The sombre mind
Chapter 1
Written by Bluemoon
แสงเทียนขยับไปตามแรงลมที่เกิดขึ้นจากเสื้อของชายหนุ่มที่สบัดไป
มาขณะเดิน ภายในห้องนั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นยาจากหม้อยาที่กำลังเดือด และความร้อนจากเปลวไฟที่ใช้ปรุงยา
ซึ่งนับว่าเป็นยาที่ปรุงยากเป็นพิเศษ
"ทำไมศ.ดัมเบิลดอร์ ต้องรับเจ้านั่นเข้ามาเป็นอาจารย์ด้วยนะ"
ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเอง
"แถมเราต้องเป็นคนปรุงยาให้อีกต่างหาก...เฮ้อ" ทั้งที่บ่นมุบมิบแต่เขาก็ยังคงปรุงยานั้นอย่างระมัดระวังต่อไป
กลิ่นยาที่โชยออกจากหม้อมามันช่างชวนให้รำลึกถึงความหลัง ยิ่งนัก
ย้อนกลับไปขณะที่เจ้าตัวยังคงเป็นนักเรียนชั้นปีที่ 3 ของโรงเรียนเวทย์มนต์
ฮอว์กวอตส์
เด็กหนุ่มคนหนึ่งท่าทางกระวนกระวายวิ่งออกมาจากตัวปราสาท
"สเนป!....เซเวอรัส! นายอยู่ที่ไหนน่ะ? " น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล
"เซเวอรัส!..." และใกล้เข้ามาเรื่อยๆ "เซเวอร....." "ฉันอยู่ที่นี่"
เด็กหนุ่มอีกคนเดินออกมาจากเงาต้นไม้ ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ เขาจ้องมองลงไปในดวงตาของอีกฝ่ายด้วยความโกรธ
"ทำไมรึ..รีมัส ลูปิน หรือว่านายก็จะเข้ามาชกฉันอีกคน" สเนปเดินเข้าไปหาลูปินอย่างช้าๆ
ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชา และคาดเดาอารมณ์ได้ยาก
"เอ่อ..คือ....ฉะ..ฉัน..อยาก..จะ......" เสียงของลูปินขาดหาย เมื่อสเนปยื่นหน้าเข้ามาใกล้
และจูบเขาด้วยแรงโทสะ จูบนั้นมันช่างเร่าร้อนและรุนแรง แต่การเคลื่อนไหวของลิ้นที่สอดใส่เข้ามามันช่างชวนให้เคลิบเคลิ้มยิ่งนัก
ลูปินพยายามที่จะดันตัวของสเนปออกไป แต่สเนปที่กำลังโกรธก็ใช้แขนที่แข็งแรงกอดเขาไว้ไม่ให้หลุดไปได้
ลูปินตกใจที่สเนปสามารถมอบจูบอันเร่าร้อนและชวนให้ละลายเช่นนี้กับคนที่เขาเกลียดได้
ฝ่ายสเนปก็ตกใจเช่นกัน กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่เหตุผลเดียวกับลูปิน
สเนปตกใจที่ริมฝีปากแดงเรื่อที่เขาต้องการมานานนั้นมันช่าง อบอุ่น อ่อนนุ่มและยอมเผยอรับลิ้นของเขาที่ซอกซอนอยู่ภายใน
อย่างว่าง่าย
ไม่นานสติของทั้งคู่ก็เริ่มที่จะหลุดลอย มือที่ตอนแรกพยายามผลักไสอีกฝ่ายออกไปเริ่มอ่อนแรงลง
ร่างกายก็เริ่มตอบรับสัมผัสชองอีกฝ่าย ลิ้นที่พยายามไม่ขยับ ตอนนี้กลับตอบสนองลิ้นที่อยู่ภายในอย่างเต็มที่
ส่วนอีกสองมือที่เคยโอบกอดเอาไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหนีไปได้ บัดนี้มันลดแรงจากความโกรธลง
เหลือแต่เพียงความต้องการให้จูบนี้แนบแน่นขึ้นอีก และเริ่มลูบไล้แผ่นหลังของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
จูบที่เคยเร่าร้อน และรุนแรง บัดนี้เมื่อทั้งสองฝ่ายตอบสนอง มันก็เปลี่ยนเป็นจูบที่หอมหวานลึกล้ำและแฝงไว้ด้วยไฟแห่งอารมณ์
กาลเวลาของทั้งสองราวกับจะหยุดนิ่งอยู่กับที่ จูบนั้นราวกับไม่มีวันสิ้นสุดจนกระทั่ง
มีนกฮูกตัวหนึ่งบินมาเกาะบ่าของเซเวอรัส สเนป
เมื่อลูปินได้สติกลับคืนมาเขาก็รีบผลักกฝ่ายออกไปอย่างรวดเร็ว
สเนปเองก็ไม่ได้พยายามรั้งเอาไว้ "เอ่อ...คือ...ฉัน...อยากจะมาขอโทษแทนซิริอัสน่ะ...คือเมื่อกี้นี้เขาคง..เอ่อ...ไม่ได้ตั้งใจ...เขาแค่อารามณ์ไม่ค่อยดีน่ะ"
ลูปินพยายามเอาเรื่องอื่นมาพูดและหลีกเลี่ยงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
"เอ่อ...ช่างมันเถอะ ฉันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายนักหรอก" สเนปตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบราวกับว่าไม่เกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสอง
"เพียงแต่อย่าให้มีคราวหน้าก็แล้วกัน ฉันตกใจนะที่อยู่ๆ แบล็กก็ตรงเข้ามาแล้วต่อยฉันน่ะ"
"ฉันต้องขอโทษแทนอีกทีนะ สเนป" ลูปินพูด โดยที่พยายามหลบตาสเนป "งั้นฉันไปล่ะ"
ว่าแล้วลูปินก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
หากว่าลูปินต้องการจะลืมเรื่องในตอนนั้น ตัวเขาเองก็จะทำเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น
แต่ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มนั้นคงจะติดตรึงอยู่ในความทรงจำนี้ตลอดไป จนกระทั่งตอนนี้ที่เขาได้กลายมาเป็นอาจารย์ของฮอว์กวอตส์แล้วก็ตาม
แต่สัมผัสนั้นยังไม่เคยจางหายไปเลย ซ้ำมันยังทำให้เขาหวนหาและต้องการมันมากยิ่งขึ้นๆทุกวัน
"ตอนที่พวกเราเรียนจบ ฉันนึกว่าฉันจะไม่ต้องทนกับความรู้สึกนี้อีกต่อไป
ความรู้สึกที่ต้องหักห้ามใจตัวเองทุกครั้งที่เดินผ่าน ทุกครั้งที่ได้ยินเสียง....แต่แล้วนายก็กลับมา.....กลับมาอยู่ต่อหน้าฉันอีกครั้ง"
ความที่เหินห่างกันไปนานหลายสิบปีทำให้ความต้องการมีมากขึ้น และความพยายามที่จะหักห้ามใจก็มีลดน้อยลง
ความรู้สึกที่รุนแรงนี้รอเพียงเวลาเท่านั้นที่จะระเบิดออกมา