EVE Burst Error
ภาค มะรินะ
วันที่ 2 ธันวาคม ค.ศ. 19xx
ลอส มิโด
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณมะรินะผมลอส มิโด เอกอัคร
ราชทูตเอลเดียประจำญี่ปุ่น"
คุณมิโดกล่าวแนะนำตัวกับดิฉัน หลังจากที่หัวหน้า
กองแนะนำตัวดิฉันให้เขาแล้วว่าเป็นผู้ที่จะรับงานที่
คุณมิโดติดต่อมา
"ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่า คนที่จะช่วยงานผมเป็นผู้
หญิงนะครับ แต่นี่ โอ้โฮ! พนักงานสืบสวนชั้น
หนึ่ง
อย่างนี้ผมก็สบายใจได้แน่ ๆ เลยครับนี่
อืมห์ ใช่สินะ ผมไม่น่าลืมคิดไปเลย ได้คุณสุภาพ
สตรีมานี่น่าจะทำงานได้ง่ายขึ้นด้วย" ประโยคหลัง
ๆ พูดเหมือนจะพูดกับตััวเอง
"งั้นผมขอเล่ารายละเอียดความเป็นมาของงานนี้
เลยนะครับ คือ ผมต้องการให้คุณมะรินะ ช่วย
กรุณาคุ้มครองลูกสาวของผมให้หน่อยน่ะครับ พูด
ง่าย ๆ ก็คือ เป็นบอดี้การ์ดให้นั่นเอง"
"บอดี้การ์ดหรือคะ? ปกป้องเธอจากใครคะ?" ดิฉัน
ถาม แต่ในใจนึกว่า อ้อ! อย่างนี้นี่เล่า แผนกอื่นเขา
ถึงเมินไม่ยอมทำงานนี้ หรูไม่เบานะเนี่ย เอาเจ้า
หน้าที่เกรดเออย่างดิฉันมาทำงานบอดี้การ์ด
"ครับ เรื่องนี้ก็คงต้องพูดท้าวความกันสักหน่อยครับ
คุณมะรินะคงจะทราบนะครับว่า ประเทศเอลเดีย
ของเราเป็นประเทศเกิดใหม่ ในแถบตะวันออก
กลาง ประเทศของเราปกครองด้วยระบบกษัตริย์
ครับ และประชาชนก็มีความเป็นอยู่ที่ลำบากยาก
จนข้นแค้นกันมา อันเป็นผลพวงจากการปกครองที่
รวมอำนาจนั้น ..."
"... ในปัจจุบันพวกข้าราชการหัวสมัยใหม่กลุ่มหนึ่ง
ได้พยายามที่จะพัฒนาปฏิรูปประเทศของเราให้ทัน
สมัย ทัดเทียมกับอารยประเทศ เรามีการส่งเสริมให้
ต่างชาติโดยเฉพาะยุโรปและอเมริการวมทั้งทาง
ญี่ปุ่นของคุณด้วย เข้ามาลงทุน ในระยะไม่กี่ปีมานี้
เอลเดียเราเจริญก้าวหน้าขึ้นมาก ประชาชนได้รับ
การศึกษาและเริ่มฉลาดมากขึ้น..."
"แล้ว กษัตริย์ของพวกคุณละคะ? พระองค์ไม่ทรง
ขัดขวางหรือคะ?"
"แน่นอนครับ พวกในวังย่อมไม่เห็นด้วยที่จะพัฒนา
ประเทศและให้ประชาชนฉลาดขึ้น แต่
อ่า ... คิด
ว่าคุณคงจะยังไม่ทราบ กษัตริย์องค์ก่อนของพวก
เราสิ้นพระชนม์แล้วละครับ เมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง"
"เหรอคะ?"
"หลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์แล้ว ท่านนายกฯ
ลอยด์ก็ได้บริหารประเทศสืบเนื่องมา ผมเองเป็น
หนึ่งในพวกของท่านนายก ซึ่งเป็นพวกหัวก้าวหน้า
น่ะครับ พยายามพัฒนาประเทศของเราให้เจริญที่
สุด แต่ก็มีผู้ไม่เห็นด้วย..."
"คือ พวกที่เสียผลประโยชน์"
"ครับ คุณหัวไวมากเลย พวกในวังที่เป็นผู้ใกล้ชิดกับ
คิงองค์ก่อนนั่นแหละครับ พวกนี้กลัวว่าถ้าให้การ
ศึกษาประชาชนมาก ๆ ประชาชนจะฉลาดจนรู้ตัว
ว่า สมัยที่คิงยังอยู่พวกนี้เอารัดเอาเปรียบประชาชน
ขนาดไหน ก็เลยพยายามขัดขวางพวกเราทุกวิถี
ทาง และที่สำคัญตอนนี้ องค์รัชทายาทที่จะสืบราช
บัลลังก์ต่อก็ไม่มี แต่มีผู้มีสิทธิ์ในราชสมบัติอยู่หนึ่ง
ท่าน แต่ก็หายสาบสูญไปเช่นกัน อ้า! ตรงนี้ยังไม่
เกี่ยวกับงานคุณมะรินะเท่าไร เป็นเรื่องภายในของ
พวกเราครับ... กลับไปเรื่องเก่านะครับ ผมเอง เพิ่ง
โดนอิทธิพลการเมือง เด้งออกมานอกประเทศครับ
มาเป็นทูตที่ญี่ปุ่นนี่ เพื่อที่จะตัดกำลังของฝ่ายท่าน
นายกฯ ลอยด์"
"แต่พวกเขาก็ยังตามมารังควานคุณมิโดถึงที่นี่ใช่
ไหมคะ?"
"ครับ แต่ผมเองน่ะไม่เป็นอะไรหรอกครับ เพราะใน
สถานทูตเอง ก็มีการป้องกันอย่างเข้มงวด แต่ที่ผม
เป็นห่วงก็คือ มะยะโกะ ลูกสาวคนเดียวของผม ผม
สงสารแกมากครับ เพราะแกกำพร้าแม่ตั้งแต่เล็ก
อ่า
ภรรยาผม เสียชีวิตเพราะถูกลูกหลงจากเหตุ
การณ์ระเบิดซึ่งเป็นการก่อวินาศกรรมของกลุ่ม
อนุรักษ์ที่หัวรุนแรงพวกนี้แหละครับผมเลยพยายาม
อย่างที่สุด ที่จะเลี้ยงดูมะยะโกะลูกสาวของผมให้ดี
ที่สุด และพยายามให้แกเกี่ยวข้องกับความขัดแย้ง
ทางการเมืองพวกนี้ให้น้อยที่สุด"
มิโด ทำหน้าเศร้าแล้วเล่าต่อ
"ถ้าผมจะคุ้มครองลูกสาวผมจริง ๆ แล้วนี่นะครับ
ผมเก็บตัวแกไว้ในสถานทูต ไม่ให้ออกไปไหนก็เป็น
อันจบแล้วครับ ทำง่ายด้วย แต่ผมไม่ต้องการทำ
เช่นนั้น ผมอยากให้แกใช้ชีวิตเหมือนเด็กผู้หญิงวัย
รุ่นอายุสิบแปดธรรมดาทั่ว ๆ ไปคนหนึ่ง และอย่าง
เวลานี้ แกก็ไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนนักเรียนต่าง
ชาติเอลเดียตามปกติอยู่"
"แล้วทำไมถึงคิดว่า ลูกสาวคุณจะมีอันตรายละคะ
ในเมื่อเป้าหมายของพวกนั้น จริง ๆ คือ คุณ"
"ครับ ผมเองก็ไม่คิดหรอกครับ ว่าลูกสาวจะต้องมา
รับกรรมพร้อมผมไปด้วย แต่มันก็เป็นไปแล้วครับ
ในระยะหลัง ๆ นี่ จะมีจดหมายขู่ หรือไม่ก็โทรศัพท์
ขู่มาที่สถานทูตเป็นประจำครับ ว่าจะทำร้ายลูกสาว
ผมหรือจะจับตัวไป อะไรทำนองนั้น ทีแรกผมก็ไม่
ได้สนใจเหมือนกันครับนึกว่าเป็นพวกโรคจิต ตาม
ประสาของสถานทูตมักจะโดนพวกนี้ขู่เล่นบ่อย ๆ
น่ะครับ แต่เมื่อวันก่อนนี้เอง ลูกสาวผมเกือบจะถูก
ลักพาตัวไปด้วยนะครับ ดีที่รปภ. ของสถานทูตช่วย
ไว้ได้ทันพอดี"
"โอ! เล่นกันรุนแรงขนาดนี้เชียวหรือคะนี่"
"ครับ ผมคิดหนักเหลือเกินว่าจะทำยังไงดี แล้วในที่
สุดก็มาขอความช่วยเหลือจากทางราชการญี่ปุ่นนี่
แหละครับ"
"แล้ว ทำไมคุณมิโดตรงมาที่พวกเราละคะ งานนี้
ควรจะเป็นหน้าที่ของทางตำรวจไม่ใช่เหรอคะ"
"อ้า อันนี้ผมอธิบายให้คุณฟังเองนะ มะรินะ" หัว
หน้ากองเอ่ยขัดขึ้นมา "คุณมิโดขอความช่วยเหลือ
ผ่านไปทางรัฐบาลโดยผ่านกระทรวงมหาดไทยน่ะ
ทีนี้ ทางเบื้องบนพิจารณาแล้ว ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่อง
ละเอียดอ่อน และอาจจะมีผลกระทบความสัมพันธ์
ระหว่างประเทศได้ เลยมอบเรื่องมาให้ทางพวกเรา
ซึ่งจะเคลื่อนไหวได้อิสระกว่าตำรวจและมีหน่วย
ประมวลข่าวสารที่ลึกซึ้งกว่า"
"ครับ ก็เป็นไปตามนั้นแหละครับ" มิโดเสริม "รบ
กวนคุณมะรินะด้วยนะครับ ผมขอร้องละครับ อ่า...
นี่รูปถ่ายของลูกสาวผมครับ"
คุณมิโดยื่นภาพถ่ายให้ดิฉันใบหนึ่ง เป็นภาพถ่ายใน
เครื่องแบบนักเรียนของเด็กสาวคนหนึ่ง หน้าตา
จิ้มลิ้ม น่ารักเชียว แต่ใส่แว่นด้วย คงจะสายตาสั้น
"ตายจริง น่ารักจังเลยค่ะ ชื่อ..."
"มะยะโกะครับ มิโด มะยะโกะ อ้า... ถือโอกาส
อธิบายเลยละกันคิดว่าคุณคงจะสงสัยมาตั้งแต่ต้น
แล้วนะครับ คือ ผมเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นครับ เลยมีนาม
สกุลติดท้ายอยู่ว่า มิโด ส่วนลูกสาวผมก็ต้องนับว่า
มีเลือดญี่ปุ่นอยู่หนึ่งในสี่ แต่ผมตั้งชื่อแกให้เป็น
ญี่ปุ่นไปน่ะครับ"
"ค่ะ แล้วคุณหนูมะยะโกะนี่แกทราบเรื่องที่ว่าดิฉัน
จะไปเป็นบอดี้การ์ดให้แกแล้วรึยังคะ?"
"อ้า ยังครับ ผมยังไม่ได้บอกแก"
"ถ้างั้นรบกวนคุณมิโดช่วยบอกแกให้เข้าใจด้วยนะ
คะ เพราะคุณมิโดเองทำงานพวกนี้ก็คงจะทราบใช่
ไหมคะ ว่า การที่จะไปคุ้มคอรงเขานี่ ผู้ที่ได้รับความ
คุ้มครองต้องให้ความร่วมมือด้วย การอารักขา
ความปลอดภัยนั้นจึงจะได้ผลค่ะ"
"ใช่ครับ ถูกของคุณมะรินะทีเดียวครับ แล้วเดี๋ยวนี่
ผมกลับไปจะคุยกับแกให้เข้าใจเย็นนี้เลยนะครับ ไม่
ต้องเป็นห่วงในเรื่องนั้นนะครับ"
...
Back Index Next