เรื่องนี้มันเกิดขึ้นในบ่ายแก่ๆวันหนึ่ง ผมนั่งเล่นอยู่ที่บ้าน เฝ้าร้าน คอยขายของตามปกติ แต่วันนี้ไม่ได้ดูโทรทัศน์ไปด้วย เพราะไม่มีอะไรดู แต่ยังเปิดวิทยุเพื่อแก้เหงา ตอนนั้นเพลงที่เล่นอยู่คือเพลง "ใคร" ของบอย โกสิยพงษ์อยู่ มีเสียงลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับเสียงที่ค่อนข้างหวาน
"ขอซื้อพลาสเตอร์ยาหน่อยค่ะ"
ผมลุกขึ้นแล้วก็เดินไปหยิบสินค้าตามเสียงที่สั่งโดยยังไม่ทันได้มองหน้าลูกค้าเลย เมื่อหยิบได้แล้วก็เดินเอาไปให้ พอเงยหน้ามองลูกค้า ผมก็ได้เห็นใบหน้าที่อ่อนหวาน ผิวพรรณที่สดใส และท่าทีที่ดูสุภาพ เรียบร้อย
"เท่าไหร่คะ" เธอถามพร้อมกับส่งยิ้มให้เล็กน้อยตามมารยาท
"เอ่อ แผ่นละ 1 บาทครับ" ผมตอบค่อนข้างตะกุกตะกัก ด้วยเพราะยังอยู่ในภวังค์ที่ตะลึงกับความน่ารักของลูกค้าแสนสวยคนนี้ เธอจ่ายเงินผมด้วยท่าทีที่ค่อนข้างลำบากเพราะนิ้วหัวแม่มือข้างซ้ายถูกมือข้างขวากุมอยู่ มีรอยเลือดให้เห็นผมจึงรู้ได้ว่านั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอได้มาเจอผม เอ้ย ให้เธอต้องมาซื้อพลาสเตอร์ยา
ในวินาทีนั้น ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมมีความกล้าที่จะเสนอตัวเป็นคนช่วยทำแผลให้เธอ เพราะเท่าที่ดูคงไม่ยากเย็นอะไรสักเท่าไหร่
"ผมช่วยดีมั๊ยครับ"
เธอมองหน้าผมด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กๆ แต่ก็ยิ้ม และตอบตกลงด้วยการพยักหน้าเบาๆ ผมแกะพลาสเตอร์ยาออก และเอื้อมมือไปจับมือเธอเพื่อให้หันมาในทิศที่ผมจะติดพลาสเตอร์ยาได้สะดวก เธอมีท่าที แสดงความเจ็บ
"เจ็บเหรอครับ ขอโทษนะครับ"
"ไม่หรอกค่ะ แค่กลัวเจ็บเท่านั้นเอง"
"ผมมือเบาครับ รับรองได้"
ผมติดพลาสเตอร์ยาให้เธอ ทำยังกับเธอเป็นเด็กตัวเล็กๆที่ซุกซน จนหกล้มได้แผลมาให้ทำยังงั้นแหล่ะ เธอกล่าวขอบคุณและจ่ายเงินค่าพลาสเตอร์ยา และก็เดินออกจากร้านผมไป เหตุการ์ทั้งหมดเกิดขึ้นและจบลงภายในเวลาแค่ 2 - 3 นาที แต่เพียงแค่นี้ โลกของผมก็สดใสขึ้นมา บ่ายแก่ๆที่น่าเบื่อกับมีความหมายแบบที่บรรยายไม่ถูก หรือผมจะพบเจอกับรักแรกพบ เหมือนกับที่มีอยู่ในนิยายน้ำเน่าที่วางขายกลาดเกลื่อนตามแผงหนังสือ เธอเป็นใคร ผมไม่รู้ เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก เธออาจจะเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้ หรือไม่ก็คงมาเยี่ยมญาติ แต่ขอให้เป็นอย่างแรกเถอะ อย่างน้อยผมจะได้เจอเธอบ่อยๆ ให้โลกที่แสนน่าเบื่อ หัวใจที่แสนอ้างว้าง และแห้งเหี่ยวของผมได้รับน้ำหล่อเลี้ยงที่งดงาม ให้หัวใจผมเบ่งบานขึ้นมาอีกสักครั้ง