EVE Burst Error
ภาค โคะจิโร่
วันที่ 6 ธันวาคม ค.ศ. 19xx

เจาะฐานข้อมูล (โคะจิโร่-เคียวโกะ)

“เป็นไงบ้าง ไปถึงไหนแล้ว” ผมถามขึ้น
หลังจากที่ฮิมุโระรับปากจะ “ค้น” ฐานข้อมูลของ
สันติบาลให้ เวลาก็ผ่านไปสักสิบนาทีได้แล้ว เริ่มตั้ง
แต่ เราสองคนตรงเข้าไปหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์
ของผม เปิดโมเดม เปิดเครื่องคอมฯ จัดแจงติดต่อ
ไปยังโปรไวเดอร์ (Provider = บริษัทบริการต่อเครือ
ข่ายอินเตอร์เน็ต) จากนั้น ฮิมุโระก็นั่งจมอยู่หน้า
คอมฯ ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจนบัดนี้
“อืมห์… ขั้นแรกก็ต่อไปที่โปรไวเดอร์ จากนั้นก็ล็อค
อินเข้าไปที่โปรไวเดอร์ฟรีอีกเจ้าหนึ่ง แล้วก็ไปล็อค
อินเข้าหน้าบริการเทลเน็ต (telnet) ฟรีของ
มหาวิทยาลัย….นี่” ฮิมุโระพึมพำ
“อืมห์ สามชั้นแล้ว”
“จากนั้นถึงจะล็อคอินเข้าเครือข่ายของหน่วยงาน
ฉันเองทีนึง ก่อนที่จะ…ใช้พาสเวิร์ดของเจ้านายฉัน
ล็อคอินเข้าเครือข่ายของสันติบาล”
“ทั้งหมดก็ห้าชั้น” ผมสรุป “ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมานี่
คิดว่าจะถ่วงเวลาไปได้สักเท่าไรนี่”
“ก็… นับตั้งแต่พริบตาที่ทางเซกเคียวริตี้ (Security
= ระบบรักษาความปลอดภัย) ของเครือข่าย
คอมพิวเตอร์ของสันติบาล จับได้ว่าเราแอคเซส (ติด
ต่อ) เข้าไปอย่างไม่ถูกต้อง แล้วทำการเทรส (trace
= แกะรอยย้อนกลับ) กลับมา กว่าจะมาถึงเครื่องนี้
ก็คงจะกินเวลาสักห้าวินาทีได้มั้ง”
“ห้าวินาทีเหรอ … น่ากลัวนา” ผมทวนคำ
“ฮึ แต่คุณก็คงไม่ถอยหรอกใช่ไหม” หญิงสาวพูด
ประชดมา
“แน่นอนสิ เอ้า ลุยเลยครับคุณ”
“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันไม่ลุยตรง ๆ หรอก ขอรอดูจังหวะ
ก่อน”
“หมายความว่าไง”
“ก็ ถ้าติดต่อเข้าโปรแกรม DBMS โดยตรงตอนนี้
เจ้านายฉันก็เดือดร้อนสิ เดี๋ยวฉันลองดูก่อน ถ้ามี
ใครสักคนติดต่อเข้าดีบีเอ็มเอสตอนนี้พอดี ฉันก็จะ
สวมรอยตามเขาเข้าไปด้วยเลย”
“แต่ เราก็มีเวลารอไม่มากนะ”
“ค่ะ รู้ค่ะ” เสียงตอบมา โดยเจ้าตัวยังไม่ละสายตา
ไปจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
ความสงบเงียบเข้ามาเยือนเราสองคนสักครู่หนึ่ง
ขณะที่ผมเริ่มเซ็ง ทำท่าจะเดินกลับไปทางด้านหน้า
ของสำนักงานนั้นเอง ฮิมุโระก็ร้องขึ้น
“โอ๊ะ มีใครเข้ามาแล้ว” เจ้าพนักงานสาว ซึ่งกำลัง
ทำเรื่องผิดกฎหมายเสียเองร้องโพล่งขึ้น พลางชี้มือ
ไปบนหน้าจอให้ผมซึ่งรีบชะโงกหน้าเข้าไปดูทันที
“นี่ไง ท่าทางกำลังจะล็อกเข้าดีบีเอ็มเอสพอดีเลย”
ดีบีเอ็มเอส หรือ Database Management
System คือโปรแกรมจัดการระบบฐานข้อมูล ซึ่งใน
ที่นี้ก็คือ ฐานข้อมูลของสำนักงานตำรวจสันติบาล
ซึ่งเป็นเป้าหมายในการ “แอบ” ติดต่อเข้าเครือข่าย
ในครั้งนี้ของพวกผม
“เอ แต่แปลกนะ ทำไม ‘เขา’ พิมพ์ช้า ๆ อย่างนี้นะ”
ฮิมุโระเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย ซึ่งก็สมควรแล้วเพราะ
ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอคือ หน้าจอของการล็อก
(ขอติดต่อ) เข้าดีบีเอ็มเอส ซึ่งตรงตำแหน่งที่ให้ใส่
พาสเวิร์ดนั้น ตามปกติจะมองไม่เห็นว่าพิมพ์อะไร
เข้าไป แต่เนื่องจากหน้าจอของเครื่องพวกผมเป็น
การ “แอบ” ก๊อปปี้หน้าจอจริงของเครื่องของใคร
บางคนที่กำลังจะพยายามติดต่อเข้าเครือข่ายของ
สันติบาลอยู่ ทำให้เห็นว่าเขากำลังพิมพ์อะไรเข้าไป
อยู่และเห็นด้วยว่าเขาคนนั้นพิมพ์ทีละตัวอย่างช้า ๆ
“อย่างกับ พิมพ์ไปคิดไปอย่างนั้นแหละ อะ!” ฮิมุโระ
วิจารณ์อย่างหงุดหงิด เพราะเธอไม่อยากเสียเวลา
ในการลอบติดต่อเข้าเครือข่ายคอมพิวเตอร์ของ
สันติบาลนี้นานนัก แต่แล้วใครบางคนคนนั้นก็ทำ
การลบรหัสผ่านที่เขาเพิ่งพิมพ์ได้ว่า tie55/09/23
ออกไป
“อะไรกันนี่ พิมพ์แล้วก็ลบ” หญิงสาวร้องขึ้น
“อ้าวนั่น ! พิมพ์ใหม่แล้ว” ผมพูดขึ้นบ้าง
บนหน้าจอ มีการพิมพ์รหัสผ่านใหม่อีกครั้ง คราวนี้
เป็น TIE55/09/23
“ที่แท้ก็ลืมพิมพ์เป็นตัวพิมพ์ใหญ่นั่นเอง” ผมบอก
“อย่างกับ เขา..นั่งคิดไปทีละตัวแล้วก็พิมพ์ไปอย่าง
นั้นแหละ” ฮิมุโระพูดขึ้น
“ใช่แล้ว ผมว่า เจ้า ‘ผู้ร่วมมือ’ ของเราคนนี้ ก็คง
เหมือนกับเรามั้ง นะฮิมุโระ” ท้ายสุดผมขอความ
เห็นจากสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“หมายความว่าไง?”
“ก็ อย่างนี้ก็ค่อนข้างชัวร์เลยสิ ว่าคุณคนนี้ก็กำลัง
ลักลอบติดต่อเข้าเครือข่ายคอมพิวเตอร์อย่างไม่ถูก
ต้องเหมือนพวกเรานั่นแหละ”
“เป็นไปได้เหรอ นี่เขากำลังติดต่อจากเครื่องไหนสัก
แห่งซึ่งเป็นเทอร์มินอลของสำนักงานตำรวจสันติ
บาลโดยตรงนะ”
“จะไปรู้เหรอ โอ๊ะ! หน้าจอเปลี่ยนแล้ว”
เป็นไปตามที่ผมพูด หลังจากพิมพ์พาสเวิร์ดจนหมด
แล้วกดปุ่มป้อนคำสั่งเข้าไปแล้ว หน้าจอก็เปลี่ยน
เป็นหน้าจอของโปรแกรมระบบจัดการฐานข้อมูล
ของสำนักงานตำรวจสันติบาล
“เอาละ เราจะแยกตัวกับผู้ให้ร่วมมือคนนี้ตั้งแต่หน้า
จอนี้นะคะ โคะจิโร่” ฮิมุโระเอ่ยขึ้น “อยากค้นอะไรก็
รีบ ๆ ค้นซะ อย่าลืมว่า ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งอันตราย”
“อืมห์ มาถึงตรงนี้จนได้สิ เก่งจริง ฮิมุโระ” ผมแกล้ง
ชม แต่สาวก็ไม่ได้คลายความเครียดบนใบหน้าเลย
ผมมองบนหน้าจอแล้วก็พูดขึ้น “ที่เราต้องการก็คือ
ข้อมูลของนายมิโด”
“งั้นก็เลือกหัวข้อ 5 นะ” ฮิมุโระตอบ แล้วกดปุ่มบน
แป้นพิมพ์ทันที
หัวข้อ 5 ที่กล่าว เป็นหัวข้อเกี่ยวกับ ข้อมูลของ
บุคคลนั่นเอง หน้าจอเปลี่ยนไปอีกคราวนี้ให้ป้อน
คีย์เวิร์ด (ดัชนี) ที่จะใช้ในการค้นหาข้อมูล
“คีย์เวิร์ด ก็คือ…” ฮิมุโระพึมพำ พลางพิมพ์ลงไปว่า
Mido and Ambassador and Eldia
อีกอึดใจ บนหน้าจอก็มีข้อมูลที่ต้องการออกมา
“ไหน ๆ” ผมอ่าน “ลอส มิโด เชื้อชาติ สาธารณรัฐ
เอลเดีย ปัจจุบันเป็นเอกอัครราชทูตสาธารณรัฐเอล
เดียประจำญี่ปุ่น เป็นพวกซ้ายจัด และเป็นกำลัง
สำคัญในการพัฒนาประเทศตามนโยบายของ
นายกรัฐมนตรีลอยด์ เป็นผู้ที่ยุบกระทรวงพระราช
วัง ยุบสำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์แห่งชาติ ยุบ
หน่วยข่าวกรอง … หมายเหตุ เคยดำรงตำแหน่งหัว
หน้าหน่วยข่าวกรองด้วย.. มีแค่นี้เองเหรอ?”
“ก็มีแค่นี้แหละ” ฮิมุโระตอบเสียงเครียด สีหน้ายังไม่
คลายตื่นเต้นเหมือนนักเรียนที่แอบกินขนมในห้อง
และกลัวถูกครูจับได้ “สงสัยระดับการติดต่อของผู้
ร่วมมือของเราจะต่ำไปมั้งคะ เลยได้ข้อมูลแค่ใน
ระดับตื้น ๆ เท่านี้เอง”
“อืมห์ เป็นพวกหัวก้าวหน้า อันนี้ก็รู้อยู่แล้ว… แต่
เคยเป็นหัวหน้าหน่วยข่าวกรองนี่สิ…”
“…” ฮิมุโระไม่ออกความเห็น
“คุณรู้รึเปล่า ไอ้คำว่าหน่วยข่าวกรองของเอลเดียนะ
ก็คือ หน่วยสืบราชการลับของเขานั่นเอง แสดงว่า
นายคนนี้ไม่ใช่ย่อยเลยล่ะ มิน่า…” ผมนึกถึงเหตุ
การณ์ตอนที่ผมบุกเข้าไป ‘สัมภาษณ์’ นายมิโดขึ้น
มา แล้วก็อดเย็นสันหลังวาบไม่ได้
“แต่นี่ เขายุบหน่วยงานของตัวเองทิ้งด้วยนี่” ฮิมุโระ
หมายถึงในข้อมูลที่เขียนว่า มิโดเป็นคนยุบหน่วย
งานราชการของเอลเดียสามหน่วยงานทิ้ง “เพราะ
ฉะนั้น ตอนนี้หน่วยสืบราชการลับของเอลเดียก็ไม่มี
อะ!!” พูดไปแล้ว ก็นึกขึ้นได้
“ใช่ฮะ ตามชื่ออย่างเป็นทางการมันไม่มีแล้ว แต่…”
“เรื่องของเด็กที่ชื่อพรินใช่ไหมคะ?”
“อืมห์” ผมตอบ “ไม่มีทางได้ข้อมูลมากกว่านี้แล้วเห
รอ?”
“หมดปัญญาแล้วค่ะ” ฮิมุโระตอบ “เว้นแต่ว่าจะติด
ต่อเข้าโปรแกรมใหม่ โดยใช้เครื่องที่มีสิทธิ์ในการติด
ต่อในระดับสูงขึ้น หรือไม่ก็เปลี่ยนระดับการติดต่อ
ซึ่งฉันก็ทำไม่ได้ เพราะไม่รู้พาสเวิร์ด”
“อืมห์ ช่วยไม่ได้แฮะ งั้นเรื่องนายมิโดเอาไว้ก่อน เรา
รีบดึงข้อมูลให้เยอะที่สุดละกัน” สมองผมทำงาน
อย่างรวดเร็วทันที
“ใช้ให้คุ้มที่สุด สมกับความเสี่ยงของเราหน่อย”
“บ้า ความเสี่ยงของฉันนะสิ”
“งั้น ต่อไปนี้อย่าลืมเชื่อมคีย์เวิร์ดทุกคำกับคำว่า
เอลเดียด้วยนะ”
“รับทราบ”
“ต่อไปเอาข้อมูลของ สตรอลแมน โคสิ”
“นั่นฉันเคยหาทีนึงแล้ว ตอนที่ฉันรับงานนั่นใหม่ ๆ”
ฮิมุโระตอบ แต่ก็ดึงข้อมูลออกมาให้ผมดูอยู่ดี
“ส่วนสูงน้ำหนักวันเดือนปีเกิดช่างเถอะ เจ้าตัว
เป็นผอ. โรงเรียนนักศึกษาต่างชาติเอลเดียประจำ
ญี่ปุ่น ปู่เป็นสมุหราชเลขาประจำพระราชวัง พ่อ
เป็นผอ. สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์…”
“อืมห์..ตรงกับที่เรารู้มานะ ว่าเขาเป็นข้าราชการที่
ซื่อสัตย์ต่อราชสำนักเอลเดีย แล้วก็ดูเหมือนจะเป็น
กันทั้งตระกูลเลยแฮะ” ผมเอ่ยสอดขึ้น ฮิมุโระทำท่า
เห็นด้วย แล้วก็อ่านต่อ
“ตัวเขาเองเป็นผู้เสนอต่อกษัตริย์เอลเดีย ให้ตั้ง
ระบบทุนการศึกษาส่งนักศึกษาไปเรียนที่ต่างชาติ
รวมทั้งเสนอตั้งโรงเรียนนักศึกษาต่างชาติเอลเดีย
ในญี่ปุ่นด้วย… หมดเท่านี้แหละ.. ก็เหมือนกับที่ฉัน
เคยอ่านนะ”
“โอ๊ะ มีอะไรโผล่”
บนหน้าจอ ขึ้นข้อความว่า Warning : Level 3
“อ๋อ เป็นข้อมูลเพิ่มเติมนะ ข้อมูลเพิ่มเติมระดับสาม
ขณะนี้ฮิมุโระ เคียวโกะ เจ้าหน้าที่หน่วยตรวจสอบ
สถานศึกษา กำลังสืบสวนเกี่ยวกับคดียักยอกเงิน
โรงเรียนของนายโคอยู่” ฮิมุโระอ่าน
แต่บนจอยังขึ้นข้อมูลเพิ่มเติมอีกอันหนึ่ง ผมเลย
แย่งอ่านบ้าง
“ข้อมูลเพิ่มเติมระดับห้า ด้วยคำขอจากห้อง
ประมวลผลข้อมูลสำนักนายกฯ (หน่วยสืบราชการ
ลับญี่ปุ่น) ให้ยกเลิกการทำคดีที่กล่าวถึงในข้อมูล
เพิ่มเติมระดับสาม”
“เอ๊ะ!” ฮิมุโระอุทาน “ทำไมหน่วยสืบราชการลับ
ญี่ปุ่นมาโผล่ตรงนี้?”
“นั่นสิ” ผมเสริม “แต่อย่างไรก็ตาม.. รู้สึกว่าการที่
คุณถูกยกเลิกงาน ไม่ใช่เพราะถูกคนที่ชื่อโฮโจนั่น
แย่งนะ ไม่เห็นชื่อเขาโผล่เลย” หยุดมองสีหน้าฮิมุ
โระแวบหนึ่ง แล้วเสริมต่อ “ท่าทางเรื่องนี้จะเป็น
เรื่องใหญ่ตามที่เราเคยวิเคราะห์กันไว้จริง ๆ ด้วยนะ
ฮะ หน่วยสืบราชการลับถึงได้ออกโรงเองอย่างนี้”
“อืมห์ … “ ฮิมุโระไม่ยอมออกความเห็นเรื่องนี้อีก
แต่พูดต่อไปอีกเรื่องว่า “อย่างที่ฉันคิดไว้จริง ๆ ด้วย
นี่ไง ข้อมูลเพิ่มเติม ออกมาแค่ระดับห้า แสดงว่า
เครื่องของผู้ร่วมมือของเรามีสิทธิ์ในการขอดูข้อมูล
แค่ระดับห้าเท่านั้นเอง”
“ต่ำไปเหรอ?”
“ไม่ต่ำมาก แต่… ไม่เพียงพอที่เราจะดึงข้อมูลที่จะ
มีประโยชน์จริง ๆ มาใช้ได้ ไม่ใช่เหรอ”
ใช่ครับ อย่างน้อยข้อมูลเกี่ยวกับมิโด ก็ดึงมาได้
น้อยมาก
“ช่วยไม่ได้ งั้นไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เอาข้อมูลยัยโฮ
โจ มาดูซิ”
“นี่คุณ!” หญิงสาวหันขวับมา ทำตาเขียว “นึกว่าเรา
มีเวลามากนักเหรอ”
“เอาน่า มันรู้สึกยังไงยังไงกับคนนี้อยู่ เขาอาจจะ
เป็นฝ่ายตรงข้ามของเราก็ได้ หรือคุณว่าไง”
ผมหมายถึงเหตุการณ์ที่พบโฮโจ มะรินะ อยู่ใน
สถานทูตกับนายลอส มิโด รวมทั้งร่วมกันแสดง
‘ละคร’ ฉากนั้นด้วย
ฮิมุโระเม้มปาก แล้วหันไปเคาะแป้นพิมพ์แต่โดยดี
ข้อมูลที่ออกมาคือ
โฮโจ มะรินะ เจ้าหน้าที่สืบสวนระดับหนึ่งของห้อง
ประมวลข้อมูลสำนักนายกฯ (หรือหน่วยสืบราชการ
ลับญี่ปุ่น) ประวัติการทำงาน รับมอบหมายปฏิบัติ
งาน 102 ครั้ง อัตราการทำงานสำเร็จ 99% อัตรา
การจับกุมคนร้ายได้ 99% รับเหรียญรางวัล 4 ครั้ง
“โอ้โฮ ยอด…ยอดเยี่ยมไปเลย” ฮิมุโระอุทาน แล้ว
ชำเลืองมาทางผมแวบหนึ่ง “คุณไม่ใช่พวกเราคงไม่
เข้าใจหรอกว่า นี่เป็นประวัติการทำงานที่ยอดเยี่ยม
ที่สุดเท่าที่ฉันเคยรับรู้มาเลย … (หันไปดูหน้าจออีก
ที) ปฏิบัติงานตั้ง 102 ครั้งเชียวหรือ?…”
“เขาเก่งขนาดนั้นเชียวเหรอ?” ผมถาม
“เท่าที่ดูจากประวัตินี่นะ ก็เรียกว่าไร้เทียมทานเลย
แหละ แต่ไม่ยักรู้ว่าเขาอยู่หน่วยสืบราชการลับ
หนอยมาหลอกฉันว่า เขาอยู่หน่วยงานเดียวกับฉัน”
“แล้วไอ้…พนักงานสืบสวนระดับหนึ่งนี่ หมาย
ความว่าไง”
“ก็เป็นพนักงานสืบสวนที่มีฐานะเทียบเท่ากับผู้
บังคับการกองตำรวจน่ะ ตามฐานะแล้วเขาอยู่สูง
กว่าฉันเยอะเลยนะนี่”
“โอ๊ะ มีข้อมูลเพิ่มเติมด้วย ข้อมูลเพิ่มเติมระดับห้า
ขณะนี้อยู่ระหว่างปฏิบัติการให้การอารักขามิโด มะ
ยะโกะบุตรสาวของทูตเอลเดียลอส มิโด”
ผมอ่าน สังเกตเห็นว่าฮิมุโระอึ้งไป คงตะลึงกับ
ความจริงที่ตัวเองเพิ่งรู้ หลังจากที่เจ้าหล่อนคงคิด
มาตลอดว่า โฮโจ มะรินะ เป็นเจ้าหน้าที่หน่วยงาน
เดียวกันที่มาแย่งงานเธอไปทำ
“อ๊ะ ๆ ข้อมูลเพิ่มเติมระดับหก ขณะนี้อยู่ระหว่างถูก
พักงาน และถูกสอบสวนโดยตุลาการตำรวจ”
ผมอ่านข้อมูลต่อ แล้วก็หันไปถามเจ้าพนักงานสาว
“หมายความว่าไงนี่ ถูกพักงาน?”
“ไม่รู้สิ คงไปทำอะไรผิดมั้งคะ… เอ ไม่สิ ประเด็นก็
คือ เธอถูกสอบสวนอยู่นะค่ะ และเป็นระเบียบว่า ผู้
ที่ถูกสอบสวนจะต้องถูกพักงานชั่วคราวก่อน เพื่อ
ป้องกันไม่ให้อ้างการปฏิบัติงานแล้วหนีการสอบ
สวนก็เท่านั้นเอง แล้ว… คนที่ถูกสอบสวนก็ใช่ว่าจะ
ต้องเป็นคนผิดเสมอไป”
“อืมห์… เอาไว้ก่อนละกัน งั้นขอข้อมูลมิโด มะยะ
โกะที่ชื่อโผล่อยู่นี่หน่อยเถอะ”
“นี่ จะบ้าเหรอ! ออกนอกเรื่องใหญ่แล้วนะ”
“น่า อีกทีเดียว แล้วจะกลับเข้าเรื่องของเราแล้ว นะ
นะ” ผมต่อรอง
ฮิมุโระหันไปทางคอมพิวเตอร์แต่โดยดี คงขี้เกียจ
เสียเวลาเถียงมั้ง
ข้อมูลของมิโด มะยะโกะคือ สัญชาติเอลเดีย อายุ
18 ปี ปัจจุบันอยู่ที่ญี่ปุ่น (สถานทูตเอลเดีย) เป็น
บุตรสาวของนายลอส มิโด (เอกอัครราชทูตเอลเดีย
ประจำญี่ปุ่น) มารดาเสียชีวิตเนื่องจากเหตุวินาศ
กรรมในเอลเดียเมื่อสองปีก่อน ปัจจุบันเป็นนักเรียน
โรงเรียนนักศึกษาต่างชาติเอลเดีย (หมายเหตุ โรง
เรียนถูกสั่งปิดเมื่อ วันที่ 5 เดือนธันวาคม)
ข้อมูลเพิ่มเติมระดับ 5 ปัจจุบันอยู่ในอารักขาของโฮ
โจ มะรินะเจ้าหน้าที่สืบสวนระดับหนึ่ง ตามคำขอ
ของสถานทูตเอลเดียผ่านทางกระทรวงมหาดไทย
ข้อมูลเพิ่มเติมระดับ 6 โฮโจ มะรินะถูกยกเลิกหน้า
ที่ และขณะนี้อยู่ระหว่างถูกสอบสวน
“น่าสงสาร… “ ฮิมุโระพึมพำออกมา ซึ่งก็ตรงกับ
ความรู้สึกของผมเหมือนกัน
“อายุสิบแปดเอง ต้องมาเจอกับเรื่องร้าย ๆ เพราะ
ความขัดแย้งของผู้ใหญ่ เพราะเรื่องการเมือง
สกปรกเหรอเนี่ย”
“ฮึ พูดประชดใครรึเปล่ายะ” หญิงสาวร้อนตัว แต่
แล้วก็รีบพูดมาโดยเร็ว “เอ้า! จะดูข้อมูลอะไรอีก เร็ว
เข้า ฉันรับรองไม่ได้นะว่าจะโดนจับได้เมื่อไร”
ผมต้องรีบพับเก็บความรู้สึกเห็นใจเด็กสาวที่ชื่อมะ
ยะโกะ (ซึ่งที่จริงก็ถือว่าเป็นลูกสาวของนายมิโดซึ่ง
ตอนนี้ค่อนข้างแน่นอนแล้วว่าอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับ
ผม) เอาไว้ก่อน ผมเองก็ใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ไม่แพ้ฮิ
มุโระเหมือนกันแหละครับ การที่เราเสี่ยงแอบเข้ามา
ค้นข้อมูลในฐานข้อมูลของตำรวจสันติบาลนี่ ถ้า
ความแตกขึ้นมาไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ทีเดียวละ
“แต่เอาไงดีล่ะ ข้อมูลนายมิโดก็ได้มาแค่นั้นนี่นา”
ผมขมวดคิ้ว ใช้ความคิด “ไม่มีทางดึงข้อมูลได้มาก
กว่านี้เลยเหรอ”
“ยากคะ แต่ฉันจะลองคิดดูละกัน ฉันพอรู้หลักการ
อยู่ แต่ไม่เคยทำจริง ๆ” แน่ละครับ ใครจะกล้าลอง
ทำจริง ๆ ล่ะครับ
“โอเค” ผมตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “งั้นรีบดึงข้อมูล
คนที่เกี่ยวข้องทุกคนในคดีนี้ให้หมดเลยละกัน เริ่ม
จาก…”
ข้อมูลของซีเรีย มีอยู่เพียงว่า ได้รับการบรรจุเป็น
อาจารย์ประจำโรงเรียนนักศึกษาต่างชาติเอลเดีย
โดยผ่านการรับรองจากนายสตรอลแมน โค เมื่อ
หนึ่งปีก่อน โดยมีข้อมูลเพิ่มเติมกำกับว่า
“โอ้โฮ” ผมอ่าน “ข้อมูลเพิ่มเติมระดับห้า ขณะนี้เป็น
พยานปากสำคัญในคดีฆาตกรรมนายสตรอลแมน
โคและทางตำรวจได้ออกหมายจับแล้ว …มิน่าล่ะ
ถึงบอกว่าถูกตามล่าอยู่” ผมนึกถึงคำพูดของซีเรีย
เมื่อตอนเช้า
“ข้อมูลเพิ่มเติมระดับห้าเหมือนกัน มาอีกข้อ…” ฮิมุ
โระอ่านบ้าง “เป็นสายสืบในชุดปฏิบัติการที่สาม
ของหน่วยข่าวกรองเอลเดียเก่า อืมห์ ตรงกับที่เรารู้
แล้ว”
ต่อไปพวกผมลองดึงข้อมูลของนักฆ่าลึกลับรหัส
“เทอร์เรอร์” ออกมาปรากฏว่า
“บะ…บ้าจริง” ฮิมุโระอุทานทันทีที่ข้อมูลโผล่บน
หน้าจอ “มือสังหารในระดับนานาชาติ รหัส
B12AJ23 ไม่ทราบเพศแน่ชัด สัญชาติไม่แน่ชัด
อายุ รูปร่างหน้าตา วิธีการทำงาน ไม่แน่ชัดสักอย่าง
ข้อมูลมีเพียงสองอย่างเท่านั้นคือ ใช้มีดประจำกอง
ทัพเอลเดียเป็นอาวุธ และทำการฆาตกรรมเป้า
หมายด้วยมีดนี้แล้ว จะทิ้งมีดไว้ในสถานที่
ฆาตกรรมทุกครั้ง แล้วก็… ผลการปฏิบัติงานสำเร็จ
ร้อยเปอร์เซ็นต์…”
“อย่าเพิ่งหน้าซีด ฮิมุโระ” ผมแกล้งพูดเย้า เพราะ
ชำเลืองมองสีหน้าหญิงสาวเห็นว่าหน้าเริ่มถอดสี
เข้าทุกทีที่อ่าน “ยังมีข้อมูลเพิ่มเติมโผล่มาอีกนะ นี่
นี่ ระดับห้า ขณะนี้อยู่ในประเทศญี่ปุ่น ห้อง
ประมวลข้อมูลสำนักนายกฯ (หน่วยสืบราชการลับ
ญี่ปุ่น) กำลังติดตามสืบสวน สำนักงานตำรวจสันติ
บาลกำลังติดตามสืบสวน …โอ้โฮ กลายเป็นเรื่อง
ใหญ่เลยแฮะ”
“…” ฮิมุโระพูดอะไรไม่ออก
“โอ๊ะ ข้อมูลเพิ่มเติมระดับหก อยู่ในข่ายสงสัยว่า
เป็นผู้ทำการฆาตกรรมนายสตรอลแมนโค และนาย
นิไคโด ซึซึมุ … เอ๊ะ!”
ผมอ่านเองแล้วก็ต้องเบิ่งตาโพลง ใช่ครับ ความเห็น
ของตำรวจสันติบาลกับผมตรงกันในกรณีของคดี
นายโค ที่ว่าเป็นฝีมือเทอร์เรอร์ (ถึงแม้ว่าตาม
ประกาศอย่างเป็นทางการจะออกมาว่า เป็นฝีมือ
นายนิไคโดก็ตามเถอะ) แต่สำหรับกรณีนายนิไคโด
นี่ ผมเพิ่งทราบจากข้อมูลนี้เองว่า ทางตำรวจ
(ตำรวจสันติบาล และหน่วยสืบราชการลับ) กำลัง
สงสัยว่าเป็นฝีมือของเทอร์เรอร์ด้วย
“ใครกัน… ถึงกับจ้างเทอร์เรอร์มาฆ่าเจ้านิไคโด”
ผมหรี่ตาอย่างใช้ความคิด “เจ้าโคตัวปลอมเหรอ?
หรือ …นายมิโด?” บอกตามตรง ชื่อหลังนี่เป็นการ
เหวี่ยงแหมั่ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความเป็นไปได้
เพราะอย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่า คนที่เจ้านิไคโดติดต่อ
ก่อนที่จะตาย ก็คือ นายมิโดนี่แหละ
back index next