περιεχόμενα τεύχους

τεύχος #1

MOGWAI - "Rock Action"

Οι Σκωτσέζοι Μogwai (μανιακοί οπαδοί της Celtic) ξεκινησαν την σταδιοδρομια τους στην post rock κάπως έτσι:Τzο 1997 "Young Team",album με ανύπαρκτη δομή και ισχηρή κιθαριστικά ξεσπάσματα,αποτέλεσμα της νεανικής τουσ ορμής.Ήταν σίγουρα ένας δίσκος για λιγα εκλεκτά αυτιά,γιά όσους δηλαδή μπορούσαν να διακρίνουν απ΄την αρχή το πλαίσιο ταλέντο τους. Το 1999 ακολουθήσανε το "Come on die young" ένα album υπό την καθοδήγηση του "Μίδα" της indie σκηνης Dave Fridmann.Στο "Come on die young" το ταλέντο τους μπήκε σε μία λογική σειρά και οι μουσικές τους σκέψεις, μακριά απο τις hardcore επιρροές , βρήκαν την αρμονία που τους ταίριαζε. Το "Rockaction" με δυό λόγια είναι ένας αριστουργηματικός δίσκος! Η μουσική των Βρετανών κινείται έξυπνα ανάμεσα στις μελωδίες του Sigur Ros στις στιγμές του "Agaetis Byrgun" και στους ήχους των Cocteau Twins. Σε κάθε ακρόαση του "Rock Action" η γεύση που σου μένει είναι σαφώς μελαγχολική ,με έναν τόνο, όμως, αισιοδοξίας στο περίγραμμά της.΄Κι εκεί κρύβεται όλο το μυστήριο του δίσκου.Τα μόνα μεονεκτήματα του: η μικρή διάρκεια του 38΄ και η τεράστια εμπορικότητα, που έχει γνωρίσει. Μια εμπορικότητα, που μετέτρεψε την μουσική τους απο προνόμιο μιας ορισμένης ομάδας μουσικόφιλων, σε προνόμιο όλων, μ'ολες τις συνέπειες που μπορεί αν έχει αυτό.... Κατά τ'άλλα... A.B.

άλλες κριτικές...

Built To Spill - Ancient Melodies Of The Future (Warner Bros)

Κάποιο λάθος υποψιάζομαι ότι έχει γίνει με το όνομα αυτού του συγκροτήματος. Ήθελα να ΄ξερα ποιος το σκέφτηκε. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι φτιαγμένοι για διαλύουν αλλά για να δημιουργούν! Οι Built To Spill δεν ήταν ποτέ το hype συγκρότημα. Ήταν το συγκρότημα που έκανε σωστά τη δουλειά του, τίποτα λιγότερο,τίποτα περισσότερο. Μας έχουν προσφέρει,ως τώρα, θαυμάσιους δίσκους και μία σταθερά ανοδική πορεία, χωρίς τα σκαμπανεβάσματα άλλων. Στο "Ancient Melodies Of the Future" επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά την τεράστια επιρροή που έχει ασκήσει πάνω τους ο Neil Young. Αυτοί εδώ είναι πραγματικά ταγμένοι σ΄αυτόν τον μουσικό, χωρίς να θεωρηθεί ότι τον αντιγρά-φουν.Κάθε άλλο μάλιστα, αφού διατηρούν το προσωπικό τους στυλ. Εξάλλου, δεν έχουν χάσει ούτε στο παραμικρό αυτό το βουκολικό,folk pop ύφος που τόσο τους διακρίνει .Τα 39' του δίσκου είναι απολαυστικά μ΄ όλη την σημασία της λέξεως. Αυτό πιστεύω τα λέει όλα. Δεν είναι οι τέλειοι και δεν νομίζω ότι το επιδιώκουν. Είναι ρομαντικοί (You Are, The Host) είναι ταξιδίαρηδες (In Your Mind), είναι χαζοχαρούμενοι (Fly Around My Little Miss),μα πάνω από όλα είναι οι εαυτοί τους και για αυτό τους θεωρώ αξεπέραστους και αξιαγάπητους. Είναι από εκείνες τις αμερικάνικες μπάντες που δεν επέτρεψε η υπογραφή τους σε πολυεθνική να αλλοιώσει το χαρακτήρα τους. Επιθυμήσαμε, βέβαια, λίγο το μακρόσυρτο κιθαριστικό τους βουητό που θα ζήλευε ακόμη και ο John! Homme όταν με τους Kyuss έστηνε τα πελώρια ηχεία του στην έρημο ,αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Τουλάχιστον, κερδίσαμε ένα εκπληκτικό pop άλμπουμ! Για κλείσιμο άφησα την άριστη παραγωγή του Phil Ek αλλά και την πολύτιμη συνδρομή στα πλήκτρα α του Sam Coomes, ιδρυτικού μέλους των Quasi. Αν το "Keep Like A Secret " τους έκανε διάσημους, αυτό εδώ τους καταξίωσε. Απ΄τα καλύτερα της χρονιάς!

άλλες κριτικές...

FUGAZI - The Argument (Dischord)

Πρόσφατα, έβαλα σε μια φίλη να ακούσει το νέο album των Fugazi και έμεινε έκπληκτη! "Το πιο ενδιαφέρον άκουσμα των τελευταίων μηνών" μου είπε, και φανταστείτε οτι στο άκουσμα της λέξης hardcore ανατριχιάζει... αυτό όμως δεν σημαίνει οτι οι Fugazi στο έβδομο τους album ξεπουλήθηκαν ή έγιναν ποπ, όπωε μερικοί έσπευσαν να γράψουν.Απλά είναι δεσμευμένοι στην τελειότητα. Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενικός απέναντι στους Fugazi. Υποσυνείδητα, με τους στίχους τους και κυρίως με την όλη στάση τους με ώθησαν να πάρω μερικές σοβαρές αποφάσεις για την στάση ζωής μου στην τρυφερή μετεφηβική ηλικία που διανύω(!). Τελωσπάντων, για να μπούμε στο δια ταύτα, στο Argument όλα τα γνωστά στοιχεία που καθιέρωσαν τους Fugazi ως ένα απο τα συγκροτήματα με τον πλέον χαρακτηριστικό ήχο, είναι δουλεμένα σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτό να μην ακούγεται για ένα λεπτό κοινότυπο. Η σήμα κατατεθέν stop/start μορφή των συνθέσεων,τα υψίσυχνα feedback,τα επιθετικά κλιμακωτά riff, τα υπόγεια μελωδικά περάσματα, και βέβαια η ακριβέστερη, σχεδόν χορευτική, rock rhythm section της εποχής μας. Αλήθεια υπάρχουν ολό-κληρα λεπτά βασισμένα στις πολύπλοκες αλλά ρυθμικές μπασογραμμές του Joe Lally και το αυτοσχεδιαστικό drumming του Brendan Candy - οι Fugazi δεν χρειάζονται τεχνητά beats. Ακόμη, κάποιες φορές δεν διστάζουν να κάνουν νέα ανοίγματα στον ήχο τους, όπως: dub ψήγματα στα "The kill" και "Nightshop" pop υφής ρεφραίν στο "cashout" [προσοχή! Όχι pop punk τύπου Blink 142, Greenday,Offspring και η λοιπή πλέμπα], αρμονικά σφυρίγματα απο τον Ian Mackaye και χρήση πιάνου και γυναικείων φωνητι-κών, που δίνουν το μελωδικό στίγμα που χαρακτηρίζει όλο το album. Φυσικά αυτό το πολυσυλλεκτικό μουσικό στρώμα δεν βρίσκεται στο album για επίδειξη ικανοτήτων ή άσκοπο πειραματισμό, αλλά για να υπηρετήσει ένα σκοπό: να συνοδέυσει τους πολιτικοποιημένους, ρηξικέλευθους στίχους και κυρίως την εκφορά αυτών. Για πρώτη φορά, η ερμηνεία του Ian είναι τόσο μελωδικά υπαινεκτική, ενώ o Joe και ο Brendan αναλαμβάνουν το μικρόφωνο με θαυμαστά αποτελέσματα. Βέβαια, το γνωστό full-riot ουρλιαχτό του Guy Piccioto είναι παρόν και αποτελεί ένα απο τα πιο πορωτικά (ναι!πορωτικά) πράγματα στον κόσμο. Όσον αφορά στους στίχους (αν και σίγουρα μια επιφα-νειακή ανάλυση τους υποτιμά) σε ορισμένα κομματιά παραμένους αινιγματικοί ενώ σε άλλα ακούγονται περισσότερο κατανοητοί απο ποτέ. Ο έμμεσος εκδιωγμός πληθυσμών απο την πατρίδα τους για οικονομικούς λόγους στο "Cashout", η τρομονομία της νέας τάξης πραγμάτων στο +++++, η ασφυξία των μεγαλουπόλεων στο ++++++,η ανεργία στο "Nightshop", τα σύγχρονα αντιεξουσιαστικά κινήματα στο "The argument", συγκροτούν την "ατζέντα" τους για το 2001. Αλήθεια, πολύ επίκαιρα δεν ακούγονται όλα αυτά ; Αυτό που διαφοροποιεί τελικά τους Fugazi από το σωρό, πέρα απο την ακτιβιστική νοοτροπία τους και την πρωτότυπη μουσική τους, είναι το τεράστιο συναισθηματικό δέσιμο ποτ έχουν με τα τραγούδια τους- το πάθος τους. Το πάθος ενός ανθρώπου που βλέπει το Κακό και το βροντοφωνάζει. Και αυτό τους κάνει ζωογόνους, ενεργητικούς και ριζοσπαστικούς στα σαράντα τους. Τους κάνει να μας χαρίσουν μερικά απο τα καλυτερά τους τραγούδια ever! Και τί ζητούν απο μας οι Fugazi? Μια mutually-assured, destructive, life-seizing, separate-culture, sponsored by no-one νεανική πνοή.Μεγάλα λόγια, δύσκολα πράγματα θα μου πείτε... αλλά έρχεται η εποχή που τα στρατόπεδα,οι ιδεολογίες, οι λογικές τοποθετήσεις δεν θα έχουν καμία σημασία για κανέναν και τότε ... here comes the argument.

άλλες κριτικές...

HOOD - Home Is Where It Hurts

Αν περιμένατε να ακούσετε απο τα πέντε αυτά κομμάτια των Hood τους άκρως επαναστατήμενους ρυθμούς των Godspeed u black emperor,τις κιθαριστικές βόμβες των Mogwai, τις εξώκοσμες μελωδσίες των Sigur Ros ή ακόμα τον επίμονο πειραματισμό των Tortoise θα απογουητευθείτε γρήγορα,πολύ φοβάμαι. Μπορεί,βέβαια, οι Hood να συγκαταλέγονται στην ίδια πάνω-κάτω μουσική κοινότητα με όλους τους προηγούμενους, αλλά δεν είναι ούτε Godspeed, oύτε Mogwai,ούτε Sigur Ros,πόσο μάλλον Tortoise. Σε γενικές γραμμές οι Hood είναι μετρ στο να γράφουν γλυκόπικρες συνθέσεις,προορισμένες να μας συντροφεύσουν κατά τα φθινοπωρινά μας απογεύματα. Εκείνα ακρίβως τα απογεύματα που κοιτάς απο μέσα την καταρακτώδη βροχή και απλά αναπολείς παρέα με ένα πακέτο τσιγάρα.Ναι, οι Hood είναι πραγματικοί σεφ σε τέτοιες περιπτώσεις, γι΄αυτό και ο προσφιλέστερος χαρακτηρισμός για εκείνους θα ήταν "συγκρότημα του φθινοπώρου".Μελωδίες απλές, καθημερινές που σε κάνουν εύκολα να ανατριχιάζεις,ενώ προσπαθείς να πέισεις τον εαυτό σου ότι κάπου το έχεις ξανακούσει αλλά δεν θυμάσαι που ακριβώς. Από μουσικής όψεως,τώρα,δεν μπορώ να πω ότι οι Ηood με το "Home is where it hurts" έκαναν τη μεγάλη στρόφη στον ήχο τους,ούτε ότι πειραματίστηκαν ιδιαίτερα,ούτε ότι άλλαξαν πορεία πλεύσης. Οι hood θυμίζουν αρκετά τον παλιό καλό τους εαυτό με την μόνη σοβαρή διαφοροποίηση ότι πρόσθεσαν αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, κυρίως σε κάποια εισγωγικά σημεία των κομμάτιων τους,γεγόνος απ΄το οποίο να διαφαίνεται η διάθεση τους για μια πλήρη μετατροή ηχητίκη ταυτότητας στο μέλλον. Ίδωμεν... Διακριτέα κομμάτια τοθ δίσκου(και άξια μεγάλης αναφόρας) είναι τα "The fact that you're failed" αλλά και "The world touches too hard" του οποίου η ρομποτική ατμόσφαιρα αλα Aphex Twin συνοδέυεται από πανέμορφους (ολίγον τι ) οπτιμιστικούς στίχους: Life scares me to death...

άλλες κριτικές...

SMOG - Rain On Lens (Domino)

O καταραμένος βασιλιας της σύγχρονης τραγουδοποιίας σκοτεινότερος από ποτέ... Απο το ασπρόμαυρο, στοιχειωμένο εξώφυλλο μέχρι τη λασπώμενη παραγωγή του άλμπουμ,ο Bill Callahan, αναπροσδιορίζεται και κανει μια στροφή σε σχέση με το πρόσφατο του παρελθόν. Ηχογραφημένο σε 10 μόλις μέρες σε ένα πολυ αντίξωο περιβάλλον,σύμφωνα με τις δηλώσεις του ιδιου,το 'Rain On Lens' ακούγεται όπως είναι επόμενο εσωστρεφές, ερεβώδες και ιδιαίτερα αφιλόξενο. Τα post rock τερτίπια των Jim'o rourke και του Jim White που πρόσδωσαν στον ήχο του Smog στα 3 τρια τελευταία άλμπουμ μία πιο μοντέρνα και ανθρώπινη χροιά, έχουν δώσει την θέση τους σε ένα lofi μοτίβο, λιττό και απέριττο, χωρίς έντονες αλλαγες ύφους και ξεσπάσματα, κοντά στα πρότυπα του μεγαλειώδους'The Doctor Came At Dawn'. Παράλληλα, η συνθετική φλέβα του B.Callahan ηθελημένα η όχι, έχει κάπως στερέψει,αφού δύσκολα κάποιες από αύτες τις στριφνές δημοιυργίες,μπορούν να γίνουν το επόμενο 'Dress Sexy At My Funeral' ή 'Cold Blooded Old Times'. Aυτό,κατά την γνώμη μου, δεν είναι κατ΄ανάγκη κακό,διότι ο αγαπητός Bill έχει διοχετεύσει την έμπνευσή του αλλου...Για λόγους,που μάλλον δε θα μάθουμε, αφού ο B.C. σπάνια δίνει συνεντεύξεις, θα πρέπει να πέρασε χόντρα ζόρια το τελευταίο χρόνο, για να ακούγεται τόσο κατατονικός.¨Οπως περίπου περιγράφει στο 'Song' παρατηρεί τον κόσμο μέσα απο ένα καλειδοσκόπιο και αναφέρεται στις γνώστες του εμμονές:ο θάνατος στην καθάρα οργανική του διάσταση, ο ερημητισμός ως αποτέλεσμα της ιδιαιτερότητας του, η παθο-λογική ζήλεια ως μέσο εκδίκησης, οι αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις που οδηγούν μόνιμα σε ανοιχτά τραύματα και η αιμομιξία, με δηλητηριώδη ειλικρινή τρόπο. Και είναι αυτή η βαρύτονη, δεικτική φωνή, που μετά απο 4-5 ακροάσεις σε υποβάλλει κυριολεκτικά, σε κάνει ένα με τις περίεργες μικρές ιστορλιες που διηγείται και ανάλογαγ με τις προσωπικές εμπειρίες του καθένα μας ταυτίζεσαι εν μέρει ή καθολικά με αυτές, ενώ τα φαντάσματα του παρελθόντος ανασταίνονται, τα αντιμετωπίζεις και λυτρώνεσαι έστω και για λίγο. Προσωπικές αδυναμίες το αλά Neu motorik Song,το αλληγορικό Keep Some Steady Friends Around και το Lazy Rain, μία μίκρη ονείρωξη.Κάποιοι θα χαρακτηρίσουν το Rain On Lens βαρετό, self-indulgent, μία άσκηση στο πεσσιμισμό και τη μιζέρια, στα αυτιά μου όμως ακούγεται απλά υπέροχο. Και κάθε φορά που τα κιθαριστικά κελαρίσματα του Rain On Lens1 ξεκινούν,το μυαλό μου αδρανεί και κολλάει σε μια λούπα που επαναλαμβάνει: ενδοσκοπικό, ψυχοφθόρο,ενδοσκοπικό,ψυχοφθόρο... Γ.Σ.

άλλες κριτικές...

THE PRAYER BOAT- Polichinelle

Πιστεύω ότι για κάτι μεγαλειώδη album σαν το Polichinelle , των Ιρλανδών The Prayer Boat, τα λόγια είναι περιττά, ανούσια. Ουσία έχει η μουσική, κι αυτή μπορεί να μιλήσει απο μόνη της για το τι εστί το φαινόμενο The Prayer Boat. Ύστερα από δεκάχρονη απουσία στη δισκογραφία, επέστρεψαν με δέκα μελωδικότατα τραγούδια (ένα τραγούδι για κάθε χρόνο απουσίας) με απαισιόδοξους ερωτικούς στίχους, που θα μπορούσαν να συγκριθούν (αν και ιεροσυλία...) με αυτούς του Morrissey επί εποχής Smiths. Απο την άλλη, η μουσική τους μπορεί να σας θυμίσει χίλια δυό ποπ σχήματα : από Tim και Jeff Buckley εώς Tindersticks και Perry Blake.Οι Prayer Boat όμως είναι ξεχωριστοί και γράφουν την πιο λυρική ποπ του 21ου αιώνα. Με λίγα λόγια, το Polichinelle είναι ένας πολύ καλά κρυμμένος θυσαυρός. Ανακαλύψτε τον... Α.Β.

άλλες κριτικές...

APPLIANCE - Imperial Metric

Οι Appliance στο ξεκίνημα τους στη δισκογραφία, με την πασίγνωστη ανεξάρτητη εταιρία Mute, παρουσιάστηκαν από τον ξένο τύπο σαν το συγκρότημα, που θα μπορούσε να εξευγενίσει το post rock, να το διανθίσει με "catchy" μελωδίες, να του προσδώσει μια ποπ χροιά, που τόσο χρειαζόταν η μουσική βιομηχανία για να κάνει μόδα κι αυτήν την πραγματικά εναλλακτική πρόταση και να την μαζοποιήσει. Αυτό έγινε τόσο με το Manual, όσο και με το mcd Six Modular Pieces, όπου τραγούδια σαν το "Food Music", "Personal Stereo",αν και απολαυστικά , είχαν την ταμπέλα "radio friendly" κολλημένα επάνω τους. Έυτυχως,για το μέλλον αυτής της σκηνής (είτε το αποκαλέσετε post rock είτε neo-kraut rock μέσα είστε...), οι Appliance στο νέο τους cd επέλεξαν έναν πιό δύσβατο δρόμο.Οι νωχελικοί ρυθμοί, οι απροσδιόριστοι θόρυβοι, τα παραμορφωμένα πλήκτρα στα διαχρονικά προτυπα του kraut rock και τα αφηγηματικά, ψυθιριστά φωνητικά, καθιστούν τo Imperial Metric απροσπέλαστο σ'ένα επιπόλαιο ακροατή. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι μικρές, κυκλωτικές τους ελεγείες είναι σκοτεινή,συχνά απόκοσμη και στα instrumental κομμάτια σαν το "comrades" και το "where the space..." ιδιαίτερα κινηματογραφική. Παρ'όλα αυτά κάτω από αυτό το ομιχλώδες πέπλο, οι Appliance κρύβουν μερικές δελεαστικές μελωδίες, που κρατούν την προσοχή του ακροατή. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις σαν να κινείσαι με ένα sci-fi όχημα σε ένα σκοτεινό ατελείωτο τούνελ ώσπου ξαφνικά οι πρώτες ακτίνες φωτός διεγείρουν ευχαριστά τον αμφιβληστροειδή και γαληνεύουν το μυαλό σου. Αυτή η τάση φυγής που προκαλούν οι Appliance ενισχύεται από τους αινιγματικούς, λακωνικούς στίχους του J. ++++ που καταπιάνονται με την urban μιζέρια μας ,τους ασφυκτικούς μας ρυθμούς, την μονοσήμαντη σκέψη μας σε ένα κόσμο που "no-one talks, you just want to look" χωρίς να δημαγωγούν και να δίνουν ευκολές λύσεις. Μικρή παραφωνία το "a little more info" το πιο εύπεπτο κομμάτι του οποίου η μελωδία βροντοφωνάζει "πάντα στις πρόβες μας παίζουμε το 24 hours των Joy Division και αποφασίσαμε να το πειράξουμε λίγο..." . Για να συμμαζέψω λοιπόν (επιτέλους !) την σκέψη μου, αν ονόματα όπως οι To Rococo Rot, Mouse on Mars, NEU! κτλ. σας φαίνονται ενδιαφέροντα αλλά κάπως "βαριά" καλύτερα να αρχίσετε απο δω !

άλλες κριτικές...

2 BY BUKOWSKI - WHAT A LONG, STRANGE, JOURNEY THIS HAS BEEN (poeta negra)

"Πολλοί μπορεί να το ονομάσουν μουσική. Εμείς το αποκαλούμε επανάσταση." Μ΄αυτά τα λόγια καταλήγει ο πρόλογος στο εσώφυλλο του πρώτου επίσημου album των 2 BY BUKOWSKI με γενικό τίτλο "WHAT A LONG, STRANGE, JOURNEY THIS HAS BEEN". Προσωπικά τους θεωρώ μεγάλους επαναστάτες! Πέρα απο τον επαναστατικό ήχο τους,οι 2 By Bukowski είναι επαναστάτες και για έναν δεύτερο απλούστατο λόγο : ποιό άλλο ελληνικό underground συγκρότημα θα έκανε ξεκίνημα στην καριέρα του με ένα τόσο χαοτικό album; Μόνο οι 2 By Bukowski. Συσκεκριμένα: Η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι μοναδική: σκοτεινή και μυστηριώδης,χωρίς όμως να γίνεται αποπνικτική. Διαθέτει το δικό του ιδιόμορφο μουσικό στυλ (χωρίς φωνητικά) και φαίνεται οτιξέρουν καλά να καλλιεργούν το underground ύφος τους. Μουσικά, θα μπορούσαμε αν πούμε ότι σε γενικές γραμμές θυμίζουν τους Mogwai επί "Come on die young" εποχής, αλλά και τους Αμερικανούς Tortoise, όταν αυτοί ακόμη ηχογραφούσαν το "Thousands now living will never die". Παρ'όλο που οι 2 bB βρίσκονται σ'ένα μουσικό χώρο(θα μπορούσε να χαρακτηριστεί post rock) με πολλές απαιτήσεις, ανταπεξέρχονται πολύ καλά (ως τώρα τουλάχιστον) και στέκονται ισάξια δίπλα σε μεγάλα ονόματα του είδους...Απο την πλευρά μας,περιμένουμε την κατάλληλη συνεχεια που θα τους ολοκληρώσει σαν group. Συνέχεια όχι μόνο δισκογραφική, αλλά και συναυλιακή, αν και γνωρίζουμε τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει το σχήμα λόγω αποστάσεων....

άλλες κριτικές....

A Silver Mt Zion - ++++

Oι Α Silver Mt Zion ανήκουν στην φοβερή κολεκτίβα του εγκαταλειμμένου ξενοδοχείου Hotel 2 Tengo στις σιδηροδρομικές γραμμές του Montreal.Εκεί,που οι τεράστιοι πυλώνες μεταφοράς ηλεκτρικού φορτίου κρύβουν τον ήλιο και τα πάντα έχουν αποκοπεί από την εξέλιξη του σύγχρονου πολιτισμού, ο +++ και κάποιοι φίλοι τους έγραψαν μία σειρά από μουσικά θέματα για την παρακμή του κόσμου, την καταστροφή και την αναγέννηση του. Το ύφος τους είναι παρόμοιο με τα υπόλοιπα γνωστά σχήματα της ετικέτας Constellation. Άλλωστε, κάποια μέλη των ΑSΜΖ συμμετέχουν ενεργά στους διαβόητους Godspeed U black Emperor!, που με την μεγαλειώδη μουσική τους άλλαξαν τον σύγχρονο μουσικό χάρτη. Μεγάλες ελεγειακής μορφής συνθέσεις με κλιμακωτές κορυφώσεις από μία μελαγχολική μελωδία στο βιολί ή στο πιάνο σε ένα κυκεώνα λυρικού κιθαριστικού θορύβου, χαρακτηρίζουν τον κύριο όγκο του άλμπουμ, όπως και στους Godspeed. Aπόκοσμα σπαρακτικά φωνητικά, το κάλεσμα για δράση της ++++, η αλά ++++++ ερμηνεία του ++++ στο +++++, η απίστευτη συναισθηματική εκφόρτηση του τελευταία λέπτα του Come on,Come on και οι εξωτερικοί φυσικοί ήχοι, δίνουν προσωπικό στίγμα του γκρουπ και συνθέτουν την Μέγαλη Μουσική της γενιάς μας, πέρα από περιοριστικές ταμπέλες. Μούσικη ακραία,θλιβερή, μοναχική αλλά καιτόσο γενναία, ελπιδοφόρα, περήφανη που έχει τη δύναμη να απελευθερώσει το πνεύμα και να το εξύψωσει. Κιόλα αυτά από μια παρέα αναρχικών στη μέση του πουθενά,που κατάφερνει να μας προσφέρει ότι υποσχόνται όλα τα punk σχήματα και οι μεγάλοι σύνθετες της εποχής μας, μέσα από την μοναχικότητα της σιωπής, την αγνότητα του θορύβου και την πίστη στην αληθινή επικοινωνία μεταξύ ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων. Κάλη ακρόαση!

άλλες κριτικές...

SEAFOOD - When do we start Fighting

Οι Seafood είναι άλλη μία μπάντα από την Αγγλία, που προσπαθεί να μας πείσει για τις αγνές προθέσεις της βρετανικής κιθαριστικής ποπ. Η αλήθεια είναι ότι, ευτυχώς ή δυστυχώς ,πρώτη φορά πέφτει στα χέρια μου ένα album των Seafood. Γνώριζα, βέβαια,περίπου τίνος σχήματος πρόκειται, αλλά δεν είχα ακούσει δισκογραφική τους στο σύνολο της. Ώσπου εμφανίσθηκε το "When do we start fighting" . Το album κάνει ομολογουμένως μια πολύ δυνατή αρχή,γεγονός που προκαλεί άφθονο ενθουσιασμό στον οποιοδήποτε ακροατή. Το γενικότερο στυλάκι τους, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος, παραπέμπει στις πρώτες ηχογραφήσεις των Six by Seven,ενώ σε ορισμένα σημέια οι κιθάρες φλερτάρουν έντονα με τους παλιούς καλούς Placebo του ομώνυμου δίσκου με μία μικρή πάντα υπόνοια ότι παλεύουν να μιμηθούν τον Θόρυβο των Sonic Youth,χωρίς φυσικά να το κατορθώνουν. Καιαφού περάσει ο ενθουσιασμός των 3 πρώτων αξιόλογων κομματιών ,επέρχεται η πτώση.Μία κλιμακωτή πτώση,που τελματώνεται με το επιεικώς απαράδεκτο "He collects dust".Με λίγα λόγια(για να μην μακρηγορούμε κιόλας) το "When do we start fighting…" είναι ένα γέννημα της μοδάτης κιθαριστικής ποπ του καιρού μας, χωρίς να ΄χει να προσέρει τίποτα άλλο, παρά εφήμερη διασκέδαση. Προτείνεται για pyjama parties στο σπίτι με καλούς φίλους, ενώ το hitάκι"Western Battle" κολλάει πολύ άνετα ανάμεσα στο "plug me in baby" των Muse και το"Music non stop" των Κent. Αν λοιπόν θέλετε fastfood pop με τύπου μονάχους-μονάχους κιθαριστικές εξάρσεις και μπαλάντες με φθήνο στίχο δεν έχετε παρα να τους αναζητήσετε. Εμένα, πάντως να μου λείπει το βύσσινο! Α.Β.

άλλες κριτικές...

Βardo Pond - Dilate (matador)

Ποιος είπε ότι η ψυχεδέλεια πέθανε στα 70΄ς? Οι Bard Pond κινούνται εδώ και 10 περίπου χρόνια στο χώρο του αμερικάνικου, έχοντας ηχογραφήσει συνολικά 6 και αρκετά 7", δημιουργώντας και καταστρέφοντας γαλαξίες. Ίσως, να έχετε ακούσει για αυτούς κάποια συλλογή της Matador ή διαβάσει κάποιο άρθρο στο Fractal ή στο Overdub. Το Dilate είναι το πιο ολοκληρωμένο, μεστό τους άλμπουμ, μοιάζει σαν το επιστέγασμα των εμπειριών τους, το Grand Opus τους. Ο χαοτικός αλλά και εύθραυστος ήχος του έχει αποκτήσει πλέον μία άλλη διάσταση, πέρα από την +++++ ψυχεδέλεια ή την μονομανία τους με τα χαμηλών συχνοτήτων riff. Το άλμπουμ ανοίγει με ένα κολοσσό από έρποντα σχεδόν doomy, μοτίβα, τα οποία εξαπλώνονται στο δικό τους χρόνο, αβίαστα για περίπου 70 λεπτά. Υπόκουφοι και υπέρβαροι κιθαριστικοί βόμβοι, παραμορφώσεις στα όπια της ακοής, παρατεταμένα feedback, μίλια μακριά από το χιλιοακουσμένο τελευταία ύφος των Mogwai,Godspeed κτλ. αλλά πιο κοντά στους Electric Wizard, εμφανίζονται σιγά-σιγά και επιτείνουν μία κορύφωση που δεν έρχεται ποτέ. Ακουστικά ιντερλούδια και σπαρακτικές μελωδίες στο βιολί ξεκουράζουν τον ακροατή και τον ετοιμάζουν για την επόμενη παραίσθηση.Και η φωνή της Isobel μπαινοβγαίνει στις συνθέσεις, απλώνεται αιθέρια πάνω από αυτές, ψιθυρίζοντας μάντρες εισιτήριο για το εσωτερικό μας ταξίδι. Ναι,τέτοια είναι η δύναμη της μουσικής των Bardo Pond. Πρώτα σε υπνωτίζει, μετά σε καταπίνει και τελικά σε ξερνάει σε αχαρτογράφητες περιοχές δίπλα στο αστρόπλοιο των Spacemen 3. Jason Pierce άκουσέ το και βάλε τα κλάματα σαν μωρό. Όποιο ναρκωτικό και αν καταναλώσεις τέτοιο μεθυστικό χαρμάνι δε μπορείς να δημιουργήσεις...

άλλες κριτικές...

Unwound - Leaves Turn Inside You

Έχουν περάσει 3 χρόνια από το "Challenge For Civilized Society" και η επιστροφή των Unwound με το διπλό cd "Leaves Turn Inside You" έχει περάσει κυριολεκτικά απαρατήρητη. Αυτό μάλλον Δε θα πρέπει να τους προβληματίζει ιδιαίτερα αφού ο κανόνας λέει ότι κανένα πρωτοποριακό σχήμα δεν αναγνωρί-στηκε στην εποχή του, και οι Unwound σίγουρα δεν αποτελούν εξαίρεση. Συνεχίζοντας την παράδοση των μεγάλων σε διάρκεια μετά-punk άλμπουμ όπως το Daydream Nation και το Zen Arcade και στο ίδιο πολύμορφικο πεδιό με τους κολλητούς τους Fugazi και Βlonde Red-head θέτουν το art-punk ως γερή βάση και εξελίσουν τον ήχο τους ελεύθερα και αβίαστα. Πραγματικά απίστευτα δεμένη μπάντα με 10 χρόνια περιοδειών στην πλάτη της και με μία πρωτόγνωρη για το ύφος μουσικότητα. Ο κιθαρίστας, τραγουδιστής και ψυχή της μπάντας παίζει με τις αντηχείς του θορύβου, παράγει στριφνές άτονες μελωδίες και συχνά δε διστάζει να διαστρεβλώσει και να αναπροσαρμόσει την κοινότυπη Sonic Youth/Pavement μορφή των συνθέσεων ενσωματώνοντας jazz,post-rock στοιχεία σε ανύποπτο χρόνο και, ενώ rhythm section έχει κανένα πρόβλημα να τον ακολουθήσει σε αυτό τα ταξίδι αποδόμησης και ανακατασκευής. Αν όλα αυτά σας φαίνονται λίγο επιστημονικά ,τα περισσότερα τραγούδια τους θα σας αποζημιώσουν.Βλέπετε οι Unwound έχουν και αυτοί γευθεί το Θειο νερό της έμπνευσης όπως και συμπατριώτες τους Yo la Tengo,June Of 44,Blonde Redhead και μας χαρίζουν ένα ακόμη άλμπουμ-εμμονή. Τα χαμηλότονα,"υπόγεια", φωνητικά και οι φευγάτες,"εξωγήινες " μελωδίες, εισχωρούν ανάμεσα στους πόρους του δερματός σου,αναπνέουν και συχνά ασφυκτιούν μαζί σου. Ιδιαίτερα το "Demons Sing Lovesongs " εχεί παραισθητικές παρενέργειες, ενώ το "Summer Freeze" θεματικά αλλά και λόγω ατμόσφαιρας θα μπορούσε να ήταν το avant-rock δίδυμο αδελφάκι του Stockholm Syndrome και αυτό σίγουρα για μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων είναι μάννα εξ ουρανού -όπως και το αλμπουμ στο σύνολο του για όλους εμάς που τείνουμε να πιστέψουμε ότι η rock μουσική έχει θέσει πια τα εκφραστικά και συναισθηματικά της όρια. Γ.Σ.

άλλες κριτικές...

GIRLS AGAINST BOYS Series 7:The Contenders"O.S.T

Παράλληλα με το Big Bother Project κυκλοφόρησε την ίδια περίπου περίοδο και ένα άλλο, διαφορετικό Soundtrack. Αυτό της ταινίας του Daniel Minahan 'Series 7:The Contenders' γραμμένο από τους πρωτοκλασάτους Girls against Boys. H ταινία από μόνη της είναι μια τέλεια παρωδία κάθε reality show. Με γερές δόσεις βίας και ωμής πραγματικότητας στήνει στο εδώλιο κάθε τηλεοπτική προβολή της προσωπικότητας είτε ονομάζεται"Cheaters", είτε "Jerry Springer Show". Συγκεκριμένα το χιτάκι του εν λόγω Soundtrack "One Dose Of Truth" είναι μία καλή ροχάλα στα μούτρα κάθε Ανδρέα Μικρούτσικου και κάθε τηλεοπτικής πόρνη στυλ Μαίρης Σκόρδου (σημ.Γ.Σ.:Ωραία τα χώνεις,καμία μήνυση μη φάμε μόνο)... Οι στίχοι του Scott McCloud είναι σκληροί, ειρωνικοί και η φωνή του φαίνεται αποφασισμένη, σαν να εκπροσωπεί το σύνολο των απογοητευμένων αμερικανών(και όχι μόνο) τηλεθεατών. Αυτό αποδεικνύει ότι υπάρχει και μία μερίδα του αμερικανικού κοινού που αποδοκιμάζει την trash tv.Μπράβο στους GVSB που ανήκουν σε αυτή. Σωστοί! Άσχετα,όμως,από την ιδεολογική διάσταση του θέματος, από πλευράς συνθέσεων οι GVSB εμφανίζονται λίγο μουδιασμένοι. Αν εξαιρεθεί το "One Dose" και τρεις-τέσσερις συμπαθητικές κιθαριστικές συνθέσεις (I Know Her.. ,Whole World Watching κτλ), τα υπόλοιπα κομμάτια απλώς "τρώγονται". Αν και από ένα μόνο Soundtrack δεν μπορείς να συμπεράνεις πολλά για το μέλλον ενός συγκροτήματος, είμαι της άποψης ότι οι εποχές των "The House Of GVSB" και "Cruise Yourself" πέρασαν ανεπιστρεπτί. Είναι πλέον πιο ώριμοι αλλά και πιο συμβιβασμένοι ηχητικά. Μακάρι να βγω ψεύτης. Το νέο άλμπουμ,άλλωστε,σε παραγωγή Steve Albini αναμένεται προσεχώς… Έκτος από τα 13 κομμάτια που ηχογράφησαν οι GVSB περιέχονται το κλασσικό "Love Will Tear Us Apart" καθώς και 3 αμερικανικές μπαλάντες τύπου Michael Bolton από κάποιους Julie Stephanek, Eli Janney, Robbie Kondor. Συμπέρασμα: Πολύ καλό μεν το "One Dose…" αλλά αντιπροτείνω το soundtrack του "Kids" από Lou Barlow και Slint. Έτσι για να μην ξεχνάμε ποιος φοράει το περιβραχιόνιο!

άλλες κριτικές...

Super Furry Animals Rings Around The World "Mad Not Mad".

Μα ποιοί είναι τελωσπάντων αυτοί οι τρελοί αυτοί Ουαλοί; Τι θέλουν να αποδείξουν με την αστεία μουσική στάση τους; Η απάντηση είναι απλή. Είναι αυτοί που έχασαν στην παρατρίχα από την PJ Harvey το βραβείο Mercury της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας, είναι αυτοί που έκαναν μία ολόκληρη Ουαλία να παραμιλάει με την περσινή εμπορική επιτυχία του δίσκου τους "Mwsg" , ενός δίσκου, ο οποίος σημειωτέον ήταν γραμμένος στα ουαλικά. Επίσης δέχτηκαν τα συγχαρητήρια σπό το Ουαλικό κοινοβούλιο για την προβολή της κουλτούρας τους, αλλά και τα υπερβολικά κολλακευτικά σχόλια του NME. Οι Super Furry Animals, εκτός των άλλων είναι καλά κολλητάρια των Mogwai και των Primal Scream. Τυχαίο; Μάλλον όχι.Εδώ στην Έλλαδα πάντως συνεχίζουμε να τους σνομπάρουμε.... Αν ο κόσμος μας ήταν λιγότερο σοβαροφανής, οι SFA θα είχαν την ίδια αξία που έχουν αυτή την στιγμή καλλιτέχνες όπως ο N.Cave ή οι Tindersticks. Το "Rings Around The World" είναι ο ορισμός του χαβαλέ. Οι SFA ακούγονται σαν το πιο στυλιζαρισμένο ποπ σχήμα του πλανήτη, ενώ στην ουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία καλή παρέα που σπάει πλάκα. Με την πρώτη ακρόαση αφήνουν την αίσθηση, που θα άφηνε ένα οποιοδήποτε brit pop σχήμα της σειράς, κι όμως οι τύποι ξεκαρδίζονται κάτω απ΄ τα μουστάκια τους. Γράφουν 13 χαρούμενα τραγούδια αμφισβητώντας με τον τρόπο τους κάθε status quo :κλέβουν τα surf των Βeach Boys και βγαίνουν ανοικτά στη θάλασσα με πολύχρωμα λουλουδάτα μαγιό (Side-walk Surfer Girl), κρύβουν τα γυαλιά του Εlvis Costello και παίζει τυφλόμυγα μαζί του ( Juxtaposed With U, Its Not The End Of The World), βάφουν τα μαλλιά τους αλά Bowie, ντύνονται διαστημάνθρωποι (Shoot Doris Day), κάνουν διάρρηξη στα Studios της Ninja Tune και τζαμάρουν μόνοι τους ({Α}Τοuch Sensitive ), σκάνε με καρφίτσες τα electropop μπαλλόνια των Αir (Alternative Route To Vulcan Street),και τέλος καλούν τους Βlur σε party ,στο οποιό φοράνε T-shirts "Blur Are Shit" (Presidential Suite). Δεν νομίζω ότι χρειάζεστε κι άλλα... Δροσερή, φινετσάτη, ευφυέστατη ποπ από μάντορες τους είδους. Μας αναγκάζουν να αναφωνήσουμε : "Είναι τρελοί αυτοί οι Ουαλοί!" A.B.

άλλες κριτικές...

Moldy Peaches - The Moldy Peaches

Τι μπορεί να περιμέναι κανείς από έναν 16χρνο και μία κοπέλα ντυμένη huney bunny;Όχι και πολλά πράγματα ,θα έλεγε κάποιος. Κι όμως ,το πρώτο τους πόνημα περιέχει 19 απολαυστικότατα κομμάτια μέσης διάρκειας δυο λεπτών το καθένα .Στο στόχατρο τους βρίσκοντια η σαχλή indie μόδα ,τα πολεμοχαρή cartoons της tv ,τα hamburgers ,το macho hiphop ,τα σκληρά ναρκωτικά ,οι νεογιάπηδες ,τα celebrities και η Νέα Υόρκη .Σαν έναν ευτραφή πιτσιρικά με τιράντες που σημαδεύει με σφεντόνα τον Λευκό Οίκο! Οι Moldy Peaches γνωρίστηκαν τυχαία σε ένα δισκοπωλείο και από τότε έχουν βαλθεί να μας αποτρελάνουν! Εκτός από καυστικό χιούμορ χαρακτηρίζονται και από μια ειρωνική (ή μήπως αυτοσαρκαστική ) διάθεση που δεν αφήνει κανένα ασχολίαστο ακόμα και τους ίδιους .Το άλμπουμ περι΄χει στο μεγαλύτερο μέρος του lo-fi μπαλαντοειδή τραγούδια με ζωηρό και πονηρούλη στίχο ,ενώ από τη δημιουργία τους δεν απουσιάζουν και τα κεφάτα κιθαριστικά punky ξεσπάσματα ,που τους δίνουν περιθώρια για αιχμηρό σχολισμό .Μην παραξενευτείτε ,λοιπόν ,αν δείτε τον ευατό σας να γελάει μόνος τους από την πρώτη κιόλας ακρόαση του δίσκου. Ο τρόπος που ερμηνεύουν τα κομμάτια είναι χωρίς υπερβολή αποθεωτικός !Και για να μην γεννηθεί καμμία παρεξήγηση οι Μ.Peaches δεν είναι καθόλου συγκροτηματάκι της πλάκας. Μπορεί να δείχνουν παιδικοί και αφελείς αλλά ΄ξερουν πολύ καλά τι κάνουν και γιατί το κάνουν .Είναι η ακραία ,εναλλακτική λύση όταν οι Strokes και οι White Stripes άρχιζαν να μας πρήζουν τα συκώτια ,είναι του παιδικού σταθμού του μέλλοντος ,είναι η άλλη ευχάριστη όψη του indie κινήματος .We are not these kids sitting on the couch !Η επανάσταση τους αρχίζει:στό ένα χέρι milkshake ούρων και στο άλλο pop-corn!

άλλες κριτικές...

CLEARLAKE - Lido(Domino)

Φαίνεται οτι η αμερικάνικη Domino έχει βαλθεί να μας τροφοδωτεί κάθε χρόνο με ένα άψογο βρετανικό συγκρότημα,πράγμα που αναπτερώνει τις ελπίδες μας ότι σιγά-σιγά η Γηραιά Αλβιώνα δείχνει να ξυπνάει από το βαθύ της λήθαργο. Όπως, λοιπόν , με τους τους Clinic πέρσι, έτσι και οι Clearlake φέτος δημιούργησαν ένα πολλά-υποσχόμενο ντεμπούτο. Σε μία πρώτη ακρόαση οι Clearlake μοιάζουν να αναβιώνουν την κιθαριστική brit-pop σκηνή των mid-90΄ς,αφού οι κεντρικοί μελωδικοί άξονες των συνθέσεων τους παραπέμπουν στους Teenage Funclub,Ride ακόμη και στους James και στους Blur. Όμως, οι Clearlake ούτε brit-pop είναι,ουτέ την νέα μεγάλη έλπιδα του λεγόμενου New Acoustic Movement (Coldplay, Starsailor , Alfie, Elbow κτλ), στο οποίο ,ατυχώς κατά την γνώμη μου, οι Clearlake κατατάσσονται από πολλούς, αποτελούν. Δίνουν βάση στις λεπτομέρειες και ντύνουν τις συνθέσεις τους με έξυπνα κιθαριστικά ξεσπάσματα αυθεντικού indie rock.Μην φανταστείτε τίποτα ιδαίτερα avant garde.Άπλα έχουν αφομοίωσει τα post-rock ακούσματα που μάλλον έχουν και δε διστάζουν να "κακοποιήσουν" τις κιθάρες τους μέσα στα 3-4 λεπτά των καθαρά pop συνθέσεων τους.Ιδιοφυές και απολαυστικό το αποτέλεσμα.Πάραλληλα, η έντονη βρετανική χροιά του τραγουδιστή/κίθαριστα Jason Pegg σε συνδυασμό με τις γλυκόπικρες αλά-Smiths μελωδικές γραμμές μας χαρίζουν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια για το 2001.Δεν είναι ανάγκη να είναι λάτρης κανείς του βρετανικού ήχου,και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα τους για να ταυτιστεί με την πηγαία μελαγχολία του Sunday Evening, να σιγοτραγουδίσει το πανέμορφα ανεπίδευτο Don't Let the Cold in και να παραμυθιαστεί με τα ευδιάθετα "I Want to Live In A Dream" και "I Hang On Every Word You Say" (ιδιαίτερα αν είναι ερωτευμένος!).Προσωπική αδυναμία το 7-λεπτό tour-de-force Winterlight ,το οποίο με τον Mogwai λυρικό του θόρυβο και την αγγελική ερμηνεία μπορεί να σε οδηγήσει σε ένα αλλόκοτο,ονειρικό παράλληλο κόσμο,ίσως στις χώρες του αρκτικού κύκλου, όπου ο πορφυρός ήλιος δε δύει ποτέ και πλημιρρίζει τις ψυχές των ανθρώπων με τα πιο έντονα συναισθήματα. Σε γενικές γραμμές, κατά ένα περίεργο τρόπο, οι Clearlake κατά ένα περίεργο τρόπο με την ονειροπόλα pop τελείοτητα τους μου έφεραν στο μυαλό τους "δικούς μας" Raining Pleasure και αυτό σίγουρα αποτελεί μεγάλο κομπλιμέντο.Στον παράλ-ληλο πραγματικότητα του Winterlight αλωνίζουν μαζί τον κόσμο και μας χαριζουν τρίωρες συναυλίες πρωτόγνωρης συναισθηματικής έντασης σε έναν απομονωμένο ανοικτό χώρο κάπου στην ύπαιθρο. Ξύπνα ονειρεύεσαι θα μου πείτε,αλλά τί να κάνουμε κάποιες φορές I want to live in a dream ,I suppose the real world is ok, but I/d much rather make my own anyday,όπως μας τραγούδουν και οι ίδιοι… Γ.Σ.

άλλες κριτικές...

ED HARCOURT - Here Be Monsters

Αν γινόταν ένας υποτιθέμενος διαγωνισμός Jeff Buckley,για το ποιός,δηλαδή, σύγχρονος καλλιτέχνης θυμίζει περισσότερο τον αείμνηστο αυτό μεγάλο αοιδό, σοβαρότερη υποφιότητα για το βραβείο θα ήταν αδιαφιλονίκητα ο Ed Harcourt. Ξεχάστε ότι έχετε διαβάσει περί ομοιότητας με τον Jeff Buckley. Ξεχάστε τον Emmitt Tinby των Prayer Boat, τον Chris Martin των Coldplay ή ακόμη και τον Thom Yorke. Με τον Ed Harcourt και το παρθενικό του album "Here be Monsters" ανατριχιάζεις κυριολεκτικά! Απ'τους πρώτους κιόλας στίχους του Something in my eye, ακόμη κι ο πιο δύσπιστος οπαδός του Buckley αρχίζει να πιστεύει στα φαντασματα! Κι ενώ, όσο αφορά στις φωνητικές του ικανότητες, ο Ed Harcourt δείχνει να θυμίζει τον άτυχο τραγουδιστή, η μουσική του δεν μπορώ να πω οτι ακολουθεί το ίδιο μοτίβο. Πέρα απο την γνωστή λατρεία που έχει για την μουσική, διατηρεί μια ιδιαίτερη σχέση πάθους με το πιάνο και την τρομπέτα (περίπου όλες οι συνθέσεις του album περιέχουν πιάνο). Επίσης, ιδιαίτερη σχέση πρέπει να έχει και με την εύθυμη πλευρά της soul των 70'ς , καθώς και με τις πιο νοσταλγικές στιγμές της μέσης περιόδου των αμερικάνικων 80'ς. Ο Harcourt είναι ο κατεξοχήν ευχάριστος βρετανός τραγουδοποιός. Δεν είναι ανάγκη αν έχεις ντέρτια και καημούς για να τον κατανοήσεις. Ναι μεν μας τραγουδά για τους χαμένους του έρωτες και κάνει έναν κλασσικό απολογισμό συναισθημάτων και βιωμάτων, παράλληλα, όμως, μας αποδεικνύει οτι η ζωή δεν είναι μόνο μαύρη κι άραχνη (beneath the heart of darkness),οτι έχει και τις πιο φωτεινές της στιγμές (apple of my eye, she fell into my arms). Ο δίσκος αυτός δεν είναι ο δίσκος ενός αυτοκαταστροφικού μουσικού με ορισμένες ηλιαχτίδες αισιοδοξίας, αλλά ο δίσκος ενός αισιόδοξου καλλιτέχνη, που μαζί με τις χαρές του μας εξομολογείται και τις λύπες του. Ο Ed Harcourt από τις 300(!) συνθέσεις που είχε συνολικά ετοιμάσει επέλεξε εδώ τις 11, για να μας εκθέσει τον ευαίσθητο ψυχικό του κόσμο. Εμείς, το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε, εκτος απο το να αγοράσουμε τον δίσκο, είναι να πατήσουμε το play. Τα άλλα θα γίνουν αυτόματα. Για το τέλος φύλαξα μια πρόταση: Παρέα με το Here Be Monsters ταιριάζουν τόσο το "my sweetheart, the drunk" του Jeff Buckley όσο και το "Goodbye and Hello" του Tim. Καλή ακρόαση! Και καλές αγορές! A.B.

άλλες κριτικές...

ELBOW-"Asleep in the back"

Θα μπορούσε κάποιος να πεί, ότι οι ELBOW είναι μια ακόμη νέα μπάντα, πού ξεπήδησε απότομα απο τη σχολή του Manchester . Συγκριτικά, όμως, με τους άλλους γείτονες (βλ. I am kloot, Alfie κτλ.) φαίνεται ότι οι ELBOW υπερέχουν. Τα σημεία αναφοράς τους είναι λίγο πολύ γνωστά : φυσικά Radiohead, λίγο Doves, καλές σχέσεις με το trip hop του Bristol, αλλά και με τους παλιούς καλούς Smiths(άλλωστε όλα τα μετα-Smiths σχήματα του Manchester έχουν μια δόση από Morrissey και Johny Marr...). Το NME ,το Q και τα μεγάλα Βρετανικα μουσικά περιοδικά δείχνουν να τους λατρεύουν και ίσως όχι άδικα. Οι ELBOW μέσω του ντεμπούτο " Asleep In The Back " ,αποδεικνύουν οτι είναι απίστευτα ταλέντα. Το album περιέχει 10 πολύ καλές, ρομαντικές και ευαίσθητες σύνθέσεις, από τις οποίες ξεχωρίζουν τα γνωστά singles "Any day now" και "Red". Μ' αυτά και μ' αυτά,οι ELBOW έρχονται να προστεθούν στο μακρύ κατάλογο με τα pop συγκροτήματα του Manchester. Ελπίζω να μην προστεθούν και σε εκείνον με τις μπάντες, που ενώ ξεκίνησαν με τους καλύτερους δυνατούς οιωνούς , βυθίστηκαν στη μετριότητα... Α.Β.

άλλες κριτικές...

ELECTRELANE - Rock it to the moon

Στη σύγχρονη εποχή μουσικής υπέρ (και συχνά πάρα) πληροφόρησης, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ένα album που μπορεί να ταρακουνήσει τα νερά και να φρεσκάρει τα πολύπαθα αυτιά μας.Κάποια album έχουν ενέργεια αδρεναλίνης σε περίσσεια αλλά ακούγονται μονοδιάστατα και κατά συνέπεια βαρετά. Κάποια άλλα είναι πειραματικά, ψαγμένα, αλλά μειονεκτούν στην αμεσότητα και το πάθος. Για καλή μας τύχη οι τέσσερεις κοπελιές που απαρτίζουν τις Electrelane συνδυάζουν την νεανική ορμή με την πειραματική διάθεση στο μεγαλύτερο μέρος του ντεμπούτου τους. Το line-up τους είναι υπέροχα απλό: κιθάρα, μπάσο, drums και μια 70's φαρφίσα. Κι όμως, παράγουν αναζωογονητικούς, υψηλών οκτανίων ήχους. Με μία lo-fi νοοτροπία για την παραγωγή, ξεδιπλώνουν αγχωτικές, ενεργητικές συνθέσεις που ακροβατούν ανάμεσα στο Kraut rock και τον καλώς εννοούμενο θόρυβο... Ακόμη και στις πιο ήρεμες στιγμές τους οι Electrelane βρίσκονται συνεχώς εν κινήσει. Αυτό οφείλεται κατα κύριο λόγο στο αέρινο drumming, στα motorik πρότυπα των Neu! και Can και το βαρύγδουπο μπάσο. Φωνητικά δεν υπάρχουν, παρά μόνο σπαρακτικές κραυγές, ψίθυροι,γαυγίσματα(!) στο background. Οπότε το βάρος των συνθέσεων πέφτει στις κιθαριστικές ηλεκτρικές εκκενώσεις και κυρίως στο απόκοσμο παίξιμο της φαρφίσα,που κλέβει την παράσταση, μεταλάσσοντας την ατμόσφαιρα απο κατανυκτική σε ευφορική. Φανταστείτε το χαοτικό Young team των Mogwai να καθοδηγείται απο την ρυθμική ακεραιότητα και την "γλύκα" των Broadcast, με δόσεις απο την τρέλα των Clinic! και είστε μάλλον κοντά. Αυτό πάντως που αξίζει τα εύσημα για τις Electrelane είναι το punk σκεπτικό που υποβόσκει στο album και δίνει στα κομμάτια μια δυναμική, ένα τσαμπουκά, που στα χέρια άλλων θα ήταν στείρες επαναλήψεις γνωστών μοτίβων. Πραγματικά νιώθεις στα πιο "ζόρικα" σημεία οτι τα ηχεία σου θα πάρουν φωτιά απο την ενέργεια που ξεχειλίζει. Αν αυτό είναι το νέο riooooot-girl rock τότε οι αγαπημένες μου Sleater-Kinney θα πρέπει να φοβούνται πολύ τις βρετανίδες ομοϊδεάτισές τους.Α!Και το υπέροχο Blue Straggler είναι ένα απο τα κομμάτια της χρονιάς με τριπλή χρήση: το πρώτο μέρος σε ωθεί να χορέψεις, το δεύτερο σε βοηθά σε κάθε είδος αναπόλησης και στο τρίτο απλά κάθεσαι σαν χάνος και το απολαμβάνεις. Ελπίζω να το ανακαλύψουν οι alternative dj's αυτής της χώρας σύντομα!

άλλες κριτικές...

VUE - Vue (sub pop)

Η αλήθεια είναι οτι το ντεμπούτο αλμπούμ τους κυκλοφόρησε πέρσι.Στην ελληνική αγορά, όμως, έφτασε κάπως καθυστερημένα(ως συνήθως), με αποτέλεσμα να θεωρουμε τον δίσκο τους μία ακόμη νέα κυκλοφορία, μολονότι στο οπισθόφυλλο αναγράφεται "2000 Sub Pop Records". Και πάλι καλά να λέμε που αναγράφεται κάπου κι αυτό το "2000" και μας τοποθετεί κάπως μέσα στο χρόνο, διατηρώντας μακριά τη σκέψη μας από τα ηλεκτρισμένα 70`ς, διότι οιVue ροκάρουν και ροκάρουν δυνατά,αφήνωντας στην άκρη τα διάφορα άλλοθι περί ίματζ και τάσεων,που μάστιζουν ορισμένα σύγχρονα γκρουπάκια. Εν αντιθέσει, λοιπόν με κάποιους άλλους,αρπάζουν τις κιθάρες, ανάβουν τους ενισχιτές στο μάξιμουμ ξαι μας προσφέρουν αυθόρμητες και έντονες garage punk στιγμές,χωρίς όμως να λησμονούν τις grunge επιρροές τους. Η καρδιά τους χτυπά σε εκείνη ακριβώς την εποχή, όταν στην μεγαλούπολη της Νεας Υόρκης μεσουρανούσαν διαχρονικές γκρουπάρες όπως οι Suicide, οι Television και οι Heartbreakers του Johny Thunders. Και τρανή απόδειξη για αυτό το τελευταίο επιχείρημα αποτελεί η πιστή, ευλαβική διασκευή τους στο Girl των Suicide, που με μια λέξη θα τη χαρακτηρίζαμε υπέροχη. Επίσης η οργισμένη, νεανική φωνή του Rex Shelverton, τραγουδιστή και κιθαρίστα των Vue, είναι ένας επιπλέον λόγος για ανυπακοή, ενω το περιεχόμενο του στίχου τους αναφέρεται στις σεξουαλικές σχέσεις με το άλλο φύλο (Βλ. Girl, Talking to a model κτλ). Σωστοί! Το βασικότερο από όλα όμως για αυτα τα αμερικανάκια είναι οτι ανήκουν σε μια μεγάλη κατηγορία φρέσκων (σ.Γ.Σ.:μήλα να ήταν τρελό αγόρι!) σχετικά rock bands σαν τους At The Drive In, Trail Of Dead,Oneida,White Stripes κτλ, των οποίων η παρουσία αποτελεί μια σιωπηρή υπόσχεση οτι θα ακούμε δυνατό rock 'n' roll ακόμη και όταν ο άνθρωπος πατήσει το πόδι του στον Πλούτωνα!

άλλες κριτικές....

Lift To Experience - The Texas-Jerusalem Massacre

"This of the story of three Texan boys..." Mία ιστορία που αρχίζει με ένα διπλό cd και προδιαγράφεται λαμπρή. Οι Lift To Experience είναι η μπάντα που ψάχναμε. Απ΄ ότι φαίνεται όμως δεν την αναζητούσαμε στα σωστά σημεία. Ενώ όλοι είχαμε το βλέμμα στραμμένο στο Ην. Βασίλειο και την Ν.Υόρκη και νομίζαμε ότι το Texas βγάζει μόνο φασαριόζικα συγκροτήματα τύπου At-the Drive In Α και Trail Of Dead οι LTE ανέτρεψαν κάθέ θεωρία. Απέδειξαν ότι το Τέξας έχει ευαισθησίες και ότι το "Texas Never Whispers" των Pavement δεν ισχύει… Με το αστέρι του Δαβίδ και τον σερίφη να κυριεύει το εξώφυλλο και το εσώφυλλο του άλμπουμ οι LTE μας παρουσίασαν την μαγεία,που μπορεί να κρύβει ένα ταξίδι στις ανεξερεύνητες διασταυρώσεις του Tέξας με την Ιερουσαλήμ. Ποιος το περίμενε,άραγε,ότι ένας βλάχος τεξανός με παχιές φαβορίτες, ατημέλητο μαλλί και σπιρούνια στις μπότες μπορεί να διαθέτει μια τόσο αγγελική φωνή; Τα φωνητικά του Pearson είναι μία ανοικτή πληγή στο κέντρο της καρδίας, που πλαισιώνεται από ένα τεράστιο wall-of-sound, που μοιάζει με όμορφο όνειρο. Ένα wall-of-sound, το οποίο σε ταξιδεύει από την ψυχεδέλεια των ΄70ς μέχρι τους My Bloody Valentine, τους Godspeed!,τους gospel ήχους. Είναι ένα άλμπουμ για λίγους. Είμαι σίγουρος ότι η Αποκάλυψη, στην οποία αναφέρονται, ήταν απλώς αφορμή για να ξεδιπλώσουν το απέραντο ταλέντο τους και αστείρευτες μουσικές τους εμπνεύσεις. Παράτησαν τα μπαρ με την αποπνικτική ατμόσφαιρα, έσβησαν τα τσιγάρα τους και κατάφεραν οι ίδιοι να γίνουν μικρή Αποκάλυψη για τα μουσικά δρώμενα. Η τριπλέτα με τα αστεία δερμάτινα γιλέκα δημιούργησε κάτι νέο είχαμε ανάγκη, χωρίς να εισάγουν μία ιδιαίτερου χαρακτήρα καινοτομία.Με μία λυρικότερη των λυρικών φωνή, μία ατίθαση κιθάρα και φαντασία που καλπάζει έβαλαν τα γυαλιά στον Βορρά, τους έγνεψαν "Άντιο" με τα καουμπόικα καπέλα τους και τους ψιθύρισαν στ΄ αυτί με σαρκασμό: "We are the best band in the whole damn land and sex is the reason!" Τώρα το ξέρετε το μυστικό!

άλλες κριτικές.....

Fennez - Endless Summer

Endless Summer… Ατελείωτο καλοκαίρι , ο μεγαλύτερος ανεκπλήρωτος μου πόθος , η χίμαιρα κάθε ονειροπόλου αποτελεί την πηγή έμπνευσης για το αυτό το αμάλαγμα ψηφειακής ενατένισης και εσωστρέφιας του Christian Fennesz. Κύριος εκπρώσοπος της ετικέτας Mego εδώ και περίπου 10 χρονία μέσω του laptop του καινοτομεί με κάθε κυκλοφορία στην χρήση του powerbook και ωθεί την ηλεκτρονική μουσική πέρα από τα εξώτερα όρια της .Το άλμα που επειχηρεί αυτή την φορά δεν είναι τόσο στην τεχνική διάστασης των συνθέσεων , όσο στη πρωσοπική συναισθηματική κατάθεση που εκτοξέυει το Endless Sumer μίλια μακριά από τον απρόσωπο όχλο των περισσότερων πειραματιστών του είδους .¨Ενα βαρύ πέπλο παραμορφομένου θορύβου αγνωστης προέλυσης βυθήζεται σε μία ατελείωτη θάλασσα Clicks+cuts ,ενώ η συνεχής εναλλαγή συχνοτήτων στέλνει τις συνθέσεις σε χιλιάδες κατευθήνσεις ταυτόχρονα .Και τότε είναι που ανακαλύπτεις μελωδίες-μικροκόσμους ,που η μία αλληκαλύπτει την άλλη αντί να τη διαδέχεται .Ενας πολύχρωμος ,χαοτικός δισκός πλημμυρισμένος σκαισμένες ηλιαχτίδες ,άβατες παραλίες και δροσερά αεράκια που χαρτογραφούν ένα κόσμο ιδανικό και γι΄αυτό άπιαστο .Σαν να βλέπεις μία ξεθωριασμένη cartpostal των καλοκαιρινών σου διακοπών στην καρδιά του χειμώνα αναπολώντας την ξεγνοιασιά και την περιπέτεια δέκα ,δεκαπέντε ημερών .Αν οι Fourtet με το Pause μας προσέφεραν το soundtrack του καλοακαιριόυ ο Fennez καταγραφεί αποσπασματικά με άβαστακτη ακρείβια τη διαδικάσια προσμονής του μετά από αυτό. Endless Summer αχαρατογράφιτο όσο η μνήμη , εθιστικό οσό ο ηλιος μας ,γλυκοπικρό όσο η μελαγχολικη αναπόληση .

άλλες κριτικές...

The Icarus Line - Monor

Φανταστείτε το εξής σκηνικό : "H βραδιά που όλοι μας περιμέναμε. Η καθειρωμένη ετήσια απονομή των βραβείων Oscar. Ο αστραφτερός κόσμος του Χόλιγουντ ντυμένος στα επίσημα του για να υποδεχτεί αυτή τη μεγάλη γιορτή του Showbiz. Οι πολυτελείς μαύρες λιμουζίνες συρρέουν σαν μυρμήγκια γύρω από τη ρόγα σταφυλιού μπροστά από το κολοσσιαίο οίκημα που θα φιλοξενήσει αυτό το παγκόσμιο υπερθέαμα. Ο "Top Gun" Τομ Κρουζ, η νέα ερωμένη του Πενέλοπε Κρουζ, ο ατακτούλης Ράσελ Κροου ,και οι υπόλοιποι αστέρες χαρίζουν απλόχερα στις δημιογραφικές κάμερες τα πιο εντυπωσιακά χαμόγελα , αγνοώντας επιδηκτικότατα τα ουρλιαχτά των εκατοντάδων οπαδών τους ..." Λίγα μέτρα μακριά από τον πυρήνα των αφίξεων, σ' 'ενα αρκετά ψηλό λοφίσκο γαι να έχουν μία σα΄φη εικόνα του τι ,μία παρέα πέντε ατόμων στήνει τα ηχεία της και ρυθμίζει τους ενισχυτές τις .Τα μάτια τους θολωμένα από εκδίκηση δεν κοιτάνε τίποτα άλλο παρά τις μεταλλικές χορ΄δες από τις κιθάρες τους , που πρέπει να ' ναι ετοιμοπόλεμες για τη μάχη της ζωής τους . Ύστερα από λίγα λεπτά ο νεαρός που κρατάει το βαρύ μικρόφωνο σηματοδοτεί την έναρξη της επίθεσης :'1,2,3,...Go!' και οι The Icarus Line πυροδοτούν το εκκωφαντικό set τους ξεκινώντας με την εκρητική βόμβα 'Love Is Happiness'… Tο εορταστικό κλίμα μπορεί να διαλύθηκε ,η ανταρσία όμως ξεκίνησε! Οι The Icarus Line είναι πράγματι το οξύμωρο σχήμα της όλης υπόθεσης .Αν και ζουν στο Hollywood και βιώνουν όλη αυτή την ατροφική δημοσιότητα ,εκείνοι προτιμούν να κινούνται στα σκοτάδια και να εκδηλώνονται μ΄έναν διαφορετικό πλην ,όμως ,δυμανικό τρόπο .Δεν τίθεται ότι είναι μία αυθεντική emocore/punk μπάντα ,που δεν συμβι΄βαζεται έυκολα .Οι στίχοι τους και η γενικότερη ηχητική τους συμπεριφο΄ρα τους προκαλούν το ίδιο συναίσθημα αηδίας που προκαλούν και αυτοί των Jesus Lizard, οι κιθάρες τους έχουν νεανική την ορμή At The Drive-In . Διαθέτουν την επιθετική δεξιοτεχνία των Fugazi, ενώ χρησιμοποιούν συχνά-πυκνά τις συνήθεις άκομψες και ως επί το πείστον λογοκριμένες στην χώρα τους λέξεις αναγκάζοντας, φαντάζομαι ακόμη και τον Jello Biafra να κρίνει τα αυτιά του από ντροπή . Τhis Is Hardore! To Mono δεν είναι απλά ένα καλό punk άλμπουμ, είναι το καλύτερο αντίβαρος΄όλη αυτή την υποθετιμένη λάνψη του Hollywood, καθώς η δράση φέρνει αντίδραση. Η κραυγή τους έχει ισχύ , γιατί εκπροσωπούν μια κάστα ανθρώπων που οι ίδιοι οι Αμερικανοί παλεύουν να ξεχάσουν ... Αυτοί όντως *!G* και δέρνουν!

άλλες κριτικές...

Godflesh - Hymnsr

Παλίες καραβάνες οι Godflesh. Aπό τα τέλη των 80΄s των έκτισαν λιθαράκι-λιθαράκι ένα γιγάντιο metal/noise/industrial υβρίδιο, πάνω στο οποίο πάτησαν πάμπολα μεταγενέστερα σχήματα του είδους από τους Neurosis μέχρι τους Fear Factory και τους Nine Inch Nails . Ο απόλυτος θόρυβος(Streetcleaner) , η βιομηχανική κόλαση(Pure), ακόμη και η drum 'n' bass ρυθμολογία (Us And Them) στα χέρια τους μεταλλάχθηκε σε μία συμπαγή αδισώπιτη ηχητική μάζα που ρoύφηξε κάθε επίδοξο ανταγωνιστή. Αραχτοί πλέον, με το σεβασμό των περισσότερων, κυκλοφορούν το ένατο τους άλμπουμ .Προσλαμβάνουν για πρώτη φορά drummer και υοιθετούν για μία ακόμη φορά μία νέα κατεύθηνση. Στα 72 γεμάτα λεπτά του Hymns βασίζονται στo αρχέτυπo rock line-up κιθάρα, μπάσο, ντραμς αφού (η ηλεκτρονικές ανυχίες του αρχηγού τους Justin Broadrick καλύπτονται από τους άριστους avant hiphopers Techno Animal) και ουσιαστικά αναπάραγουν ηχητικά την εικόνα του λιτού αλλά κατατοπιστικού εξώφυλλου, την σπινθιροβόλα δύναμη μίας πύρηνης μάζας .Το ένα πιό-αργό-και-από -τους-Sabbath riff διαδέχεται το άλλο ενώ οι αντηχησείς και οι παραμορφώσεις του ήχου δημιουργούν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Βέβαια ,το σήμα κατατεθέν βαρύγδουπο μπάσο "ξύνεται" με απόλυτη ακρίβεια και ο απίστευτος Ted Parsons(πρώην Prong, Swans καταλαβένεται τώρα) ακούγεται περισσότερα σαν ένα καλορυθμισμένο τόρνο παρά σαν κοινος drummer. Σίγουρα πανέξυπνη κίνηση να καταταχθεί με αυτό το υπέροχο δίδιμο. Χοντρικά ,το ύφος τους έχει παραμείνει ως είχε: κοφτοί μετα-βιομηχανικοί ρυθμοί, χαμηλοκουρδησμέμενς κιθάρες, γδαρμένα ογκόδη φωνητικά φτύνουν κατάρες για το ανθρώπινο γένος με ένα αρκετά φιλοσοφιμένο ύφος. Ομως το αίσθημα αγωνιάς και σήψης αποδίδεται καλύτερα τώρα, θυμίζοντας το αγαπημένο μου Pure .Κορυφαιές στιγμές το εναρκτήριο doom Defeated, το "Voidhead" με το καταλυτικό break στο μέσο ,το "Tyrant" και σίγουρα το 10λέπτο μετααποκαλυπτικό ηχό-σκώτομα του αλά Neurosis 'Jesu' .. Nature will step on you/nature will eat you up/… You are fucked , you have lost… . Η μάχη της μηχανής με τη φύση συνεχίζεται αδυσώπητα και ο άνθρωπος πιθηκίζει αβοήθητος.

άλλες κριτικές...

Νοοnday Uderground - Self Assembly

Είναι Άγγλοι και μένουν στο Λονδίνο. Ιθύνων νους τους είναι ο ταλαντούχος Simon Dine, ο οποίος αναλαμβάνει και την παραγωγή. Λατρεύουν τα 60's. Στην προσπάθεια τους μέρος πέρνει και η εκπληκτική Daisy Martey, κόρη του μεγαλύτερου Αφρικανού σαξωφονίστα. Το Self Assembly θα μπορύσε να περιγραφεί αδρά ως ο πιό cool ,άνετος και ευχάριστο δίσκος της γενιάς μας! Εξάλλου οιΝοοnday Underground είναι το σημαντικότερο 60's σχήμα του 2001! Το ρολόι των επιρροών τους σταματάει στην swinging σκηνή της γειτονιάς του και στους soul τιτάνες της δεκετίας των αποφασιστικότερων αλλαγών της πρόσφατης ιστορίας .Ο μεγάλος δείκτης δείχνει Jefferson Airplane ,ενώ ο μικρός τους Small Faces και τις πιο εναλλακτικές στιγμές του Tim Buckley .Ειδικά το δεύτερο κομμάτι 'London' μυρίζει τόσο πολύ Jefferson Airplane που λες και ξεπήδησε από κάποιο ξεχασμένο δίσκο τους .Εκτός αυτού ,τα 'Hello', 'The Hooded Claw', 'Rock Steady' τα αποκαλύπτουν τις funky εμμονές τους και την παιχνιδιάρικη διάθεση τους .Όσο παλιομοδίτικη κι ας ακούγεται η δομή του ήχου τους ,παραμένουν επίκαιροι χάρη στους ποικιλόμορφους lounge-rock πειραματισμούς τους. Είναι αυτό πολό απλά θα ονομάζαμε σύγχρονη στροφή στον παλαιό καλό(σ.Γ.Σ.:ρεμπέτικο) παρελθόν. Άλλωστε ,η εποχη μας δεν είναι τίποτε περισσότερο αυστηρά επιλεκτική αναβίωση της mods νοοτροπίας. Όσες φορές κι αν τοποθετήσεις το Self Assembly στο πικάπ (σ.Γ.Σ.:αφού σε cd το πήρες ρε!) , τόσες φορές θα εκτιμήσεις την επιλογή σου. Ένα άλμπουμ που σε τονώνει ψυχολογικά από την πρώτη κιόλας νότα. Ενα ηχητικό κοκτείλ που σε απογειώνει, που σε προετοιμάζει για parties πνιγμένα σε αλκοόλ! Πιείτε το, λοιπόν, Μονορούφι!

άλλες κριτικές...

ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ ΑΠ΄ΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ - MADE IN JAPAN

Η Ιαπωνία μας έχει συνηθίσει πλέον σε ευχάριστες εκπλήξεις. Αν και η χώρα αυτή βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’την δική μας ήπειρο,που και που κατορθώνουν και φτάνουν στ’αυτιά μας χαρισματικά συγκροτήματα με ιδιόμορφο στυλ και ήχο. Άλλωστε η μουσική δεν έχει σύνορα.Αναφερόμαστε στους Boredoms και στους Acid Mothers Temple,κύριους εκπροσώπους της νέας ψυχεδελικής σκηνής στην Οζάκα.Δύο πρωτοπόρα σχήματα με μακρά ιστορία στην πατρίδα τους που μόλις πέρυσι τους δόθηκε η δυνατότητα να ξεπεράσει η φήμη τους τα σύνορά της.

Boredom, κατ’αρχάς,σημαίνει βαρεμάρα,αλλά κάθε άλλο παρά βαρετή μου φάνηκε η δουλειά τους στο τελευταίο τους άλμπουμ ''Vision Creation Newsun''. Δεν ξέρω αν η παρακάτω είδηση σας πείθει για την ποιότητα του ήχου τους και την ούτως ή αλλιώς αποδεδειγμένη αξία τους,αλλά το εν λόγω studio δημιούργημα ήταν εκείνο που ανάγκασε τον Thurston Moore και την Kim Gordon να τους συμπεριλάβουν στο περιορισμένων θέσεων All Tomorrow’s Parties των Sonic Youth,στο οποίο μάλιστα οι Boredoms υπήρξαν άκρως επεισοδιακοί επί σκηνής. Το πλαίσιο όπου κινείται η μουσική των EYE, YAMAMOTOR, HILAH, YOSHIMI, ATR και E-DA είναι δύσκολο να περιγραφεί.Για αρχή να αναφέρουμε ότι αρέσκονται να παίζουν με το θόρυβο που προκαλούν απ’το πρώτο κιόλας κομμάτι τα ποικίλα ρυθμικά κρουστά που χρησιμοποιούν. Σταδιακά όλος αυτός ο ορυμαγδός εμπλουτίζεται με space rock κιθάρες,με ηλεκτρονικά beats αλλά και με τύπου Neu ηλεκτρομαγνητικά kraut κύματα,γεγονός που δημιουργεί μία απίστευτα γλυκιά ηχορρύπανση. Απ’τη μουσική τους,φυσικά,δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα καθαρά ασιατικά στοιχεία,τα οποία τους προσδίδουν και τη μοναδικότητα ,που ως τώρα τουλάχιστον τους διακρίνει.Κι αυτό το οξύμωρο είναι που τους εξυψώνει στα μάτια μου:μολονότι δείχνουν κάπου κάπου κολλημένοι με τις ''ξενόφερτες'' ψυχεδελικές αλχημείες ,ωστόσο καταφέρνουν με επιτυχία το συγκερασμό τους με την γιαπωνέζικη μουσική παράδοση, με την οποία πειραματίζονται αποσπασματικά σ’όλη τη διάρκεια εξέλιξης του ''Vision Creation Newsun''. Το μαγείρεμα αυτό των μουσικών εθίμων της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου και της μεταμοντέρνας αισθητικής είναι,όσο κι αν φαντάζει αλλόκοτο,σαγηνευτικό κι αξιέπαινο. Το έργο τους προορίζεται αποκλειστικά και μόνο σε μουσικόφιλους με φαντασία και άποψη. Δηλαδή,δεν προτείνεται σε όσους θεωρούν rock n’roll ''ανάσταση'' το ντεμπούτο των Strokes...Ένας δίσκος για λίγους!

Οι Acid Mothers Temple,απ’την άλλη,είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία και δείχνουν σαφώς πιο ώριμοι. Με μακριά γκρίζα μαλλιά και πυκνές γενειάδες θυμίζουν περισσότερο ήρωες του Κουροσάβα παρά ψυχεδελική μπάντα. Οι Α.Μ.Τ. έχουν ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο της περίτεχνης βαβούρας των συντοπιτών τους Boredoms και ασχολούνται πλέον με το κτίσιμο της ατμόσφαιρας.Και η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο τους πόνημα ''New Geocentric World'' μας γεμίζει με τη μαγευτική του ατμόσφαιρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πήραν και ''διαζύγιο'' με το θόρυβο.Το πρώτο κομμάτι του δίσκου αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ένα ανατολίτικο χαρμάνι από βιολιά ,σαξόφωνα,φλογέρες,και άναρχα τύμπανα σε υποδέχεται με τον καλύτερο τρόπο,σε μεθά και σε ταξιδεύει στον ''γεωκεντρικό κόσμο'' των Α.Μ.Τ. Σαν αερικό πλανάσαι πάνω απ'τις υπεργαλαξιακές μελωδίες του ''Space Age Ballad'' και απο κει στο μυσταγωγικό τελετουργικό του ''You're still now near me everytime'', για να φτάσεις στον κιθαριστικό παροξυσμό του ''Occie Lady'', τις ψαλμωδίες του ''Universe of Romance'' και να ξυπνήσεις τελικά με τα εναλλασσόμενα ηχοχρώματα του ''What do i want to know''.70' στον πλανήτη αυτών των τρελλών Σαμουράι είναι απελπιστικά λίγα! Υπάρχουν,λοιπόν,δύο επιπλέον λόγοι (πέρα του Μούντιαλ) να ασχολούμαστε αυτόν τον καιρό με την Ιαπωνία...Acid Mothers Temple και Boredoms!

Εγγύηση.

άλλες κριτικές...

LUKE SLATER - ALRIGHT ON TOP (2002)

Ο Luke Slater αποφάσισε να βάλει τέλος στη καριέρα του. Ο δίσκος ''Alright on top'' αποτελεί ό,τι πιο σιχαμερό έχει ακουστει τελευταία από την Underground electro σκηνή. Ο αποτυχημένος συνδυασμός των φωνητικών ενός ψευτοράπερ και της παρωχημένης στύλ Madonna electronica επιδιώκει το απόλυτο ξενέρωμα των ακροατών με σπουδαία αποτελέσματα. Η χρήση του άλμπουμ δεν είναι ούτε για αερόμπικ ούτε για elevator music!Χρησημοποιείται με άλλους ποικίλους τρόπους:

1)Mουσική για gay bar (για τελειωμένες καταστάσεις-no offence),

2)Σουβέρ για φράπα ή ότι άλλο προτιμάτε,

3)Δώρο στην πρώην ή στον πρώην,

4)Ως Frisbee(όπως ανακάλυψε πρόσφατα ο Α.Β.) και τέλος

5) Για καθρεφτάκι καθημερινής χρήσεως!

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!Ο,τι και να γίνει μην βάλετε το CD να παίξει!!!! Το ξενέρωμα θα είναι ακαριαίο!!!!!!! (Κρίμα το παιδί γιατί το είχα συμπαθήσει!!!)

άλλες κριτικές...