor 11,7-9);

c. Pozostali apostołowie, idąc z poselstwem Ewangelii, nie pracowali zawodowo. Korzystali oni z ofiarności wierzących, co zresztą było zgodne z wolą Bożą i wcześniej nakazane w Zakonie (1 Kor 9,4-14; por. Mt 10,7-10);

W czasach Starego Przymierza Plan Boży realizowany był poprzez służbę w ziemskiej świątyni kapłanów usługujących według porządku Aarona. Aby dzieło to prowadzić, Bóg wyznaczył grupę ludzi, którzy cały swój czas poświęcili temu zadaniu. Na ich utrzymanie przeznaczył dziesięciny składane przez naród izraelski.

3. Jedną z głównych trosk Kościoła, ma być troska o ubogich, oraz osoby znajdujące się w potrzebach losowych (Mt 25,32-45; DzAp 11,26,30; Gal 2,10).

4. Zbór apostolski w Jerozolimie jest dowodem tego, że prawdziwe i z Boga narodzony człowiek, który oddał Bogu serce, z radością oddaje też dar z swej majętności (DzAp 2,41-47; 4,32-37);

III. OCHOTNEGO DAWCĘ BÓG MIŁUJE

1. Kiedykolwiek lud Boży zaniedbywał się w składaniu darów i dziesięcin na Dzieło Boże, Pan gniewał się. Nie zmuszał jednak nikogo do ofiarności. lecz odwoływał się do ich uczuć i umysłu wzywając, aby uczynili doświadczenie z Bogiem w tej sprawie (Mal 3,7-12).

a. doświadczenie to miało ich nauczyć, że w naszym życiu naprawdę wszystko zależy od Bożego błogosławieństwa (5 Mjż 8,18; por. 1 Krn 29,10-18.)

2. Zbory Macedońskie słynęły w Kościele Bożym pierwszego wieku z miłości do Boga i do współwierzących. Praktycznym wyrazem tego była wierność w składaniu darów (2 Kor 8,5);

a) ap. Paweł, radując się z tego, taką samą postawę zaleca wszystkim innym (2 Kor 8,6-12);

b) ten sam apostoł porządkował też zasady ofiarności na rzecz ubogich (2 Kor 9,1-5).

3. Ogólna zasada, która ma rządzić wszelką ofiarnością brzmi: "ochotnego dawcę Bóg miłuje"

a. Bóg obiecał swoje błogosławieństwo poświęconym i ofiarnym (2 Kor 9,8-11; por. Mal 3,10-12),

b. w następstwie ofiarności pomnaża się Boża chwała (2 Kor 9,12-15),

4. Praktyczne rady mężów Bożych:

b. ap. Pawła (1 Kor 16,1-3),

5. Jeszcze jeden przykład:

a. Abraham składający dziesięcinę Melchisedekowi, jest wzorem wszystkich, którzy są sługami Boga w Nowym Przymierzu, w którym Najwyższym Kapłanem według porządku Melchisedeka, jest nasz Pan, Jezus Chrystus (Hbr 7,1-8; por. Gal 3,26-29).

UWAGA: Abraham jest ojcem wszystkich wierzących, zarówno z Żydów jak i z pogan (Rz 4,7-12). Ten, kto należy do Chrystusa pochodzi z "nasienia Abrahama" (Gal 3,26-29). Kto na równi z świętym Abrahamem chce dostąpić zbawienia, musi "wstępować w ślady wiary jego" tj. spełnić te same uczynki - Rz 4,12; por. Hebr 7,1-8).

Co uczynisz ? Jak się zachowasz w tej sprawie? Czy podobnie jak Dawid (1 Krn 29,1--18), czy może tak, jak bogaty młodzieniec (Mt 19,16-24). Uczyń doświadczenie z Bogiem (Mal 3,6-12).

Pytanie 2: Jak finansuje Bóg Dzieło Zbawienia, realizowane w trudnych ziemskich warunkach ?