“กรี๊ด!!!!”
เสียงคนในชมรมที่เป็นผู้หญิงร้องกรี๊ดกร๊าดดับความเงียบในห้องชมรม เลือดแดงฉานไหลเปื้อนเสื้อสำหรับยิงธนูที่มีสีขาวสะอาดดูน่ากลัว โฉองเพิ่งรู้สึกตัวว่าลูกธนูบาดคิ้วของเค้าเป็นแผลลึกน่าดูเลือดไหลออกมาไม่ยอมหยุด ยามะพีหน้าตาตื่น เค้าไม่มีเจตนาจะทำร้ายโฉองรุนแรงแม้แต่น้อยเพียงแต่ว่ามันผลาดไปจริงๆ
คนในชมรมพากันมาดูโฉองที่เอามือกุมหน้าเอาไว้เลือดไหลอาบผิวขาวดูน่ากลัวไม่น้อยยามะพีทำท่าจะเอื้อมมือไปจับน้องชายเอาไว้ แต่ก็ชักมือกลับทันทีที่ มีคนเข้าไปช่วยโฉองเอาไว้ทัน
ประธานทั้งสอง KAT-TUN และมาซากิกับคุซาโนะ อยู่พร้อมกันที่โรงพยาบาล หน้าตาทุกคนเคร่งเครียดไม่น้อย
มาซากิ : ทำไมต้องทำรุนแรงขนาดนี้ด้วย
คุซาโนะ : ฉันมองแยงกี้ผิดไปจริงๆ ทำร้ายน้องตัวเองได้ขนาดนี้ โหดร้ายจริงๆ
จิน : มันทำขนาดนี้นะ ถ้าเจอมันฉันจะจัดการมันเอง
คาเมะ : จริงด้วย ต่อให้มันเก่งเคนโด้ขั้นไหนก็เถอะ ทำยังงี้มันเกินไป
จุนโนะ : ถ้าต่ำกว่านั้นอีกนิด มีหวังตาบอดแน่ๆ
อูเอดะ : เค้าไม่น่าจะตั้งใจหรอกนะ เค้าท่าทางไม่ใช่คนเลวร้ายขนาดนั้นนี่นา ที่เกียวโตเค้าก็เคยช่วยฉันไว้
โคคิ : เลิกเข้าข้างมันได้แล้ว คนพรรค์นั้นน่ะ
นากามารุ : เฮ้ย! เลิกเถียงกันได้แล้วประธานกับคุณพ่อออกมาแล้ว!!
ทุกคนวิ่งไปรุมกันถามยกใหญ่ถึงอาการของโฉอง พ่อยิ้มตื้นตันในความมีน้ำใจเป็นห่วงของทุกๆคน
ซึบาสะ : ใจเย็นๆกันหน่อยทุกคน ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว กำลังหลับอยู่น่ะ
ทักกี้ : หมอนั้นอึดจะตาย เย็บตัง5เข็มไม่ร้องสักแอะ!!
ทุกคนทำท่าโล่งใจ ทักกี้กับซึบาสะบอกให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว ขณะนั้นเองยามะพีกับโทมะก็เข้ามาพอดี จินกับโคคิทำท่าจะออกไปหาเรื่อง ทักกี้กับซึบาสะห้ามปรามไว้ แล้วไล่ให้ทุกคนกลับบ้านไป
ยามะพียังไม่ได้เปลี่ยนชุดสำหรับยิงธนูออก ที่แขนเสื้อยังมีคราบเลืดของโฉองติดอยู่ พ่อไม่มีทีท่าจะโกรธยามะพีเลย โทมะเห็นว่าทุกคนออกไปหมดแล้ว ตัวเองก็น่าจะปล่อยให้พ่อลูกคุยกันจึงขอตัวออกมาด้วย
พ่อ : จะเข้าไปดูโฉหน่อยมั้ย!! น้องกำลังหลับอยู่แนะ (สีหน้าใจดีมากๆ)
ยามะพีพยักหน้าก่อนเดินนำไม่สนใจผู้เป็นพ่อ
โฉองหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด ที่หน้ามีผ้าพันแผลผาดผ่านไปครึ่งนึง ดูน่าสงสารเป็นที่สุด แต่ว่าหน้าตาบ้องแบ้วเวลาหลับก็ดูน่ารักไม่น้อย ยามะพีอยากจะเอามือลูบหัวเจ้าน้องชายแต่ก็เกรงว่าพ่อจะเห็น
โฉอง : เค้าเป็นเด็กเข้มแข็งกว่าที่คิด แล้วก็อ่อนโยนเหมือนแม่ของเค้า
ยามะพี : เลิกพูดถึงผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าผมได้มั้ย ผมไม่อยากฟัง!!
พ่อ : นายก็เหมือนกัน เด็ดเดี่ยวเหมือนแม่ แถมหัวแข็งเหมือนฉันอีกด้วย

ยามะพีนิ่งไม่พูดอะไรต่อ
พ่อ : ตอนนั้นที่ฉันเลิกกับแม่นายไม่ใช่เพราะว่าแม่โฉแย่งฉันไปจากแม่นายหรอกนะ จริงๆแล้วฉันน่ะอยากไปทำงานเป็นนักข่าวในสนามรบ แม่นายคัดค้านหัวชนฝา ผลสุดท้ายก็เลยทะเลาะกันจนต้องแยกกันอยู่ แม่นายหอบหิ้วนายหนีไป ตอนนั้นฉันเสียใจมากๆ กินเหล้าเมามายไม่เว้นแต่ละวันจนได้เจอกับแม่ของโฉ เค้าทำให้ฉันมีกำลังใจต่อไป เค้าไม่เคยห้ามฉัน เพียงแต่บอกว่าให้ฉันทำตามความฝัน ฉันไม่คิดจะแต่งงานใหม่กับเค้าเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะฉันยังรักแม่นายอยู่ แต่ว่าเค้าขอร้องกับฉันว่า ขอแค่มีลูกกับเค้าจะได้มั้ย เค้าเป็นคนสุขภาพอ่อนแอ พอคลอดเจ้าโฉได้สักพัก เค้าก็จากไป โฉเองก็ไม่ได้มีความสุขมากไปกว่าที่นายคิดหรอกนะ ตลอดเวลาที่นายโตมาอย่างน้อยก็มีแม่คอยดูแล แต่โฉนะ ไม่มีแม่นะ ฉันเองก็ไม่ค่อยมีเวลาดูแล บางทีก็หายตัวไปหลายต่อหลายเดือน แต่เด็กคนนี้ก็ไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาเลย จะคงพยักหน้าและตั้งตาคอยฉันกลับมาทุกครั้ง ถ้านายคิดว่าตัวเองแย่ แล้วละก็ คงต้องอายน้องชายของนายหน่อยแล้วหล่ะ ที่ฉันจะพูดก็มีเท่านี้ นายกลับไปคิดเอาเองเถอะนะ
ยามะพียืนนิ่ง น้ำตาอาบแก้ม เค้าไม่คิดจะปาดน้ำตาทิ้ง คงปล่อยให้มันไหลออกมายังงั้น ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าความแค้นใจมันละลายไหลออกมาพร้อมกับน้ำตาหมดแล้วก็ไม่รู้

วันต่อมาโฉองท่าทางแข็งแรงขึ้นแล้ว ทุกคนต่างแห่กันมาเยี่ยมยกใหญ่ ส่งเสียงเอะอะ จนเตียงข้างเคียงหันมามองตามๆกัน
มาซากิ : นายจะกลับบ้านได้ยังอ่ะ
โฉอง : อืมๆได้แล้วหล่ะ วันนี้เลย หมอดูแผลแล้วบอกว่าปิดสนิทดี
คุซาโนะ : ว่าไปแล้ว ผ้าโผกหน้าแบบนี้ดูเก๋าดีแหะ เท่ห์อ่ะ
คาเมะ : (เอามือทุบหัวทีนึง)อยากมีบ้างมั้ยหล่ะ จะทำให้
คุซาโนะ : แหม่รุ่นพี่ก็ ผมพูดเล่นน่า
จุนโนะ : เฮ้ยจินนั่นมันของเยี่ยมนะ เอามากินเองได้ไง
จิน : ก็แหม่ ตั้งเยอะตั้งแยะ ไง โฉองมันกินไม่หมดหรอก
นากามารุ : นายนี่เห็นแก่กินชมัด (ว่าแล้วก็หยิบไปกินบ้าง)
โคคิ : อ้าวไอ้นี่ ว่าแต่เค้าตัวเองก็กินด้วยนะแหละ!!
โฉองได้แต่ขำพวกที่มาเยี่ยม จนลืมนึกถึงพี่ชายตัวเองไปเลย
โฉอง : เออ คือว่าผมมีเรื่องจะขอร้องทุกคนนะ ว่าอย่าไปต่อว่าพี่ผมเลยนะ มันเป็นอุบัติเหตุ แล้วผมก็ไม่เป็นอะไรมากด้วย
ทุกคนทำหน้าแบบไม่ค่อยพอใจ แต่ก็พยักหน้ารับ เพราะเจ้าตัวไม่ถือโทษคนอื่นก็คงไม่มีสิทธิ์ ขณะที่ทุกคนกำลังเฮฮากันอยู่ คุณป้ากับพ่อก็เข้ามาพอดี โฉองและทุกคนหันไปมองพร้อมกล่าวทักทาย ก่อนที่จะได้รับข่าวร้ายมากๆสำหรับเค้า

โฉอง : หมายความว่าไง ผมต้องย้ายไปอเมริกา ทำไมหล่ะฮะ
คุณป้า : ก็บริษัทคุณลุงเข้ามีคำสั่งด่วนนะสิจ๊ะ ที่นู้นนะมีรร.ดีๆ อนาคตที่ดี โฉเชื่อป้าเถอะไปกับป้าก็แล้วกันนะ
คนอื่นๆงงจนพูดไม่ออก ในใจเหมือนหายๆ เพราะกระทันหันเกินไป
โฉอง : ผมไม่อยากไปนี่ฮะ ผมขอพ่อไว้แล้วว่าผมอยากอยู่ที่ญี่ปุ่น ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้น
พ่อ : นั้นสิครับ ผมว่าให้โฉอยู่ที่นี่ น่าจะดีกว่า เค้าก็มีเพื่อนที่นี่ดีทุกๆคนเลยด้วย
คุณป้า : ไม่ได้หรอกด ฉันไม่ไว้ใจ โฉองขืนปล่อยไว้คนเดียวจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ แล้วนายก็ไม่ได้อยู่กับลูกสักเท่าไหร่ ฉันปล่อยไว้ไม่ได้หรอก ไม่ได้เด็ดขาด
พ่อพยายามพูดเท่าไหร่ ป้าก็เถียงหัวชนฝา ไม่ยอมท่าเดียว ทุกคนต่างช่วยกันขอร้อง ป้าก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เลย จนทุกคนจนปัญญา
โฉองรู้สึกเหมือนชีวิตดับมืดลงอีกครั้งปกติเค้าเคยชินกับการย้ายรร.เป็นว่าเล่นไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร ใช้ชีวิตแบบไร้แก่นสาร แต่ตั้งแต่เค้ามาอยู่ที่นี่ เข้าชมรม B-CLUB รู้จักกับ มาซากิ คุซาโนะ รุ่นพี่ KAT-TUN ท่านประธานทั้งสอง และอีกๆหลายคนใน B-CLUB ชีวิตเค้าก็ไม่เคยเงียบเหงา เหมือนมีแสงไฟคอยส่องทางตลอดเวลา แต่ตอนนี้มันกำลังจะดับวูบลง เค้าแทบทนไม่ได้ ………
คุณป้าไม่ยอมท่าเดียวยื่นคำขาดให้โฉองเตรียมตัวภายใน 2 อาทิตย์นี้ โฉองเงียบอึ้งพูดอะไรไม่ออก ทุกคนเองก็เศร้าไม่แพ้กัน แม้แต่พ่อช่วยพูดให้ก็ยังไม่สำเร็จ แล้วเค้าจะทำยังไรดี

โทมะเอาข่าวนี้มาบอกยามะพีที่ห้องเรียน ยามะพีมีสีหน้ากังวลขึ้นมาไม่น้อย แต่ก็แกล้งกลบเกลื่อน
ยามะพี : แล้วนายมาบอกฉันทำไม
โทมะ : นายไม่สงสารน้องชายนายบ้างรึไง เค้าไมอยากไปเท่าไหร่หรอกนะ
ยามะพี : แล้วไง ฉันจะไปช่วยไรได้ ไปห้ามป้าเค้างั้นเหรอ ตลกละมั้ง!!
โทมะ : นายเลิกปิดบัง ความรู้สึกตัวเองซะทีเถอะนะ ขอร้องเลย!! ถ้านายออกตัวว่าจะช่วยดูแลน้องนาย เค้าก็ไม่ต้อไปอเมริกาแล้วไง นายช่วยน้องแค่นี้ไม่ได้เหรอ หัดทำหน้าที่พี่ชายสักทีเถอะ
ยามะพีนิ่งไม่พูดอะไร ท่าทางกำลังคิดอะไรบางอย่างภายในใจ แต่ว่าไม่ทันไรโฉองก็หนีออกจากบ้านไป ทุกคนตกใจกันมาก ป้าเองก็ร้อนใจไม่น้อยที่หลานชายสุดที่รักมาหายตัวไป กลุ่ม B-CLUB ช่วยกันออกตามหาอย่างเต็มที่ พ่อเองก็ส่งข่าวไปบอกยามะพีด้วย
ยามะพีถึงท่าทางภายนอกจะไม่สนใจ แต่ก็ออกตามหาไปด้วย ในใจเค้าเป็นห่วงน้องชายที่สุด ทุกคนหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ ยามะพี ไม่รู้จะทำไงจึงยอมมารวมกลุ่มตามหากับพวก B-CLUB
ยามะพี : หมอนั้นมีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษมั้ย หรือชอบไปที่ไหนบ่อยๆบ้าง
มาซากิ : ทุกที่ก็ไปมาหมดแล้วนะฮะ ครบหมดแล้วจริงๆ
คุซาโนะ : ใช่ๆไม่ว่าที่ไหนที่หมอนั้นไปกับเราก็ไปมาหมดแล้ว
คาเมะ : ปกติเจ้านั้นก็ไม่ไปเที่ยวเตร่ที่ไหนอยู่แล้ว
อูเอดะ : ออกจะเก็บตัวขนาดนั้น คงไม่มีที่ไปเท่าไหร่หรอกมั้ง
นากามารุ : โอ้ยนึกไม่ออกแล้วนะ คิดว่าไปดูทั่วแล้วแหละ
จุนโนะ : ที่พิเศษๆก็ไม่มีนี่เนอะ
โคคิ : เฮ้ย แล้วมันไปอยู่ที่ไหน วะ มีที่ไหนที่ยังไม่ได้ไปอีกมั้ย
จิน : ที่ชมรมไง เรายังไม่ได้ไปที่ชมรม
โอ้โห!! จิน นายช่างเป็นคนที่นึกออกในวินาทีสุดท้ายจริงๆนะเนี้ย!! แล้วทุกคนก็เจอโฉองที่ห้องใต้ดินของอาคารชมรมจริงๆ โฉองกำลังนั่งดู เครื่องฉายหนังฉายวีดีโอตอนที่ทุกคนไปเที่ยวเล่นทัศนศึกษาที่เกียวโต
โฉอง : ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงนะฮะ ผมแค่เห็นว่าต้องจากกันไปแล้ว กลัวจะจำหน้าทุกคนไม่ถนัด ก็เลยเข้ามาเปิดวีดีโอดู เพื่อให้สมองมันซึมซาบภาพทุกๆคนเอาไว้
พูดมาถึงตรงนี้น้ำตาโฉองก็ไหล เป็นครั้งแรกที่ทุกคนเห็นน้ำตาโฉอง มาซากิกับคุซาโนะที่ร้องตั้งแต่แรกก็พากันเข้ามากอดโฉองเอาไว้ ทุกคนน้ำตาซึมไปตามๆกัน ยามะพีที่ยืนดูน้องชายไม่พูดอะไร แต่ก็รู้สึกซาบซึ้งกับมิตรภาพของทุกคนที่นี่ โฉองโชคดีจริงๆที่ได้เจอคนพวกนี้
โฉองกลับไปหาคุณป้าโดยมีพวกเพื่อนๆและรุ่นพี่มาส่งด้วย รวมทั้งยามะพี โฉองมองพี่ชายนิดหน่อยแล้วยิ้ม
โฉอง : แย่จังเลยนะฮะ ได้เจอกันแป๊บเดียวก็ต้องจากกัน แล้ว แต่ผมว่าพี่คงจะดีใจ
ป้ากำลังจะพาโฉองเข้าบ้าน พ่อได้แต่มองลูกชายดั้วยความสงสารที่ต้องจากเพื่อนๆไปยามะพีคว้ามือน้องชายเอาไว้
ยามะพี : เดี๋ยวเดะ นายอยากอยู่ที่นี่มากใช่มั้ย แต่ว่านายต้องทนอยู่กับฉันหน่อยนะ
โฉองหน้าตางงๆ ยังไม่ทันพูดอะไร ยามะพีก็ดึงเค้ามาแอบไว้ข้างหลัง คนอื่นๆก็งงไม่แพ้กันคุณป้าถึงกับโวยวาย
คุณป้า : นี่เธอจะทำอะไรนะ ส่งตัวโฉกลับมานี่นะ
ยามะพี : คุณป้าครับ ถึงผมจะเป็นหลานนอกคอกของคุณป้า แต่ว่า ผมก็เป็นพี่ชายเพียงคนเดียวของเจ้าหมอนี่กรุณาให้หมอนี่อยู่กับผมที่นี่เถอะนะครับ ผมจะดูแลเจ้าหมอนี่เอง
ทุกคนช็อคจนอ้าปากค้าง พ่อเองถึงกับยิ้มออกมา โฉองเองก็เหมือนกันอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ยามะพีจับมือเค้าไว้แน่น
คุณป้า : จะบ้าไปกันใหญ่ ก็เธอไม่ใช่เหรอที่ทำให้เค้าเป็นแผลขนาดนั้นดูสิตอนนี้ก็ยังไม่หายดีเลย ฉันจะยอมให้……..
ยังไม่ทันพูดจบยามะพีก็เดินเข้ามาใกล้ท่าทางน่ากลัว ทุกคนกลัวยามะพีจะทำร้ายคุณป้าทำท่าจะร้องห้ามแต่ปรากฎว่ายามะพีก้มลงคุกเข่าให้คุณป้าพร้อมตะโกนเสียงดังอย่างหนักแน่น
ยามะพี : ขอความกรุณาด้วยนะครับ ผมจะรับผิดชอบหน้าที่พี่ชายให้สุดความสามารถ
คุณป้าอึ้งพูดอะไรไม่ออก ถอนหายใจออกมาพลางพูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
คุณป้า : ตามใจๆ พวกเธอ 3 คนพ่อลูกทำฉันปวดหัวไปหมดแล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ!!
เป็นอันตกลงทุกคนตะโกนไชโยดีใจยกใหญ่ โฉองยิ้มออกมา เค้ารู้สึกว่ามือยามะพีที่จับมือเค้าไว้สั่นเล็กน้อย แต่รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ก่อนที่คุณป้าจะไปกวดขันให้ยามะพีหาบ้านเช่าหลังใหม่ที่มีพื้นที่พอเหมาะโดยจะช่วยจ่ายค่าเช่าให้ ส่วนพ่อไม่ทันไรก็จะไปทำข่าวสงครามที่ตะวันออกกลางอีกแล้ว พี่น้องสองคนได้แต่โบกมือลาพ่อตามระเบียบ
การย้ายมาอยู่กับพี่ชาย ทำให้โฉองรู้จักคำว่าศึกสายเลือดเป็นครั้งแรก การมีพี่น้องนี่ต้องเปลืองแรงสู้รบกันไม่น้อยเพราะทั้งคู่หัวแข็งพอๆกัน แต่ว่ามันกลับทำให้เค้ามีความสุขอย่างประหลาด
ยามะพี : วันนี้ซุปเปอร์ข้างบ้านมีลดราคานี่นา (พูดพลางเปิดแผ่นโฆษณาไปมาอย่างละเอียด)
โฉอง : ทำเป็นแม่บ้านไปได้นายนี่
ยามะพี : ไอ้คิ้วแหว่ง บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกพี่ไม่ฟังเลยไง
โฉอง : ไม่ได้แหว่งสักหน่อย มันกำลังขึ้นน่ะเข้าใจมั้ย
ยามะพี : ไมไม่เอาพลาสเตอร์ปิดไว้อ่ะ ทุเรศจะตาย (ว่าแล้วก็หามาแปะให้น้องน่ารักน่าเอ็นดูจัง!)
โฉอง : วันนั้น พี่ไมไปกับพวกรุ่นพี่ KAT-TUN ได้อ่ะ ตอนแรกทำท่าจะตีกันจะแย่
ยามะพี : ก็เพราะนายนะแหละไปอยู่ชมรมบ้าอะไรก็ไม่รู้!! เจ้าพวกนั้นจุ้นจะตายไป วันย้ายบ้านก็แห่กันมา คิดว่าจะช่วย ที่ไหนได้มาก่อแต่ปัญหา แต่ว่าพวกมันก็สนุกดี ก็น่าคบดี
โฉอง : หมาป่าผู้โดเดี่ยว มีเพื่อนเป็นฝูงหมาบ้าก็ไม่เลว(ยิ้ม)
ยามะพี : พูดจาไม่น่ารักเลยนะนายอ่ะ (เอากำปั้นบี้แก้มน้องทันที)
โฉองดิ้นจนหลุด กำลังเปิดตู้รองเท้าเพื่อจะเปลี่ยนรองเท้า ยามะพีแกล้งน้องเสร็จก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเปิดตู้รองเท้าออกมาบ้าง
ยามะพี : นี่มันอะไร? ใครมาแปะใบอะไรบ้ารึป่าว
ใบประทับตรารร.สีขาวสะอาดเด่นตระหง่านอยู่ที่ตู้รองเท้าของยามะพี ยามะพีทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก โฉองหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
โฉอง : ยินดีต้อนรับสู่ B-CLUB ครับ!!!!

THE END