|
ทาเคอุจิ ยูโกะ (นางเอกสาวข้าวห่อไข่ไง)ลุกจากที่นอน ด้วยอาการงัวเงียเป็นที่สุด
เธอขยี้หัวตัวเองไปมา แล้วหันไปรอบๆ เอ๋!! ใครนอนอยู่ข้างๆกันนะ!!
หนุ่มน้อยผมสีน้ำตาลเข้มหลับอย่างเป็นสุขอยู่บนเตียง แสงแดดอ่อนๆยามเช้าทอดผ่านมาที่ตัวเค้า
ทำให้เห็นใบหน้ายามหลับช่างไร้เดียงสาน่ารักจริงๆ ยูโกะเพ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย
เอามือตบหน้าตัวเองไปมาเพื่อพิสูจน์ว่านี่ฝันหรือเรื่องจริง
อ๊า!!!!!!!!!
..
ซึบาสะสะดุ้งตื่นสุดตัว เกิดอะไรขึ้นเนี้ย!! ยังไม่ทันตื่นเต็มตาหรือพูดอะไรด้วยซ้ำ
ผลั่ก!! เสียงลูกถีบของยูโกะ ตึง!! เสียงซึบาสะตกเตียงพร้อมกลิ้งโคโร่
ซึบาสะเจ็บจนพูดไม่ออก ได้แต่เอามือกุมหลังตรงที่โดนถีบนอนคุดคู้อยู่ที่พื้น
ยูโกะ : นี่!!! นายเข้ามาในห้องฉันตอนไหน ทำไมมานอนบนเตียงฉัน (พูดหน้าตาตื่น)
ซึบาสะ : คุณยูโกะนะแหละ !! นี่มันห้องผมนะ โอ้ย!!
ยูโกะ : อ้าย!!! นายทำอะไรฉันรึป่าวเนี้ย!! (ไม่ฟังกันเลย ว่าแล้วก็เปิดผ้าห่ม
สำรวจตัวเอง)เฮ้อ!! ค่อยยังชั่ว กางเกงในยังใส่อยู่ แล้วฉันมาอยู่ห้องนายได้ไง
บอกมานะ
ซึบาสะ : (ลุกได้แล้วนั่งคุกเข่าที่พื้น)ผมจะรู้มั้ยอ่ะ คงเหมือนเดิมแหละ
คุณยูโกะละเมอตอนไปเข้าห้องน้ำ แล้วมาเข้าห้องผมอีกนะสิ
ยูโกะ : (เอามือปิดปาก)อุ้ย!! ฉันขอโทษ!! ที่ถีบไปเจ็บป่าวอ่ะ
ซึบาสะ : เจ็บดิครับ ถ้าไม่เป็นคุณยูโกะละก็คงถีบกลับไปแล้ว!!
ยูโกะ : นายนะแหละที่ไม่ดีเองนะ ทำไมนอนไม่ล็อคห้องหล่ะ !!
ซึบาสะ : (ทำตาโต) อะไรกัน นั่นน่ะ น่าจะเป็นคุณยูโกะต่างหากนะ ผมเป็นผู้ชายล็อคไม่ล็อคก็ไม่เป็นไรหรอกน่า
ยูโกะ : เป็นสิ !! มันอันตรายสำหรับฉันนะรู้มั้ย ฉันชอบนอนละเมอ เกิดฉันทำอะไรนายขึ้นมาจะทำไง
ซึบาสะ : คุณยูโกะนั้นมันเป็นคำพูดของผู้ชาย พูดกับผู้หญิงนะครับ ผมว่าอย่างคุณยูโกะน่ะ
ไม่มีเรื่องอย่างงั้นๆ(หน้าแดงนิดๆ)กับผมหรอก มีแต่ใช้กำลังซ้อมผมซะมากกว่า
ยูโกะทำหน้าบู้เอามือตบกระโหลกซึบาสะอย่างแรง(โหดจัง!!)
ยูโกะ : นายนี่พูดจาไม่น่ารักเลยนะ นี่ๆไปทำข้าวเช้าให้ทีสิ ชักหิวแล้วนะ
ซึบาสะบ่นอุบอิบแต่ก็ยอมไปทำให้โดยดี ซึบาสะในชุดนอนแบบง่ายๆ เสื้อยืดขาวกับกางเกงวอร์ม
สวมผ้ากันเปื้อนสีดำ ดูน่ารักเหมือนพ่อบ้านน้อยๆ กำลังทอดไข่กับแฮม พร้อมชงกาแฟให้สำหรับยูโกะ
(น่าอิจฉาจริงๆ)ยูโกะที่เพิ่งล้างหน้ามาเสร็จ เดินไปที่เครื่องแฟกซ์มุมห้อง
มีแฟกซ์จากอเมริกามาถึงนี่นา
ซึบาสะเอาข้าวเช้าพร้อมกาแฟมาเสริฟ เห็นยูโกะกำลังอ่านแฟกซ์หน้าตาเคร่งเครียดรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีซะแร้ว
ยูโกะอ่านจบก็มองซึบาสะที่นั่งโต๊ะตรงข้ามตาแป๋วแหวว
ยูโกะ : ซึบาสะคุง ที่ผ่านมาเนี้ยฉันช่วยเหลือซึบาสะคุงมาตลอดเลยใช่มั้ย
ซึบาสะพยักหน้า ความจริงซึบาสะกับยูโกะไม่ได้มีอะไรต่อกันเลย ไม่ได้เป็นพี่น้องญาติ
หรือว่าแฟน เป็นเพียงคนรู้จักเท่านั้น แต่ซึบาสะมีปัญหาทางการเงิน ยูโกะจึงชวนให้มาอยู่ที่อพาทเมนท์ของเธอ
โดยหารค่าเช่ากันคนละครึ่ง แต่ว่ายูโกะมีธุรกิจรร้านอาหารที่อเมริกา จึงไม่ค่อยอยู่เท่าไหร่นานๆทีจะกลับมาญี่ปุ่นสักครั้ง
แต่ก็ยืนยันจะช่วยจ่ายค่าห้อง ซึบาสะรู้สึกว่าเอาเปรียบยูโกะจะไม่ยอมหลายครั้ง
แต่ยูโกะก็ไม่ยอมเหมือนกัน บอกว่าซึบาสะมีปัญหาเรื่องเงิน ให้รับความช่วยเหลือของเธอไปเถอะ
เพราะว่าบ้านเธอรวย ซึบาสะจึงยินยอมและให้ความสำคัญกับยูโกะเหมือนผู้มีพระคุณ
ยูโกะ : ฉันไม่เคยขอร้องอะไรซึบาสะคุงมาก่อนเลยใช่มั้ย
ซึบาสะพยักหน้า ท่าทางกระตื้อลือล้นขึ้นมา
ซึบาสะ : คุณยูโกะจะให้ผมช่วยอะไรบอกมาได้เลย ผมยินดีทำทุกอย่าง
ยูโกะ : ขอบคุณมากๆ เลยนะ !! ซึบาสะคุงนี่น่ารักจริงๆเลย ช่วยปลอมตัวเป็นฉันให้ทีสิ!!
(ยิ้มหวาน)
ซึบาสะ : (ยิ้มหวานตอบ)อ้า!! ได้สิ
แล้วก็นิ่งไปสักครู่
ซึบาสะ : เฮ้ย!! (เพิ่งรู้สึกตัว) จะบ้ารึไง คุณยูโกะเป็นผู้หญิงผมน่ะเป็นผู้ชาย
จะปลอมได้ไง อย่าล้อผมเล่นได้มั้ย
ยูโกะ : โธ่เอ้ยก็มันจำเป็นนี่นา ฉันไม่มีใครที่พึ่งได้ที่ญี่ปุ่นแล้วนะนอกจากนายน่ะ
ขอร้องหล่ะ (ยกมือไหว้)
ซึบาสะ : (ทำหน้าลำบากใจสุดๆ) คุณยูโกะ ดูหน้าผมหน่อยสิ เหมือนผู้หญิงตรงไหนกัน
ผมทำไม่ได้หรอก
ยูโกะ : (เอามือจับหน้าซึบาสะ บิดไปมา)ทำไมอ่ะ หน้านายยังสวยกว่าผู้หญิงบางคนอีกนะ
จริงๆ
ซึบาสะ : (ทำหน้าลำบากใจมากขึ้น)ถึงงั้นก็ แล้วให้ผมเป็นคุณยูโกะก็เถอะ
เราเหมือนกันตรงไหน เค้าสักนิดก็ไม่มี คุณยูโกะออกจะสวยน่ะ
ยูโกะ : ซึบาสะก็หล่อน่ะ นี่ไงผมเราเหมือนกันเปะเลย ซึบาสะคุงก็อย่าไปตัดผมให้สั้นกว่านี้หล่ะ
(เอามือขยี้หัวซึ)
ซึบาสะ : (ซึบาสะจับมือยูโกะออก ทำหน้าเหนื่อยใจ)คุณยูโกะ ก็อย่าพูดอะไรเป็นเล่นได้มั้ยครับ
เรื่องอื่นผมช่วยได้อยู่แล้ว ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องนึงเถอะครับ
ยูโกะทำหน้าเศร้า แล้วก็เอามือกุมหน้าร้องไห้โฮๆออกมาซึบาสะตกใจ
ยูโกะ : คนใจร้าย ไหนว่าจะช่วยทุกเรื่อง นายลืมที่ฉันช่วยนายมาตลอดไปแล้ว
ซึบาสะ : (ท่าทางตื่นๆ) คุณยูโกะ ไม่เอานะครับ อย่าร้องไห้ สิ !!
ยูโกะ : (ร้องเสียงดังไปใหญ่) ไม่ยอมช่วยฉัน ฉันตายซะดีกว่า ฮือๆ!!
ซึบาสะ : อ้า!! ครับๆก็ได้ๆ ผมจะช่วยปลอมให้ก็ได้ครับ!!
ยูโกะ : (ยังเอามือกุมหน้าอยู่)จริงๆนะสัญญานะ!!
ซึบาสะ : (หน้ามุ้ยๆ)ครับๆ สัญญา!! (ผู้ชายย่อมพ่ายแพ้น้ำตาของผู้หญิง)
ยูโกะเอามืออกหน้าตาสดใส อ้าวแกล้งร้องไห้หรอกเหรอ ซึบาสะโดนหลอกอีกแล้ว
อึ้งจนพูดไม่ออก
ยูโกะ : ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ (ว่าแล้วก็หอมแก้มซึบาสะไปหนึ่งที)
ซึบาสะแอบดีใจนิดๆไม่ได้ ถึงจะรู้ว่าโดนหลอกก็เถอะ แล้วแกล้งทำเป็นหน้าบึ้งๆ
ซึบาสะ : แล้วจะให้ผมปลอมไปทำอะไรหล่ะครับ
ยูโกะ : ปลอมไปรับมรดกให้ทีนะ
ซึบาสะ : (หน้าซีด)ทำไมเรื่องแค่นี้ไม่ไปทำเองหล่ะครับ ให้ผมปลอมไปเดี๋ยวก็ซวยแย่หรอก
ถ้าถูกจับได้มันผิดกฎหมายนะครับ ผมก็โดนจับส่งตำรวจพอดี
ยูโกะ : ก็ฉันอ่ะ ต้องกลับไปดูแลร้านที่อเมกานี่นา นายน่ะอยู่ที่ญี่ปุ่นตลอด
ก็เหมาะที่สุด
ซึบาสะ : (ทำหน้างงๆ)หมายความว่าไง รับมรดกกินระยะเวลานานมากเหรอครับ
ยูโกะ : มรดกของคุณตาน่ะ เป็นหอพักจ๊ะ แล้วแบบว่า คุณตาอ่ะไม่ค่อยถูกกับคุณพ่อใช่มะ
ฉันยังไม่คิดเลยว่าคุณตาจะยกมรดกให้น่ะ แต่คุณตามีข้อแม้ว่าจะต้องให้ฉันไปอยู่ดูแลหอพักเป็นเวลา
1 ปีน่ะ ถึงจะรับกรรมสิทธิ์หอพักได้อย่างสมบูรณ์
ซึบาสะ : อืมๆ ต้องไปดูแลก่อนปีนึงเหรอครับเนี้ย อืมๆ เฮ้ย!! จะบ้ารึไง!!
ผมต้องปลอมเป็นคุณยูโกะตั้งปี มันนานไปแล้วนะครับ ถ้าแค่วัน 2 วันผมก็ตายแล้ว
นี่เป็นปีเลยนะ!!
ยุโกะ : (จ้องตาเขม็ง)นายสัญญา แล้วนะ ที่สำคัญหอพักนั้น เป็นหอพักชาย
จะให้ฉันไปอยู่ท่ามกลางผู้ชาย นายไม่เป็นห่วงฉันรึไง คนใจร้าย
ซึบาสะ อ้ำอึ้ง พูดไม่ออกก็สัญญาไปแล้วด้วย ที่สำคัญพอรู้ว่าเป็นหอชายก็ไม่อยากให้ยูโกะไป(ออกจะหวงนะ)เพราะปกติก็ไม่ค่อยระวังตัวอยู่ด้วย
ถ้าเป็นผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่เค้าคงอันตรายแน่ๆ
ซึบาสะ : ไอ้ได้มันก็ได้อ่ะแหละครับ แต่ว่าผมไม่รู้จักคนที่บ้านยูโกะสักคน
แล้วเค้าจะไม่สงสัยผมแย่เหรอ แล้วเค้าจะไม่รู้เลยเหรอว่าผมไม่ใช่ยูโกะอ่ะ
ยูโกะ : โอ้ย!! สบายใจได้เลย เพราะว่าคุณตาไม่ถูกกับคุณพ่อ ฉันน่ะไม่เคยไปหาญาติทางฝ่ายแม่มาตั้ง10กว่าปีแล้ว
ฉันยังจำไม่ได้เลยว่าหน้าตาเป็นไงกันบ้าง เท่าที่ดูเนี้ย รู้สึกว่าคุณตาจะเสียแล้วด้วย
เหลือแค่คุณยายที่ดูแลหอ ซึ่งท่านก็แก่มากๆจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ ที่สำคัญไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำว่าฉันเคยกลับมาญี่ปุ่น
เค้าน่ะคิดกันแต่ว่า ฉันอยู่ที่อเมริกาตลอด เนี้ยขนาดพินัยกรรมนี่ยังส่งไปที่อเมกาเลย
เค้าก็ส่งกลับมาให้ฉันที่นี่
ซึบาสะ : ความจริงคุณยูโกะ ก็มีเวลาว่างมาเที่ยวเล่นที่ญี่ปุ่นนี่นา ที่ร้านก็มีคนดูแล
ทำไมต้องมาให้ผมไปแทนด้วยก็ไม่รู้
ยูโกะแอบคิดในใจ เธอรู้ดีว่าคุณยายเข้มงวดขนาดไหน ถ้าเธอไปอยู่ด้วยคงถูกตัดสิทธิ์เสรีภาพแน่ๆ
อยากไปเที่ยวเล่นก็คงไม่ได้ ในใจก็สงสารซึบาสะที่ต้องไปรับชะตากรรมแทน
แต่ว่า เธอก็ทนไม่ได้เหมือนกันนี่นา
ยูโกะ : ก็ฉันกลัวพวกเด็กผู้ชายที่หอนี่นา(หาข้ออ้าง) แล้วก็นะซึบาสะคุงอยากจะทำงานที่คอนวิเนี่ยนสโตวร์
ไปจนตายเหรอ ถ้ายอมไปแทนฉันน่ะ รายได้ของหอตลอด1ปีฉันยกให้นายไปเลย แล้วนายก็เอาเวลาว่างๆไปเรียนทำอาหารก็ได้นะ
เสร็จแล้วฉันจะรับนายไปเป็นเชฟที่ร้านไงหล่ะ
ซึบาสะที่มีความฝังใจในการทำอาหารและใฝ่ฝันจะเปิดร้านเป็นเชฟได้ฟังข้อเสนอก็
ใจชื้นขึ้นมาไหนๆได้ตอบแทนบุญคุณยูโกะแล้วยังได้ทำตามความฝันอีกด้วย
ซึบาสะ : ครับๆตกลงครับ แต่ผมไม่รู้ว่าเค้าจะเชื่อผมรึป่าวนะครับ ผมจะพยายามก็แล้วกัน
ยูโกะ : อ้า ดีเลย!! งั้นเราไปกันเถอะ
ซึบาสะ : ไปไหนอ่ะครับ ต้องไปตอนนี้เลยเหรอครับ
ยูโกะ : ไม่ใช่ไปร้านเสริมสวยไง นายน่ะ หนวดเคราเฟิ้มเชียวหน้าก็นะ กร้าน
เชียว ฉันจะทำให้นายดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นไง
ซึบาสะอ้าปากค้างแต่ก็ถอนตัวไม่ทันซะแล้ว!!
ช่าง : ปกติก็โกนหนวดเกลี้ยงดีนี่คะ
ซึบาสะ : อ๊ะครับๆ ผมโกนหนวดทุกวัน
ยูโกะ : ช่วยกำจัดแบบถาวรได้มั้ยคะ
ซึบาสะ : (รีบสะดุ้งขึ้นมา จากเก้าอี้ร้านเสริมสวย)คุณยูโกะ ไม่ได้น่ะ
นี่มันหน้าผมมาทำแบบนี้ได้ไง เกิดผมอยากไว้หนวดขึ้นมาก็แย่นะสิ
ยูโกะ : โธ่เอ้ย ก็เป็นผู้หญิงมีหนวดขึ้นมาก็แปลกประหลาดนะสิ แล้วนายน่ะ
แค่วันเดียวก็เริ่มขึ้นแล้วนะ
ช่างเริ่มงง มองหน้าทั้ง 2 คน
ซึบาสะ : มีอะไรที่มันแบบไม่ถาวรได้มั้ย ครับ แบบได้นานหน่อย แต่ว่ายังงอกได้อีกนะครับ
ช่าง : คะ มีแบบ3เดือนก็มีคะ แบบ 3เดือนทำทีอ่ะคะ
ซึบาสะ : ครับผมเอาแบบนี้ดีกว่า งอกใหม่แน่นะครับ!!
ช่างพยักหน้างง ยูโกะบ่นอุบอิบ
ยูโกะ : นี่ แล้วอย่าลืมมาทำทุก3 เดือนหล่ะ!! เออ จริงด้วยช่วยกันคิ้วนวดหน้าด้วยนะคะ
ซึบาสะ : หา!! ต้องทำอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ
ยูโกะ : ใช่หน้านายจะได้ดูน่ารักไงหล่ะ (ว่าแล้วก็ก้มลงถลกขากางเกงซึขึ้น)อ้าย!!
ขนหน้าแข้ง
เพียบเลยนะ ช่วยจัดการด้วยนะคะ!!
ซึบาสะ : (เอามือปัดๆ)ได้ที่ไหนเล่า ให้ตายผมก็ไม่ให้โกนทิ้งหรอกนะ ผมจะใส่ขายาวตลอดก็แล้วกัน
ยูโกะ : ไม่ได้นะ แล้วเวลาใส่กระโปรงหล่ะ!!
ซึบาสะ : ผมบอกไว้ก่อนเลยนะ ถึงไงผมก็จะไม่ใส่กระโปรงเด็ดขาด เป็นผู้หญิงใส่กางเกงตลอดก็ได้เน่
ทีนี้ช่างหันมามอง เริ่มไม่วางใจ2 คนนี้แล้ว
ยูโกะ : ไม่มีอะไรหรอกคะ (ยิ้ม) ก็ได้ตามใจนายนะ แต่ไงต้องใส่บรานะ เป็นผู้หญิงไงก็ต้องมีหน้าอก
ซึบาสะหน้าเครียด แต่ก็พยักหน้าหงึกๆไป เฮ้อทำไมอยู่ดีๆต้องมาดำรงชีวิตที่ยุ่งยากแบบนี้ตั้งปีนึงเชียวเหรอ
แค่คิดก็ปวดหัว จนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีทุกอย่างก็ทำเสร็จเรียบร้อย ตกใจมากรีบเช็คขนหน้าแข้งก่อนเลย
ค่อยยังชั่วยังอยู่ครบ พอส่งกระจกก็แทบไม่เชื่อหน้าตัวเอง ยูโกะที่อยู่ข้างๆยิ้มออกมา
ยูโกะ : เป็นไงบ้างดูน่ารักขึ้นเชียวนะ ห้ามตัดผมสั้นกว่านี้นะ ดูๆไปนายก็เหมือนผู้หญิงแล้ว
ซึบาสะ : ผู้ชายไม่ดีใจหรอกนะครับที่มีคนชมว่าเหมือนผู้หญิงนะ
พูดจบก็เอามือจับหน้าตัวเอง ที่ตอนนี้ดูขาวๆนิ่มๆ คิ้วกันได้รูปทำให้หน้าดูสวยขึ้นกว่าเดิม
ขนตาทีท่าทางจะถูกจัดแต่งก็ทำให้ตาหวานขึ้น จะว่าไปแล้วหล่อเพอร์เฟ็กซ์เลยนะเนี้ย
ยูโกะ : (เข้ามากอดแขนเอาไว้) แต่จะว่าไปก็หล่ออ่ะ ยังกับหนุ่มหน้าสวยแนะ
ชักหลงแล้วนะเนี้ย
ซึบาสะรู้ดีว่ายูโกะพูดเล่นๆแค่นั้น ยังไงเค้าสำหรับเธอก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเพื่อนหรือพี่น้อง
แต่ก็อดดีใจกับคำชมไม่ได้ ยูโกะยิ้มอย่างไร้เดียงสา ช่างไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะยูโกะเนี้ย!!
วันต่อมายูโกะช่วยจัดข้าวของลงกระเป๋าเดินทางของเธอเอง สอนวิธีการใส่บรา
ซึ่งซึบาสะมีทีท่าอายๆซะกว่ายูโกะอีก เสื้อผ้าส่วนใหญ่ก็เป็นเสื้อผ้าผู้ชายยูโกะก็ทำใจ
หวังว่าคงไม่มีใครสงสัยหรอกนะ แล้วก็กำชับเรื่องการพูดว่าให้ทำเสียงเล็กๆลงหน่อย
อย่าเผลอทำเสียงใหญ่ๆ แล้วที่สำคัญกำชับให้พยายามรักษาความลับให้ได้ภายใน1
ปี เพื่อที่หอพักจะได้เป็นสิทธิ์ของเธออย่างสมบูรณ์
ซึบาสะ : จริงๆคุณยูโกะก็มีสมบัติตั้งเยอะ ที่อเมกาก็มีร้านอาหารตั้งหลายที่แล้ว
ไม่เห็นต้องสนใจมรดกที่นี่เลยนะฮะ
ยูโกะ : นายนี่จนแล้วหยิ่งอีกนะ อย่าดูถูกของสิ ฉันน่ะเป็นคนงกจ๊ะ แล้วที่สำคัญมันก็เป็นกาพิสูจน์ด้วยให้คุณยายเห็นในตัวฉัน
ซึบาสะ : พิสูจน์ตรงไหน ใช้ผมไปแท้ๆ
ยูโกะหมั่นไส้เอามือตบหน้าซึบาสะไปมาเป็นการแกล้ง (แต่เจ็บจริงนะเนี้ย)
ยูโกะ : ยังไงก็พยายามเพื่อฉันด้วยนะ
ซึบาสะ : อืม (หน้าตาไม่ค่อยมั่นใจ)
วันรุ่งขึ้นยูโกะขับรถมาส่งซึบาสะที่สนามบิน ทำทีเป็นว่าเพิ่งมาจากอเมกา
ซึบาสะ ทำหน้าเมื่อยๆ ยูโกะมองดูสภาพซึบาสะ ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ตามปกติมีแจ็คเกตตัวนอกคลุมรองเท้าผ้าใบ
พอทนได้นะดูเหมือนผู้หญิงห้าวๆไงหล่ะ
ยูโกะ : (เอาแว่นตาดำส่งให้ซึบาสะสวม แล้วตัวเองก็สวมอีกอัน) เอาเป็นว่าฉันจะแอบดูอยู่มุมโน้น
แล้วพอนายไปฉันก็จะกลับอเมกาเลยนะจ๊ะ
ซึบาสะพยักหน้าแบบขอไปที ยูโกะยิ้มเอามือตีไหล่ 2-3 ทีก่อนไปแอบซุ่ม ซึบาสะนั่งบนกระเป๋าเดินทางท่าทางเบื่อโลกเต็มที่
แล้วก็มีเสียงนึงเรียก ยูโกะจัง!! ซึบาสะนั่งนิ่งไม่ขยับ ลืมไปแล้วรึไงว่าตอนนี้นายเป็นยูโกะอยู่นะ
ยูโกะจัง!! เสียงดังมากจนซึบาสะได้สติ หันไปมองคนเรียก ก็ได้แต่ทำหน้าเหรอหรา
CHEPTER 1 END
TO BE CONTINUTE
|
