EVE Burst Error
ภาค โคะจิโร่
วันที่ 5 ธันวาคม ค.ศ. 19xx
เพื่อเธอ
คุยกันอีกสักพัก ยะโยยก็หลับผล็อยไป ท่าทางคง
จะเหนื่อยมาก และคงจะเป็นพิษแอลกอฮอล์ด้วย
ผมดูจนแน่ใจว่าเธอหลับสนิทแล้ว ก็ลุกขึ้นจากเตียง
อย่างแผ่วเบาที่สุด เดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตของผมออก
จากเครื่องปั่นแห้ง ปรากฏว่ามันก็แห้งจนเกือบสนิท
แล้ว ผมสวมเสื้อเชิ้ตนั้น แล้วก็ย่องออกจากห้องมา
เงียบ ๆ ทิ้งให้เจ้าของห้องหลับสบายอยู่บนเตียง
'เฮ้อ! กว่าจะหลุดออกมาได้' ผมคิดขณะที่เดินออก
จากประตูหน้าของซันแมนชัน ข้างนอกอากาศเย็น
จัด และมืดสนิทแล้ว คงมีแต่แสงไฟจากดวงไฟที่
ข้างถนนเท่านั้นที่สาดส่องให้แสงสว่างอยู่
'แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีละเนี่ย ปากก็บอกยะ
โยยไปอย่างนั้นแหละ ขอโทษนะจ๊ะยะโยยที่ฉัน
โกหกเธออีกแล้ว'
เดินไปตามถนนได้เล็กน้อย ก็พบตู้โทรศัพท์
สาธารณะ ผมหันรีหันขวางอยู่พักหนึ่งแล้วก็ตัดสิน
ใจเข้าไปโทรศัพท์
"ฮัลโหล"
"..."
"ฮัลโหล นี่ฉันเอง"
"อ้อ คุณโคะจิโร่หรือครับ แหะ แหะ โทรฯ มาซะดึก
เชียวนะครับ"
"โทษที แต่ฉันรู้ว่านายยังทำงานอยู่ใช่ไหม" ผมเข้า
เรื่องทันที "มีเรื่องจะวานหน่อย เกล็น"
"ได้เสมอครับ ว่าแต่คุณโคะจิโร่จะมาพบผมตอน
ไหนล่ะครับ ... เอ่อ คือตอนนี้ผมติดต่อลูกค้าราย
ใหญ่อยู่น่ะครับ ที่เคยแย้ม ๆ ให้คุณโคะจิโร่ฟังนั่น
แหละครับ"
"อืมห์ ฉันมีธุระอีกอย่างหนึ่งต้องทำให้เสร็จเหมือน
กัน เอาเป็นว่าแกจะมาพบฉันได้เมื่อไหร่ล่ะ?"
"อีกสักสองชั่วโมงเป็นไงครับ"
"ก็ดี"
"งั้นอีกสองชั่วโมงเจอกันที่เดิมนะครับ"
...
เสร็จจากโทรศัพท์นัดหมายกับเจ้าเกล็น ผมก็เดิน
ตรงไปยังโรงเรียนนักเรียนต่างชาติเอลเดีย เพื่อที่จะ
เดินเลยไปยังหอพักนักเรียนหญิง
'อืมห์ ห้องนี้เอง' มองซ้ายมองขวาไม่มีใครแล้ว ผมก็
เคาะประตูห้องนั้น ซึ่งป้ายหน้าห้องเขียนไว้ว่า
"ฮิมุโระ เคียวโกะ"
...
"ฉันนึกแล้วว่าต้องเป็นคุณ" ฮิมุโระเอ่ยขึ้น หลังจาก
ที่เชิญให้ผมนั่งบนเก้าอี้ในห้องพักของเธอ "มาเสีย
ดึกเชียวนะคุณ... ไม่สิ จะเช้าอยู่แล้ว"
"แต่คุณก็ยังตื่นอยู่ไม่ใช่เหรอ คุณสายสืบ" ผมตอบ
ห้องของฮิมุโระ แทบจะไม่มีอะไรประดับประดาที่จะ
บอกให้รู้ว่ามีคนอาศัยอยู่เลย เฟอร์นิเจอร์ก็มีเพียง
โต๊ะเขียนหนังสือ ตู้เสื้อผ้า และก็เตียงนอน เท่านั้น
ข้าวของอย่างอื่นแทบจะไม่มีเลย แต่อย่างว่าแหละ
ครับ ก็เจ้าหล่อนไม่ใช่นักเรียนจริง ๆ นี่ครับ
"นี่ อย่าเรียกฉันอย่างนั้นนะ เดี๋ยวถ้าติดปากไปเรียก
เวลามีคนอื่นอยู่ด้วยจะยุ่งกันใหญ่" สาวอิมุโระติง
แล้วพูดขึ้นต่อ "ที่มานี่ก็คือ ตกลงว่าจะมาร่วมมือกับ
ฉันใช่ไหม"
"แม่นแล้ว" ผมตอบ "แต่มีข้อแม้นะ เรียกว่าเป็นคำ
ขอร้องของผมดีกว่า คือ ผมขอให้คุณเล่าสิ่งที่เกี่ยว
กับทางคุณให้หมด โดยไม่มีข้อปิดบัง"
"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ และฉันก็หวังว่า คุณจะไม่ปิดบัง
อะไรฉันด้วย"
"โดยเฉพาะมูลเหตุจูงใจที่คุณพยายามคลี่คลายคดี
นี้ด้วยตัวคุณเองไอ้ที่คุณบอกว่าคุณทำเพื่อศักดิ์ศรี
อะไรของคุณนั่นนะ"
"ฮึ! คุณเหมือนกันแหละ เรื่องที่ว่าคุณทำเพื่อคนรัก
อะไรนั่นนะ"
ฮะฮ้า กินไม่ลงเลยแฮะ แต่เอาเถอะ ลองฟังเจ้า
หล่อนดูก่อนละกัน
...
ผมกับฮิมุโระผลัดกันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับแต่ละฝ่าย
ให้อีกฝ่ายหนึ่งฟังจนจบ
...
"ไม่น่าเชื่อ" ฮิมุโระพูดเสียงต่ำ มองผมเขม็ง "คุณเข้า
มาเกี่ยวข้องกับคดีนี้จากแง่มุมที่แปลกมากเลย"
"นั่นนะสิครับ ผมเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่า เบื้อง
หลังคดีของหายธรรมดา ๆ นี่จะมีอะไรซ่อนอยู่ถึง
ขนาดนี้"
"ส่วนฉันก็...เริ่มจากงานสืบสวนการทุจริตของผู้
อำนวยการโรงเรียน" ฮิมุโระพูดพึมพำทวนสิ่งที่เธอ
ได้เล่าให้ผมฟังไปแล้ว ว่าเธอเป็นเอเย่นต์ของหน่วย
ตรวจสอบสถาบันการศึกษา ฮิมุโระมองหน้าผมอีก
ทีแล้วพูดต่อ
"ไหนขอดูไอ้รูปถ่ายของภาพวาดที่ว่านั้นสิ"
ผมส่งรูปถ่ายของวาดลายเส้นที่ได้จากนายโคตัว
ปลอมให้ฮิมุโระ ฝ่ายนั้นรับไปดูแล้วก็ทำตาโพลง
บอกผมว่า
"นี่ ฉันคิดว่าฉันคงจำไม่ผิดหรอกนะ ลายที่เห็นในรูป
นี่เป็นลายเดียวกันกับที่ฉันเห็นในห้องผู้อำนวยการ
โรงเรียนเลยค่ะ"
"จริงเหรอครับ" ผมให้ความสนใจทันที
"ก็ที่ฉันเล่า ว่าฉันไปเจอสมุดแค็ตตาล็อกงาน
จิตรกรรมในห้องผู้อำนวยการโรงเรียนไงแล้วฉันก็
เจอแผ่นโลหะนั่นคั่นอยู่ในแค็ตตาล็อกเล่มนั้นนะ
แหละ"
"อ๋อ! ที่บอกว่า คนที่ชื่อโฮโจ มะรินะนั่นก็อยู่ด้วยใช่
ไหม"
"ใช่ค่ะ" ฮิมุโระตอบ ทำหน้าเครียด "ยัยคนนั้นเขา
เก่งมากเลยนะ แค่พลิกคะตะล็อกดูนิดเดียวเท่านั้น
ก็คาดเดาลักษณะของคุณโคได้ถูกต้องหมดเลย"
"อื้อฮือ! ขนาดที่คุณยังต้องยอมรับเลยหรือ"
"ใช่! ฉันเจ็บใจก็จริงที่ฉันสู้เขาไม่ได้ แต่ฉันก็ต้อง
ยอมรับล่ะ" ฮิมุโระตอบ "แล้วไอ้ไอเดียที่ว่า นายโค
จะผันรูปเงินที่เขายักยอกไปเพื่อเปลี่ยนไปเก็บในรูป
ของงานศิลปะพวกนี้น่ะ ก็ความคิดของคุณโฮโจคน
นี้นะแหละ คนคนนี้หัวไวไม่ใช่เล่นเลยล่ะคุณ"
"อืมห์..." ผมหรี่ตาอย่างใช้ความคิด "ถ้าคุณยอมรับ
ว่าเขาเก่งและเหมาะสมกับงานนี้มากกว่าคุณจริง ก็
ไม่เห็นจะต้องไปถือโทษโกรธเขานี่ครับ ว่าเขามา
แย่งงานข้ามหน้าข้ามตาคุณ"
"คุณไม่เข้าใจหรอก" ฮิมุโระแย้ง "เขาจะมาจากสาย
งานไหนก็ตาม แต่ฉันก็ภูมิใจอยู่เสมอว่าฉันเป็นมือ
หนึ่งของหน่วยงานฉัน และไม่เคยทำงานผิดพลาด
มาก่อน แต่พอเขามา ก็มีคำสั่งให้ฉันถอนตัวทันที
โดยที่เขายังคงอยู่ นอกจากนี้นะ..." แววตาแสดง
ความน้อยใจก่อนที่จะพูดต่อ "ตอนที่เขามา ฉันไม่
ได้รับแจ้งเลย ว่าจะมีเอเย่นต์ของรัฐบาลเข้ามาอีก
คนหนึ่ง ในขณะที่ดูเหมือนว่าเขารู้จักฉันทุกอย่าง
และที่สำคัญ ฉันยังคลี่คลายคดีทุจริตของนายโคไม่
เสร็จสมบูรณ์เลย ก็มีคำสั่งให้ถอนตัว โดยไม่ให้เหตุ
ผลด้วย ฉันยอมไม่ได้หรอก"
"คุณก็เลยคิดว่า เขามารวบหัวรวบหาง ชุบมือเปิบ
เอางานของคุณไป"
"ก็ส่วนหนึ่ง... ฉันบอกแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องของ
ศักดิ์ศรี"
"เข้าใจยากแฮะ ... ผมไม่ค่อยเข้าใจพวกที่ทำงาน
ราชการซะด้วย" ผมพูดตัดบท
"แล้วที่คุณไปบ้านนายโคคืนนั้น..."
"ฉันไปเพราะอยากหาข้อมูลเพิ่มเติมน่ะ" สาวยัก
ไหล่ "ที่จริง ตอนนั้นฉันก็ไม่อยากแสดงตัวนักหรอก
เพราะฉันโดนคำสั่งให้ถอนตัวจากคดีนี้แล้ว..."
หมายถึงคดีตรวจสอบทุจริตของนายโค "แต่เพราะ
คุณไม่ยอมเป็นคนแจ้งตำรวจ ฉันก็เลยต้องรับหน้า
แทนคุณไง"
"แฮะ ๆ โทษทีฮะ"
"ช่างมันเถอะ... งานนี้ฉันเลยโดนเบื้องบนติงมาอีก
เลย แต่ที่แย่ที่สุดก็คือ..."
"ที่คุณบอกว่าคุณเจอยัยโฮโจคนนั้นอีกใช่ไหม"
"ค่ะ" ฮิมุโระตอบ เสียงเครียดขึ้น "เขามาพร้อมกับ
หัวหน้าของเขา แล้วปรากฏว่างานนี้เขาก็เอาไปทำ
อีก และเข้ากลีบเมฆตามเคย ฉันถูกกีดกันออกมา
นอกวงตลอด ... เขาปล่อยให้ตำรวจสืบสวนและ
สอบสวน แล้วก็ประกาศเป็นทางการว่า เป็นฝีมือ
ของนายนิไคโด เพื่อนคุณ"
หยุดไปนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ "แต่ที่จริงแล้ว ฉันรู้ว่า
หน่วยสืบราชการลับของญี่ปุ่นกำลังเคลื่อนไหวใน
คดีนี้อยู่รวมทั้งทางสำนักงานตำรวจสันติบาลก็
กำลังจะเริ่มเคลื่อนไหวด้วย คุณคิดดูสิ ถ้าเป็นคดี
นายนิไคโดฆ่าคนตายธรรมดา ๆ ทำไมต้องให้สอง
หน่วยงานนี้ออกมาด้วย"
"นั่นสิ แล้วความเห็นของคุณล่ะ"
"ฉันเสนอเขาไปแล้ว กับลุงหนวดเท่ที่เป็นหัวหน้า
คุณโฮโจนั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะฟังฉันแค่ไหน" ฮิ
มุโระตอบ "ฉันบอกว่า นี่ไม่ใช่คดีฆาตกรรมธรรมดา
เป็นเรื่องของความขัดแย้งทางการเมืองภายในของ
ประเทศเอลเดีย แต่นายหนวดนั่นเขาไม่ฟังฉันเลย
บอกว่าฉันคิดมากไป สรุปแล้วเรื่องก็ไปกองกับ
หน่วยงานเขาหมด"
ผมหรี่ตาอย่างใช้ความคิด แล้วก็ตัดสินใจเอ่ยขัดขึ้น
"ผมว่า เขาทำถูกแล้วนะคุณ"
"ทำไมล่ะ?"
"ผมคิดว่านะ... เขารับฟังความเห็นของคุณเต็มเปา
เลยแหละครับ แต่คงไม่ต้องการให้คุณเข้าไปพัวพัน
กับเรื่องนี้มากไปกว่านี้ เพราะที่สุดแล้ว คุณก็เป็น
แค่เอเย่นต์ของหน่วยตรวจสอบสถาบันการศึกษา
ไม่ใช่เหรอครับ อำนาจพกพาปืนเพื่อป้องกันตัวเอง
ยังไม่มีเลย ไม่เหมือนกับพวกของหน่วยสืบราชการ
ลับ"
ฮิมุโระมองผมอย่างฉงน ในแววตาบอกว่า ยอมรับที่
ผมพูด แต่ก็ยังคงมีทิฐิอยู่
"ทำไม ... ก็ฉันสืบเรื่องของคุณโคมาตั้งแต่ต้นนะ"
"ใช่ครับ คุณรับผิดชอบเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น" ผมตอบ
ชักเหนื่อยเหมือนกันแฮะ "แต่คุณก็คงจะรู้ตัวแล้วไม่
ใช่หรือ ว่าตอนนี้เนี่ย คดีมันไม่ใช่คดียักยอกเงิน
ธรรมดา ๆ แล้ว มันบานปลายไปเป็นเรื่องการเมือง
ไปโน่น ดีไม่ดี อาจจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่าง
ประเทศได้อีก เพราะเหตุมันดันมาเกิดในบ้านเราซะ
ด้วย"
"หมายความว่าไง" สาวเริ่มเสียงเขียวขึ้นมาอีก "คุณ
จะให้ฉันถอนตัวเรอะ"
"ก็แล้วแต่คุณ ผมไม่บังคับ"
"ทีคุณล่ะ คดีนี้ก็ไม่ใช่คดีของหาย และคดีตัวปลอม
ธรรมดา ๆ แล้วนะ และที่สำคัญ คุณไม่ใช่คนของ
ทางราชการ การที่คุณเอาแกว่งเท้าหาเสี้ยนอย่างนี้
นะ ไม่ยิ่งเป็นอันตรายยิ่งกว่าฉันเหรอ?"
"ก็จริง" ผมแค่นยิ้ม "แต่ผมตัดสินใจว่าจะทำแล้วนี่"
"ฉันก็ตัดสินใจว่าจะทำแล้วเหมือนกัน"
เราสองคนสบตากัน แล้วก็แค่นหัวเราะออกมา
พร้อมกัน
"ว่าแต่ข่าวของคุณที่ว่า มีนักฆ่าที่ชื่ออะซะชินอะไร
นั่นนะ น่าสนใจมากทีเดียวนะคะ"
"ไม่ใช่ชื่ออะซะชินฮะ อะซะชินเป็นคำเรียกนักฆ่าตะ
หาก" ผมแย้ง "นี่แหละที่ผมหนักใจ"
เงียบไปอีกสักพัก คราวนี้ผมนึกอะไรขึ้นมาได้เลย
ถามเจ้าหล่อน
"แล้วคุณไปได้เบาะแสที่โยงไปถึงตัวนายมิโดได้ยัง
ไง"
ข้อมูลที่ฮิมุโระบอกผมก็คือ เธอกำลังสงสัยว่า นาย
มิโดมีส่วนรู้เห็นเกี่ยวกับการตายของนายโค และสิ่ง
สำคัญอีกอย่างที่เธอบอกผมก็คือ ในละแวกนี้ มีคน
ชื่อมิโดเพียงสองคนเท่านั้น คือ นายลอส มิโด เอก
อัครราชทูตเอลเดีย กับมิโด มะยะโกะ ลูกสาว ข้อ
มูลนี้ทำให้ผมเชื่อมั่นขึ้นได้อีกเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์
ว่า นายมิโดที่เจ้านิไคโดติดต่ออยู่นั้น คือ ทูตเอล
เดียจริง ๆ ด้วย
"ฉันสืบรู้มาว่า นายมิโดกับนายโคไม่กินเส้นกัน" ฮิมุ
โระตอบ "ทั้งสองคนนี้ ที่จริงต้องทำงานติดต่อกัน
บ้าง เพราะโรงเรียนนักเรียนต่างชาติเอลเดียขึ้นกับ
สถานทูตเอลเดีย แต่ข้อมูลที่ฉันบังเอิญได้มาก็คือ
นายมิโดเป็นพวกหัวก้าวหน้า หรือพวกฝ่ายซ้ายจัด
ของเอลเดีย ส่วนนายโคเป็นคนที่เกิดในตระกูลที่จง
รักภักดีและเป็นข้ารับใช้ใกล้ชิดของกษัตริย์เอลเดีย
มาสามชั่วคนแล้ว เรียกว่าเป็นพวกอนุรักษ์นิยมหรือ
พวกฝ่ายขวา ว่างั้นเถอะ...พูดแค่นี้คุณคงมองเห็น
ภาพออกแล้วมั้งคะ"
"อืมห์... คุณถึงได้ไปด้อม ๆ มอง ๆ แถวหน้าสถาน
ทูตเมื่อตอนบ่ายนี้ใช่ไหมครับ"
"แต่ก็น่าแปลกนะคะ ที่ข้อมูลของคุณ ก็มีส่วนที่โยง
ใยไปถึงนายมิโดคนนี้ด้วย" ฮิมุโระตั้งข้อสังเกตขึ้น
มาอีก "คุณแน่ใจใช่ไหมคะ ว่านายนิไคโดมีส่วน
เกี่ยวข้องกับนายมิโดนี่"
"ค่อนข้างแน่ครับ" ผมตอบ
"แล้วเรื่องคดีฆ่าตัวตายของนายนิไคโดนี่..."
"มันก็แค่คำประกาศของตำรวจ..." ผมตอบ "ผมไม่
เชื่อหรอกฮะ ว่าเจ้านิไคโดมันจะฆ่าตัวตายได้ พอ ๆ
กับที่มันจะฆ่าคนอื่นได้"
"หมายความว่า ตำรวจเขาจงใจปิดบัง..."
"คงไม่ใช่หรอกครับ เขาคงขี้เกียจสืบมากกว่า เลย
รีบ ๆ ปิดคดีไปอย่างลวก ๆ" ผมแค่นเสียงตอบ "หรือ
ไม่ก็... คงเป็นฝีมือหน่วยสืบราชการลับญี่ปุ่นนั่น
แหละ"
เราสองคนสบตากันอีกครั้ง ถึงแม้ไม่ได้เอ่ยคำพูด
ขึ้นมา แต่ต่างก็รู้ทันกันอยู่ว่า จากข้อมูลเท่าที่ทาง
ตำรวจเปิดเผยสู่สาธารณชน ทำให้ทราบว่านิไคโด
ใฃ้ "มีด" ในการฆ่าตัวตาย ซึ่งแน่นอน ถ้าผมจะตั้ง
ข้อสงสัยว่า นายนิไคโดไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่ถูก "
ฆาตกรรม" ด้วยฝีมือใครสักคน แบบเดียวกับนาย
โค ก็ย่อมเป็นไปได้
"โอ๊ะ! ผมเห็นทีจะต้องขอตัวก่อนละครับ มีนัดไว้"
คิดไปก็แปลกนะครับ นัดอะไรกลางดึกอย่างนี้
"แล้วคุณจะเอาไงต่อ" ฮิมุโระถามมา
"ผมอยากดูแผ่นโลหะที่มีลายเหมือนกับรูปที่เจ้าโค
ตัวปลอมให้ผมหาสักหน่อย" ผมตอบ "แต่อืมห์... ดู
ไปก็คงเท่านั้นมั้ง ที่จริงผมอยากจะลองพบกับนาย
มิโดนั่นดูสักทีน่ะครับ จะได้ลองเลียบเคียงถามอะไร
หลาย ๆ อย่างดู"
"ฮึ! เขาจะยอมให้คุณเข้าพบรื้อ?" ฮิมุโระยิ้มเหยียด
ๆ "อย่าลืมนะว่าเขาเป็นถึงทูตเอลเดีย"
"ก็ต้องลองดูก่อนละฮะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เช้าเรานัด
เจอกันแถวสถานทูตเอลเดียดีไหมครับ แล้วค่อยหา
ทางเข้าพบกับนายมิโดนั่นอีกที"
"ก็ได้ แต่ฉันยังมองไม่เห็นทางเลยนะคุณว่าจะเข้า
ไปพบเขาได้ยังไง"
"ถ้าไม่ได้ เราค่อยมาคิดกันใหม่ละกันครับ เสร็จจาก
สถานทูตนี่ค่อยไปดูของที่โรงเรียนก็ได้ ของคงไม่หนี
ไปไหน" ผมตอบ คาดการณ์ไว้ว่า พรุ่งนี้โรงเรียนคง
ถูกสั่งปิดชั่วคราว และห้องผู้อำนวยการโรงเรียนซึ่ง
เจ้าของตายไปแล้ว ก็คงจะไม่มีใครเข้าไปยุ่มย่าม
ทำให้ของหายไปหรอก แต่...ตอนนั้นผมยังไม่รู้
หรอกครับว่าผมคาดการณ์ผิด!
...
เสร็จจากนัดแนะกับสาวเจ้าฮิมุโระแล้ว ผมก็รีบเผ่น
แนบไปที่เซ็นทรัลอะเวนนูอีกครั้ง
'จะถึงเวลานัดอยู่แล้ว สงสัยจะไปถึงพอดีเวลา' ผม
คิดในใจ ขณะที่มุ่งหน้า วิ่งไปยังโรงแรมปรินเซส
...
back index next