วิทยาวรรณกรรม มีเนื้อหาสาระประกอบด้วยทัศนะทางด้าน
	วรรณคดีหลากหลายมุมมอง ประเภทของวรรณคดี ความสัมพันธ์ระหว่างวรรณคดี
	กับภาษาศาสตร์ รสนิยมวรรณคดี เอกภาพความงามระหว่างเนื้อหาสาระกับรูปแบบ
	และหน้าที่ คุณค่าของคำ ลักษณะที่เป็นวรรณศิลป์ ปรัชญาวรรณศิลป์ ภาษาที่มีการ
	พรรณนาถึงบทบาทหน้าที่เป็นเครื่องมือสื่อสาร สัญลักษณ์ และความหมาย ปัญหา
	ในการจำแนกแยกแยะ วิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรม ซึ่งกรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์ 
	(ผู้แต่ง) ได้อธิบายอย่างละเอียด แสดงให้เห็นลักษณะการเป็นผู้สนใจใฝ่รู้อย่างจริง
	จัง  ทรงเจาะลึกถึงที่มาของคำในภาษาขอม (เขมร) ไทย บาลี สันสกฤต อังกฤษ แล้ว
	วิเคราะห์เชิงเปรียบเทียบ เพื่อให้เกิดความศรัทธายอมรับคำที่บัญญัติขึ้นมานั้นอย่าง
	มีเหตุผล

		จุดเด่นของหนังสือ วิทยาวรรณกรรม คือ การนำเสนอหลักคิดในการ
	บัญญัติศัพท์ การไขความหรืออธิบายความหมายของคำที่ใช้กันทั่วไป ซึ่งมีผู้อ่านโต้
	แย้งหรือเขียนจดหมายถามพระองค์ เช่น

		คำว่า ปรัชญา การศาสนา สังคมวิทยา ภาษาศาสตร์ วัฒนธรรม วิทยา
	ศาสตร์ธรรมชาติ ศิลปะที่มีประโยชน์ วิจิตรศิลป์ รวมถึงการนำคำจากต่างประเทศ
	มาใช้ในภาษาไทย พระองค์จะศึกษาเรียนรู้ความเป็นมาทางประวัติศาสตร์หรือเหตุ
	การณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อให้การอธิบายศัพท์นั้นครอบคลุมรอบด้านและรัดกุม จำแนกว่า
	เป็นลักษณะเฉพาะหรือลักษณะทั่วไป โดยคำนึงถึงหลักตรรกวิทยาและความสอด
	คล้องต้องกันกับการออกเสียง เหตุนี้ หนังสือวิทยาวรรณกรรม จึงเสริมคุณค่าการ
	เรียนรู้ทางประวัติศาสตร์ควบคู่ไปด้วย จนกล่าวได้ว่าเป็นคลังปัญญาแห่งการบัญญัติ
	ศัพท์ ประวัติศาสตร์ และประวัติวรรณคดีที่สำคัญของไทย