EVE Burst Error
ภาค มะรินะ
วันที่ 2 ธันวาคม ค.ศ. 19xx
งานใหม่
"เป็นไงบ้าง พอไหวไหม" หัวหน้ากองถามขึ้นหลัง
จากที่คุณมิโดกลับไปแล้ว
"ก็ต้องลองดูสักตั้งนึงแหละค่ะ หัวหน้ากอง" ดิฉัน
ตอบ รายละเอียดของงานที่ดิฉันต้องทำก็คือ ปลอม
ตัวเป็นครูสอนพิเศษส่วนตัวของมะยะโกะจัง (จัง
เป็นคำที่ใช้เรียกเด็กผู้หญิงด้วยความเอ็นดู) เข้าไป
ดูแลมะยะโกะจังตลอดเวลาที่เธออยู่ที่โรงเรียนและ
ที่หอพักนักเรียน ทั้งนี้ คุณมิโดบอกว่า ต้องการให้
ลูกสาวใช้ชีวิตเป็นปกติที่สุด จึงให้เธอเป็นนักเรียน
ประจำพักในหอพักของโรงเรียน ซึ่งก็ไม่ไกลจากตัว
โรงเรียนนัก ในโรงเรียนนักเรียนต่างชาติเอลเดียนี้
นักเรียนส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติและในบรรดานัก
เรียนต่างชาตินั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นบุตรหลานของชาว
เอลเดียที่มาทำงานในญี่ปุ่น ตัวโรงเรียนเองเป็น
สถาบันภายใต้ความดูแลของสถานทูตเอลเอียโดย
ตรง ไม่ได้ขึ้นกับกระทรวงศึกษาธิการญี่ปุ่น และ
เนื่องจากนักเรียนที่เรียน มักเป็นลูกหลานของผู้มี
ตำแหน่งหน้าที่การงานสูง หรือไม่ก็เป็นคนมั่งมี จึง
ไม่เป็นการแปลกเลยที่กว่าครึ่งมีการจ้างครูพิเศษ
สำหรับสอนส่วนตัวในวิชาที่ตัวเองไม่ถนัด และดิฉัน
ก็กำลังจะเข้าไปในโรงเรียนนั้น รวมทั้งไปพักอยู่กับ
หนูมะยะโกะด้วย ในฐานะครูสอนภาษาอังกฤษ
(อืมห์ ประสบการณ์ที่อเมริกาสองปี คงจะช่วยให้
ดิฉันดูสมกับเป็นครูสอนภาษาอังกฤษนะเนี่ย)
"ดูดูไปก็น่าสงสารนะคะ เด็กตัวแค่เนี้ย ต้องพลอย
มาติดร่างแหกับความขัดแย้งทางการเมืองด้วย"
ดิฉันมองรูปมะยะโกะจังอีกที แล้วพูด อืมห์ เด็ก
อะไร น่าร้ากน่ารัก
"ฮะแฮ่ม อย่าใส่ความรู้สึกส่วนตัวให้มากนักแม่คุณ
เดี๋ยวจะทำงานพลาดอีกหรอก"
หัวหน้ากองคนเดียวนะเนี่ย ที่ดิฉันยอมให้เตือน
ดิฉันตรง ๆ ได้แบบนี้
"ค่ะ ทราบแล้วค่ะ ตามหลักการของการอารักขาก็
คือ ต้องไม่เกิดความรู้สึกผูกพันกับผู้อยู่ใต้การ
อารักขา มิฉะนั้น จะทำให้เกิดการตัดสินใจผิด
พลาดได้ ในยามฉุกเฉิน ใช่ไหมคะ?"
"อืมห์ เข้าใจก็ดีแล้ว"
"แล้ว ฐานะของดิฉันตอนนี้ละคะ หัวหน้ากอง"
"อืมห์ เพื่องานนี้โดยเฉพาะนั่นแหละ เราได้จัดโครง
สร้างของหน่วยงานเสียใหม่นะ" หัวหน้ากองพูด "
คุณยังคงเป็นพนักงานสืบสวนระดับหนึ่งแห่งหน่วย
สืบราชการลับอยู่ และขึ้นตรงกับผมคนเดียว มีหน้า
ที่มารายงานผลการทำงานทุกวัน วันละหนึ่งครั้ง
และต้องเขียนบันทึกส่งด้วย"
"ค่ะ"
"แต่ในการที่เจ้าหน้าที่ของเราจะแฝงตัวเข้าไปในโรง
เรียนได้นั้น เราจะต้องจัดตำแหน่งของคุณเสียใหม่
ชื่อของคุณจะไปเข้าสังกัดกับองค์กรตรวจสอบ
สถาบันการศึกษาเป็นการชั่วคราว"
"องค์กรตรวจสอบสถาบันการศึกษา? ไม่เคยได้ยิน
เลย"
"เป็นหน่วยงานใหม่ที่เราตั้งขึ้นมาน่ะ ตอนนี้ยังอยู่ใน
ระยะทดสอบ ยังไม่ได้ประกาศออกไปสู่สาธารณชน
มีหน้าที่ตรวจสอบทุจริตในสถาบันการศึกษา ซึ่งมัก
เป็นสังคมปิด และทางตำรวจหรือฝ่ายข่าวกรองเอง
แฝงตัว หรือเข้าไปตรวจสอบได้ยาก
ในแง่ของกฏ
หมายน่ะนะ แต่หน้าที่ขององค์กรนี้ก็มีเพียงแค่การ
สืบสวนเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์จับกุม หรือไม่มีแม้กระทั่ง
สิทธิ์ในการสอบสวน"
"คือ แค่เข้าไปหาหลักฐาน แล้วก็ส่งต่อให้ตำรวจเขา
ใช่ไหมคะ?"
"ก็ทำนองนั้นแหละ ชื่อของคุณจะไปขึ้นกับองค์กรนี้
ชั่วคราว แต่ในการทำงานจริง คุณไม่ต้องติดต่อเขา
เลย ให้ติดต่อผมคนเดียว ถ้ามีอะไรที่ต้องประสาน
งานกับทางนั้น ผมจะติดต่อให้เอง ที่จริง ที่ตั้งเขาก็
อยู่ในตึกเดียวกันนี่แหละ"
"ค่ะ"
"ฐานะของคุณเทียบเท่ากับผู้กำกับการกองตำรวจ
เหมือนเดิม สิทธิและความรับผิดชอบของพนักงาน
สืบสวนระดับหนึ่งแห่งหน่วยสืบราชการลับ ยังคงมี
อยู่ครบถ้วนทุกประการ"
"ค่ะ"
"แล้วก็..." หัวหน้ากองพูด พลางเอื้อมมือมาที่ขา
อ่อนของดิฉัน
"ว้าย! หัวหน้ากองจะทำอะไรเนี่ย ทะลึ่ง!" ดิฉันตีมือ
แกดังเผียะ แล้วผลักหน้าแกออกไปทันที อืมห์ ที่
จริงก็รู้อยู่หรอกนะ ว่าแกหมายถึงอะไร แต่ดิฉัน
แกล้งทำไก๋ไปอย่างนั้นเองแหละ ฮิ ฮิ ยอมกันง่าย ๆ
เสียเชิงมะรินะคนนี้หมดนะสิ หัวหน้ากองก็หัวหน้า
กองนะ รู้ทั้งรู้อยู่ว่าดิฉันต้องแกล้งทำไก๋แบบนี้ ยัง
หาเรื่องเจ็บตัวอีก
"โอ๊ย เจ็บ ๆ อย่าเข้าใจผิดสิคุณ ผมเสียหายนา มา
หาว่าผมเป็นพวกลามก"
คราวนี้มามาดใหม่ แบมือมาตรงหน้าดิฉัน "ส่งมา
ซะดี ๆ มะรินะ คุณเพิ่งจะเข้าประเทศได้ไม่ถึงสอง
ชั่วโมงเลย ยังไม่มีคำสั่งอนุญาตให้พกปืน ส่งเจ้า
หนึ่งเก้าหนึ่งเก้าของคุณมาฝากไว้ที่ผมก่อน"
"ฮึ! ขี้เหนียว! ยังไง คำสั่งอนุญาตก็ต้องออกมาอยู่ดี
นั่นแหละ" ดิฉันทำอิดออด แต่แล้วก็เลิกกระโปรงขึ้น
แล้วดึงเอาปืนรีเบตต้า 1919 ที่เหน็บอยู่ที่ขาอ่อน
ออกมาให้หัวหน้ากองโดยดี
"รอคำสั่งออกก่อน คุณค่อยมาเอาคืนไป" หัวหน้า
กองรับปืนคู่ใจของดิฉันไปเก็บไว้เพราะคุยกันถึง
เรื่องขอบเขตอำนาจหน้าที่และอิสระในการทำงาน
ของพนักงานสืบสวนชั้นหนึ่งนี่แท้ ๆ เชียวเลยทำให้
หัวหน้านึกขึ้นได้ว่าต้องยึดปืนดิฉันไปก่อน
"แก้มป่องอีกแล้ว เรานี่" หัวหน้ากองส่ายหน้า แต่แก
ก็ชินกับการดูแลเด็กแสนงอนเอาแต่ใจตัวเองอย่าง
ดิฉันแล้วล่ะ "เอางี้ละกัน คุณเอาของไปเก็บที่แมน
ชันของคุณก่อนไป๊ แล้วค่อยมาคุยกันต่อ พอคุณ
กลับมาอีกที คำสั่งอนุญาตก็คงจะออกพอดีแหละ"
"ดีค่ะ หนูกำลังอยากจะเอาของไปเก็บอยู่พอดีเลย
หัวหน้ากองหาห้องให้ตามที่หนูขอไปรึเปล่าค่ะ"
"โธ่! มือชั้นนี้แล้วมีหรือจะหาไม่ได้ ว่าแต่ทำไมต้อง
เจาะจงเอาแมนชันนั้นด้วยล่ะที่อื่นที่ดีดี หรูกว่ามี
เยอะแยะไป"
"แหม ก็ที่นั่นมันใกล้ตรงนี้ดีนี่คะ ฮิ ฮิ" ดิฉันตอบเฉ
ไฉไปตามเรื่อง แต่เหตุผลจริง ๆ ที่ดิฉันเลือกแมนชัน
ดังกล่าวนั้น ดิฉันเท่านั้นที่รู้
"ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ" ดิฉันพูดขึ้น "หนูวางของ
ไว้ข้างนอกตั้งนานแล้วเหมือนกัน รีบเอาไปก็ดี"
"เดี๋ยวก่อน บทจะไปก็รีบไปเลยนะเรา" หัวหน้ากอง
ยั้งไว้ "กุญแจห้องอยู่นี่ เอ้า! แล้วก็...เดี๋ยวผมจะส่ง
แฟกซ์แผนที่ที่ตั้งโรงเรียนนักเรียนต่างชาติเอลเดีย
ไปให้ เป็นการลองแฟกซ์ที่ห้องคุณไปในตัวด้วยว่า
ใช้ได้รึเปล่า คุณรับแฟกซ์แล้ว ก็ย้อนกลับมาที่นี่อีก
ทีนะ โอเคไหม"
"ค่ะค่ะ รับทราบเจ้าค่ะ"
...
"เฮ้อ!" ดิฉันเป่าลมออกจากปาก หลังจากล้มตัวลง
นอนบนเตียง ในห้องหมายเลข 304 ของแมนชันนี้
ข้าวของนะหรือ มีติดตัวมาก็แค่กระเป๋าเดินทางใบ
เขื่องเท่านั้นแหละ วางมันแหมะไว้บนพื้น รื้อของใช้
ส่วนตัวออกมาวางไว้บนโต๊ะตัวเตี้ย ๆ ที่มีอยู่ตัว
เดียวในห้องก็เสร็จสิ้นพิธีจัดของ
'ห้องไม่มีอะไรเลย นอกจากเตียง โต๊ะ แล้วก็
โทรศัพท์' อย่างหลังสุดนี้มีแฟกซ์ในตัวด้วย
'ยะโยยจะอยู่ไหมหนอ หล่อนจะรู้สึกยังไงเนี่ย ถ้ารู้
ว่าฉันมาอยู่ห้องข้าง ๆ นี่เองหือ ยัยยะโยย'
"กริ๊ง ๆ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดิฉันเงยศีรษะมองไป
ทางโทรศัพท์นิดหนึ่ง แล้วก็เอนศีรษะลงนอนต่อ คง
เป็นหัวหน้ากองส่งแฟกซ์มานั่นแหละ
สักครู่พอเสียงแฟกซ์เงียบไปแล้ว ดิฉันก็ลุกขึ้นมา
ตรงไปที่โทรศัพท์ ฉีกกระดาษแฟกซ์ออกมาดู
อืมห์! อยู่แถวนี้เอง โรงเรียนนักเรียนต่างชาติเอล
เดียเดินไปประมาณสิบห้านาทีก็ถึง แต่ต่อจากนี้
ดิฉันต้องไปหาหัวหน้ากองอีก เพื่อรับเจ้า1919
เพื่อนยากคืนมาก่อน พร้อมกับบัตรเจ้าหน้าที่โรง
เรียน เพื่อจะใช้ในการผ่านเข้าออกโรงเรียน
แต่
ก่อนอื่น ขอทำธุระส่วนตัวก่อนนะจ๊ะ หัวหน้า
กองแสนดี
ดิฉันหมุนโทรศัพท์ไปยังหมายเลขหมายเลขหนึ่ง
"กริ๊ง! กริ๊ง! สวัสดีค่ะ คะทสึระงิค่ะ ขณะนี้ ไม่อยู่
บ้าน กรุณาฝากข้อความไว้ด้วยค่ะ"
อ้าว เจอเครื่องตอบรับโทรศัพท์อัตโนมัติเข้าให้ซะ
แล้ว อือ! แต่ก็ช่วยไม่ได้ ดิฉันเองก็ไม่ได้หวังหรอก
ว่ายะโยยจะอยู่บ้าน ตอนนี้คงจะอยู่ที่สำนักงานนัก
สืบของเธอนั่นเอง
"ฮัลโล่!!" ดิฉันพูดกรอกหูโทรศัพท์ลงไปตัว 'โล่'ลาก
เสียงยาวอย่างยียวนกวนประสาท
"นี่ชั้นเองนะยะ จำได้รึเปล่า ถ้าตัวเองกลับมาแล้ว
โทรฯ มาหากันหน่อยนะที่เบอร์..." ท้ายสุดบอก
หมายเลขโทรศัพท์ของห้องนี้ไป ยะโยยต้องแปลก
ใจมากเลย ถ้าโทรฯ มาแล้วรู้ทีหลังว่าอยู่ห้องข้าง ๆ
นี่เอง
...
"ฮิ! ฮิ!" ดิฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ขณะรับเจ้า 1919
เพื่อนยากมาแนบแก้ม แล้วเลิกกระโปรงขึ้นอย่างไม่
กลัวหัวหน้ากองจะเป็นตากุ้งยิง ยัดเจ้า1919 ลงไป
ในซองที่ตรงขาอ่อนด้านใน "ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะ
แหม! ไม่มีเจ้านี่แล้ว ขามันโล่ง ๆ พิกลยังไงไม่รู้"
"หนูเอ๊ย เกรงใจบ้างสิ ผมก็เป็นผู้ชายนะ เล่นถลก
กระโปรงกันต่อหน้าอย่างงี้" หัวหน้ากองส่ายหน้า
อย่างเอือมระอาในความแก่นของดิฉัน แต่แล้วก็ยื่น
การ์ดพลาสติกมาให้อีกหนึ่งใบ
"เอ้า! บัตรประจำตัวอาจารย์ โรงเรียนเอลเดียที่ว่านี่
ระบบรักษาความปลอดภัยเขาเข้มงวดเอาการ
ขนาดครูพิเศษที่เข้าไปสอนนักเรียนเฉพาะราย ยัง
ต้องทำบัตรเลย รับไปซะ เดี๋ยวจะเข้าโรงเรียนไม่ได้"
"บัตรแถบแม่เหล็กอย่างดีซะด้วย ใช้ทำอะไรบ้างคะ
นี่"
"ไม่รู้เหมือนกัน เอาไว้โชว์ให้ยามหน้าโรงเรียนดูมั้ง
โอเคนะ พรุ่งนี้พร้อมทำงาน?"
"ค่ะ" ดิฉันรับคำ ใช่ พรุ่งนี้คือ วันที่ดิฉันเริ่มงานชิ้น
ใหม่นี้หลังจากห่างเหินหน่วยสืบราชการลับไปนาน
งานครั้งนี้ ก็อย่างที่คุยกับหัวหน้ากองแล้ว เป็นตัว
กำหนดชะตาทั้งของดิฉันและของหัวหน้ากองเลย
เทียวล่ะ ดิฉันจะต้องทำให้ดีที่สุดสมกับที่หัวหน้า
กองผลักดันดิฉันตลอดมา
...
สรุปแล้ว คืนนั้น ดิฉันเข้านอน หลังจากที่กลับไปที่
แมนชั่น พบว่าเครื่องตอบรับโทรศัพท์ว่างเปล่า ไม่มี
ใครโทรฯ มา ซึ่งก็หมายความว่า ยะโยยยังไม่ได้
กลับบ้านหลังจากนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่อึดใจหนึ่ง ดิฉันก็
คิดได้ว่าควรจะไปดูสถานที่สักหน่อยพอคิดได้ เท้าก็
ไว พาตัวเองไปจนถึงหน้าโรงเรียนทันทีเลย แต่ไป
ถึงโรงเรียนปิดแล้ว ซึ่งก็แน่นอนล่ะ เพราะเป็นเวลา
ค่ำแล้ว ก็กลับมาที่ห้อง ยะโยยไม่โทรฯ มาสักทีจน
แล้วจนรอด แล้วดิฉันก็หลับไป
Back Index Next