EVE Burst Error
ภาค โคะจิโร่
วันที่ 6 ธันวาคม ค.ศ. 19xx

นีโอซีรีบรัม???

“เฮ้อ!” ฮิมุโระถอนหายใจยาว หลังจากจิบกาแฟใน
ถ้วยของเธอจนหมดและวางถ้วยลงบนจานรองแล้ว
ตอนนี้ ผมกับฮิมุโระย้ายทำเลมาปักหลักอยู่ที่โต๊ะ
เอนกประสงค์ใช้ทำได้ทุกอย่าง ซึ่งตั้งอยู่ใจกลาง
สำนักงานผม หลังจากที่ ‘ความแตก’ ต้องรีบถอด
สายโทรศัพท์แทบไม่ทันเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ฮิมุโระ
รับอาสาชงกาแฟให้ ขณะที่ผมสาละวนกับการรวบ
รวมข้อมูลจากล็อกไฟล์ที่เหลืออยู่ในเครื่อง
คอมพิวเตอร์ของผม พิมพ์เป็นรายงานเกี่ยวกับข้อ
มูลทั้งหมดที่เราไป ‘เจาะ’ มาได้จากฐานข้อมูลราช
การของญี่ปุ่น แล้วเราก็มานั่งจิบกาแฟกันเงียบ ๆ
พลางอ่านข้อมูลอันตรายเหล่านั้น
แน่นอน สิ่งที่ทำให้เราช็อคมากที่สุดคือ รายงาน
หน้าสุดท้ายเกี่ยวกับนายมิโด ที่เราได้มาโดยอาศัย
ระดับของการเข้าถึงข้อมูลระดับ 7
“นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แล้วนะคะเนี่ย” หญิงสาว
ทำลายความเงียบขึ้น “นึกไม่ถึงเลยว่า รัฐบาลเราก็
มีส่วนเข้าไปเกี่ยวข้องกับการภายในของเอลเดียเขา
ถึงขนาดนี้ด้วย”
“เฮอะ เพราะคุณเป็นข้าราชการที่ดีเกินไปนะสิครับ
ถึงได้มองรัฐบาลมาในแง่ดีตลอด” ผมพูดขอดค่อน
“ต้องพวกประชาชนตาดำ ๆ เสียภาษีอย่างพวกผม
นี่สิ ถึงจะรู้ซึ้งว่าพวกนี้ดีแต่ถลุงเงินที่เก็บไปจาก
พวกผมไปทำแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องเท่านั้นแหละ”
“ฮึ อย่างคุณเสียภาษีกับเขาด้วยเหรอ” ฮิมุโระยังมี
แก่ใจย้อนผมกลับ
“แน่น้อนนนนน” ผมแกล้งลากเสียงยาว
เจ้าพนักงานสาวค้อนผมเข้าให้หนึ่งขวับ ก่อนที่จะ
เอ่ยขึ้นใหม่อย่างเอาจริงเอาจังด้วยน้ำเสียงราบ
เรียบว่า
“รู้สึกว่า ปมหลาย ๆ ปมไปพุ่งอยู่ที่นายมิโดแล้วนะ
คะ โดยเฉพาะประเด็นที่เขาเป็นคนของหน่วยข่าว
กรองเอลเดียเก่า และก็รวมทั้งเรื่องใหม่ล่าสุดที่เรา
รู้”
“โปรเจคซีเหรอครับ” ผมพูด “อันเดียวกันกับนีโอซี
รีบรัมโปรเจคที่จ่าอยู่ตรงหัวเรื่องนี่รึเปล่า”
“น่าจะใช่นะคะ” ฮิมุโระตอบ “นีโอซีรีบรัม แปลว่า
อะไรกันคะเนี่ย โครงการเกี่ยวกับสมอง..ใหม่ อย่าง
นั้นหรือ”
“สมองใหม่?” ผมทวนคำ “หมายถึงการสร้างสมอง
เทียมหรือครับ หรือว่าจะเป็นพวกเทคโนโลยีปัญญา
ประดิษฐ์ ในทางด้านคอมพิวเตอร์”
“คงไม่กระมังคะ” หญิงสาวพูดช้า ๆ อย่างไม่แน่ใจ
นัก “หน่วยข่าวกรองทางทหารของเราเข้าไปยุ่งกับ
เรื่องนี้ด้วย น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับทางทหาร
มากกว่า”
“อาวุธชีวภาพใหม่?” ผมเดาไปเรื่อย “เสียดายจริง ๆ
เลยนะครับ ข้อมูลดันมาขาดหายไปตรงตอนสำคัญ
ซะด้วย ถ้ามีเวลาอีกนิดเดียวเราก็คงจะได้ข้อมูลว่า
เจ้ามิวหนึ่งศูนย์หนึ่งที่เป็นผลลัพธ์ของโปรเจคซีนี่คือ
อะไร”
“นั่นสิ “ อีกฝ่ายหนึ่งเสริม “แต่อย่างน้อยเราก็รู้ว่า
โปรเจคซีซึ่งเป็นโปรเจคลับสุดยอด และมีรัฐบาล
ของเราเข้าไปแทรกแซงอยู่ด้วยนี่ ตอนนี้มันหยุดไป
แล้ว แต่มีผลผลิตออกมาคือ เจ้ามิวหนึ่งศูนย์หนึ่งที่
เรายังไม่รู้ว่ามันคืออะไรนี่…”
“แล้ว ไอ้แกนนำของหน่วยข่าวกรองเอลเดียสามคน
ที่เป็นเชื้อสายเอเชียตะวันออกนี่ละครับ” ผมเปิด
ประเด็นใหม่ “หนึ่งในสามนี่น่าจะหมายถึงนายมิ
โด”
“ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละค่ะ เพราะตรงนี้เขียนไว้ว่า
นายมิโดและอีกสองคน แสดงว่าหนึ่งในสามก็คือ
ตัวนายมิโดนี่เอง”
“อืมห์ แสดงว่า ทางรัฐบาลของเราก็มาร์คตัวเจ้ามิ
โดนี่ตั้งแต่แรกแล้วสิครับ” ผมพูด “ปัญหาก็คือ เรา
ไม่รู้ว่า อีกสองคนคือใคร”
“สตรอลแมน โครึเปล่าค่ะ ไม่สิ เป็นไปไม่ได้” ฮิมุโระ
โพล่งขึ้นมา แต่แล้วก็รีบแย้งเสียเอง
ชื่อของนายโค ตัวโคนั้นเขียนด้วยตัวคันจิ หรือถ้าจะ
พูดให้ถูกก็คือเป็นตัวอักษรจีน แสดงให้เห็นว่าเจ้า
ตัวเป็นคนเชื้อสายจีน
“คงไม่ใช่อยู่แล้วแหละครับ ต่อให้นายโคมีเชื้อสาย
จีนก็ตาม แต่จากข้อมูลแวดล้อมนี่ก็แสดงว่าเขาไม่
ใช่พวกของนายมิโด”
อย่างน้อย ถ้านายโคเคยเกี่ยวข้องกับอดีตหน่วย
ข่าวกรองเอลเดียมาก่อน ก็ควรจะมีประวัติบันทึก
อยู่ในแฟ้มบ้าง
“เฮ้อ ยิ่งมาก็ยิ่งมืดมน” ฮิมุโระแสดงอาการท้อใจ
“คุณจะถอนตัวเสียแต่กลางคันในตอนนี้ก็ยังไม่สาย
นะครับ” ผมแนะขึ้น “มาถึงตอนนี้ มันไม่มีอะไรที่
เกี่ยวกับคดียักยอกทรัพย์ของนายโคเลยนะครับ มัน
กลายเป็น… อะไรก็ไม่รู้ มีทั้งเทอร์เรอร์ ทั้งหน่วยสืบ
ราชการลับญี่ปุ่น ทั้งหน่วยสืบราชการลับเอลเดีย
แล้วยังมีมิวหนึ่งศูนย์หนึ่งอะไรก็ไม่รู้ … คุณ…คุณ
ไม่มีเหตุผลที่จะต้องแกว่งเท้าหาเสี้ยนอีกต่อไปเลย”
ฮิมุโระฟังผมแล้วก็นั่งซึมไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะหันมา
มองหน้าผมตรง ๆ แล้วพูดว่า
“ไม่ล่ะค่ะ ฉันอยากจะรู้ว่า ทำไมรัฐบาลของเราจึง
ต้องเข้าไปเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ด้วย ฉัน…ฉันคิดว่า
ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้นะคะ ว่า สิ่งที่ฉันเชื่อมาตลอด…
สถาบันที่ฉันอุทิศตัวทำงานให้มาตลอดนั้น กำลังทำ
อะไรอยู่”
“…” ผมอึ้งไปพักหนึ่ง พยายามทำความเข้าใจกับ
สภาพจิตใจของข้าราชการสาวเบื้องหน้านี้ ก่อนที่
จะตอบไปแต่เพียงว่า “ครับ”
“ว่าแต่คุณล่ะ ตามนิสัยคุณแล้ว คงจะไม่ถอนตัว
เหมือนกันละสิ ใช่ไหม”
“หึหึ” ผมเสหัวเราะ “ผมก็กำลังลังเลอยู่เหมือนกัน
แหละครับ …”
“…” ฮิมุโระจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม จนผม
ต้องแสร้งเบือนสายตาไปมองผนัง แล้วเธอก็ถามขึ้น
มาว่า “คุณคิดยังไงบ้างคะ? ตอนนี้?”
“อืมห์” ผมส่งเสียงในลำคอค่อนข้างยาว ก่อนจะ
เฉลยต่อว่า “สิ่งที่ผมอยากรู้ตอนนี้ก็คือ ใครเป็นคน
ฆ่าคุณสตรอลแมน โคตัวจริง รวมทั้งเจ้านิไคโดด้วย
เจ้าคนบงการนั่นเกี่ยวข้องกับโคตัวปลอมรึเปล่า ยัง
ไง และนายมิโดมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องพวกนี้ยังไง ก็
เท่านั้นเอง”
ฮิมุโระฟังแล้วไม่พูดอะไร ยังคงจ้องมองผมเขม็งอยู่
ผมจึงพูดต่อไปอีกว่า
“เรื่องภายในของเอลเดียนั่น รวมทั้งเรื่องโปรเจคซี
บ้าบออะไรนั่น ผมไม่สนหรอกครับ แต่… “ ผมหยุด
ไปนิดหนึ่ง หันไปสบตาฮิมุโระอีกทีอย่างชั่งใจ ก่อน
จะพูดต่อ “ในเมื่อแม่บ้านประจำสำนักงานของผม
หายตัวไป และมีเบาะแสว่าแกอยู่ในสถานทูตเอล
เดียนั่น ไม่ว่าจะเพราะต้นสายปลายเหตุอย่างไรก็
ตาม ผมก็คงจะหนีไม่พ้นที่จะต้องพยายามติดตาม
การเคลื่อนไหวของสถานทูตในระยะนี้ไปก่อนแหละ
ครับ”
“หึ เป็นห่วงเด็กนั่นจริงนะ” ฮิมุโระพูดยิ้ม ๆ ในแวว
ตาของเธอปรากฎประกายเหมือนกับตัดสินใจอะไร
บางอย่าง ในขณะที่บอกผมว่า “เอาล่ะค่ะ ช่วงนี้
ฉันยกให้คุณเป็นผู้นำไปก่อนค่ะ เพราะดูเหมือนว่า
สิ่งที่เราต้องการทำยังมีอะไร ๆ ซ้ำซ้อนกันอยู่ ฉันจะ
ช่วยคุณไปก่อนค่ะ คุณโคะจิโร่ จนกว่าฉันจะเห็นว่า
ฉันควรจะถอนตัว หรือ คุณถอนตัวจากเรื่องนี้ หรือ
จนกว่าวัตถุประสงค์ของเราจะแตกต่างกันออกไป”
“หรือไม่ก็ เราเข้าปิ้งด้วยกันทั้งคู่ … ใช่ไหมฮะ” ผม
รีบเสริมให้
“หึหึ” หญิงสาวหัวเราะขื่น ๆ “อย่างนั้นมั้งคะ…ว่า
แต่ เราจะทำยังไงกันต่อดีคะ?”
“ก็… ตามโปรแกรมเดิมของเราก็แล้วกันครับ ผมขอ
ไปดูไอ้แผ่นโลหะอะไรที่คุณบอกว่ามีลายเหมือนกับ
ในรูปที่ผมสืบหา ที่ห้องคุณโค…”
“ที่โรงเรียนนะเหรอคะ?” ฮิมุโระทวนคำ “แต่ตอนนี้
โรงเรียนปิดไปแล้วนะคะ ถ้าเราเข้าไปตอนนี้ละ
ก็…” เธอคงหมายถึงว่า ไม่อยากให้เป็นเรื่องราว
ใหญ่โต ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมาว่า แอบลักลอบเข้า
ไปในโรงเรียนทั้ง ๆ ที่ปิดทำการ
“ครับ ผมทราบครับ” ผมตอบ “แต่ พวกเราก็ไม่ได้
ไปทำอะไรกันมากมายนี่ครับ แค่… เด็กนักเรียน
ของโรงเรียนคนหนึ่งพยายามเข้าไปในโรงเรียนเพื่อ
ไปเอาของที่ลืมเอาไว้ แล้วก็บังเอิญเด็กคนนั้น พา
แฟนหนุ่มเข้าไปด้วย ก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นจะเข้าข่าย
น่าสงสัยจนต้องทำให้เรื่องถึงตำรวจเลยนี่”
“ใครเป็นเด็กนักเรียนแล้วใครเป็นแฟนหนุ่มกันยะ”
ฮิมุโระถามกลับมาเสียงเครียด ๆ แต่ก็แสดงว่าเธอรู้
ทันความคิดของผมแล้ว ที่ว่า นั่นคือ ข้อแก้ตัว
สำหรับเวลาความแตก ถูกยามหรือใครก็ตามพบ
เห็นเข้า
“ก็คุณ…” ผมชี้นิ้วไปที่เธอ “กับผมไง โอเค้”
“บะ…บ้า ฉันไม่มีวันมีแฟนแบบคุณหรอก”
“ปัทธ่อ… ก็แค่หลอก ๆ เท่านั้นเองนี่ฮะ ทำเป็นจริง
เป็นจังไปได้ ฮิมุโระเนี่ย หรือว่า ใจจริงกำลังคิดแบบ
นั้นกับผมอยู่ใช่ม่า พอโดนจี้ใจดำเข้าหน่อย
เก๊าะ…” ท้าย ๆ ผมอดหยอดลูกหยอกเข้าไปตาม
นิสัยที่แก้ไม่หายนี้ไม่ได้ แต่ไม่ทันพูดจบประโยคก็
ต้องหยุดปากกลางคัน เมื่อสังเกตว่าสีตาของสาว
เจ้าเขียวปั้ดขึ้นทุกขณะพร้อม ๆ กับที่สีแก้มของเจ้า
หล่อนแดงระเรื่อขึ้นด้วย
“แหะ แหะ” ผมเสหัวเราะแล้วรีบกระโดดแผล็วหลบ
ไปด้านหลังให้พ้นรัศมีมือของเจ้าหล่อน พลางรีบยก
ไม้ยกมือขึ้นโบกเป็นพัลวัน “โทษที โทษทีครับ อย่า
เพิ่งโกรธนะครับ ถ้าคุณไม่ชอบใจข้ออ้างนี้เอาไว้เรา
หาข้ออ้างใหม่กันก็ได้ครับ”
“ฮึ” เด็กนักเรียนหญิงกำมะลอทำเสียงฮึดฮัดในจมูก
แล้วก็ลุกขึ้นยืน ผมเสียวสันหลังวาบทันทีนึกว่าเจ้า
หล่อนจะลงมือกับผมเข้าให้แล้ว แต่เธอกลับพูดขึ้น
ว่า “ก็…คงไม่มีทางอื่นแล้วมั้งค่ะ ร่วมหัวจมท้ายกัน
แล้วนี่ เดี๋ยวคุณตามไปที่หน้าโรงเรียนนะ ฉันขอตัว
ไปเปลี่ยนชุดนักเรียนก่อน เผื่อกรณีฉุกเฉินโดนจับ
ได้ในโรงเรียนจริง ๆ ไอ้ข้ออ้างบ้า ๆ เมื่อกี้จะได้ฟังมี
น้ำหนักขึ้นไง”
“ครับผม” ผมรีบตอบพลางแอบถอนหายใจ
“เดี๋ยวตามไปด้วยล่ะ” ฮิมุโระทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก็ลุก
ขึ้นเดินออกไปทันที
…
back index next