|
คนเรียกสีหน้าแปลกใจนิดหน่อย ที่ได้เห็นยูโกะหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาร่วม10
ปี ใบหน้าคนเรียกดูมีความสงสัยแอบแฝงอยู่ไม่น้อย สายตาดูเหมือนจะจับผิดลึกๆ
ทักกี้ : สวัสดี ยูโกะจังใช่มั้ย!!
ซึบาสะ : อ้า
อืมๆ
ทักกี้ : ดูเปลี่ยนไปมากเลยนะ ถ้าไม่ดูชื่อที่แปะที่กระเป๋าเดินทางคงไม่รู้เลยว่าเป็นยูโกะ
ซึบาสะเหงื่อซึม หมอนี่เป็นใครทำไมรู้จักยูโกะ ตอนนี้อยากบีบคอยูโกะนักไหนบอกว่าไม่มีใครจำได้ไงหล่ะ
แม่คุณก่อปัญหาอีกแล้ว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ซึบาสะ : อ้า โทดนะจ๊ะ ขอคุยโทรศัพท์แป๊บนึง
ทักกี้พยักหน้า ซึบาสะรีบหันหลังให้ทันที คนโทรมายูโกะนั้นเอง
ยูโกะ : เป็นไง ไปได้สวยมั้ย
ซึบาสะ : คุณยูโกะ ใครก็ไม่รู้มารับท่าทางจำยูโกะได้ด้วย เป็นผู้ชายอายุเท่าๆผมน่ะ
ยูโกะ : บ้าใคร? ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน ที่นั้น มีแต่น้องชายฉันที่เล่าให้นายฟังเท่านั้นแหละ
แค่นี้นะ เครื่องจะขึ้นแล้ว
ซึบาสะ : เฮ้ย!! ขึ้นเครื่องแล้วเหรอ ไหนว่าจะรอจน
..
สายตัดไปแล้วทำไมมาทิ้งกันกลางอากาศแบบนี้หล่ะ คิดแล้วก็แค้นใจนัก เอามือปาดเหงื่อหันมายิ้มให้ทักกี้
ท่าทางจะดูโตกว่าน้องชายที่บอกไว้แต่ก็เสี่ยงทักออกไป
ซึบาสะ : จุนโนะเหรอ?
ทักกี้ : ไม่ใช่ครับ นี่ยูโกะจังจำไม่ได้เลยเหรอ
ซึบาสะหน้าถอดสี แต่ยังฝืนยิ้มอยู่ จะทำไงดีวะเนี้ย
ทักกี้ : ช่างมันเถอะ จุนโนะรออยู่ที่บ้าน คุณยายให้ผมมารับ ไปกันเถอะครับ
(ว่าแล้วก็คว้ากระเป๋าไป)
ซึบาสะ : อ๊ะไม่ต้อง ฉันถือเอง(เผลอหลุดเสียงผู้ชายออกไป)อุ้ย ฉันถือเองก็ได้จ๊ะ
ทักกี้หันมามอง ทำหน้าสงสัย(อีกแระ)
ทักกี้ : ไม่คิดว่ายูโกะจะดูแมนขนาดนี้
ซึบาสะ : (หน้าซีดทันที)ดูแมนมากเหรอจ๊ะ
ทักกี้ : อ้าขอโทษครับ ไม่สมควรพูดแบบนี้กับผู้หญิงเลย แค่ไม่ตรงกับที่คิดนิดหน่อย
ตอนเด็กๆก็ดูห้าวๆแบบนี้แหละ คิดว่าโตมาจะเป็นผู้หญิงมากขึ้น แต่ก็ยังเหมือนเดิม
ไปกันเถอะครับ (พูดแล้วเปิดประตูรถให้)
ซึบาสะโล่งอก คิดว่าจะถูกจับได้ โชคดีโดยแท้ที่ยูโกะเป็นคนห้าวๆเหมือนเด็กผู้ชายมาแต่ไหนแต่ไรระหว่างทางที่ไปทั้งคู่เงียบไม่พูดอะไรกันเลย
ทักกี้มีท่าทางครุ่นคิดตลอดเวลา ส่วนซึบาสะก็ไม่กล้าพูดกลัวจะหลุดแมนออกมาอีก
ระยะทางก่อนถึงหอพักรายล้อมไปด้วยรร.มิน่าหล่ะกิจการหอพักถึงอยู่ได้ดีขนาดนี้
พอถึงหอซึบาสะถึงกับอึ้งไปเลย เป็นหอพักที่ดูดีมากๆ มีบริเวณกว้างขวาง
มีสระว่ายน้ำอีกด้วย มิน่ายูโกะถึงไม่ยอมให้หลุดมือ แถมเป็นพื้นที่ใจกลางเมืองแบบนี้
ปล่อยไว้เฉยๆก็มีมูลค่าไม่ต่ำกว่า10-20ล้านแน่ๆ ยูโกะนี่ร่ำรวยสมกับที่บอกจริงๆ
คุณยายท่าทางเคร่งขรึมนั่งรออยู่ในห้องรับแขกชั้นล่าง ที่จัดได้ดูโอ่อ่ามาก
ซึบาสะยังอึ้งกับความร่ำรวยไม่หาย คุณยายที่สวมแว่นมองดูซึบาสะอย่างสงสัย
คุณยาย : ดูสูงกว่าที่คิด ตัวก็โตยังกับผู้ชายแนะ ผมเผ้าก็ตัดซะสั้นเชียว
กริยามารยาทก็ไม่มี ไปอยู่เมืองนอกมานาน ที่นู้นน่ะเลี้ยงจนเป็นแบบนี้เลยรึ
ซึบาสะไม่กล้าจะเอื้อนเอ่ยอะไรอีก เดี๋ยวจะโดนด่าซะเปล่าๆว่าเสียงก็ใหญ่ยังกับผู้ชาย
(ก็ผู้ชายนี่ครับ!)
คุณยาย : เอาเป็นว่า เธอกลับมาก็ดีแล้ว คุณตายอมยกหอนี้ให้ก็เพราะเธอจะได้มาทำหน้าที่แทนฉัน
ฉันก็แก่มากแล้วจะได้ไปพักผ่อนที่ต่างจังหวัดสักที
ซึบาสะแอบกรี๊ดกร๊าดในใจ
คุณยาย : นี่เป็นตารางการทำงานของเธอน่ะ จดไว้ละเอียดเรียบร้อยแล้ว ศึกษางานไปก็แล้วกัน
ถ้าไม่เข้าใจก็ไปถามทากิซาว่าคุงเอาก็แล้วกัน ช่วงที่เธอยังไม่มาเค้าก็ช่วยงานฉันเป็นอย่างดี
เอาเป็นว่าวันนี้พักผ่อนไปก่อนละกัน ฉันเองก็ต้องเตรียมตัวไปต่างจังหวัดแล้วหล่ะ
ซึบาสะคิดในใจก็ไม่เห็นคุณยายจะเข้มงวดสักเท่าไหร่มิหน่ำซ้ำยังจะไปต่างจังหวัดอีกตั้งหาก
เมื่อคุณยายออกไปซึบาสะรีบเอาสมุดงานมาอ่าน ท่าทางงานจะหนักเอาการนะดูแลหอทั้งหอเนี้ย
กำลังตั้งใจไม่สังเกตเห็นว่ามีคนเข้ามายืนดูอยู่มากมาย พอเงยหน้ามาก็ถึงกับตกใจ
ซึบาสะ : พวกนายเป็นใคร?
จิน : นี่เหรอ ยูจัง คิดว่าจะน่ารักกว่านี้ซะอีก ท่าทางยังกับผู้ชายแนะ!!
เนี้ยเหรอที่พี่กี้อยากแต่งานด้วยอ่ะ
ทักกี้ได้ยินแค่นั้นก็เอามืออุดปากน้องชายทันที ซึบาสะทำหน้างง
โคยาม่า : คิดว่ามีสาวสวยมาคุมหอไหง กลายเป็นผู้หญิงเหมือนกระเทยไปได้
คุซาโนะ : น้านเดะไม่หนุกเลยอ่ะ วู้
ซึบาสะ : (หันไปมองหน้าเด็กทั้ง3 คนท่าทางน่าตื๊บจริงๆเลยนะ)ขอโทษนะคะ
ที่เหมือนผู้ชาย(ก็ผู้ชายนี่โว้ย!!)
ทักกี้ : พวกนายเสียมารยาทจริงๆขอโทษยูโกะเร็วๆเลยนะ
ซึบาสะ : (ยิ้มเหมือนแยกเขี้ยว)ไม่เป็นไรค้า
.
จิน : ผู้หญิงไร ยิ้มทีขนรุกเลยอ่ะ
ทักกี้ : นี่นายหุบปากไปเลย นี่ จินน้องชายผมเองฮะ ส่วนสองคนนี้ โคยาม่า
กับคุซาโนะเด็กในหอนี้
ทักกี้พลักหัวทั้งสามคนให้หัดทำความเคารพซะบ้าง
ซึบาสะ : แล้วคุณชื่ออะไรหล่ะ?
ทักกี้ : ทากิซาว่าครับ เรียกทักกี้อย่างที่เคยก็ได้
ซึบาสะ : (ยังยิ้มค้างอยู่ ทักกี้ไหนไม่มีอยู่ในเมโมรี่ ตอนที่ยูโกะติวเรื่องคนรู้จักก็มีแต่ยายกับจุนโนะน้องชายที่ยายขอไว้เลี้ยง
)ทักกี้ ทักกี้ไหน ?
จินถึงกับปล่อยก๊ากออกมาดังลั่น ทักกี้อยากจะฆ่าน้องชายนัก
จิน : โอ้ย!!พี่จะทนไม่ไหวแร้ว นี่เหรอคนที่พี่เคยหลงรักเมื่อ 10 ปีท่าทางจำพี่ไม่ได้แม้แต่ชื่อโอ้ย!!5555555
ทักกี้หน้าเศร้านิดหน่อย ซึบาสะยังงเป็นไก่ตาแตก
ทักกี้ : นายน่ะเงียบๆไปเลยไป เรื่องมันก็นานมาแล้ว แถมยังเป็นเรื่องของเด็กๆด้วย
อย่าไปสนใจเลยครับยูโกะ
ซึบาสะ : (ก็ไม่ได้สนอยู่แล้ว)อ้าจ๊ะๆ
ทักกี้เห็นทีท่าซึบาสะที่เฉยเมยก็เลยเสียใจนิดหน่อยเดินจากมา ทิ้งให้เด็กๆนั่งจ้องซึบาสะต่อไป
ซึบาสะที่กำลังอ่านตารางงานรู้สึกรำคาญสายตาที่สำรวจตัวเค้าไปทุกซอกทุกมุม
ซึบาสะ : มองอะไรกันน่ะ
จิน : ก็หน้าอกไง ถามได้
คุซาโนะ : หน้าอกเจ๊ไข่ดาว
โคยาม่า : แบราบเป็นหน้ากลอง
ซึบาสะรีบเอามือปิดหน้าอกตัวเองทันที เรียกเสียงฮาจากทั้งสามคน โอ้ยใครช่วยเอาเด็กเปรตพวกนี้ไปเก็บทีเถอะ
ว่าแล้วก็รีบเดินหนีขึ้นห้องดีกว่า พอมาถึงห้องซึบาสะรู้สึกโล่งอกไปที
รำคาญ บราที่ต้องใส่อยู่อึดอัดจริงๆเลยให้ตายเดะ
กำลังถลกเสื้อขึ้นจะถอดออก ทักกี้ก็เปิดประตูเข้ามาพอดี ซึบาสะอ้าปากค้าง
ทักกี้ตกใจรีบปิดประตูดังปัง ซึบาสะชักเสื้อลง สำรวจดูว่าเห็นชัดไหมว่าตัวเองเป็นผู้ชายก่อนเดินไปเปิดประตูเบาๆ
ทักกี้ยืนอยู่กับหนุ่มน้อยหน้าใสตัวสูงใหญ่
ทักกี้ : ผมขอโทษผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลย ทำไมไม่ล็อคห้องละครับผมก็คิดว่าไม่อยู่
ซึบาสะ : ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ (เห็นไปก็ไม่เป็นไรหรอก ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ)
จุนโนะที่มาด้วยท่าทางนิ่งๆสายตาจับจ้องที่ซึบาสะ
จุนโนะ : พี่ผมจริงๆเหรอ
ซึบาสะ : (กลืนน้ำลายเอื๊อกๆ ท่าทางน้องชายจะไม่ค่อยเชื่อนะเนี้ย)จุนโนะดูสูงขึ้นมากเลยนะเนี้ยไม่เจอตั้ง
10ปี แหม่ทำไมพูดกับพี่แบบนั้นหล่ะ
จุนโนะ : ก็พี่ดูตัวสูงกว่าที่คิด ดูผอมเกินไปด้วย ที่สำคัญตัวก็ดำยังกับไม่ใช่ผู้หญิงแนะ
ซึบาสะ : (เจ้าเด็กคนนี้มันฉลาดเป็นกรดจริงๆนะ)แหม่ใจร้ายจัง ก็แดดที่อเมกามันแรงนี่นา
จุนโนะ : พ่อกับแม่เสียนานแล้วใช่มั้ยครับ
ซึบาสะนิ่งไป พี่น้องคู่นี้ไม่แต่เพียงแยกกันอยู่เท่านั้น เหมือนถูกตัดข่าวสารถึงกันและกันไปเลยเพราะความบาดหมางของผู้ใหญ่
ซึบาสะพยักหน้าหงึกๆ
จุนโนะ : ไม่มีป้ายวิญญาณเลยเหรอฮะ
ซึบาสะ : คือว่าฝังไว้ที่นู้นเลยนะจ๊ะ (พูดทุกอย่างตามที่ยูโกะสั่ง)
จุนโนะไม่พูดอะไรต่อ เดินจากไปซะเฉยๆเหมือนกับหมดคำถามแล้ว ซึบาสะได้แต่มองตามไปด้วยความสงสาร
ทักกี้เองที่ยังจ้องซึบาสะอยู่ด้วยแววตาเป็นห่วง
ทักกี้ : จุนโนะเป็นเด็กเก็บตัวนะฮะ ยูโกะเองก็คงลำบากนะฮะ อยูตัวคนเดียวที่ต่างประเทศ
ซึบาสะนึกในใจ ลำบากมั้ยนะ ท่าทางก็สนุกเที่ยวเล่นไปทั่วหล่ะวันๆ
ทักกี้ : ผมมาบอกว่า เวลาใช้ห้องอาบน้ำได้ตั้งแต่ 3 ทุ่มไปนะฮะ เพราะทุกคนในหอจะใช้ตั้งแต่5โมงเย็นถึง3ทุ่ม
ซึบาสะพยักหน้า ก่อนยิ้มให้
ซึบาสะ : ขอบคุณนะจ๊ะที่มาบอก ขอบคุณที่ไปรับด้วย แล้วก็ขอโทษด้วยที่จำเธอไม่ได้
ขอโทษจริงๆ
ทักกี้มองดูซึบาสะด้วยสายตาที่ลึกซึ้งแต่ซึบาสะไม่มีทีท่าตอบสนองกลับได้แต่ทำหน้าเอ๋อๆให้
ทักกี้จึงหมดอารมณ์เดินจากไป ซึบาสะมองซ้ายขวาแล้วปิดประตูห้องล็อคกลอน
ก่อนล้มลงนอนแผ่ ด้วยความเหนื่อยอ่อน
ซึบาสะตื่นขึ้นมาอีกทีเป็นเวลาสามทุ่มแล้ว จึงคิดว่าจะไปอาบน้ำนอนซะหน่อยละกัน
พรุ่งนี้มีงานรอคอยอยู่ (นี่ก็นอนเพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ)ซึบาสะบิดขี้เกียจไปมา
ก่อนคว้าข้าวของอย่างลวกๆเดินถือลงไปเข้าห้องอาบน้ำรวมที่ชั้นล่างสุด อืมๆ
3 ทุ่มเงียบเชียบดีจังสงสัย ทุกคนคงจะเข้านอนกันหมดแล้วแน่ๆ เดินไปเปิดประตูห้องน้ำ
ไม่มีคนอยู่แล้วจริงๆด้วย ซึบาสะลงมือถอดชุดออกจนหมด แล้วก็คว้าผ้าขนหนูมาแค่ผืนเล็กผืนเดียวนี่นา
ช่างมัน ยังไงซะก็ไม่มีใครมาแล้วนี่นา
ขณะนั้นเองทักกี้นึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ที่ห้องอาบน้ำก็เลยเดินมาเพื่อจะมาเอาของ
ไม่ได้สังเกตว่ามีคนกำลังใช้ห้องอาบน้ำอยู่ ทักกี้ผลั่กประตูออกอย่างเคยชิน
แล้วสายตาก็ไป จ๊ะเอ๋กับซึบาสะที่กำลังอาบน้ำอยู่
ซึบาสะเองก็อาบน้ำอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว หันมาเจอทักกี้ก็ไม่ได้ตกใจอะไร
แต่พอนึกขึ้นได้ก็ตาเหลือกหันกลับมาทางทักกี้อีกทันที
อ๊าก
.!!!!.
ทักกี้ร้องดังลั่นซึบาสะรีบกระโดดมาเอามือปิดปากทักกี้ไว้ทันทีทั้งที่ตัวเองมีผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว(อันเล็กอีกตั้งหาก)นุ่งอยู่
ทุกคนที่กำลังจะหลับพากันตื่นหมดด้วยเสียงดังลั่นของทักกี้ที่ดังไปทั่วหอ
CHEPTER 2 END
TO BE CONTINUTE
|
