EVE Burst Error
ภาค โคะจิโร่
วันที่ 4 ธันวาคม ค.ศ. 19xx
ฮิมุโระ เคียวโกะ
"กึก!" ผมสะดุ้งสุดตัว หันขวับไปทางประตู มีใคร
เปิดประตูแล้วกำลังเดินเข้ามาในบ้านนี้ เสร็จกัน ถ้า
หากคนนั้นมาพบผมในสภาพอย่างนี้ละก็ ต้องคิด
ว่าผมเป็นฆาตกรแน่ ผมรีบวางมีดลงที่เดิม แล้วเผ่น
ออกมาที่ริมห้อง หันรีหันขวางอยู่นิดหนึ่งก่อนจะ
หลบไปซ่อนตัวอยู่หลังม่าน ถึงจะซ่อนตัวได้ไม่สนิท
นักก็เถอะ แต่ความมืดในห้องก็คงช่วยให้ผมซ่อน
ตัวจากอาคันตุกะผู้มาใหม่ได้แน่ ถ้าคนคนนั้นไม่ตั้ง
ใจค้นหาจริง ๆ ผมอดเอื้อมมือไปแตะที่เอว ซึ่ง
เหน็บกล็อค 22 ไว้ไม่ได้
เสียงคนเดินใกล้เข้ามาทางห้องรับแขกนี้ทุกขณะ
ท่าทางยังไม่ชินกับเส้นทางเท่าผม แต่ดูเหมือนว่า
อาคันตุกะรายนี้จะระแวดระวังเป็นอย่างดี เหมือน
กับกลัวว่าจะมีใครอื่นพบเห็นการมาของเขาอย่าง
นั้นแหละ กว่าที่ฝีเท้าของเขาจะมาหยุดที่หน้าห้อง
รับแขกก็นานเหมือนกับเวลาชั่วกัปป์ชั่วกัลป์สำหรับ
ผม ผมภาวนาให้ผู้มาใหม่จากไปโดยเร็วโดยไม่เข้า
มาห้องนี้ แต่เป็นผล เสียงย่ำเท้าเข้ามาในห้องรับ
แขก แล้วครู่หนึ่ง เขาคนนั้นก็อุทานขึ้น
"อ๊ะ!"
เสียงเบา แต่ก็ทำให้ผมทราบว่า เป็นหล่อนครับ ไม่
ใช่เขา
'ผู้หญิง?' ผมคิดในใจ ฟังจากเสียงอุทานนี้แสดงว่า
คงเหยียบพื้นที่เปียกเลือดเข้าให้แล้ว เพราะฉะนั้น
ปัญหาก็เหลืออยู่แค่ว่า หล่อนจะพบศพนั้นช้าหรือ
เร็วเท่านั้นเอง
"โอ! คุณพระช่วย!" เสียงเจ้าหล่อนดังมาอีก คราวนี้
ดังกว่าเก่า คงพบศพแล้วล่ะครับ ผมเตรียมใจไว้รับ
เสียงกรี๊ด ตามมา แต่ปรากฏว่าเงียบ เอ! ผู้หญิงคน
นี้ขวัญแข็งเอาการแฮะ เจอศพในสภาพอย่างนั้นยัง
คุมสติอยู่อีก หรือว่าตกใจกลัวจนสลบไปแล้วหว่า
แต่แล้วผมก็รู้ว่าเป็นอย่างแรก เพราะหล่อนเดินถอย
หลังออกห่างจากศพ พลางพึมพำกับตัวเองว่า
"ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้..."
หล่อนถอยหลังมาทางหน้าต่าง ซึ่งก็คือ ทางผมพอ
ดี ผมตัดสินใจทันที หล่อนจะเป็นใครก็เถอะ แต่ลง
ถ้าเห็นศพฆาตกรรมโหดรายนี้แล้วยังกุมสติได้มั่น
คงอย่างนี้ละก็ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน
"คลิก!" ผมขึ้นนกปืนอย่างจงใจให้หล่อนได้ยิน
พร้อมก้าวออกจากหลังม่านประชิดเข้าด้านหลัง
หล่อนโดยทิ้งระยะห่างไว้ พอที่ไม่ให้เจ้าหล่อนเล่น
ลวดลายได้ ปากก็ขู่ว่า
"อย่าขยับนะ ทางนี้มีปืน แกคงได้รู้แล้ว"
"อ๊ะ..." อาคันตุกะสาวสะดุ้ง ทำท่าจะหันมา แต่แล้ว
ก็ชะงักไว้ "แกเป็นใคร... คนฆ่าเขาเหรอ"
"แล้วแต่จะคิด" ผมยังไม่ต้องการให้หล่อนตั้งตัวได้
ทัน จึงต้องขู่ไว้ก่อน "อยู่เฉย ๆ อย่าขยับ ยกมือขึ้น
ช้า ๆ"
สาวค่อย ๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นตามที่ผมสั่ง ตอนนี้
ผมเพิ่งสังเกตเจ้าหล่อนอย่างละเอียดถี่ถ้วน เอ๊ะ!
รูปร่างเล็ก ๆ อย่างนี้ ผมที่ผูกรวบไว้ข้างหลังด้วย
ทรงหางม้าอย่างนี้ นึกออกแล้ว ถึงแม้เจ้าหล่อนจะ
อยู่ในชุดลำลอง ไม่ใช่ชุดนักเรียนก็เถอะ ไม่ผิดแน่
เด็กสาวที่ชื่อฮิมุโระนั่นเอง เด็กนักเรียนมาทำอะไร
แถวนี้นะ
"เอ้า! ยกแล้ว แกต้องการอะไร" ฮิมุโระถามมา เสียง
สั่นนิด ๆ แต่ก็แสดงว่ายังคุมสติไว้ได้ กล้าไม่เบายัย
คนนี้
"อย่าตุกติกนะ ไม่งั้นข้ายิงแน่" ผมขู่สำทับไปอีก "
ตอบคำถามข้ามา แกเป็นใคร? มาที่นี่ทำอะไร?"
"ฉันเป็นนักเรียนโรงเรียนนักเรียนต่างชาติเอลเดีย"
ฮิมุโระตอบ "ฉันมาหาท่านผอ. นี่บ้านของผอ.นะ"
อืมห์ ตรงกับที่ผมรู้มา
"นักเรียน มาบ้านครูใหญ่ทำไมกันดึก ๆ ดื่น ๆ ทำไม
ไม่รอพรุ่งนี้เช้า ค่อยไปเจอกันที่โรงเรียน"
"ก็ฉันมีธุระด่วนนี่ ต้องพบท่านภายในวันนี้ให้ได้ แต่
ท่านก็ไม่ได้ไปโรงเรียน ฉันก็เลยตามมาที่นี่"
"อ้อ! จริงรื้อ ฟังไม่ขึ้น"
"ฮึ! ก็แล้วแต่แกจะคิด แล้วแกละเป็นฆาตกรใช่ไหม"
ฮิมุโระถามกลับมา
"ไม่รู้ฐานะของตัวเองเลยรึไง ว่าแกไม่มีสิทธิ์ถาม ให้
ตอบคำถามข้าอย่างเดียว" ผมทำเสียงเหี้ยมขู่ไปอีก
"ฮึ! จะฆ่าก็ฆ่าสิ ไอ้ฆาตกรโหด ก็ดี ให้มันรู้กันไป
เลย ว่าฮิมุโระคนนี้ ต้องมาตายระหว่างปฏิบัติหน้า
ที่อย่างนี้"
ผมเงียบไปอึดใจหนึ่ง ฮิมุโระยังคงยืนตัวแข็งอยู่
แล้วในที่สุดผมก็ตัดสินใจ
"เอาล่ะ แก เดินออกไปทางประตูนั่น แล้วก็เดินออก
ไปนอกบ้านเลยนะ ช้า ๆ นะ อย่าตุกติก"
"เอ๊ะ! แกว่าไงนะ?" ฮิมุโระ ทำท่าไม่เชื่อหูตัวเอง
ผมทวนคำสั่งอีกครั้ง
"นี่แก ไม่ฆ่าฉันเหรอ อ๋อ! รู้แล้ว จะพาฉันไปฆ่าที่อื่น
ใช่ไหมล่ะ ฮึ!" เจ้าหล่อนบ่นกระฟัดกระเฟียด แต่ก็
เดินออกไปจากห้อง แล้วตรงไปตามระเบียงแต่โดย
ดี ผมเดินคุมตามหลังมาติด ๆ
"หวังว่าแกคงไม่ได้แตะต้องสิ่งของในบ้านนะ"
"บ้าสิ! ฉันไม่ใช่ขโมยนะ อ๊ะ..." ฮิมุโระตอบ แต่แล้วก็
นึกขึ้นได้ "แกคิดอะไรของแก ฉันไม่โง่พอที่จะทิ้ง
รอยนิ้วมือตัวเองไว้ในนี้หรอกน่า"
อืมห์! ตามผมทันแฮะ นับว่าฉลาดไม่เบา และก็เป็น
ไปตามที่ผมคาดจริง ๆ ด้วยว่าหล่อนเป็นพวก...
(เดี๋ยวค่อยเฉลยนะครับ)
"ที่ลูกบิดประตูก็ไม่ได้ทิ้งรอยนิ้วมือไว้เหรอ?" ผม
ถาม เพราะตอนเข้ามาผมเอามือเปล่าไปจับลูกบิด
เข้าเต็มเปา
"ก็ใช่นะสิ " ฮิมุโระตอบ พลางเอื้อมมือดึงลูกบิด
ประตูเปิดออก แล้วเดินออกไป ผมเดินตามออกไป
ด้วย จากแสงสว่างข้างนอกทำให้เห็นได้ตอนนี้เอง
ว่า ฮิมุโระสวมถุงมือบางเฉียบอยู่
"เอาล่ะ เอามือลงได้แล้ว และก็หันมาได้" ผมรีบเก็บ
ปืนแล้วบอก
"อะไรนะ?" ฮิมุโระทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง "แก
สั่งเองนะ"
"เออ! ไม่ยิงทิ้งหรอกน่า ปืนมีที่ไหนกันล่ะ" ผมตอบ
เด็กสาว (ซึ่งผมไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่าจะเรียกเจ้า
หล่อนอย่างนี้ได้อีกรึเปล่า) สปริงตัวไปข้างหน้าก่อน
แล้วค่อยหันหลังกลับเข้ามา พอเห็นถนัดตาว่าเป็น
ผม ก็เบิ่งตากว้างระล่ำระลักขึ้น
"นาย... นายคนผมยาว" อ้อ! เปลี่ยนชื่อผมจากคน
โรคจิตเป็นคนผมยาวแล้วหรือ? ผมยิ้มในใจ จะว่า
ไปคนนี้ก็น่ารักดีนะครับ
"สวัสดีตอนค่ำครับ คุณฮิมุโระ"
"นี่...นี่...นี่ฉันเสียท่าแกหรือนี่" ฮิมุโระทำสีหน้าขุ่น
แค้นใจ ที่โดนผมข่มขู่จนหมดท่า "แก.. นายเป็นใคร
กันแน่ หา!"
"เบา ๆ ก็ได้ครับ ผมกำลังจะแนะนำตัวอยู่เดี๋ยวนี้
แล้วไง ผมชื่อ อะมะกิ โคะจิโร่" ผมจุ๊ปาก "นี่นาม
บัตรของผมครับ"
"สำนักงานนักสืบเอกชน อะมะกิ..อะมะกิโคะจิโร่" ฮิ
มุโระรับไปดู "จะให้ฉันเชื่อนามบัตรนี่เหรอ"
"ก็ตามใจคุณ"
"แล้วคุณมาที่นี่ทำไม แล้วทำไม...ศพนั่น"
"คุณโคโทรฯ ไปหาผมที่ออฟฟิสครับ แต่แล้วก็วางหู
ไปดื้อ ๆทั้งที่ยังคุยกันไม่จบ ผมก็เลยตามมาที่บ้าน
แกนี่ ก็ปรากฏว่า..." เอามือทำท่าปาดคอตัวเอง "มา
เจอศพเมื่อกี้นี่แหละ"
"หมายความว่า คุณก็เป็นคนพบศพคนแรกอย่าง
นั้นเหรอ" สาวถามมาอีก เสียงเครียดทีเดียว
"ก็ไม่เชิงครับ มีอีกคนเดินออกจากบ้านไปสวนกับ
ผมตอนที่ผมจะเข้าไปพอดี"
แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เธอฟังอีกที
"คุณรู้จักกับผอ. ได้ยังไง" ฮิมุโระยังคง 'สอบปาก
คำ' ผมไม่เลิกรา โอเค ถือว่าคืนให้ละกันเพราะเมื่อ
ครู่ผมก็สอบปากคำเธอไปแล้วเหมือนกัน
"ก็คุณโคเป็นลูกค้ารายหนึ่งของผมนะสิครับ แต่ผม
คงขออนุญาตไม่เล่ารายละเอียดของงานสืบนะครับ
ผิดจรรณาบรรณของนักสืบ" ผมตอบ
"อืมห์ ตกลงว่าคุณยืนยันแน่นะ ว่าคุณไม่ใช่ฆาตกร"
"สาบานได้เลยครับ"
"..." ฮิมุโระหรี่ตาอย่างใช้ความคิด "แล้ว... ที่คุณทำ
กับฉันล่ะ หมายความว่าไง รู้ไหมฉันตกใจแทบแย่
แนะ"
"โกหก ใจเย็นออกอย่างนั้นนะ ตกใจ" ผมแย้ง "ก็ผม
ก็ตกใจเหมือนกันสิครับคุณ อยู่ ๆ ก็มีอีกคนเข้าไป
ในบ้านนี้ ผมกลัวว่าจะเป็นพวกเจ้าฆาตกรย้อน
กลับไปดูผลงานตัวเองน่ะครับ เลยต้องป้องกันตัว
เองไว้ก่อนขอโทษด้วยครับที่ทำให้คุณตกใจ"
"ฮึ! แล้วคุณคิดยังไงที่แสดงตัวกับฉันอย่างนี้ รู้รึ
เปล่าว่าถ้าฉันเป็นพวกฆาตกรจริงละก็ ป่านนี้ฉันจัด
การคุณได้เรียบร้อยแล้วล่ะ ทันทีที่รู้ว่าคุณไม่มี
อาวุธน่ะ"
"นั่นสิครับ ทำไมผมเชื่อคุณได้นะ" ผมแกล้งทำสี
หน้าครุ่นคิด "เพราะเราเคยเจอกันมาก่อนมั้ง"
"บ้าสิ เราไม่รู้จักกันสักหน่อย"
"งั้น เพราะคุณพูดได้สมเหตุสมผลมั้ง ก็คุณเป็นนัก
เรียนโรงเรียนนั้นจริง ๆ นี่นา แล้วนี่ก็บ้านผอ. จริง ๆ
ด้วย"
"ฮึ! ฉันคนพูดเองยังรู้สึกว่ามันเชื่อยากเลย"
"งั้น เพราะ...เพราะคุณน่ารักก็ละกัน มือก็นิ้มนิ่ม"
ผมหมายถึงตอนเย็นที่ผมได้มีโอกาสจับมือเธอเป็น
ครั้งแรก
"..." ฮิมุโระมองผมตาเขียว
"อย่าเพิ่งโกรธสิครับ" ผมคิดว่าได้เวลาเฉลยดีกว่า
อยู่ที่นี่นานไปไม่เป็นผลดีต่อผมเลย "เพราะคำพูด
ของคุณที่ว่า 'ตายขณะปฏิบัติหน้าที่' ไงล่ะครับ ทำ
ให้ผมรู้ว่าคุณเป็นตำรวจ หรือไม่ก็เป็นสายสืบของ
หน่วยราชการ ถูกไหมครับ" ในใจนึกไปถึงข้อมูลที่
ได้มาจากเจ้าเกล็น
"คุณฟังแค่นั้นก็เชื่อเลยเหรอ" ฮิมุโระมองผมอย่างไม่
เชื่อสายตา
"ที่เหลือก็เป็นประสาทที่หกของผมมั้ง ผมเดาว่าคุณ
ไม่ใช่คนร้ายน่ะ"
"ฮึ! คนพิลึก" ฮิมุโระค่อนขอดเข้าให้ แต่น้ำเสียง
คลายความไม่ไว้ใจลงมาก
"แล้วนี่คุณจะทำยังไงต่อไปล่ะ" หล่อนถามมา
"แล้วคุณล่ะครับ"
"ฉันก็คงต้องแจ้งตำรวจ แล้วให้เขาจัดการไปตาม
ขั้นตอน"
"เหรอครับ? ดีแล้วครับ ถ้างั้นผมก็ขอตัวเผ่นก่อนละ
ครับ"
"อ้าว! ทำไม คุณเป็นคนพบเห็นคนแรกนะ ถ้าไม่นับ
นายนิไคโดอะไรนั่น"
"ขอทีเถอะครับ คุณฮิมุโระ ผมไม่ว่างพอเอาตัวเอง
มาพัวพันกับคดีฆาตกรรมอย่างนี้หรอกครับคุณ นี่
ผมกำลังดีใจนะครับ ว่าเจอคนของทางการอย่าง
คุณก็ดีแล้ว ช่วยลบชื่อผมออกจากเหตุการณ์ด้วย
ได้ไหมครับ?"
"คนตายทั้งคนนะคุณ"
"ครับ ผมทราบ แต่ผมก็เรียนให้คุณทราบไปแล้ว ว่า
ผมไม่ใช่ฆาตกร และดูท่าทางคุณก็เชื่อผมแล้วนี่
ครับ อีกอย่างผมก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยของผมไว้ในบ้าน
หลังนั้นเลย เมื่อกี้ก่อนออกมา ผมก็จัดการลบรอย
นิ้วมือผมบนลูกบิดประตูนั่นเรียบร้อยแล้วครับ ถือ
ซะว่าไม่มีผมอยู่ณ ที่นี้ตั้งแต่แรกก็แล้วกันนะครับ ...
คุณก็ทราบดีนี่ครับ ว่าคนเห็นเหตุการณ์รายแรกน่ะ
จะเป็นคนแรกเลยที่ทางตำรวจต้องตั้งข้อสงสัยไว้
ก่อน"
"แล้วฉันล่ะ..."
"คุณฮิมุโระเป็นพวกเดียวกับตำรวจอยู่แล้ว ไม่เป็น
ไรหรอกครับ" ผมหยุดไปนิดหนึ่ง "เอาเถอะครับ
ตามแต่คุณฮิมุโระตัดสินก็แล้วกันครับ ถ้าคุณ
ต้องการให้ผมอยู่เป็นพยานด้วย ผมก็จะอยู่ก็แล้ว
กัน"
ฮิมุโระนิ่งคิดไป แล้วก็พูดว่า "โอเค คุณไปเถอะ ที่
เหลือฉันจัดการเอง"
"โอ! ขอบคุณมากเลยครับ คุณฮิมุโระน่ารักจัง...
เยย" ท้าย ๆ เสียงอ่อยลงเพราะตาของสาวที่จ้องมา
เขียวปั้ดเลย
"เดี๋ยวฉันก็เปลี่ยนใจซะหรอก" หล่อนพูด "ว่าแต่ ถ้า
ฉันไปตรงที่อยู่ตามนามบัตรแล้วพบตัวคุณแน่นะ"
"แน่นอนครับ"
...
back index next